ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ข้าวกลางวัน ครั้งสุดท้าย...ของเราสามคน (100% Completed)
เช้าวันจันทร์ท้องฟ้าแจ่มใส แดดร้อนเปรี้ยงๆ ฉันเดินเข้าโรงเรียนด้วยท่าทีเมาขี้ตาแบบสุดๆ ทุกอย่างก็เหมือนเดิมทุกๆวัน ครูแก่หน้าเหี่ยวที่ยืนต้อนรับเราทุกๆเช้า รุ่นพี่ประธานนักเรียนที่มายืนเข้าแถวถือพานราวกลับมารับขบวนเสด็จอะไรซักอย่าง โรงเรียนสภาพเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ผู้คนเดิมๆ
ฉันเดินมายังใต้ตึกสถานที่ที่กลุ่มฉันมักจะมาสิงสถิตย์ก่อนเข้าแถว พลอยกับเนยกำลังนั่งลอกกันบ้าน ส่วนหลินก็กำลังเมาท์เรื่องอนิเมกับโมอย่างเมามัน ฉันวางกระเป๋าที่หนักอึ้งออกจากบ่า สายตาก็แอบมองหาเพื่อนรักทั้งสอง แม้ว่าฉันอยากจะเจอเก่งมากกว่าก็เถอะ...แต่ก็ไม่มีวี่แววของทั้งสอง
========================================================================
ช่วงเช้าของวันได้จบลง ฉันหลิน โม และ เนย ต้องมารอพลอยอยู่หน้าห้องเป็นประจำ (ยกเว้นตอนที่เราโกรธกันอ่านะ..)
"โอ๊ย....ทำไมครูปล่อยสายจังเลยแหะ หิวจะตายอยู่แล้ว~" หลินโอดครวญ
"ช่าย เด๊่ยวไปสายก็ไม่มีที่นั่งอีก" โมบ่นขึ้นมาด้วยอีกคน
"เออๆ งั้นพวกแกก็ลงไปจองที่ก่อนไปเดี๋ยวเขาตามไป รอไอ้พลอยมันก่อน เดี๋ยวมันมันออกมาไม่เจอ มันจะนอยด์อีก" ฉันยกพลอยมาอ้าง อันที่จริงคนที่ฉันอยากจะรอคือเก่งและเจต่างหาก.....
ประตูกระจกสีชาถูกเปิดออก พร้อมกับนักเรียนมากหน้าหลายตาเดินกรูกันออกมาเหมือนนกกระจอกแตกรัง ซึ่งพลอยก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน
"โอ๊ยๆ หิวจนจะเเดกแมวได้ทั้งตัวแล้วเว้ย รีบไปกันเถอะ" พลอยรีบเดินนำลงไปข้างล่าง
"เร็วซิวะ แนน" เนยเรียกฉัน ที่ยังคงยืนรอคนสองคนอยู่หน้าประตู
"พวกแกไปเถอะ เดี๋ยวเขาลงไปรอเก่งกับเจก่อน" ฉันบอกกับเพื่อนทั้งสอง พวกมันผยักหน้าก่อนที่จะเดินลงไป "เฮ้ย พวกแกเร็วๆเซ่ ช้ากันจริงๆ"
"เสร็จแล้วๆ เดี๋ยวต้องแวะไปห้องภาษาไทยนะ ต้องเอาสมุดไปส่ง" เจพูดในมือมีสมุดของคนทั้งห้องตั้งเป็นกองใหญ่
"เดี๋ยว แล้วเก่งล่ะ" ฉันเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่า เจทำท่าจะเดินลงไป
"มันคงไม่อยากไปกับเขาหรอก" เจพูดด้วยน้ำเสียงสลด
"บ้า ใครจะไม่อยากไปมันยืนรอเหมือนให้ใครไปชวนมันเนี่ย ชวนดิ" ฉันคะยัันคะยอให้เจเป็นคนชวน ทำไมฉันถึงไม่ชวนน่ะเหรอ ก็อายน่ะซิ....คำพูดของมันตอนนั้นยังคงติดอยู่ในหัวอยู่เลย....
"เก่ง ไปกินข้าวกันเถอะ" เจเอ่ยปากชวน แต่เก่งกับทำหูทวนลมใส่ซะอย่างงั้น
"เห็นไหมล่ะ ก็บอกแล้วมันไม่อยากไปกับเขาหรอก" เจพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจยิ่งกว่าเดิม
"ไอ้เก่ง แกจะไปไหมเนี่ย ให้ว่องๆ กูหิวว้อย" ฉันตะโกนเสียงดังลั่น
"เออๆ ไปแล้ว" เก่งตอบกลับมา พร้อมกับเดินตามหลังมา
พวกเราเดินลงไปข้างล่างโดยแวะที่ชั้นสองเพื่อไปส่งสมุด เจเดินเข้าไปข้างในส่วนเก่งนั้นก็นั่งรออยู่ที่ระเบียงข้างหน้าด้วยท่าทีชิวๆ
"โกรธ อะไรเจมันเหรอ?" ฉันเอ่ยปากถาม ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบให้มันสองคนสนิทกันมากเท่าไหร่แต่ก็ใช่ว่าฉันจะชอบที่พวกมันโกรธกันแบบนี้นะ....
"ก็เปล่านิ ทำไมเหรอ"
"เอ้า ก็เห็นเจบอกว่าแกไม่ค่อยคุยเล่นกับมันเหมือนเก่านิ?"
"ไม่สนิทกันน่ะดีแล้ว แฟนเราหึง" สิ้นเสียงคำพูดฉันรู้สึกเหมือนโดนตบหัวอย่างแรง
"ใครอ่ะ แฟนแก?" ฉันถามออกไป บางทีเขาอาจจะล้อเล่นก็ได้ ขอให้เรื่องที่เขาพูดไม่เป็นความจริงด้วยเถิด.... "ใครอ่ะ ใคร" ฉันเซ้าซี้ต่อไม่เลิก
"ใครก็ไม่รู้ที่บอกว่าเจเป็นเมียเขาตอนวันศุกร์อ่ะ"
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังแสดงสีหน้าแบบไหนอยู่ แต่ที่รู้ก็คือหัวใจของฉันในตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะ หัวใจมันเหมือนจะหลุดออกมาเต้นระบำอยู่ข้างนอก ข้างในมันร้อนผ่าวๆ ยิ่งกว่าอยู่ในห้องซาวหน้า แปลกจังเลยนะ ทำไมเพียงแค่คำพูดของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขนาดนี้....
''ถ้าการกระทำของเขา...ส่งผลต่อจิตใจเรามากๆ
มันก็คงเดาได้ไม่ยากว่า.....
เราได้ตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว..."
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ" เสียงของเจทำให้ฉันหลุดจากภวัง ฉันกับเจเดินนำหน้าโดยมีเก่งเดินรั้งท้าย
"สรุป มันโกรธเขาเรื่่องอะไรวะ?" เจสกิดถามฉันเสียงเบา
"เอ่อ...ไม่รู้สิ มันบอกว่า แฟน มันหึงน่ะ" ฉันพูดพร้อมกับอมยิ้ม ให้ตายเถอะ หัวใจฉันยังเต้นแรงอยู่เลย
"ใครวะ? แฟนมัน..." เจเอ่ยปากถามอีกครั้ง
"มะ...ไม่รู้สิ มันไม่ได้บอกน่ะ" คนข้างๆฉันเงียบไปสักพัก ปล่อยให้ฉันเคลิบเคลิ้มไปกับคำพูดอันแสนหวานที่ได้ฟัง....
หารู้ไม่ว่าคำพูดเหล่านั้นมันคือ ยาพิษเคลือบน้ำตาลชัดๆ...อาจจะดูหอมหวานตอนแรกๆ แต่อีกไม่นาน....มันก็จะเป็นพิษร้ายที่ค่อยๆคร่าชีวิตของฉันไปทีละน้อย...
พวกเราเดินมาร่วมโต๊ะกับเพื่อนที่นั่งกันอยู่ก่อนแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายไปซื้ออาหารกลางวันกัน
"ใครคือแฟนแกวะเก่ง" ทันทีพวกเรามานั่งรวมกันพร้อมหน้า เจก็เปิดประเด็นทันที ฉันก็อยากรู้เหมือนกันแหละ เอาล่ะ...พูดมาเลย แบบตรงๆ จะได้เคลียร์ไปเลยให้ชัดๆ เก่งไม่ตอบอะไรมีเพียงรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
"ใช่คนนั้นป่ะวะ ชื่ออะไรนะ กวาง..."
"ไม่ใช่เว้ย"
"ไอ้เก่งใบ้หน่อยๆ" เพื่อนๆบนโต๊ะ เริ่มเข้ามามีส่วนร่วม
"ฮะๆๆ ฮ่าๆๆ โอเคๆ กูใบ้ให้ก็ได้...ชื่อเหมือนกู"
"ผู้หญิงห่าอะไรวะ ชื่อเก่งหรือว่าจะไม่ใช่ผู้หญิงวะเนี่ย" ฉันพูดจาหยอกล้อเพื่อปิดบังความเจ็บภายใน....แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็หนีความจริงไม่ได้...ความจริงที่ว่า....ผู้หญิงคนนั้น...
มันไม่ใช่ฉัน
"พ่อง มีก.ไก่เหมือนกันว้อย"
"ใครวะ มีก.ไก่ แก้มหรอ?"
"ไอ้บ้าไม่ใช่เด็กโรงเรียนนี้ ถามไอซ์ซิ ไอซ์รู้ดี" เก่งยิ้มร่า แต่ฉันกลับไม่อาจจะฝืนยิ้มออกมาได้อีกแล้ว
"ไหนแกเคยบอกว่า ไม่คิดถึงเรื่องนี้ไง รอเข้ามหาลัยไม่ใช่หรอวะ แหน่ะ ตอแหลนี่หว่า" ฉันโวยวาย"ใครวะ มีก.ไก่ แก้มหรอ?"
"ไอ้บ้าไม่ใช่เด็กโรงเรียนนี้ ถามไอซ์ซิ ไอซ์รู้ดี" เก่งยิ้มร่า แต่ฉันกลับไม่อาจจะฝืนยิ้มออกมาได้อีกแล้ว
"เอ้า แล้วกรูมีแฟนไม่มีแฟนมันหนักส่วนไหนของมึงวะ หะ ไอ้อ้วน ฮะๆๆฮ่าๆๆๆ" เก่งหัวเราะชอบใจ
"เออ ใช่มันหนัก หนักตรงหัวกูเนี่ยแหละ พอใจยัง!!" ฉันตวาดใส่หน้ามันก่อนที่จะเดินขึ้นห้องไป พร้อมกับความเจ็บปวดที่มีอยู่
ทำไม...ทำไมมันถึงเจ็บมากขนาดนี้ นี่ฉันกำลังผิดหวังเหรอ...ทำไมล่ะ? ทำไมฉันจะต้องผิดหวัง ความเจ็บที่เป็นอยู่ในตอนนี้มันคืออะไร? นี่ฉันอกหักงั้นหรอ ไม่หรอก ฉันไม่ได้รักเก่งนะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ? ฉันคงแค่โมโหที่เขาว่าฉันว่าอ้วนล่ะมั้ง ไม่ก็ฉันคงโมโหหิว....หรืออาจจะโมโหที่เขาโกหกฉัน... ใช่ๆ ฉันคงโมโหเขา คงเจ็บใจที่ถูกเขาว่าไง ฉันไม่ได้เศร้าหรอก ไม่เลย...
ฉันพยามหลอกตัวเอง เพื่อที่จะไม่ต้องยอมรับความเจ็บนั้น...โดยที่ไม่รู้เลยว่า ความเจ็บนั้น แต่เป็นจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดอันแสนสาหัสที่จะเริ่มต่อจากนี้ต่างหาก...
-------------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกหนึ่งตอน...เรื่องก็นานมากแล้วนะ...แต่แปลกใจ
เมื่อกลับมาคิดอีกทีไรเตรอ์กลับจำมันได้ทุกฉากทุกตอนเลยแหละ...เอาล่ะ มาเอาใจช่วยไรเตอร์เขียนเรื่องนี้ให้จบกันเถอะ!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น