คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : kaihun : องศาเดียว end
kaihun องศาเดียว end
"วันนี้เราจะมาคุยกับเรื่องงานโรงเรียนะจ๊ะปีนี้ตัวแทนห้องของเราจะเป็นใครเอ่ย!!"ครูประจำชั้นถือใบสมัครเวทีกิจกรรมของโรงเรียนขึ้นมาทั้งห้องอยู่ในความเงียบสงบ...และแล้ว!!
"ผมได้ยินว่าโอเซฮุนอยากลงครับอาจารย์"ซิ่วหมิ่นตะโกนออกมาท่ามกลางเสียงที่เงียบสงัดในห้อง
"ใครเห็นด้วยกับมินซอกบ้างยกมือสิ!!"ทุกคนในห้องยกมือขึ้นยกเว้นเซฮุนกับซิ่วหมิ่นเพราะเซฮุนใช้มือของเขาจับมือของซิ่วหมิ่นไว้
"แสดงว่าทุกคนเห็นด้วยนี่จ๊ะใบสมัครเซฮุน!!ส่งครูที่โต๊ะเย็นนี้!!"ครูประจำชั้นย้ำเสียงหนักเหมือนเป็นการบังคับเซฮุน
"ซิ่วหมิ่น!!ทำอะไรลงไปขึ้นไปแล้วจะแสดงกิ้งก่าอะไรหล่ะ?!!เซฮุนหันมาโวยวายซิ่วหมิ่นทันทีที่ครูเดินออกจากห้องไป
"แสดงความรู้สึกไง...เหลือเวลาอีกไม่เท่าไหร่แล้วนะลองๆไปเหอะ..."ซิ่วหมิ่นจัดการกรอกใบสมัครแทนเซฮุนเพราะเขารู้ข้อมูลของเซฮุนดีทุกอย่างรวมทั้งหัวใจของเซฮุนด้วย
"กูว่ามึงน่าจะเล่นดนตรีนะเว้ยมึงเล่นกีต้าร์ได้ไม่ใช่หรอ?"จงแดเสนอความคิดเห็นขึ้นมา
"เออพวกมึงมาขนาดนี้แล้วหนิถ้ากูไม่เล่นดนตรีกูก็คงทำอะไรไม่เป็นแล้วแหละ...ขอบคุณพวกมึงละกันที่ช่วยกู..."เซฮุนเริ่มกังวลอีกรอบแต่เขาก็ตอบขอบคุณในความหวังดีของซิ่วหมิ่นกับจงแดนะ
"แล้วจะเล่นเพลงอะไรดีหล่ะ?..."เซฮุนถามความคิดของจงแดกับซิ่วหมิ่น
"เพลงอะไรก็ได้ที่มึงคิดว่ามึงจะบอกอะไรกับพี่ฮันนี่ของมึงอ่ะแต่กูขอแนะนำ!!หนังสือเพลงฉบับซิ่วหมิ่น!!มันเป็นลิสต์เพลงที่กูเคยใช้จะจีบน้องลู่ฮานข้างบ้านกูอ่ะ"ซิ่วหมิ่นหยิบกระดาษที่มีชื่อเพลงมากมายอยู่ในนั้นเป็นร้อยกว่าเพลง
"เพลงเยอะแยะแล้วกูจะรู้ได้ไงหล่ะว่ากูควรเลือกเพลงไหน?!!"เซฮุนมองดูรายชื่อเพลงด้วยความสับสน
"กูว่ามึงหลับตาจิ้มเลยเชื่อกู!!"เซฮุนหลับตาของเขาลงก่อนที่จะใช้นิ้วจิ้มลงไปในลิสต์เพลงของซิ่วหมิ่น
"องศาเดียว...เพลงมันเกี่ยวกับอะไรว่ะ..มันจะไปวัดมุมรึเปล่านั้น ฮะฮาฮ่า"จงแดหัวเราะกับชื่อเพลงที่เซฮุนชี้ขึ้นมา
"กูว่าเพลงนี้ใช่หว่ะเซฮุนมันเหมาะเว่อร์ไปเลยห้องดนตรี!!"ซิ่วหมิ่นลากเซฮุนไปที่ห้องดนตรีเพื่อเริ่มฝึกซ้อม
"จริงอ่ะแล้วพี่จะร้องฟังเราร้องนะ!!"เสียงเหมือนพี่จงอินเลย...ใช่พี่จงอินเป็นคนพูดประโยคนั้นแต่คนที่พี่จงอินพูดด้วยไม่ใช่เขาแต่เป็นแบคฮยอนห้อง3ที่เคยถามว่าพี่จงอินมีแฟนรึยังในวันที่เขาได้คุยกับพี่จงอินวันแรก
"ไม่ต้องคิดมาก!!มึงอยู่ห้อง2มึงต้องร้องก่อนแบคอยู่แล้วตั้งใจเหอะกูรู้ว่ามึงทำได้มา!!"เซฮุนเดินเข้าไปในห้องดนตรีแต่ภาพที่พี่จงอินคุยและยิ้มให้กับแบคฮยอนมันยังคงติดตาของเขา...เขายอมรับว่าเขาอิจฉาแต่คนอย่างเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
"เฮ้อ..."เซฮุนเดินไปที่ป้ายรถเมย์ป้ายที่ต้นสอยเพราะเขาคิดว่าพี่จงอินคงไม่เดินมาแล้วแต่ไม่เลยเขาคิดผิด...และนิสัยชอบมองพี่จงอินของเขามันกำลังกลับมาทำร้ายเขาเขาเห็นภาพของพี่จงอินกับแบคฮยอนกำลังคุยกันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม...เขาไม่ควรจะรู้สึกแย่กับภาพที่เห็นสิ...เขาชอบรอยยิ้มของพี่จงอินมากๆแต่รอยยิ้มแบบนี้เขาเห็นแล้วกลับจุกแปลกๆ
"กลับบ้านดีนะฮะพี่จงอินบายๆ..."แบคฮยอนโบกมือลาพี่จงอินที่กำลังขึ้นรถเมย์เซฮุนทำใจไม่หันไปมองภาพๆนั้นก่อนที่เขาจะเดินไปเบาะหลังสุดของรถเขาแอบเห็นแว๊บนึงว่าจงอินมองเขา...เฮ้อทำไมในหัวเขาต้องมีแต่ภาพพี่จงอินภาพที่เขาเห็นคงเป็นภาพหลอนสินะ...เพราะพี่จงอินไม่เคยมองเขาหรอก...
"กลับบ้านดีๆนะพี่ฮันนี่..."เซฮุนหันไปพูดกับจงอินที่นั่งห่างจากเขาประมาณ3แถวก่อนเขาจะลงเขามักจะพูดประโยคนี้เสมอแม้เจ้าตัวจะไม่ได้ยินก็ตาม
"เฮ้อ...อย่าเพ้อไปมากกว่านี้เลยเซฮุนพี่ฮันนี่เขาไม่เคยมองไอ้ผอมๆแห้งๆอย่างแกหรอก.."เซฮุนบอกกับตัวเองในกระจก
"วันนี้ไม่รู้จะเขียนอะไรเลยอ่ะ...เฮ้อ..."เซฮุนถอนหายใจก่อนที่จะค่อยๆเขียนบันทึกของเขาต่อไป
"นี่เอามาเองเลยหรอ?!!"ซิ่วหมิ่นถามเซฮุนที่แบกกีต้าร์ตัวโปรดของเขามาโรงเรียน
"ก็ครูห้องดนตรีบอกว่าช่วงนี้กำลังจะมีงานไงเครื่องดนตรีโดนจองหมดแล้วกูก็เลยต้องแบกมาเองหนักเว่อร์..."เซฮุนค่อยๆวางกีต้าร์ลงบนโต๊ะ
"อ่ะคอร์ดเพลงกับเนื้อเพลงมันไม่ค่อยนะดีดกีต้าร์มันยากตรงร้องเพลงให้เพราะเนี่ยแหละ..."ซิ่วหมิ่นบอกรายละเอียดของเพลงออกมา
"ซ้อมไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ดีเองแหละเป็นตัวแทนห้องเลยหนิหว่า..."เซฮุนพูดอย่างเลี่ยงไม่ได้
"นั้นแหละๆลองซ้อมดูสิ"เซฮุนค่อยๆกรีดนิ้วไปบนสายกีต้าร์ที่ละเส้นทั้งเสียงของกีต้าร์และเสียงของเซฮุนมันเข้ากันได้อย่างตัว
"เพราะหว่ะ!!เจ๋งอ่ะ!"จงแดชมเซฮุนทันทีที่เซฮุนเล่นจบ
"จริงอ่ะ?ไม่อยากให้ถึงวันงานเลย..."เซฮุนบอกอย่างกังวล
"เอาหน่าสู้ๆกูรู้ว่ามึงเก่งซ้อมไปนะ!!"ซิ่วหมิ่นให้กำลังใจเซฮุนก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้องทันที
"กลับบ้านดีๆระวังกีต้าร์ไปฟาดหัวใครเขานะเว้ย!!"จงแดตะโกนบอกเซฮุนที่กำลังเดินไปที่ป้ายรถเมย์
"เฮ้อ..."เซฮุนถอนหายใจเพราะทั้งกีต้าร์ทั้งกระเป๋านักเรียนมันหนักเหลือเกิน
"ช่วย..."เซฮุนได้ยินคำสั้นๆจากใครบางคนที่กำลังช่วยเข้าถือกีต้าร์อยู่
"ขอบคุณฮะ..."เซฮุนค่อยๆวางกีต้าร์ลงกับพื้นและเขาก็พบว่าคนที่ช่วยเขาคือพี่จงอิน
"ยืมหน่อยนะ..."พูดจบจงอินก็ใช้กีต้าร์ของเซฮุนไปเหมือนหมอนแล้วก็ซบหน้าลงกับกีต้าร์แล้วก็หลับทันที
"พี่ฮะๆผมจะลงแล้ว!!"เซฮุนค่อยๆสะกิดจงอินที่นอนซบกีต้าร์ของเขาให้ตื่นเพราะเขาจะลงแล้ว
"อืม..กลับบ้านดีๆนะ.."จงอินยกใบหน้าขึ้นจากกีต้าร์ก่อนที่จะบอกเซฮุนด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"พี่ก็กลับดีๆเหมือนกันนะฮะ..."เซฮุนค่อยๆเดินลงจากรถด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"อีก3วันจะถึงวันงานแล้วเป็นไงบ้าง?"ซิ่วหมิ่นเดินมาถามเซฮุนที่กำลังตั้งใจซ้อมกีต้าร์อยู่
"เฮ้อ...ไม่รู้สิมันอธิบายไม่ถูก..."เซฮุนบอกอย่างเหนื่อยล้า
"ยังไงหล่ะเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม?..."ซิ่วหมิ่นเดินไปนั่งข้างเซฮุน
"กูกลัว...กลัวว่าถ้ากูเล่นต่อหน้าพี่ฮันนี่แล้วกูจะเล่นมันออกมาได้ไม่ดี..."เซฮุนบอกสิ่งที่เขากังวลออกมา
"ไม่ต้องกลัวหรอก...กูรู้ว่ามันอาจจะเกร็งๆไปบ้างแต่ถ้ามึงเล่นจากความรู้สึกที่จะบอกพี่เขาจริงๆมันไม่เพี้ยนหรอกนะสำหรับคนฟังสู้ๆนะมึง..กูไปเข้าห้องน้ำก่อน"ซิ่วหมิ่นบอกเซฮุนก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำ
"ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้ว่ะ!!"เซฮุนเดินไปนอนอยู่ใต้ต้นไม้บริเวณสวนหลังโรงเรียนเซฮุนหลับตาลงสักพักก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาซ้อมต่อตรงนั้น
"อุ๊ย!!เพราะจังเลยจะเอาไปเล่นให้ใครฟังหรอ?.."แบคฮยอนเดินตามเสียงเพลงมาจนเจอคนที่เป็นคนบรรเลงมันอยู่
"แบคฮยอน..."ไม่รู้ทำไมเขาไม่เคยรู้จักแบคฮยอนมาก่อนเลยเพียงแค่นึกถึงรอยยิ้มที่พี่จงอินมีให้แบคฮยอนมันก็ทำให้เขาลุกขึ้นเก็บกีต้าร์แล้วเดินออกมาซะดื้อๆ
"ลืมอะไรรึเปล่า?.."แบคฮยอนยิ้มมุมปากก่อนที่จะโชว์สิ่งที่เขาเก็บได้..ปิ๊กกีต้าร์สีฟ้าที่มีรอยลิควิดเขียวว่า'Honey><'
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าฮันนี่ที่นายหมายถึงคืออะไรแต่ฉันอยากจะบอกไว้ก่อนว่าพี่จงอินเขาสนใจฉันมากกว่านาย!!"แบคฮยอนบอกก่อนที่จะโยนปิ๊กกีต้าร์ลงกับพื้นพร้อมเหยียบจนปิ๊กกีต้าร์แตก
"ฉันไปหล่ะ!!ขอโทษที่ทำปิ๊กแตก..."แบคฮยอนแสยะยิ้มก่อนที่จะเดินจากไป
"ปิ๊กแตกขนาดนี้แล้วจะเล่นได้ยังไงเนี่ย?..."เซฮุนค่อยๆก้มเก็บเศษปิ๊กกีต้าร์ที่แหลกอยู่ที่พื้น
"เซฮุนทำอะไรอยู่นึกว่ากลับบ้านไปแล้ว!!"ซิ่วหมิ่นที่บังเอิญเดินมาแถวนี้เจอเซฮุนกำลังก้มทำอะไรสักอย่างอยู่
"ยังไม่ได้กลับ..."เซฮุนบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"เป็นอะไร!!ใครทำอะไรกับปิ๊กนาย!!"ซิ่วหมิ่นเห็นเซฮุนค่อยๆเก็บเศษปิ๊กจากพื้นขึ้นมา
"ช่างมันเหอะ...."เซฮุนบอกอย่างไม่ใส่ใจเขาค่อยๆเดินไปซื้อปิ๊กกีต้าร์อันใหม่
"เอาปิ๊กสีเขียวอันนึงฮะ..."เซฮุนสั่งพนักงานของร้านแห่งนึง
"สีเขียวหมดแล้วเหลือแต่สีชมพูแทนได้ไหมน้อง~"พนักงานเดินออกมาบอกเซฮุน
"ก็ได้ฮะ..."เซฮุนบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉยเมื่อเขาได้ปิ๊กเข้าก็เดินไปรอรถเมย์ทันที
"เซฮุน!!เวลานายอยู่กับกีต้าร์นายเท่มากเลยนะฉันเห็นตอนนายซ้อมในห้องเรียนฉันชอบมากเลย!!"ดีโอเห็นเซฮุนเดินหน้าเศร้าๆมาจึงเขาไปทักทายทันที
"ขอบคุณนะ..."เซฮุนตอบด้วยเสียงเรียบๆเพราะในสมองมีแต่คำพูดของแบคฮยอนที่ว่าพี่จงอินสนใจแบคฮยอนมากกว่าเขา
"ทำไมไม่ยิ้มเลยใกล้จะแสดงแล้วนะ...ฉันเชื่อว่านายจะเป็นคนเล่นดนตรีได้เพราะที่สุดในงานฉันไปแล้วนะรถมาแล้วบายๆ"ดีโอให้กำลังใจเซฮุนก่อนที่จะขึ้นรถเมย์ไปเซฮุนรอรถเมย์อยู่พอสมควรและเข้าก็ได้ขึ้นมัน
"ตรงนั้นว่างไปนั่งสิ..."เสียงกระซิบจากด้านหลังทำให้เซฮุนอดหันไปมองเจ้าของเสียงไม่ได้..พี่ฮันนี่..เขายิ้มให้พี่ฮันนี่ก่อนที่จะเดินไปนั่งตามคำแนะนำของพี่ฮันนี่
"พี่ฮะ..ผมช่วยถือก็ได้นะฮะ..."เซฮุนสะกิดจงอินที่กำลังถือหนังสืออยู่หลายเล่ม
"ขอบคุณนะ.."จงอินบอกก่อนที่จะส่งหนังสือให้เซฮุน
"พ่อหนุ่ม...ป้าจะลงแล้วมานั่งเลยมา.."เสียงของคุณป้าที่นั่งข้างเซฮุนพูดขึ้นก่อนที่จงอินจะยิ้มรับแล้วเข้าไปนั่งทันที
"ทำไมพี่ถึงมาเป็นบรรณารักษ์หรอฮะ?..."เซฮุนอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับพี่ฮันนี่บ้างเพราะเขารู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่นานแล้วที่เขาจะได้อยู่โรงเรียนนี้
"ทำไมหน่ะหรอ...พี่ชอบบรรยากาศในห้องสมุดมั้งมันเงียบดี..ได้อยู่กับหนังสือมากมาย...ตอนเด็กๆพี่ไม่ค่อยมีเพื่อนพี่ก็ได้หนังสือเป็นเพื่อนพี่นี่แหละ...อยากเป็นบ้างหรอ?.."จงอินหันไปยิ้มบางๆให้เซฮุน ตึก...ตึก..ตึก..เสียงหัวใจของเซฮุนเต้นแรงเพราะมันเป็นรอยยิ้มแรกที่เขามั่นใจว่าพี่ฮันนี่มอบให้เขามอบให้เขาจริงๆ
"อ้อ..เปล่าฮะแค่อยากรู้.."เซฮุนตอบพร้อมก้มหน้าลงทันที
"แล้วเราหล่ะแบกกีต้าร์มาทำไม?..."จงอินถามกลับบ้าง
"อ้อ..ผมเอามาซ้อมขึ้นงานโรงเรียนฮะ..ผมเป็นตัวแทนห้อง.."เซฮุนตอบ
"จริงหรอ?...แล้วเราเป็นคนเล่นเองเลยหรอ?..วันหลังสอนพี่บ้างสิพี่ก็อยากเล่นเหมือนกัน"จงอินพูดด้วยน้ำเสียงที่ชมเชย
"แต่ผมเล่นไม่เก่งนะฮะ.."เซฮุนตอบอย่างถ่อมตัว
"พี่ว่าแค่มองหน้าก็รู้แล้วว่านายเล่นเก่งจะตายทำอะไรหล่นรึเปล่า?...เห็นมองพื้นอย่างเดียวเลย?"จงอินอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเซฮุนเอาแต่ก้มหน้ามองพื้น
"เปล่าฮะ..แค่กังวลนิดหน่อย.."เซฮุนพูดเหมือนคนไม่มีสติ
"กังวลเกี่ยวกับเรื่องงานนี้อ่ะหรอ?..."ถึงเขาจะไม่ใช่ที่ปรึกษาที่เก่งแต่จงอินก็อยากให้คำปรึกษาเด็กข้างๆเขาบ้าง
"ฮะ...ผมจะเล่นเพลงให้ใครบางคนได้ฟังแต่เขามีใครคนอื่นที่เขาต้องฟังอยู่แล้ว..ผมกลัวว่าเขาจะไม่ฟังเพลงที่ผมเล่น เฮ้อ..."เซฮุนตัดสินใจบอกกับจงอินอ้อมเพราะอย่างน้อยเขาก็อยากให้พี่จงอินดูเขาก่อนที่คิวถัดไปจะเป็นแบคฮยอนก็เถอะ
"เออ..อันนี้พี่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกันนะว่าจะดูรึเปล่า...ถ้าเขาคนนั้นของน้องไม่ไปดูพี่ไปดูแทนได้ไหม?..พี่ว่าน้องน่าจะร้องเพลงเพราะน่าใครๆก็ต้องหยุดฟังทั้งนั้นแหละ..สู้ๆละกัน"จงอินบอกเซฮุนที่กำลังนั่งซึมๆอยู่
"ขอบคุณนะฮะ..."เซฮุนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พี่ฮันนี่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าพี่ฮันนี่ก็คงอยากฟังเพลงที่เขาเล่นอยู่บ้าง
"ขอให้นักเรียนที่ลงกิจกรรมไว้มาพร้อมกันหลังเวทีด้วยนะครับ!!!"เสียงประกาศผ่านลำโพงดังขึ้น
"ทำยังไงดีหล่ะซิ่วหมิ่น!!กูไม่มีชุดเปลี่ยนขึ้นแสดง!!"เซฮุนหันไปรอบข้างก็มีแต่คนแต่งชุดหล่อๆขึ้นไปแสดง
"กูว่ามึงใส่ชุดนักเรียนนี่แหละเข้ากับมึงสุดๆแล้วรีบไปซะ!!"ซิ่วหมิ่นผลักหลังเซฮุนให้รีบๆไป
"มากันพร้อมแล้วนะพี่จะรันคิวให้นะ..คิวที่1#*@+!?/&%$~คิวที่11เซฮุนห้อง6/2คิวที่12แบคฮยอนห้อง6/3คิวที่14#*@+!?/&%$~"กรรมการนักเรียนฝ่านเวทีบอกรายละเอียดคิวของทุกคน
"เป็นไงบ้าง!!"ซิ่วหมิ่นที่รออยู่แถวๆเวทีถามเซฮุนที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังเวที
"คิวที่11ก่อนแบคฮยอนคิวเดียว..."เซฮุนบอกกับซิ่วหมิ่น
"แสดงว่านายได้แสดงก่อนไงดีแล้วๆไปเตรียมตัวไปเดี๋ยวจะรอดูนะเซฮุนโอปป้า~"ซิ่วหมิ่นแกล้งล้อเลียนเซฮุนก่อนที่เขาจะปล่อยให้เซฮุนไปเตรียมตัว
"เซฮุนมึงคิวที่11ใช่ป่ะ?!!"ชานยอลสตาฟข้างเวทีถามเซฮุนเซฮุนพยักหน้าแทนคำตอบ
"ดูมึงดิแค่ใส่ชุดนักเรียนขึ้นแสดงก็ดูดีแล้วอ่ะไม่เห็นต้องแต่งให้เยอะเลย!!มึงหล่อมาก!!สู้ๆนะเว้ย!!"ชานยอลให้กำลังใจเซฮุน
"เราอยากร้องเพลงนี่ให้คริสฟังไม่รู้ว่าคริสฟังอยู่ไหมแต่เพลงนี้เพื่อนายนะ..."เซฮุนตกใจกับคำพูดของเลย์ห้อง6/1 บอกกันแบบนี้เลยหรอ?..
"โอ๊ย..เลย์มันสุดยอดเนอะบอกแบบนี้เลยอ่ะเลย์ร้องเพลงเพราะด้วยอ่ะ...ถ้ากูเป็นคริสอะไรนั้นนะกูจะเดินเอากุหลาบมาให้เลย..."ชานยอลพูดไม่ทันขาดคำหนุ่มร่างสูงผิวขาวก็ถือดอกกุหลาบมาประมาณ9ดอกมาให้เลย์ที่หน้าเวทีงานวันนี้พิเศษกว่าปีอื่นเพราะว่าเขามีขายดอกกุหลาบเพื่อให้นำมาเป็นคะแนนในของผู้เข้าแสดงแต่ละคนด้วย
"ตามึงแล้วสู้ๆนะ..."เมื่อเลย์ลงจากเวทีชานบอลก็ปล่อยให้เซฮุนขึ้นไปบนเวทีทันที...พอเซฮุนยืนอยู่บนเวทีขาของเขาก็เริ่มสั่นผู้คนมากมายยืนกรี๊ดกร๊าดกันอยู่หน้าเวทีแต่คนที่หวังจะเล่นเพลงนี้ให้ก็ยังไม่มาแต่เวลาของเขามีไม่มากถึงพี่ฮันนี่ไม่ได้มาดูเขาแสดงอย่างน้อยก็คงได้ยินเสียงเพลงของเขาบางแหละ
"เพลงๆนี้คงไม่ใช่เพลงที่เพราะที่สุดสำหรับใครหลายๆคนแต่สำหรับผมอยากให้คุณได้ยินเพลงๆนี้ที่ผมเล่นมันออกมาจากความรู้สึกของผมจริงๆที่ผมต้องการบอกคุณ...."เซฮุนบอกประโยคที่อยู่ในใจของเขาออกมาก่อนที่เขาจะนั่งลงที่เก้าอี้และเริ่มต้นทันที
'ทำอะไรใจยังอึดอัดมองที่เธอเธอมองที่อื่นอย่างนั้น'แค่เพียงเพลงท่อนแรกขึ้นเขาก็เห็นพี่ฮันนี่รีบวิ่งมา...เขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าพี่ฮันนี่มาดูเขา
'เป็นคนนึงที่ยังแอบๆมองดูเธอและคอยแต่เก็บรอยยิ้ม'รอยยิ้มใช่ถึงมีผู้คนมากมายตรงหน้าเวทีแต่สายตาของเขาก็เห็นเพียงรอยยิ้มอันแสนหวานของพี่ฮันนี่...พี่ฮันนี่กำลังยิ้มให้เขาเป็นรอยยิ้มของเขาไม่ใช่ของคนอื่น
'ห่างจากเธอแค่นี้องศาเดียวจริงๆห่างแค่นี้เอี้ยวตามองแต่ฉันเองก็หมดทางที่จะทำให้เธอรับรู้'ตัวเขาห่างจากพี่ฮันนี่แค่เพียงนิดเดียวองศาเดียวแต่เขาก็ไม่สามารถทำให้พี่ฮันนี่รู้ได้สักทีว่าเขารู้สึกยังไงกับพี่ฮันนี่
'เพียงเศษตาของเธออยากให้เธอหันมองส่งใจเรียกร้องให้ฟ้องถึงความในใจ'แค่เพียงเศษตาของพี่ฮันนี่แค่เพียงเศษตาจริงๆให้มองว่าเขารู้สึกยังไง
'แค่เศษตาก็พออยากให้เธอสนใจให้รู้ไว้ว่าฉันไม่เคยอยู่ไกลจากสายตา'แค่เพียงอยากให้พี่ฮันนี่รับรู้ว่าตัวเขาไม่เคยอยู่ห่างเลยเขามักจะอยู่มุมเล็กๆใกล้ๆพี่ฮันนี่เสมอแต่คงเป็นมุมเล็กๆที่พี่ฮันนี่มักมองข้ามเสม
'เพียงแค่เธอยอมมองผ่านๆเธอก็คงจะพอได้อ่านตาฉัน'สายตาของเขาพยายามสื่อความหมายไปที่พี่ฮันนี่ที่กำลังจ้องมองเขาอยู่เผื่อว่าพี่ฮันนี่จะดูออกบ้าง
'เราคนเดียวที่ยังหวั่นๆเธอไม่เคยจะยอมมองกันสักครั้ง'เขาเคยน้อยใจอยู่หลายครั้งทั้งๆที่เขามองพี่ฮันนี่อยู่ตลอดแต่เขาเป็นเพียงคนเดียวที่พี่ฮันนี่ดูไม่อยากคุยด้วย...แม้แต่มองพี่ฮันนี่ดูยังไม่อยากมองเลย
'ห่างจากเธอแค่นี้องศาเดียวจริงๆห่างแค่นี้เอี้ยวตามองแต่ฉันเองก็หมดทางที่จะทำให้เธอรับรู้'เพลงๆนี้สำหรับเขามันเป็นสิ่งที่เขาเฝ้าจะบอกพี่ฮันนี่มาตลอด...
'เพียงเศษตาของเธออยากให้เธอหันมองส่งใจเรียกร้องให้ฟ้องถึงความในใจ'เขาเห็นพี่ฮันนี่ร้องเพลงคล้อยๆตามเขา..
'แค่เศษตาก็พออยากให้เธอสนใจให้รู้ไว้ว่าฉันไม่เคยอยู่ไกลจากสายตา'เขาเริ่มสังเกตว่าในมือของพี่ฮันนี่มีกุหลาบอยู่แค่ดอกเดียวคงเตรียมมาให้แบคฮยอนสินะ...
'เพียงเศษตาของเธออยากให้เธอหันมองส่งใจเรียกร้องให้ฟ้องถึงความในใจ'เพียงเศษตาวันนี้เขาได้รับแล้วสิ่งที่เขาเฝ้ารอมาตลอดสายตาจากพี่ฮันนี่ที่เฝ้าสบตากับเขาตลอดทั้งเพลงเพราะสายตาของเขาอยู่แต่ที่พี่ฮันนี่และครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่พี่ฮันนี่หันมาสบตากับเขา
'แค่เศษตาก็พออยากให้เธอสนใจให้รู้ไว้ว่าฉันไม่เคยอยู่ไกลจากสายตา'เพียงเศษตาก็อย่างน้อยก็ขอให้พี่ฮันนี่รู้ว่าตัวเขาไม่เคยอยู่ห่างไกลจากพี่เขาเลย...อยู่ดีๆเขาก็รู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลไม่รู้ว่าเพราะว่าเขาได้บอกความรู้สึกทั้งหมดไปให้พี่ฮันนี่รับรู้หรือเป็นเพราะเขาน้อยใจอยากจะเป็นคนที่ได้ดอกกุหลาบดอกนั้นเมื่อเขาเล่นจบเขาก็ลงจากเวทีทันที
"เซฮุน!!มึงยังลงมาไม่ได้มึงยังไม่ได้ดอกกุหลาบเลยสักดอกนะเว้ย..."ชานยอลจับเซฮุนที่กำลังจะลงจากเวทีไว้
"กูไม่อยากได้ดอกกุหลาบแล้วปล่อยกูจะลง!!"เซฮุนสบัดแขนที่ชานยอลจับอยู่แต่คงสู้แรงชานยอลไม่ได้
"กูว่ามึงต้องอยากได้มึงลองหันไปดูหน้าเวทีก่อนคนเขาชอบที่มึงร้องเพลงเลยเอาดอกกุหลาบมาให้มึงมึงจะไม่รับน้ำใจเขาหน่อยหรอ...เช็ดน้ำตาซะกูไม่รู้มึงผิดหวังอะไรทำไมถึงร้องไห้แต่กูบังคับว่ามึงต้องไปรับดอกกุหลาบไป!!"ชานยอลบอกเซฮุนก่อนที่เซฮุนจะค่อยๆเดินกลับไปบนเวทีอีกครั้งกุหลาบจำนวนมากมายอยู่ในมือเขาใช่ถึงใครบางคนจะไม่ให้ดอกกุหลาบเขาแต่ก็ยังมีคนอื่นอยู่หนิ
"เก่งมากเซฮุนมึงร้องเพลงเพราะมากเพื่อนรัก!!"ซิ่วหมิ่นเดินมาให้ดอกกุหลาบเซฮุนบ้าง
"ขอโทษพี่ลงมาช้าแค่ดอกเดียวไม่เป็นไรใช่ไหม?...ร้องเพลงเพราะมากเลยนะ..."เซฮุนต้องตกใจเมื่อดอกกุหลายที่เขาคิดว่าเป็นของแบคฮยอนตอนนี้มันมาอยู่ในมือของเขาเรียบร้อยแล้ว...และดอกกุหลาบของพี่ฮันนี่ก็แปลกกว่าคนอื่นเพราะมันเป็นดอกเดียวที่เป็นสีขาว
"ซิ่วหมิ่น!!"เซฮุนรีบเดินไปหาเพื่อนสนิทก่อนที่จะกอดซิ่วหมิ่นแล้วปล่อยน้ำตาที่กักเก็บไว้ออกมา
"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม..."ซิ่วหมิ่นตกใจที่เซฮุนเดินมาร้องไห้กับเขาแต่เขาก็กอดปลอบเพื่อน
"กูดีใจหว่ะขอบคุณมันกับจงแดมากนะ...กูได้ดอกกุหลาบจากพี่เขาด้วย!!"เซฮุนหันไปบอกซิ่วหมิ่นกับจงแดที่กำลังงงๆอยู่
"กูว่ามีคนอยากจะคุยกับมึงหว่ะ...พวกกูไปก่อนนะ..."ซิ่วหมิ่นผละออกจากเซฮุนและเขากับจงแดก็เดินหนีไปทันที
"ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม?..."เซฮุนหันไปตามเสียงเขาพบพี่ฮันนี่กำลังยืนอยู่ข้างหลังของเขาเขาเริ่มทำอะไรไม่ถูกแต่ก็พยักหน้าก่อนที่จะเดินตามพี่ฮันนี่ไปที่สวนหลังโรงเรียน
Jongin'side
"คือ...พี่ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงคือ..."จงอินบอกกับคนตรงหน้าอย่างอายๆเขายอมรับว่าเขาตกใจมากพอเขารับรู้ว่าคนที่เซฮุนจะร้องเพลงนี้ให้คือเขา
"....................."ความเงียบคือคำตอบที่เขาได้จากเซฮุน
"จริงๆแล้ว...ที่พี่ไม่ยอมมองเซฮุนกลับ...พี่ก็มีเหตุผลของพี่นะไม่ใช่ที่พี่ไม่มองเพราะพี่ไม่อยากมอง..."จงอินถือวิสาสะกุมมือเซฮุนส่วนเซฮุนก็คงตกใจแต่ก็ยอมให้เขากุมมือ
"เซฮุนคงไม่รู้ว่าการเป็นบรรณารักษ์ที่นี่มีกฎเยอะมาก...และกฎหนึ่งในนั้นคือห้ามคบกับนักเรียนในโรงเรียนในฐานะที่มากกว่าพี่กับน้อง...เป็นฟังดูเป็นกฎที่บ้าๆใช่ไหม...ส่วนใหญ่ที่บรรณารักษ์ลาออกเพราะผิดกฎของนี้แหละ...พี่ชายพี่ก็เหมือนกัน..."ใช่พี่ชายของเขาก็คือจุนมยอนบรรณารักษ์คนก่อนหน้านี้พี่ชายเขาต้องลาออกเพราะว่าพี่ชายเขาชอบนักเรียนคนนึงในโรงเรียนที่ชอบมายืมหนังสือบ่อยๆจนคบกันแล้วพี่ชายเขาก็เลยยอมลาออกเพื่อจะได้คบกับเด็กคนนั้นต่อ
"ผมไม่เคยรู้เรื่องกฎมาก่อนเลย...."เซฮุนตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจ
"มันก็ไม่ค่อยมีใครรู้หรอก...จริงแล้วที่พี่ไม่มองเซฮุนหรือคุยกับเซฮุนเพราะพี่กลัวเป็นเหมือนพี่จุนมยอน...พี่กลัวว่าจะต้องลาออกเพราะพี่มีความรัก...แต่ตอนนี้พี่ว่าพี่โชคดีนะ...เพราะเด็กที่พี่รักเขาจะจบการศึกษาอีกไม่กี่วันแล้ว..."จงอินตัดสินใจบอกสิ่งที่อยู่ในใจเขาออกมาก่อนที่จะไม่มีเวลา
"พี่กำลังซ้อมบอกรักแบคฮยอนอยู่รึเปล่าฮะ..."เซฮุนบอกด้วยน้ำเสียงที่มันดูเศร้าๆเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วไอ้เด็กบ๊อง...
"พี่ซ้อมบอกรักเด็กผู้ชายที่ชื่อโอเซฮุนอยู่รู้จักเขารึเปล่า..."จงอินสบตากับเซฮุนที่เขาไม่มองเซฮุนเพราะเขากลัวว่าเวลามองแล้วเป็นตัวเขาเองที่จะละสายตาไม่ได้...กลัวว่าถ้าเขาพูดคุยหรือสนิทกับเซฮุนจะเป็นตัวเขาเองที่ทนไม่ไหวซะเองที่ไม่ได้คุย...กลัวว่าถ้าเขารับรู้เซฮุนจะไม่มองเขาและไม่สนใจเขาแบบนี้...
"พี่ซ้อมเสร็จแล้วขอบอกรักเลยได้ไหม...ขอโทษที่ความกล้าของพี่มันมาช้าไป...พี่รักเรานะเซฮุน..จริงๆพี่ก็มองเราบ่อยนะแต่พี่จะมองเวลาเราไม่รู้ตัว...เราเป็นคนที่น่ารักมากๆเลยนะ...พี่อยากจะบอกว่าต่อจากนี้พี่อยากให้ฮันนี่ที่แปลว่าน้ำผึ้งเปลี่ยนเป็นฮันนี่ที่แปลว่าที่รักได้ไหม..."จงอินเขาไปกระซิบข้างๆใบหูของเซฮุน...เขารู้มาตลอดแหละว่าฮันนี่เป็นฉายาที่เซฮุนตั้งให้เขา
"พี่รู้หรอฮะ..."เซฮุนหันมองเขาแต่เขาก็ยังคงไม่ได้เขยิบออกจากใบหูของเซฮุนจมูกโด่งๆของเซฮุนเลยมาชนกับแก้มของเขาพอดี
"หอมแก้มพี่แล้วสรุปว่าได้ใช่ไหม...แต่พี่อยากฟังคำตอบจากปากของเราอ่ะช่วยตอบพี่ได้ไหม..."จงอินหันมามองเซฮุนอีกรอบ..เขินสินะ..ดูสิแก้มแดงไปหมดแล้ว
"ได้ฮะ...พี่ฮันนี่ของผม..."เซฮุนพูดจบก็ได้หนีไปทันที
'แค่เพียงองศาเดียวแค่เธอหันมาเธอก็จะพบกับฉันอยู่ใกล้ๆเธอพร้อมกับความรักที่เธอไม่เคยรับรู้'
ความคิดเห็น