คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Kaihun : กรรมตามสนอง
Kaihun กรรมตามสนอง....
"ไคตื่นได้แล้ว!!วันนี้ไคมีเรียนเช้าไม่ใช่หรอเดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ!!"เซฮุนเดินมาปลุกแฟนหนุ่มของเขาที่หลับอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่
"ไม่เอาไม่ไป!!เพิ่งได้นอนเองฮุนไปคนเดียวก่อนเหอะ!!เดี๋ยวตามไป"ไคสะบัดมือเซฮุนที่กำลังสะกิดเขาออกและเอาผ้าห่มคลุมตัวทันที
"ได้...งั้นฮุนไปก่อนนะ..."เซฮุนบอกอย่างเหนื่อยล้าก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทันที
"รอตั้งนานแล้วไคไม่ตื่นหรอ?"ดีโอถามเพื่อนสนิทที่เพิ่งเดินลงมา
"ไคยังไม่ตื่นหรอกไคเพิ่งได้นอนเองเมื่อคืนมีนัดเล่นเกมดึกเพิ่งได้นอนเองโน๊ตบุ๊คยังร้อนอยู่เลยเดี๋ยวไคตามไปเราไปกันก่อนเหอะ"เซฮุนบอกดีโอก่อนที่จะเดินออกไปทันที
"มาเกือบสายแหนะเซฮุนโชคดีที่อ.เข้าช้าไม่งั้นนายโดนเช็คขาดแน่อ่ะชีทเราเก็บไว้ให้"ชานยอลหยิบชีทบนโต๊ะเขาให้เซฮุนสองชุด
"ขอบคุณมากนะชานยอล"เซฮุนยิ้มให้ชานยอลก่อนจะลงมือจดเล็กเชอร์ตามที่อาจารย์บอก
"เซฮุนเก่งเนอะทำชีทพร้อมกับตั้งสองชุด..."แบคฮยอนแซวเซฮุนที่กำลังตั้งใจจดเฉลยลงชีททั้งสองชุด
"ถ้าเราไม่ทำแล้วใครจะทำให้จงอินหล่ะ..."เซฮุนยิ้มบางๆให้แบคฮยอนก่อนที่จะลงมือจดเฉลยต่อ
"เอาชีทมา!!"ไคที่เพิ่งวิ่งเข้ามาในห้องแย่งชีทมาจากโต๊ะเซฮุนทันที
"เราจดให้ก่อนป่ะไคเพิ่งมายังไม่ได้ฟังอะไรเลยเอามา!!"เซฮุนแย่งชีทจากมือไคก่อนที่จะจดต่อโดยไม่สนใจคนข้างๆ
"ถ้าจะมาก่อนหมดเวลาครึ่งชั่วโมงอย่ามานอนอยู่คอนโดคุ้มกว่าป่ะห่ะ!!"ชานยอลบอกเพื่อนในกลุ่มที่นั่งกินข้าวกลางวันอย่างสบายใจ
"ไม่เอากลัวใครบางคนจะทนไม่ได้ถ้าไม่เห็นหน้า..."ไคหันไปมองเซฮุนที่เอาแต่กินก้มหน้าก้มตากินข้าว
"เว่อร์ตลอดอ่ะ!!ใครกันแน่ที่ทนไม่ได้เซฮุนวันนี้ไม่ต้องไปหาไคที่คอนโดเลยนะ"แบคฮยอนโอบเซฮุนไว้หลวมๆ
"อะไรๆ!!นายมีสิทธิ์มาห้ามเซฮุนด้วยหรอ?!!"ไคตบโต๊ะอย่างไม่พอใจทันที
"ทำตัวให้มันดีๆหน่อยอย่าทำแบบนี้มันดูไม่มีมารยาท!!"แบคฮยอนลุกขึ้นมาว่าไคทันที
"แบคอย่าว่าไคเลยไคแค่ไม่พอใจเฉยๆนะแบคเราขอร้อง..."เซฮุนพยายามจับแขนแบคฮยอนเอาไว้
"อะไรกันก็ไม่รู้ไม่กินแล้วข้าวอ่ะ!!"ไคลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินหนีไปทันที
"ไคเมื่อกลางวันกินข้าวไปนิดเดียวเองนะกินข้าวหน่อยเถอะเกมหยุดไว้ก่อนแปปนึงได้ไหม?"เซฮุนจัดข้าวที่เขาซื้อมาให้ไคใส่จานก่อนที่จะเดินไปเรียกไคที่กำลังเล่นเกมอยู่
"ไม่ได้!!!ถ้าหยุดก็แพ้สิ!!เดี๋ยวไปกินไปนั่งรอไป!!"ไคหันไปตวาดเซฮุนก่อนที่เขาจะหันมาสนใจเกมที่เล่นอย่างเมามันส์
"ได้ฮุนจะรอจนกว่าไคจะมากินนะ..."เซฮุนเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวอย่างนิ่งๆเป็นเวลา..หนึ่งชั่วโมง...สองชั่วโมง...สามชั่วโมง...สี่ชั่วโมง
"อะไรแค่รอแค่นี้ต้องหลับด้วยหรอ?!!"ไคที่เดินมากินข้าวเขย่าเซฮุนที่ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ
"เปล่าๆเราขอโทษเราไม่ค่อยสบายนิดหน่อย...กินข้าวเร็วมันไม่ร้อนแล้วเราอุ่นให้ไหม??"เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาทั้งๆทีตัวเขาก็รู้สึกเหมือนจะวูบหลับตลอดเวลาแต่เขาก็ต้องทนลุกไปอุ่นกับข้าวให้ไค
"เป็นอะไรไม่มีแรงหรือไงแค่นั้นอ่ะ!!"ไคเดินไปซ้อนหลังเซฮุนก่อนที่เขาจะจับมือเซฮุนอย่างรุนแรง
"แบบนี้อ่ะทำเป็นไหม?!!"ไคเริ่มโมโหเพราะเขาไม่ชอบท่าทางที่ไม่ว่องไว้ของเซฮุนเลย
"เป็นๆเราขอโทษ...ไคไปนั่งรอก่อนก็ได้นะแปปเดียวเอง..."เซฮุนบอกไคให้ไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
"เร็วๆนะหิว!!"ไคเดินไปรอที่โต๊ะกินข้าวทันที
"เสร็จแล้ว...."เซฮุนยกถ้วยข้าวต้มมาให้ไคเหมือนคนไม่ค่อยมีแรง
"มานี่มาคนหิวจะตายอยู่แล้วยกแบบนั้นก็ไม่ได้กินกันพอ!!!!"ไคเดินไปกระชากถ้วยข้าวต้มจากมือเซฮุนและลงมือกินทันที
"ยิ้มอะไร?!!"ไคถามเซฮุนที่นั่งมองเขากินข้าวต้มแล้วเอาแต่ยิ้ม
"เปล่า....ฮุนมีความสุขมากที่ได้อยู่กับไค"เซฮุนบอกพร้อมยิ้มให้กับคนที่เขารัก
"อะไรพูดอะไรก็ไม่รู้เลี่ยนไม่ต้องกลับบ้านนะคืนนี้นอนที่นี้แหละไปอาบน้ำ!!"ไคไล่เซฮุนไปอาบน้ำเซฮุนก็เดินเข้าไปหยิบชุดนอนในของเขาในห้องนอนของไคทันที
"หลับแล้วหรอ?!!ทำไมนอนเร็วจัง!!"ไคที่อาบน้ำเสร็จก็เดินมาหาเซฮุนที่นอนอยู่บนเตียง
"ไม่ไหวไครู้สึกไม่ค่อยมีแรงเลยฮุนขอโทษ..."เซฮุนพยายามเข็นเสียงพูดเพราะเขาไม่มีแรงจริงๆ
"เออๆนอนไปเลย!!"ไคบอกอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนที่กอดเซฮุนให้อยู่ในอ้อมกอดของเขา
"ทำไมตัวเย็นแบบนี้...."ไคบ่นขึ้นมาลอยๆแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากแค่หยิบผ้าห่มผืนหนามาคลุมตัวทั้งเขาและเซฮุนและทั้งคู่ก็เข้าสู้ห้วงนิทราไปในที่สุด
"ไคฮุนหนักช่วยเอาแขนออกได้ไหม...."เซฮุนรู้สึกเหมือนร่างกายของเขามันจะแตกสลายเพียงแค่แขนของไคมาโอบกอดเขาไว้
"อะไร..."ไคลุกขึ้นมางัวเงียเซฮุนรู้ว่าไคไม่ชอบให้ใครปลุกแต่ในเซฮุนรู้สึกไม่ไหวจริงๆเขาจึงจำเป็นต้องบอกไค
"ฮุนอยากไปอาบน้ำ...ขอฮุนลุกขึ้นหน่อยนะ.."เซฮุนบอกกับไคก่อนหันไปสบตากับดวงตาคู่คมที่กำลังมองเขาอยู่
"อืม!!ลุกไปแล้วทำกับข้าวด้วยนะ!!"ไคบอกเซฮุนก่อนที่เขาจะปล่อยเซฮุนจากอ้อมกอดและกอดหมอนข้างแทน
"ยา...ยาอยู่ไหน?..."เซฮุนพยายามหายาที่เขาต้องกินเป็นประจำถ้าเขาขาดยาเมื่อไหร่โรคนี้มันก็จะคอยกลับมาเล่นงานเขาทันที
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวคอยหาทำกับข้าวก่อนดีกว่า..."เซฮุนนึกถึงไคก่อนตัวเขาเสมอเขาคิดว่าถ้าไคตื่นมาแล้วไม่มีอะไรกินไคจะหิวเอาเมื่อคิดได้เซฮุนจึงเดินไปทำกับข้าวให้ไคก่อนทันที
"หิวมีอะไรให้กินบ้าง!!!"ไคที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาสวมกอดเซฮุนจากด้านหลัง
"มีข้าวต้มอ่ะคือเมื่อวานไม่ได้ซื้อของเข้ามาให้เลย...ขอโทษนะ..."เซฮุนหันไปบอกแฟนหนุ่มที่กำลังคลอเคลียอยู่แถวๆต้นคอของเขา
"ข้าวต้มอีกแล้วเบื่อ!!!!"ไคผละตัวออกจากเซฮุนทันทีก่อนที่จะไปนั่งรอที่โต๊ะ
"กินหน่อยนะเดี๋ยวมื้อหน้าจะทำข้าวหน้าเนื้อของโปรดไคให้กินนะ...."เซฮุนยกข้าวต้มไปให้ไคที่โต๊ะก่อนที่จะค่อยๆวางลงแต่ตัวเขาไม่ค่อยมีแรงเลยทำให้น้ำข้าวต้มร้อนๆหกรดมือไคเต็มๆ
"โอ๊ย!!ร้อนรู้บ้างไหมทำไมทำตัวไม่ระวังเลย!!!"ไคโวยวายทันทีเซฮุนที่กำลังจะไปช่วยไคเช็ดมือถูกไคสะบัดมือทิ้งจนตัวเขาล้มลงไปกระแทกกับพื้นห้องอย่างแรง
"กลับบ้านไปได้แล้ว!!"ไคเดินกลับไปในห้องนอนอย่างเก่าโดยทิ้งให้เซฮุนอยู่ในห้องคนเดียว
"เออได้ๆรอแปปเดี๋ยวไปหา!!"เสียงคุยโทรศัพท์ของไคที่อยู่ในห้องนอนทำให้เซฮุนค่อยๆลากร่างไร้กำลังของตัวเองมาอยู่ที่โซฟา
"จะไปไหนหรอ?...."เซฮุนถามไคที่แต่งตัวกำลังจะเดินออกไปข้างนอก
"ทำไมยังไม่กลับอีกบอกให้กลับบ้านไปไงจะชวนเพื่อนมาเล่นเกมส์ที่ห้อง!!"ไคบอกพร้อมเดินปิดประตูห้องออกไปอย่างแรงทันที
"ยังไม่กลับอีกหรอไง!!"ไคที่เพิ่งพาเพื่อนเข้ามาในห้องโวยวายเซฮุนที่นอนอยู่บนโซฟาทันที
"ไม่มีแรงเลยไปส่งหน่อยได้ไหม?...."เซฮุนขอร้องไคแต่เหมือนไคจะไม่ฟังเขาเลย
"อย่ามาทำสำออยบอกให้ออกไปจากห้องได้แล้วไง!!ได้ถ้าอยากอยู่ก็อยู่พวกเราเขามาได้แล้ว!!"ไคเรียกเพื่อนๆที่คอยอยู่ข้างนอกเข้ามาในห้องเขาทันทีโดยไม่สนใจเซฮุนเลย
"เฮ้อ!!แฟนมึงอยู่กูกลับก็ได้นะ...."เทาบอกอย่างเกรงใจ
"ไม่ต้องกูบอกให้กลับแล้วไม่กลับก็อยู่ด้วยกันนี่แหละ!!มาเร็วๆกูหิวกูเบื่อข้าวต้ม!!"ไคบอกพร้อมหยิบถุงอาหารมาจัดใส่จานทันที
"ไคมีเพื่อนผู้หญิงด้วยหรอ?...."เซฮุนถามไคที่กำลังจัดอาหารใส่จานอยู่
"ทำไมที่นายยังมีเพื่อนผู้ชายตั้งเยอะได้เลยทำไมฉันจะมีเพื่อนผู้หญิงบ้างไม่ได้!!ฮโยรินมาช่วยกันหน่อยสิ!!"ไคเรียกเพื่อนสาวในชุดเดรสสั้นรัดรูปทำให้เห็นสรีระส่วนเว้าส่วนโค้งที่ดูแล้วเซ็กซี่และยั่วยวนได้อย่างชัดเจน
"แค่นี้ก็ต้องช่วยด้วย...เฮ้อ.."ฮโยรินเดินเข้าไปช่วยไคจัดจานอาหารแต่เหมือนไคจะไม่ได้สังเกตที่สิ่งฮโยรินกำลังทำเพราะระยะห่างระหว่างไคกับฮโยรินมีน้อยนิดทำให้หน้าอกของเธอสัมผัสกับแขนไคอยู่เซฮุนสังเกตพฤติกรรมของฮโยรินอยู่ตลอดแต่ไม่กล้าพูดออกไปทั้งนั้นเอง
"คือฮโยรินมัน....ขอโทษแทนมันด้วยนะ.."เทาเห็นเซฮุนกำลังจ้องมองที่ไคและฮโยรินเลยมาขอโทษแทนฮโยรินทันที
"ไม่เป็นไร...โอ๊ย.."เพียงแค่เทาสัมผัสตัวเขาเบาๆมันก็ทำให้เหมือนกระดูกของเขาร้าวไปทุกสัดส่วน
"เป็นอะไรเลิกทำสำออยต่อหน้าคนอื่นได้แล้ว!!มากินกันเหอะ!!"ไคเดินนำอาหารทั้งหมดไปที่โต๊ะอาหารโดยฮโยรินตามไปนั่งข้างๆไคโดยที่ตัวของทั้งคู่เบียดติดชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างเลยทีเดียวไคเริ่มเปิดเบียร์กระป๋องที่เซฮุนพยายามย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ให้กินเพราะไคจะควบคุมตัวเองไม่ได้ถ้าดื่มมันกระดกเข้าปากทันทีโดยเขาหันไปมองเซฮุนก่อนที่จะดื่มเหมือนเป็นการบอกเซฮุนว่าเขาจะดื่มแล้วนะเหมือนเซฮุนจะพยายามห้ามเขาแต่เจ้าตัวกลับไม่เปล่งเสียงออกมาสักคำ
"ไค...ทำไมปากนายมัน...อืม"ฮโยรินจับใบหน้าของไคไว้โดยประกบริมฝีปากเธอเข้ากับริมฝีปากของไคทันทีเซฮุนที่มองดูอยู่ก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้เพราะ........
"เซฮุนเราเป็นแฟนกันแล้วเราจูบนายได้ป่าว..?"เด็กม.ปลายถามแฟนหนุ่มของเขา
"ไม่ได้!!เพราะนายเจ้าชู้มากๆ!!เราไม่อยากใช้ปากนายร่วมกับใคร!!"เซฮุนบอกก่อนที่จะเดินนำออกไป
"อะไรอ่ะ!!นายน่ารักขนาดนี้เรารักนายมาจะตายเราไม่ไปจูบกับคนอื่นหรอกเราสัญญาถ้าเราเป็นแฟนกันเราจะให้ปากเรากับนายคนเดียวแล้วนายสัญญากับเราป่าว?!!"ไคที่ถือกระเป๋าของเซฮุนรีบวิ่งตามมาทันที
"อืมถ้านายสัญญาเราก็สัญญา..."เมื่อได้ยินคำพูดจากปากของเซฮุนไคก็ก้มลงไปบรรจงจูบเซฮุนอย่างนุ่มนวลทันที
บทสนทนาในวันนั้นมันลอยเข้ามาในหัวเซฮุนทันที...วันที่ไคของเขาเป็นแฟน..ไคเป็นคนให้สัญญากับเขาแต่ในวันนี้ไคทำผิดคำสัญญากับเขาและยังทำผิดคำสัญญาต่อหน้าต่อตาเขาเสียด้วย
"เฮ้ย!!!"เทาหันมาเห็นเซฮุนที่นอนอยู่ที่โซฟาน้ำตาไหลอยู่ก็รีบวิ่งมาดูทันที
"เป็นอะไรรึเปล่า?..."เทารีบถามขึ้นเพราะเซฮุนร้องไห้หนักพอสมควรรอบตาของเซฮุนบวมเป่งดวงตาของเซฮุนแดงกล่ำริมฝีปากเริ่มซีดเหมือนเลือดไม่สามารถไปเลี้ยงส่วนนั้นได้สีผิวที่เริ่มซีดลงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดร่างกายที่เริ่มจะชักกระตุกเล็กน้อยทำให้เทาเริ่มทำอะไรไม่ถูก...
"เซฮุน!!!เฮ้ยทำไมทำตัวงี้ว่ะ?!!"แบคฮยอนรีบเปิดประตูเข้ามาทันทีเมื่อเขาได้ยินจากเพื่อนที่คอนโดไคว่าเซฮุนอยู่ที่นี้
"มาดูเพื่อนนายก่อนไหมเป็นอะไรก็ไม่รู้!!!"เทารีบไปดึงแบคฮยอนกับชานยอลที่ยืนอยู่หน้าห้องเขามาดูเซฮุนทันที
"เฮ้ย!!นั่นไงยาอยู่ที่ห้องนอนแล้วยังจะร้องไห้อีก!!โอ๊ย!!ชานยอลช่วยกันเร็วๆ"ชานยอลรีบมาอุ้มเซฮุนแล้วออกไปทันที
"นายมันทุเรศที่สุดฉันให้ตบนายแทนเซฮุน!!"แบคฮยอนได้ไปกระชากผมไคที่กำลังจูบกับฮโยรินแล้วตบใบหน้าของไคอย่างจังก่อนที่จะวิ่งตามชานยอลไปทันที
"ฮโยริน!!!กลับบ้านได้แล้ว!!ฉันไปก่อนนะไคดูแลตัวเองดีๆ!!"เทารีบพาฮโยรินกลับบ้านทันทีปล่อยให้ไคหลับอยู่ในห้องเนื่องจากอาการเมาค้างอยู่คนเดียว....
"เซฮุนหิวแล้วมีอะไรให้กินบ้าง!!"ไคเดินมาที่ห้องครัวไม่มีแม้แต่เงา.....ปกติเซฮุนต้องลุกขึ้นมาทำข้าวเช้าให้เขาหนิไคจึงเดินไปด้วยที่หัวเตียงถ้าเซฮุนมีอะไรเซฮุนจะเขียนบอกไว้แต่นี่ไม่มีเลยไคค่อยๆเดินไปหาเซฮุนรอบๆห้องเขาก็ไม่เจอเขาจำได้ตอนสุดท้ายที่เขาพูดกับเซฮุนบอกให้เซฮุนกลับบ้านไปซะ!!เซฮุนอาจจะกลับไปจริงๆก็ได้
"เห้ย!!วันนี้มีเรียนบ่ายนี้หว่ะ...เดี๋ยวก็คงเจอกันที่โน่นอยู่ดีแหละ!!"เมื่อนึกได้ดังนั้นไคก็หยิบกระเป๋าของเขาและรีบไปมหาลัยทันที
"อ้าวเซฮุนไปไหนอ่ะ?!!"ไคที่เพิ่งเดินมาที่โต๊ะถามแบคฮยอนที่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่
"มึงเคยสนใจเซฮุนด้วยหรอ?!!มึงจำได้บ้างไหมว่ามึงมีแฟนชื่อเซฮุน!!!"แบคฮยอนลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อไคอย่างแรงด้วยความโมโหและไคก็โดนแบคฮยอนต่อยหน้าแรงๆไปหนึ่งที
"เฮ้ยแบคทำอะไร!!"ชานยอลที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำเห็นแบคฮยอนกำลังกระชากคอเสื้อไคอยู่ก็รีบวิ่งมาห้ามทันที
"อะไรแค่ถามถึงเซฮุนแค่นี้แล้วเซฮุนไปไหนหล่ะ?!!อย่าให้เจอนะจะ....."ไคยังพูดไม่จบชานยอลก็แทรกขึ้นมาก่อน
"จะทำไม?!!เซฮุนไปแล้วเขาหนีคนเลวๆอย่างมึงไปแล้วใครที่ไหนจะรับได้เห็นแฟนตัวเองจูบกับผู้หญิงต่อหน้าตัวเอง!!"ชานยอลบอกไคก่อนที่เขากับแบคฮยอนจะเดินออกไปทันที
"อะไรว่ะ!!แค่จูบกับผู้หญิงคนอื่นต้องโมโหแล้วหนีไปขนาดนี้เลยไร้สาระหว่ะ..."ไคบ่นกับตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าคลาสเรียนไปทันที
"นี่มันก็สายแล้วนะทำไมยังไม่มาอีกว่ะ..."ไคมองหาเซฮุนปกติเซฮุนจะมาก่อนเวลาเรียนเสมอแล้วค่อยจะมาจดงานให้เขาก่อนตลอดแปลกเซฮุนยังไม่มาเลยนี่มันก็ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้วนะ
"วันนี้พอแค่นี้ก่อนเชิญกลับได้แล้วค่ะเลิกคลาส!!"เสียงผู้ทรงคุณวุฒิด้านหน้าเรียกสติของไคกลับคืนมาสรุปวันนี้ไม่มาเรียนสินะ
"โทรหาใครอ่ะมึง!!"เลย์เดินมาถามเพื่อนสนิทที่กำลังทำหน้าเหมือนโกรธใครมา
"เซฮุนไปไหนก็ไม่รู้ไม่ยอมมาเรียนด้วย!!"ไคหันไปตอบเลย์ก่อนที่จะหันมาสนใจโกรศัพท์ต่อ
"ก็เห็นบอกว่า....."เลย์กำลังจะบอกไคแต่ว่าแบคฮยอนมาซะก่อน
"เลย์กำลังจะพูดอะไรถ้าจะพูดเรื่องเซฮุนเงียบไปเลยนะ!!กลับได้แล้ว!!"แบคฮยอนเดินมาบอกเลย์ก่อนที่จะลากเลย์ออกไปทันที
"อะไรของพวกมันว่ะ!!"ไคหงุดหงิดที่เซฮุนไม่รับโทรศัพท์เขาเลยกลับคอนโดทันที
"ไม่รับโทรศัพท์เพราะทำโทรศัพท์หล่นไว้ที่นี้เองแล้วไม่มาเอาหล่ะ...."ไคหยิบโทรศัพท์เซฮุนขึ้นมา...หยดน้ำเกาะอยู่บนโทรศัพท์บนโทรศัพท์เล็กน้อย...หยดน้ำจะมาเกาะได้ยังไงในเมื่อโทรศัพท์อยู่บนโซฟาไคไม่ได้สนใจอะไรหยิบโทรศัพท์เซฮุนไปวางไว้ข้างๆโต๊ะคอมก่อนที่จะเปิดคอมเล่นเกมต่อทันที
"หาว....อะไรยังไม่มาเอาอีกหรอ?หายไปไหนของเขาปกติต้องบอกก่อนสิ..."ไคลุกขึ้นมาจากโต๊ะคอมก่อนที่จะไปอาบน้ำทันที
"ทำไมยังไม่มาอีกนะ!!ไปไหนของเขา?!!"ไคเฝ้าพูดประโยคนี้มาหนึ่งอาทิตย์เต็มโทรศัพท์เซฮุนก็วางอยู่ที่เดิม
"เซฮุนไปไหนไม่มีใครจะบอกฉันเลยหรอ?!!ฉัน....."ไคไม่กล้าพูดประโยคนั้นออกมามันทำให้เขารู้สึกเลี่ยนๆตัวเอง
"นายทำไม!!"แบคฮยอนก็ยังคงไม่หายโกรธไคที่เป็นต้นเหตุทำให้เซฮุนต้องเป็นแบบนี้
"ฉันคิดถึงเขาไง!!"ไคบอกแบคฮยอนที่พอพูดเรื่องเซฮุนเป็นต้องโมโหทันที
"ทำไมตอนเซฮุนอยู่ฟังไม่พูด!!พูดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์รู้ไว้เลยนะว่าเซฮุนไม่มีทางกลับมาหาคนเลวๆอย่างนายเป็นครั้งที่สองอีกแน่!!"แบคฮยอนบอกอย่างอารมณ์ร้อนและเดินหนีไปทันที....ปกติถ้าเขากับแบคฮยอนเซฮุนจะเป็นคนที่ช่วยบอกให้ทั้งเขาและแบคฮยอนใจเย็นและปัญหาก็จะค่อยๆคลี่คลาย...คิดถึงไม่เจอกันตั้งหนึ่งอาทิตย์เลยนะ
"เลย์!!เซฮุนไปไหนหรอเขาบอกนายรึเปล่า?..."ไคลองไปถามข้อมูลจากเลย์เพื่อนที่สนิทกับเขามากที่สุดรองจากเซฮุน
"เราบอกไม่ได้แบคไม่ให้เราบอกเราขอโทษนะ..."เลย์เดินหนีไคไปทันที
"อะไรว่ะ!!แฟนหายไปทั้งคนไม่มีใครบอกอะไรกูสักคน?..."ไคได้แต่งงว่าทำไมไม่มีใครบอกอะไรเขาเกี่ยวกับเซฮุนสักคนทันใดนั้นไคก็เห็นผู้ชายร่างสูงโปร่งผิวขาวเดินมากับผู้ชายตัวเล็กๆอีกคนนึง
"เซฮุนนี่นาย!!....ไม่ใช่เซฮุนขอโทษ..."ไคเดินไปเรียกผู้ชายคนนั้นทันทีเพราะเขาคิดว่าเป็นเซฮุนแต่เขาคิดผิด...ไม่ใช่เซฮุน
"คิดถึงขนาดนั้นเลยหรือไง?!!ที่ตอนเซฮุนอยู่นะไม่เคยสนใจทำไมหิวข้าวแล้วไม่มีคนทำให้รึไงหรือไม่มีคนลอกเล็กเชอร์ให้เวลามาสาย!!"แบคฮยอนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆเดินเข้ามาถามไคที่ยืนถอนหายใจอยู่
"ทำไมฉันเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ว่าแฟนฉันไปไหน?!!ทำไมนายบอกฉันไม่ได้!!"ไคเขย่าตัวแบคฮยอนอย่างโมโห
"ยังกล้าเรียกเซฮุนว่าแฟนนายอีกหรอ?!!ลองกลับไปนึกดีๆสิว่าทำไมฉันต้องบอกนายว่าเซฮุนอยู่ที่ไหนนายจะตามไปทำร้ายเซฮุนหรอ?!!เป็นแฟนกันเนี่ยเคยทำให้เซฮุนมีความสุขบ้างไหมความสุขของเซฮุนคือนายอยากให้นายสนใจบ้าง!!แต่วันๆนายก็เอาแต่สนใจเกมแล้วฉันจะต้องบอกนายไปทำไม?!!"แบคฮยอนบอกไคก่อนที่จะเดินหนีไปไคทบทวนคำพูดของแบคฮยอนใช่เซฮุนมักจะบอกเขาเสมอว่าเรามีความสุขมากนะเวลาได้อยูกับไค...แต่ตัวเขาเองกลับไม่เคยทำให้เซฮุนมีความสุขเลยสักครั้งพอเขาเกล่นเกมแพ้ความโมโหอารมณ์โกรธของความพ้ายแพ้มาลงที่เซฮุนเสมอแต่เซฮุนก็จะรองรับอารมณ์เขาและไม่เคยว่าไม่โกรธเลยสักทีเป็นเขาด้วยซ้ำที่โกรธเซฮุนเวลาเซฮุนทำอะไรไม่ถูกใจเขา.....เขาดูเลวร้ายมากเลยเมื่อเขามานึกๆดูทำละเลยเซฮุนทั้งๆที่เซฮุนสนใจแต่ตัวเขาให้ความสำคัญกับเกมมากกว่าเซฮุนที่ให้ความสำคัญกับเขามาเป็นอันดับหนึ่งเขาเป็นคนที่ทำร้ายเซฮุนทำให้เซฮุนเสียใจทั้งๆทีเซฮุนไม่เคยทำให้เขาเสียใจเลยสักครั้ง....เลวสมบูรณ์แบบจริงๆเขาอยากจะขอโอกาสจากเซฮุนเขาอยากจะทำตัวให้ดีขึ้น
"ฮัลโหลแบคฮยอนฉันต้องทำยังไงให้ฉันได้เจอกับเซฮุนอีกครั้ง...."เมื่อนึกได้ไคก็โทรไปถามแบคฮยอนทันที
"ไม่มีทางฉันไม่มีวันให้นายมาทำเพื่อนฉันเสียใจอีกแล้ว!!"แบคฮยอนปฎิเสธทันที
"ไม่มีสักทางจริงๆเลยหรอ?....ฉันอยากจะชดเชยความผิดที่ฉันทำไว้กับเซฮุน...ให้โอกาสฉันเถอะนะฉันสำนึกได้แล้วว่าฉันทำผิดกับเซฮุนไว้มากฉันอยากจะขอโอกาสจริงๆนะให้โอกาสฉันเถอะนะ..."ไคพยายามร้องขอแบคฮยอนดีๆทั้งๆที่เขาไม่เคยอ้อนวอนใครมาก่อนแต่เมื่อนึกถึงความผิดที่เขาทำไว้กับเซฮุนเขาก็จะต้องแก้ไขเหมือนกัน
"ได้ถ้านายทำตามสิ่งที่ฉันต้องการได้ครบ1เดือนเมื่อไหร่ฉันจะบอกนายว่าเซฮุนอยู่ที่ไหนพรุ่งนี้มาเรียนแล้วฉันจะบอกนายว่าต้องทำอะไรบ้าง?..."แบคฮยอนพูดจบก็ตัดสายทันที
"แบคฮยอนฉันมาแล้วให้ฉันทำอะไรในเวลาหนึ่งเดือนบอกฉันเลยฉันอยากเจอเซฮุน..."ไคบอกแบคฮยอนด้วยน้ำเสียงที่ดูมุ่งมั่นแบคฮยอนยิ้มเล็กน้อย...ไคจะทำได้ตามที่พูดหรือเปล่า
"ทำตามนี้ให้ได้ทำได้รึเปล่า?!!"แบคฮยอนส่งรายการสิ่งที่ไคต้องทำในหนึ่งเดือนให้ไค
"ทำไมมันเยอะแบบนี้หล่ะ?!!"สิ่งที่อยู่ในกระดาษมันทำให้ไคอดสงสัยไม่ได้มันเยอะมาก
"ทำไม่ได้ก็ถอดใจก่อนก็ได้นะฉันไม่ว่า..."แบคฮยอนหยิบกระดาษมากจากมือไคอย่างเบาๆ
"ไม่ได้ยังไงฉันก็ต้องเจอเซฮุนให้ได้ฉันจะทำ!!"ไคลองอ่านสิ่งที่แบคฮยอนให้เขาดูคร่าวๆ
"ข้อแรกย้ายมาอยู่กับฉันและชานยอล..."แบคฮยอนอ่านข้อแรกให้ไคฟังก่อนที่ไคจะกลับบ้านไปเก็บกระเป๋า...เซฮุนรอฉันก่อนนะยังไงฉันก็จะไปหานายให้ได้
"อย่าลืมหยิบโน๊ตบุ๊ตของนายกับโทรศัพท์เซฮุนมาด้วยนะ!!"แบคฮยอนหันไปตะโกนบอกไคไคพยักหน้ารับและกลับไปเก็บของที่บ้านทันที
"มาเร็วดิหนิเชิญ..."แบคฮยอนเปิดประตูให้ไคได้เข้ามาในห้อง...ห้องของชานยอลและแบคฮยอนสกปรกมาของทุกอย่างกองอยู่ที่พื้นจนแทบไม่มีที่เดิน
"พร้อมรึยังเอากระเป๋าไปวางตรงโน่นในหนึ่งเดือนนายต้องทำตามความต้องการของฉันกับชานยอลทุกอย่างถ้านายทำได้ฉันจะพานายไปเจอเซฮุน"แบคฮยอนบอกพร้อมหยิบโน๊ตบุ๊คของไคและโทรศัพท์ของเซฮุนและไปนั่งเล่นเกมบนโซฟาทันทีไคเห็นแล้วได้แต่หมั่นไส้แต่เพื่อเซฮุนยังไงเขาก็ต้องผ่านไปให้ได้
"ฉันหิวทำกับข้าวให้กินหน่อย!!"ชานยอลตะโกนบอกไคที่กำลังกวาดพื้นอยู่เมื่อได้ยินไคก็รีบไปทำอาหารให้ชานยอลทันที
"แหวะ!!รสชาติแย่จะอ้วก!!"ทันทีที่ชานยอลชิมอาหารของไคเขาก็ทำหน้าเหย่เกทันที
"ไปทำมาใหม่จนกว่าชานยอลจะพอใจ!!"แบคฮยอนบอกไคก่อนที่ไคจะไปทำอาหารเรื่อยๆ....จานที่1....จานที่5...จานที่8
"ใช่ได้แต่ยังไม่อร่อย!!อิ่มแล้วล้างจานด้วย!!"แบคฮยอนกับชานยอลลุกขึ้นจากโต๊ะและทิ้งให้ไคอยู่คนเดียว
"แล้วทำไมฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ทั้งๆที่ไอ้พวกนี้มันนั่งเล่นคอมฉันด้วยว่ะ?!!"ไคถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจแต่ในหัวของเขามีแต่คำว่าเซฮุนทำให้เขายังคงล้างจานต่อไป
"อะไรแค่นี้เหนื่อยแล้ว!!แล้วจะอยู่ได้ครบเดือนไหมเนี่ย!!"แบคฮยอนบอกไคอย่างดูถูก
"ยังไงฉันก็ต้องอยู่ครบเพื่อเจอเซฮุนให้!!"ไคหันบอกชานยอลและแบคฮยอนที่หัวเราะคิกคักกันอยู่หน้าโน๊ตบุ๊ตเขา
"ไปอาบน้ำซะฉันมีอะไรให้นายทำอีกเยอะแยะ!!"แบคฮยอนหันไปบอกไคก่อนที่ไคจะทำความสะอาดอ่างล้างจานแล้วไปอาบน้ำล้างตัวทันที
"เสร็จแล้วใช่ไหม?!!ลบเกมส์ในเครื่องให้หมดอย่างให้เหลือแม้แต่เกมเดียว!!"แบคฮยอนหันมาบอกไคที่กำลังอึ้งกับคำพูดของแบคฮยอนอยู่
"ถ้าทำไม่ได้ก็กลับไปซะ!!"แบคฮยอนบอกพร้อมยื่นโน๊ตบุ๊คให้ไคเมื่อไคหยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาเขาเลือกที่จะทำตามแบคฮยอน...ทั้งๆที่เขาก็ชอบเล่นเกมมากแต่เขาสัญญากับตัวเองแล้วว่าต่อจากนี้เขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้พบเซฮุนอีกครั้ง
"ฉันเห็นว่ายังไม่หมด!!"แบคฮยอนชี้ไปที่เกมออนไลน์เกมโปรดของไคที่ยังอยู่บนหน้าเดสท็อป
"หมดแล้วจริงๆใช่ไหม?!!อย่าให้รู้ว่าโหลดใหม่นะถ้าโหลดใหม่นายจะไม่มีวันได้เจอเซฮุนอีก!!ไปนอนได้แล้วที่นอนนายอยู่ตรงนั้น!!"แบคฮยอนชี้ไปที่โซฟาตัวเล็กๆในห้องเขาและเดินเข้าห้องนอนไปทันที
"ตัวก็โตโซฟาก็นิดเดียวจะนอนได้ยังไงว่ะ?"ไคดูโซฟาตัวเล็กก่อนที่เขาจะตัดสินใจนอนบนนั้งโดยพยายามขดตัวให้เล็กที่สุด
"ตื่นไปทำกับข้าวได้แล้วฉันต้องรีบไปเรียน!!"แบคฮยอนเดินมาบอกไคที่กำลังนอนขดตัวอยู่ที่โซฟาไคจึงตื่นขึ้นมาทำข้าวต้มและไปอาบน้ำทันที
"จดให้ฉันทั้งคาบด้วยฉันจะนอน!!"แบคฮยอนยื่นชีทให้ไคไคได้แต่มองหน้าแบคฮยอนแต่เขาก็ยอมทำแต่โดยดีเขาต้องเขียนคำตอบของชีททั้งสองไปพร้อมๆกัน
"ทำแต่ข้าวต้มตอนเช้าฉันเบื่อแล้วนะทำอย่างอื่นตอนเช้าไม่ได้รึไงฉันไม่กิน!!"แบคฮยอนบอกก่อนที่จะเลือนถ้วยข้าวต้มจนน้ำข้าวต้มร้อนๆหกรดมือไค
"ร้อนไหม?...ฉันคิดว่าเนื้อหนาๆของนายคงไม่สะเทือนสินะ!!"แบคฮยอนบอกก่อนหันหน้าไปคุยกับชานยอล....เหนื่อยระยะเวลาสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาทำตามใจแบคฮยอนกับชานยอลทุกอย่างแต่ดูเหมือนไม่ถูกใจทั้งคู่เลย
"ไปเปิดประตูสิไค!!ใครมาเคาะตอนนี้ว่ะ?!!"แบคฮยอนโวยวายเพิ่งกลับมาจากมหาลัยก็มีคนเคาะประตูแล้ว
"ฮโยริน...."ฮโยรินเดินเข้ามาในห้องแบคฮยอนอย่างไม่สนใจ
"ไคฉันขอสั่งนายให้ไล่ชะนีมีนอนางนี้ให้ออกไปจากห้องฉันและนายห้ามยุ่งกับผู้หญิงคนนี้อีก!!"แบคฮยอนชี้หน้าฮโยรินอย่างเอาเรื่อง
"ฉันรู้ว่านายไม่มีทางไล่ฉันฉันรู้ว่านายต้องการฉัน...."ฮโยรินเดินเข้ามาพร้อมเบียร์กระป๋องไคมองหน้าฮโยรินอย่างครุ่นคิดเขาอยากจะหยิบเบียร์กระป๋องนั้นมาดื่มเพื่อคลายเหนื่อยแต่ถ้าเขาดื่มเขาก็ต้องการฮโยรินจริงๆเขาเคยพลาดมาครั้งนึงแล้วเขาจะไม่ทำให้เซฮุนเสียใจอีก....
"เก็บของๆเธอไปแล้วต่อจากนี้ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก!!กลับมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยไปประตูอยู่ตรงนั้น!!"ไคพยายามไม่หันหน้าไปหาฮโยรินเขาต้องทำเพื่อเซฮุน
"นายกล้าไล่ฉันหรอ?!!นายคิดว่าฉันจะไปหรอจงอิน?!!"ฮโยรินพยายามโน้มคอของไคลงมาเพื่อจูบกับเธอเหมือนมันมีภาพซ้อนขึ้นมาเหมือนไคเห็นเซฮุนยืนร้องไห้อยู่ข้างหลังฮโยรินเขาจึงผลักฮโยรินล้มลงไปทันที
"ขอโทษออกไปซะ!!"ไคเดินไปอยู่ข้างหลังแบคฮยอนและชานยอลที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่
"ไปได้แล้วยัยแรดคนเขามีแฟนอยู่แล้วใช้ดูมๆของเธอไปหาคนใหม่เธอ...ชิ้วชิ้ว"แบคฮยอนไล่ฮโยรินออกจากห้องโดยตัวเขาเดินไปปิดประตูทันที
"ทำไมอยู่ดีๆนายถึงผลักฮโยริน..."แบคฮยอนรู้ดีว่าถึงไคจะไม่ใช่ผู้ชายที่นิสัยดีแต่ว่าไคก็ไม่เคยจะทำร้ายร่างกายผู้หญิงแม้ว่าเขาจะรังเกียจผู้หญิงคนนั้นเท่าไหร่ก็ตาม
"ฉันเห็นเหมือนเซฮุนมายืนร้องไห้อยู่ที่ประตูตรงนั้นฉันผลักฮโยรินออกไปเพราะฉันจะไปหาเซฮุนแต่....เขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นจริงๆ"ไคบอกเหตุผลของเขากับแบคฮยอน
"เหลืออีก2อาทิตย์นายก็จะเจอเซฮุนแล้วนะ!!ถึงนายจะทำให้ฉันสงสารนายขึ้นมานิดนึงแต่ฉันก็ไม่ปล่อยให้นายสบายหรอกนะ!!ไปล้างจานซะ!!"แบคฮยอนบอกไคก่อนที่จะไปอาบน้ำ
"เซฮุนฉันคิดถึงนายจัง...."ไคเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเซฮุนที่วางอยู่หน้าโทรทัศน์ไคค่อยๆเปิดดูรูปคู่ของเขาสองคนแต่เป็นรูปคู่ที่เซฮุนมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสต่างจากตัวเขาที่เอาแต่ยิ้มกับเกม...เขาค่อยๆเปิดดูทุกๆอย่างข้อความทุกๆข้อความที่เขาส่งให้เซฮุนตั้งแต่เริ่มเขาเริ่มจีบเซฮุนยังอยู่ครบทุกฉบับต่างจากมือถือของเขาที่มันไม่เหลือแล้ว...รูปภาพต่างๆที่เซฮุนถ่ายไว้แต่รูปล่าสุดมันทำให้เขาเริ่มรู้ว่าเซฮุนเจ็บปวดขนาดไหน...รูปมันดูพร่ามัวคงจะเป็นเพราะน้ำตาของคนถ่ายหยดลงที่เลนต์กล้องแล้วรูปถ่ายนั้นคือรูปที่เขากับฮโยรินจูบกัน...ฉันทำผิดกับนายมาจริงๆเซฮุน
"เหนื่อยไหมหนึ่งเดือนที่ผ่านมา?...."แบคฮยอนถามไคในวันที่ครบหนึ่งเดือนพอดี
"เหนื่อยมากๆเหนื่อยสุดๆ!!"ไคหันไปบอกแบคฮยอน
"นายรู้ไหมว่าฉันทำแบบนั้นเพื่ออะไร?..."ไคก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบคฮยอนต้องการอะไร
"นายจะแกล้งฉัน!!"ไคตอบเหตุผลตามที่เขาคิดออกไป
"นายทำโน่นงานนี้ให้ฉันนิดเดียวเดือนเดียวนายก็บ่น...แต่นายรู้ไหมว่าเซฮุนทำงานพวกนี้ให้นายมากี่ปีแล้วแล้วเซฮุนเคยบ่นให้นายได้ยินสักคำไหมทั้งๆทีเขาก็....ไม่ได้สบายดีอย่างนายด้วย.."แบคฮยอนบอกเหตุผลออกมาไคลองนึกตามที่แบคฮยอนพูดเซฮุนทำงานพวกนี้ให้เขามาตั้งแต่ที่เป็นแฟนกันและเซฮุนก็ไม่เคยบ่นให้เขาได้ยินสักครั้ง
"ฉันจะพานายไปหาเซฮุนแต่ทำใจไว้หน่อยก็ดีนะ...ชานยอลไปกัน"แบคฮยอนบอกกับไคก่อนที่จะพาไคไปหาเซฮุน....
"มาโรงพยาบาลทำไมไหนบอกว่าจะพามาหาเซฮุนไง?"ไคถามแบคฮยอนที่นั่งนิ่งอยู่ข้างหน้าแบคฮยอนก็ยังเงียบและไม่ตอบไคจนเขาพาไคมาที่ห้องผู้ป่วยชั้น11ห้อง1112
"เซฮุน......"เมื่อแบคฮยอนเปิดประตูให้ไคได้เข้าไปในห้องพักผู้ป่วยไคก็เห็นร่างของเซฮุนมีเครื่องช่วยหายใจและเครื่องจับชีพจรอยู่ข้างๆเตียงใบหน้าที่ซีดจนน่ากลัว
"บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ทำใจไว้หน่อย..."แบคฮยอนเดินไปหาไคที่จับมือเซฮุนอยู่
"เซฮุน...เป็นอะไร.."ไคถามพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ค่อยๆไหลออกมา
"กล้ามเนื้ออ่อนแรง....เขาเป็นโรคนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วแต่เขาไม่ให้ฉันบอกนายเพราะเขากลัวว่านายจะเลิกกับเขาเพราะเขาก็ไม่รู้จะอยู่บนโลกนี้ได้นานเท่าไหร่..."ชานยอลบอกเหตุผลที่เขาได้ยินมาจากเซฮุน
"เซฮุน....."ไคเข้าไปกอดเซฮุนที่หลับไม่รู้เรื่องโอกาสของเขา....มันยังจะมีโอกาศเหลืออยู่อีกหรอ?
"นายได้เจอเซฮุนแล้วนะนายจะเลิกกับเขาไหม?..."แบคฮยอนถามไคที่เอาแต่ร้องไห้และกอดเซฮุน
"ไม่...ฉันจะรอเซฮุนฟื้นขึ้นมาให้โอกาศและให้อภัยฉัน...ฉันรักเขามาก..."ไคตอบคำถามของแบคฮยอนแต่ก็ยังคงกอดเซฮุนอยู่
"แล้วทำไมตอนเซฮุนอยู่ฟังไม่พูดเขาจะได้ยินนายไหมตอนนี้อ่ะ...ตอนที่เขามีแรงนายก็ไม่สนใจเขาทำร้ายสารพัดแต่พอเขาเป็นแบบนี้นายก็มาพูดแบบนี้เนี่ยนะ..."แบคฮยอนถามขึ้นมาอีกรอบ
"ฉันผิดไปแล้ว...ฉันอยากจะกลับไปแก้ไขสิ่งที่ฉันทำพลาดเซฮุนฉันขอโทษ..."ไคบอกกับเซฮุนเบาๆ
"นายรู้ไหมว่าทำไมเซฮุนต้องมานอนโรงพยาบาลและอาการหนักขนาดนี้...เป็นเพราะนายวันนั้นเซฮุนไปนอนกับนายแล้วลืมเอายาไปมันก็หนักแล้วนายยังจะทำให้เซฮุนเสียใจโดยการจูบผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเขาอีกนายมัน...."ชานยอลเดินมาปิดปากแบคฮยอนไว้แค่นี้เขาดูก็รู้แล้วว่าไคเสียใจแค่ไหนกับความผิดที่ไคได้ทำลงไป
"แค่นี้มันก็รู้สึกแย่พอแล้วอย่าไปซ้ำเติมมันเลย...ฉันจะกลับแล้วนายจะไปด้วยไหม?"ชานยอลหันมาถามไคที่ร้องไห้มาเป็นชั่วโมงแล้ว
"ไม่เป็นไรนายกลับไปก่อนเถอะฉันอยากอยู่กับเซฮุน...."ไคบอกกับชานยอลก่อนที่เขาจะหันไปสนใจเซฮุนที่นอนโดยมีเครื่องช่วยหายใจพยุงชีวิตอยู่
"มือนายเย็นมากเลยนะเซฮุน....ฉันจะจับมือนายไว้ทั้งคืนเลยดีไหมนายมือนายจะได้อุ่นขึ้น..."ไคจับมือเซฮุนมาแนบไว้กับใบหน้าของเขา
"ไค...ตื่นได้แล้วลูกหนูมีเรียนไม่ใช่หรอ?.."แม่ของเซฮุนมาปลุกไคที่นั่งหลับอยู่ข้างๆเซฮุน
"คุณแม่...อ้อครับๆงั้นผมไปเรียนก่อนนะครับตอนเย็นผมจะมาใหม่..."ไคลุกขึ้นมาก่อนที่จะก้มลงไปกระซิบเซฮุน
"เซฮุนเดี๋ยวตอนเย็นไคมาหาใหม่นะครับรอไคก่อนนะ..."ไคก้มจมูกโด่งของเขาลงไปที่แก้มซีดของเซฮุนก่อนที่เขาจะเดินออกไปทันที
"ทำอะไรอ่ะ...."เลย์เดินมาถามไคที่กำลังนั่งลอกอะไรสักอย่างอยู่
"ทำงานให้เซฮุนเซฮุนจะได้มีคะแนนแล้วเรียนจบไปพร้อมๆกัน"ไคตอบเลย์แต่สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องไปที่กระดาษที่มีตัวหนังสือมากมาย
"นายดูรักเซฮุนมากเนอะ..."เลย์เดินมานั่งคุยเป็นเพื่อนไค
"นี่มันยังไม่ได้ครึ่งที่เซฮุนดูแลฉันเลยนะ....ทั้งๆทีเขาดูแลฉันทุกอย่างแต่ฉันกลับทำร้ายสารพัดทำให้เขาเสียใจ....ฉันอยากจะกลับไปให้ดีกว่านี้ถ้าฉันรู้ว่าเซฮุนจะเป็นแบบนี้..."ไคบอกเลย์ถึงสิ่งที่อยู่ในใจเขาตอนนี้
"มันก็จริงฉันคุยกับเซฮุนหลายครั้งนายรู้รึเปล่าว่าฉันแอบชอบรุ่นพี่คริสแล้วที่รุ่นพี่คริสเข้ามาสนิทกับพวกเราเพราะว่ารุ่นพี่คริสชอบเซฮุนฉันไม่ได้ว่านายนะ...แต่นายก็รู้ใช่ไหมว่าพี่คริสเขาดีกว่านายทุกอย่างแต่เซฮุนกลับปฎิเสธพี่คริสเพียงเพราะเขาบอกว่าเขามีนายอยู่และเขาก็รักนายมาก..."เลย์ได้บอกสิ่งที่เขาต้องการจะบอกกับไคตั้งนานแล้วเพียงแต่เซฮุนห้ามเขาไว้เท่านั้นเอง
"ฉัน......"ไคไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกแบบนี้ยังไงมันบรรยายไม่ถูกเขารู้สึกว่าเขาเป็นแฟนที่แย่มาก...
"เซฮุนนายรักฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ?...ฉันเป็นแฟนที่ไม่ดีเลย..ฉันขอโทษขอโทษขอโทษจริงๆ...."ไคบอกกับเซฮุนที่นอนหลับอยู่ตลอดเวลา
"ทำไมโทษตัวเองอย่างนั้นหล่ะลูก...เพราะหนูคงไม่รู้มากกว่าว่าเขาเป็นแบบนี้แม่รู้เพราะเซฮุนเล่าให้แม่ฟังว่าหนูเป็นคนเดียวที่ไม่รู้ว่าเซฮุนเป็นแบบนี้...."แม่ของเซฮุนเดินปลอบไคที่เอาแต่ทำหน้าเศร้าแล้วจับมือเซฮุนอยู่
"ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เซฮุนเป็นแบบนี้ครับผม่ถ้าผมใส่ใจเซฮุนกว่านี้....เซฮุนอาจจะไม่เป็นแบบนี้..."ไคหันไปบอกกับแม่เซฮุน
"ไม่ต้องร้องไห้นะลูก...ถ้าลูกชายแม่ตื่นมาแล้วเห็นว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ไคร้องไห้เซฮุนคงไม่ดีใจหรอก..."แม่เซฮุนกอดปลอบแฟนของลูกชายเธอ
"แล้วเมื่อไหร่เซฮุนจะตื่นขึ้นมาฟังหล่ะครับ....ผมอยากจะบอกเซฮุนหลายเรื่อง..."ไคถามแม่เซฮุนที่กอดปลอบเขาอยู่
"หมอบอกว่า...เซฮุนจะเป็นเจ้าชายนิทราไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีปาฏิหารย์"แม่เซฮุนบอกอย่างเหนื่อยใจเธอเฝ้าลูกชายของเธอมาเป็นเดือนแล้วไม่มีท่าทีว่าเซฮุนจะตอบสนองเลยสักนิด
"ผมอยากกลับไปแก้ไขในสิ่งที่ผมทำผิดกับเซฮุน...กรรมมันตามสนองผมแล้วแหละครับ...เวลามีเซฮุนอยู่ดูแลผมผมกลับไม่สนใจเขาแต่พอเวลาไม่มีเขาอยู่ผมกลับอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเซฮุนอยู่...."ไคหันไปหาเซฮุน
"ไม่มีเธอแล้วอ้อนวอนแค่ไหน.....ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็ไม่มีวันย้อนคืน...จบลงตรงนี้สิ้นแรงขัดขืน...อยากจะย้อนเวลาจากตรงนี้อยากจะทำให้ดีให้รักของเราฟื้นคืน....ตื่นขึ้นมาเร็วๆนะฮุน...ไครอฮุนให้อภัยไคอยู่นะ.."ไคจับมือที่ไร้เรี่ยวแรงของเซฮุนขึ้นมาแนบกับใบหน้าของเขา
"กลับไปพักผ่อนก่อนไป....ช่วงนี้หนูดูโทรมๆไปนะลูก.."แม่ของเซฮุนบอกกับไคที่กำลังมองเซฮุนถ้าเซฮุนรู้ว่าไคสนใจตัวเขาขนาดนี้เขาคงดีใจมาก
"ไค...."เสียงเรียกทำให้ไคต้องหันไปตามเสียง
"เซฮุน!!ไคคิดถึงมากออกจากโรงพยาบาลมาได้แล้วหรอ?!!"ไควิ่งเข้าไปกอดเซฮุนทันที
"ฮุนจะมาบอกว่าฮุนรักไคมากนะ...แต่ฮุนไม่รู้ว่าจะอยู่กับไคได้นานเท่าไหร่ฮุนเริ่มไม่ไหวแล้ว....แต่ฮุนเป็นห่วงไคนะไม่รู้ว่าถ้าไม่มีฮุนแล้วใครจะทำกับข้าวให้ไคกินใครจะดูแลไค..."เซฮุนกอดตอบไค
"ไม่ได้ฮุนต้องอยู่กับไคก่อน!!ไม่ได้นะ!!!"ไคตะโกนขึ้นมากลางดึกภายในห้องนอนของเขา
"ฝันไปหรอ?!!เห้ย!!"ไครีบหยิบกุญแจรถและรีบไปโรงพยาบาลทันที
"มีอะไรรึเปล่าไค...."แม่ของเซฮุนตกใจที่อยู่ดีๆไคก็เปิดประตูห้องผู้ป่วยเขามาตอนตี1
"เซฮุน!!นายอย่างเพิ่งเป็นอะไรนะฉันรักนายมากนะเซฮุนนายตื่นมาอยู่กับฉันก่อน!!!"ไคเดินเข้าไปกอดเซฮุนและเริ่มเขย่าตัวเซฮุนทันทีตอนแรกแม่ของเซฮุนก็สงสัยแต่พอเธอมองไปที่เครื่องวัดการทำงานของหัวใจของเซฮุนเธอก็เข้าใจทันทีจังหว่ะการเต้นของหัวใจมันน้อยกว่าคนปกติ
"ห้ามเป็นอะไรนะเซฮุน!!นายต้องทนได้นะนายต้องสู้กับมันได้นายไม่อยากได้ยินคำว่ารักจากฉันหรอ?!!"เมื่อเห็นว่าชีพจรของเซฮุนต่ำลงเรื่อยๆไคจึงค่อยเขย่าเซฮุนอยู่ตลอดจนกระทั่งมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบเสียงของเครื่องวัดชีพจรส่งเสียงดังยาวนั่นหมายความว่าหัวใจของคนที่อยู่บนเตียงนั้นหยุดทำงานไปแล้ว.......
"เซฮุน!!!!!"ไคตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงของเครื่องวัดชีพจร
"เซฮุนทำไมทิ้งฉันไปแบบนี้....ฮือ...ตื่นมาอยู่กับฉันก่อนฉันอยากทำตัวดีๆกับนายอีกสักครั้งเซฮุน..ฮึก...เซฮุน!!"ไคร้องไห้ออกมาพร้อมกับเขย่าเซฮุนในอ้อมกอดของเขาเผื่อเซฮุนจะฝื้นขึ้นมา
"ไม่เซฮุน!!นายรักฉันมากนายเป็นห่วงฉัน...ฮึก...นายก็มาตื่นมาดูแลฉันสิไม่ใช่ทิ้ง...ฮือ..ฉันไปแบบนี้ถ้านายฝื้นขึ้นมาฉันจะดูแลนายให้ดีกว่านี้เซฮุน!!ตื่นขึ้นมา!!ฉันบอกให้ตื่น..ฮือ!!"ไคยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเซฮุนเป็นคนแรกที่ทำให้เขาร้องไห้ได้ขนาดนี้เขาเข้าใจเลยว่าเวลาเสียอะไรสักอย่างในชีวิตไปแล้วต่อให้เราอ้อนวอนยังไงก็ไม่มีวันได้กลับคืนมาแล้วมันเป็นยังไง...หมดแล้ว...เขาคงหมดทางขัดขืนโชคชะตาแล้ว
"เซฮุน...ฉันรักนายนะ...รักนายมาก..."ไคจูบไปที่กลีบปากซีดของเซฮุนอย่างอ่อนโยนเหมือนจูบจากลาแต่แล้ว...เครื่องวัดชีพจรก็กลับมาทำงานเป็นปกติอีกครั้ง...เซฮุนกลับมาหายใจในอ้อมกอดของเขาอีกรอบ
"ขอบคุณเซฮุนขอบคุณที่ไม่ทิ้งฉันไป...."ไคกอดเซฮุนแน่นเหมือนอยากให้ความอบอุ่นจากร่างกายเขาถ่ายทอดไปสู่ร่างกายของเซฮุน
"คนไข้คงจะสู้ไม่ไหวกับโรคที่เป็นอยู่แต่ยากมากเลยนะครับที่จะรอดอีกครั้งปาฏิหารย์แบบนี้เกิดกับผู้ป่วยหนึ่งในล้านเลยนะครับลูกชายคุณโชคดีจริงๆหมอขอตัวนะครับ...."คุณหมอเขามาเช็คและบอกอาการของเซฮุนก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
"เป็นยังไงบ้าง...."ไคเดินมาจับมือเซฮุนที่นอนหายใจอยู่บนเตียงตอนนี้อาการของเซฮุนดีขึ้นมากแล้วหลังจากเหตุการณ์นั้น3อาทิตย์ไม่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจแต่เซฮุนก็ยังไม่ตอบสนองคนรอบข้าง
"ได้นอนบ้างรึยังเนี่ยขอบตาดำเชียว...นอนก่อนเถอะเดี๋ยวเป็นอะไรไปอีกคน"แม่เซฮุนเดินมาบอกไคที่เอาแต่ดูแลเซฮุนจนละเลยการดูแลตัวเอง
"ครับผม..."ไคจับมือของเซฮุนแนบกับแก้มของเขาก่อนที่จะฟุบเตียงหลับอยู่ข้างๆเซฮุน
"ไค..."เสียงเรียกแผ่วเบาแต่สำหรับไคมันเป็นเสียงที่เขาเฝ้ารอคอยมาตลอด
"เซฮุน.....ฉันรักนายฉันขอโทษสำหรับสิ่งที่ฉันทำไม่ดีกับนายให้โอกาสฉันอีกรอบฉันอยากจะตัวดีๆกับนายบ้าง!!"ไคเข้าไปกอดเซฮุนที่นอนอยู่บนเตียงทันทีเขารีบพูดสิ่งที่อยู่ในใจเขาให้อีกคนได้กินก่อนที่มันจะสายไป
"รัก...."เซฮุนพูดสั้นๆก่อนที่จะหลับไปอีกรอบไคเดินไปบอกแม่เซฮุนก่อนที่คุณหมอจะมาตรวจเซฮุนอีกรอบ
"คนไข้แค่มีอาการอ่อนเพลียครับคิดว่าพรุ่งนี้เช้านะจะลุกขึ้นมาคุยได้แล้วดีใจด้วยนะครับ..."หมอบอกกับไคและแม่ของเซฮุนก่อนที่จะเดินออกไป
"รู้ได้ยังไงว่าเซฮุนฟื้นแล้ว?..."แม่เซฮุนถามไคที่เอาแต่ยิ้ม
"ตอนแรกผมก็หลับอยู่แล้วก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อผมผมก็เลยลืมตาก็เจอเซฮุนมองผมอยู่...."ไคตอบแม่เซฮุน
"แม่เห็นเราพูดมาตลอดเลยหนิว่าอยากจะดูแลลูกแม่ต่อจากนี้แม่ฝากด้วยนะพรุ่งนี้ครบกำหนดที่แม่จะต้องกลับไปทำงานแล้ว...."แม่ของเซฮุนตบไหล่ไคเล็กน้อย
"ครับผมต่อจากนี้ผมจะดูแลเซฮุนอย่างดีเลยครับไม่ต้องห่วง...."ไคยิ้มให้แม่เซฮุนก่อนที่จะเดินไปหาเซฮุน
"แม่ไปก่อนนะฝากเซฮุนด้วยนะลูก..."แม่เซฮุนเดินมาบอกไคที่เอาแต่นั่งจ้องเซฮุนที่หลับอยู่
"ครับผม!!"ไคหันไปตะเบะให้แม่เซฮุนก่อนที่หันมาสนใจเซฮุน
"ตื่นแล้วหรอ?!!"ไคยิ้มให้เซฮุนที่กำลังกระพริบตาเพื่อปรับสภาพตาให้สู้กับแสงภายนอก
"อืม..."เซฮุนตอบอย่างงงๆ
"ทำไม...โทรมแบบนี้..."เซฮุนค่อยๆพูดก่อนที่จะมือของเขาแตะไปที่ใบหน้าของไคเล็กน้อย
"ไม่ได้นอนเฝ้าใครบางคนอยู่กลัวตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอกัน..."ไคยิ้มให้เซฮุน
"ขอบคุณนะ"เซฮุนเข้าไปกอดไคที่กำลังนั่งข้างๆเตียงเขาอยู่
"ขอบคุณอะไร...ไคต้องขอบคุณฮุนต่างหากที่อยู่กับไค..."ไคลูบผมเซฮุนที่กำลังซบไหล่เขาอยู่
"ตอนแรกฮุนก็ไม่ไหวจริงๆทุกอย่างในร่างกายฮุนมันขยับไม่ได้เลยมันไม่มีแรงจริงๆจนฮุนคิดจะไม่สู้ปล่อยให้มันคลาดชีวิตฮุนไปแล้วแต่ฮุนคิดถึงไค....ฮุนเป็นห่วงไคเลยคิดว่าตัวเองยังเป็นอะไรไม่ได้เลยทำให้ฮุนต้องสู้กับโรคและฟื้นขึ้นมาขอบคุณนะ..."เซฮุนบอกไคเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เขาพบเจอ
"จริงหรอ?...แต่ไคก็ขอบคุณนะที่ฮุนตื่นขึ้นมาไคสำนึกได้แล้วว่าทำผิดกับฮุนไว้เยอะ...ไคอยากจะทำตัวดีๆให้เหมาะสมกับที่ฮุนเรียกไคว่าแฟนไคทำหน้าที่แฟนได้ไม่ดีเลยขอโทษ...."ไคขอโทษเซฮุนเกี่ยวกับสิ่งที่เขาทำผิดและอยากกลับไปแก้ไข
"ไม่จริง...ไคทำหน้าที่ของไคได้ดีที่สุดแล้วแค่เห็นไคฮุนก็มีกำลังใจที่จะอยู่ต่อแล้วไคเป็นกำลังใจสำคัญและคนสำคัญของฮุนรองจากแม่เลยนะทำเป็นขี้แย้ไปได้ร้องไห้ทำไม..."เซฮุนเช็ดน้ำตาจากใบหน้าของแฟนหนุ่มตั้งแต่คบกันมาเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นไคร้องไห้
'เมื่อมีสิ่งที่มีคุณค่าอยู่กับตัวแต่เรากลับละเลยต่อสิ่งที่มีคุณค่าทำเหมือนไม่ใช่สิ่งสำคัญจนวันหนึ่งต้องเสียสิ่งนั้นไปแล้วเราก็ต้องมาเสียใจเอง...นั้นแหละคือกรรมที่ตามสนองต่อการละเลยและไม่ใส่ใจกับสิ่งสำคัญ'
ความคิดเห็น