คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : kaihun : แค่คำๆเดียว 1
Kaihun แค่คำๆเดียว 1
'แค่คำๆเดียวว่ารักต้องทนเก็บสักแค่ไหนเมื่อไหร่สิ่งที่กั้นขวางระหว่างหัวใจนั้นจะสิ้นสุดไปที'
"จงอิน!!แกจะไปไหน??"เสียงของชายหนุ่มที่ดูมีภูมิฐานเรียกลูกชายคนเล็กที่กำลังเดินควงกุญแจรถเพื่อออกจากบ้านในเวลา4ทุ่ม....
"เรื่องของผม!!"จงอินเดินหันหลังให้ผู้เป็นบิดาและขับรถสปอร์ตคันหรูออกไปทันที
"ทำไมมึงมาช้าจังว่ะจงอินสาวๆโดนโต๊ะโน่นคาบไปแดกหมดแล้ว!!"ชาลยอลตะโกนบอกเพื่อนสนิทที่กำลังย่างกรายเข้ามาในสถานบันเทิงที่มีชื่อเสียงแห่งนึงในเมืองแห่งนี้!!
"ช่างมันเหอะไหนๆกูก็มาแล้วมาหาอะไรสนุกๆทำกันดีกว่า!!"จงอินกล่าวอย่างไม่สนใจทันใดนั้นสายตาของเขาก็เห็นผู้หญิงสาวสวยคนนึงเธอคนนั้นอยู่ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงเพลิงด้วยสรีระของเธอแล้วไม่มีผู้ชายที่ไหนไม่หันมองหรอกแต่งมาขนาดนี้แน่นอนว่าจงอินก็สนใจผู้หญิงคนนี้อยู่พอสมควร
"รับเครื่องดีเย็นๆสักแก้วไหมครับ?..."จงอินเดินไปหยิบค็อกเทลสีสวยที่มีผลไม้ลูกเล็กๆสีแดงสดอยู่ภายในแก้วค็อกเทลที่มีเครื่องดื่มสีฟ้าพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากของเขา
"ก็ดีขอบคุณนะค่ะ..."หญิงสาวหันไปรับน้ำใจจากชายหนุ่มเมื่อจงอินเห็นว่าหญิงสาวรับน้ำใจจากเขาแล้ว...เขาก็ถือวิสาสะนั่งข้างๆเธอทันที
"เรามาหาอะไรทำสนุกๆฆ่าเวลาไหมครับ..."จงอินส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้หญิงสาวแน่นอนสายตาของเขาเป็นที่หนึ่งแค่เพียงได้มองเพียงนิดเดียวก็หลงคารมเขาหมด
"ก็ดีค่ะช่วงนี้ฉันก็เบื่อๆเหมือนกัน!"หญิงสาวตอบรับคำเชิญชวนของชายหนุ่มและชายหนุ่มก็เชิญหญิงสาวขึ้นรถสปอร์ตของเขาแล้วรถคันนั้นก็พุ่งทะยานไปด้วยความเร็วสูงไม่นานทั้งสองก็มาอยู่ที่บ้านจงอิน
"บ้านคุณหรอค่ะ?.."หญิงสาวถามอย่างสนใจ
"เปล่าครับ!..บ้านของครอบครัวผมไม่ใช่บ้านของผม..."จงอินยิ้มมุมปากให้กับหญิงสาวและยื่นแขนให้หญิงสาวได้ควงเขาเข้าบ้าน
"จงอิน!!แกทำแบบนี้ทำไม!!"จองฮุนที่รอลูกชายคนเล็กกลับบ้านไม่พอใจทันทีที่ลูกชายของเขาพาแม่สาวร่างเล็กในชุดที่ดูยั่วยวนเข้ามาในบ้านของเขา
"พ่อยังเคยทำเลยแล้วทำไมผมจะทำไม่ได้!!ผมขอตัว!!"จงอินไม่สนใจคำพูดของบิดาเขาเดินหันหลังให้บิดาและพาหญิงสาวเข้าห้องนอนทันที
"คุณท่าน!!"เซฮุนวิ่งเข้าไปดูอาการของเจ้านายของแม่เขา...ใช่ผู้หญิงที่จงอินหมายถึงคือแม่เขาเอง...
"ฉันไม่เป็นไรเซฮุน...ขอบคุณเธอมากนะ.."จองฮุนพยายามพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วเดินขึ้นห้องของเขาไปทันที
"คุณหนูจงอินทำแบบนั้นอีกแล้วใช่ไหมค่ะ..คุณท่านถึงเป็นแบบนี้?..."เซนินถามเจ้านายของเธอที่กำลังนอนหอบอยู่บนเตียน
"เฮ้อ..ฉันทำผิดเอง...ฉันต้องขอโทษแทนจงอินมันด้วยนะ...มันยังเด็กคงยังไม่รับรู้อะไรหรอก..."จองฮุนพยายามขอโทษเซนินสำหรับกิริยาของจงอินที่มันดูก้าวร้าวเกินไป
"ช่างมันเถอะค่ะ..พักผ่อนเยอะๆนะ.."เซนินห่มผ้าให้จงฮุนก่อนที่จะเดินไปปิดไฟแล้วออกจากห้องไปทันที
"แม่...ทำยังไงคุณจงอินจะเลิกทำตัวแบบนั้นสักทีหล่ะ..."เซฮุนถามแม่ของเขาที่เพิ่งจะเดินเข้าห้องมา
"ที่ลูกถามแม่เพราะลูกสงสารคุณท่านใช่ไหม?..."เซนินพยายามสบตาลูกชายที่ตอนนี้ได้แต่หลบตาของเธอ
"ใช่..ฮะ.."เซฮุนก้มหน้าตอบเพราะคำตอบจากสายตาของเขามันคงจะเป็นคำตอบอีกแบบนึงที่แม่ของเขาคงไม่อยากรับรู้...
"เฮ้อ...แม่เชื่อว่าลูกทำได้..ลูกคงมีวิธีของลูกที่ช่วยคุณท่านได้...แต่อย่าทำให้แม่เสียใจนะ.."เซนินดักคอลูกชายไว้ก่อนเพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเซฮุนจะเลือกทำอะไรให้จงอินเลิกเป็นแบบนี้
"...ฮะคืนนี้ดึกแล้วนอนเถอะฮะ..ราตรีสวัสดิ์ฮะแม่.."เซฮุนปิดไปที่หัวเตียงของเขาก่อนที่หันหลังให้มารดาแต่สมองของเขาก็ยังคงคิดวิธีให้จงอินเลิกทำนิสัยแบบนี้สักที
"เซฮุนลูก...แม่ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศกับคุณจองฮุนอีกประมาณเดือนนึงดูแลตัวเองดีๆนะลูก.."เซนินบอกลูกชายของเธอที่กำลังจะไปเรียนเซฮุนพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะไปเรียนทันที
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะเซฮุนมีอะไรรึเปล่า?!!ฉันเห็นนายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว.."แบคฮยอนผู้ชอบสังเกตสังเกตเห็นสีหน้าที่เป็นกังวลของเซฮุนจึงทักขึ้นมา
"เปล่าหรอก...."เซฮุนหันไปยิ้มให้แบคฮยอนเพราะเขาไม่ต้องการให้เพื่อนมารับรู้เรื่องพวกนี้ด้วย
"เฮ้อ..คงไม่พ้นเรื่องจงอินสินะ...ในเมื่อรู้ว่าเขาเป็นแบบนั้นแล้วจะยังรักเขาทำไมหล่ะ..."ลู่ฮานมองจากสายตาเซฮุนก็รู้แล้วว่าเซฮุนคงเป็นกังวลเรื่องจงอินอยู่แน่ๆ
"ถ้าเลิกรักเขาได้ฉันคงทำไปนานแล้วแหละ...รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้...แต่ฉันก็เลิกรักเขาไม่ได้สักที.."เซฮุนเริ่มระบายความรู้สึกของเขาออกมา
"แล้วที่คิดอยู่เกี่ยวกับจงอินอ่ะ...คิดอะไรอยู่บอกพวกเราได้ไหม?..."เลย์ถามเซฮุนที่เอาแต่ครุ่นคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา
"คือ..ฉันอยากให้เขาเลิกพาผู้หญิงมาที่บ้าน...ฉันสงสารพ่อเขา..."เซฮุนบอกเรื่องที่กำลังวุ่นวายอยู่ในสมองของเขา
"แล้วเขาพาผู้หญิงพวกนั้นมา.....หรอ?..."ลู่ฮานถามด้วยความสงสัยเซฮุนพยักหน้าแทนคำตอบ
"เฮ้อ...พวกผู้ชายนิสัยแย่แบบนี้นายยังรักเขาอยู่อีกหรอเซฮุน!!!"แบคฮยอนไม่เข้าใจความคิดของเซฮุนที่ดูรักผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิน
"มันเป็นเพราะคำๆเดียวนั้นแหละ...ถ้าฉันเลิกรักเขาได้..มันก็คงจะดีกว่านี้..."เซฮุนไม่รู้จะไปปรึกษาใครเรื่องหัวใจของเขาก็ได้ลู่ฮานเลย์และแบคฮยอนนี่แหละที่คอยช่วยเขา
"ลองคุยกับเขาดีๆรึยัง?..."เลย์ลองคิดวิธีที่จะช่วยเซฮุนเพราะเขารู้ว่าความรักที่เซฮุนมีให้จงอินมันมากมายจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้
"แค่ฉันเดินเข้าไปยังไม่ได้คุยเขาก็พูดดูถูกฉันแล้ว..."เซฮุนค่อยๆบอกปัญหาของเขาออกมา
"แล้ว...ลองคุยกับผู้หญิงพวกนั้นบ้างรึเปล่า?!!"ลู่ฮานเสนอความคิดออกมาบ้าง
"ไม่รู้จะคุยยังไงผู้หญิงพวกนั้นอยู่กับจงอินตลอดเวลาเลย..."เซฮุนบอกออกมาอย่างเหนื่อยใจ
"ถ้าเขาชอบพาผู้หญิงเขามาในบ้านเพื่อทำเรื่องแบบนั้นในบ้าน!!นายก็ตัดปัญหาโดยเป็นคนทำแทนสิ!!"แบคฮยอนพูดออกมาตามความคิดง่ายๆของเขา
"แบคฮยอน!! / แบค!!"เลย์และลู่ฮานหันไปมองหน้าแบคฮยอนด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาแต่เซฮุนกลับมองว่ามันคงเป็นทางเลือกที่ดีทางนึงเลยแหละ...
"อย่าทำนะเซฮุน!!แบคฮยอนมันพูดไปอย่างงงั้นแหละ!!"ลู่ฮานเตือนเซฮุนด้วยความหวังดี
"อย่างลองเชียวนะเซฮุน!!พวกฉันคิดว่ามันไม่ใช่ทางที่ดีสำหรับนาย!!..."เลย์รีบคัดค้านขึ้นมาอีกคน...
"ขอบคุณนะแต่ถ้ามันไม่มีทางเลือกฉันก็ต้องทำ...."เซฮุนพูดท่ามกลางความตกใจของเพื่อนๆ
"พวกฉันเคารพการตัดสินใจของนายนะเซฮุนแต่พวกฉันเตือนไว้ก่อนนะว่ามันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีสักเท่าไหร่..."เลย์ยังคงทำหน้าที่เพื่อนที่ดีเขาก็ยังเตือนเซฮุนซึ่งเขารู้ว่ายังไงเซฮุนก็คงจะทำแน่นอน..
"ขอบคุณสำหรับคำปรึกษานะสำหรับฉันพวกนายเป็นเพื่อนที่ดีมากๆเลย...ฉันกลับบ้านก่อนนะ.."เซฮุนบอกลาเพื่อนๆก่อนที่จะนั่งรถกลับบ้าน
"พ่อไม่อยู่บ้านหรอ?!!"จงอินถามสาวใช้ในบ้านคนนึงในขณะที่เธอกำลังเดินผ่านจงอิน
"ค่ะ..คุณท่านไปทำงานต่างประเทศกับคุณเซนินอีกประมาณหนึ่งเดือนถึงจะกลับค่ะ.."สาวใช้ตอบตามที่เจ้านายของเธอสั่งเอาไว้
"เธอไปได้แล้ว!!"จงอินกำลังจะหยิบกุญแจรถสปอร์ตเพื่อไปหาเหยื่อกับพวกชาลยอลที่รอเขาอยู่แล้วแต่ก็มีคนชิงหยิบไปก่อน
"พี่ไม่ให้แกไป!!"จงฮุนพี่ชายคนโตเดินมาแย่งกุญแจรถสปอร์ตคันโปรดของน้องชาย
"ผมจะไป!!"จงอินพยายามแย่งกุญแจของเขาคืน
"รับแล้วแกไปจัดการต่อด้วยนะ!!"จงฮุนส่งต่อกุญแจรถให้กับจงฮยอนพี่ชายคนรองก่อนที่เขาจะขึ้นไปที่ห้องนอนทันที
"เอามา!!"จงอินเดินไปหาจงฮยอนที่กำลังแกว่งกุญแจรถของเขาอยู่ด้วยท่าทางที่กวนประสาท
"ไม่ให้!!"จงฮยอนเดินแกว่งกุญแจรถไปเรื่อยๆ
"ไปเอาคืนจากคนโน่นเอาเองนะ!!"จงฮยอนโยนกุญแจรถให้เซฮุนที่กำลังยืนมองเหตุการณ์อยู่อย่างงงๆ
"เอากุญแจรถฉันมา!!"จงอินเดินไปกระชากคอเสื้อเซฮุนด้วยอารมณ์โมโหเขาไม่มีเวลามาเล่นกับเรื่องพวกนี้มากหรอกนะ....
"คุณไม่ไปสักวันได้ไหม?...."เซฮุนพยายามขอร้องดีๆ
"ไม่ได้เอากุญแจรถฉันมาเดี๋ยวนี้!!"จงอินกระชากคอเสื้อเซฮุนอยู่หลายครั้งด้วยแรงของอารมณ์โมโหที่มันก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว
"แล้วที่คุณไปคุณไปทำไม?...แล้วคุณพาผู้หญิงกลับมาทำไม?..."เซฮุนยังคงใช้ความใจเย็นของเขาคุยกับจงอินต่อถึงแรงกระชากจะส่งผลให้ตัวเขาบาดเจ็บเล็กน้อยก็เถอะแต่ยังไงเขาก็ทำให้จงอินไม่ออกจากบ้านให้ได้
"เรื่องของฉัน!!ฉันจะไปหาความสุขของฉัน!!เอากุญแจรถมา!!"จงอินออกแรงกระชากคอเสื้อเซฮุนแรงขึ้นจนกระทั้งเสื้อยืดของเซฮุนขาดทำให้เผยผิวขาวเนียนที่อยู่ภายใต้เสื้อยืดตัวเมื่อสักครู่...
"หึหึ...ที่พยายามเพราะแบบนี้ใช่ไหม?!!ยังไงก็คงไม่ให้ฉันออกจากบ้านหล่ะสิ!!ได้ถ้านายต้องการแบบนั้นฉันก็จะสนองให้มานี่!!"จงอินลากเซฮุนที่ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าไปที่ห้องนอนของเขาและปิดประตูล็อกกลอนอย่างแน่นหนาทันที
"เป็นไง!!ฉันล็อกประตูห้องแล้วฉันออกไปไหนไม่ได้แล้ว!!"จงอินจับเซฮุนที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆเตียงเขาเหวี่ยวลงบนเตียงกว้างของเขาก่อนที่เขาจะลงไปทาบคร่อมตัวอีกคนไว้ทันที
"ฉันไม่ออกไปไหนตามสิ่งที่นายต้องการแล้วแต่สิ่งที่ฉันจะต้องได้กลับมาคือความสุขนะ!!หึๆ!!"จงอินเอื้อมมือไปปิดสวิสต์โคมไปที่หัวเตียงของเขาก่อนที่จะเขาจะเริ่มประกบริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากบางของอีกฝ่าย..แค่เพียงริมฝีปากแตะกันอารมณ์อยากของจงอินก็พุ่งขึ้นมาทันที..หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากของเขามาที่ลำคอขาว...หน้าอกบาง..เขาเริ่มขบเม้มแสดงความเป็นเจ้าของโดยที่เจ้าของร่างกายด้านล่างก็ตอบสนองอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี.....
"ครั้งแรกสินะ!!ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีอ่ะ!!ค่าตอบแทน!!ฉันให้เสื้อตัวนึงด้วยแทนตัวที่ฉันทำขาดไปเมื่อวาน!!ฉันไปเรียนแล้วนะ!!"จงอินพูดกับเซฮุนอย่างดูถูก..ใช่สำหรับเซฮุนมันเป็นครั้งแรกที่เขาต้องมาทำอะไรแบบนี้...แต่ถ้าคนๆนั้นที่ทำแบบนี้กับเขาไม่ใช่จงอินเขาคงไม่ยอมถึงขนาดนี้หรอก..เมื่อจงอินพูดจบเขาก็ปิดประตูออกไปจากห้องทันที
"เฮ้อ...ทำไมนายไม่ฟังพวกฉันเลยห่ะเซฮุน!!"ลู่ฮานเริ่มโมโหเล็กๆเนื่องจากเขาต้องมาค่อยพยุงเซฮุนที่เดินไม่ค่อยสะดวกเนื่องจากเหตุการณ์ที่พวกเขาสามารถคาดเดาได้
"ฉันขอโทษแต่ฉัน...จำเป็น.."เซฮุนได้แต่ขอโทษพวกเพื่อนๆที่ทำให้คนอื่นลำบากไปด้วย
"เฮ้อ..จำไว้นะเซฮุน..ยังไงนายก็ยังมีพวกเราเสมอนะ.."เลย์พูดกับเซฮุนที่ทำหน้าซึมๆอยู่
"ฉันขอไปเองนะ..พวกนายไปตั้งใจเรียนให้ฉันด้วย!!"เซฮุนพยายามบอกเพื่อนๆให้ไปเรียนเพราะยังไงตัวเขาก็ต้องพยายามไปห้องพยาบาลให้ได้อยู่แล้ว
"ไม่ได้ฉันต้องไปกับนาย!!"ลู่ฮานบอกอย่างแน่วแน่เพราะเขาคงไม่ปล่อยให้เซฮุนเดินไปคนเดียวหรอก
"นะ..ฉันขอร้องพวกนายไปเรียนเถอะนะ..ฉันไปเองได้.."เซฮุนพยายามของร้องเพราะเขารู้ว่าถ้าเขาเริ่มขอร้องเมื่อไหร่ไม่มีทางที่เพื่อนๆจะไม่ฟัง...
"เฮ้อ!!นายนี่จริงๆเลยเซฮุน!!ก็ได้แต่กลางวันพวกฉันจะไปหานะ!!งั้นเรากันเถอะ!!"แบคฮยอนยอมทำตามคำขอร้องของเซฮุนแต่โดยดี
"ห้องพยาบาลอยู่แค่นี้เอง...."เซฮุนพูดกับตัวเองเบาๆเพื่อให้กำลังใจตัวเอง
"โอ๊ย!!"เซฮุนร้องขึ้นเสียงดังทันทีที่มีคนวิ่งมาชนเขาจนเขาล้มลงไป
"เฮ้อ!!เอาไงดีว่ะ!!ฉันขอโทษนะ!!"ชายหนุ่มร่างสูงเลือกเดินมาพยุงเซฮุนให้ลุกขึ้นยืนก่อนที่เขาจะได้เห็นใบหน้าของเซฮุนชัดๆใบหน้าที่หวานเกินหญิงใดๆแต่ดวงตากลับดูมีอะไรหลายๆซ่อนอยู่ซึ่งสำหรับเขามันเป็นอะไรที่หน้าค้นหามากๆ
"ไม่เป็นไรฮะ!!...ผมขอตัว"เซฮุนพยายามแกะมือที่กำลังพยุงเขาออกเพราะเขารู้สึกแปลกๆเวลาใครมาแตะเนื้อต้องตัวเขา
"อะไรของเขาว่ะ?...เดินก็ยังไม่ค่อยสะดวกขนาดนั้นแล้วยังจะดื้ออีก!!"ชาลยอลรีบวิ่งตามคนที่เขาเดินชนไปเมื่อสักครู่
"เฮ้ย!!"เซฮุนร้องขึ้นทันทีเมื่อมีคนมาจับแขนเขาไว้
"ร้องทำไม!!แค่จะช่วยพยุงไปห้องพยาบาล!"ชาลยอลบอกอย่างหวังดี
"ขอบคุณฮะแต่ไม่ต้องดีกว่า!!"เซฮุนพยายามแกะมือของชาลยอลออกแต่มันก็ไม่เป็นผลสำเร็จ
"ถึงแล้ว!!อย่าดื้อกับครูห้องพยาบาลอีกหล่ะ!!"ชาลยอลพาเด็กดื้อไปหาห้องครูห้องพยาบาลทันที
"ขอบคุณนะ..."เซฮุนกล่าวขอบคุณคนที่ช่วยเขาที่กำลังเดินออกไป
"เป็นอะไรหล่ะเรา...หึม!!..ปกติไม่ค่อยมาหาพี่เลยหนิ..!!"จือเทาถามน้องชายคนสนิทของเขาที่ถูกหามเข้าห้องพยาบาล
"คือ..ขอยาแก้ปวดเม็ดนึงได้ไหมครับ..แหะๆ..."เซฮุนหัวเราะแห้งๆให้กับพี่เทา
"ได้สิ!!แต่แลกกับยาแก้ปวดบอกพี่มาก่อนว่าเราปวดอะไร?!!"จือเทาหยิบยาแก้ปวดขึ้นมาแต่กำไว้เพื่อรอคำตอบจากเซฮุน
"คือผม...ปวด...หัว..ผมปวดหัวครับ..อยากนอนด้วย!!"เซฮุนคิดข้ออ้างขึ้นมาได้
"เฮ้อ!!แสดงว่าชอบอ่านหนังสือข้ามคืนเหมือนเด็กๆอีกแล้วสิเรา!!เหมือนเดิมตลอดเลยนะ!!มาเลยกินยาแล้วก็ไปนอนซะ!!"จือเทาเดินไปหยิบน้ำให้เซฮุนที่นอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาล
"ขอบคุณนะฮะพี่เทาเทา...."เซฮุนบอกกับจือเทาก่อนที่เขาจะหลับไป
"เซฮุนเป็นยังไงบ้าง!!"แบคฮยอนรีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนสนิททันทีที่เลิกคลาส
"เพื่อนเธอเพิ่งหลับไป...ช่วยเงียบเสียงด้วย..."จือเทาหันไปบอกนักศึกษาที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเพื่อนที่ห้องพยาบาล
"เป็นยังไงบ้าง?!!ดีขึ้นบ้างไหม?..."เลย์เดินมาถามเซฮุนที่เพิ่งตื่นจากเสียงแบคฮยอน
"กินแล้วก็ดีขึ้นนิดนึงแล้วแหละ..."เซฮุนพยายามตอบออกมา
"พักผ่อนเถอะเดี๋ยวจะกลับแล้วมาหาใหม่นะพักผ่อนเยอะๆละกัน"ลู่ฮานห่มผ้าให้เซฮุนและก็พาเพื่อนๆออกไปจากห้องพยาบาลทันที
"ทำไมมึงมาช้าจังว่ะชาลยอล!!"คริสถามเพื่อนสนิทที่กำลังเดินมาหาพวกเขาที่ยืนรออยู่อย่างอารมณ์ดี
"เรื่องของกู!!"ชาลยอลเดินยิ้มไปนั่งข้างๆจงอิน
"จงอิน!!กูถามอะไรอย่างดิ..."ชาลยอลถามเพื่อนสนิทที่กำลังดูงงๆกับพฤติกรรมแปลกๆของเขา
"อะไรมึง?!!"จงอินหันไปหาชาลยอลที่กำลังยิ้มให้เขาอยู่
"มึงทำยังไงให้สาวๆยอมเป็นของมึงว่ะ?!!"ชาลยอลถามตรงประเด็น
"กูก็แค่เดินไปคุยด้วยนิดๆหน่อยๆและก็ให้ชิมค็อกเท็ลแค่นั้นเอง....ที่เหลือเสน่ห์ล้วนๆ.."จงอินหันไปขยิบตาให้สาวๆกลุ่มใหญ่ที่กำลังเดินผ่านพวกเขา
"เฮ้อ...กูไม่ได้มีเสน่ห์อย่างมึงนี่หว่า!!"ชาลยอลบอกอย่างเหนื่อยใจ
"กูว่า...อย่างมึงไม่ต้องอะไรหรอกแค่ตามใจหน่อยสาวๆก็ยอมหมดแล้ว..."จงอินเสนอวิธีที่เหมาะสมกับเพื่อนเขา
"แล้วถ้าคนที่กูอยากได้ไม่ใช่สาวหล่ะว่ะ?!!"ชาลยอลตัดสินใจปรึกษาจงอินอย่างจริงจัง
"ใครว่ะ?!!"จงอินสงสัยเพราะว่าชาลยอลไม่เคยมีความคิดอะไรแบบนี้อยู่แล้วเพราะทุกๆครั้งที่พวกเขาไปสถานบันเทิงชาลยอลเป็นคนเดียวที่ไม่เคยมีอะไรกับใครเลยต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง
"กูก็ยังไม่รู้จักหว่ะ!!รอกูเจอเขาอีกรอบก่อนละกัน..."ชาลยอลตอบคำถามของจงอินพร้อมนึกถึกแต่ใบหน้าของเด็กดื้อที่เขาเพิ่งพาไปส่งห้องพยาบาลเมื่อสักครู่
"เออ!!กูหล่ะอยากเห็นเหมือนกันคนที่ทำให้มึงหันมาสนใจได้!!"จงอินยิ้มมุมปากแปลกมากๆเขายังคงสงสัยว่าเขาคนนั้นเป็นใคร
"เป็นไงบ้างโอเครึยัง?!!"แบคฮยอนกับลู่ฮานเดินเข้ามาพยุงเซฮุน
"โอเคแล้วแหละ...ขอบคุณนะครับพี่เทาเทา.."เซฮุนหันไปยิ้มให้พี่จือเทา เทาพยักหน้าพร้อมกับยิ้มรับคำขอบคุณของเซฮุน
"นั่น..."พอออกมาจากห้องพยาบาลแบคฮยอนก็ชี้ให้เซฮุนมองชายหนุ่มคนโปรดของเซฮุนที่กำลัง..มองมาที่เซฮุนด้วยสายตาดูที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลย
"ทำไมเขาต้องมองนายแบบนั้นด้วยฉันไม่เข้าใจ.."เลย์ไม่เข้าใจสายตาที่จงอินมองเซฮุน
"................"เซฮุนไม่ตอบคำถามแต่กลับยิ้มให้จงอินรอยยิ้มและสายตาที่มีแต่คำว่ารัก...เมื่อไหร่จงอินจะรับรู้และเลิกเกลียดเขาสักที
"ไปกันเถอะ...ฉันว่าเขาไม่อยากมองฉันนานๆ..."เซฮุนชวนเพื่อนๆกลับบ้าน
"เซฮุน....เป็นอะไรมากรึเปล่า?.."จงฮุนและจงฮยอนที่มารอเซฮุนหน้ามหาลัยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางการเดินของเซฮุน
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกฮะ...แล้วพวกพี่มาทำไมที่นี่หรอฮะ?..."เซฮุนถามจงฮุนและจงฮยอนที่กำลังยิ้มให้เขาอยู่
"พี่สองคนให้นายออกจากบ้านเมื่อเช้าแล้วอยากจะชดใช้ความผิดแทนจงอินที่ทำให้นาย...นะก็เลยจะพาไปส่งที่บ้าน"จงฮุนพูดขึ้นจงฮยอนก็พยักหน้ารับ
"ขอบคุณฮะแต่ผมกลับเองดีกว่า..."เซฮุนตอบด้วยความเกรงใจ
"พี่ไปส่งก็ได้..."จงฮยอนพูดขึ้นมาบ้าง
"ถ้าพวกพี่จะพูดขนาดนี้ผมกลับก็ได้ฮะ"เซฮุนยิ้มพร้อมเดินไปขึ้นรถของจงฮุนทันที
"พวกพี่ต้องขอโทษจริงๆที่ลากนายเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้..ถ้าพวกพี่ไม่ขอให้นายช่วยเมื่อวานก็......"จงฮุนพูดขึ้นระหว่างทางกลับบ้าน
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ...พวกพี่ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือขอโทษแทนจงอินเลย...ผมเข้าใจ.."เซฮุนตอบด้วยรอยยิ้ม
"เออใช่....ผมว่าจะคืนผมไม่ได้ต้องการมันเลย..."เซฮุนหยิบเงินที่จงอินวางไว้ให้เขาคืนให้จงฮยอน
"อย่าบอกพี่ว่าจงอินมันให้...."เซฮุนพยักหน้าตอบ
"พี่ไม่รู้ว่าจงอินมันจะดูถูกเราขนาดนี้..."จงฮุนคิดไม่ถึงว่าน้องเขาจะเป็นคนแบบนี้
"ผมถึงไม่รับไว้ไง...มันดู...ช่างมันเถอะฮะ..."เซฮุนไม่รู้จะพูดอะไร...ไม่นานทั้ง3ก็ถึงบ้าน
"ทำไมวันนี้จงอินมันกลับเร็วจัง!!"จงฮยอนสงสัยเพราะพอรถของจงฮุนจอดเรียบร้อยรถสปอร์ตของจงอินก็เข้ามาทันทีและความสงสัยของทั้ง3ก็กระจ่างเมื่อจงอินเป็นประตูรถให้นักศึกษาสาวลงมา
"นั่นใครค่ะจงอิน!!พ่อบ้านหรอค่ะ!!จงอิน"สาวน้อยถามจงอินหลังจากเดินมาเปิดประตูให้เธอเสร็จ
"จงฮยอนนายได้ยินอะไรไหม?!!"จงฮุนถามจงฮยอนลอยๆ
"เหมือนจะได้ยินเสียงเหมือนชะนี..เรียกผัว!!ผัวๆ..อะไรสักอย่างแหละพี่จงฮุน!!ไปเซฮุนเข้าบ้านกัน!!"จงฮยอนจงฮุนเดินเข้าไปโอบคอเซฮุนเข้าบ้าน
"เธอมันใช้ไม่ได้เลย!!เธอออกไปเลย!!"จงอินไล่สาวคนนั้นออกไปหลังจากเขาทั้งคู่เสร็จภารกิจ
"คุณต่างหาก!!ไม่ใช่ฉัน!!"สาวน้อยคนนั้นรีบใส่เสื้อผ้าและออกไปทันทีพอสาวน้อยนางนั้นออกไปจงอินก็ไปอาบน้ำทันที
"เข้ามาทำไม!!"จงอินถามใครบางคนที่กำลังเข้ามาในห้องเขา
"ผมแค่เอาข้าวมาให้คุณจงอินฮะผมจะลงไปแล้ว...."เซฮุนวางถาดข้าวลงก่อนที่จะเดินออกไป
"เดี๋ยว!!"จงอินเดินมาหาเซฮุนพร้อมปิดประตูและดันเซฮุนให้ติดประตู
"มาทำไมอีก!!ไม่อยากให้ฉันออกจากบ้านอีกหรอ?!!"จงอินถามเซฮุนพร้อมใช้มือทั้งสองกั้นไม่ให้เซฮุนหนีไปไหน
"ผมแค่เอาข้าวมาให้คุณจงอินเพราะกลัวคุณหิวต่างหากเพราะก็แค่......"เซฮุนหันหน้าหนีเพราะสายตาที่ดุดันของจงอินเขาจึงไม่กล้าสบตา
"แค่อะไร!!"จงอินใช้มือจับคางของเซฮุนให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
"เป็นห่วงคุณ!!!ปล่อยผมได้แล้ว!!"เซฮุนตะโกนตอบออกมาก่อนที่จะรีบเปิดประตูและวิ่งออกไป
"เป็นห่วง...."จงอินพูดเองคนเดียวก่อนที่เขาจะปิดประตูลง
"อะไรนะมึงครับ!!มึงจะพาสาวไปค้างบ้านกู...มึงคิดอะไรอยู่ครับจงอิน!!"ชาลยอลโวยวายเมื่อได้ยินสิ่งที่จงอินต้องการสื่อสารกับเขา
"ไปคอนโดกูก็ได้วันนี้กูอยู่ที่นั้นทั้งคืนเลยหว่ะ!!"คริสเสนอความคิดให้จงอิน
"กูว่าช่วงนี่มึงดูแปลกๆไปหว่ะ!!สาวๆที่มึงได้ไปทุกคนบ่นเป็นเสียงเดียวกันเลยว่ามึง...บอกว่าเขาไม่ถูกใจมึงทั้งๆที่เมื่อก่อนมึงก็ถูกใจทุกคนแหละ..."ชาลยอลพูดขึ้นมา...ใช่เพราะหลังจากวันนั้นที่เขามีอะไรกับเซฮุนมันก็ผ่านมาอาทิตย์กว่าแล้ว...หลังจากวันนั้นเขาก็รู้สึกว่าทุกๆคนตอบสนองอารมณ์ของเขาได้ไม่ดีเท่าเซฮุนสักคน
"เรื่องของกู!!ตกลงว่ากูไปคอนโดมึงได้ใช่ป่ะคริส!!"จงอินถามคริสที่คุยโทรศัพท์อยู่
"ไม่ได้แล้วหว่ะมึง!!แม่กูมาขืนให้มึงไปนะกูตายแน่ๆ.."หลังจากวางสายเสร็จคริสก็รีบบอกจงอินทันที
"เซฮุนวันนี้ฉันรู้สึกแปลกๆกับนายอ่ะไปนอนบ้านฉันไหม?..."ลู่ฮานพูดขึ้นเพราะลางบอกเหตุของเขาแม่นยิ่งกว่าอะไรดี
"ไม่เป็นไรฉันกลับบ้านดีกว่า..."เซฮุนหันไปยิ้มให้ลู่ฮานไม่ใช่ลู่ฮานคนเดียวที่รู้สึกเพราะตัวเขาก็รู้สึกเหมือนกัน
"ให้คนนั้นไปส่งไหม?!..."เลย์ชี้ไปที่ชายหนุ่มคนนึงที่กำลังวิ่งมาหาเซฮุนตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาก็มีชายหนุ่มคนนี้มาคอยตามจีบเขาตลอดเลย
"เซฮุน!!วันนี้ฉันซื้อขนมมาฝาก!!"ชาลยอลยกถุงขนมขึ้นมาโชว์เซฮุน
"ไม่เป็นไร...นายเก็บไว้เถอะ!!"เซฮุนรีบเดินหนีชาลยอลแต่ชาลยอลก็ยังคงตามเขามาอยู่ดี
"ไม่เป็นไรงั้นกินด้วยกันไหมหล่ะ!!"ชาลยอลแกะขนมทันทีและกำลังจะป้อนเซฮุน
"ขอบคุณนะฉันหิวอยู่พอดี!!"แบคฮยอนเดินมากินขนมจากมือชาลยอลและลากเซฮุนออกมาทันที
"ฉันรู้ว่านายอึดอัดเพราะนายมีจงอินอยู่ในใจแล้วใช่ไหมหล่ะ?!!รถเมย์ของนายมาแล้วหมดหน้าที่ของฉันแล้วบายๆโชคดีกับสุดสัปดาห์นะ!!"แบคฮยอนโบกมือให้เซฮุนก่อนที่เซฮุนจะขึ้นรถเมย์ไปทันที
"กลับมาแล้วหรอ?!!หึหึ!!"จงอินยิ้มมุมปากให้กับเซฮุนและลากเซฮุนขึ้นไปบนห้องนอนเขาทันที
"คุณจะทำอะไร?!!"เซฮุนเริ่มกลัวๆกับสายตาของจงอินอีกครั้ง
"วันนี้ฉันไม่อยากออกจากบ้าน!!ให้ความสุขฉันหน่อยสิ!!"จงอินจับเซฮุนกดลงกับเตียงพร้อมกับซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาวทันที
"ฉันรักนายนะ...เซฮุน...อ๊า...."คำพูดที่คนฟังมีแต่เจ็บกับเจ็บ..ใช่มันเป็นคำที่เขาต้องการได้ยินจากจงอินและจงอินมักจะพูดมันออกมาจากอารมณ์แบบนั้นหลังที่พวกเขามีอะไรกับจงอินมักจะกอดเขาไว้ใช่เขาอยากได้อ้อมกอดจากจงอินแต่เขาอยากได้จากหัวใจของจงอินจริงๆไม่ใช่อารมณ์แบบนี้
"ตื่นแล้วหรอ?!!วันนี้ฉันว่าง...ไปเที่ยวเป็นเพื่อนหน่อยสิ!!"จงอินที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วบอกเซฮุนที่นอนอยู่บนเตียง
"....................."เซฮุนอยากจะตอบตกลงแต่เอวเขามันไม่ตกลงกับเขาด้วยหน่ะสิ
"เงียบทำไม!!ฉันไม่ได้ว่างบ่อยๆนะฉันก็แค่........อยากตอบแทนนายเมื่อคืนไง!!"จงอินก็ยังคือจงอินยังไงก็ต้องดูถูกเขาเสมอต้นเสมอปลายอยู่แล้ว
"ผมก็อยากจะไปกับคุณ...แต่ผม...เจ็บเอว.."เซฮุนตอบตรงๆเพราะเขาไม่รู้จะบอกจงอินยังไง
"ทำไมแค่เจ็บเอวแล้วจะไปไหนไม่ได้เลยหรือไง!!"จงอินเดินมาหาเซฮุนบนเตียง
"ถ้าคุณอยากให้ผมไปผมก็จะไป...."เซฮุนพยายามจะลุกขึ้นแต่มันก็ไม่เป็นผลสำเร็จ
"คุณออกไปก่อนสิ!!"เซฮุนหันไปบอกจงอินที่กำลังจ้องมองเขาด้วยสายตาที่แปลกออกจากเดิม...จงอินยิ้มให้เขาก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทันที
"จะไปไหนแต่เช้าห่ะ?จงอิน!!"จงฮุนที่กำลังจิบกาแฟอยู่ถามจงอินที่กำลังเดินออกจากบ้าน
"ไปเที่ยว!!"จงอินหันไปตอบจงฮุนพร้อมมองหาใครบางคนที่ไม่รู้ว่าอาบน้ำเสร็จรึยัง
"กับใคร?!!"จงฮยอนถามขึ้นมันจะพาผู้หญิงที่ไหนไปเที่ยวอีกหล่ะ!!
"นั่นไง!!"จงอินชี้ไปที่เซฮุนที่กำลังค่อยๆจับราวบันไดและค่อยๆเดินลงมา
"เซฮุนเนี่ยนะ!!นายกำลังใช้เขาเป็นเครื่องมืออะไรอีกรึเปล่า!!"จงฮุนเดินกับกระชากคอเสื้อจงอินที่กำลังทำหน้ากวนประสาทเขาอยู่
"เปล่า...ก็แค่อยากจะตอบแทนเรื่องเมื่อคืน..."จงอินส่งสายตาดูถูกไปให้เซฮุนจงฮุนกับจงฮยอนได้แต่ถอนหายใจ
"นายบังคับเขารึเปล่า?!!"จงฮยอนเดินมาถามจงอินอีกคน
"เรื่องเมื่อคืนหรือเรื่องวันนี้!!"จงอินถามกลับ
"ทั้ง2เรื่อง!!"จงฮยอนอยากจะต่อยปากของจงอินเหลือเกิน
"ไม่ได้บังคับทั้ง2เรื่องนั้นแหละ!!เซฮุนยอมเองทั้ง2เรื่อง!!"จงอินตอบอย่างไม่สนใจอะไร
"ฮะ..ผมยอมเองทั้ง2เรื่อง..จงอินไม่ได้บังคับอะไรผมเลย..."เซฮุนที่เพิ่งเดินมาบอกกับจงฮุนและจงฮยอนที่กำลังหาเรื่องจงอินอยู่
"นายนี่มันจริงๆเลยนะเซฮุน...!!!"จงฮุนถอนหายใจกับเซฮุนเพราะตั้งแต่เล็กจนโตไม่ว่าจงอินจะทำอะไรผิดเซฮุนจะเป็นคนเดียวที่ออกมารับผิดแทนจงอินและปกป้องจงอินอย่างเข้มแข็ง
"ไปได้แล้วฉันมีเวลาไม่มาก!!"จงอินเดินนำเซฮุนไปที่รถเซฮุนก้มหัวให้จงฮุนและจงฮยอนที่มองเขาอยู่
"ไม่เป็นไรฮะ..ผมจะพยายามดูแลตัวเองถ้าเกิดอะไรขึ้นผมจะรีบโทรมาบอกเลยฮะ..ไม่ต้องเป็นห่วง..."เซฮุนยิ้มให้จงฮุนและจงฮยอน
"จะไปแล้วนะ!!"จงอินหันมาบอกเซฮุนที่นั่งนิ่งๆอยู่ข้างๆเขา
"ไปสิฮะ..."เซฮุนตอบอย่างงงๆจริงๆมันก็น่าจะไปได้ตั้งนานแล้วแหละ...
"เพราะนายนี่แหละ!!เฮ้อ..."จงอินเขยิบตัวเขาเพื่อไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้เซฮุน
"ขอบคุณฮะ..."เซฮุนยิ้มให้จงอินจริงๆเขาก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมจงอินถึงทำดีกับเขาจัง
"อยากไปเที่ยวไหน?!!"จงอินถามขึ้นเมื่อพวกเขาออกจากบ้านมาได้สักพัก
"แล้วแต่จงอินเลยฮะ..."เซฮุนก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะสถานที่ที่เขาอยากไปกับจงอินมันเยอะเหลือเกิน
"ฉันไม่รู้เพราะฉันไม่เคยไปไหนนอกจากผับ!!หรือจะไปผับ!!"จงอินหันมาถามเซฮุนที่ตกใจกับคำพูดของจงอินอยู่
"ไม่ไปฮะ!!งั้นเราไป...ห้างก็ได้ฮะ..."เซฮุนนึกอะไรไม่ออกจึงตอบสถานที่ที่เขาพบจะคิดได้ออกมา
"แค่นั้นแหละ!!"จงอินเหยียบคันเร่งเต็มที่ไม่นานทั้งสองก็มาอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง
"ว๊าว...สวยจัง.."เซฮุนจ้องมองไปที่สร้อยข้อมือเส้นนึงเป็นสร้อยข้อมือแบบโซ่ที่มีแต่หัวใจถูกพันธนาการกันอยู่หลายดวง...สวยมากๆ
"มาได้แล้ว!!มองอยู่นั้นแหละ!!"จงอินเรียกเซฮุนที่เหมือนเด็กน้อยที่ยืนจ้องอยากได้ของเล่นอยู่
"เดินเร็วๆไม่เป็นรึไง!!"จงอินหันมาถามเซฮุนที่ค่อยๆเดินตามหลังเขาอย่างช้าๆ
"ขอโทษฮะ!!..."เซฮุนพยายามฝืนตัวเองเพื่อเดินตามจงอินที่เดินอยู่หน้าเขา
"จงอิน!!"เสียงของใครบางคนตะโกนเรียกจงอินอยู่
"นูน่า..."จงอินเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา
"คิดถึงเกาหลีจังเลย...อยากรู้จังว่าจะมีคนเกาหลีแถวนี้พาไปเลี้ยงข้าวรึเปล่านะ..."นูน่าเดินเข้าไปหาเพื่อนชายคนสนิทที่กำลังมองเธออย่างตกใจ
"เซฮุน..."ยังไม่ทันทีจงอินพูดจบก็มีคนแทรกเขาขึ้นมา
"เซฮุน!!มาทำอะไรที่นี่...ไปๆพวกเรากำลังจะไปกินข้าวกันไปกันเถอะ!!"แบคฮยอนเดินมาจูงมือเซฮุนออกไปจากสถานการณ์น่าอึดอัดทันที
"ขอโทษนะ...เซฮุนแต่ฉันทนไม่ได้จริงๆ.."แบคฮยอนขอโทษเซฮุนที่เขาเดินไปลากเซฮุนออกมาจากจงอิน
"ไม่เป็นไร..นี่ไงแบคก็กำลังไถ่โทษเราอยู่ไงเนี่ยแบคต้องจ่ายหมดเลยนะ...5555"เซฮุนหัวเราะเพราะเขารู้ว่าแบคฮยอนกำลังรู้สึกผิด
"เฮ้ย!!ถ้าแบคจ่ายต้องกินให้เยอะๆ!!ช่วยกันสั่งเร็วเลย์!!"ลู่ฮานหันไปบอกเลย์ที่กำลังนั่งมองเมนูอยู่
"ขอโทษ...."อยู่ดีๆเลย์ก็พูดขึ้นมาแต่เซฮุนรู้ว่าเลย์กำลังขอโทษอะไรคำตอบมันก็อยู่ในสายตาเขาแล้วนี่ไง
"ปิดตาไปเลย...มองทำไม..."แบคฮยอนใช้วิธีแบบเด็กๆที่เวลาไม่อยากเห็นอะไรก็ให้ปิดตา
"ไม่เป็นไรหรอกแบค...เราต้องยอมรับว่าเราเป็นคนที่รักเขาฝ่ายเดียวไม่มีสิทธิ์ที่จะเจ็บเวลาเห็นเขาอยู่กับคนอื่นหรอก..."เซฮุนพูดขึ้นมาเพราะว่ามันเหมือนเป็นกฎของคนแอบรักอยู่แล้วยิ่งสำหรับเขากับจงอินแล้วมันยิ่งกว่านั้นอีก
"รู้ว่ารักแล้วเจ็บนายยังจะรักนายนั้นอยู่อีกทำไมหล่ะ!!ฉันเห็นนายรักนายก็มีแต่ทุกข์นายจะไปรักคนแบบนั้นทำไม!!"ลู่ฮานไม่เข้าใจความคิดของเซฮุนที่ว่าทำไมเซฮุนถึงรักคนๆนี้มากเหลือเกิน
"นายเป็นเซฮุนหรอถึงรู้ว่าเขาทุกข์....ฉันว่าเซฮุนมีความสุขมากต่างหากเวลามองจงอินสายตาของเซฮุนที่มีแต่คำว่ารักที่พยายามส่งไปให้อีกคนดูมีความสุขจะตาย...."เลย์บอกก่อนที่จะตักอาหารเข้าปาก
"ที่เลย์พูดมันก็ถูกนะ...ฉันหน่ะแค่มองเขาก็มีความสุขแล้วฉันก็แค่หวังไว้ลึกๆว่าเขาจะเลิกเกลียดและเลิกดูถูกฉันสักที"เซฮุนบอกความหวังลมๆแล้งๆของเขาออกมา
"ฉันเชื่อว่าถ้าเขารับรู้ถึงความรักที่นายมีให้เขาแล้วเขาจะหันมารักนายแน่นอน....."เซฮุนหันไปมองจงอินที่กำลังคุยบางอย่างกับนูน่า
"เสร็จแล้วกลับเลยรึเปล่า?...."เลย์ถามเซฮุนที่ลุกออกจากโต๊ะ
"ไม่รู้สิคงต้องดูจงอินก่อนอ่ะ...มีอะไรรึเปล่า?..."เซฮุนหันไปตอบเลย์
"เปล่าๆ..คือฉันยังไม่อยากกลับหน่ะพวกเราไปเดินกันไหม?..."เลย์เสนอความคิดเห็นขึ้นมาทุกๆคนเห็นด้วยกับความคิดของเลย์
"ชอบหรอ?...."และเมื่อเดินผ่านร้านเครื่องประดับที่เซฮุนเคยผ่านมาตอนเข้าเขาก็กลับไปจ้องมองเครื่องประดับชิ้นเดิมเขาไม่อาจทำใจละสายตาจากมันได้จริงๆ
"นิดหน่อย...ไปเดินที่อื่นต่อเถอะ"เซฮุนเดินเล่นรอบๆห้างไปเรื่อยๆ
"จะกลับบ้านไหม?!!"จงอินเดินมาถามเซฮุนที่กำลังเดินเล่นอยู่กับเพื่อนๆ
"กลับสิแต่ว่า...."เซฮุนพยายามจะถามว่าแล้วนูน่าหล่ะ...แต่เขาก็ไม่กล้าถามออกไปตรงๆสักที
"ฉันจะพาเซฮุนไปส่งที่บ้านเองนายกลับไปกับผู้หญิงของนายเถอะ!!เซฮุนฉันได้ยินว่านายอยากเข้าห้องน้ำใช่ไหมฉันไปเป็นเพื่อน"แบคฮยอนรำคาญสายตาของจงอินที่คาดคั้นคำตอบจากเซฮุนเขาจึงตอบแบบนั้นออกไป
"ถึงแล้วโชคดีนะเซฮุน!!"เลย์ที่ทำหน้าที่ขับรถวันนี้บอกเพื่อนของเขาที่กำลังลงจากรถ
"บายๆเจอกันวันจันทร์นะ!!"แบคฮยอนกับลู่ฮานโบกมือลาเซฮุนอีกคน
"ทำไมไปกับเซฮุนแล้วกลับมากับผู้หญิงแล้วเซฮุนอยู่ไหน?!!!!"เสียงโวยวายของจงฮุนทำให้เซฮุนตอบรีบวิ่งเข้าบ้านไปดูทันทีแต่เหมือนไม่ทันหมัดของจงฮุนได้ไปอยู่บนหน้าของจงอินแล้ว
"คุณจงฮุน!!คุณต่อยคุณจงอินทำไมฮะ...ผมแค่...ผมไปเจอเพื่อนและก็ไปทำธุระกันนิดหน่อยเองฮะ...แล้วผมเป็นคนขอกลับเองด้วยนะฮะ...."เซฮุนรีบเข้าไปขวางจงฮุนก่อนที่เขาจะต่อยหน้าจงอินอีกรอบ
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายพยายามจะปกป้องจงอิน!!จงอินทิ้งนายไว้ใช่ไหม?!!"จงฮุนยังคงไม่ยอมแพ้
"ไม่ใช่ฮะ!!เชื่อผมสิฮะคุณจงอินเป็นคนมีความรับผิดชอบพอเขาไม่ได้ทิ้งผมไว้ที่นั่นจริงๆแต่ผมแค่....คุณจงอินไม่ได้ทิ้งผมไว้จริงๆนะฮะ!!"เซฮุนตอบคำถามแทนจงอินด้วยสายตาที่มีแต่ความเข้มแข็งจนจงฮุนแทบไม่เชื่อว่าคำว่ารักมันทำให้คนเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้เลยหรอ?....
"ที่ฉันเชื่อเพราะนายหรอนะเซฮุน!!"จงฮุนลดหมัดลงและเดินหนีไปทันที
"คุณจงอิน!!เป็นอะไรไหมฮะ!!"เซฮุนหันไปดูจงอินทันทีแต่สิ่งที่เขาได้กลับมาคือ....
"นายจำเอาไว้นะว่าฉันเกลียดนาย!!นายมันก็เป็นได้แค่ของระบายอารมณ์ชั่วคราวของฉันเท่านั้นแหละ!!"จงอินตบใบหน้าของเซฮุนจนเซฮุนล้มลงไปที่พื้นแล้วเขาก็เดินขึ้นบันไดไปทันที
"เซฮุนเกิดอะไรขึ้นร้องไห้ทำไม?!!"จงฮยอนที่เพิ่งกลับมาตกใจกับเซฮุนที่ร้องไห้อยู่กลางบ้าน
"เปล่าฮะ...ผมขอตัว..."เซฮุนรีบเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนที่จะไปที่ห้องนอนเขาทันที
"พ่อฮะ...ทำไมผมต้องรักเขามากขนาดนี้ฮะ...ทั้งๆที่เขาเกลียดผมจะเป็นจะตาย...ทำไมกันฮะ..ฮึก..ฮือ..."เซฮุนกอดกรอบรูปพ่อของเขาที่อยู่บนหัวเตียงพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาด้วยความรู้สึกมากมายทั้งๆที่เขารักและยอมจงอินมากขนาดนี้แต่สิ่งๆที่ขวางกั้นระหว่างเขากับจงอินก็คือคำว่าเกลียดที่จงอินสร้างมันขึ้นมาเขายอมรับว่าเขาท้อมากเขาอยากจะเริ่มต้นรักใครคนอื่น....แต่คงเป็นเพราะคำว่ารักของเขาที่มีให้จงอินมันคงมีมากมายเกินที่จะนำไปใช้กับคนอื่นแล้ว...และแล้วเซฮุนก็ผลอยหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตา
"ห้องนี้ใช่รึเปล่าค่ะ?!!"เสียงผู้หญิงคุยกันหน้าห้องทำให้เซฮุนตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย
"ก๊อก..ก๊อก..คุณเซฮุน..."เสียงของผู้หญิงคนนึงดังพร้อมกับเสียงเคาะประตูเซฮุนจึงต้องเดินงัวเงียไปเปิดประตู
"คือ...ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณนิดหน่อยค่ะ...คุยได้ไหมค่ะ...คือฉันจะรีบกลับอังกฤษ..."เซฮุนพยักหน้าพร้อมเดินตามนูน่าไปที่สวนหน้าบ้าน
"ฉันว่าจงอินเป็นคนที่น่าสงสารนะค่ะ...เป็นคนที่มีปมด้อยในจิตใจคุณเชื่อไหมค่ะ..ว่าเขาเป็นคนน่าสงสาร..."นูน่าหันไปยิ้มให้กับเซฮุนที่กำลังงงว่าเธอกำลังสื่ออะไรกับเขา
"..........................."เซฮุนไม่ตอบเพราะเขาไม่เข้าใจว่านูน่าต้องการอะไรจากเขา
"ฉันว่าความพยายามของคุณประสบความสำเร็จแล้วหล่ะค่ะ...ดูแลเขาดีๆนะค่ะเมื่อวานเอาแต่ขังตัวอยู่ในห้องน้ำฉันได้ยินเสียงน้ำไหลทั้งคืนเลยสงสัยเช้ามาต้องไม่สบายๆดูแลเขาด้วยนะค่ะฉันไปแล้วนะค่ะ..โชคดีค่ะ...."นูน่าตบไหล่เซฮุนเบาๆก่อนที่จะเดินออกไปทันที
ความคิดเห็น