คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : KaiHun2 : Reflection part 1
KaiHun2 Reflection part 1
"ทำไมใส่ชุดแบบนี้ไปเปลี่ยนชุดซะ.."แม่เลี้ยงสั่งลูกเลี้ยงวัย6ขวบที่กำลังวิ่งลงบันไดมาด้วยชุดลายทหารเหมือนเด็กผู้ชายนั่นทำให้เธอไม่พอใจมาก
"แต่ฮุนเป็นผู้ชายนะครับ..ทำไมฮุนถึงใส่แบบนี้ไม่ได้อ่ะครับ.."เด็กน้อยเซฮุนถามอย่างสงสัยเพราะตั้งแต่พ่อของเขาจากไปเขาก็ถูกบังคับให้แต่งตัวเหมือนผู้หญิงมาตลอด
"ลูกชายฉันมีแล้วฉันไม่ต้องการให้ใครมาบอกว่าฉันมีลูกชายสองคน!!ดังนั้นแกต้องกลายเป็นลูกสาวซะ!!"จียอนบอกเด็กชายด้วยเสียงเกรียวกราด!!
"ฮือ..แต่ฮุนเป็นผู้ชาย..นะ..ฮึก..ฮือ.."เซฮุนน้อยร้องไห้เพราะเขาเป็นเด็กผู้ชายเขาต้องการทำอะไรแบบผู้ชายบ้าง
"ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะส่งแกไปสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า!!"จียอนยังคงขู่เด็กน้อยด้วยถ้อยคำเดิมๆเซฮุนจึงยอมเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่โดยดี
"ฮึก...ฮือ.."เซฮุนก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุดเพราะเขาไม่ชอบแบบนี้เลย..
"เป็นอะไรรึเปล่าน้องฮุน.."จุนมยอนได้ยินเสียงร้องไห้จึงเดินออกมาดูเห็นน้องชายของเขาร้องไห้อยู่
"หม่าม๊าบังคับให้ฮุนใส่ชุดพวกนั้นอีกแล้วฮุนไม่ชอบเลยพี่ซูโฮ.."เซฮุนร้องไห้จุนมยองทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดปลอบ
"พี่ก็ไม่รู้ว่าทำยังไง?..พี่ขอโทษแทนหม่าม๊าพี่ด้วยละกันนะ..แต่เปลี่ยนเถอะ.."ซูโฮก็เหนื่อยใจกับอาการของแม่เขาเช่นกัน...
"เสร็จแล้วใช่ไหม?จะพาไปสมัครเรียนกันแล้วทั้งคู่..."จียอนพาสองพี่น้องมาที่โรงเรียนประถมแห่งนึงและพาลูกชายทั้งสองไปสมัครเรียน
"ทำไมฮุนต้องใส่กระโปรงด้วยหล่ะครับ..."เซฮุนสงสัยเมื่อจียอนซื้อชุดกางเกงให้กับจุนมยอนและซื้อชุดกระโปรงให้เขา
"บอกแล้วใช่ไหมว่ะไม่ให้พูดครับ!!ให้พูดอย่างอื่นแทน!!"จียอนทำท่าจะตีเซฮุนแต่จุนมยอนวิ่งเขามาห้ามไว้
"หม่าม๊าอย่าตีน้องนะซูโฮขอ..อย่าทำอะไรน้องเลย..."จุนมยอนวัย9ขวบเดินมาห้ามแม่ที่กำลังจะตีลูกเลี้ยงของตัวเอง
"ช่วยเตือนน้องด้วยละกัน!!"จียอนรีบเดินไปโดยไม่สนใจเด็กน้อยสองคนที่เดินตามหลัง
"พยายามอย่าพูดครับนะ..ให้พูดว่าฮะแทนก็ได้นะ..พี่ขอโทษแทนหม่าม๊าจริงๆนะฮุน.."เซฮุนได้แต่ยืนนิ่งๆเพราะเขาไม่เข้าใจว่าเขาเป็นเด็กผู้ชายแท้ๆทำไมต้องทำอะไรเหมือนเด็กผู้หญิง
"ไม่เป็นไร..พี่ซูโฮ...เดี๋ยวก็ชินเอง..."เซฮุนพยายามปลอบใจตัวเองตราบใดที่เขาต้องอยู่กับจียอนเขาก็คงต้องปฏิบัติตัวเหมือนผู้หญิงตลอด....เมื่อจุนมยอนและเซฮุนเรียนจบชั้นประถม..จียอนก็พาทั้งสองไปสมัครเรียนที่โรงเรียนมัธยมที่ไม่มีการใส่เครื่องแบบมาโรงเรียนเพราะเขาไม่ต้องการเห็นเซฮุนใส่ชุดเด็กผู้ชายมาทัดเทียมกับจุนมยอนลูกชายคนเดียวของเขา
"เซฮุนตกลงนายเป็นผู้ชายหรือเธอเป็นผู้หญิง..."เสียงของเพื่อนใหม่วัยมัธยมเดินเขามาถามเซฮุน
"คือ..เราเป็นทอม.."มันเป็นคำตอบที่เขาใช้ตั้งแต่ประถมเพราะจียอนสั่งให้พูดแบบนี้และเพื่อนๆหลายๆคนเลือกที่จะเชื่อในคำตอบของเขาและไม่ถามต่อ
"เป็นทอมทำไมอ่ะเธอเป็นคนสวยมากๆเลยนะกลับมาเป็นผู้หญิงเถอะ.."แบคฮยอนบอกเพื่อนข้างๆของตนผิวขาวดั่งสีน้ำนมขนตาหนายาวเป็นแพดวงตากลมตาน่าหลงไหลจมูกโด่งเป็นสันแก้มใสสีระเรื่อรับริมฝีปากสีหวานสวรรค์ทรงสร้างขึ้นมาอย่างสมบูรณ์แบบ
"แหะๆ..."เซฮุนได้แต่ยิ้มแห้งๆเขาอยากจะบอกแบคฮยอนมากว่าเขาไม่ใช่ทอมและเขาเป็นผู้ชายแต่ถ้าบอกไปทุกๆอย่างก็คงไม่ดีขึ้นและคงแย่ลงไปยิ่งกว่าเดิมอีก
"ถ้าเซฮุนเป็นทอมเราเป็นดี้ให้เอาป่ะ?..คริคริ"แบคฮยอนหันไปยิ้มอย่างล้อเลียนให้กับเพื่อนใหม่ข้างๆ
"เป็นยังไงบ้างกับการเรียนมัธยมวันแรกเซฮุน?"ซูโฮถามน้องที่กำลังเดินกลับเข้าบ้านมา
"ก็เหมือนเดิมอ่ะฮะ..เรื่องการเรียนก็โอเคเรื่องเพื่อนก็เจอคำถามเดิมนั่นแหละฮะ.."เซฮุนตอบพี่ชายตอนนี้เขาเคยชินกับคำว่าฮะไปแล้วแหละ...ทั้งๆทีเมื่อก่อนเขาก็ไม่ได้ชอบมันเลย
"เฮ้อ..พี่ก็ไม่รู้จะช่วยเรายังไงแล้วแหละ..พี่ขอโทษจริงๆนะ.."ขอโทษ..คำเดิมๆที่เซฮุนมักจะได้ยินจากพี่ชายเขาเลิกคิดเรื่องนี้ไปแล้วแหละสวรรค์คงต้องการให้เขาพบเจอเรื่องแบบนี้เขาก็คงทำอะไรไม่ได้คงต้องทำใจอยู่กับสิ่งพวกนี้ต่อไป
"ซูโฮ!!เซฮุน!!ชุดนี้เป็นยังไงบ้าง!!"จียอนลงมาพร้อมชุดเดรสสั้นสีแดงเพลิงใบหน้าของเธออ่อนเยาวกว่าวัยมาก..ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะมีลูกมาแล้ว
"สวยดีนะครับ..แม่แล้วแม่จะไปไหนหรอครับ!!"ซูโฮถามขึ้นเพราะแม่เขาแต่งตัวซะสวยเลย
"แม่จะไปงานนิดหน่อยหน่ะดูแลน้องดีๆนะซูโฮแม่ไปก่อนนะซูโฮเซฮุน..."จียอนเดินไปหยิบกุญแจรถและขับรถออกไปทันที
"ไปอาบน้ำก่อนเถอะกลับบ้านมาเหนื่อยๆ.."ซูโฮบอกเซฮุนที่ยืนนิ่งๆเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
"ฮะ.."เซฮุนเดินขึ้นบันไดไปบนห้องนอนของเขา..รูปภาพของเขาตอนเด็กๆถ้าไม่บอกว่าเขาเป็นเด็กผู้ชายก็คงไม่มีคนเชื่อเพราะเขาถูกจับแต่งตัวเหมือนเด็กผู้หญิงตั้งแต่เด็กๆ ในรูปหลายๆใบมีพ่อ..บุคคลที่จากเขาในวันที่เขายังไม่พร้อมในทุกๆสิ่งรวมถึงจิตใจที่ยังไม่พร้อมรับอารมณ์ของแม่เลี้ยงของเขาอีกเขาหันไปมองที่เตียงนอน..ตุ๊กตาหมีมากมาย..ผ้าปูที่นอนสีชมพู..มันเป็นอะไรที่เขาไม่ชอบสุดๆ..แต่เขาก็ทนอยู่กับพวกมันมาได้หลายปีจนเขาจะเริ่มชอบอะไรพวกนี้แล้ว...
ตู้เสื้อผ้า...เสื้อผ้าหลากสี..หลายแบบ..ที่เด็กผู้ชายไม่ใส่..มารวมกันอยู่ที่ตู้ของเขาทั้งหมด..เมื่อไหร่กันที่เขาจะมีชีวิตที่เขากำหนดเองเป็นตัวเขาของเองไม่ใช่การที่หลอกลวงคนอื่นอยู่ทุกๆวันว่าเขาเป็นผู้หญิง
"ปีหน้าจะจบม.ปลายกันแล้ว...เธอยังไม่คิดจะมีแฟนสักคนเลยหรอเซฮุนนี่..?"แบคฮยอนในตอนนี้กลายเป็นเด็กม.ปลายปี2แต่ตัวของเขากลับเล็กกว่าเพื่อนสนิทอย่างเซฮุนมากๆจนเพื่อนในรุ่นหลายๆคนล้อว่าเซฮุนกับแบคฮยอนเป็นแฟนกันโดยที่เซฮุนเป็นทอมและแบคฮยอนเป็นดี้คงไม่แปลกเพราะแบคฮยอนเป็นผู้ชายที่ยิ่งโตยิ่งหน้าหวานมากๆ
"ไม่มีความคิดเลย..."เซฮุนตอบคำถามอย่างเบื่อๆจะให้เขาตอบยังไงหล่ะ?ถ้ามีแฟนเป็นดี้คำนิยามของดี้ของดี้คือชอบทอมแล้วถ้าวันนึงดี้พวกนั้นรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายก็ต้องไม่สนใจเขาอยู่แล้ว..แต่ส่วนถ้าคบกับผู้ชาย..ถ้าเกิดผู้ชายรู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิงก็จะยิ่งรังเกียจเขายิ่งกว่าพวกดี้ซะอีก..
"แต่พี่คนนั้นก็น่ารักนะเซฮุนนี่ไม่สนใจจีบหรอ?.."แบคฮยอนชี้ไปที่รุ่นพี่ตัวเล็กๆที่วิ่งเล่นกับเพื่อนๆของเขาอยู่ที่สนามหญ้าโรงเรียน
"ไม่หรอก..ไม่เห็นหรอแฟนเขาป้อนน้ำอยู่ตรงนั้นอ่ะ.."เซฮุนยิ้มให้กับความหวังดีเพี้ยนๆของแบคฮยอน
"เอิ่ม...แล้วแบบนี้ฮุนนี่จะมีแฟนไหมเนี่ย?..."แบคฮยอนถามขึ้นอย่างซื่อๆ
"เรื่องพวกนี้ไม่ต้องคิดแทนหรอกแบคถ้าวันนึงมีใครสักคนรักที่ฉันเป็นฉันเข้าใจตัวฉันนะ...วันนั้นแหละฉันจะมีแฟน.."เซฮุนหับไปยีหัวเล็กๆของเพื่อนสนิทแสนซื่อของเขา..
"น้องค่ะๆ..."เซฮุนและแบคฮยอนหันไปตามเสียงเรียกใสๆด้านหลังของพวกเขา
"น้องสูงๆอ่ะค่ะ...คือเพื่อนพี่ฝากของมาให้ค่ะ...-///-"รุ่นพี่สาวยื่นของให้เซฮุนอย่างเขินอายเซฮุนก็ได้แต่รับพร้อมกับยิ้มเล็กๆให้กับพี่สาวคนนั้น
"ขอบคุณฮะ.."เซฮุนกล่าวขอบคุณตามมารยาทและเดินจากไปพร้อมกับแบคฮยอน
"พี่เขาให้อะไรมาหรอ?.."แบคฮยอนถามพร้อมกับสายตาอยากรู้อยากเห็นกับสิ่งของในมือเพื่อนสนิท
"สร้อย...กับ..การ์ด.."เซฮุนแกะของขวัญก็พบกับสร้อยที่มีจี้รูปหัวใจแค่ครึ่งเดียว..กับการ์ดเล็กๆอีกหนึ่งใบข้อความสั้นๆในการ์ดทำให้เซฮุนสงสัยไม่น้อยว่าใครเป็นคนส่งมา..
"ถ้าฟ้าให้โอกาศ...หวังว่าเราจะนำหัวใจมารวมกันได้นะ...ใครเป็นคนส่งมาอ่ะเซฮุน.."แบคฮยอนอ่านการ์ดอย่างสงสัย
"ไม่รู้เหมือนกัน..."เซฮุนไม่รู้จะทำอย่างไรกับสร้อยเส้นนั้นมันก็คงไม่เสียหายอะไรถ้าเขาจะใส่สร้อยเส้นนั้นไว้ที่คอของเขาใช่ไหม..
"รู้สึกแปลกๆจังเห็นเซฮุนใส่กระโปรงนักศึกษา..."แบคฮยอนหันไปบอกเพื่อนสนิทของเขาที่ตอนนี้อยู่ในชุดนักศึกษาหญิงแต่ต่างจากนักศึกษาหญิงคนอื่นตรงที่กระโปรงของเพื่อนสนิทของเขามันยาวมากคลุมถึงข้อเท้าพร้อมกับเสื้อนักศึกษาไซส์ใหญ่หลวมๆมันยิ่งทำเซฮุนดูเหมือนทอมเข้าไปใหญ่
"เดี๋ยวก็ชินหน่ะแบค...นั่นใครอ่ะ..."เซฮุนพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของแบคฮยอนเพราะเขาเห็นรุ่นพี่ต่างคณะที่แบคฮยอนแอบปลื้มเดินผ่าน
"พี่ชาลยอล..-//-"แบคฮยอนตอบอย่างเขินอายเขาคงตอบขอบคุณเซฮุนที่ยังอยู่ข้างๆเขาถึงแม้รู้ว่าเขาชอบผู้ชายก็ตาม..
"วันนี้หมดคลาสเท่านี้กลับได้ค่ะนักศึกษา.."เสียงอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิประกาสหลังจากที่เสียงสัญญาณหมดเวลาดังขี้น..
"เซฮุนโทรศัพท์รึเปล่า?!!"แบคฮยอนทักขึ้นเมื่อได้เสียงคล้ายๆกับเสียงโทรศัพท์เซฮุน
"ฮัลโหลฮะ.."เซฮุนกดรับและนำมาแนบหูทันทีโดยที่ยังไม่รู้ว่าผู้ที่โทรมาหาเขาคือใคร
"เป็นยังไงบ้าง..ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะเซฮุน..."เซฮุนดีใจมากเพราะเสียงที่เขาได้ยินคือเสียงของซูโฮที่หลังจากที่ซูโฮได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกาซูโฮก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหาเซฮุนอีกเลย..
"พี่ซูโฮ!!เป็นยังไงบ้างฮะ!!ฮุนคิดถึงพี่ซูโฮมากๆเลยนะ!!"เซฮุนบอกอย่างดีใจ...คงเป็นอะไรที่แปลกตาน่าดูนักศึกษาหญิง(?)หน้าหวานมาพูดฮะๆเหมือนทอม
"ไม่ต้องปากหวานเลย...พี่โทรมาแค่จะถามว่าเป็นยังไงบ้างกับชีวิตมหาลัยอีก6เดือนพี่จะจบแล้วนะรอพี่หน่อยนะ..ถ้าพี่จบจิตแพทย์แล้วพี่จะรักษาแม่....ฮุนจะได้เป็นอย่างที่ฮุนต้องการสักที..."ซูโฮบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมาทำให้เขารู้ว่าแม่ของเขามีอาการไม่ปกติทางจิตมันก็เลยทำให้เขาต้องตัดสินใจมาเรียนจิตแพทย์อย่างเป็นจริงเป็นจัง
"ไม่เป็นไรฮะ..รีบๆกลับมานะฮะฮุนคิดถึงพี่ซูโฮมากๆเลยคิดถึงทุกๆอย่างเลย..ถ้ากลับมานะฮุนจะกอดให้หายใจไม่ออกเลยคอยดู.."หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คุยสารทุกข์สุขดิบไปเรื่อยๆจนถึงเวลาเรียนของแบคฮยอนและเซฮุน
"แค่นี้นะฮะแล้วเจอกันนะฮะ.."เซฮุนวางสายซูโฮแล้วหันไปมองแบคฮยอนที่ทำหน้าสงสัยอยู่ไม่ไกล
"พี่ชายเราเองไม่ต้องทำหน้าสงสัยเลยไปเรียนได้แล้ว..."เซฮุนพยายามตอบคำถามให้ตรงจุดที่แบคฮยอนสงสัย
"กลับมากแล้วหรอฮุน...ไปเตรียมชุดไว้ด้วยนะวันเสาร์แม่จะพาไปพบคุณยุนโฮกับลูกชาย.."เซฮุนได้ยินถึงกลับถอนหายใจทันทีนัดพบดูตัวอีกแล้ว..เขาไม่เคยปฏิเสธได้สักครั้ง..แล้วทุกๆครั้งจะจบลงด้วยที่อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้หญิงแล้วตีตัวออกห่างทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นส่วนตัวเขาก็ไม่ได้สนใจพวกคนที่สนใจแค่รูปลักษณ์ภายนอกเช่นกัน
"ฮะ..งั้นฮุนขอตัวไปนอนก่อนนะฮะ.."เซฮุนบอกอย่างเหนื่อยใจและเดินขึ้นไปพักผ่อนบนห้องนอนทันที
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะฮุนเราเห็นแล้วไม่สบายใจเลย..."แบคฮยอนถามเพื่อนข้างๆที่ในคลาสเรียนโปรดของเจ้าตัวแต่เจ้าตัวเอาแต่ถอนหายใจ
"วันเสาร์นี้แม่นัด..."เซฮุนพูดสั้นๆเพราะเขากับแบคฮยอนรู้จักกันมาก็นานแค่คำพูดสั้นๆก็คงเข้าใจแล้ว..
"บางทีแม่อาจจะอยากให้ฮุนกลับมาเป็นผู้หญิงรึเปล่า...แต่ถ้าคิดอีกแง่เซฮุนก็ได้รู้จักคนเพิ่มขึ้นนะ..."แบคฮยอนก็ไม่รู้จะปลอบยังไง..เพราะเขาเคยครั้งนึงเหมือนจะเป็นไปด้วยดีแต่อยู่ๆอีกฝ่ายก็ตีห่างจากเซฮุนและเซฮุนเองก็ทำเหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
"ก็คงต้องคิดแบบนั้นแล้วแหละ..."เซฮุนได้แต่ถอนหายใจเพราะเขาไม่รู้ว่าวันเสาร์นี้เขาจะต้องเจอคนแบบไหนอีก
"ฮุนเสร็จรึยัง?!!จะถึงเวลานัดแล้วนะ!!"จียอนตะโกนเรียกเซฮุนที่อยู่บนห้อง..ไม่นานเซฮุนก็เดินลงมาด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนต์ธรรมดาแต่ดวงตาของเขาถูกขีดเขียนด้วยอายแลนเนอร์ลงไปทำให้ดวงตาของเขาดูมีเสน่ห์มากขึ้นแต่ก็ไม่สามารถปกปิดความเศร้าหมองในด้วยตาของเขาได้เลย..
"สวัสดีค่ะ..คุณยุนโฮ.."จียอนเดินเข้าไปนั่งร่วมกับยุนโฮที่เชิญเขาและเซฮุนนั่งอย่างสุภาพ
"นี่เซฮุนนะค่ะ..ลูกดิฉันเอง.."จียอนแนะนำเซฮุนให้ยุนโฮและชายหนุ่มอีกคนรู้จัก
"ครับ..ส่วนนี่จงอินลูกชายผมเอง...จะเรียกไคก็ได้นะครับ.."ยุนโฮแนะนำลูกชายของเขาให้อีกฝ่ายได้รู้จัก..เมื่อจงอินได้ยินพ่อแนะนำชื่อของเขาเขาก็เงยหน้าขึ้นมาพบกับเซฮุนทันที
"จงอินนี่หล่อจังเลยนะค่ะ.."จียอนชมเด็กหนุ่มฝั่งตรงข้ามสำหรับเซฮุนตอนแรกก็คิดว่าจะเหมือนหลายๆคนที่ผ่านมาแต่แปลกทุกๆครั้งที่เขามากับแม่แบบนี้เขามักจะได้รอยยิ้มจากฝ่ายตรงข้ามเป็นปกติแต่กับคนตรงหน้ากลับมีความรู้สึกที่ต่างออกไปไม่เพียงแต่รูปร่างที่ดูแข็งแกร่งเท่านั้นสีผิวเข้มๆดวงตาคมจมูกที่โด่งเป็นสันริมฝีปากหนาที่กำลังยิ้มน้อยๆอยู่กลับทำให้รู้สึกว่ารอยยิ้มของคนตรงหน้ามันดูจริงใจไม่เหมือนคนอื่นๆที่ยิ้มให้เขาตามมารยาท
"ไค..พาน้องไปข้างนอกก่อนได้ไหมลูกพ่อขอคุยธุระก่อน.."ไคพยักหน้าตอบรัพร้อมเดินไปเชิญเซฮุนออกไปข้างนอกอย่างสุภาพบรรยากาศของนอกร้านเหมือนสวนหย่อมเล็กๆที่มีต้นไม้นานาชนิดดอกไม้ที่กำลังผลิบานและมีชิงช้าคู่อยู่ด้วย
"นั่งชิงช้าไหม?.."ไคถามอย่างเป็นมิตรเซฮุนได้แต่ยิ้มกลับไปและเดินไปนั่งชิงช้าอย่างเงียบๆ
"พี่แกว่งให้นะ.."ไคออกแรงอย่างเบามือเพื่อให้ชิงช้าแกว่งภาพที่เห็นตอนนี้คงเป็นภาพที่สวยงามสำหรับใครหลายๆคนคล้ายๆกับคู่รักชายหญิงคู่นึงที่ฝ่ายชายกำลังแกว่งชิงช้าให้ฝ่ายหญิงที่นั่งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่สวยงามแต่ในใจเซฮุนกลับไม่ใช่แบบนั้นเพราะเขาคิดว่าสิ่งที่ไคทำเพราะมารยาท
"ลองหายใจเข้าลึกๆสิสูดอากาศท่ามกลางต้นไม้เข้าไปสิงอาจจะทำให้สบายใจขึ้น..."ไคแกว่งชิงช้าไปด้วยพร้อมพูดกับที่นั่งอยู่ไปด้วยเซฮุนเงียนแต่ลองทำตามคำแนะนำของไคดูมันทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นนิดนึง
"คุยกับพี่บ้างก็ได้นะครับ..พี่ชื่อไคนะ..หรือบ้างทีมันอาจจะกระทันหันไป..พี่จะรอจนกว่าน้องอยากจะพูดกับพี่นะ.."ไคพูดอย่างยิ้มแย้มจนเซฮุนสงสัยว่าคนข้างหน้าเขาไม่มีเรื่องเครียดเลยหรอ?
"คือว่า...ชื่อเซฮุนนะฮะ.."เซฮุนแนะนำตัวขึ้นมาทำให้คนข้างหลังตกใจเล็กน้อย
"แล้วทำไมน้องเซฮุนไม่ยิ้มเลยหล่ะ...ยิ้มหน่อยสิรู้ไหมว่าน้องเป็นคนที่ยิ้มแล้วน่ารักมากๆเลย..."ไคบอกอย่างร่าเริงเขาได้แต่ยิ้มน้อยๆอย่างฝืนๆ
"เซฮุนไคทำอะไรกับอยู่ลูก..."จียอนและยุนโฮเดินมาหาไคและเซฮุนที่อยู่ที่ชิงช้า
"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปไคต้องไปรับไปส่งน้องที่มหาลัยนะลูก...ดูแลน้องให้ดีๆฝากเซฮุนด้วยนะลูก..."จียอนเดินเข้าไปคุยกับไคที่ยืนอยู่หลังเซฮุนที่กำลังนั่งชิงช้าอยู่
"ครับผม..."ไคตอบรับอย่างมั่นใจแต่เซฮุนกลับรู้สึกว่าเดี๋ยวก็คงเป็นเหมือนคนก่อนๆที่ผ่านมาเช่นเคย
"กินอะไรมารึยังครับ..พี่มีขนมปังกับชานมไข่มุกติดมานิดหน่อยหิวก็กินได้นะ.."ไคหันไปหยิบของกินที่อยู่ด้านหลังแล้วส่งให้เซฮุนที่นั่งอยู่ก่อนที่จะใช้สมาธิในการขับรถเซฮุนนั่งกินอย่างเงียบๆแต่เขาก็สงสัยไม่น้อยว่าไครู้หรือว่าเดากับอาหารเช้ามื้อนี่เพราะมีแต่อาหารที่เขาชอบทั้งนั้น
"ตั้งใจเรียนนะครับเย็นนี้เดี๋ยวพี่มารับขอเบอร์ไว้ได้ไหมครับ..."ไคเรียกเซฮุนที่กำลังจะลงจากรถเพื่อไปเรียน
"ฮะ..ขอบคุณนะฮะ.."เซฮุนกดเบอร์โทรศัพท์ของตนลงไปในโทรศัพท์ของไคอย่างรวดเร็วและเดินลงไปทันที
"ฮัลโหลฮะ.."เซฮุนรับโทรศัพท์ทันทีเมื่อเขาได้ยินเสียงคนโทรเข้ามา
"คือว่าวันนี้ฮุนต้องไปทำงานกับเพื่อนอ่ะฮะแล้วคือ...."เซฮุนเริ่มพูดไม่ถูก..
"ฮะโอเคฮะงั้นฮุนจะรออยู่หน้าคณะกับเพื่อนนะฮะ..ฮะเจอกันฮะ.."เซฮุนวางสายพร้อมหันไปมองแบคฮยอนที่ยืนมองเขาตาแป๊ว
"พี่ไคบอกว่าจะมาช่วยงานให้รออยู่ตรงนี้แหละ..."เซฮุนหันไปบอกแบคฮยอนที่อยู่ข้างๆ
"เซฮุน..ขอโทษนะพี่มาช้าไปนิดนึงงานอะไรพี่จะช่วยแล้วพี่จะได้พาไปส่งที่บ้าน.."ไควิ่งมาจากคณะของเขาที่ห่างไกลกับคณะของเซฮุนมาก
"งานอันนี้อ่ะฮะ..."เซฮุนอธิบายให้ไคเกี่ยวกับงาน..แบคฮยอนได้แต่มองเพื่อนสนิทกับรุ่นพี่ทั้งคู่ดูเหมาะสมเพราะรุ่นพี่ก็ดูดีเซฮุนก็น่ารักแต่แบคฮยอนรู้สึกได้ว่าเซฮุนกำลังสร้างกำแพงบางอย่างขึ้นมาขวางระหว่างตัวเซฮุนกับรุ่นพี่
"เสร็จสักที...เซฮุนงั้นเรากลับบ้านก่อนนะ..บายๆเซฮุน..บายๆพี่ไค.."แบคฮยอนรีบกลับบ้านทันทีที่งานเสร็จปล่อยให้ไคกับเซฮุนอยู่ที่ใต้ตึกคณะกับสองคน
"เซฮุน..จะกลับเลยไหม?.."ไคถามเซฮุนที่นั่งเงียบๆไม่คุยกับเขาเลย
"ก็ได้ฮะ.."เซฮุนตอบรับเบาๆและเดินไปที่รถไคทันที
"ง่วงก็หลับไปก่อนได้นะถึงบ้านแล้วพี่ปลุก.."เซฮุนหันไปมองไคที่กำลังขับรถแล้วก็ยิ้มให้บางๆแล้วดวงตาหวานของเซฮุนก็ค่อยๆปิดลงเมื่อไคเห็นเซฮุนหลับแล้วเขาก็เอื้อมไปหยิบเสื้อแจ๊กเก๊ทของเขาห่มให้เซฮุนอย่างอ่อนโยน
"เซฮุนถึงบ้านแล้ว..."ไคกระซิบข้างๆหูเซฮุนที่หลับอยู่
"ถึงแล้วหรอ?..."เซฮุนถามอย่างงัวเงีย
"ครับผม...เดี๋ยวพี่พาไปส่ง.."ไคเดินไปเปิดประตูให้เซฮุนอย่างสุภาพบุรุษจนเซฮุนอดประทับใจในตัวไคไม่ได้แต่เขาก็คงมองไคได้แค่พี่ชายคนนึงเท่านั้นแหละเพราะเขากลัวไครับรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นยังไงแล้วไคจะจากเขาไปแล้วคนที่เจ็บก็คือตัวเขาเอง
"ว่าไงจ๊ะ..กลับมากันแล้วหรอ?..ขอบคุณนะจ๊ะที่พาน้องมาส่ง..เซฮุนขอบคุณพี่เขาสิจ๊ะ.."จียอนหันไปสั่งเซฮุนที่กำลังจะขึ้นบันไดไป
"ขอบคุณนะฮะ..พี่ไค.."เซฮุนหันไปบอกไคพร้อมกับยิ้มบางๆให้ไค
"เจอกับพรุ่งนี้เช้านะครับ..ฝันดีนะครับน้องเซฮุน.."เซฮุนรู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆกับแค่คำพูดว่าฝันดีของไคแต่เขาต้องระงับความรู้สึกให้ได้เพราะยังไงไคก็คงชอบเซฮุนที่เป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายอย่างเขา
"เซฮุนไปเที่ยวห้างกับเราเบื่อๆอ่ะ!!"แบคฮยอนชวนเพื่อนสนิทที่เอาแต่ทำหน้านิ่งๆ
"เราต้องบอกพี่ไคก่อนอ่ะรอแปปนึงละกัน.."แบคฮยอนรู้สึกไม่แปลกใจกับชื่อที่ได้ยินเพราะในระยะเวลา3เดือนที่ผ่านมารู้สึกว่าเซฮุนดูจะไว้ใจและสนิทกับรุ่นพี่ไคมากกว่าคนอื่นๆที่แม่ของเซฮุนเคยพามาให้เซฮุนรู้จัก
"พี่ไคฮะ..ฮุนจะไปเที่ยวกับเพื่อนที่ห้างนะฮะจะไปเจอกันที่ห้างเลยไหมฮะ.."ทุกครั้งๆที่เซฮุนพูดถึงรุ่นพี่คนนี้แบคฮยอนสังเกตได้ว่าใบหน้าของเซฮุนจะดูสดใสและมีรอยยิ้มตลอดเวลา
"เซฮุนเป็นยังไงอ่ะพี่ไคให้ไปป่ะ?.."แบคฮยอนลุ้นคำตอบจากปากของเพื่อนสนิท
"ให้ไปแล้วพี่ไคจะไปด้วย..แต่อยากจะบอกว่าดีใจด้วยนะ..พี่ไคจะชวนพี่ชาลยอลมาด้วย.."เซฮุนหันไปบอกเพื่อนสนิทตามข้อมูลที่ไคบอกเขามาเมื่อสักครู่
"นี่เพื่อนพี่ชื่อชาลยอลนะ..มันจะไปด้วย.."ไคแนะนำชาลยอลให้เซฮุนและแบคฮยอนรู้จัก
"ไปกับเลยไหมจะได้กลับบ้านไม่ดึก.."พวกเขาทั้งหมดใช้เวลาไม่นานก็มาถึงห้างดังใจกลางเมือง
"แกๆดูคู่นั้นสิ!!..ผู้ชายกับทอมตรงนั้นอ่ะทอมคนนั้นเป็นผู้หญิงนะฉันว่าผู้ชายคนนั้นคงรักตายเลย..."เซฮุนได้ยินนักเรียนหญิงกลุ่มนึงชี้มาที่เขากับไคที่เดินอยู่ข้างๆกันเซฮุนก็ได้แต่คิดในใจเพราะคงไม่มีวันนั้นหรอกอีกแค่3เดือนซูโฮก็จะกลับมาส่วนตัวเขาก็จะได้เป็นตัวของเขาเองไม่ต้องหลอกคนอื่นอีกแล้วว่าเขาเป็นผู้หญิง
"เป็นอะไรรึเปล่าเซฮุน.."ไคถามรุ่นน้องคนสนิทข้างๆที่ทำหน้าครุ่นคิดอะไรอยู่
"เปล่าฮะ..แล้วแบคกับพี่ชาลยอลละฮะ.."เซฮุนพยายามสลัดเรื่องพวกนี้ให้ออกไปจากหัวของเขาและหันไปสนใจสิ่งอื่นแทน
"นั่นไง..ไปซื้อไอติมกันอยู่สองคนจะกินด้วยไหมเราอ่ะ?!!"ไคถามเซฮุนที่ทำหน้างงๆอยู่
"ฮะๆกินๆ..."เซฮุนตอบอย่างงงๆ
"ไค..ว่าจะเรียกตั้งนานแล้วน้องผู้หญิงตรงนั้นนะน่ารักป่ะว่ะ?..เขามองมาทางเราสองคนนานแล้ว..."ชาลยอลหันไปถามเพื่อนข้างๆที่เดินมาพร้อมกับรุ่นน้องคนสนิทของเพื่อน
"นั่นน้องเขาเป็นทอมไม่ใช่หรอ?..ถ้าน้องเขาเป็นผู้หญิงอาจจะน่ารักก็ได้..."คำตอบของไคทำให้เซฮุนยืนนิ่งเลย..สุดท้ายเขาก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้ที่ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง
"กลับบ้านกับเหอะ..เดี๋ยวจะดึก.."แบคฮยอนชวนเซฮุนที่ทำหน้าปกติแต่ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนเก็บความรู้สึกไม่ค่อยอยู่สักเท่าไหร่
"จะกลับแล้วหรอ?!!ยังไม่หน่ำใจเลยอ่ะ..."ชาลยอลบ่นอย่างไม่ค่อยพอใจ
"แกจะอยู่ต่อก็ได้นะยอล..จะกลับรึยังครับเซฮุน.."ไคเลือกที่จะไม่สนใจชาลยอลแต่หันไปสนใจเซฮุนแทนเซฮุนพยักหน้ารับเบาๆแล้วหันไปบอกลาแบคฮยอนและเดินกลับไปที่รถทันที
"เป็นอะไรรึเปล่าทำไมไม่คุยกับพี่เลย..."ไคถามเซฮุนที่เอาแต่นั่งเงียบตลอดทาง
"........................."ไม่มีเสียงอะไรตอบรับมาจากปากของเซฮุนไคก็ไม่คิดจะถามต่อเพราะเขาคิดว่าเซฮุนคงไม่อยากบอกอะไรเขาไม่นานทั้งสองก็มาถึงบ้านของเซฮุน
ความคิดเห็น