คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : HutCan : หวั่นไหว
short fiction 2 หวั่นไหว HutCan :)
hut'part
"แกงงง!!!อาบน้ำหรือล้างส้วมว่ะนานแท้เร็วๆวันนี้เปิดเทอมวันแรกนะเว้ยย"ผมตะโกนถาม'แกงส้ม'ที่อยู่ในห้องน้ำอาบน้ำจริงป่ะเข้าไปจะ20นาทีแล้วเนี่ย
"เอออเสร็จแล้วแกไปปลุกไอ้ฮั่นได้เลยย"หลังจากที่ได้สัญญาณจากแกงส้มผมก็เดินไปปลุกรูมเมตอีกคนที่นอนเป็นหมีขึ้นอืดอยู่บนเตียง
"ฮั่นโว๊ยยย!!ตื่นได้แล้วถ้าเอ็งไม่ตื่นข้าจะพาไอ้แกงหนีไปโรงเรียนสองคนแล้วนะเว้ยแล้วแกก็ไปคนเดียวนะเว้ย"หลังจากนั้นก็เหมือนมีสปริงมาอยู่ที่หลังไอ้ฮั่นเด้งขึ้นมาอย่างรวดเร็วและอาบน้ำเสร็จภายในเวลา5นาทีที่มันไม่อยากไปโรงเรียนคนเดียวเนื่องจากแถวหอผมกระเทยเยอะเห็นไอ้ฮั่นเดินคนเดียวที่ไรโดนลวนลามทุกทีแต่พอมีพวกผมอยู่ด้วยกระเทยไม่กล้าเขามาหรอกเพราะไอ้ฮั่นมันมีไอ้แกงเป็นไม้กันหมาชนิดดีเพราะเวลากระเทยเข้ามาทีไอ้แกงด่าชนิดที่ว่ากระเทยอยากเลิกเป็นกระเทยเลยทีเดียว555
"ไปโรงเรียนกันวันนี้เปิดเทอมวันแรกไม่อยากไปสายเดี๋ยวโดนทำโทษ"พอฮั่นพูดจบพวกผมก็รีบเดินไปโรงเรียนทันที
๏ณ.โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งบนโลกนี้๏
ผมกับไอ้ฮั่นเป็นผู้เสียสละให้ไอ้แกงเข้าไปดูรายชื่อนักเรียนให้ว่าพวกเราสามคนอยู่ห้องไหนกันบ้างเพราะแกงมันเร็วกว่าพวกผมจะแทรกตัวเข้าไปได้คงตายก่อนแกงมันตัวเล็ก(?)กว่าพวกผมก็เลยให้มันเข้าไประหว่างที่ผมกับไอ้ฮั่นกำลังรอแกงอยู่ก็มีผู้ชายตัวเล็กๆคนนึงผิวสีน้ำผึ้ง(?)รีบวิ่งมาเพื่อดูห้องท่าทางจะรีบมากจะไม่ได้มองว่าเป็นพื้นต่างระดับเลยสะดุดเข้าให้อย่างจังและด้วยความที่ผมเป็นคนดีไงผมเลยเข้าไปรับเขาไว้ผมรับได้แต่ตัวเขานะส่วนน้ำเปล่าของเขาตอนนี้ได้ลอยไปอยู่บนร่างกายไอ้ฮั่นเรียบร้อยแล้ว5555
"คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ"ผมถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับขอบคุณมากนะครับผมต้องขอโทษเพื่อนคุณด้วยนะครับผมรีบขอโทษจริงๆนะครับ"เขาคนนั้นพูดแค่นี้แล้วก็รีบวิ่งไปดูรายชื่อส่วนไอ้ฮั่นก็ยืนนิ่งเป็นหุ่นให้น้ำหยด ติ๋ง ติ๋ง ติ๋ง 555หน้าไอ้ฮั่นตลกมาก555
"เออพวกเราสามคนอยู่ห้องเดียวกันอีกแล้วนะแล้วฮั่นเป็นอะไรวะใครให้แกไปเล่นสงกรานห่ะมันผ่านมาแล้วนะเว้ย"แกงหลังจากที่ไปดูห้องเสร็จก็รีบวิ่งมาหาพวกผมพอเห็นสภาพไอ้ฮั่นแล้วก็เริ่มสวดเลยที่เดียวแต่ผมว่าไอ้แกงเป็นคนน่ารักเพราะว่าถึงมันจะด่าจะว่าไอ้ฮั่นยังไงมันก็ยังเป็นห่วงมันเพราะปากมันก็ด่าไอ้ฮั่นไปขามันก็เขย่ง(?)ไปส่วนมือก็เอาผ้าเช็ดหน้ามาซับหน้าซับผมให้ไอ้ฮั่นมิน่าหละทำไมมีแต่คนล้อว่ามันสองคนเป็นแฟนกันแต่จะว่าไปคนที่ทำน้ำหกใส่ไอ้ฮั่นเมื่อกี้ก็น่ารักดีนะ :)
๏ห้อง ม.5/3 ๏
"เฮ้ย!!รู้ป่ะว่ะว่านักเรียนใหม่ที่จะมาเรียนห้องเราน่ารักมากเลยหว่ะข้าเห็นแล้วหวั่นไหวเลยหว่ะ"เสียงเพื่อนในห้องคนนึงตะโกนขึ้นมา
"เออใช่ๆมีคนบอกว่าเป็นคุณหนูหว่ะแต่น่ารักมากๆเขาเล่ากันว่าป๊อปมากในโรงเรียนเก่าเลยนะเว้ย"แล้วก็เสียงชื่นชมต่างๆมากมายชักอยากจะเห็นแล้วสิว่าเด็กใหม่ที่ว่าหน้าตาเป็นไง
"ฮัทครับจะยืนอีกนานป่ะครับมาตกลงเรื่องที่นั่งก่อนเลยมันมี4ที่จะนั่งไงยังไงไอ้ฮั่นก็จะนั่งริมหน้าแล้วเอ็งกับข้านี่จะนั่งยังไง"เอิ่มมองจากลักษณะแล้วถ้านั่งกับไอ้ฮั่นคงไม่ได้เรียนคงนั่งทำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรียนแน่ๆงั่นให้ไอ้แกงคั่นกลางละกัน
"เออแกงแกนั่งคั่นกลางไปเลยเดี๋ยวเรานั่งข้างนอกให้"แล้วหลังจากที่แบ่งที่นั่งกันเรียบร้อยไอ้ฮั่นก็หยิบหูฟังเพื่อเข้าโลกส่วนตัวไอ้แกงก็แย่งหูฟังไอ้ฮั่นมาฟังข้างนึงส่วนผมนั่งเล่นเกมส์โปเกมอน(?)อย่างสบายใจ
8:47 น.
"นักเรียนทุกคนวันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำไหนแนะนำตัวสิจ๊ะชื่ออะไร"หลังจากนั้นก็มีคนเดินตามครูเข้ามานั่นมันคนที่ทำน้ำหกใส่ไอ้ฮั่นเมื่อเช้าหนิเขาอยู่ห้องนี้หรอว๊าววว
"สวัสดีครับเราชื่ออติรุจชื่อเล่นชื่อแคนนะยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"แล้วหลังจากนั้นเขาก็ส่งยิ้มให้กับเพื่อนๆทุกคนรอยยิ้มของคนๆนี้เหมือนมีเวทย์มนต์จริงแค่ผมเห็นเพียงเสี้ยวของรอยยิ้มผมก็เหมือนต้องมนต์ให้ละสายตาออกไปไม่ได้จนอาจารย์พูดขึ้นว่า
"ใครมีอะไรจะถามอติรุจไหมครูให้ถามได้แค่5คำถามเท่านั้น"แล้วก็มีคนพูดขึ้นมาว่า
"แคนมีแฟนยังครับบ"แล้วก็มีเสียงฮิ้วววมาเป็นระยะๆ
"ยังครับยังไม่มีใครที่ตรงสเป็นแคนเลย555"จริงหรอแล้วอย่างผมนี่ใช่สเป็กป่ะ
"แล้วสเป็นแคนเป็นยังไงหล่ะ"นั่นไงผมไม่ถามก็ต้องมีคนถาม
"ก็ยังไงก็ได้แต่แคนก็บอกไม่ได้เหมือนกันต้องอยู่ด้วยกันนานๆถึงจะรู้"ตอบแบบนี้เจ้าชู้เหมือนกันหนิ
"อ้าวคนนั้น!!เราขอบคุณมากนะที่ช่วยเราไว้เมื่อเช้าอ่ะแล้วเราก็ขอโทษที่นั่งอยู่ตรงริมหน้าต่างด้วยที่ทำน้ำหกใส่นายให้อภัยเราได้ไหม"แล้วแคนก็มองมาทางผมพร้อมส่งรอยยิ้มขอบคุณมาให้ตอนนี้หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยอาการแบบนี้ใช่ป่ะที่เขาเรียกว่า'หวั่นไหว'อ่ะ
"โอเคเราให้อภัยนายยินดีที่ได้รู้จักนะแคน"แล้วไอ้ฮั่นก็ยิ้มให้แคนผมเห็นนะว่าแคนหน้าแดงอ่ะแต่ช่างมันเหอะจะหน้ายังไงก็น่ารักอยู่ดี
"โอเคเอาเป็นว่าพอแค่นี้ตอนนี้ที่นั่งตรงไหนว่างบ้างอ่ะครูจะให้อติรุจไปนั่ง"โห้ว่างเยอะอ่ะแล้วผมจะได้นั่งกับแคนไหมเนี่ย
"ผมนั่งตรงนั้นก็ได้ครับตรงข้างๆคนคิ้วหนาๆอ่ะครับบบ"ใครว่ะคิ้วหนาๆโชคดีไปป่ะเดี๋ยวนะคิ้วหนาๆผมก็คิ้วหนาพอผมหันไปแคนก็นั่งยิ้มแฉ่งให้ผมอยู่พร้อมกับพูดว่า
"เราชื่อแคนนะแล้วนายคิ้วหนาชื่ออะไรอ่ะ"
โอ๊ยสติจิรวิชญ์หลุดลอย~~ช่วยดึงกลับมาที
"อ้ออไอ้คิ้วหนาชื่อฮัทส่วนเราชื่อแกงส้มส่วนไอ้หมีแองกรี้เบิร์ดชื่อฮั่นยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนใหม่นะแคน :)"ถ้าไม่มีแกงผมคงแย่พูดไม่ได้อีกนานโอ๊ยหวั่นไหวอยู่ใกล้ขนาดนี้ยังใจเต้นแรงเลยยย
"เรามาอยู่โรงเรียนใหม่เรายังไม่มีเพื่อนเลยเราของไปกินข้าวกับพวกนายได้ป่าวอ่ะ"ไม่ได้ขออนุญาตเฉยๆนะส่งสายตาอ้อนเต็มที่ถ้าแกไม่อนุญาตฉันอนุญาตเอง
"ได้สิงั้นกลางวันนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะ"เหมือนผมเห็นไอ้แกงมันหันมาขยิบตาให้ผมรู้แล้วสินะว่าผมหวั่นไหว~~
๏โรงอาหารโรงเรียนชายล้วนแห่งเดิม๏
12:28 น.
"แคนชอบกินอะไรหรอ?"ตอนนี้คนที่คุยกับแคนมีแค่แกงคนเดียวครับส่วนไอ้ฮั่นรายนั้นฟังเพลงทั้งวันส่วนผมหวั่นไหวจะไม่กล้าพูดด้วยอ่ะ
"อะไรก็ได้แกงว่าอะไรอร่อยก็กินอันนั้นแหละ :)"ยิ้มอีกแล้ววววันนี้ผมแอบมองแคนยิ้มกี่รอบแล้วเนี่ยย
"มีอะไรติดหน้าแคนรึเปล่าฮัทวันนี้แคนเห็นฮัทมองแคนบ่อยๆนะ"นั่นไงคำถามจี้จุดแล้วจี้ตรงใจจิรวิชญ์แล้วจิรวิญญ์จะตอบยังไงหล่ะครับ
"ไม่มีอะไรหรอกฮัทแค่คิดว่าฮัทชอบมองเวลาแคนยิ้มแคนยิ้มน่ารักดี"ผมเป็นคนที่ชอบพูดตรงๆผมไม่คิดจะเก็บนะ
"หรอขอบคุณนะงั้นแคนจะยิ้มให้ฮัทดูบ่อยๆเลย :)"หวั่นไหวววจิรวิชญ์ขอยอมแพ้ให้แก่รอยยิ้มแบบนี้
"จะกินข้าวป่ะเนี่ยไปซื้อมาให้แล้วนั่งยิ้มอยู่ได้บ้าป่ะว่ะ?"ฮั่นถ้าจะพูดแบบนี้แกอย่าพูดเลยดีกว่า
"ไม่ได้บ้าแค่หวั่นไหวเว้ยคนอะไรก็ไม่รู้น่ารักฉิบแกไม่เคยเป็นหรอไงว่ะเห็นรอยยิ้มของคนที่ตรงสเป็กตัวเองแล้วเพ้ออ่ะ เฮ้อ~"ตอนนี้แกงส้มพาแคนไปชมโรงเรียนผมก็เลยนั่งเฝ้าโต๊ะอยู่กับฮั่นสองคน
"ถามจริงๆเหอะแกชอบแคนแล้วแคนเข้าจะสนใจแกหรอว่ะเขาทั้งเรียนเก่งทั้งรวยทั้งน่ารักทั้งป๊อปแกจะเอาอะไรเข้าหาเขาว่ะ?"ฮั่นฉันรู้ว่าแกเป็นคนพูดน้อยแต่พูดทีอยากตกเก้าอี้สัก7รอบเลยหว่ะ
"เอาความรักไงข้าให้เขาได้หมดใจเลยนะเว้ย"ไม่ได้น้ำเน่านะแต่ที่ผมจะสู้ได้ก็มีแค่อยากเดียวแล้วแหละ
"เออๆสู้ละกันแต่ท่าทางแกคงต้องให้ความรักเยอะหน่อยหว่ะดูโน่นดิ"แล้วฮั่นก็ชี้ไปที่ทางเข้าโรงอาหารผมเห็นหลายคนรุมแคนเอาโน่นเอานี้ให้แคนแล้วผมจะเอาอะไรสู้ว่ะ
~กริ๊งงง กริ๊งงงงง~
"ไปขึ้นเรียนกันเถอะ"แล้วแกงส้มผมและฮั่นก็ช่วยถือของบางส่วนของแคนขึ้นไปบนห้องเรียนพอคาบบ่ายผมไม่ค่อยได้เรียนเลยมองแคนตลอดส่วนแคนพอเห็นผมมองก็หันหน้ามาสบตาผมละลายๆจิรวิชญ์ละลาย
และแล้วเวงาคาบบ่ายทั้งหมดก็ผ่านไปอย่างมีความสุข(?)ได้เวลาออกจากโรงเรียนนน
"พอเลิกแล้วกลับบ้านแกนเลยป่ะ?"แคนถามพวกผมคนที่ตอบคงจะมีคนเดียวสินะคือแกงส้ม -_-
"อ้ออยังไม่กลับหรอกพวกเราต้องไปซ้อมดนตรีอ่ะแล้วแคนหล่ะ"เออใช่ซ้อมดนตรีลืมไปเลย
"อ้อแคนกลับเลยอ่ะรถที่บ้านมาแล้วอ่ะแคนกลับก่อนบายๆนะแกงส้มบายๆนะฮัทบายๆฮั่น"โอ๊ย!!!น่ารักไปแล้วนะบายๆแล้วหันมายิ้มให้ผมด้วยไม่ไหวแล้วนะเว้ย
๏ณ.ห้องซ้อมดนตรี๏
"ไอ้ฮั่นไอ้แกงกูหวั่นไหวหว่ะแคนน่ารักฉิบน่ารักมากๆโอ๊ยยิ้มให้ทีนี่ข้าสามารถละลายได้เลยนะเว้ยยยข้าจะทำไงดีว่ะ"ผมพูดขึ้นในขณะที่ตัวเองเซ็ตกีต้าร์ไอ้แกงลองกลองไอ้ฮั่นเซ็ตเบสอยู่
"มีวงไว้ทำไมว่ะก็ใช่เพลงจีบสิว่ะถ้างั้นเพลงนี้เลยเห็นพูดคำนี้บ่อยเหลือนเกินเพลงหวั่นไหวอ่ะระหว่างที่ซ้อมเพลงนี้ขึ้นงานโรงเรียนเดี๋ยวฉันกับฮั่นจะช่วยแกเอง"นั่นไงไอ้แกงความคิดดีมากๆใช่แล้วผมคงต้องพึ่งมันสองคนแล้วแหละ
แล้วหลังจากนั้นผมก็คุยกับแคนมากขึ้นได้ทำงานคู่แคนมากขึ้นได้รู้จักแคนมากขึ้นได้ทำหลายๆกับแคนมากขึ้นจนเดี๋ยวนี้หลายๆคนเริ่มทักว่าเห็นผมที่ไหนเห็นแคนที่นั้นแต่ว่าอาการหวั่นไหวที่ผมมีตั้งแต่เจอแคนครั้งแรกจะตอนนี้4เดือนผ่านไปอาการเหล่านี้กลับไม่หายไปเลยแถมยังออกอาการมาขึ้นๆทุกวันๆพรุ่งนี้แล้วสินะที่ผมต้องขึ้นเล่นงานโรงเรียน
"เฮ้ย!!พรุ่งนี้งานโรงเรียนแล้วนะเว้ยพร้อมยังว่ะไม่พร้อมก็ต้องพร้อมนะเว้ยย"ยังไงของแกว่ะไอ้ฮั่นไม่พร้อมก็ต้องพร้อมเนี่ยช่างมันเหอะเฮ้อพรุ่งนี้แล้วสินะสู้เขานะจิรวิชญ์
เช้าวันต่อมา~
"แคนวันนี้วงเราขึ้นเล่นอย่าลืมไปดูนะ"ผมเริ่มชวนแคนตามแผนของผมซึ่งในแผนแคนต้องตอบตกลง
"ได้สิแล้วฮัทเล่นอะไรหล่ะ"นั่นไงเป็นไปตามแผน
"ฮัทเล่นกีต้าร์อ่ะส่วนแกงตีกลองฮั่นเล่นเบสอย่าลืมไปดูให้ได้นะแคน"ขอให้แผนนี้สำเร็จด้วยเถอะ
๏เวทีแสดงกลางสนาม๏
14:47น.
"ได้เวลาแล้วววคงไม่มีใครไม่รู้จักพวกเขาเหล่านี้มีกลองหน้ากวนชื่อชวนน่ากินมีเบสรูปร่างกำยำน่าหลงไหลและมีกีต้าร์คิ้วหนาดั่งสาหร่ายไปพบกับพวกเขาได้เลยย”
รู้ก็ทั้งรู้ว่าเธอเป็นใคร
และฉันก็ไม่คิดจะปีนขึ้นไป
คงไม่มีทางจะเป็นไปได้
ก็เรานั้นมันต่างกัน
ทำได้แค่เพียงเจียมตัวมันไป วัน วัน
ฉันเข้าใจ
แต่ฉันก็ไม่รู้เพราะความบังเอิญ
หรืออันที่จริงฉันนันจงใจ
เวลาที่เธอมายืนใกล้ ใกล้
ก็ยังเผลอไปสบตา
รู้ก็ทั้งรู้ว่าคงไม่มีปัญญา
คงไม่มีหวัง ไม่อยากจะเหลียวมอง
ฉันคอยบอกตัวเอง แต่ยังทำไม่ได้
ไม่อยากจะสนใจ รู้ว่าไม่มีทาง
แต่ก็ไม่รู้ต้องทำอย่างไร
อดใจไม่ไหวเมื่อได้พบหน้า
ยิ่งเธอส่งยิ้มคืนมายังหวั่นไหว
ยังเป็นอย่างนี้อยู่ทุกวัน
ฉันต้องคอยหักห้ามใจ
(มันยังอดใจไม่ได้ มันยังห้ามใจไม่ได้)
อดใจไม่ไหวทุกทีที่เจอ
เพียงแค่แอบเผลอมองตา
จะผิดไหม เก็บเอาไปฝันอยู่ทุกคืน
ฉันต้องทำตัวเช่นไร ช่วยบอกได้ไหมเธอ
หลังจากที่ผมลงจากเวทีไปผมก็รีบวิ่งไปหาแคนทันที
"แคนนเป็นไงเมื่อกี้ฮัทร้องเพลงเพราะป่ะ?"ผมถามแคนที่ยืนยิ้มอยู่คนเดียว
"เพราะมากๆฮัทร้องเพลงนี้เหมือนฮัทเคยเกิดเหตุการณ์แบบนั้นเลยเนอะ5555"แคนตอบผมอย่างอารมณ์ดี
"แล้วถ้าฮัทบอกว่าฮทร้องเพลงนี้ให้แคนหล่ะแคนจะเชื่อไหม"แคนดูอึ้งๆไปนิดนึงแล้วผมก็เดินเข้าไปกุมมือแคนแต่แปลกเพราะถ้าเป็นคนอื่นแคนก็จะสบัดออกแต่แคนยืนนิ่งๆผมเลยถือโอกาสจับมือแคนไปนานๆเลย
"ฮัทพูดจริงๆนะแคนฮัทหวั่นไหวกับแคนตั้งแต่วันแรกที่เราสองคนเจอกันเลยนะแค่วันนั้นที่ฮัทช่วยแคนไว้อ่ะตอนนั้นใจฮัทเต้นแรงมากๆเลยนะและหลายๆเหตุการณ์ที่ทำให้ฮัทรู้สึกหวั่นไหวกับแคนฮัทคิดหลายครั้งเลยว่าทำยังไงแคนจะสนใจฮัทเพราะฮัทไม่ได้มีอะไรจะเทียบแคนได้เลยแต่ฮัทมีเพียงอย่างเดียวจะให้แคนคือความรักฮัทมีเพียงอย่างเดียวจริงๆแคนช่วยรับความรักของฮัทไปได้ไหมครับ"ผมพูดออกมาทุกอย่างแล้วถ้าวันนี้ไม่สำเร็จผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ
"จริงๆแล้วแคนก็หวั่นไหวกับฮัทตั้งแต่ที่เราเจอกันครั้งแรกเหมือนกันได้ครับแคนจะรับความรักของฉันเองเพราะแคนรู้ว่าความรักที่ฮัทมีให้แคนไม่เคยแพ้ใครหรอก"แคนตอบรับผมพร้อมเดินเข้ามากอดผม
'ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้ฮัทกับแคนได้รักกันวันนี้แล้วขอบคุณวันนั้นที่ทำให้ฮัทคนนี้'หวั่นไหว'กับแคนในวันนั้น'
ความคิดเห็น