คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ดีกันเถอะนะ?
บทที่ 8
# กริ๊งงง #
“ อย่าลืมทบทวนบทเรียนที่เรียนไปล่ะ กลับบ้านได้จ้ะ^__^ ” อาจารย์คนสวยพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่นานเหล่านักเรียนก็พากันทยอยเดินออกตาม เสียงคุยเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆหลังจากอาจารย์เดินออกไป ส่วนใหญ่จะเป็นพวกเด็กผู้หญิงที่คุยกัน โอย ทำไมวันนี้มันผ่านไปช้าจังนะ-_- ~
ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะแล้วรีบเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อที่จะได้กลับบ้านเร็วๆเบื่อคนนั่งข้างหลัง เชอะ -^-! เมื่อเก็บเสร็จฉันทำท่าจะลุกขึ้นแต่ยูมิจังเรียกฉันเอาไว้ซะก่อน ทำให้ฉันต้องนั่งลงกับที่พร้อมกับหันหน้าไปหายูมิจัง
“ โดเรมีจัง ^__^ ”
“ จ้ะ มีอะไรเหรอ ”
“ เย็นนี้ว่างหรือเปล่าเหรอ ” เย็นนี้งั้นเหรอ...วันนี้โคทาเกะบอกจะพาไปดูแผ่นเกมออกใหม่นี่นา แต่ฉันโกรธกับหมอนี่อยู่นี่...
“ โดเรมีจัง ฟังอยู่หรือเปล่า O_O ” เสียงเรียกของยูมิจังทำให้ฉันรู้สึกตัว ทำไมฉันถึงลังเลอย่างนี้นะ ถึงยังไงฉันก็ต้องเลือกโคทาเกะสิ เพราะฉันนัดเขาไว้ก่อน แต่ปากฉันกลับพูดออกไปคนละอย่างกับใจคิดน่ะสิ=_=
“ ว่างสิ ”
“ ดีจัง ฉันจะชวนโดเรมีจังไปร้างขนมที่เปิดใหม่เมื่อวานน่ะจ้ะ เขาว่ากันว่าร้านนี้อร่อยมากเลยนะ>_< ”
“ จริงเหรอ ”
“ อืม ไปด้วยกันนะ ”
“ เอ่อ... ” พูดออกไปซิว่า < ขอโทษนะ ไว้วันหลังเราค่อยไปเที่ยวด้วยกันนะ > พูดออกไปซิ โดเรมี เธอต้องพูดนะT_T
“ น้า~ ” แต่พอเห็นสายตาขี้อ้อนของยูมิจังแล้วมันทำให้ฉันไม่กล้าพูด
“ จ้ะ ”
“ เย้! เดี๋ยวฉันเก็บของก่อนนะ ” ว่าแล้วยูมิจังก็หันหลังแล้วเดินไปที่โต๊ะของตัวเอง
เฮ้อ ทำไมฉันถึงรู้สึกผิดอย่างนี้นะ ระหว่างรอยูมิจัง ฉันแอบลอบมองไปทางด้านหลัง เห็นโคทาเกะกำลังคุยกับเพื่อนในห้องอยู่ เขากำลังหัวเราะและตบไหล่เพื่อนอีกคน ทำให้ฉันโล่งใจขึ้นมานิดหนึ่ง หวังว่าโคทาเกะคงลืมนัดไปแล้วนะ ทันใดนั้นเองเขาก็มองมาที่ฉัน เฮือก! เขาคงไม่เห็นฉันที่แอบมองเขาอยุ่หรอกนะ สายตาคู่นั้นดูว่างเปล่าแต่แฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ ก่อนจะบอกลาเพื่อนๆของเขาแล้วเดินออกจากห้องไป หา!...หา!!...หา!!! วันนี้หมอนี่เป็นอะไรน่ะ ปกติเขาต้องบอกลาฉันเป็นคนแรกซิ...หรือว่า
“ โดเรมีจัง เราไปกันเถอะ ” ว้าย! ฉันสะดุ้งทันทีเมื่อยูมิจังที่อยู่ก็โผล่ขึ้นมาด้านหลังพร้อมกับจับไหล่ฉัน
“ จ้า ^ ^ ” ทำไมใจฉันมันโหวงๆพิกล...นะ?
2 ชั่วโมงผ่านไป..
“ บ๊ายบาย เจอกันพรุ่งนี้นะ ” หลังจากแยกจากยูมิจัง ฉันก็เดินเตร็ดเตร่อยู่แถวๆนั้นซักพัก เดินผ่านร้านค้าหลายๆร้าน ดูของไปเรื่อยๆ จนมาสะดุดตากับร้านๆนึง นี่มัน! หรือว่าจะเป็น!! ร้านที่โคทาเกะบอก!!! (แล้วนี่ทำไมฉันต้องมาตะโกนในใจด้วยเนี่ย? (-__- )???)
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน
ว้าว! กว้างจัง ที่นี่ใหญกว่าบ้านฉันเกือบ 3 เท่าเลยนะ หวังว่าฉันคงไม่หลงทางในนี้หรอกนะ ว่าแล้วฉันก็เริ่มเดินสำรวจภายในร้านโดยเริ่มจากล็อคหนังสือการ์ตูนเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่ล็อคที่มีแผ่นเกมเยอะๆ ทำไมมันถึงได้เยอะขนาดนี้ล่ะเนี่ย แล้วแบบนี้ฉันจะหาเจอไหมT^T ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อ..
" WHITE WING OF PARADICE"
ใช่ๆ ชื่อนี้แหละ เอ๊ะ!! แต่เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดนี่แล้วใครพูดล่ะ- -??
" สวัสดี ^ ^ "
" อะ...อากิระคุงO O" อะจึ๊ย!! ทำไมอากิระคุงมาอยู่ที่นี่ล่ะเนี่ย> < ถ้าอากิระคุงอยู่ล่ะก็แปลว่าโคทาเกะก็อยู่ด้วยน่ะสิ!! ตายล่ะTT_TT
" ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะ?"
" ปะ...เปล่าจ้ะ^ ^ "
" โดเรมีชอบเล่นเกมด้วยเหรอ? "
" ก็นิดหน่อยน่ะ ฮะๆ^ ^" ฉันนี่เป็นสาวน้อยน่ารักที่โชคร้ายที่สุดจริงด้วย แง TTTOTTT
"เอ่อ..อากิระคุงมาคนเดียวเหรอ"
" เปล่า...มากับโคทาเกะ" เฮือก!!T^T
" แต่..หมอนั่นกลับไปแล้ว เห็นบอกว่ามีธุระสำคัญต้องรีบไปทำ แต่ดูท่าทางเหมือนกับไปจะต่อยคนมากกว่า- - " เยส!!(^ ^ V )
" งั้นฉันกลับบ้างดีกว่า ดึกป่านนี้แล้ว ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ อากิระคุง ^ ^ บาย" ฉันพูดพร้อมกับหันหลังเตรียมจะเดินออก แต่อากิระคุงจับข้อมือฉันไว้ซะก่อน ทำให้ฉันชะงักอยู่กับที่
" ฉันไปส่งนะ"
" ไม่ต้องหรอก รบกวนแย่เลย "
" ไม่เป็นไร ^ ^ "
" งั้น..ขอบใจนะ^ ^"
-------------------------------------------- 20 นาทีผ่านไป-------------------------------------------------------
ณ.หน้าบ้านโดเรมี
" ขอบคุณที่มาส่งนะ"
" ไม่เป็นไร " อากิระคุงตอบ
" ไว้เจอกันใหม่ที่โรงเรียนนะ^ ^ บ๊ายบายจ้ะ"
" เดี๋ยวก่อน! เธอลืมของน่ะ" อากิระคุงเรียกฉันที่กำลังเปิดประตูบ้าน ของ...ของอะไรหว่า- -??
" อ่ะ" อากิระคุงยัดถุงสีขาวใส่มือฉันก่อนจะเดินออกไป
" เอ๋ นี่อะไรน่ะ?O O "
" มีคนฝากมาให้น่ะ^ ^ ไว้เจอกันนะ" พอพูดเสร็จ อากิระก็วิ่งไปเลย ปล่อยให้ฉันงงเต๊กอยู่คนเดียว ????
**************************♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥***********************************
โอยยย! โดนแม่บ่นจนหูชาเลยTT_TT เพราะนายแท้ๆเลย โคทาเกะ! ถ้าฉันไม่ไปซื้อแผ่นเกมนี่ให้นาย ฉันคงไม่โดนแม่ว่าหรอก เฮ้อ!! แล้วพรุ่งนี้ฉันจะให้หมอนั่นยังไงดีนะ...ปวดหัวจัง ไม่คิดแล้ว(> < ) ( > <) อีตาบ้า!! แค่คำว่าขอโทษพูดไม่เป็นหรือไง...ถ้านายยอมขอโทษฉันดีๆแต่แรกฉันก็จะยอมยกโทษให้แล้ว เกมนี้ฉันก็เล่นไม่เป็นซะด้วยซิ= = ไม่รู้ด้วยแล้ว ชิ! > <* ว่าแต่ของที่อากิระให้มานี่มันคืออะไรนะ ลองเปิดดูดีกว่า
ครึดๆ ครืกๆ พรืด!
นะ...นี่มันO_O!!!
[KOTAKE TALK-SPECIAL]
ยัยโดจิมี่ติงต๊องเอ้ย! หนอย!! ฉันแค่แกล้งเล่นนิดๆหน่อยๆเอง ทำเป็นโกรธไปได้ ปกติ แกล้งหนักกว่านี้อีก ยังไม่เห็นจะโกรธขนาดนี้เลย =__= ~ ป่านนี้ยัยนั่นจะได้รับหรือยังนะ ของที่ฉันฝากไปน่ะ...หายโกรธฉันซักทีเถอะน่า โดจิมี่
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*เช้าที่แสนสดใส(ของคนเขียน)> <55+*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"อรุณสวัสดิ์โดเรมีจัง/อรุณสวัสดิ์โคทาเกะ"
" จ้ะ/อืม "
" ( O) / (O ) "
" โคทาเกะ!/โดจิมี่! "
" ทำไมนายต้องพูดตามฉันด้วยเนี่ย/ทำไมเธอต้องพูดตามฉันด้วยเนี่ย"
" นี่! / หนวกหูจริงๆ //( - - )\\ "
"เชอะ- ^ - " คราวนี้ฉันเป็นฝ่ายถอยออกมาก่อน ขืนเถียงต่อไปทั้งวันก็ไม่จบ! - -
ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนแล้วแกล้งทำเป็นไม่สนใจหมอนั่นโดยการหันไปคุยกับอามิจังที่อยู่ใกล้ๆ
" ฮึ ยัยหัวซาลาเปาติงต๊อง " โคทาเกะพูดขณะเดินผ่านฉันแล้วล้มตัวนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อกี้ฉันได้ยินนะยะ - - * ไม่ขอโทษแล้วยังจะมาด่าฉันอีกเรอะ อีตาบ้า! > <
" นักเรียนทำความเคารพ! "
" สวัสดีครับ/ค่ะอาจารย์ "
" วันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง...."
*****************+++++++++++++++++++*******************++++++++++++++++++
" โอย พักซักที( -\\ // - )" ไม่ไหวแล้ว เรียนไม่รู้เรื่องเลยวันนี้ ฉันนอนเอาหน้าราบไปกับโต๊ะเรียน
" โดเรมีจัง กินข้าวกันเถอะ"
" วันนี้มีอะไรเหรอ อามิจัง"
" ไม่รู้ซินะ แต่สงสัยจะเป็นข้าวหน้าหมูทอดนะ"
" เย้ๆ ไปเอากันเถอะอามิจัง ^ ^ "
" จ้า^ ^ "
ว้าว! หอมจังเลย ฉันมองข้าวหน้าหมูทอดตรงหน้าอย่างมีความสุข รสชาติก็อร่อย มีความสุขจังเลยยยย> <
" แปะ " ขณะที่ฉันกินอยู่ ก็มีอะไรไม่รู้ตกลงมาใส่ถาดอาหาร
หมูทอด!? มาได้ไงเนี่ยO O?
" ฉันให้ พอดีฉันไม่ค่อยชอบกินเท่าไหร่ " โคทาเกะพูดก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองอย่างเดิม
เอ๊ะ! ถ้าจำไม่ผิด ข้าวหมูทอดนี่อาหารโปรดนายเลยไม่ใช่เหรอ? โคทาเกะ? หรือว่า...หมอนี่
" ให้แน่นะ? ไม่เอาคืนแล้วนะ? "
" ... " โคทาเกะไม่ตอบเอาแต่กินข้าวหมูทอดที่เหลือ
" งั้นก็...ขอบใจนะ^ ^ "
" -///- "
" โคทาเกะ...ขอบใจนะ"
" ฉันได้ยินแล้วน่า จะพูดหลายครั้งทำไม -///-"
" ไม่ใช่หมูทอดแต่เป็น...ซีดี ขอบใจมากนะ^ ^ " ใช่แล้ว! ของที่อากิระคุงให้มาก็คือ แผ่นเกม ที่เมื่อวานโคทาเกะบอกฉันว่าจะพาไปซื้อไงล่ะ
" อ่ะ...อืม -///////- "
" อ่ะ! ฉันให้ "
" อะไรน่ะ? คงไม่ใช่ระเบิดนะ" โคทาเกะทำท่ากลัวๆพร้อมกับชี้ไปที่กล่องของขวัญที่ฉันยื่นให้
" จะบ้าเหรอยะ! > < "
" ละ...แล้วอะไรล่ะ"
" เอาไปเถอะน่า "
"..." โคทาเกะทำสีหน้าลังเล ชักหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆแล้วนะ- -
" จะเอาไม่เอา ไม่เอาฉันจะเก็บแล้วนะ 1..2..สะ.. "
" เอาก็ได้ "
" ^ ^ "
" ... "
" วันนี้เธอว่างไหม? "
" หืม?"
" พอดีมีเกมออกใหม่อีกแล้วน่ะ"
" จะว่างก็ว่างอ่ะนะ ทำไมล่ะ?"
" ไปกับฉันไหม?-///-"
" ... "
" ก็ได้ ^ ^ แต่... "
" แต่อะไร? - -"
" นายต้องสอนฉันเล่นด้วยนะ"
" ได้อยู่แล้ว ^___^ "
" งั้น...ตกลง^ ^ "
ไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่า การให้อภัยหรอกเนอะ ว่าไหมเพื่อนๆ ^ ^
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กลับมาแล้ววววววววววว คิดถึงจังเลย> < ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงกันไหมเอ่ย???
เข้าโรงพยาบาลตั้งหลายวัน+นั่งสอบย้อนหลังอีก ตอนนั้นเครียดมากเลยT^T ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
ฉันได้อัพฟิคแล้วว อิอิ > O <♥♥♥♥♥♥
อ่านแล้วเม้นหน่อยนะ จะได้มาอัพต่อเร็วๆ ไว้เจอกันใหม่จ้าาาาาาา ^ ^
ความคิดเห็น