ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความกดดัน
แด่อ้อย...
ผู้คนเดินขวักไขว่เหลือเกิน...ต่างยิ้มแย้ม เดินดูซุ้มต่างๆในงานวัดแห่งหนึ่ง ชั้นทรุดนั่งด้วยความเหนื่อยอ่อนและหมดหนทาง ...ใครนะ...เสียงใคร?... ชั้นปล่อยโฮ ร้องไห้
...ทำไม\"หนู\"อยู่คนเดียว
ชั้นหยุดร้องไห้ ...มีเงาใจดีมาเล่นกับชั้น
...โอ๋ ไม่เป็นไรนะจ๊ะ คนเก่ง...
แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านเข้ามากระทบหน้าเด็กสาว เธอค่อยๆลืมตาตื่นจากความฝัน หล่อนขมวดคิ้ว คิดถึงความฝันเมื่อครู่
-เราเคยฝันแบบนั้นตอนเด็กๆ-
“ตื่นได้แล้วนะ เคียว วันนี้ต้องไปเช้าไม่ใช่หรือจ๊ะ” เสียงแม่ตะโกนเรียกจากชั้นล่าง
“ค่า แม่” เคียวขานตอบแล้วจัดแจงแต่งตัวเร็วๆ สางผมบ๊อบสั้นของเธอสองสามครั้งก่อนหมุนตัวคว้ากระเป๋าบนโต๊ะแล้วถลา
ลงบันได
“ไปนะคะ แม่” เด็กสาวโผล่เข้าไปในครัวคว้าข้าวกล่องและยัดขนมปังปิ้งไว้ในปาก
“ตั้งใจเรียนนะ ลูก” แม่ตอบโดยยังง่วนกับการทำงานบ้าน แต่คนฟังออกจากบ้านไปก่อนแล้ว
“เอ๊ะ! เราต้องรีบอย่างนี้ทุกเช้าเลยเหรอ...” เคียวนึกขึ้นได้ และค่อยๆกลืนขนมปังอย่างฝืดคอ และการวิ่งเหยาะๆเมื่อกี๊
ก็ทำให้เธอต้องสำลัก “แค่กๆ” เธอหยุดเดิน เกือบหายใจไม่ออก
“5555”
“เอ๋!” เคียวหันไปที่ต้นเสียงที่อยู่ด้านหลัง คาโอรุนี่เอง... เคียวหยุดย่นคอ เพื่อขย้อนก้อนขนมปังลงท้องได้สะดวก
“โอ๊ย! นี่เราต้องวิ่งแข่ง500เมตรกับเธอทุกวันเลยหรือไง” คาโอรุแกล้งบ่นดังๆ กลบเกลื่อนการหัวเราะ
-วิ่งพรวดพราด เคี้ยวขนมปัง ไม่ได้หวีผม....โอย
เธอคือดาวประจำโรงเรียนจริงๆหรือนี่??? เคียวจัง-
(เคียวจัง?)
ผมเรียกอย่างนั้น เพราะได้รู้จักเธอมาตั้งนานแล้ว.... ผมเป็นเพื่อนบ้านของเธอเองแหละครับ-
เคียวเพียงแค่ตอบว่า “ตั้งเอาเองทั้งนั้น เดินไปโรงเรียนเองดีๆก็ไม่ได้....”
เจอกันไม่บ่อย...และเคียวก็ไม่ได้แข็งแรงเท่าคาโอรุ...แต่เธอวิ่งแข่งชนะเค้าตลอด....เธอเดินหนีเค้าอยู่เรื่อยเพื่อตัดความรำคาญ
เคียวมาถึงห้องเรียนก่อนเวลาคาบแรกเกือบชั่วโมง แต่เพื่อนๆเกินครึ่งห้องก็มากันแล้ว เธอตรงเข้าไปทักกลุ่มเพื่อน
สนิท “มากันเช้าเลยนะ”
“งานละครโรงเรียน!!” ไปโกะลุกขึ้นพรวด ทำให้เคียวผงะทันที เพื่อนในกลุ่มส่งสายตาทักทายและเลื่อนเก้าอี้ให้เคียว
นั่งฟังโดยด่วน ทุกคนในห้องกำลังตั้งใจฟังกันอยู่ ยูเอะ สาวน้อยร่างเล็กนักประพันธ์ผู้ยิ่งใหญ่ประจำห้องลุกขึ้นกล่าวต่อ
“มันยิ่งใหญ่!! ห้องของเราต้องมีละคร ฉากที่อลังการ และนี่จะเป็นมาสเตอร์ พีซ เป็นงานทิ้งทวนฝีมือพวกเราก่อนจะ
จบรุ่นนี้ และนี่จะเป็นงานพิสูจน์ความสามัคคีของเราทุกคน”
“เฮ! ถูกต้องๆ!” ทุกคนตบมือเกรียวกราว ตื่นเต้นกับงานด้วย
อายะซึ่งพูดจาโผงผาง พูดดังขึ้น “แต่เราจะไม่เอาคิงอาเธอร์ เดอะ เกรต ลูปิน ธีฟ หรือโรเมโอ จูเลียตนะ ยูเอะ!”
ยูเอะกุมหัว “ม่ายยย! รู้มั้ยว่า 3 เรื่องนี้อ่ะ น่าพิจารณาที่สุด ...ฉากยุโรปยุคกลางซึ่งมีอัศวิน ...ราตรีอันมืดมิดกับเงา
มนุษย์ที่น่าหลงใหล ...ที่สำคัญ...ความรักต้องห้ามระหว่างพระเอกกับนางเอก!! ทุกคนจะถูกนำไปสู่เรื่องมหัศจรรย์ที่น่าประทับใจ”
ทุกคนพยักหน้า ยูเอะแถมท้าย “และชั้นก็จะเขียนเฉพาะ 3 เรื่องนี้!!” ยูเอะยื่นคำขาดทำให้บางกลุ่มโวยวาย “โห! มัดมือชก
ไม่มีเธอแล้วใครจะเขียนเล่า” ทุกคนจึงยอมแพ้ยูเอะ...เจ้าแม่แห่งวงการนี้แต่โดยดี
“ฮิคารุ บังอรนอนขี้เซายังไม่มาล่ะสิ” ยูเอะสบัดเปีย เงยหน้าจากกระดาษที่จดรายละเอียดแล้วมองรอบห้อง เคียวขำ
ฉายาของฮิคารุอยู่ข้างๆ ก็พอดีกับเสียงของผู้ถูกพาดพิงเดินเข้ามาอย่างเร็วจากด้านหลัง
“มาแล้วจ้า มาแล้ว โทษทีๆ” ฮิคารุหยุดข้างโต๊ะและหอบแฮ่ก
“นั่งก่อนสิ” เคียวเลื่อนเก้าอี้ข้างตัวให้ แต่ยูเอะพูดเสียงเฉียบ ลุกขึ้นจูงฮิคารุ
“ไม่ต้องนั่งเลย ไป! ไปหน้าห้องกับชั้น” ฮิคารุถูกลากออกไปทันที
“ทุกคนฟังทางนี้...มาครบกันแล้วนะ ยูเอะฝ่ายกิจกรรมจะออกมาพูด ฟังหน่อยจ้า” แล้วยูเอะกับฮิคารุก็ดำเนินรายการ
ไปเรื่อยๆ จนเมื่อถึงการเสนอชื่อหัวหน้างานฝ่ายฉาก อยู่ดีๆก็มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวกรี๊ดกร๊าดดังหน้าห้อง ประตูเปิดออกและปิดอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษนะ ทุกคน” คาโอรุพูดด้วยภาษาต่างประเทศ
ข้อความที่เพื่อนๆได้ยินกลับกลายเป็น... \"8^& $/+|@\"
“อะไรน่ะ???”
“อ๊ะ! โทษที มาสายอีกแล้วล่ะ”
เคียวได้ยินมาซามิกับไอโกะที่อยู่โต๊ะหน้ากระซิบกัน “เฮ่อ~ ผู้ชายอะไรหล่อ เท่ชะมัด”
“ตอนเขินก็น่ารัก....” มาซามิหลงใหล “เราโชคดีกว่ายัยพวกข้างนอกห้องนั่นเยอะเลยน้า” เมื่อคาโอรุเข้าเขตสายสิญจน์
แล้ว(ฮิๆ) พวกสาวๆคาโอรุ แฟนคลับก็ยอมสลายตัวในที่สุด
คาโอรุบอกท่าทางเขิญให้พูดต่อ “คุยต่อได้เลย” เขามองเพื่อนๆที่ค้างชั่วขณะ
“ชั้นได้ความคิดดีๆแล้ว! นายคาโอรุต้องเล่นเป็นพระเอก” ยูเอะประกาศ มีเสียงกรี๊ดจากผู้หญิงและเสียงโห่จากผู้ชายทั่วห้อง
“ยูเอะจ๊ะ ยูเอะจ๋า ตำแหน่งนางเอกยังว่าง และเราก็ยังไม่มีอะไรทำเลย”
“ยูเอะ! อย่าบอกนะว่า เธอเลือกคาโอรุที่โลว์กว่าชั้นน่ะ ด่วนตัดสินใจอย่างนี้มันน่าเสียดายนะ” ผู้ชายน่าไม่อายพูดขึ้นมา
คาโอรุค่อนข้างตกใจ “หา! อะไรนะ”
“ใช่ นายนั่นแหละพระเอก แค่พวกแฟนคลับของนายก็ซื้อตั๋ว ประชาสัมพันธ์เราก็ดังแล้ว” ยูเอะพูดอย่างมาดมั่น
“ต่อไปก็...” ยูเอะกวาดสายตาดูหน้าสาวๆในห้องที่ส่วนใหญ่พยายามส่งสายตาให้ยูเอะ มีแค่คนเดียวที่มองสาวคนอื่นอย่างตื่นเต้น
-ใครน้าจะได้เป็นนางเอก-
“เคียว เธอเป็นนางเอกนะ” ยูเอะพูดแล้วก้มลงจดชื่อคู่พระนางลงในกระดาษ
“ม่ายยยย!! เคียว” ฝั่งผู้ชายเสียดาย
“คาโอรุของชั้นนน” ฝั่งผู้หญิงครวญ
----------------------------
“เธอเลือกผิดแล้ว” เคียวหันไปเอาเรื่องเพื่อนทันทีที่ระฆังพักกลางวันดังขึ้น “ชั้นเล่นละครไม่ได้หรอก”
“ได้สิ เธอทำได้ นะ ช่วยหน่อย” ยูเอะพูดยิ้มหวาน
“ยังไงก็ยังงงอยู่ดี ทำไมต้องเป็นเคียวด้วยล่ะ” ฮิคารุถาม
“ก็พวกเรามีหน้าที่ทำกันหมดแล้วน่ะสิ” ยูเอะตอบ “ชั้นไม่อยากได้แม่พวกแฟนคลับทั้งหลายมาป่วนด้วย วุ่นวายตาย”
“เล่นเถอะ เคียว” ฮิคารุพูดพลางปัดปอยผมม้าเพื่อน เคียวมองหน้าเพื่อนๆที่ลุ้นกันเต็มที่ “จะลองดูก็ได้ เธอเป็นหนี้ชั้นนะ
ยูเอะ” พูดอย่างจนใจ แล้วหันไปมองคาโอรุ หนุ่มลูกครึ่งสุดป๊อป -เตรียมรับมือกับพวกแฟนคลับนายคนนั้นได้เลย-
เคียวหยิบห่อข้าวกล่องขึ้นมาเปิดกินพร้อมกับเพื่อนๆ มีกระดาษโน้ตจากแม่แปะอยู่บนฝากล่อง “กินให้อร่อยนะ ลูก”
เธอพึมพำในใจ...ขอบคุณค่ะ แม่ และเปิดออกกินอย่างเอร็ดอร่อย เธอกินไปเรื่อยๆจนใกล้จะหมดกล่องก็รู้สึกว่ามีคนจ้องเธออยู่
จึงหันมอง คาโอรุนั่นเอง -กำลังหัวเราะอะไรน่ะ?- เค้าชี้มุมปาก เคียวเข้าใจภาษามือทันที รีบเช็ดปากแล้วหันหน้าหนีด้วยความอาย
-ดีนะที่ไม่มีใครเห็น-
------------------------------
หลังเลิกเรียน เคียวบอกลาเพื่อนๆแล้วรีบกลับบ้าน เธอเดินตรงจะออกประตูใหญ่อยู่แล้วก็มีคนสะกิดเรียกทางไหล่ขวา
แต่หันไปก็ไม่เจอ
“ไง เคียวจัง กลับด้วยกันนะ” คาโอรุโผล่มาจากด้านซ้ายของเธอ -เฮือก!-
“อะไรของนาย” เธอขมวดคิ้วตอบหน้าทะเล้นนั้น
“อ้าว! เราจะเล่นเป็นคู่พระนางในละครแล้วนี่นา... ผมก็อยากรู้จักนางเอกของผมหน่อยสิ” คาโอรุว่า พลางเอียงคอ
มองหน้าเคียวยิ้มๆ
เคียวถอยออกมา 2-3 ก้าว “นางเอกของนายเหรอ? รับมือกับแฟนคลับของนายซะก่อนเถอะ”
ไม่ทันขาดคำ ฝูงสาวๆมาจากไหนไม่รู้ก็เข้ามาห้องล้อมคาโอรุ มองเห็นแต่คาโอรุที่ยิ้มแห้งๆอยู่กลางวง เคียวยิ้มขำ
เธอโค้งนิดนึงเพื่อบอกว่า “ไปล่ะนะ” ก่อนเดินอ้อมออกประตูโรงเรียนไป คาโอรุได้แต่มองตาม
------------------------------------
“กลับมาแล้วค่ะ” เคียวถอดรองเท้าเก็บในตู้ เมื่อเข้าบ้านมา
“กลับมาแล้วหรือจ๊ะ” เสียงแม่อยู่ในสวน
“แม่คะ หนูช่วยเอง” เด็กสาวกอดแม่จากด้านหลัง แล้วแย่งสายยางไปรดน้ำ
“ขอบใจจ้ะ” แม่ยิ้มอย่างมีความสุข ลูบหัวลูกสาว แล้วหันหลังจะก้มยกตะกร้าผ้าไปตาก
“ไม่ต้องค่ะ แม่ เดี๋ยวหนูตากให้” เคียวรีบบอก “แม่ไปพักเถอะนะคะ”
แม่ไม่ได้โต้แย้ง ได้แต่ยิ้มรับอย่างชื่นใจ กลับเข้าครัวเพื่อหาของว่างตั้งรอเคียวในห้องนั่งเล่น
ด้านคาโอรุ พอกลับถึงอพาร์ตเมนท์ของตนได้ก็หมดแรง นอนแผ่หลาบนโซฟาในห้องสูทที่เป็นระเบียบ
“กรี๊ดอะไรเรานักหนาวะเนี่ย” เด็กหนุ่มพึมพำอย่งเหนื่อยใจหลังหนีรอดมาได้ สักพักพอหายเหนื่อย เขาก็ลุกไปเปิดตู้เย็น
รินน้ำใส่แก้วยกดื่มพลางเดินออกไปที่ระเบียง คาโอรุยกแขนเท้าวาง ทอดสายตาต่ำลงไปเบื้องล่าง เมื่อเจอสิ่งที่มองหา รอยยิ้มก็
ระบายบนใบหน้า
เคียวกำลังตากผ้าอยู่ คาโอรุรู้ว่าที่เขาแอบมองอย่างนี้ก็ไม่ค่อยถูกหรอก...
ริงโทนเพเลง “เขมรไล่ควาย” ดังขึ้น (หา! จริงดิ) คาโอรุละสายตาแล้วล้วง โทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงออกมา
“แม่หรือครับ ...ครับ เรียบร้อยฮะ ถึงนี่ตอนตี 2 กว่าๆ ...แม่ยังอยู่ที่โรงพยาบาลหรือครับ แล้วพ่อล่ะฮะ? ... อ้าว!
กรุงเทพฯ ทำไม... อ๋อ! ครับ ผมอยู่ได้ฮะ สบายมาก หรือฮะ! ก็นิดหน่อยครับ แล้วจะเล่าให้ฟัง ครับ! สวัสดีครับ แม่ ...ตื้ด!”
คาโอรุวางสาย
ถ้าคุยกับแม่สองคน เขาจะพูดภาษาไทย
----------------------------------------------------
สามวันต่อมา...
“เสร็จแล้ว ทุกคน! บทเสร็จแล้ว” ยูเอะพรวดพราดเข้ามาในห้องพร้อมตาลึกโบ๋
“เฮ้ย! เธอไปทำอะไรมาเนี่ย” เคอิจิ เด็กชมรมถ่ายภาพถามอย่างตกใจ
เมื่อกล้องของเขาจับภาพหมีแพนด้า หัวยุ่งได้ตัวหนึ่ง
“ก็เขียนบทไง... ฉันไม่ไหวแล้ว” ขาดคำ เจ้าหล่อนก็ล้มทั้งยืน กระดาษบทละครปลิวว่อน
“ยูเอะ!” เพื่อนๆประสานเสียง
“รู้สึกไงมั่งวะ” ฮิคารุถาม เมือ่หมีแพนด้าตัวนั้นตื่น พวกเขาอยู่กันที่ห้องพยาบาล
“ก็ อะ ก็...กี่...กี่โมงแล้วเนี่ย” พูดไป หาวไป
“พักเที่ยง” เคียวตอบ เสียงของเธอทำให้เพื่อนได้สติ
“อ๊ะ! เคียว ฉันมีบทมาให้เธอ แล้วบทล่ะ!” ยูเอะหันรีหันขวาง
“อยู่นี่จ๊ะ” เคียวยกปึกกระดาษในมือขึ้น “ฉันอ่านเรื่องย่อแล้ว”
“ว่าไง ใช้ได้แล้ว”
“ไว้คุยทีหลังเถอะ จะต้องเรียนคาบบ่ายแล้วนะ” ฮิคารุบอก “เรียนพละไหวรึป่าว”
“อื้อ! ไหวดิ ฉันแค่นอนไม่พอเอง ไม่ได้ป่วยย่ะ”
“ดี งั้นไปกันเถอะ”
ที่สนามฟุตบอล...
“ขออนุญาตค่ะ” เคียวและเพื่อนรายงานตัวแล้วนั่งลงถัดจากอากาเนะ ชั่วโมงนี้อาจารย์ให้ซ้อมแปบอลกลับไปมาเป็นคู่
เคียวคู่กับฮิคารุ อากาเนะกับยูเอะ และคู่ที่วี้ดว้ายตลอดเวลาคือ เคียวโกะกับมาซามิ คุณเธอไม่เคยส่งบอลต่อเนื่องเกิน 3 ครั้ง
“ใครออกกฎชุดพละนักเรียนหญิงวะ” เคอิจิถามคาโอรุ
“ทำไมเหรอ?” เขายังคงเลี้ยงบอลเล่นระหว่างสองเท้า
“ก็ดูสิ ใส่แล้วแจ่มขึ้นเยอะเลยว่ะ~ ชาสั้นสีเขียวทะเลกับเสื้อขาวคอกลม... โอ๊ย!” บอลกระแทกหน้าแข้งแรงๆ
“เฮ้ย! ’โทษ เบาไปหน่อย” คาโอรุฉีกยิ้ม เจ้าเคอิจิจึงยอมหันมาสนใจเล่น
เมื่อนกหวีดดังให้หยุดซ้อม คาโอรุใช้เท้าถีบบอลขึ้นบนอากาศแล้วรับไว้
“ว้าว! คาโอรุเก่งจังเลย” สาวๆที่นั่งมองเขาอยู่ส่งเสียงเชียร์
“อ่า...ฮะ” เด็กหนุ่มผงกหัวรับ แล้วหันมองเคียวอย่างอัตโนมัติ ซึ่งเธอก็มองมาทางเขาอยู่เหมือนกัน(เพราะเสียงกรี๊ดวี้ดว้าย
เมื่อครู่) สายตาของทั้งสองประสานกันชั่วอึดใจ
ถึงจะยืนห่างกัน 5-6 เมตร แต่เธอก้เห็นแววตาสดใสที่ส่องประกายอยากรู้อยากเห็นและขี้เล่นอย่างชัดเจน เคียวเป็นฝ่าย
ละสายตาก่อน แล้วเดินกลับเข้าแถวคู่กับฮิคารุ
ผู้คนเดินขวักไขว่เหลือเกิน...ต่างยิ้มแย้ม เดินดูซุ้มต่างๆในงานวัดแห่งหนึ่ง ชั้นทรุดนั่งด้วยความเหนื่อยอ่อนและหมดหนทาง ...ใครนะ...เสียงใคร?... ชั้นปล่อยโฮ ร้องไห้
...ทำไม\"หนู\"อยู่คนเดียว
ชั้นหยุดร้องไห้ ...มีเงาใจดีมาเล่นกับชั้น
...โอ๋ ไม่เป็นไรนะจ๊ะ คนเก่ง...
แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านเข้ามากระทบหน้าเด็กสาว เธอค่อยๆลืมตาตื่นจากความฝัน หล่อนขมวดคิ้ว คิดถึงความฝันเมื่อครู่
-เราเคยฝันแบบนั้นตอนเด็กๆ-
“ตื่นได้แล้วนะ เคียว วันนี้ต้องไปเช้าไม่ใช่หรือจ๊ะ” เสียงแม่ตะโกนเรียกจากชั้นล่าง
“ค่า แม่” เคียวขานตอบแล้วจัดแจงแต่งตัวเร็วๆ สางผมบ๊อบสั้นของเธอสองสามครั้งก่อนหมุนตัวคว้ากระเป๋าบนโต๊ะแล้วถลา
ลงบันได
“ไปนะคะ แม่” เด็กสาวโผล่เข้าไปในครัวคว้าข้าวกล่องและยัดขนมปังปิ้งไว้ในปาก
“ตั้งใจเรียนนะ ลูก” แม่ตอบโดยยังง่วนกับการทำงานบ้าน แต่คนฟังออกจากบ้านไปก่อนแล้ว
“เอ๊ะ! เราต้องรีบอย่างนี้ทุกเช้าเลยเหรอ...” เคียวนึกขึ้นได้ และค่อยๆกลืนขนมปังอย่างฝืดคอ และการวิ่งเหยาะๆเมื่อกี๊
ก็ทำให้เธอต้องสำลัก “แค่กๆ” เธอหยุดเดิน เกือบหายใจไม่ออก
“5555”
“เอ๋!” เคียวหันไปที่ต้นเสียงที่อยู่ด้านหลัง คาโอรุนี่เอง... เคียวหยุดย่นคอ เพื่อขย้อนก้อนขนมปังลงท้องได้สะดวก
“โอ๊ย! นี่เราต้องวิ่งแข่ง500เมตรกับเธอทุกวันเลยหรือไง” คาโอรุแกล้งบ่นดังๆ กลบเกลื่อนการหัวเราะ
-วิ่งพรวดพราด เคี้ยวขนมปัง ไม่ได้หวีผม....โอย
เธอคือดาวประจำโรงเรียนจริงๆหรือนี่??? เคียวจัง-
(เคียวจัง?)
ผมเรียกอย่างนั้น เพราะได้รู้จักเธอมาตั้งนานแล้ว.... ผมเป็นเพื่อนบ้านของเธอเองแหละครับ-
เคียวเพียงแค่ตอบว่า “ตั้งเอาเองทั้งนั้น เดินไปโรงเรียนเองดีๆก็ไม่ได้....”
เจอกันไม่บ่อย...และเคียวก็ไม่ได้แข็งแรงเท่าคาโอรุ...แต่เธอวิ่งแข่งชนะเค้าตลอด....เธอเดินหนีเค้าอยู่เรื่อยเพื่อตัดความรำคาญ
เคียวมาถึงห้องเรียนก่อนเวลาคาบแรกเกือบชั่วโมง แต่เพื่อนๆเกินครึ่งห้องก็มากันแล้ว เธอตรงเข้าไปทักกลุ่มเพื่อน
สนิท “มากันเช้าเลยนะ”
“งานละครโรงเรียน!!” ไปโกะลุกขึ้นพรวด ทำให้เคียวผงะทันที เพื่อนในกลุ่มส่งสายตาทักทายและเลื่อนเก้าอี้ให้เคียว
นั่งฟังโดยด่วน ทุกคนในห้องกำลังตั้งใจฟังกันอยู่ ยูเอะ สาวน้อยร่างเล็กนักประพันธ์ผู้ยิ่งใหญ่ประจำห้องลุกขึ้นกล่าวต่อ
“มันยิ่งใหญ่!! ห้องของเราต้องมีละคร ฉากที่อลังการ และนี่จะเป็นมาสเตอร์ พีซ เป็นงานทิ้งทวนฝีมือพวกเราก่อนจะ
จบรุ่นนี้ และนี่จะเป็นงานพิสูจน์ความสามัคคีของเราทุกคน”
“เฮ! ถูกต้องๆ!” ทุกคนตบมือเกรียวกราว ตื่นเต้นกับงานด้วย
อายะซึ่งพูดจาโผงผาง พูดดังขึ้น “แต่เราจะไม่เอาคิงอาเธอร์ เดอะ เกรต ลูปิน ธีฟ หรือโรเมโอ จูเลียตนะ ยูเอะ!”
ยูเอะกุมหัว “ม่ายยย! รู้มั้ยว่า 3 เรื่องนี้อ่ะ น่าพิจารณาที่สุด ...ฉากยุโรปยุคกลางซึ่งมีอัศวิน ...ราตรีอันมืดมิดกับเงา
มนุษย์ที่น่าหลงใหล ...ที่สำคัญ...ความรักต้องห้ามระหว่างพระเอกกับนางเอก!! ทุกคนจะถูกนำไปสู่เรื่องมหัศจรรย์ที่น่าประทับใจ”
ทุกคนพยักหน้า ยูเอะแถมท้าย “และชั้นก็จะเขียนเฉพาะ 3 เรื่องนี้!!” ยูเอะยื่นคำขาดทำให้บางกลุ่มโวยวาย “โห! มัดมือชก
ไม่มีเธอแล้วใครจะเขียนเล่า” ทุกคนจึงยอมแพ้ยูเอะ...เจ้าแม่แห่งวงการนี้แต่โดยดี
“ฮิคารุ บังอรนอนขี้เซายังไม่มาล่ะสิ” ยูเอะสบัดเปีย เงยหน้าจากกระดาษที่จดรายละเอียดแล้วมองรอบห้อง เคียวขำ
ฉายาของฮิคารุอยู่ข้างๆ ก็พอดีกับเสียงของผู้ถูกพาดพิงเดินเข้ามาอย่างเร็วจากด้านหลัง
“มาแล้วจ้า มาแล้ว โทษทีๆ” ฮิคารุหยุดข้างโต๊ะและหอบแฮ่ก
“นั่งก่อนสิ” เคียวเลื่อนเก้าอี้ข้างตัวให้ แต่ยูเอะพูดเสียงเฉียบ ลุกขึ้นจูงฮิคารุ
“ไม่ต้องนั่งเลย ไป! ไปหน้าห้องกับชั้น” ฮิคารุถูกลากออกไปทันที
“ทุกคนฟังทางนี้...มาครบกันแล้วนะ ยูเอะฝ่ายกิจกรรมจะออกมาพูด ฟังหน่อยจ้า” แล้วยูเอะกับฮิคารุก็ดำเนินรายการ
ไปเรื่อยๆ จนเมื่อถึงการเสนอชื่อหัวหน้างานฝ่ายฉาก อยู่ดีๆก็มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวกรี๊ดกร๊าดดังหน้าห้อง ประตูเปิดออกและปิดอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษนะ ทุกคน” คาโอรุพูดด้วยภาษาต่างประเทศ
ข้อความที่เพื่อนๆได้ยินกลับกลายเป็น... \"8^& $/+|@\"
“อะไรน่ะ???”
“อ๊ะ! โทษที มาสายอีกแล้วล่ะ”
เคียวได้ยินมาซามิกับไอโกะที่อยู่โต๊ะหน้ากระซิบกัน “เฮ่อ~ ผู้ชายอะไรหล่อ เท่ชะมัด”
“ตอนเขินก็น่ารัก....” มาซามิหลงใหล “เราโชคดีกว่ายัยพวกข้างนอกห้องนั่นเยอะเลยน้า” เมื่อคาโอรุเข้าเขตสายสิญจน์
แล้ว(ฮิๆ) พวกสาวๆคาโอรุ แฟนคลับก็ยอมสลายตัวในที่สุด
คาโอรุบอกท่าทางเขิญให้พูดต่อ “คุยต่อได้เลย” เขามองเพื่อนๆที่ค้างชั่วขณะ
“ชั้นได้ความคิดดีๆแล้ว! นายคาโอรุต้องเล่นเป็นพระเอก” ยูเอะประกาศ มีเสียงกรี๊ดจากผู้หญิงและเสียงโห่จากผู้ชายทั่วห้อง
“ยูเอะจ๊ะ ยูเอะจ๋า ตำแหน่งนางเอกยังว่าง และเราก็ยังไม่มีอะไรทำเลย”
“ยูเอะ! อย่าบอกนะว่า เธอเลือกคาโอรุที่โลว์กว่าชั้นน่ะ ด่วนตัดสินใจอย่างนี้มันน่าเสียดายนะ” ผู้ชายน่าไม่อายพูดขึ้นมา
คาโอรุค่อนข้างตกใจ “หา! อะไรนะ”
“ใช่ นายนั่นแหละพระเอก แค่พวกแฟนคลับของนายก็ซื้อตั๋ว ประชาสัมพันธ์เราก็ดังแล้ว” ยูเอะพูดอย่างมาดมั่น
“ต่อไปก็...” ยูเอะกวาดสายตาดูหน้าสาวๆในห้องที่ส่วนใหญ่พยายามส่งสายตาให้ยูเอะ มีแค่คนเดียวที่มองสาวคนอื่นอย่างตื่นเต้น
-ใครน้าจะได้เป็นนางเอก-
“เคียว เธอเป็นนางเอกนะ” ยูเอะพูดแล้วก้มลงจดชื่อคู่พระนางลงในกระดาษ
“ม่ายยยย!! เคียว” ฝั่งผู้ชายเสียดาย
“คาโอรุของชั้นนน” ฝั่งผู้หญิงครวญ
----------------------------
“เธอเลือกผิดแล้ว” เคียวหันไปเอาเรื่องเพื่อนทันทีที่ระฆังพักกลางวันดังขึ้น “ชั้นเล่นละครไม่ได้หรอก”
“ได้สิ เธอทำได้ นะ ช่วยหน่อย” ยูเอะพูดยิ้มหวาน
“ยังไงก็ยังงงอยู่ดี ทำไมต้องเป็นเคียวด้วยล่ะ” ฮิคารุถาม
“ก็พวกเรามีหน้าที่ทำกันหมดแล้วน่ะสิ” ยูเอะตอบ “ชั้นไม่อยากได้แม่พวกแฟนคลับทั้งหลายมาป่วนด้วย วุ่นวายตาย”
“เล่นเถอะ เคียว” ฮิคารุพูดพลางปัดปอยผมม้าเพื่อน เคียวมองหน้าเพื่อนๆที่ลุ้นกันเต็มที่ “จะลองดูก็ได้ เธอเป็นหนี้ชั้นนะ
ยูเอะ” พูดอย่างจนใจ แล้วหันไปมองคาโอรุ หนุ่มลูกครึ่งสุดป๊อป -เตรียมรับมือกับพวกแฟนคลับนายคนนั้นได้เลย-
เคียวหยิบห่อข้าวกล่องขึ้นมาเปิดกินพร้อมกับเพื่อนๆ มีกระดาษโน้ตจากแม่แปะอยู่บนฝากล่อง “กินให้อร่อยนะ ลูก”
เธอพึมพำในใจ...ขอบคุณค่ะ แม่ และเปิดออกกินอย่างเอร็ดอร่อย เธอกินไปเรื่อยๆจนใกล้จะหมดกล่องก็รู้สึกว่ามีคนจ้องเธออยู่
จึงหันมอง คาโอรุนั่นเอง -กำลังหัวเราะอะไรน่ะ?- เค้าชี้มุมปาก เคียวเข้าใจภาษามือทันที รีบเช็ดปากแล้วหันหน้าหนีด้วยความอาย
-ดีนะที่ไม่มีใครเห็น-
------------------------------
หลังเลิกเรียน เคียวบอกลาเพื่อนๆแล้วรีบกลับบ้าน เธอเดินตรงจะออกประตูใหญ่อยู่แล้วก็มีคนสะกิดเรียกทางไหล่ขวา
แต่หันไปก็ไม่เจอ
“ไง เคียวจัง กลับด้วยกันนะ” คาโอรุโผล่มาจากด้านซ้ายของเธอ -เฮือก!-
“อะไรของนาย” เธอขมวดคิ้วตอบหน้าทะเล้นนั้น
“อ้าว! เราจะเล่นเป็นคู่พระนางในละครแล้วนี่นา... ผมก็อยากรู้จักนางเอกของผมหน่อยสิ” คาโอรุว่า พลางเอียงคอ
มองหน้าเคียวยิ้มๆ
เคียวถอยออกมา 2-3 ก้าว “นางเอกของนายเหรอ? รับมือกับแฟนคลับของนายซะก่อนเถอะ”
ไม่ทันขาดคำ ฝูงสาวๆมาจากไหนไม่รู้ก็เข้ามาห้องล้อมคาโอรุ มองเห็นแต่คาโอรุที่ยิ้มแห้งๆอยู่กลางวง เคียวยิ้มขำ
เธอโค้งนิดนึงเพื่อบอกว่า “ไปล่ะนะ” ก่อนเดินอ้อมออกประตูโรงเรียนไป คาโอรุได้แต่มองตาม
------------------------------------
“กลับมาแล้วค่ะ” เคียวถอดรองเท้าเก็บในตู้ เมื่อเข้าบ้านมา
“กลับมาแล้วหรือจ๊ะ” เสียงแม่อยู่ในสวน
“แม่คะ หนูช่วยเอง” เด็กสาวกอดแม่จากด้านหลัง แล้วแย่งสายยางไปรดน้ำ
“ขอบใจจ้ะ” แม่ยิ้มอย่างมีความสุข ลูบหัวลูกสาว แล้วหันหลังจะก้มยกตะกร้าผ้าไปตาก
“ไม่ต้องค่ะ แม่ เดี๋ยวหนูตากให้” เคียวรีบบอก “แม่ไปพักเถอะนะคะ”
แม่ไม่ได้โต้แย้ง ได้แต่ยิ้มรับอย่างชื่นใจ กลับเข้าครัวเพื่อหาของว่างตั้งรอเคียวในห้องนั่งเล่น
ด้านคาโอรุ พอกลับถึงอพาร์ตเมนท์ของตนได้ก็หมดแรง นอนแผ่หลาบนโซฟาในห้องสูทที่เป็นระเบียบ
“กรี๊ดอะไรเรานักหนาวะเนี่ย” เด็กหนุ่มพึมพำอย่งเหนื่อยใจหลังหนีรอดมาได้ สักพักพอหายเหนื่อย เขาก็ลุกไปเปิดตู้เย็น
รินน้ำใส่แก้วยกดื่มพลางเดินออกไปที่ระเบียง คาโอรุยกแขนเท้าวาง ทอดสายตาต่ำลงไปเบื้องล่าง เมื่อเจอสิ่งที่มองหา รอยยิ้มก็
ระบายบนใบหน้า
เคียวกำลังตากผ้าอยู่ คาโอรุรู้ว่าที่เขาแอบมองอย่างนี้ก็ไม่ค่อยถูกหรอก...
ริงโทนเพเลง “เขมรไล่ควาย” ดังขึ้น (หา! จริงดิ) คาโอรุละสายตาแล้วล้วง โทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงออกมา
“แม่หรือครับ ...ครับ เรียบร้อยฮะ ถึงนี่ตอนตี 2 กว่าๆ ...แม่ยังอยู่ที่โรงพยาบาลหรือครับ แล้วพ่อล่ะฮะ? ... อ้าว!
กรุงเทพฯ ทำไม... อ๋อ! ครับ ผมอยู่ได้ฮะ สบายมาก หรือฮะ! ก็นิดหน่อยครับ แล้วจะเล่าให้ฟัง ครับ! สวัสดีครับ แม่ ...ตื้ด!”
คาโอรุวางสาย
ถ้าคุยกับแม่สองคน เขาจะพูดภาษาไทย
----------------------------------------------------
สามวันต่อมา...
“เสร็จแล้ว ทุกคน! บทเสร็จแล้ว” ยูเอะพรวดพราดเข้ามาในห้องพร้อมตาลึกโบ๋
“เฮ้ย! เธอไปทำอะไรมาเนี่ย” เคอิจิ เด็กชมรมถ่ายภาพถามอย่างตกใจ
เมื่อกล้องของเขาจับภาพหมีแพนด้า หัวยุ่งได้ตัวหนึ่ง
“ก็เขียนบทไง... ฉันไม่ไหวแล้ว” ขาดคำ เจ้าหล่อนก็ล้มทั้งยืน กระดาษบทละครปลิวว่อน
“ยูเอะ!” เพื่อนๆประสานเสียง
“รู้สึกไงมั่งวะ” ฮิคารุถาม เมือ่หมีแพนด้าตัวนั้นตื่น พวกเขาอยู่กันที่ห้องพยาบาล
“ก็ อะ ก็...กี่...กี่โมงแล้วเนี่ย” พูดไป หาวไป
“พักเที่ยง” เคียวตอบ เสียงของเธอทำให้เพื่อนได้สติ
“อ๊ะ! เคียว ฉันมีบทมาให้เธอ แล้วบทล่ะ!” ยูเอะหันรีหันขวาง
“อยู่นี่จ๊ะ” เคียวยกปึกกระดาษในมือขึ้น “ฉันอ่านเรื่องย่อแล้ว”
“ว่าไง ใช้ได้แล้ว”
“ไว้คุยทีหลังเถอะ จะต้องเรียนคาบบ่ายแล้วนะ” ฮิคารุบอก “เรียนพละไหวรึป่าว”
“อื้อ! ไหวดิ ฉันแค่นอนไม่พอเอง ไม่ได้ป่วยย่ะ”
“ดี งั้นไปกันเถอะ”
ที่สนามฟุตบอล...
“ขออนุญาตค่ะ” เคียวและเพื่อนรายงานตัวแล้วนั่งลงถัดจากอากาเนะ ชั่วโมงนี้อาจารย์ให้ซ้อมแปบอลกลับไปมาเป็นคู่
เคียวคู่กับฮิคารุ อากาเนะกับยูเอะ และคู่ที่วี้ดว้ายตลอดเวลาคือ เคียวโกะกับมาซามิ คุณเธอไม่เคยส่งบอลต่อเนื่องเกิน 3 ครั้ง
“ใครออกกฎชุดพละนักเรียนหญิงวะ” เคอิจิถามคาโอรุ
“ทำไมเหรอ?” เขายังคงเลี้ยงบอลเล่นระหว่างสองเท้า
“ก็ดูสิ ใส่แล้วแจ่มขึ้นเยอะเลยว่ะ~ ชาสั้นสีเขียวทะเลกับเสื้อขาวคอกลม... โอ๊ย!” บอลกระแทกหน้าแข้งแรงๆ
“เฮ้ย! ’โทษ เบาไปหน่อย” คาโอรุฉีกยิ้ม เจ้าเคอิจิจึงยอมหันมาสนใจเล่น
เมื่อนกหวีดดังให้หยุดซ้อม คาโอรุใช้เท้าถีบบอลขึ้นบนอากาศแล้วรับไว้
“ว้าว! คาโอรุเก่งจังเลย” สาวๆที่นั่งมองเขาอยู่ส่งเสียงเชียร์
“อ่า...ฮะ” เด็กหนุ่มผงกหัวรับ แล้วหันมองเคียวอย่างอัตโนมัติ ซึ่งเธอก็มองมาทางเขาอยู่เหมือนกัน(เพราะเสียงกรี๊ดวี้ดว้าย
เมื่อครู่) สายตาของทั้งสองประสานกันชั่วอึดใจ
ถึงจะยืนห่างกัน 5-6 เมตร แต่เธอก้เห็นแววตาสดใสที่ส่องประกายอยากรู้อยากเห็นและขี้เล่นอย่างชัดเจน เคียวเป็นฝ่าย
ละสายตาก่อน แล้วเดินกลับเข้าแถวคู่กับฮิคารุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น