คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : kaihun : แค่คำๆเดียว end
Jongin'side
"นูน่า...."จงอินตกใจเมื่อเห็นอดีตแฟนสาวของเขาที่บอกว่าจะไปเรียนที่อังกฤษกลับมา
"เซฮุน...."จงอินกำลังจะหันไปเรียกเซฮุนแต่ว่าเพื่อนของเซฮุนก็พาเขาเดินออกไปก่อน
"ญาติดีกับเขาแล้วหรอ?!!"นูน่าถามขึ้นเมื่อเขากำลังเดินเล่นกันอยู่
"เปล่า...."จงอินงงกับตัวเองทั้งๆที่เขาบอกว่าเกลียวดเซฮุนตั้งแต่วันนั้นก็ทำให้เขามองเซฮุนเปลี่ยนไป...จนตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจว่าจะมองหาเซฮุนทำไม
"มองหาเซฮุนหรอ?..."นูน่าพูดจี้ปมของอีกฝ่ายเธอเรียนจิตวิทยามาเธอรู้ดีแล้วยิ่งสายตาของจงอินมันเป็นคำตอบได้ดีเลยที่เดียวเลยแหละ....
"ก็บอกว่าเปล่าเมื่อกี้บอกว่าหิวไม่ใช่หรอจะกินอะไรหล่ะ?!!"จงอินร้องตัวขึ้นเมื่อเขาถูกจับได้ว่ากำลังมองหาเซฮุนอยู่
"กินร้านนั้นอ่ะ!!..."นูน่าเห็นพวกเซฮุนและเพื่อนๆนั่งอยู่ในร้านแต่จงอินคงไม่เห็นสินะพอเขาไปในร้านจงอินก็ดันนั่งหันหลังให้เซฮุนมองไม่เห็นเซฮุนจริงๆสินะ
"แล้วทำไมถึงกลับมาหล่ะเร็วจัง....."จงอินสงสัยเพราะเห็นก่อนไปนูน่าบอกว่าจะกลับมาอีกทีตอนอีก4ปีข้างหน้าไม่ใช่หรอ?
"ทำไมซัมเมอร์แล้วกลับมาไม่ได้รึไง?!!ฉันว่านายจะต้องเป็นกรณีศึกษาแรกของฉันแน่ๆ!!"นูน่ามองจงอินที่กำลังทำหน้างงๆอยู่
"อะไรของเธอ..."จงอินงงๆกับสายตาของนูน่าที่กำลังมองอะไรสักอย่างอยู่และแล้วเมื่อเขาหันหลังไปก็พบกับสายตาของเซฮุนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่สายตาที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าชอบตั้งแต่เมื่อไหร่นับตั้งแต่วันแรกที่เขามีอะไรกับเซฮุนมันก็ทำให้เขาละสายตาจากเซฮุนไม่ได้เลย....หลายๆเรื่องมันทำให้เขาเริ่มรู้สึกดีกับเซฮุนแต่เป็นคงเป็นความทรงจำที่เลวร้ายตอนเด็กทำให้เขาไม่สามารถยอมรับความรู้สึกนี้ได้
"ฉันรู้ว่านายชอบสายตาของเขานายรู้ไหมทำไมฉันถึงเลิกกันนาย?!!"จงอินหันมาสนใจนูน่าเพราะว่าคำถามของนูน่าเขาก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมนูน่าถึงเลิกกับเขา
"เพราะสายตาคู่นั้นนั้นแหละ...นายรู้ไหมทุกๆครั้งที่นายพาฉันไปกินข้าวที่บ้านกับพ่อและพี่ๆของนาย...ฉันชอบสังเกตสายตาคู่นั้นมากๆเลยนะ...สายตาที่คอยบอกนายว่ารัก...สายตาที่คอยบอกนายว่าห่วงใย...สายตาที่เฝ้ามองนายอยู่ห่าง...เพราะฉันคิดว่าฉันรัก..ห่วงใย...เฝ้ามอง..นายได้ไม่เท่ากับสายตาคู่นั้นไงหล่ะนายเคยรับรู้อะไรพวกนี้บ้างไหม?!!!"นูน่าถามจงอินที่กำลังตั้งใจฟังเธออยู่
"ไม่...ฉันไม่อยากรับรู้!!"จงอินตอบคำถามของนูน่าเขารับรู้นานแล้วว่าเซฮุนรับเขาแต่เขากลับทำตัวไม่ดีใส่เซฮุนเพราะคำว่าเกลียดในใจของเขามันสั่งให้เขาทำแบบนั้นออกไป
"พูดแบบนี้แสดงว่ารู้นานแล้ว!!จงอินมาตาฉัน!!"นูน่าพูดกับจงอินที่กำลังหลบตาเธออยู่
"ทำไม!!"จงอินเงยหน้าขึ้นมาแต่เขาก็ไม่สามารถจ้องกับสายตาของนูน่าได้
"จงอิน!!ฉันว่านายลืมเรื่องตอนเด็กๆไปได้แล้วมันผ่านมานานแล้วนะ...."นูน่าพยายามใช้วิธีที่เธอไปเรียนมาให้เป็นประโยชน์
"ไม่เธอไม่มีวันเข้าใจฉันหรอก!!"ความหลังมันมีผลต่อเขามากเหลือเกินมันทำให้เขายังคงเกลียดเซฮุนและแม่ของเซฮุนมาถึงวันนี้
"เฮ้อ...กลับบ้านไป...ฉันว่ามันไม่สนุกแล้ว..."นูน่าเห็นเซฮุนและเพื่อนๆกำลังลุกออกจากร้าน
"เธอว่าสร้อยข้อมือเส้นนี้สวยไหม?!!"จงอินถามความคิดเห็นของนูน่าที่เดินมาด้วยกันเกี่ยวกับสร้อยข้อมือที่เซฮุนเอาแต่จ้องมองเมื่อเดินเข้ามาในห้าง
"ฉันว่าก็สวยดีนะจะซื้อไปให้ใครหรอ?!!"นูน่าแกล้งหลอกถามเพราะเมื่อสักครู่ตอนเธอมาเข้าห้องน้ำเธอเห็นแล้วแหละว่าเซฮุนเดินมาจ้องสร้อยยข้อมือที่จงอินกำลังถืออยู่
"เรื่องของฉัน!!พี่ครับเอาสร้อยข้อมือเส้นนี้แหละครับ!!"จงอินจ่ายเงินและเดินออกมา
"จะกลับบ้านไหม?!!"จงอินเดินมาถามเซฮุนปากหน่ะถามแต่มีก็พยายามจะซ่อนสร้อยข้อมือมีเพียงนูน่าคนเดียวที่สังเกตเห็นเมื่อเพื่อนเซฮุนออกรับว่าจะพาเซฮุนไปส่งที่บ้านเชื่อไหมว่านูน่าแอบเห็นสายตาผิดหวังจากจงอินนิดนึง
"แล้วจะให้ไปส่งที่ไหน?!!"จงอินถามนูน่าที่ยิ้มมาตลอดทาง
"บ้านนายไงฉันพักคืนเดียวแล้วฉันก็กลับแล้ว!!"นูน่าบอกจงอินที่กำลังหงุดหงิดกับอะไรบางอย่างอยู่
"จงอิน!!เซฮุนอยู่ไหน?!!"ทันทีที่พวกเขามาถึงบ้านจงฮุนก็เดินมาถามจงอินทันทีส่วนนูน่าก็เดินตามมาห่างๆ
"อยู่กับเพื่อน!!"จงอินตอบเหมือนไม่ได้สนใจอะไร
"แกไปทิ้งเซฮุนไว้ที่ไหนรึเปล่า!!!"จงฮุนกระชากคอเสื้อจงอินไว้
"ก็บอกว่าเปล่า!!เขาขอกลับกับเพื่อน!!"จงอินตอบไปตามความจริง
"นายไปกับเซฮุนแล้วกลับมากับผู้หญิงอีกคนเนี่ยนะ!!แกเอาเซฮุนไปทิ้งไว้ที่ไหน?!!"จงฮุนไม่รอฟังคำตอบจากจงอินเขากระแทกหมัดเขากับใบหน้าของน้อยชายทันทีนูน่าที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆกำลังจะเข้าไปช่วยแต่เธอเห็นเซฮุนที่รีบวิ่งเข้ามาช่วยจงอินเธอก็หยุดทันทีเซฮุนเป็นแค่เด็กหนุ่มตัวเล็กๆแต่สายตาท่าทางที่ปกป้องจงอินมันทำให้เซฮุนดูแข็งแรงมากๆสำหรับนูน่าแล้วเซฮุนเป็นคนที่เธอยอมแพ้กับความรักที่เซฮุนมีให้จงอินจริงแต่พอเธอได้ยินคำตอบจากจงอินดูดำถูกถากถางเซฮุนจากปากจงอินแล้วเธอแทบจะหาอะไรปาใส่หัวจงอินจริงๆ
"ขอโทษนะครับเกิดอะไรขึ้นหรอครับ?!!"แรงสะกิดทำให้นูน่าที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่หันมาสนใจ
"นูน่ามาได้ยังไงเนี่ย!!"จงฮยอนทักทายนูน่า
"ฉันว่าฉันมีเรื่องต้องคุยกับพวกพี่แล้วแหละ!!ฉันฝากตามพี่จงฮุนให้ด้วยนะค่ะ!!"นูน่าเดินไปที่โต๊ะในสวนหน้าบ้านตระกูลคิม
"เธอหรอผู้หญิงที่มากับจงอิน!!ฉันขอโทษเมื่อกี้ฉันโมโหจงอินมันนิดหน่อยเลยไม่ได้สังเกต"จงฮุนที่เดินที่โต๊ะที่นูน่านั่งอยู่
"ฉันมีเรื่องต้องถามพวกพี่รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่เรียนเกี่ยวกับเรื่องจิตวิทยามา...ฉันต้องการรู้เรื่องของจงอินและเซฮุนทั้งหมดค่ะ..."หลังจากนูน่าก็ได้ข้อมูลมากมายจากจงฮุนและจงฮยอนรวมทั้งเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไม่นานเกี่ยวกับจงอินและเซฮุนด้วย...จงอินมันปากแข็งกิริยาตรงข้ามกับหัวใจอย่างรุนแรงจริงๆ
"จงอิน!!ฉันต้องคุยกับนายยาวเลย!!ทำไมนายนี่มัน....ฉันไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงกับนายก่อนดี..."นูน่าเริ่มพูดไม่ถูกเมื่อเธอเห็นสายตาของจงอิน...เธอรู้ทันทีเลยว่าสิ่งที่จงอินพูดกับเซฮุนเมื่อสักครู่มันมาจากอารมณ์โกรธที่เซฮุนเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาโดนพี่ชายต่อย
"ถ้าจะมาพูดเรื่องเซฮุนฉันไม่ฟัง!!"จงอินเดินเข้าไปทนห้องน้ำและเปิดน้ำเพื่อให้ชำระความสับสนในจิตใจของเขาสักที
"ถ้านายออกมาฉันก็พูดกับนายอยู่ดี!!ถึงนายอยู่ในนั้นฉันก็จะพูดเรื่องเซฮุน!!"นูน่าตะโกนเขามาผ่านประตูห้องน้ำ
"จงอินฉันรู้นะว่าความรู้สึกลึกๆของนายนายมีความรู้สึกดีๆให้เซฮุนใช่ไหมหล่ะ!!แต่ความหลังบ้าบออะไรของนายมันทำให้นายต้องโกหกตัวเองว่านายเกลียดเซฮุน!!นายรู้ไหมว่ามันไม่ใช่ผลดีกับใครเลยทั้งตัวนายทั้งตัวเซฮุน!!เลิกยึดติดกับอดีตบ้าๆของนายได้แล้วจงอิน!!ยอมรับความจริงได้แล้วว่านายก็รักเซฮุนเหมือนกัน!!ฉันไม่พูดแล้ว!!"เสียงของนูน่าเงียบไปปล่อยให้จงอินที่อยู่ในห้องน้ำก็ยังคงอยู่ในห้องน้ำต่อไปด้วยความสับสนที่ค่อยๆเกิดขึ้นในหัวใจของเขา
End..Jongin'side
"จงอิน..."เซฮุนรีบขึ้นมาดูจงอินทันทีหลังจากที่นูน่าบอกว่าจงอินเอาแต่ขังตัวอยู่ในห้องน้ำเมื่อเขาเข้ามาก็พบจงอินนอนตัวเปียกอยู่ในห้องน้ำจริงๆแต่ตัวของจงอินร้อนๆเหมือนจะเป็นไข้สงสัยจะแช่น้ำทั้งคืนแน่ๆเซฮุนจึงค่อยๆพยุงจงอินไปนอนบนเตียงและค่อยๆเปลี่ยนเสื้อผ้าและเช็ดตัวให้จงอิน
"เมื่อไหร่นายจะเลิกเกลียดฉันสักทีจงอิน.....ฉันไปทำอะไรไว้ผิดมากมายเลยหรอ.....
แล้วนายเคยรู้บ้างไหมว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย..."เซฮุนจับมืออุ่นๆของจงอินมาแนบกับใบหน้าของเขาเพราะจงอินหลับเขาถึงกล้าทำแบบนี้ถ้าจงอินตื่นเจ้าตัวก็คงไม่ให้เขาทำแบบนี้หรอก...
"จงอิน...กินข้าวหน่อยนะ..."เซฮุนลงไปทำข้าวต้มก่อนที่จะมาป้อนจงอินที่นอนป่วยอยู่บนเตียงเข้ารับรู้ถึงความแปลกๆของจงอินเพราะวันนี้จงอินเงียบมากและทำตามที่เขาบอกทุกอย่างไม่ว่าจะกินข้าวที่เขาป้อนกินยาหรือนอน.....
"ได้ข่าวว่ามึงไม่สบายหายแล้วหรอ?!!"พอเห็นเพื่อนสนิทมาเรียนได้ชาลยอลก็ทักขึ้นมาทันที
"เออ..."ตั้งแต่วันที่นูน่ามาพูดเรื่องเซฮุนให้เขาฟังเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับเซฮุนอีกเลย...
"กูว่ามึงเงียบแปลกๆว่ะ!!...เออใช่วันนี้กูนัดกับคนที่กูเล่าให้มึงฟังไว้ที่ผับตอนเย็นๆมึงไปหาเขาเป็นเพื่อนกูหน่อยสิ..."ชาลยอลบอกจงอินที่เอาแต่นั่งคิดอะไรบ้างอย่าง
"เออๆ.."จงอินรับปากชาลยอลแต่สมองของเขาก็แต่เอาแต่คิดเรื่องของเซฮุน
"แบคฮยอนชาลยอลนัดฉันไว้เย็นนี้ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ...."เซฮุนบอกแบคฮยอนที่กำลังนั่งกินขนมอยู่
"ทำไมไม่ชวนเลย์กับลู่ฮานหล่ะ?!!"แบคฮยอนที่เคี้ยวขนมตุ๊ยๆถามขึ้น
"ชวนแล้วแต่พวกฉันไม่ว่างแกคนเดียวแหละที่ว่าง!!"เลย์ตอบคำถามของแบคฮยอน
"ได้ๆ..."แบคฮยอนรับปากกับเซฮุน
"มิน่าหล่ะ!!ถึงไม่กล้ามาคนเดียวเพราะแบบนี้นี่เอง!!"แบคฮยอนหันไปพูดกับเซฮุนเสียงดังเพราะเขาต้องตะโกนแข่งกับเสียงในผับ
"มาแล้วหรอ?!!ดื่มอะไรหน่อยไหม?!!"ชาลยอลหาเครื่องดื่มให้เซฮุยนดื่มแต่แบคฮยอนที่นั่งคั่นระหว่างเขากับเซฮุนก็หยิบมันไปก่อน
"ขอบคุณนะ!!"แบคฮยอนหยิบขึ้นมาจิบแทนเซฮุน
"รอแปปนึงนะฉันพาเพื่อนมาด้วยเพื่อนฉันไปเข้าห้องน้ำเดียวมา...."ชาลยอลยิ้มให้กับเซฮุนที่ดูไม่ชอบสถานที่พวกนี้เลย
"มาแล้ว!!...เซฮุน..."จงอินที่เพิ่งเดินกลับมาที่โต๊ะตกใจมาที่เจอเซฮุนในสถานที่แบบนี้
"รู้จักได้ไงว่ะ!!คนนี้แหละที่กูจะแนะนำให้มึงรู้จัก!!"ชาลยอลเดินเข้าไปโอบไหล่เซฮุนแต่เซฮุนกลับปัดออก
"ทำไมมีฉันแค่คนเดียวไม่พอใจหรอ!!เหมือนพ่อนายสินะที่มีแม่นายคนเดียวแล้วยังไม่พอใจ!!"เรื่องในอดีตที่จงอินพยายามจะลืมไปมันก็กลับมาอีกเมื่อเขาต้องกลับมาพบกับสถานการณ์ที่เขาเคยได้พบมาแล้ว
"คุณดูถูกพ่อผมมากเกินไปแล้วนะ!!!"เซฮุนตบหน้าจงอินที่กำลังส่งสายตาดูถูกมาให้เขา
"แล้วมันไม่จริงไงมีฉันคนเดียวมันไม่พอใจนายจนนายจะต้องเป็นเมียเพื่อนฉันด้วยรึไง!!"เซฮุนเริ่มทนไม่ได้กับคำพูดของจงอินเขาหยิบแอกอฮอล์แถวนั้นขึ้นมาสาดใส่จงอินทันที
"ผมไม่เคยคิดอะไรกับชาลยอลที่ผ่านมาผมยอมคุณมากไปเกินไปใช่ไหม?!!ที่ผ่านมาคุณเคยรับรู้อะไรบ้างไหมจงอิน!!เคยรู้อะไรบ้างไหม!!"น้ำอุ่นๆไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยไม่ขาดสายเซฮุนเดินหนีไปทันที
"เซฮุน!!"แบคฮยอนเดินตามเซฮุนไปอีกคน
"อะไรของมึงจงอินมึงไปว่าอะไรเซฮุนมึงรู้จักเขามาก่อนหรอ?!!"ชาลยอลพยายามถามจงอินแต่จงอินก็เอาแต่เงียบและอยู่ดีๆจงอินก็วิ่งออกไปทันที
"เซฮุนเป็นอะไรลูก!!"เซนินที่เพิ่งกลับบ้านมาเห็นลูกชายของตนวิ่งเข้าบ้านมาพร้อมกับน้ำตาเซฮุนไม่พูดอะไรกับเธอเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว
"เซฮุนร้องไห้ทำไม?!!"จองฮุนที่เพิ่งเดินมาเจอเซนินที่กอดเซฮุนที่กำลังร้องไห้อยู่ก็เดินมาถามทันที
"เซฮุนฉันยังพูดกับนายไม่จบนายหนีออกมาได้ยังไง!!!"จงอินที่รีบขับรถตามมารีบวิ่งเข้ามาในบ้านทันที
"อย่าเข้ามาใกล้เซฮุน!!ต่อไปนี้ฉันไม่ยอมให้คุณหนูมาทำให้ลูกฉันเสียใจอีกแล้ว!!ฉันเสียซองมินไปคนนึงแล้ว!!"เซนินชี้ไปที่จงอินที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเซฮุน
"ก็มันเกิดขึ้นจากความไม่พอของสามคุณนั้นแหละ!!มันทำให้แม่ผมต้องตาย!!!"จงอินพูดกับเซนินอย่างก้าวร้าวจองฮุนเดินมาตอบลูกชายที่กำลังก้าวร้าวอยู่ทันที
"มันไม่ได้เกิดจากความไม่พอของซองมินมันเกิดจากความไม่พอของจีน่าแม่แกมากกว่า!!"จองฮุนยอมไม่ได้มันถึงเวลาที่จงอินจะต้องรับรู้เรื่องที่แท้จริงบ้างแล้ว
"แกฟังนะจงอิน!!ที่ผ่านมาแกเข้าใจเซนินกับหนูเซฮุนผิดมากตลอดฉันไม่คอดจะเล่าให้แกฟังเพราะคิดว่าแกไม่จำเป็นต้องรู้แต่เวลานี้แกจำเป็นต้องรู้ถึงความไม่พอใจกับสิ่งที่ตัวเองมีของแม่แกได้แล้ว!!"จองฮุนเดินเข้าไปหาจงอินพร้อมกับจับไหล่ลูกชายของเขาไว้
"แม่แกแอบรักซองมินเพื่อนในบริษัทของเธอทั้งๆที่ซองมินก็บอกเธอหลายทีแล้วว่าซองมินมีเซนินและลูกแล้วแต่แม่ของแกก็ไม่ฟัง...ทั้งๆทีตอนนั้นแม่แกก็มีลูกกับฉันแล้วถึง3คนแต่ความรักมันครอบงำแม่แกจนทำให้แม่แกไม่มีสติในการใช้ชีวิต....แม่แกบุกเอาปืนจะไปยิงเซนินถึงในบ้านแต่ซองมินมาเห็นพอดี...เขาจึงเอาตัวมาบังเซนินกับเซฮุนไว้...กระสุนนั้นทำให้ซองมินตายทันทีจีน่าที่เห็นซองมินตายไปต่อหน้าต่อตาก็ทนไม่ได้ถ้ามีชีวิตอยู่โดยไม่มีซองมินเธอจึงใช้ปืนกระบอกเดิมฆ่าตัวตายตามซองมินไป....รู้ความจริงแล้วฉันคิดว่าแกรู้ว่าแกควรทำยังไงต่อไปนะ...."เมื่อพูดจบจองฮุนก็เดินไปหาเซนินทันที
"คุณจะพาฉันไปไหนฉันจะอยู่กับลูกฉัน!!"จองฮุนเดินไปพาเซนินออกจากเซฮุนเพราะสายตาของจงอินมันบอกเขาว่าจงอินมีอะไรจะพูดกับเซฮุนแค่สองคน
"ขอโอกาสให้จงอินนะ...ผมขอร้อง..."จองฮุนบอกเซนินที่ดูโกรธจงอินมากๆที่ทำให้ลูกชายของเธอร้องไห้
"เซฮุน...ลูกจะคุยกับเขารึเปล่า?...."เซนินถามความสมัครใจจากเซฮุนในอ้อมกอดของเธอถ้าเซฮุนไม่อยากคุยก็อย่าหวังจะได้คุยเลยเซฮุนพยักหน้าตอบเซนินจึงปล่อยเซฮุนไปก่อนที่เธอจะเดินตามจองฮุนไป
"เซฮุนคือฉัน......."จงอินที่เดินตามเซฮุนมาถึงสวนหน้าบ้านไม่รู้จะพูดยังไงกับเซฮุนเขาเริ่มต้นไม่ถูกพอเขารับรู้ความจริงว่าแม่เขาเองเป็นคนที่ทำให้พ่อเซฮุนต้องตายไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยคิดมาตลอดแล้วทำให้เขาเกลียดเซฮุนมาตลอดคือ...พ่อเซฮุนเป็นคนที่ทำให้แม่เขาต้องตาย.....
"คุณอยากจะพูดอะไรพูดมาเถอะ....."เซฮุนหันไปมองจงอินที่เอาแต่ก้มหน้าให้เขา...หึหึ...มันดูไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยเนอะที่เขาเองต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าให้จงอิน
"ฉันขอโทษ...ที่ฉันเข้าใจผิดมาตลอดมันเป็นความหลังผิดๆของฉันเอง...ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำมันยากถ้าฉันจะบอกนายว่าให้อภัยฉัน....ฉันไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆต่อจากนี้ฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก....แต่ฉันก็ยังอยากให้นายให้อภัยฉันนะ...ฉันรู้สึกดีกับนายมากนะแต่ความหลังมันทำให้ฉันต้องทำแบบนั้นกับนาย....ฉันไปแล้วนะ...."จงอินไม่กล้าอยู่สู้หน้าเซฮุนเขาทำผิดกับเซฮุนไว้มากจริงๆ
"สิ่งที่ฉันทำทั้งหมดนี่คือสิ่งตอบแทนที่นายให้กับฉันหรอจงอิน!!!!"จงอินหยุดเดินทันทีเพราะคำพูดของเซฮุนเมื่อเห็นจงอินหยุดเดินเซฮุนจึงค่อยๆเป็นฝ่ายเดินไปหาจงอินเอง
"แค่คำๆเดียวมันทำให้ฉันกลายเป็นคนแบบนี้ฉันยอมทุกอย่างให้นายจริงๆนะจงอินฉันไม่เคยยอมใครขนาดนี้มาก่อนฉันเข้าใจว่านายเกลียดฉันมากๆเพราะนายคิดว่าฉันกับแม่เป็นคนที่ทำให้แม่นายต้องตายคำว่าเกลียดของนายมันเป็นสิ่งที่ขวางกั้นนายกับฉันมาตลอดเพราะคำว่าเกลียดของนายฉันจึงต้องเก็บความรู้สึกของฉันไว้แล้วพอวันที่คำว่าเกลียดของนายหายไป...นายก็จะทิ้งฉันไปหรอจงอิน...หันมามองฉันหน่อยได้ไหม?..สักนิดนึงก็ยังดีนะ...."จงอินค่อยๆหันหลังไปหาเซฮุนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา...จงอินค่อยๆมองใบหน้าของเซฮุนอย่างพิจารณาเซฮุนก็เป็นคนที่จัดว่าหน้าตาดีเลยที่เดียวทำไมเซฮุนไม่ไปเลือกรักคนอื่นมันดีกว่าเขาเซฮุนมารักคนแบบเขาทำไม
"ช่วยมองตาฉันหน่อยได้ไหม....ช่วยบอกฉันได้ไหมว่าสายตาฉันมันบอกอะไรกับนายบ้างรึเปล่าจงอิน..."เซฮุนค่อยๆกุมมือทั้ง2ข้างของจงอินขั้นมาสายตาที่เขาคอยเฝ้ามองเซฮุนตั้งแต่เด็กจนโตสายที่ที่มันคอยบอกจงอินว่า'รัก'แต่จงอินไม่เคยสนใจเขาเลย
"สายตาของนาย....มันบอกฉันว่า...."จงอินไม่กล้าพูดออกมาเพราะมันสิ่งที่เขาที่รู้สึกกับเซฮุนเหมือนกัน
"บอกว่าอะไรจงอินนายอ่านมันออกไหม...."เซฮุนรู้ว่าจงอินอ่านออกมันออกแต่เขาไม่กล้าพูดออกมาเท่านั้นเอง
"สายตาของนายมันบอกกับฉันว่า...รักฉัน..."จงอินตัดสินใจพูดออกมา
"แล้วนายหล่ะ...รักฉันบ้างรึเปล่า...ฉันพยายามเก็บคำว่ารักของฉันมาตลอดเพื่อไว้ให้นาย....แล้วนายหล่ะ...รักฉันบ้างรึเปล่า.."เซฮุนถามจงอินที่เอาแต่ยืนเงียบ
"ฉัน...ก็รักนาย...เซฮุน..."จงอินตอบอย่างติดขัดตั้งแต่ที่นูน่าพูดให้เขาทบทวนเรื่องเซฮุนเขาก็คิดและทบทวนมันก็ทำให้เขาพบเหมือนกับสิ่งที่นูน่าบอกเขาว่าลึกๆแล้วตัวเขาก็รักเซฮุนอยู่เหมือนกัน
"ขอบคุณนะจงอิน..."เซฮุนกอดจงอินทันทีจงอินก็กอดตอบเซฮุนอย่างเก้ๆกังๆ
"ฉันมีอะไรจะให้นายด้วย..."จงอินหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
"ฉันซื้อมาตั้งแต่วันนั้นแล้วแหละแต่ฉันไม่กล้าให้นาย...."จงอินหยิบสร้อยข้อมือเส้นนั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงและใส่ให้เซฮุนทันที
"ขอบคุณนะจงอิน...."เซฮุนยิ้มให้จงอินที่กำลังกอดเขาอยู่
'เพราะคำๆเดียวว่ารักล้นเกินเก็บไว้อย่างนี้สายตาบอกเธอว่ารักช่วยบอกฉันทีถ้าเธอได้ยินว่าฉันรักเธอเพียงใด'
ความคิดเห็น