คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Hunkai : I think I ..... love you end
"หาวพี่เซฮุนไปอาบน้ำได้แล้วพี่ต้องไปทำงานนะเว้ย!!"เทาเดินมาปลุกเซฮุนในผ้าห่มคิตตี้สีชมพู
"ใครเอาผ้าห่มผืนนี้มาให้เซฮุนใช้มันดูตลกหว่ะ!! ฮาฮ่า"เลย์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำหันไปมองเซฮุนที่หลับอยู่กับผ้าห่มคิตตี้ก็อดขำไม่ได้จริงๆ
"ไม่รู้เหมือนกันพี่แต่ผมคิดว่าพี่เซฮุนไม่ใช่คนที่หยิบมาใช้เอง"เทาหันไปมองไคที่เพิ่งออกมาจากห้องนอนแทนคำตอบให้เลย์
"พี่เอาผ้าห่มมาจากไหนเนี่ย?"เทาเดินเข้าไปถามเซฮุนที่เพิ่งตื่น
"ไคเอามาห่มให้เมื่อคืนตอนเที่ยงคืน..."เซฮุนตอบคำถามของเทาเมื่อคืนตอนยังไม่หลับเขาได้ยินคำพูดของไคทุกคำ
"ก็ว่ามันดูขัดๆถ้าพี่จะหยิบมาใช้ไปอาบน้ำเหอะ"เทาหยิบเสื้อผ้าให้เซฮุนเข้าไปอาบน้ำ
"อ่ะให้ยืมแขนเกาะ"เซฮุนยื่นแขนไปให้ไคก่อนที่พวกเขาจะลงลิฟต์กัน
"ไม่ต้องขอบคุณ"ไคเดินไปเกาะแขนเลย์แทน
"เซฮุนกินแซนด์วิชป่ะทำมาเผื่อ!!"เลย์หยิบแซนด์วิชออกมาจากกระเป๋า
"ขอบคุณแต่ขับรถอยู่ไม่มีมือ"เซฮุนมองไปที่คนข้างๆเขาที่กำลังมองออกไปนอนหน้าต่างอยู่
"ไคป้อนพี่เซฮุนหน่อยดิพี่ขับรถให้มึงเลยนะเขาเป็นหัวหน้ามึงเลยนะเว้ย!!"เทายื่นแซนด์วิชให้ไค
"มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาแล้วเขาจะทำไมหล่ะ!!"ไคหันไปแขวะเซฮุนก่อนที่จะหันออกไปนอกหน้าต่าง
"ไม่ต้องมองแบบนั้นเลย....ทำก็ได้!!ยุ่งจริงๆเลยอ้าปาก!!"ไคยื่นแซนด์วิชไปป้อนเซฮุนพร้อมเอามือของเขารองไว้ใต้คางเซฮุน
"เฮ้อคู่นี้น่ารักหว่ะ..."เลย์หันไปกระซิบเทา
"เราเปลี่ยนฝั่งกันเถอะพี่เลย์"เทาหันไปบอกเลย์พร้อมมองใครสองคนที่ทะเลาะกันอยู่หน้าลิฟต์
"งานใกล้เสร็จแล้วเหลือไปดูงานอีกเกือบอาทิตย์ก็เสร็จแล้ว!!"ซิ่วหมิ่นบอกเพื่อนๆที่กำลังคุยถึงผลงานกันอยู่
"เฮ้อ!!พวกกูไม่เป็นกลางแล้วนะเว้ย!!พวกกูเชียร์ฮุนไค!!"เลย์เดินไปบอกพวกเพื่อนๆที่อยู่ที่โต๊ะ
"ได้ไงว่ะอย่างงี้ข้างกูก็มี2คนดิ..."ซิ่วหมิ่นพูดขึ้น
"ก็คงงั้นหว่ะกูชอบเวลาฮุนไคอยู่ด้วยกันมากกว่า..."เลย์บอกกับซิ่วหมิ่น
"ดีมากถ้าเราแพ้ก็หาร4ค่าพิซซ่านะเว้ย...ฮาฮ่า"แบคฮยอนเดินเข้าไปกอดคอเลย์
"เออดีตัวหารเยอะดี..."เลย์หันไปบอกแบคฮยอนอย่างเอือมๆ
"คุยอะไรกันอยู่พี่ๆ!!"ไคที่เพิ่งไปเข้าห้องน้ำกลับมาถามพวกพี่ๆที่คุยกันอยู่
"เปล่าๆจะบอกว่างานจะเสร็จแล้วนะ...ดีใจเปล่า!!"เฉินเดินเข้ามากอดคอไค
"แสดงว่ามันจะครบ3เดือนแล้วหล่ะสิ....ถ้าผมจำไม่ผิดศุกร์นี้ก็ฝึกงานวันสุดท้ายแล้วสินะ..."ไคบอกอย่างเศร้าๆ
"อยู่ต่อไม่ได้หรอ?..."แบคฮยอนเดินมาถามไค
"ไม่ได้หรอพี่ผมสัญญากับพ่อไว้แล้วว่าถ้าฝึกงานเสร็จผมจะอยู่กับพ่อกับแม่ไม่ไปไหน.."ไคบอกก่อนที่จะเดินไปกินน้ำ
"แล้วแบบนี้ใครจะได้กินพิซซ่าหล่ะ?"ซิ่วหมิ่นพูดขึ้นมาเพราะถ้าไคไปก็ยังไม่มีรู้ผลแพ้ชนะสิ
"พี่อยากกินหรอเดี๋ยววันศุกร์ไปกินกันก็ได้นะฉลองที่งานเสร็จไง!!"ไคเดินมาบอกซิ่วหมิ่นที่กำลังนั่งทำงานอยู่
"ไค!!พี่ซื้อขนมมาฝากได้ยินว่าศุกร์นี้เราจะกลับแล้วหรอ?ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยหรอ?"ซูโฮเดินขึ้นมาหาไคเป็นปกติถามขึ้น
"ก็คงอย่างงั้นแหละพี่อยู่ต่อไม่ได้หรอกขอบคุณสำหรับขนมนะครับพี่ชาย"ไคบอกพร้อมยิ้มให้กับซูโฮแบคฮยอนชานยอลเลย์และเทาเริ่มยิ้มเมื่อไคเรียกซูโฮว่าพี่ชายแววผู้ชนะมาแต่ไกล
"งั้นวันนี้ไปกินข้าวกับพี่นะ"ซูโฮนัดไค
"ได้สิครับพี่!!พี่ไปทำงานเหอะป่านนี่เอกสารกองเต็มหัวหมดแล้ว ฮาฮ่า"ไคบอกซูโฮที่ดูซึมๆแปลกๆ
"อืมๆกลางวันนี้พี่ขึ้นมาหารอพี่นะ"ซูโฮบอกก่อนจะเดินลงไป
"พี่เซฮุนกลางวันนี้ไปกินข้าวกับผมนะ!!"เสียงของลู่ฮานดังขึ้น
"พี่เซฮุนไปกินข้าวกับผมนะ!!"ไคก็ยังคงแกล้งลู่ฮานอยู่เหมือนเดิมเขาคงจะแกล้งลู่ฮานจนวินาทีสุดท้ายที่ได้อยู่ที่นี่สินะ
"วันนี้ฉันไม่กินข้าวพวกนายไปกินกันเองเถอะ..."เซฮุนได้ยินที่ซูโฮนัดไคแล้วเขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยเขาแกะมือทั้งไคและลู่ฮานออก
"เป็นอะไรของเขาว่ะ"ทุกคนงงกับการกระทำแปลกๆของเซฮุนแม้แต่ไคเองก็ไม่เข้าใจ
"พี่เซฮุน!!"ลู่ฮานรีบวิ่งตามเซฮุนที่เดินออกไปทันที
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะไคข้าวไม่อร่อยหรอ?"ซูโฮถามไคที่เอาแต่เหม่อลอย
"เปล่าครับอร่อยมากเลยครับ!!"ไครีบหันมาสนใจข้าวในจานตัวเอง
"อร่อยก็กินเยอะๆสิ!!"ซูโฮบอกพร้อมตักกับข้าวให้ไค
"พี่ขึ้นไปก่อนเลยนะครับเดี๋ยวผมซื้อของแปปนึง!!"ไคหันไปบอกซูโฮก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อๆแถวๆออฟฟิตเขาไปซื้อข้าวกล่องให้ใครบางคนที่บอกว่าจะไม่กินข้าวเฮ้อแล้วเขาจะไปสนใจกระเพาะคนแบบนั้นทำไมกัน
"ไคหล่ะ"เซฮุนเดินไปถามซูโฮเพราะเขาได้ยินว่าซูโฮไปกินข้าวกับไค
"แวะร้านสะดวกซื้อเดี๋ยวก็ขึ้นมา"พอได้ยินแค่นั้นเซฮุนก็รีบวิ่งไปกดลิฟต์ทันที
"ทันพอดี"เซฮุนเห็นไคที่กำลังเดินมาพอดี
"ไหนบอกว่าไม่กินอะไรไง!!"ไคมองเซฮุนที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์
"ก็ไม่ได้กินแต่ลงมารับใครบางคนที่กลัวลิฟต์กลัวว่าต้องเดินขึ้นบันได12ชั้น"เซฮุนบอกไปตามความจริง
"อะไรใครกลัวลิฟต์ไม่มี"ไคบอกเสียงสูงก่อนที่ลิฟต์จะมาพอดี
"ถ้าไม่กลัวงั้นเดี๋ยวพี่ตามขึ้นไปอีกรอบนึงนะ"เซฮุนแกล้งบอกไคที่เขาลิฟต์ไปแล้ว
"ไม่เอา!!"ไควิ่งมาลากเซฮุนให้เข้าลิฟต์มาด้วยกัน
"นี่คือไม่มีคนกลัวลิฟต์"เซฮุนหันไปถามไคที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
"อืมไม่กลัว"ไคเลือกที่จะไม่เกาะแขนเซฮุนแต่เขาเลือกที่จะยืนเบียดเซฮุนแทนคนมันกลัวนี่น่า
"แล้วในมืออะไรหล่ะ"เซฮุนถามสิ่งที่ไคถือขึ้นลิฟต์
"ซื้อมาให้เห็นบอกว่าจะไม่กินข้าวเลยซื้อมาให้!!"ไคตอบคำถามเซฮุนพร้อมยื่นกล่องข้าวให้เมื่อลิฟต์อยู่ชั้น12พอพูดจบไคก็เดินออกจากลิฟต์ทันที
"ขอบคุณนะ"เซฮุนเดินไปบอกไคที่กำลังคุยกับเทาอยู่และเดินกลับไปที่ห้องทำงานเขาทันที
"วันศุกร์แล้วอ่ะตกลงเย็นนี้ไปกินพิซซ่ากันใช่ป่ะ?!!"ซิ่วหมิ่นถามขึ้นทันทีเมื่อถึงเช้าวันศุกร์
"วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะพี่ไม่ให้ไปได้ป่ะ!!"แบคฮยอนเดินมากอดไคไว้
"ไม่ได้พี่ผมก็มีสัญญากับพ่อไว้แล้วพี่จริงๆผมก็อยากทำงานกับพวกพี่ๆต่อนะแต่อยากที่บอกคิดถึงก็โทรหาสั่งให้ผมทำงานได้ให้พี่เลย์ไปเอาให้ก็ได้!!"ไคหันมาบอกแบคฮยอนที่กอดเขาอยู่
"เย็นนี่ร้านพิซซ่าเจอกันนะพี่เดี๋ยวผมลงไปชวนพี่ซูโฮให้!!"ไคบอกพี่ๆในแผนกก่อนที่เขาจะลงไปที่ชั้น9
"พี่ซูโฮเย็นนี้แผนกผมไปกินพิซซ่ากันพี่อย่าลืมไปนะ"ไคเดินมาบอกซูโฮที่กำลังถ่ายเอกสารอยู่
"แล้วหลังจากเลี้ยงพิซซ่าแล้วไคว่างรึเปล่า"ซูโฮถามไคมันคงได้เวลาแล้วแหละวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เขาจะได้เจอไคแล้วหนิ
"ว่างพี่มีอะไรรึเปล่า??"ไคถามอย่างงงๆ
"พี่จะชวนไปเดินเล่นต่อนิดหน่อยนะพอจะไปกับพี่ได้รึเปล่า?"ซูโฮชวนไคทันที
"ได้ดิพี่งั้นเดี๋ยวพี่จะไปเมื่อไหร่ก็บอกผมนะ"ไคพูดจบเขาก็เดินขึ้นบันไดไปทันที
"พี่เซฮุนวันนี้วันสุดท้ายแล้วพี่มีอะไรจะบอกไคไหม?"เทาเดินมาถามเซฮุนที่ห้องทำงานของเซฮุน
"พี่ว่าพี่ซูโฮก็ชิงพี่บอกก่อนตามเคย"เซฮุนถอนหายใจท่าทางเขาจะแพ้ซูโฮจริงๆแหละ
"ผมว่าพี่ต้องมีบอกมันละกันนะพี่ผมเชื่อว่ามันไม่ใจร้ายหรอกผมเชื่อว่ามันต้องรับฟังพี่สู้ๆนะพี่"เทาบอกก่อนที่จะเดินออกไปทันที
"มากินพิซซ่ากันทั้งทีไม่มีใครยิ้มเลยหรอยิ้มหน่อยสิ!!"ซิ่วหมิ่นบอกทุกคนที่กำลังนั่งหน้าเศร้าอยู่
"ใช่ไม่ต้องเศร้าไปพี่ๆถ้าพวกพี่คิดถึงก็ไปหาผมที่บ้านดิพิซซ่ามาแล้วกินๆกันเหอะมา!!"ไคเริ่มตักพิซซ่าใส่จานทุกคน
"ไม่ต้องฉันตักให้พี่เซฮุนเอง!!"ลู่ฮานแย่งที่ตักมาจากมือไคก่อนที่จะตักให้เซฮุนเอง
"กินดิ!!"ไคที่นั่งมองเซฮุนนานพูดขึ้นพร้อมจิ้มพิซซ่าในจานเขาป้อนเซฮุนที่เอาแต่จ้องพิซซ่า
"พี่เซฮุนเขาไม่กินหรอก!!"ลู่ฮานบอกไคจึงค่อยๆลดส้อมของเขาลงทันที
"ไม่เป็นไรไม่กินก็ไม่ได้ว่าพี่ซูโฮกินไหมครับ!!"ไคเริ่มไม่พอใจเซฮุนที่ไม่กินพิซซ่าของเขาจึงป้อนให้ซูโฮที่นั่งข้างๆเขาแทน
"เซฮุนทำไมนายไม่กินน้องมันอุตส่าห์ป้อน"เลย์กระซิบถามเซฮุนที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆเขา
"ฉันแพ้ชีส"เซฮุนตอบสั้นๆ
"แล้วไม่บอก!!ถ้าบอกจะได้ไม่สั่งว่าเอ็กตร้าชีท"ไคบอกเซฮุนที่นั่งนิ่งๆอยู่ข้างๆเขา
"ขอโทษ"เซฮุนตอบสั้นๆทำไมเขาถึงรู้สึกอึดอัดแบบนี้สรุปว่ายังไงวันนี้เขาก็คงต้องบอกอะไรบ้างอย่างกับไคใช่ไหม
"แพ้ไก่รึเปล่า?!!หวังว่าคงไม่แพ้นะ!!"ไคตักไก่ให้เซฮุนท่ามกลางสายตาเพื่อนทั้งโต๊ะ
"ขอบคุณ"เซฮุนบอกสั้นๆเพราะว่าซูโฮมองเขาอยู่หน่ะสิ
"ยิ้มไม่เป็นรึไงผมจะอยู่วันสุดท้ายแล้วนะยิ้มให้ดูหน่อยได้ป่ะ?!!"ไคทนไม่ไหวถึงกับต้องบังคับให้เซฮุนยิ้มเลยที่เดียวเซฮุนเป็นคนแรกที่ทำให้โมโหเพราะไม่ยิ้มให้เขาได้ขนาดนี้เซฮุนค่อยๆยิ้มให้ไคดู...เวลามันน้อยลงน้อยลงทุกที
"ไคมันจะมืดแล้วอ่ะไปกันพี่ก่อนได้ไหม?."ซูโฮถามไคที่นั่งข้างๆเขาที่เอาแต่มองเซฮุน
"ได้สิครับ...งั้นผมขอกลับก่อนนะ!!"ไคบอกพร้อมลุกออกไปโดยไม่หันมามองเซฮุนแม้แต่นิดเดียวเลย
"พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย"ไคเริ่มอารมณ์ไม่ดีเนื่องจากเซฮุนเป็นเหตุผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลกับเขามีเกินไปแล้ว
"ไปเดินเล่น"ซูโฮบอกไคก่อนที่เขาจะขับรถไปจอดที่สวนสาธาระณะแห่งนึง
"บรรยากาศดีมากเลย"ไคลงมาจากรถก่อนที่จะเดินไปรอบๆบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดิน
"พี่ขอจับมือได้ไหม?"ซูโฮยื่นมือของเขาไปให้ไค
"ได้สิครับ!!"ไคยื่นมือขอเขามาจับมือกับพี่ซูโฮแล้วเดินไปรอบๆสวนสาธระณะ
"เคยมาที่มานี่มาก่อนรึเปล่า?"ซูโฮถามเพราะเขาว่ามันเริ่มจะเงียบเกินไปแล้ว
"ไม่เคยปกติผมอยู่แค่ที่คอนโดออฟฟิตร้านอาหารแถวๆออฟฟิตที่นี้สวยมากๆเลยนะครับขอบคุณนะครับที่พาผมมา"ไคหันไปยิ้มให้ซูโฮอยู่ดีๆซูโฮก็หยุดเดินไปพาไคไปนั่งที่ม้านั่งที่ภายหน้าเป็นทะเลสาบที่กำลังสะท้อนแสงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน
"............."ซูโฮก็ไม่ปล่อยมือจากไคแต่เขาไม่รู้จะเริ่มพูดความรู้สึกของเขายังไง
"มีอะไรรึเปล่าครับนั่งเงียบเชียว"ไคถามซูโฮมันเป็นบรรยากาศที่อึดอัดแปลกๆ
"พี่รักไค..."ซูโฮพูดขึ้นมาตรงๆก่อนที่จะหันไปสบตากับคนข้างๆ
"ผมรู้ครับว่าพี่รักผมเพราะผมเป็นน้องชายพี่ไงผมก็รักพี่ในฐานะพี่ชายผมไง"ไคยิ้มให้กับซูโฮ
"พี่เป็นมากกว่าพี่ชายจริงๆหรอ?...พี่บอกรักไคในฐานะผู้ชายคนนึงไม่ได้บอกรักในฐานะพี่ชายพี่ชอบไคตั้งแต่ครั้งแรกที่คุยกันพี่ว่าไคเป็นคนที่น่ารักมากๆเลยนะไคทำให้พี่มองไคได้ตลอดเวลา...ดวงตาของไคก็สดใสชวนให้พี่มองตลอดเวลา...ริมฝีปากก็ชวนสัมผัส.."พูดเสร็จซูโฮก็เขยิบเขาไปไคแต่ไคก็ไม่ได้ถอยหนีแต่เขาไม่รู้จะปฎิเสธยังไงเพราะเขาไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับซูโฮแต่เขาก็รักซูโฮในฐานะพี่ชายเท่านั้น
"ผมขอเวลาได้ไหม?"ไครู้สึกแปลกๆเหมือนมีใครบางคนทำให้หัวเข้าปั่นป่วนแค่ใบหน้าขาวๆของซูโฮเขยิบเขามาแต่ดวงตาของเขากลับเห็นเป็นอีกคนนึง
"ได้...พี่จะรอนะ.."ซูโฮค่อยๆเขยิบตัวออกก่อนที่โทรศัพท์ไคจะเข้ามา
"ฮัลโหล..."ไครับโทรศัพท์อย่างเกร็งๆ
"ไคครับ!!วันนี้วันสุดท้ายลืมอะไรรึเปล่าครับใบประเมินยังไม่ได้เอาเลยนะครับ!!"เทาโทรมาบอกไคตามแผนที่พวกเขาช่วยกันวางไว้เพื่อให้เซฮุนได้พูดอะไรกับไคบ้าง
"แล้วมึงเอายัง?.."ไคถามเพื่อนปลายสาย
"เอามาแล้วเหลือมึงอ่ะ...รีบๆนะเว้ยมึงดึกแล้วกูรอมึงอยู่ที่ออฟฟิต"เทาพูดจบเทาก็ตัดสายทันที
"งั้นผมขอตัวกลับออฟฟิตก่อนนะครับ..."ไคหันไปบอกซูโฮที่นั่งซึมอยู่ข้างๆเขา
"พี่ไปส่งเราบอกว่าเราไม่เคยไปที่ไหนไม่ใช่หรอ?..."ซูโฮอาสาไปส่งไคบรรยากาศในรถเงียบกว่าตอนมามากไม่นานซูโฮก็พาไคมาส่งที่ตึกออฟฟิต
"ให้พี่ขึ้นลิฟต์เป็นเพื่อนไหม?"ซูโฮถามไค
"ไม่เป็นไรครับวันนี้พี่คงเหนื่อยแล้วกลับไปพักผ่อนเถอะครับโชคดีนะครับ..."ไคบอกก่อนที่หันหลังให้ซูโฮแล้วเดินไปที่ลิฟต์ทันทีเขาพบเทากับพี่เลย์ทำไมเขาต้องรู้สึกผิดหวังด้วยหล่ะที่ไม่ใช่อีกคนมารับเขาเขาเป็นอะไรเนี่ย....
"เป็นไงไปเที่ยวกับพี่ซูโฮสนุกป่ะ?"เทาถามไคที่เกาะแขนเลย์อยู่ในลิฟต์
"พี่ซูโฮบอกรักกู......"ไคตอบคำถามของเทา
"แล้วไคตอบซูโฮไปว่าอะไร?"เลย์ถามต่อถ้าไคตอบตกลงคบเป็นแฟนเซฮุนก็หมดสิทธิ์เขาต้องเลี้ยงพิซซ่าซิ่วหมิ่นอีกรอบแน่ๆ
"ผมขอเวลา...."ไคตอบพร้อมลิฟต์ที่มาอยู่ชั้น12พอดี
"ใบประเมินอยู่กับพี่เซฮุนในห้องไปเอาสิ..."ไคค่อยๆเดินไปเคาะประตูและเดินเข้าไปทันที
"ใบประเมินผมอยู่ไหน?!!"พอเข้าไปในห้องไคก็เริ่มโวยวายทันที
"อยู่บนโต๊ะมาหยิบสิ...."เซฮุนบอกด้วยเสียงนิ่งๆ
"อะไรเนี่ย!!ทำไมเป็นแบบนี้ทำไมไม่ผ่าน...อะ.."อยู่ดีๆเซฮุนก็ดึงไคลงมานั่งตักเขาก่อนที่จะกอดเอวไคไว้หลอมๆก่อนที่จะซบหน้าลงกับไหล่ของไคไคก็พยายามขัดขืนทั้งดิ้นทั้งเหยียบเท้าแต่เซฮุนก็ยังไม่ปล่อย
"พี่ขอเวลา5นาทีแล้วจะปล่อยไคไป....ช่วยอยู่แบบนี้ก่อนได้ไหม?"พอไคได้ยินเสียงของเซฮุนที่มันดูเหนื่อยล้าเขาก็หยุดขัดขืนและนั่งนิ่งๆให้เซฮุนโอบเขาอยู่อย่างนั้น
"พี่ดูเป็นคนเห็นแก่ตัวเนอะ....ประเมินให้นายไม่ผ่านเพราะว่าถ้านายผ่านนายก็จะกลับบ้านไปแต่ถ้านายไม่ผ่านนายก็ต้องอยู่ฝึกงานต่อ....."เซฮุนค่อยๆบอกออกมาเขาไม่รู้จะบอกไคยังไงเพราะเขาไม่ได้คิดคำพูดไว้ก่อนและคำพูดของเขามันก็ไม่ได้สวยเหมือนซูโฮด้วยเขารู้ว่าซูโฮเป็นคนที่พูดเก่งต่างจากเขามาก
"พี่ทำแบบนั้นทำไม..."ไคเริ่มรู้สึกแปลกๆทำไมเขารู้สึกดีที่เซฮุนยื้อเขาไว้
"พี่คิดว่าพี่รักนายแล้วแหละตอนแรกพี่คิดว่าพี่แค่อิจฉาที่ไคมีแต่คนรักพี่แค่ชอบมองรอยยิ้มของไคพอนานๆไคเริ่มเข้ามาอยู่ในความคิดของพี่แล้ววันที่ไคไม่มาทำงานพี่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยเพราะพี่เอาแต่แค่คิดถึงไคเป็นห่วงไคว่าจะเป็นยังไงบ้างจนทุกวันนี้ไคเหมือนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตพี่แล้วนะ"เซฮุนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"แล้วพี่ต้องอะไรจากผม..."ไคถามเซฮุนที่เอาแต่ซบไหล่เขา
"ขอบคุณที่ฟังความรู้สึกของพี่พี่ไม่ต้องการอะไรจากไคทั้งนั้นพี่แค่อยากรู้ว่าไคก็คิดเหมือนพี่รึเปล่าพี่จะไม่ยื้อไคอีกแล้วพี่รู้ว่ามันต้องใช้เวลาแต่พี่อยากให้ไคไปตอบในงานนะงานที่พวกเราทำมาด้วยกันถ้าไคไม่ไปมันก็เหมือนไม่ใช่งานของพวกเรา"เซฮุนปล่อยไคจากอ้อมแขนของเขาก่อนที่จะหยิบใบประเมินของจริงออกมาเขาประเมินว่าไคผ่าน
"ขอบคุณแต่งานผมไม่รับประกันนะว่าจะไป..."ไคบอกเซฮุนก่อนที่หยิบใบประเมินแล้วเดินออกไปทันทีแค่คนสองคนบอกรักเขาในวันเดียวกันความรู้สึกมันต่างกันอย่างเห็นได้ชัดไคได้แต่มองการ์ดเชิญไปงานแล้วรู้สึกสับสนแปลกๆ
"เป็นไงตัวแสบ!!ฝึกงานเป็นไงบ้าง!!"เช้านวันเสาร์ไคนั่งรถกลับมาที่บ้านเขาก็เจอพ่อแม่และพี่ชายของเขาที่เขาบอกว่าจะมาอยู่กับพ่อคือมาช่วยกิจการของพ่อ...รีสอร์ทริมทะเลที่ใหญ่ที่สุดในเมืองนี้
"ก็ดีครับคิดถึงพ่อคิดถึงแม่คิดถึงพี่คริสมากๆเลย!!"ไคเข้าไปกอดพ่อกอดแม่และกอดพี่ชาย
"กลับมาวันนี้ก็ดีแล้วพรุ่งนี้เพื่อนพ่อจะมาที่นี้ฉันอยากให้แกรู้จักเขาไว้เพื่อจะได้ทำงานร่วมกันในอนาคต"คังอินบอกลูกชายของเขา
"พรุ่งนี้...คือครับ"พรุ่งนี้คือวันเดียวกับวันงานที่พวกเขาจะจัดขึ้น
"เป็นอะไรว่ะ!!ดูเครียดชอบกล!!"คริสเดินมาหาน้องชายที่นั่งอยู่ที่ชิงช้าหน้าบ้าน
"พี่เคยคิดถึงใครสักคนป่าวว่ะไม่ได้รู้ว่าเรียกว่าคิดถึงรึเปล่าอ่ะคือมันแบบโอ๊ย..."ไคเริ่มพูดไม่ถูกเมื่อนึกถึงเรื่องที่อยู่ในหัวเขา
"อะไรของแกสับสนอะไรกับชีวิตเล่ามาเลย"ไคเลยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฝึกงานทั้งหมดให้คริสฟัง..ย้ำว่าทั้งหมด
"แล้วแกรู้สึกดีกับใครมากกว่ากับหล่ะระหว่างซูโฮกับเซฮุนพี่ก็ไม่เคยเจอไม่เคยรู้จักกับใครมาก่อนแต่ถ้าฟังจากการเล่าพี่ว่าเรา...ไปคิดเอาเองดีกว่าว่าตกลงคนที่อยู่ในใจแกคือใคร...."คริสกระซิบข้างหูไคก่อนเดินออกไปทันทีให้ไคที่ทบทวนตัวเขาเอง
"คนที่อยู่ในใจคือใคร...แล้วใครว่ะ!!"ไคเริ่มมานั่งนึกๆดูระหว่างเซฮุนกับซูโฮ...ซูโฮก็เป็นพี่ชายที่แสนดีแต่เซฮุนก็เป็นพี่ชายที่กวนตีนดี
"เป็นอะไรทำไมมานั่งตรงนี้...."คังอินเดินออกมานั่งเป็นเพื่อนลูกชายคนเล็ก
"พ่อเคยสับสนอะไรบ้างป่ะแบบไม่รู้ว่าตัวเองตกลงว่าเรารู้สึกอะไรแบบไหนกับใครอะไรแบบนั้นอ่ะ"ไคหันไปถามพ่อของเขา
"เคยสิ...สับสนว่าแกเป็นลูกพ่อรึเปล่าไง...แต่ความจริงมันก็คือความจริงลูกก็คือลูกของพ่อถึงจะไม่ค่อยเหมือนสักเท่าไหร่พ่อก็ไม่รู้หรอกนะว่าไคสับสนเรื่องอะไรความจริงก็คือความจริงลองนึกทบทวนตัวเองดีๆแล้วจะรู้คำตอบแล้วหายสับสนไปเตรียมชุดไปพรุ่งนี้ด้วยนะตัวแสบๆ!!ไปกินข้าวเย็นกัน"คังอินโอบคอลูกชายเข้าไปกินข้าว
"พ่อพรุ่งนี้ไคไม่ไปกับพ่อได้ไหม..."ไคถามคังอินระหว่างทานข้าวเย็นกันเขาอยากจะไปงานที่เขาทำกับพวกพี่ๆ....ที่จริงเขาอยากไปตอบคำถามของคนบางคนมากกว่า
"ไม่ได้ทำไมไหนบอกว่าฝึกงานเสร็จจะไม่ไปไหนแล้วไง"คังอินทวงสัญญากับลูกชาย
"ก็ได้..."ไครู้สึกผิดหวังแปลกๆแล้วทำไมเขาถึงอยากจะไปตอบคำถามของใครบางคนขนาดนั้นหล่ะ
"ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงทำหน้าให้มันหล่อๆหน่อยสิน้องรัก...."คริสเดินมาหาไคที่กำลังจะขึ้นรถ
"ช่างมันเหอะ..."ไคเดินขึ้นรถไปคิดถึงเขายอมรับตัวเองแล้วว่าเขาคิดถึง
"ทำไมไม่ยิ้มเลยหล่ะไม่ดีใจหรอที่งานออกมาดีขนาดนี้ทุกคนชมหมดเลยนะว่างานสวยการ์ดสวยแล้วยังลูกโป่งอีก..."ซีวอนเดินมาถามพวกพนักงานที่ดูเหงาๆชอบกล
"มันไม่มีประโยชน์เลยเพราะพวกเรามาดูความสำเร็จกันไม่ครบ...."ซิ่วหมิ่นนึกถึงไคคนที่เป็นคนทั้งออกแบบการ์ดและลูกโป่ง
"ทำไมดูไม่ค่อยมีความสุขเลยว่ะวันนี้นัดใครไว้หรอ..."คริสหันไปถามน้องชายที่เอาแต่เหม่อไปนอกหน้าต่าง
"ไม่เชิงนัดแต่ก็ประมาณนั้น...."ไคไม่รู้จะตอบคริสยังไง
"เฮ้อยิ้มๆหน่อยละกันงานที่พ่อจะพาไปเป็นงานมงคลยิ้มให้เกียรติเจ้าของงานด้วยนะถึงแล้ว"คริสเปิดประตูรถลงไปทันทีไคได้แต่มองบรรยากาศงานมันคล้ายๆกันงานที่เขาทำเลยเนอะ...ดอกไม้ที่เหมือนกันดอกไม้ที่เขากับเซฮุนออกแบบบรรยากาศทะเลที่เหมือนกับบรรยากาศที่อยู่ในแบบร่าง
"พี่คริสมีการ์ดเชิญป่ะ??!!"ไครีบหันไปถามคริสทันที
"นี่ไง..."คริสหยิบบัตรเชิญออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตบัตรเชิญสีรุ้งใช่เลยนี่มันงานของเขา!!!
"ขอบคุณนะพี่!!"ไครีบวิ่งเข้างานไปทันที
"ไค!!"ซิ่วหมิ่นที่เดินมาตักของกินเห็นไคที่ยืนงงๆอยู่กลางงานเขารีบวางจานและวิ่งไปหาไคทันที
"พี่หมิ่น!!"ไควิ่งเข้าไปกอดซิ่วหมิ่นทันที
"เห้ย!!มานี่ๆ!!"ซิ่วหมิ่นลากไคไปที่โต๊ะที่พวกเพื่อนๆเขานั่งอยู่
"ไม่ดูกันหน่อยหรอฉันพาใครมา...."ซิ่วหมิ่นเดินมายิ้มอยู่ที่โต๊ะ
"ไค!!!"ทั้งโต๊ะเรียกชื่อของคนที่อยู่กับซิ่วหมิ่นเสียงดังและเขาไปรุมไคทันที
"เห้ย...ไม่คิดว่าจะมาเป็นไงงานที่พวกเราช่วยกันสวยไหม!!"แบคฮยอนรีบพูดก่อนทันทีงานที่พวกเขาช่วยกันตลอด3เดือนทนที่สุดก็เสร็จ
"สวยสิสวยมาโดยเฉพาะลูกโป่ง ฮาฮ่า.."ถึงจะตอบแต่สายตาของไคก็สอดส่องหาใครบางคนตลอด
"ชอบหรอหยิบให้!!"ชานยอลเดินไปหยิบลูกโป่งสวรรค์ให้ไคสองใบสีแดงและสีชมพู
"มาแล้วหรอ?ทุกคนเขาไม่ยิ้มเลยนะพอนายไม่มาพอนายมาทุกคนก็ยิ้มใหญ่เลยงานสวยมากฉันกับคุณซีวอนประทับใจมากขอบคุณมากนะจงอิน"ซอลลี่เดินมาขอบคุณไค
"มันไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับก็ช่วยๆกันทำทั้งหมดนั้นแหละครับพี่ๆต่างหากที่เป็นคนทำอย่าลืมขึ้นเงินเดือนให้พี่ด้วยนะครับ คิคิ.."ไคแซวเล่นๆทุกคนล้วนทั้งยิ้มแล้วหัวเราะ
"อยู่นี่เองพ่อเรียกไปได้แล้ว..."คริสเดินมาเรียกไคที่กำลังคุยกับพี่ๆอยู่
"ไปคือกลับบ้านรึเปล่า..."ไคถามอย่างสงสัยเขายังกลับไม่ได้นะเขายังไม่เจอใครบางคนเลย
"ไม่รู้พ่อให้มาตามเดี๋ยวมาคุยนะเว้ย..."คริสจูงมือไคไปหาพ่อที่ยืนคุยกับลุงอีกคนอยู่
"พ่อจะแนะนำให้รู้จักนี่ซีวอนเพื่อนพ่อเอง!!ซีวอนนี่ลูกชายฉันคริสกับไค!!"คังอินแนะนำให้ลูกชายของเขากับเพื่อนเขาได้รู้จักกัน
"อ้าวจงอินเป็นลูกของคังอินหรอ?!!มิน่าถึงว่าทำไมดูเก่ง"ซีวอนยิ้มให้กับจงอินและคังอิน
"แกรู้จักลูกฉันด้วยหรอว่ะ?!!"คังอินถามอย่างงงๆ
"ก็ลูกแกเป็นเด็กฝึกงานที่บริษัทฉันงานนี่เป็นเป็นงานของลูกแก!!"ซีวอนบอกคังอิน
"จริงอ่ะพ่อไม่รู้มาก่อนเลยนะว่ารู้จักกันมาก่อน!!แล้วลูกชายแกหล่ะเห็นบอกว่ามีลูกชายสองคนหนิ!!"คังอินถามถึงลูกชายของซีวอนบ้าง
"ไคคงรู้จักหมดแล้วแหละใช่ไหม?..ไม่ใช่รู้จักธรรมดานะสนิทแล้วด้วย"ไคงงกับคำพูดของซีวอนลูกซีวอนเนี่ยนะเขาไม่เคยรู้จักลูกเจ้าของบริษัทสักคน
"คนโตชื่อซูโฮคนเล็กชื่อเซฮุน!!"ซีวอนหันไปยิ้มให้ไคเดี๋ยวนะซูโฮกับเซฮุนเป็นลูกเจ้าของบริษัทกระจ่างเลยว่าทำไมตอนทำงานทุกคนดูกลัวและเกรงใจเซฮุนลูกเจ้าของบริษัทอืมมิน่าหล่ะ....
"ซูโฮกับเซฮุนนั้นมัน..."ไครีบปิดปากคริสไว้ทันทีเพราะเขารู้ว่าคริสจะพูดอะไร
"ทำไมหรอ?เซฮุนกับซูโฮทำไม"ซีวอนแกล้งถามเขารู้ว่าลูกชายสองคนของเขากำลังตกหลุมรักผู้ชายคนเดียวกัน
"เปล่าครับๆงั้นผมขอตัวนะครับ"ไครีบวิ่งไปกลับไปหาเพื่อนๆทันที
"ทำไมคริสเซฮุนกับซูโฮทำไม..."คังอินถามลูกชายของเขา
"ฉันจะบอกให้นอกจากลูกแกจะเป็นเด็กฝึกงานที่บริษัทฉันแล้วฉันจะต้องเพิ่มให้ตำแหน่งนึงแล้วแหละที่รักของลูกชายเจ้าของบริษัทเพราะลูกชายฉันทั้งคู่ชอบไคทั้งคู่เลย..."ซีวอนยิ้มให้คังอินที่ดูช็อคที่สุดกับการรู้ข่าวเรื่องนี้
"พี่เซฮุนกับพี่ซูโฮอยู่ที่ไหน..."ไคเดินมาถามพวกเพื่อนๆร่วมงานที่กำลังสนุกกันอยู่
"ซูโฮนั่งอยู่ที่โต๊ะของท่านประธานแต่เซฮุนไม่ได้อยู่ในงานมันบอกว่ามันไม่อยากเข้างานถ้า...ไคไม่มาอยู่ในงานกับมันมันเลยไปนั่งอยู่ริมหาดฝั่งโน่น"เฉินบอกกับไคโต๊ะท่านประธานอยู่ซ้ายสุดของงานแต่ถ้าชายหาดเขาต้องเดินไปขวาสุดมันคนละทางกันเลยเขาต้องเลือกแล้วใช่ไหมว่าจะไปตอบคำถามใคร
"พี่รู้ว่าไคคิดหนักแต่พี่อยากจะบอกว่า...ยังไงคนทั้งคู่ก็รักไคอยู่แล้วและพี่เชื่อว่าทั้งเซฮุนและซูโฮโตพอจะมีเหตุผลที่จะยอมรับได้ถ้าตัวเองเป็นคนที่ไม่ถูกเลย....พี่ว่าเซฮุนมันเหมือนทำใจแล้วไม่มีใครได้คุยกับมันมา2วันแล้วตั้งแต่นายวิ่งออกจากห้องทำงานมันมามันก็ขับรถมาที่นี้เลยตั้งแต่คืนนั้นคุณซีวอนบอกมันอยากอยู่คนเดียวมันก็เลยไปอยู่ที่ชายหาดส่วนซูโฮก็ดูซึมๆแต่ก็ยังพูดคุยเหมือนเดินพี่เชื่อว่าไคตัดสินใจได้พวกพี่ทุกคนเอาใจช่วย...."ไคมองลูกโป่งในมือเขาสองลูกซ้ายหรือขวา...ขาซ้ายมันก้าวออกไปก่อนแต่ใจมันสั่งให้เขาวิ่งไปทางด้านขวาเขาจึงวิ่งเลาะชายหาดไปเรื่อยๆเพื่อหาใครสักคนแล้วเขาก็เจอ...เซฮุนนั่งกอดเข่ามองพระจันทร์อยู่
"สนใจคนนั่งดูพระจันทร์เป็นเพื่อนไหมครับ??"ไคเดินไปนั่งข้างๆเซฮุน
"ไค..."เซฮุนเรียกชื่อของคนที่นั่งข้างๆเขาเบาๆ
"อยากฟังคำตอบป่ะ?!!"ไคถามตรงประเด็นเพราะเขาไม่ชอบอะไรที่อ้อมค้อม
"อยาก...แต่กลัวรับคำตอบไม่ได้.."เซฮุนบอกอย่างกลัวๆ
"งั้นถือนี้ไว้นะ..."ไคยื่นลูกโป่งสีแดงให้เซฮุน
"พี่มีอะไรจะบอกผมให้เขียนลงลูกโป่ง..."ไคยื่นปากกาเขียนผ้าที่เขาเพิ่งแอบหยิบมาให้เซฮุนเขียนลูกโป่งที่เขามันไว้ที่ข้อมือเขา
- I think I love you . What do you think about me ? - เซฮุนเขียนประโยคภาษาอังกฤษไว้ที่ลูกโป่งของไคก่อนที่จะปล่อยให้มันลอยอยู่เหมือนหัวของไค
"อยากรู้หรอว่า What do I think about you ? หลับตาสิ.."พอไคพูดเซฮุนก็ค่อยๆหลับตาทันที
"เสร็จแล้ว!!ไปแล้ว!!"ไคเก็บปากกาและเดินไปพร้อมกับลูกโป่งที่เซฮุนฝากข้อความไว้ทันทีเซฮุนค่อยๆลืมตาขึ้นมามองลูกโป่งช้าๆ
- I think I love you too My boss ;D - เซฮุนอ่านแล้วรีบวิ่งไปจับมือไคทันที
"อยากได้ยินอ่ะอ่านให้ฟังหน่อยสิ"เซฮุนเดินมาจับมือไคลูกโป่งสองใบอยู่ระหว่างเขากับไคมันทำให้เห็นถึงประโยคคำถามและประโบยคำตอบที่อยู่ติดกัน
"ทำไมต้องอยากได้ยินด้วยเดี๋ยวก็เปลี่ยนคำตอบเลย..."ไคบอกเซฮุนจูงมือเขาและเดินกับอยู่รอบๆชายหาด
"นะอยากได้ยิน..."เซฮุนเริ่มอ้อนไค
"มานี่สิหลับตาด้วย..."ไคเริ่มจะแกล้งเซฮุนอีกรอบเซฮุนรู้สึกเย็นๆที่ขาเขารู้เลยว่าไคพาเข้าลงมาในทะเล
"I think I love you my boss"ไคกระซิบข้างหูเซฮุนก่อนที่จะผลักเซฮุนลงน้ำทันที
"ฮ่าฮาเปียกแล้วหล่อจัง!!"ไคขำเซฮุนที่โดนผลักตกน้ำ
"มานี่เลยตัวแสบ!!"เซฮุนวิ่งไปก่อนจับไคเหวี่ยงลงน้ำแต่ลูกโป่งที่ข้อมือของเขาก็ยังลอยอยู่ทะเลกว้างใหญ่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของทั้งคู่ที่ฟังแล้วรู้เลยว่าคนทั้งสองมีความสุขมากเพียงใด
'ฉันคิดว่าฉันรักเธอมันเป็นความจริงฉันได้แต่คิดถึงเธอเมื่อไหร่ที่ขาดเธอไปฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยมันเอาแต่คิดถึงเธออยู่อย่างนั้นดูสิมันเกิดอะไรกันฉันตกหลุมรักเธอซะแล้วฉันไม่รู้ตอนนี้ฉันอยากอยู่ใกล้ๆเธอบางครั้งลึกๆในใจฉันฉันเห็นเธอเป็นส่วนหนึ่งของฉันเลยนะ....'
ความคิดเห็น