คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ZeloJongup คนไม่ฉลาด
"จะได้เวลาเรียนคาบบ่ายแล้วงั้นพี่ไปก่อนนะเจอกันเย็นนี้นะ"จงออบมองคู่รักที่กำลังบอกลากันอยู่ที่หน้าห้องเขาจบด้วยการที่ฝ่ายชายหอมแก้มฝ่ายหญิงฟอดใหญ่เขาจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่...จุนฮงผู้ชายที่เขาแอบรักมาตลอด
"มองทำไมมีปัญหาหรอ?!?!"จุนฮงเดินเหวี่ยงกระเป๋าลงที่โต๊ะข้างๆคนตัวเล็ก
"เปล่า...ฉันแค่มองเฉยๆ"จงออบตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบาภาพเมื่อสักครู่ยังทำร้ายความรู้สึกของเขาได้ดี
"ก็ดีความจริงไม่ต้องมองก็ได้เพราะนายก็ทำได้แค่อิจฉาพี่จีอึนเท่านั้นแหละ"คำพูดเสียงแทงใจประเภทนี้จงออบได้ยินบ่อยทุกครั้งที่ได้มันให้ความรู้สึกเหมือนจะชินแต่สุดท้ายก็เจ็บอยู่ดี
"ก็รู้อยู่..."จงออบถอนหายใจออกมาเบาๆและฟุบโต๊ะลงไปทันที
"นี่กุญแจวันนี้ฉันกลับดึกไม่ต้องรอนะ!!"เมื่อสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้นจุนฮงก็โยนกุญแจให้จงออบที่เป็นรูมเมทของเขาและเดินไปหาจีอึนที่ยืนรอเขาอยู่หน้าห้องทันที
"วันนี้นายไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธพี่นะจงออบนายต้องไปกินข้าวกับพี่!!"ฮิมชานมองกุญแจห้องนอนในมือน้องชายแท้ๆของเขาจงออบก็ไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรมาอ้างเขาก็เลยต้องจำยอมตามพี่ชายไปด้วย
"นี่แดฮยอนเพื่อนพี่แต่มันเป็นรุ่นพี่ของเราทั้งคู่"จงออบมองหน้าเพื่อนของพี่ฮิมชานหน้าตาก็ดูหล่อเลยแหละแต่จิตใจของเขาก็เอาแต่กังวลเรื่องของจุนฮงเพราะคนๆนี้เอาแน่เอานอนไม่ได้บอกว่าจะกลับดึกแล้วกลับถึงหอทุ่มนึงก็เคยพอเขาไปที่หอช้ากว่านะห้องแทบพัง
"ใครใช้ให้นายเรียนซ้ำชั้นหล่ะฮิมชานนายมันบ้าหวงน้องไม่เข้าเรื่อง"แดฮยอนส่ายหน้ากับความบ้าของเพื่อนเขาเพราะฮิมชานลงทุนยอมซ้ำชั้นหนึ่งปีเพื่อที่จะเรียนชั้นเดียวกับน้องชายของตัวเอง
"ก็ฉันหวงของฉันอ่ะแกก็เงียบๆไปเลยแดฮยอนจงออบเป็นอะไรทำไมเอาแต่มองนาฬิกาหล่ะ??"ฮิมชานหันมาถามน้องชายตัวเล็กที่เอาแต่มองนาฬิกาตลอดเวลา
"เปล่าครับไม่มีอะไรแล้วพี่แดฮยอนรู้จักพี่ฮิมชานได้ยังไงหรอครับ?"จงออบชวนแดฮยอนคุยเพราะเขารู้ว่าฮิมชานพยายามจับคู่ให้เขากับพี่แดฮยอนแต่พอคุยกันไปเรื่อยๆจนอาหารมาจงออบก็รู้ว่าพี่แดฮยอนก็คุยสนุกดีน่ารักและมีเสน่ห์ด้วยแต่สุดท้ายจิตใจของเขาก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับจุนฮงอยู่ดี
"จะกินไอติมอีกไหมน้องจงออบ"พอออกมาจากร้านอาหารพี่ฮิมชานก็ต้องแยกออกมาก่อนเพราะพี่ยงกุกแฟนพี่ฮิมชานโทรมาหาชวนไปดูหนังฮิมชานก็เลยฝากจงออบไว้กับแดฮยอนให้แดฮยอนพาน้องเขากลับไปส่งที่หอด้วย
"ไม่หล่ะครับพี่ส่งผมแค่นี้ก็ได้เดี๋ยวผมเดินต่อเองกลับบ้านดีๆนะครับพี่แดฮยอนบายๆ"เมื่อแดฮยอนเดินมาส่งจงออบถึงหน้าหอจงออบก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องทันทีโชคดีของเขาที่จุนฮงยังไม่กลับมาที่ห้องเขาก็ได้แต่หัวเราะตัวเองนะทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาทำได้แค่มองจุนฮงเท่านั้นและวันหนึ่งโชคชะตาก็เล่นตลกกับเขาทำให้เขากับจุนฮงต้องมาอยู่หอโรงเรียนห้องเดียวกันและทำให้เขาได้ใช้ชีวิตอยู่กับจุนฮงมากขึ้นแต่สำหรับจุนฮงเขาเป็นก็แค่ที่ระบายอารมณ์เท่านั้นแหละแต่ทำไมเขายังเลิกรักคนๆนี้ไม่ได้สักที
"หึหึอย่านึกว่าไม่เห็นนะว่าไปไหนมา"จุนฮงเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆพร้อมกับเดินเข้ามากอดจงออบจากด้านหลัง
"เปล่านะ...ก็ไปกินข้าวมาเฉยๆนะไม่มีอะไรจริงๆ"จงออบแทบจะถูกหลอมละลายทั้งลมหายใจอุ่นๆที่เบารดซอกคอของเขาแถมยังมีอ้อมกอดจากอีกคนโอบกอดเขาไว้อีกท่าทางแบบนี้สินะทีทำให้เขาใจอ่อนไปไหนไม่ได้สักที
"จริงหรอแสดงว่านายอิ่มแล้วหน่ะสิแต่ฉันยังไม่อิ่มเลยอ่ะหิวมาก..."น้ำเสียงทุ้มของจุนฮงพร้อมกับริมฝีปากเรียวที่กำลังขบใบหูของเขาอยู่ทำให้หัวใจของเขาเริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
"แต่...ฉัน..ยังไม่ได้อาบน้ำ..เลยนะ.."จงออบพยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นแต่มันก็สั่นรัวเหมือนหัวใจของเขาทุกที
"ไม่เป็นไรพอเสร็จแล้วฉันอาบน้ำให้ก็ได้..."จุนฮงอุ้มจงออบลงไปวางที่โซฟากลางห้องพักของเขาก่อนที่จะโน้มตัวลงไปคร่อมจงออบไว้ทันที
"สัญญาแล้วนะ..."จงออบค่อยๆหลับตาลงรับสัมผัสจากจุนฮงมันเป็นสัมผัสที่จุนฮงรู้สึกดีซึ่งตัวเขาก็ไม่ต่างกันถ้าอะไรที่ทำให้จุนฮงรู้สึกดีเขาก็ยอมหมดแหละถึงแม้สิ่งที่จุนฮงต้องการคือร่างกายเขาก็เถอะริมฝีปากเรียวเริ่มประทับไปบนหน้าผากมนของร่างบางก่อนที่จะเลื่อนลงมาที่ดวงตาเล็ก...จมูกโด่ง..และหยุดลิ้มลองความหวานกับริมฝีปากบางลิ้นร้อนเข้าไปสำรวจความหวานในโพรงปากเล็กส่วนลิ้นเล็กก็ทำหน้าที่หยอกล้อกับลิ้นร้อนที่กำลังเข้ามาในโพรงปากของเขามือกว้างเริ่มอยู่ไม่สุขลูบไล้ไปตามแผ่นหลังบางใต้สาบเสื้อนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเขาเมื่อชิมความหวานจากโพรงปากเล็กเรียบร้อยและร่างสูงก็ซุกไซร้ใบหน้าลงกับซอกคอขาวของอีกฝ่ายพร้อมกับขมเม้มเพื่อสร้างรอยรักไว้ภายใต้ผมซอยระต้นคอของอีกฝ่ายที่สามารถปกปิดไว้ได้และหลังจากนั้นบทรักอันแสนเร่าร้อนก็ได้เริ่มขึ้น
...............................................................
'ครืด..ครืด...ครืด..'เสียงสั่นของโทรศัพท์เครื่องหรูที่สั่นอยู่บนหัวเตียงทำให้จงออบค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกปวกระบมบริเวณเอวแต่มันกลับทำให้เขายิ้มเมื่อเห็นสถานที่ที่เปลี่ยนไปพร้อมกับเสื้อผ้าที่เปลี่ยนไปทำให้จงออบรู้ว่าเมื่อคืนจุนฮงทำความสะอาดร่างกายให้เขาและยังอุ้มเขามานอนที่ห้องอีก
'รีบมาโรงเรียนซะนะเพื่อนสงสัยกันทั้งห้องแล้วถ้าปวดมากก็กินยาแก้ปวดวางไว้ให้บนโต๊ะแล้ว'
ข้อความจากจุนฮงทำให้จงออบต้องฝืนร่างกายตัวเองพร้อมกับไปอาบน้ำก่อนที่จะหยิบยาติดไปโรงเรียนด้วย
"ทำไมมาสายหล่ะจงออบไม่สบายหรอ??"ฮิมชานหันไปถามจงออบทันทีที่จงออบเดินมาที่ห้องเรียน
"ก็ประมาณนั้นแหละพี่ฮิมชานปวดหัวนิดหน่อยหน่ะก็เลยตื่นสายไม่มีอะไรหรอก..."จงออบยิ้มบางๆให้พี่ชายของเขาก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ทันที
"ยองแจเห็นจุนฮงบ้างไหมอ่ะ??"เมื่อเดินมานั่งที่จงออบก็ไม่พบจุนฮงที่มาโรงเรียนก่อนและเขาจึงสะกิดยองแจที่นั่งอยู่หน้าเขาทันที
"ไม่รู้สิเห็นพี่จีอึนเดินมาหาที่ห้องแล้วก็หายไปไหนกันก็ไม่รู้"ยองแจพูดไปตามสิ่งที่เขาเห็น
"ขอบคุณนะ..."จงออบถอนหายใจก่อนที่จะนั่งมองบรรยากาศด้านนอกอย่างเงียบๆและเขาก็พบว่าคนที่เขากำลังมองหาอยู่นั้นกำลังเล่นบาสเก็ตบอลอยู่กลางสนามของโรงเรียนโดยที่มีพี่จีอึนนั่งเชียร์อยู่ข้างสนามสุดท้ายเขาก็ต้องอยู่คนเดียวจงออบนั่งมองยาในมืออย่างน้อยใจนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เป็นแบบนี้เขาก็คงต้องทำใจใช่ไหมก็เขามันไม่ใช่ตัวจริงหนิ
"นายนั้นมันมีดีอะไรทำไมนายถึงเอาแต่มองมันแบบนั้น??"ฮิมชานเดินมานั่งข้างๆจงออบที่เอาแต่จับจ้องไปที่สนาม
"ห่ะพี่ถามว่าอะไรนะ..."จงออบหันกลับมาสนใจพี่ชายของเขาที่กำลังมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
"เปล่าๆไม่มีอะไรพี่ถามจริงๆเหอะเราคิดอะไรกับนายจุนฮงอะไรนั้นหรือเปล่า??"จงออบมองฮิมชานด้วยสายตาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเพราะเขาไม่เคยโกหกฮิมชานเลยแต่เรื่องนี้คงเป็นเรื่องเดียวที่เขาไม่กล้าบอกฮิมชาน
"เปล่า....ไม่ได้คิดอะไร"จงออบก้มหน้าและหยิบสมุดวาดรูปของเขาขึ้นมาและนั่งวาดรูปต่อไป
"เงยหน้าขึ้นมามองตาพี่แล้วตอบอีกรอบได้ไหม??"จงออบหายใจติดขัดถ้าพี่ฮิมชานจะเล่นถึงขนาดนี้แล้วเขาก็คงต้องบอกใช่ไหม
"ผมไม่ได้... / ฮิมชาน!!"ในขณะที่จงออบกำลังจะตอบคำถามของฮิมชานยงกุกก็เดินมาตะโกนเรียกฮิมชานอยู่หน้าห้อง
"เดี๋ยวพี่มาเราต้องตอบคำถามพี่ให้ได้นะ"ฮิมชานละสายตาจากจงออบและเดินไปหายงกุกที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
"แกดูจุนฮงกับพี่จีอึนสิดูแลเทคแคร์กันน่ารักมากเลยฉันว่าคู่นี้เหมาะกันมากเลยนะ"เสียงของเพื่อนผู้หญิงในห้องคุยกันทำให้จงออบหันไปกลับไปสนใจจุนฮงที่กลางสนามทันทีพี่จีอึนกำลังซับเหงื่อและป้อนน้ำให้จุนฮงใช่มันก็น่ารักจริงๆนั้นแหละยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อยจงออบเลยตัดสินใจฟุบโต๊ะนอนทันที
"จงออบ!!"เสียงตะโกนเรียกชื่อจงออบทำให้จงออบสะดุ้งขึ้นมาทันที
"จุนฮง..."จงออบเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา
"เก็บให้มันดีๆหน่อยได้ไหมห่ะ??"จุนฮงก้มลงเก็บยาของจงออบที่หล่นอยู่ที่พื้น
"ขอบคุณนะ"จงออบรับยาจากมือของจุนฮงและส่งยิ้มกว้างไปกลับไปให้จุนฮง
"อ้าวน้องจงออบมาโรงเรียนแล้วหรอเห็นเมื่อเช้ามาสายไม่สบายหรอจ๊ะ??"จีอึนเดินเข้ามาถามจงออบที่นั่งยิ้มให้จุนฮงอยู่
"นิดหน่อยครับ...ผมปวดหัว"จงออบโยนยาเข้าไปไว้ใต้โต๊ะก่อนที่จะฟุบโต๊ะลงไปอีกรอบเสียงคุยกันกระหนุงกระหนิงยังเข้าหูจงออบเป็นระยะยิ่งรู้ว่าเขารักกันขนาดนี้แล้วทำไมตัวเขายังเลิกรักจุนฮงไม่ได้สักทีนี่เขาเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหมความรู้สึกปวดๆที่บั้นเอวมันเริ่มกลับมาหาเขาอีกครั้ง
"เมื่อเช้ากินข้าวมาหรือยัง??"คำถามจากคนข้างๆทำให้จงออบเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่เขาจะส่ายหน้าแทนคำตอบ
"ข้าวก็ไม่ได้กินยาก็ยังอยู่ครบทำไมชอบทำตัวเองให้เป็นภาระฉันตลอดเลยห่ะมุนจงออบมานี่!!"จุนฮงกระชากจงออบให้ลุกจากโต๊ะเรียนสะโพกของจงออบกระแทกกับขอบโต๊ะของจุนฮงอย่างแรงก่อนที่จงออบจะล้มพับลงไปทันที
"ลุกขึ้นมาฉันบอกให้ลุก!!"ทุกสายตาในห้องจับจ้องไปที่จุนฮงและจงออบที่อยู่หลังห้องจุนฮงเอือมมือเข้าไปหยิบยาใต้โต๊ะของจงออบก่อนที่จะกระชากจงออบให้ลุกขึ้นมาอีกรอบแรงกระแทกเมื่อสักครู่ทำให้จงออบรู้สึกว่าเอวของเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆแต่มือที่กุมมือเขาอยู่ทำให้ความรู้สึกเจ็บปวดของเขามันลดลงไปอย่างมากเขาขอคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าจุนฮงก็เป็นห่วงเขาอยู่
"อ่ะข้าวกินให้หมดแล้วกินยาซะ!!"จุนฮงกระแทกจานข้าวลงกับโต๊ะในโรงอาหารอย่างแรงจงออบได้แต่กระพริบตาปริบๆมองอาหารในจาน
"กินเดี๋ยวนี้ฉันให้เวลานาย10นาที"จงออบมองนาฬิกาพร้อมกับค่อยๆกินอาหารในจานที่ละน้อย
"กินให้หมด..."จุนฮงที่นั่งเฝ้าจงออบอยู่มองหน้าจงออบที่พอกินได้ครึ่งจานก็รวบช้อนเก็บทันที
"อิ่มแล้วอ่ะ"จงออบบอกไปตามความรู้สึกของเขา
"ฉันบอกให้กินให้หมด"จุนฮงกดเสียงลงต่ำจงออบก็ได้แต่จำใจกินอาหารในจานให้หมด
"กิน-ยา-ด้วย"จงออบเบ้ปากเล็กน้อยก่อนที่จะรับยาที่จุนฮงแกะมาให้กินพร้อมกับน้ำดื่ม
"รู้ไว้ด้วยนะว่าไม่ได้เป็นห่วงแต่กลัวคนอื่นมองฉันไม่ดีหาว่าฉันรังแกนายหัดดูแลตัวเองซะบางนะหมดหน้าที่ฉันแล้วขึ้นห้องเรียนเองนะ!!"เมื่อพูดจบจุนฮงก็เดินออกไปทันทีจงออบค่อยๆเดินเอาจานไปเก็บและเดินเกาะบันไดขึ้นไปเพื่อให้ถึงห้องเรียนก็รู้ว่าอยู่จุนฮงไม่เคยแคร์เขาอยู่แล้วทำไมเขาต้องคิดเข้าข้างตัวเองด้วยจุนฮงคงจะเป็นห่วงเขาด้วยหล่ะ
"ฉันจะนอนจดให้ด้วยนะ!!"จุนฮงเลื่อนสมุดของเขาไปที่โต๊ะของจงออบก่อนที่ฟุบโต๊ะหลับไปทันทีจงออบชอบมองใบหน้าของจุนฮงตอนหลับเพราะมันเป็นเวลาเดียวที่เขาจะมองได้โดยไม่มีเสียงโวยวายของจุนฮงทั้งๆที่รู้ว่าจุนฮงไม่เคยสนใจในตัวเขาเลยแต่เขากลับสนใจทุกๆอย่างเป็นที่จุนฮงทั้งๆที่รู้ว่าจุนฮงไม่เคยเห็นคุณค่าในสิ่งที่เขาทำเพื่อจุนฮงแต่เขาก็ยังทำทุกอย่างเพื่อจุนฮงเขาดูโง่มากเลยใช่ไหม
"จุนฮง...จุนฮง..."เมื่อเลิกเรียนขณะที่จงออบกำลังจะหันไปปลุกจุนฮงแต่แล้วหน้าที่นี้มันก็ไม่ใช่ของเขาเพราะพี่จีอึนเดินมาปลุกแล้ว
"พี่จีอึน...เลิกเรียนแล้วหรอแล้วทำไมนายไม่ปลุกฉัน?"จุนฮงหันไปเรียกชื่อคนรักก่อนที่จะหันมาโวยวายใส่คนตัวเล็กทันที
"ขอโทษ..."จงออบไม่กล้าที่จะพูดว่าเขากำลังจะมาปลุกจุนฮงแต่พี่จีอึนมาปลุกซะก่อนเพราะจุนฮงคงไม่ชอบที่เขาไปโทษพี่จีอึนแบบนั้นเขายอมรับผิดเองดีกว่า
"วันนี้เราไปไหนกันดี?"จีอึนกอดแขนของจุนฮงที่กำลังงัวเงียอยู่
"น้องจงออบ!!"เสียงเรียกที่หน้าประตูทำให้จงออบหันไปมองต้นเสียงทันทีและเขาก็พบว่าพี่แดฮยอนกำลังตะโกนเรียกเขาอยู่
"วันนี้ว่างไหมเดี๋ยวพี่จะพาชวนไปสวนสาธาระณะหน่ะ"แดฮยอนเดินมาหาจงออบที่ยืนอยู่หลังคู่รักอีกคู่นึง
"จงออบไม่ว่างจงออบต้องไปกับผม!!"จุนฮงใช้มืออีกข้างที่จีอึนไม่ได้กอดแขนจับแขนของจงออบไว้
"แต่...ฉันอยากไปสวนสาธาระณะ.."จงออบหันไปมองจุนฮงที่จับแขนของเขาอยู่ไม่ใช่เขาไม่อยากไปกับจุนฮงแต่เป็นเพราะถ้าไปกับจุนฮงและพี่จีอึนก็คงไม่พ้นห้างเขาแค่อยากไปสูดอากาศปลอดโปร่งบางเท่านั้นเอง
"จงออบนายกล้าขัดฉันหรอฉันให้นายเลือกอีกที่ว่านายจะไปกับใคร?"จงออบหันไปมองแดฮยอนก่อนที่จะหันกลับมามองจุนฮง
"นายไปกับพี่ก็ได้ถือว่านายไม่ได้ไปกับแดฮยอน!!"ฮิมชานที่เพิ่งเดินกลับมาที่ห้องเดินเข้ามาแกะมือของจุนฮงออกจากมือน้องชายของเขาและจูงมือจงออบออกไปทันที
"แดฮยอนฉันขอเวลาส่วนตัวแปปนึงนะ"เมื่อมาถึงสวนสาธาระณะฮิมชานก็ขอตัวจงออบเพื่อไปคุยกันสองคน
"จงออบเราต้องพูดเรื่องเมื่อเช้าให้จบพี่สงสัยมานานแล้วเราเป็นพี่น้องกันนะจงออบอย่าโกหกพี่พี่ขอร้อง..."ฮิมชานกุมมือจงออบที่เอาแต่นั่งนิ่งเงียบ
"ผมรักจุนฮง..."จงออบไม่คิดจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับอีกแล้วเขากอดฮิมชานก่อนที่จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฮิมชานฟังยกเว้นไว้เรื่องเดียวเรื่องแบบเมื่อคืน
"เราทำให้เขาขนาดนี้เขายังไม่สนใจเราเลยหรอ??"ฮิมชานถึงกับถอนหายใจเหือกใหญ่เมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดจากปากของจงออบเขาไม่คิดว่าน้องชายเขาจะรักผู้ชายคนนั้นมาขนาดนี้
"ได้เกิดมารักเขาแค่หนึ่งครั้งพี่อะไรที่ผมทำให้เขาได้ผมก็ทำหมดนั้นแหละทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่สนใจผมก็ยังทำผมดูโง่มากใช่ไหม?"จงออบก็ยังคงกอดฮิมชานอยู่เขาไม่รู้ว่าอะไรมันทำให้เขายอมโง่ถึงขนาดนี้
"พี่ว่าไม่โง่หรอก...ถ้าเรารักใครสักคนแล้วเราทำเพื่อเขาขนาดนี้เขาต่างหากที่ไม่ฉลาดมองไม่เห็นความดีของเราแต่พี่ว่าเราอยากปิดตัวเองเลยแดฮยอนก็เป็นคนดีนะพี่อยากให้เราลองศึกษาดูพี่ว่ามันก็ไม่เสียหายนะ"จงออบถอนหายใจออกมามันคงถึงเวลาแล้วใช่ไหมที่เขาต้องยอมเปลี่ยนอะไรบ้างเขาก็ได้แต่หวังลึกๆว่าจุนฮงจะหวงเขาบ้าง
"ผมจะลองดูก็ได้"จงออบบอกกับฮิมชานก่อนที่จะเดินไปล้มตัวลงนอนบนผืนหญ้าทันที
"ถ้าเหนื่อยก็พักนะพี่จะคอยอยู่ข้างๆเรานะตัวเล็ก"จงออบลืมตามองเล็กน้อยและเขาก็พบว่าพี่แดฮยอนล้มตัวลงนอนข้างๆเขาพร้อมส่งยิ้มกว้างมาให้เขาเจอกันแค่ไม่กี่ครั้งพี่แดฮยอนก็ส่งยิ้มกว้างให้เขาแต่เขาอยู่กับจุนฮงมาเกือบปีรอยยิ้มเป็นสิ่งเดียวที่เขายังไม่เคยได้จากจุนฮงเลย
"ขอบคุณนะครับ"จงออบส่งยิ้มกว้างกลับไปให้พี่แดฮยอนและหลับตาลงช้าๆอีกรอสายลมอบางๆที่พัดผ่านตัวเขากลิ่นของดอกไม้อ่อนๆที่กำลังส่งกลิ่นทำให้เขารู้สึกสบายขึ้นจงออบพักจนรู้สึกว่าหายเหนื่อยแล้วเขาค่อยๆลุกขึ้นมานั่งทันที
"หญ้าติดผมหมดแล้วตัวเล็ก"พอเขาลุกขึ้นมาพี่แดฮยอนก็ค่อยๆหยิบหญ้าออกจากผมให้เขาแต่แล้ว
"จงออบ!!"เสียงทุ้มคุ้นหูก็ดังขึ้นจงออบก็เห็นจุนฮงที่ยืนอยู่กับพี่จีอึนกำลังส่งสายตามาหาเขาและพี่แดฮยอนสายตาที่มันบอกไม่ได้ว่าหมายความว่าไม่พอใจหรือกำลังหวงเขากันแน่
"ลุกขึ้นมานี่เลย!!"จุนฮงปล่อยมือจากจีอึนก่อนที่จะเดินมากระชากให้จงออบลุกขึ้นมาอย่างพื้นหญ้าด้วยแรงที่มากกว่าของจุนฮงทำให้จงออบเซไปซบกับแผ่นอกกว้างของจุนฮงทันที
"นี่นายวันนี้จงออบมากับฉันนะนายมีสิทธิ์อะไรด้วย!"แดฮยอนจะเดินเข้ามาหาจงออบแต่ก็โดนจุนฮงขว้างและกอดจงออบเอาไว้
"จำไว้ว่าอะไรที่เป็นของฉันฉันไม่ชอบใช้ร่วมกับคนอื่น"จุนฮงก้มลงไปกระซิบกับจงออบในอ้อมกอดของเขาจงออบพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการรับรู้
"มานี่เลย!!"จุนฮงจับมือจงออบก่อนที่จะลากจงออบกลับไปที่รถของเขาทันที
"เดี๋ยวก่อน.."จงออบหยุดตัวเองลงดื้อๆจุนฮงหันมามองหน้าจงออบอย่างไม่เข้าใจ
"แล้วพี่จีอึนหล่ะ??"จงออบกลั้นใจถามถึงแฟนสาวของจุนฮงเพราะว่าเขามากับพี่ฮิมชานและพี่แดฮยอนฉะนั้นเขาก็กลับกับสองคนนั้นได้แต่พี่จีอึนมากับจุนฮงจะให้เขากลับกับจุนฮงแล้วพี่จีอึนจะกลับกับใครหล่ะ
"ช่างเขาอยู่นิ่งๆนะ!!"จุนฮงหันมาหาจงออบและหยิบเศษหญ้าที่เหลือออกจากผมของจงออบจนจงออบรู้สึกแปลกใจว่าวันนี้จุนฮงแปลกไปหรือเปล่าบรรยากาศในรถเงียบมาจนได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งคู่ไม่รู้คืนนี้จะกลับไปเจออะไรอีกจงออบจึงหลับตาลงช้าและหลับไปทันที
"ตื่นได้แล้ว!!"จงออบสะลึมสะลือขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดจากคนข้างๆ
"รีบขึ้นไปด้วย!!"จงออบรีบลุกขึ้นจากรถรอให้จุนฮงล็อครถและเดินตามจุนฮงขึ้นไปทันที
"อยากไปกับคนอื่นมากใช่ไหมไม่อยากอยู่กับฉันมาใช่ไหม?!?!!?!"เมื่อมาถึงห้องจุนฮงก็เดินไปบีบไหล่คนตัวเล็กทันที
"เปล่านะ...คือ...ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้ง...."ริมฝีปากเรียวก้มลงไปปิดปากคนตัวเล็กจุนฮงกดจูบลงไปอย่างหนักแน่นพร้อมกับกัดริมฝีปากของคนตัวเล็กอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ให้อีกฝ่ายได้รู้
"หยุดแก้ตัวได้แล้วจงออบฉันไม่อยากฟังคำว่าขอโทษจากนายจำไว้ว่านายเป็นของฉันแล้วฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใครเก็บความร่านของนายไว้บ้างก็ดีนะ!!"จุนฮงพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องนอนทันทีปล่อยให้จงออบนั่งร้องไห้อยู่ข้างนอกคนเดียวน้ำใสจากดวงตาเล็กไหลออกมาอย่างไม่ขาดสายเขาไม่ได้โกรธจุนฮงเลยที่ว่าเขาแต่เขาโกธรตัวเองว่าเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้จุนฮงอารมณ์ไม่ดีจงออบร้องไห้จนหมดแรงและเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้....แต่พอเขาตื่นมาอีกทีเขาก็พบกับซองจดหมายสีขาวที่อยู่ข้างตัวเขาและเมื่อเขาเปิดขึ้นมาก็พบว่าเป็นจดหมายลาพักการเรียนหนึ่งเดือนของจุนฮงและข้างๆซองจดหมายก็มีกระดาษโพสอิสเล็กๆเขียนไว้ว่า
'ฝากเอาจดหมายไปส่งให้อาจารย์ด้วยนะ จุนฮง'
จงออบมองโพสอิสกับจดหมายในมือจุนฮงพักการเรียนทำไมแล้วจุนฮงไปไหนจงออบไม่รีรอเขารีบอาบน้ำและไปโรงเรียนทันทีเขารีบเอาจดหมายไปวางไว้บนโต๊ะของครูที่ปรึกษาและเดินกลับมาในห้องทันที
"อ้าวจุนฮงไปไหนหล่ะ?..."จีอึนที่เดินมาถามจงออบที่ยืนหอบอยู่ที่โต๊ะเรียนของพวกเขา
"ผมก็นึกว่าพี่รู้ว่าจุนฮงไปไหนซะอีก"จงออบหันไปถามจีอึนที่มองหน้าเขาอยู่
"อย่ามายอกย้อนนะฉันถามว่าจุนฮงอยู่ไหนนายเป็นรูมเมทของเขาและจะไม่รู้ได้ยังไงห่ะจุนฮงอ
ยู่ไหน!?!?"จีอึนใช้เล็บจิกลงไปที่แขนเนียนของจงออบและเขย่าแขนของจงออบอย่างแรง
"เธอมีสิทธิ์มาทำกับน้องฉันแบบนี้!!"ฮิมชานเดินมาหักนิ้วจีอึนที่กำลังจิกแขนน้องของเขาอยู่
"ก็ฉันถามถึงจุนฮงเด็กนี้มันยอกย้อนฉัน!!"ทุกคนมองจีอึนเป็นตาเดียวภาพพจน์นางฟ้าที่แสนดีของจีอึนถูกลบออกไปหมดแล้ว
"น้องชายฉันจะไปรู้ไหมหล่ะจงออบไม่ได้เป็นเมียมันหนิเธอก็ต้องรู้สิ!!"จงออบถึงกับสะดุ้งเบาๆเมื่อได้ยินสิ่งที่ฮิมชานพูด...ใครบอกว่าเขาไม่ใช่...เขานี่แหละเป็นของจุนฮง
"แต่เมื่อคืนฉันไม่ได้คุยกับจุนฮงเพราะนายนายไปพูดอะไรกับจุนฮงใช่ไหม?!?"จีอึนพยายามที่จะทำร้ายจงออบอีกรอบแต่ฮิมชานก็ดึงผมของจีอึนเอาไว้
"พอได้แล้วหยุด!!"ยงกุกที่กำลังจะเดินมาหาฮิมชานจับฮิมชานแยกกับจีอึนทันที
"ไม่ต้องเถียงกันแล้วจุนฮงมาลาพักการเรียนกลับบ้านมันถ้ามันอยากเรียนเดี๋ยวมันก็กลับมาเลิกทะเลาะกันได้แล้ว!!"ยงกุกตอบข้อสงสัยของทั้งหมดได้ยินแบบนั้นจีอึนก็กระทืบเท้าออกไปจากห้องทันที
"ให้เวลาน้องโง่ๆของฉันหน่อยนะตัวเล็ก"ยงกุกเดินมาตบไหล่ของจงออบพร้อมส่งยิ้มบางๆให้จงออบและเดินออกไปทันทีหลังจากนั้นจงออบก็รู้จักกับแดฮยอนมากขึ้นและสนิทกับแดฮยอนมาขึ้นแต่ทุกวันในใจของเขาก็ยังคงคิดถึงจุนฮงจนเวลาผ่านไป1เดือนตามที่จุนฮงเขียนเอาไว้ในใบลาก็ยังไม่มีวีแววของจุนฮงเลย
"คิดถึงจุนฮงอยู่หรอ??"สุดท้ายก็เป็นแดฮยอนที่ทนไม่ได้เองเขายอมรับเลยว่าเขาถูกชะตากับจงออบและอยากดูแลจงออบมากแต่เวลาที่ผ่านมาไม่ว่าเขาจะชวนจงออบไปไหนจงออบไม่เคยปฏิเสธแต่เขารับรู้ถึงความรู้สึกของคนตัวเล็กเลยว่ายังคิดถึงอีกคนอยู่ตลอดเวลา
"เปล่าครับผม"จงออบปฏิเสธพร้อมกับแอบถอนหายใจเบาๆทั้งๆที่พี่แดฮยอนทำดีกับเขาขนาดนี้เขายังไม่สามารถรักพี่แดฮยอนได้เลย
"อย่าโกหกตัวเองเลย...พี่รู้ว่าเรารักเขามากแต่พี่จะรอนะ"แดฮยอนยีผมของจงออบอย่างเอ็นดูก่อนที่จะส่งยิ้มกว้างให้จงออบหลังจากทานข้าวกับเสร็จแดฮยอนก็พาจงออบกลับไปส่งที่ห้องทันทีจงออบเข้าไปอาบน้ำและหลับไปทันทีนี่คงเป็นอีกวันที่เขาก็ยังคงรอจุนฮงจงออบเดินมาโรงเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกติก็คือจำนวนผู้คนที่ยืนอยู่เต็มหน้าห้องเรียนของเขาจงออบพยายามจะมองว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เสียงทุกเสียงที่เขาได้ยินตอบแทนได้อย่างดีเสียงพี่จีอึนเสียงพี่ฮิมชานเสียงพี่ยงกุกและเสียงของจุนฮง.....
"จงออบ!!"ฮิมชานหันไปเห็นใบหน้าของน้องชายเขาอยู่ที่หน้าห้องเขาจึงเดินไปลากจงออบเข้ามาในห้องทันที
"เด็กนี่มันมีอะไรดีกว่าพี่ตรงไหนนายบอกเลิกพี่เพราะไอ้เด็กนี่ใช่ไหม?!?"จีอึนเดินมากระชากผมของจงออบอย่างแรงทันที
"ปล่อยจงออบเดี๋ยวนี้นะพี่จีอึน!!"จุนฮงเดินมาแกะมือของจีอึนที่กำผมของจงออบให้หลุดก่อนที่จะโอบจงออบไว้หลวมๆ
"จงออบนายแย่งของๆฉันทั้งๆที่ฉันมาก่อนและนายแย่งจุนฮงไปจากฉัน!!"จีอึนชี้หน้าด่าจงออบจงออบทำได้แต่ยืนนิ่ง...มันก็จริงที่เขาจีอึนมาก่อนแต่เขาก็ไม่ได้แย่งจุนฮงไปจากจีอึนหนิเพราะจุนฮงรักพี่จีอึนไม่ใช่เขา
"ใครบอกว่าพี่มาก่อนจงออบต่างหากที่มาก่อนพี่หยุดงี่เง่าและกลับไปห้องเรียนพี่ได้แล้ว!!!"จุนฮงกระชับวงแขนให้แน่นขึ้นเพื่อให้ตัวเขาได้แนบชิดกับจงออบมากขึ้นจงออบได้แต่งงกับบรรยากาศทั้งหมดมันเกิดอะไรขึ้น
"จงออบนายกำลังจะพังชีวิตจุนฮงนายรู้ไหมว่าธรรมชาติไม่ได้สร้างให้ผู้ชายกับผู้ชายคู่กันผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงเท่านั้นนายรู้บ้างหรือเปล่า??"จีอึนยกข้ออ้างที่คิดว่าจุนฮงรับไม่ได้ที่สุดออกมาอ้างเพื่อให้เธอยังได้คบกับจุนฮงต่อไปและมันก็ได้ผลจุนฮงปล่อยแขนออกจากไหล่จงออบทันทีแต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นจุนฮงปล่อยมือจากไหล่จงออบจริงแต่เขากลับจับใบหน้าหวานของจงออบขึ้นมาก่อนที่จะประกบจูบทันทีท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย
"ผมก็เคยคิดแบบนั้นแต่พี่รู้ไหมว่าคนคิดแบบนั้นไม่ฉลาดเอาซะเลยผมเคยเป็นคนไม่ฉลาดคนนั้นปล่อยให้คำว่าเพศมากำหนดความรักแต่พี่รู้ไหมว่าจงออบทำให้ผมลืมคำๆนั้นไปเลยเขายอมผมทุกอย่างไม่เคยงี่เง่าเหมือนพี่สักครั้งเขาทุกอย่างทุกอย่างเพื่อผมไม่ว่าจะโดนผมด่าหรือทำร้ายเขาขนาดไหนเขาก็ไม่เคยโวยวายเหมือนพี่ตอนโดนผมขัดใจเขายิ้มให้ผมตลอดเวลาไม่เคยทิ้งผมไปไหนเวลาที่ผมไม่เหลือใครแต่ผมกลับทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวเพราะมาอยู่กับพี่ไงผมมันโง่มากที่มองข้ามคนดีๆอย่างจงออบและมาสนใจคนแบบพี่!!"จงออบตกใจเมื่อเขาได้ยินคำพูดพวกนี้จากปากของจุนฮงพร้อมทั้งมือกว้างที่กำลังกุมมือเขาอยู่อีกนี้เขากำลังฝันอยู่หรือเปล่า
'เพลี๊ย!!!'เสียงมือเรียวกระทบกับใบหน้าเขาพร้อมกับความรู้สึกชาๆที่แก้มมันกำลังบอกเขาว่าเขาไม่ได้ฝันพี่จีอึนตบเขา
"แกตบน้องฉันหรอรู้ไหมว่าฉันไม่เคยแม้แต่จะตีจงออบแม้แต่ครั้งเดียวทำแบบนี้มันท้ากันนี่หว่ามานี่เลย!!"ฮิมชานจิกหัวของจีอึนก่อนที่จะลากออกไปจากห้องทันทียงกุกจึงรีบวิ่งตามไปทันที
"ไม่มีอะไรทำหรอไปเรียนสิมายืนมองอะไรกัน!!"จุนฮงโวยวายอีกรอบผู้คนที่ยืนล้อมเขาอยู่ค่อยๆถยอยหายไปเรื่อยๆจุนฮงจูงมือจงออบมาที่สวนหลังโรงเรียนอย่างเงียบโดยที่จงออบก็ยังคงงงๆอยู่กับทุกสิ่ง
"ขอโทษเจ็บไหม...."ครั้งแรกที่จงออบได้บรับทั้งสายตาและน้ำเสียงที่ห่วงใยจากจุนฮงเขาแค่อยากพิสูจน์ว่านี่คือเรื่องจริงหรือเปล่าเขาคว้าจุนฮงเขามากอดทันทีและสิ่งที่เขาได้กลับมาคือการกอดตอบจากจุนฮงเหมือนฝันเลยแต่นี่คือเรื่องจริงใช่ไหม
"ขอโทษที่ทำร้ายนายมาตลอด...ตอนนี้ฉันรู้แล้วนะว่าฉันรักนายฉันขาดนายไม่ได้จงออบ"รอยยิ้มกว้างส่งมาให้เขารอยยิ้มแรกที่เขาได้รับจากจุนฮงจงออบเอื้อมมือขึ้นไปสัมผัสที่ใบหน้าของจุนฮงเบาๆ
"หายไปไหนมา..."จงออบถามสั้นๆตอนนี้เสียงของเขามันสั่นไปหมดแล้วความรู้สึกของเขามันตีกันไปหมดแล้วจุนฮงบอกรักเขาใช่ไหมเมื่อกี้
"ฉันคิดว่านายก็รู้ใช่ไหมว่าฉันเกลียดพวกผิดเพศที่สุดเลยครั้งแรกที่ฉันรู้ว่านายชอบฉันมันทำให้ฉันเกลียดนายมาอยากทำให้นายเลิกชอบฉันและถอยห่างฉันออกไปฉันเลยทำร้ายนายต่างๆนานาแต่นายก็ยังไม่ไปไหนฉันโง่เองที่คิดแบบนั้นมาตลอดฉันไม่อยากจะยอมรับตัวเองว่าฉันรู้สึกดีกับนายแค่ไหนฉันก็เลยขอเวลากลับไปทบทวนตัวเองและค่อยกลับหานายฉันทำผิดกับนายไว้เยอะจริงๆนายยังพร้อมที่จะให้อภัยให้คนไม่ฉลาดแบบฉันไหม?"จงออบยิ้มกว้างออกมาก่อนที่จะลูบแก้มของจุนฮงเบาๆ
"ฉันจะไม่ฉลาดกว่านายไหมถ้าฉันจะบอกนายว่าฉันไม่เคยโกรธนายและให้อภัยนายอ่ะ...."จงออบพูดจบก็วิ่งหนีไปทันทีปล่อยให้จุนฮงยืนยิ้มอยู่คนเดียว
'ได้เกิดมาครั้งเดียวจะขอทำทุกอย่างต่อให้เธอไม่เห็นคุณค่าอาจเหมือนคนไม่ฉลาดก็ยอมรับว่ามันรักแล้วยอมรับมันโง่ตั้งแต่รักเธอหมดใจ'
ความคิดเห็น