คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ฮาสึกิจัง!?
บทที่6
ฮาสึกิจัง!?
“ตึก ตึก ตึก” ใจของฉันเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นเมื่อเมื่อมาอยู่หน้าห้องแต่งตัว ทำไงดีจะเปิดเข้าไปเลยดีไหม แล้วถ้าเกิดฉันมองผิดล่ะ โอ๊ย ปวดหัว = =* เอาไงดี เปิด ไม่เปิด เปิด ไม่เปิด เปิด!!!
“ฮาสึกิจางงง” ทันทีที่ประตูเปิด ฉันก็ตะโกนเรียกฮาสึกิจัง ก่อนจะมองสำรวจไปรอบๆห้อง อ้าวว ไม่มีคนอยู่เหรอเนี่ย - -??? ขณะที่ฉันกำลังจะก้าวออกจากห้องนั่น...
“นั่นใครน่ะ?” ร่างหญิงสาวสีเขียวมรกตที่อยู่กลางห้องถามขึ้น ผมสีดำปลิวไสวไปตามลม น่าแปลก!ทั้งๆที่ห้องนี้เป็นห้องปิดตายแถมเมื่อกี้ที่เข้ามาก็ไม่เห็นจะรู้สึกถึงลมที่อยู่ในห้องเลยซักนิด
“นี่ ” เสียงเรียกดังอีกครั้งทำให้ฉันหลุดจากภวังค์
“หะ...หา O_O ขะ...ขอโทษคะๆๆๆ>_<” ฉันก้มหัวขอโทษเป็นจังหวะเดียวกันกับคำขอโทษ หลังจากรู้ตัวว่าเข้าห้องผิดแล้วก็ดันไปมองหน้าเจ้าของห้องตั้งนานสองนาน แหะ แหะ ซุ่มซ่าม จริงๆเลยฉัน//^_^\\ แต่สุดท้าย...ก็ไม่ใช่สินะ เฮ้อ แอบผิดหวังนิดๆนะเนี่ย
“ดะ ดะ ดะ โดเรมีจัง O_O” เสียงอันแสนคุ้นเคยนี่มัน
“ฮะ ฮะ ฮะ ฮาสึกิจังO_O”
“…”
“…”
“โดเรมีจัง TTTOTTT”
“ฮาสึกิจังTTTOTTT”
ไม่นานเรา 2 คนก็ต่างกอดกันแน่นโดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยง่ายๆ
“คิดถึงจังเลย> <” ฉันว่าพลางขยับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ฉันก็เหมือนกัน นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกซะแล้วTT~TT แต่ว่าโดเรมีจัง ”
“ไรเหรอ ^^ ~”
“ฉันหายใจไม่ออกT^T”
“ว้าย ขอโทษจ้ะ” ฉันค่อยๆคลายอ้อมกอดก่อนจะถอยออกมา 1 ก้าว
“ฟู่ ขอบใจจ้ะ^^”
“อ้าว รู้จักกันเหรอเนี่ย O_O?” ผู้หญิงคนเมื่อกี้ถามขึ้น
“ค่ะ เป็นเพื่อนรักมากๆสมัยประถม^ ^”
“อ๋อ งั้นเข้ามาก่อนสิ^ ^” สะ...สวยจัง คนๆนี้
“ค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉัน สึคุมิยะ เรย์ เป็นครูฝึกไวโอลีนของฮาสึกิจังจ้ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ หนู ฮารุคาเซะ โดเรมี ” ฉันยื่นมือไปจับมือของเรย์ซัง
“แล้วทำไมโดเรมีจังถึงมาอยู่ที่นี่ได้เหรอ?” ฮาสึกิถามพลางส่งถ้วยชามาให้
“อ๋อ ทัศนะศึกษาน่ะแล้วฮาสึกิจังล่ะ”
“มาเล่นไวโอลีนน่ะจ้ะ^^” ดีจังที่ฮาสึกิจังยังเหมือนเดิมทุกอย่าง
“จากนั้นพวกเรา 2 คนก็ผลัดกันเล่าเรื่องทุกอย่างที่ประสบพบเจอมาของแต่ละคน”
“งั้นตอนนี้โดเรมีจังกับเท็ตสึยะคุงก็อยู่โรงเรียนเดียวกันน่ะสิ”
“อืมม~” คุยตั้งนานกินน้ำหน่อยดีกว่า
“ดีจังเลย งั้นโดเรมีจังกับเท็ตสึยะคุงก็สนิทกันมากเลยน่ะสิ ^ ^”
“พรวด =O=” น้ำชาทะลักออกจากปากฉันอย่างสวยงามดุจการปะทุของภูเขาไฟฟูจิ ( โห!ช่างเปรียบ =_= )
“นะ...นี่จ้ะ กระดาษ” ฉัรรับกระดาษทิชชู่มาเช็ดปากและขณะที่ฉันวุ่นๆกับการเช็ดหน้าเช็ดปากอยู่นั้น ตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปพบกับสิ่งๆหนึ่ง
“- - (กำลังงงๆ) --> - -! (เริ่มนึกได้) --> = = (เริ่มเครียด)
--> TT^TT (ไม่ไหวแล้ว)”
“สายขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” ตายแน่ๆ TTTOTTT
“อะไรเหรอ โดเรมีจังO_O!”
“ก็มันเลยเวลานัดมาตั้ง 20 นาทีแล้วน่ะสิT_T”
“จริงเหรอ ทำไงดีล่ะ”
“วิ่งไปก็น่าจะทันนะ” เรย์ซังเสนอ
“จริงเหรอT^T”
“อืม ไปกันเถอะ”
[ KOTAKE TALK~ ]
หายหัวไปไหนกันนะยัยหัวลูกชิ้น= = นี่มันก็เลยเวลานัดมาตั้งนานแล้วนะ แรกๆว่าจะชวนเดินไปด้วยกันซะหน่อย หันมาอักทีหายไปซะแระ แล้วป่านนี้เธอทำอะไรอยู่นะ? เป็นอย่างงี้ทุกที ยัยนั่นต้องทำให้ผมเป็นห่วงทุกทีซิน่า=_= ~ ดูยังไงก็ตัวป่วนชัดๆ แต่ก็...โอ๊ยคิดอะไรเนี่ย(>///< ) ( >///<)
“นั่นมัน...ใช่โดจิมี่หรือเปล่านะ” ผมลองหรี่ตามอง รู้สึกว่าจะใช่นะ เพราะคงไม่มีใครทำผมทรงลูกชิ้นอันเบอเริ่มเหมือนยัยนั่นหรอก(มั้ง)
“แล้วนั่นมันใครน่ะที่อยู่ข้างๆ2คน”
“โคทาเกะO_O!” รู้สุกเหมือนยัยนั่นจะมองเห็นผมแล้วนะ
แล้วโดจิมี่ก็พูดกับคนข้างๆทั้ง2อีกนิดหน่อยพร้อมกับส่งกระดาษใบเล็กๆให้ ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย แล้วจึงวิ่งมาหาผม ผู้หญิงหรือผู้ชายฟะ! มีแลกเบอร์ด้วย - -* ผมหรี่ตามองอีกครั้ง
“แล้วอาจารย์ล่ะ แฮ่ก แฮ่ก X_X” เธอถามก่อนจะก้มลงหอบทำให้ผมละสายตาจาก2คนนั้น
“รออยู่ที่รถแล้วมั้ง”
“งั้นก็รอฉันอยู่คนเดียวน่ะซิTT_TT”
“ใครบอกว่าคนเดียวล่ะ...ฉันด้วยไง -///- ช่างเถอะ ไปเร็ว”
“บ๊ายบาย ไว้เจอกันใหม่น้า^O^ รอฉันด้วยซิโคทาเกะ>_<” เธอโบกมือลาอีกครั้งแล้วจึงยอมวิ่งตามผมไปที่รถแต่โดยดี
สวัสดีค่า> < ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึงกันบ้างไหมเอ่ย? เพื่อเป็นการขอโทษตอนนี้เลยยาวเป็นพิเศษเลย ไม่เชื่อลองไปตอนแรกๆซิ (แอบปวดนิ้ว นี่มารีบนั่งพิมพ์ให้นานเลยนะเนี่ย ^ ^ ปล. เพิ่งแต่งเมื่อวานลงวันนี้T^T) สุดท้าย อย่าลืมนะคะว่า
“ คอมเม้น คือกำลังใจ”
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นที่ผ่านมานะค่ะ แล้วก็คำติชมทั้งหลายด้วย จะพยายามนำมาปรับปรุงคะ^_^ เห็นคอมเม้นแล้วชื่นใจที่สุด >. .<
ข่าวดี(หรือเปล่า)
เมื่อปิดเทอมแล้วคาดว่าจะมีเวลามาแต่งมากขึ้นค่ะ^ ^
ความคิดเห็น