คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : kaihun : องศาเดียว 1
Kaihun องศาเดียว
"เซฮุนเห็นบรรณารักษ์คนใหม่ที่มาแทนพี่จุนมยอนยัง?!!"ซิ่วหมิ่นตะโกนถามเพื่อนสนิทที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง
"ยังเลย...อะไรแต่เช้าเนี่ย..."เซฮุนบอกด้วยน้ำเสียงงัวเงียพร้อมเดินมาฟุปโต๊ะหลับต่อทันที
"มานี่เลย!!ถ้ามึงเห็นแล้วมึงจะขอบคุณกู!!"ซิ่วหมิ่นบอกอย่างตื่นเต้นพร้อมลากเซฮุนให้มาที่ห้องสมุดทันที
"อะไรจะนอน...."เสียงโวยวายของเซฮุนก็หายไปทันทีพร้อมกับผู้ชายอีกคนที่เดินสวนพวกเขาทั้งคู่ออกมาจากชั้นหนังสือแนะนำที่อยู่บริเวณกลางห้องสมุดผู้ชายที่หุ่นดีในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงแสล็คสีดำคล้ายๆกับชุดนักศึกษาแต่เพียงแค่นั้นสามารถทำให้ผู้ที่สวมใส่ดูดีขึ้นได้
"เป็นไงอึ้งป่ะหล่ะ?...ไม่โวยวายแล้วหรอว่าจะนอนๆๆ"ซิ่วหมิ่นกระซิบเซฮุนที่ยืนอึ้งอยู่กลางห้องสมุด
"................................"เซฮุนอึ้งจนพูดไม่ออกใช่อึ้งจริงๆ
"ไปหาหนังสืออ่านสิโต๊ะตัวนั้นว่าง"ซิ่วหมิ่นแนะนำเพื่อนสนิทที่กำลังยืนอึ้งอยู่
"แล้วมึงรู้ได้ไงว่ามีบรรณารักษ์คนใหม่?"เซฮุนถามซิ่วหมิ่นที่กำลังนั่งยิ้มให้เขาอยู่
"พอดีวันนั้นจงแดชวนมายืมหนังสือทำอาหารเลยมาเป็นเพื่อนแล้วก็เจอพี่คนนี้นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว"ซิ่วหมิ่นตอบคำถามของเซฮุนที่เอาแต่มองไปที่เคาร์เตอร์ของบรรณารักษ์
"หล่อดีเนอะ...."เซฮุนพูดลอยๆขึ้นมาก่อนที่จะกลับมาสนใจหนังสือในมือต่อ
"กลับห้องได้แล้วจะแปดโมงแล้วเนี่ย!!"ซิ่วหมิ่นเริ่มโวยวายแทนเพราะเซฮุนเอาแต่มองไปที่บรรณารักษ์โดยที่ไม่สนใจคำพูดของเขาเลย
"จงอิน!!เดี๋ยวหยิบหนังสือตรงนี้ไปเก็บในชั้นตรงนั้นด้วยนะ!!"ยงฮวาหัวหน้าบรรณารักษ์สั่งลูกน้องคนใหม่ที่กำลังนั่งลงทะเบียบหนังสืออยู่ที่เคาร์เตอร์
"มึงได้ยินชื่อพี่เขาหรือเปล่าว่ะ?"ซิ่วหมิ่นหันไปถามเซฮุนที่กำลังเดินยิ้มออกจากห้องสมุด
"ได้ยินสิ!!จงอิน...ชื่อเพราะเนอะ.."เซฮุนก็ยังคงยิ้มอยู่คนเดียว
"เฮ้อๆพี่จงอินๆ!!"ซิ่วหมิ่นสะกิดเซฮุนระหว่างที่เขากำลังเดินเปลี่ยนห้องเรียนเซฮุนหันไปโดยไม่ทันตั้งตัวเขาพบพี่จงอินที่เดินสวนมา
"กูว่าเรามาหาโค๊ตลับเรียกพี่เขาเหอะ....เดี๋ยวพี่เขารู้หมด..."เซฮุนแนะนำซิ่วหมิ่น
"ก็ดีนะเรียกว่าอะไรดีหล่ะ?..พี่จงอางเป็นไง!!"ซิ่วหมิ่นเสอนชื่อที่อยู่ในความคิดของเขาให้เซฮุนรู้
"พี่เขาเป็นคนนะไม่ใช่งู....ชื่อฮันนี่ดีไหม?"เซฮุนบอกชื่อที่เขาคิดออกมาบ้าง
"ทำไมต้องฮันนี่ว่ะอย่างพี่เขาคงเป็นกาแฟดำแล้วแหละ...ฮาฮ่า"ซิ่วหมิ่นหัวเราะกับชื่อที่เซฮุนตั้งให้พี่จงอิน
"ไม่รู้สิฉันชอบมั้งกาแฟดำโหดไปมั่งไม่รู้สิเห็นสีผิวพี่เขาแล้วกูนึกถึงน้ำผึ้งที่หวานฉ่ำอะไรประมาณนั้นเลยอ่ะ"เซฮุนเพ้อเหมือนตัวเขากำลังอยู่ในความฝัน
"น้องครับๆ..."เสียงเรียกและแรงสะกิดทำให้เซฮุนและซิ่วหมิ่นต้องหันไปแต่เมื่อหันไปซิ่วหมิ่นก็ต้องรีบจับมือเซฮุนไว้ทันทีเซฮุนก็บีบมือซิ่วหมิ่นด้วยความตื่นเต้น
"มีอะไรรึเปล่าครับ?..."ซิ่วหมิ่นเป็นคนถามออกไปเพราะเขารู้ว่าแค่ให้เซฮุนพยุงตัวเองอยู่ในสภาวะอย่างนี้ยังยากเลย
"คือพี่อยากทราบว่าห้องน้ำไปทางไหนหรอครับ?..."จงอินถามอย่างอายๆ
"อ้อ..หาห้องน้ำ..พี่เดินตรงนะครับแล้วเลี้ยวซ้ายพอเลี้ยวซ้ายเสร็จพี่ก็ได้ตรงไปอีกนี้แล้วเลี้ยวขวานะครับแล้วพี่ก็จะเจอห้องน้ำแล้วครับ!!"ซิ่วหมิ่นตอบอย่างฉะฉานแต่ท่าทางคนฟังจะไม่เข้าใจอยู่ดี
"งั้นพี่เดินตามผมมาละกันครับ"ซิ่วหมิ่นลากเซฮุนและเดินนำพี่จงอินไปถึงหน้าห้องน้ำ
"ขอบคุณนะครับ!!"จงอินหันมายิ้มบางๆให้กับนักเรียนทั้งสองคนที่พาเขามาส่งถึงห้องน้ำ
"เฮ้อๆวิญญาณหลุดไปไหนแล้ว..."ซิ่วหมิ่นเขย่าเซฮุนที่เดินเหมือนไม่ได้นำวิญญาณมาจากหน้าห้องน้ำ
"พี่เขายิ้มสวยมาก...."เซฮุนเพ้อออกมารอยยิ้มบางๆที่พี่จงอินมอบให้ซิ่วหมิ่นเป็นการขอบคุณที่นำเขาไปที่ห้องน้ำถึงมันจะเป็นรอยยิ้มที่พี่จงอินให้ซิ่วหมิ่นแต่สำหรับเขามันเป็นรอยยิ้มที่ละมุนมาก
"เฮ้อหมิ่น!!เพื่อนมึงเป็นอะไรว่ะแค่เดินมาเรียนวิทย์แค่เนี่ยเหมือนคนโดนขโมยวิญญาณเลย..ฮะฮ่าฮา"จงแดแซวเซฮุนที่เดินเหม่อเข้ามาในห้องทดลองวิทย์ยาศาสตร์
"ไม่ได้โดนขโมยวิญญาณ..."เซฮุนตอบแบบเหม่อๆ
"แต่โดนขโมยหัวใจ?..."ซิ่วหมิ่นกระซิบเซฮุนให้ได้ยินแค่2คน
"บ้า!!ขโมยอะไรฉันไม่ได้ชอบพี่เขาสักหน่อย!!"เซฮุนหันไปตีซิ่วหมิ่นทันทีก็เขาไม่ได้ชอบพี่จงอินหนิเขาแค่ชมว่าพี่จงอินหล่อเฉยๆ
"ชอบอะไรใครว่ะ???ไม่เข้าใจ"จงแดถามอย่างสงสัยเพราะตั้งแต่พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาเขาไม่เคยได้ยินเซฮุนพูดเกี่ยวกับความรักเลยสักนิด
"เปล่าๆ!!อย่าไปสนใจเลยอาจารย์เข้าแล้วเรียนเหอะๆ!!"เซฮุนพยายามเบี่ยงประเด็นความสนใจของจงแดเพราะทุกอย่างถ้าจงแดรู้โลกรู้
"พี่ฮันนี่..ชื่อมันดูน่ารักเนอะ"เซฮุนที่กำลังสะพายกระเป๋าเป้นักเรียนกลับบ้านเพ้อถึงรอยยิ้มของพี่ฮันนี่ไม่รู้ว่าทำไมแค่นึกถึงรอยยิ้มนั่นเขาก็ยิ้มขึ้นมาเฉยเลย
"เฮ้!!เซฮุน"ดีโอ้ที่ยืนรอรถเมย์อยู่เห็นเพื่อนกำลังเดินยิ้มมาเหมือนคนไม่ได้สติ
"อ้าว!!ดีโอกลับบ้านยังไงเนี่ย?!!"เซฮุนตกใจที่โดนเรียกกระทันหัน
"กลับรถประจำตำแหน่งคันใหญ่ที่มีคนขับรถให้ด้วย...ฮาฮ่า"ดีโอพูดอย่างอารมณ์ดี
"จริงหรอ?!!โฮ้!"เซฮุนตื่นเต้นกับคำบอกเล่าของดีโอ
"มีเลขประจำรถด้วยนะ...ของเราเลข35แล้วเซฮุนหล่ะกลับยังไง?"ดีโอถามเซฮุนที่ดูตกตะลึงกับคำบอกเล่าของเขา
"อ้อกลับเหมือนกันแหะลแต่เลขประจำรถเรา112"เซฮุนเริ่มเข้าใจกับคำว่ารถประจำตำแหน่งของดีโอ
"นั่นรถของนายมาแล้วกลับดีๆนะเซฮุน!!"ดีโอบอกเซฮุนด้วยความเร่งรีบเซฮุนรีบวิ่งขึ้นรถไปก่อนที่หันมาโบกมือให้ดีโอ
"พี่ฮันนี่..."เซฮุนหลุดโค็ตลับของใครบางคนที่เขาเพิ่งตั้งให้ออกมาเนื่องจากเขาหันไปพบพี่จงอินกำลังใส่หูฟังอยู่
"ลงไหนค่ะน้อง!!"กระเป๋ารถเมย์เดินมาถามเซฮุนด้วยเสียงดังสนั่นเพราะเซฮุนยังไม่ได้จ่ายเงินเธอเลย
"ลง...อีก5ป้ายฮะ..."เซฮุนรีบหันกลับมาสนใจกระเป๋ารถเมย์พร้อมกับยื่นเงินค่ารถเมย์ให้
"งั้นช่วยเขยิบเข้าไปหน่อยได้ไหมค่ะ!!คนอื่นไม่มีที่ยืน!!เข้ามาเลยจ๊ะ!!ข้างในชิดในหน่อย!!"กระเป๋ารถเมย์พูดประโยคเดิมๆส่วนเซฮุนก็โดนคนที่ขึ้นใหม่เบียดมาจนเขาต้องมายืนเบียดกับพี่จงอินแต่พี่จงอินคนไม่รู้เรื่องหรอกเพราะพี่แกใส่หูฟังอยู่...
"โอ๊ย!!มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?!"หลังจากกลับถึงบ้านเซฮุนก็รีบอาบน้ำทันทีก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบสมุดที่เขาเพิ่งซื้อมาใหม่
"เพิ่งเจอกันแค่วันเดียวทำเราเป็นขนาดนี้เลยหรอ?..."เซฮุนถามตัวเองพร้อมกับทำท่าประจำเวลาเขาสับสนเขามักจะยีผมตัวเองจนมันฟูเป็นประจำ
"ลงวันที่วันนี้เจอกันวันแรก...เจอแบบไม่ได้ตั้งใจ*#+@!?/±%\÷&$~*#+@!?/±%\÷&$~"เซฮุนพูดสิ่งที่เขาพบเจอมาในวันนี้ก่อนจะจดคำพูดต่างๆของเขาลงไปในสมุดที่เขาตั้งชื่อมันว่า 'at my corner'
"ทำไมวันนี้มาเช้าผิดปกติว่ะโอเซฮุน...ฮาฮ่า"ซิ่วหมิ่นเซวขึ้นทันทีเมื่อเห็นโอเซฮุนผู้มาสายเสมอมาโรงเรียนแต่เช้า
"ฉันมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง..."เซฮุนเดินไปนั่งข้างๆซิ่วหมิ่นก่อนที่จะเล่าเรื่องที่เขาเจอใครบางคนในรถเมย์ให้ซิ่วหมิ่นฟัง
"โฮ้!!ดวงดีไปป่ะ?ได้กลับบ้านด้วยรถเมย์สายเดียวกับพี่ฮันนี่ด้วยอ่ะ"ซิ่วหมิ่นบอกด้วยน้ำเสียงที่อิจฉาๆ
"เออวันนี้ได้กำหนดคืนหนังสือแล้วอ่ะ...หมิ่นไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ!!"จงแดเดินมามาซิ่วหมิ่นกับเซฮุนที่กำลังนั่งคุยกับอยู่
"เซฮุนไปด้วยกันป่ะ??"ซิ่วหมิ่นหันไปถามเซฮุนไม่น่าถามเนอะเพราะเขาคิดว่าเขารู้คำตอบอยู่แล้ว
"ไปดิๆนั่งว่างๆก็ไม่รู้จะทำอะไร"เซฮุนยืนขึ้นมาบิดขี้เกียจก่อนที่จะเดินตามจงแดไปที่ห้องสมุด
"พี่ครับมาคืนหนังสือครับ..."จงแดเดินถือหนังสือแล้วมุ่งตรงมาที่เคาร์เตอร์ทันที
"สักครู่นะครับ...พี่ซอฮยอนครับ!!น้องจะมาคืนหนังสือผม...ทำไมเป็นอ่ะครับ..แหะๆ..!!"จงอินยิ้มแห้งๆตะโกนพร้อมบอกซอฮยอนบรรณารักษ์สาวอีกคนที่กำลังจัดหนังสืออยู่
"เรานี่จริงๆเลยนะไค!!มาพี่ว่าพี่สอนไปแล้วไม่ใช่หรอ??"ซอฮยอนหันไปยิ้มให้รุ่นน้องก่อนที่เธอจะสอนวิธีรับคืนหนังสือให้จงอิน
"เรียบร้อยแล้วครับผม...ขอโทษนะครับที่ทำให้เสียเวลา"จงอินบอกกับนักเรียนม.ปลาย3คนที่กำลังยืนมองเขาอยู่
"ไม่เป็นไรครับ!!ผมขอบัตรนักเรียนคืนด้วยครับ"จงแดชี้ไปที่บัตรนักเรียนของเขาที่โดนมือใหญ่ทับอยู่
"โทษทีๆ..อ่ะ"จงอินยื่นบัตรนักเรียนคืนให้จงแด
"เซฮุน..เซฮุนครับ...เซฮุนโว๊ย!!"จงแดเรียกเพื่อนสนิทของเขาที่เหมือนจิตหลุด
"ห่ะ!!อะไรตะโกนทำไมเล่า..."เซฮุนที่ถูกดึงหลุดออกมาจากโลกแห่งจินตนาการตกใจทันทีระหว่างที่จงแดคืนหนังสือสายตาของเขาก็จับจ้องอยู่ที่พี่จงอินรอยยิ้มของพี่จงอินเขาหวังว่าวันนึงพี่จงอินจะยิ้มให้เขาแบบนั้นบ้าง
"จะบอกว่าช่วยไปถามพี่เขาให้หน่อยว่า...หนังสือเกี่ยวกับสุขภาพเส้นผมอยู่ตรงไหน?"จงแดบอกเซฮุนที่ยืนเฉยๆอยู่
"ได้ๆ..."เซฮุนเดินงงๆมาถามซอฮยอนที่กำลังจัดหนังสืออยู่แถวๆพวกเขา
"พี่ฮะๆ..หนังสือสุขภาพเกี่ยวกับเส้นผมอยู่ตรงไหนหรอฮะ..."เซฮุนเดินเข้ามาถามซอฮยอน
"เอ้อ...พี่ว่ามันพึ่งมีหนังสือเกี่ยวกับเรื่องผมเล่มใหม่เข้ามานะไปถามพี่ที่เคาร์เตอร์ไป.."ซอฮยอนตอบข้อสงสัยของนักเรียนคนนึง
"เขาบอกให้ไปถามพี่ที่เคาร์เตอร์อ่ะ..."เซฮุนเดินกลับมาบอกจงแดที่กำลังช่วยกันหาหนังสืออยู่กับซิ่วหมิ่น
"ก็ไปถามให้หน่อยสิอะไรแค่นี้เองมาบอกทำไม!!"จงแดหันบอกเซฮุน...เซฮุนเลยค่อยๆเดินมาที่เคาร์เตอร์แต่ว่ามันมีนักเรียนชายกลุ่มนึงกำลังคุยกับพี่ฮันนี่อยู่หน่ะสิ
"พี่ฮะ!!พี่มีแฟนรึยังฮะ??"เสียงแหลมของนักเรียนในกลุ่มนั้นถามขึ้นแต่เซฮุนไม่ค่อยได้สนใจคำถามเขาสนใจแต่คำตอบ
"ยังเลย!!พูดแบบนี้อยากเป็นแฟนพี่รึไง??ฮาฮ่า.."จงอินพูดหยอกล้อกับนักเรียนอย่างอารมณ์ดีส่วนเซฮุนที่ยืนฟังหน่ะหรอ...มโนไปเรียบร้อยแล้วว่าพี่ฮันนี่พูดประโยคนั้นกับเขา
"พี่ฮะ...หนังสือเกี่ยวกับสุขภาพเส้นผมอยู่ตรงไหนหรอฮะ..."เซฮุนรวบรวมความกล้าเพื่อนถามคำถามกับพี่จงอินที่กำลังก้มหน้าพิมพ์งานอยู่
"หนังสือพวกนั้นหรอ...เดินไปหยิบโต๊ะข้างหน้าเลย..."จงอินตอบโดยสายตาที่เอาแต่สนใจแต่หน้าจอคอมพิวเตอร์
"ขอบคุณฮะ..."เซฮุนเดินคอตกไปหยิบหนังสือให้จงแดที่กำลังหาหนังสืออยู่
"เป็นอะไรว่ะ...แค่ให้หาหนังสือแค่นี้ต้องหน้าบูดด้วย..."จงแดหยิบหนังสือจากมือเซฮุนก่อนที่จะไปยืมหนังสือที่เคาร์เตอร์
"กลับห้องกัน!!"หลังจากที่ยืมหน้าสือเสร็จจงแดก็เดินมาตามเซฮุนกับซิ่วหมิ่นที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ให้กลับไปที่ห้องเรียน
"เฮ้อ...วันนี้ก็ยังกลับบ้านด้วยรถเมย์คันเดียวกับพี่ฮันนี่แต่พี่เขาเอาแต่ฟังเพลง#+@!?/±%\÷&$~*#+@!?/±%\÷&$~"เซฮุนบันทึกเรื่องราวของวันนี้ลงในสมุดเล่มเดิมเขาบันทึกมันทุกๆวัน
"ไปห้องสมุดกัน...ไม่ต้องพูดเลยแค่เห็นหน้าก็รู้แล้วจะพูดอะไร!!"ซิ่วหมิ่นชี้ไปที่เซฮุนที่กำลังวิ่งมาหาทันทีที่หัวหน้าห้องประกาศว่าคาบนี้เป็นคาบว่าง
"รู้ใจจังเลย...ไปกันเถอะ.."ซิ่วหมิ่นสะกิดจงแดที่นอนอยู่เพื่อให้ไปห้องสมุดด้วยกัน
"งั้นฉันไปหาหนังสือก่อนละกันนะ..."พอเข้าห้องสมุดทุกคนก็แยกไปตามจุดของตัวเองจงแดก็แยกไปที่ชั่นหนังสือเซฮุนกับซิ่วหมิ่นก็ไปนั่งที่โต๊ะที่สามารถมองเห็นเคาร์เตอร์ได้อย่างชัดเจน
"ไม่เบื่อบ้างหรอว่ะ!!ว่างก็มาว่างก็มากูเห็นมึงมานั่งมองเขาทุกวันๆเกือบ3เดือนแล้วนะเซฮุน"ซิ่วหมิ่นที่เปิดนิตยสารอยู่ถามเซฮุนที่เอาแต่เฝ้ามองไปที่เคาร์เตอร์
"พรุ่งนี้จะครบ3เดือนแล้วแหละ...ไม่น่าเชื่อเนอะเวลามันดูผ่านไปเร็วมากเลย...นั่งมองทุกวันๆแต่พี่เขาก็ไม่เคยมองกลับมาเลยสักวัน"เซฮุนบ่นออกมาลอยๆ
"แล้วทำไมเอาแต่มองว่ะเดินเข้าคุยเลยดิคู่แข่งมึงเยอะนะเว้ย!!แล้วมึงจะได้เป็นแฟนพี่เขาไหมนั้นเอาแต่มอง"ซิ่วหมิ่นบอกเซฮุนที่ยังคงมองไปที่จงอิน...สายตาของเซฮุนทุกวันนี้ก็มีแต่จงอิน...เห็นแล้วเหนื่อยแทนจริงๆ
"ไม่รู้สิ...ชอบที่จะแอบมองมากกว่าที่จะพูดคุยถ้าเขาไปคุยก็ไม่รู้จะคุยอะไรจริงๆแล้วกูไม่ได้หวังจะเป็นแฟนพี่เขาหรืออะไรกูก็มีความสุขของกูที่ได้มองพี่เขาแค่นั้นกูไม่ได้หวังอะไรจากพี่เขาเลยจริงๆ..."เซฮุนตอบซิ่วหมิ่นโดยที่สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่จงอินที่ก้มหน้าทำงานอยู่ที่เคาร์เตอร์ตัวเดิมที่เขาเฝ้ามองมาตลอด
"มึงนี่มัน....โอ๊ย!!พ่อพระของกู!!"ซิ่วหมิ่นฟังคำตอบของเซฮุนแล้วเขายอมรับจริงๆว่าแพ้เซฮุนจริงๆเขาชอบนะเวลาที่พี่ฮันนี่ของเซฮุนเดินผ่านแค่พี่ฮันนี่เดินผ่านเฉยๆก็ทำให้เพื่อนเขามีรอยยิ้มขึ้นมาได้แค่พี่ฮันนี่ยิ้มถึงแม้จะไม่ได้ยิ้มให้เซฮุนเพื่อนของเขาก็มักจะมีรอยยิ้มตามเสมอทุกๆครั้งที่พี่ฮันนี่ร่วมกิจกรรมหรืองานต่างๆเพื่อนของเขาก็จะไปแอบถ่ายรูปพี่ฮันนี่ด้วยใบหน้าที่ดูมีแต่ความสุข...เพื่อนของเขาห่างจากพี่ฮันนี่เพียงแค่นิดเดียวเพียงแค่องศาเดียวเท่านั้นแค่เพียงองศาเดียวที่พี่ฮันนี่ไม่เคยสนใจรอยยิ้มและสายตาจากมุมเล็กๆของเพื่อนเขาบ้างเลยเขาว่าเขาคงอยู่เฉยๆไม่ได้แล้วแหละ
"จงแดมานี่!!"เมื่อคิดได้ซิ่วหมิ่นก็ปล่อยให้เซฮุนนั่งมองพี่ฮันนี่ต่อไปและเขาก็ปลีกตัวออกมาคุยกับจงแดแค่สองคน
"ทำไมเพิ่งมาบอกฉันก็สนิทกับพี่เขาอยู่นะเพราะยืมหนังสือบ่อยเนี่ยแหละเรื่องแค่นี้จิ๊บๆจะเริ่มแผนเลยป่ะหล่ะ?..."จงแดบอกกับซิ่วหมิ่นหลังจากที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากซิ่วหมิ่น
"เซฮุนยืมบัตรนักเรียนหน่อยสิกูลืมบัตรนักเรียนไว้ที่ห้องอ่ะ!!"จงแดเดินมาสะกิดเซฮุนที่เอาแต่มองพี่จงอิน
"อ่ะ..."เซฮุนหยับบัตรนักเรียนให้จงแด
"มึงต้องมาด้วยเขาต้องให้เจ้าของบัตรเป็นคนยืมมานี่!!"จงแดลากเซฮุนไปที่เคาร์เตอร์แต่เซฮุนก็พยายามขืนตัวเองไว้ไม่ให้จงแดลากไปได้...แต่ก็ไม่สำเร็จ
"อ้าวปกติชื่อคิมจงแดไม่ใช่หรอ?...ฮาฮ่า"จงอินพูดขึ้นตามนิสัยช่างสังเกตของเขา
"ใช่ครับแต่วันนี้ผมลืมเอาบัตรนักเรียนมาเลยยืมของเพื่อนที่ชื่อ'โอเซฮุน'มาครับ!!"จงแดเน้นคำว่าโอเซฮุนเหมือนเป็นการแนะนำให้อีกฝ่ายได้รู้จักเพื่อนเขา
"หรอ?...ชื่อเพราะดีหนิ..เซฮุน"จงอินพูดขึ้นโดยที่ยังคงกรองรหัสเพื่อให้ในการยืมหนังสือต่อไปจนเซฮุนเริ่มชินแล้วแหละที่พี่ฮันนี่ไม่มองเขาเลย
"เออ...ผมว่าจะบอกพี่ตั้งนานแล้วว่ารถเมย์สายที่พี่นั่งอ่ะสถานนีต้นทางมันอยู่แถวนี้พี่เดินไปขึ้นก็ได้จะได้ไม่ต้องยืนยาวถ้าพี่กลัวหลงผมให้เพื่อนผมพาไปก็ได้นะเพราะเห็นมันกลับรถสายเดียวกับพี่อ่ะ!!"จงแดแนะนำพี่จงอินเกี่ยวกับรถเมย์ที่ต้องนั่งกลับบ้าน
"ห่ะ?!!"เซฮุนร้องขึ้นอย่างตกใจโดยไม่ทันตั้งตัวอะไรของจงแดเนี่ยมันตั้งใจจะทำอะไร!!
"ไม่ต้องตกใจ...นะตกลงไปเป็นเพื่อนพี่เขาหน่อยละกันงั้นเย็นนี้พี่รอเพื่อนผมอยู่ที่นี้นะเดี๋ยวให้เพื่อนผมพาไปงั้นเสร็จแล้วพวกผมกลับห้องก่อนนะ!!"จงแดหยิบหนังสือแล้วก็ลากเซฮุนกับซิ่วหมิ่นให้เดินกลับห้องทันที
"เฮ้ย!!จงแดมึงทำอะไรของมึงว่ะ?!!ให้กูกลับบ้านกับพี่เขาอ่ะนะ!!"พอกลับมาถึงที่ห้องเซฮุนก็โวยวายทันที
"อะไรคนเขาอุตส่าห์หวังดีมาว่าอีก...กูงอนมึงแล้วนะ..."จงแดบอกด้วยน้ำเสียงแกล้งน้อยใจ
"คือ..กูจะบอกยังไงดีหล่ะ...คือกูรู้สึกอึดอัดหว่ะ...เวลาพี่เขากลับบ้านพี่เขามองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเลย..."เซฮุนบอกสิ่งที่เขาสังเกตพี่จงอินตลอด3เดือน
"เฮ้อ...ก็พวกกูเปิดโอกาสให้มึงได้แค่นี้แหละกูแค่อยากให้มึงได้คุยกับพี่เขาบ้าง...ปีนี้ม.6แล้วนะเว้ย..."ซิ่วหมิ่นแตะไหล่เซฮุนเบาๆเหมือนให้กำลังใจ
"เฮ้อ...เหมือนพี่เขาช้าไปสำหรับการส่องของกูจริงๆหว่ะ..."เซฮุนถอนหายใจออกมาพี่ฮันนี่เราคงเจอกันช้าไปจริงๆ
"ผมช่วยไหมครับ?..."เซฮุนที่สะพายกระเป๋าเป้เดินเข้าไปถามจงอินที่กำลังปิดประตูห้องสมุดอยู่
"ไม่เป็นรอแปปนึงนะพี่ปิดห้องสมุดจะเสร็จแล้ว.."จงอินหันมาบอกเซฮุนอย่างรวดเร็ว
"ไปกลับบ้านกัน!!"จงอินเดินมาสะกิดเซฮุนที่เอาแต่เหม่อลอย
"อ้อฮะๆ.."เซฮุนตอบรับสั้นๆเพราะใบหน้าของพี่จงอินดูเหมือนไม่ค่อยอยากคุยกับเขาเท่าไหร่
"กินป่ะ?!!"จงอินยื่นอมยิ้มรูปหน้ายิ้มมาให้เซฮุนที่เดินเกร็งๆอยู่ข้างๆเขา
"ขอบคุณนะฮะ..."เซฮุนรับอมยิ้มมาแล้วแกะกระดาษห่ออมยิ้มใส่กระเป๋ากางเกงทันทีจงอินมองแล้วได้แต่แอบยิ้ม
"นายดูไม่ค่อยยิ้มเลยช่วงนี้เรียนเหนื่อยหรอ?"จงอินถามขึ้นตามสิ่งที่เขาสังเกตเห็น
"ป่าวฮะ..."เซฮุนก็ยังคงเกร็งเขายอมรับเลยจริงๆว่าเหมือนเขาจะชินกับการที่จงอินไม่มองมาที่เขาแต่พอได้เจอเหตุการณ์แบบใกล้ๆเขายอมรับเลยว่าเขาอึดอัดมาก...
"รถมาพอดีเลยขึ้นรถเถอะฮะ..."เซฮุนพยายามหลีกเลี่ยงการสนทนาขอโทษนะฮะพี่ฮันนี่ผมอึดอัดจริงๆพอขึ้นรถมาเซฮุนเลือกที่จะเดินหนีขึ้นมาก่อนโดยที่ไม่รอจงอินแต่จงอินก็เดินมานั่งข้างๆเขาทันที
"แล้วเราลงที่ไหนเนี่ย?..."จงอินชวนคนข้างๆคุยเพราะเขาก็รู้สึกอึดอัดไม่แพ้กัน
"อีก5ป้ายฮะ..พี่ฟังเพลงแล้วหลับไปเหอะฮะผมรู้ว่าพี่ง่วงแล้ว.."เซฮุนบอกกับพี่ฮันนี่ตามที่เขาสังเกตมา
"แหะๆ..."จงอินหยิบหูฟังขึ้นมาใส่ก่อนที่จะค่อยๆปิดตาคมลงอย่างช้าๆ...เซฮุนใช้โอกาสที่จงอินหลับเขาค่อยๆใช้สายตาของเขาสังเกตใบหน้าของพี่ฮันนี่ที่ละน้อยๆ...ดวงตาคมที่กำลังหลับพริ้ม...จมูกที่โด่งเป็นสัน...ริมฝีปากที่มีเสน่ห์หน้าดึงดูดที่กำลังยกยิ้มอยู่เล็กน้อย...เขายังเคยรู้สึกแปลกใจเลยว่าจงอินไม่ใช่สเป็กของเขาเลยสักนิดแต่ทำไมเขาถึงเลิกมองพี่จงอินไม่ได้สักที
"ผมลงแล้วนะฮะกลับบ้านดีๆนะฮะ.."เซฮุนกระซิบบอกพี่ฮันนี่ที่คงกำลังฝันดีอยู่...
"เฮ้อ...เราควรจะดีใจใช่ไหม?.."เซฮุนเดินไปหยิบสมุดเล่มเดิมและจดบันทึกเรื่องราวของเขาในวันนี้ลงไป....ดูจากกระดาษที่เหลือในสมุดก็คงจะพอๆกับเวลาที่เขาจะได้มองพี่จงอินสินะจำนวนของกระดาษมันน้อยลงน้อยลงทุกวันแต่ทำไมความรู้สึกของเขาที่มันมีต่อพี่จงอินกลับเพิ่มขึ้นสวนทางกับจำนวนกระดาษทุกวันๆ
ความคิดเห็น