คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KaiSehun : angel or devil(?) part 1
KaiSehun..angel or devil (?) Part 1
"หม่าม๊า...ฮึก..น้องฮุนโดนแกล้งอีกแล้ว...ฮือ"เด็กผู้ชายผิวขาวตัวเล็กๆวิ่งมาหามารดาที่บ้านหลังจากโดนเพื่อนๆในกลุ่มแกล้ง
"ใครแกล้งลูกชายหม่าม๊าบอกหม่าม๊ามาสิ"โอ ซอลฮวาก้มลงมาถามลูกชายวัยกำลังน่ารักของเธอที่เอาแต่ร้องไห้
"ซิ่วหมิ่น...เทา..แล้วก็คริส..."เด็กน้อยบอกคนที่รุมแกล้งตัวเองออกมา
"ไม่ต้องกลัวต่อไปนี้ก็ไปเล่นกับคนอื่นนะ...."ซอลฮวาหาทางออกให้กับลูกชายของเธอ
"คร๊าบผม..งั้นน้องฮุนไปอาบน้ำก่อนนะคร๊าบ!!"เด็กน้อยบอกลาคุณแม่แล้วเดินขึ้นไปอาบน้ำอย่างเหนื่อยล้า
"พระเจ้าคร๊าบ!!ผมโอเซฮุน..ขออธิษฐานต่อพระเจ้าว่าผมอยากได้ใครสักคนมาช่วยผมมาปกป้องผมจากพวกคนที่คอยจะทำร้ายผมด้วยเถอะนะครับ!!"เด็กน้อยอธิษฐานเช่นนี้ทุกๆวันอย่างมีความหวังว่าต้องมีสักวันที่พระเจ้าส่งคนมาปกป้องเขา
"จิ๊บ..จิ๊บ..จิ๊บ.."เสียงนกน้อยเจื้อแจ้วยามเช้าพร้อมกับแสงแดดอ่อนๆทำให้เด็กน้อยตื่นจากภวังค์แห่งความฝัน
"ทำไมตื่นสายจัง?..."เซฮุนตกใจกับเสียงอีกเสียงนึงเพราะเขาจำได้ว่าป่าป๊าไม่อยู่ส่วนหม่าม๊าก็ไม่ได้เสียงทุ้มขนาดนี้
"เสียงใครอ่ะ?..."เซฮุนนำผ้าห่มมาคลุมตัวด้วยความกลัว
"ปิดหูปิดตาขนาดนั้นจะเห็นไหมล่ะนั่น...?"เสียงนั้นก็ยังพูดคุยกับเขาไม่หยุด
"คุณเป็นใครครับ!!"เซฮุนตะโกนออกมาอย่างหวาดระแวง
"นายปิดตาอย่างนั้นนายจะเห็นอะไรหล่ะนายก็ลืมตาแล้วเอาอะไรที่คลุมหัวนายออกสิ!!"เซฮุนเอาหัวออกมาจากผ้าห่มแล้วค่อยๆลืมตาขึ้น
"ไม่เห็นมีอะไรเลยแล้วใครเป็นคนพูดหล่ะ?!!"เซฮุนขยี้ผมอย่างงงๆ
"เงยหน้าขึ้นมาสิ!!"เสียงก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อยเซฮุนจึงตัดสินใจเงยหน้าขึ้นไป
"คุณ!!!ขึ้นไปทำอะไรบนตู้เสื้อผ้าของผมลงมาเดี๋ยวนี้!!!"เซฮุนตะโกนอย่างตกใจเมื่อเห็นเด็กผู้ชายผิวเข้มหน้าคมร่างกายดูแข็งแรงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขากำลังนั่งอยู่บนตู้เสื้อผ้าของเขา
"เฮ้อ!!อยู่บนนี้ก็สบายดีทำไมต้องลงไปอ่ะ?"เด็กชายผิวเข้มพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่าย
"ลงมาคุยกันข้างล่างดีกว่าลงมาเร็วๆ.."เซฮุนกวักมือเล็กๆของเขาเพื่อเรียกใครอีกคน
"เฮ้อ!!"เด็กผู้ชายผิวเข้มถอนหายใจก่อนที่เขาจะลงมาจากหลังตู้เสื้อผ้าแต่วิธีลงของเขานั้นมันธรรมดาซะที่ไหนเล่า!!
"เฮ้ย!!นายลอยลงมาได้ไงอ่ะ!!!"เซฮุนตกใจเป็นรอบที่ล้าน(?)ของวันเมื่อพบว่าคนที่เขาคุยด้วยเมื่อสักครู่ลงมาจากหลังตู้เสื้อผ้าโดยเหมือนมีสายลมเบาๆหมุนรอบตัวเขาและนำเขาลงมา
"เรื่องของฉันหน่า!!นายนี่ขี้สงสัยจังเลยโอเซฮุน-3-"เด็กผู้ชายผิวเข้มบ่นออกมา
"รู้จักฉันได้ยังไง?!!!!"เซฮุนอึ้งเพราะเขายังไม่มีเพื่อนเลยเขาจึงสงสัยเป็นอย่างมากว่าคนตรงหน้ารู้ชื่อเขาได้ยังไง?
"นี่ไง"คนตรงหน้าส่งกระดาษแผ่นนึงที่มีแต่ภาษาประหลาดๆให้เขา
"อ่านไม่ออกอ่ะ..แหะๆ..."เซฮุนหัวเราะแห้งๆ
"ฉันจะอ่านให้ฟัง..โถ่เอ้ย..แค่นี้ก็อ่านไม่ออก.."เด็กชายผิวเข้มบ่นอย่างปวดหัว
"เจ้าเด็กน้อยโอเซฮุน!!เจ้าคงงงหล่ะสิว่าไอ้เด็กตัวดำๆที่อยู่ตรงหน้าเจ้าเป็นใคร?"เด็กชายผิวเข้มเก็กเสียงให้เหมือนผู้ใหญ่แต่เขาต้องอ่านสะดุดกับคำว่าเด็กตัว'ดำๆ'
"ข้าไม่ได้ดำนะแค่เจ้าขาวต่างหาก!!"เซฮุนหัวเราะกับคำพูดของเด็กชายตรงหน้าเขา
"หัวเราะอะไรข้าไม่ใช่ตลกหมูกระทะนะ!!"เด็กชายผิวเข้มกล่าวอย่างหัวเสีย
"เปล่านะ!!คิคิ!!"เซฮุนก็ยังคงแอบขำต่อไป
"เด็กดำๆข้างหน้าเจ้าเป็นสิ่งที่เจ้าเฝ้าอธิษฐานมานานเขาคือผู้ที่จะปกป้องเจ้าจากคนที่คอยจะทำร้ายเจ้า..."เซฮุนดีใจทันทีที่เขาได้ยินคำนี้จากปากของคนข้างหน้าแสดงว่าคำอธิษฐานของเขาเป็นจริงแล้วสินะ
"ยังฟังไม่จบอย่างเพิ่งดีใจ..."เด็กชายผิวเข้มบอกอย่างเอือมๆและเก๊กเสียงเพื่ออ่านต่อ
"จะมีเพียงเจ้าและพ่อแม่เจ้าที่จะเห็นเด็กคนนี้เขาจะอยู่คอยช่วยเจ้าตลอดและเขาก็จะหายไปก็ต่อเมื่อเจ้าทั้ง2อายุครบ24ปีถึงเวลานั้นอาจจะมีอะไรที่เจ้าทั้ง2คาดไม่ถึงอยู่ก็ได้!!ที่สำคัญข้าทำตามคำอธิษฐานของเจ้าแล้วเจ้าต้องทำตามคำขอของข้าด้วยคือ..ห้ามโกหกเด็ดขาดถ้าเจ้าโกหกพลังของเจ้าดำจะหายไปครึ่งนึงจนไม่สามารถช่วยเจ้าได้แต่ถ้าเจ้าไปสารภาพความจริงพลังของเขาก็จะฟื้นขึ้นมาเหมือนเดิม"เด็กชายผิวเข้มม้วนกระดาษเก็บเขาที่เดิมและเดินเข้ามาหาเซฮุนทันที
"เจ้าคงได้ยินสิ่งที่พ่อข้าฝากมาแล้วนะข้าจะบอกว่าข้าไม่ได้ชื่อดำนะข้าคือไคช่วยรักษาสัญญาของพ่อข้าด้วยข้ากับเจ้ามีเวลาอยู่ด้วยกันอีก20ปีเจ้าเกิดวันที่ไหร่หล่ะ?"ไคถามเซฮุนที่ยื่นอึ้งอยู่
"เราเกิดวันที่14กุมภา..."เซฮุนตอบอย่างสุภาพ
"แสดงว่าวันที่14กุมภาในอีก20ปีข้างหน้าจะเป็นวันสุดท้ายที่ข้ากับเจ้าจะได้อยู่ด้วยกันเพราะข้าอายุครบ24ปีก่อนเจ้า1เดือนแล้วนี่ไม่มีอะไรให้ข้ากินเลยหรอ?"ไคถามขึ้นเมื่อท้องเขาส่งเสียงประท้วงขึ้นมาเสียงดัง
"คิกคิก..ท้ายนายร้องเสียงน่าเกลียดมากเลยอ่ะไค!!"เซฮุนหัวเราะเสียงท้องของไค
"เร็วๆหน่ะฉันหิว!!"ไคบ่นออกมาอย่างหิวๆ(?)
"คร๊าบบบบบผม!!!"เซฮุนพูดพร้อมเดินนำไคออกมาจากห้องนอนของเขา
"หม่าม๊า!!คนนี้คือไคเขาคือคนที่จะมาปกป้องน้องฮุนจากคนที่มารังแกน้องฮุน"เซฮุนวิ่งไปเกาะขามารดาที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
"ใครหล่ะลูก?แล้วทำไมหนูไม่บอกชื่อกับหม่าม๊าละครับ!!"ซอลฮวาถามลูกชายที่ส่งยิ้มให้เธออย่างน่ารัก
"ก็ไคครับไงหม่าม่า!!เขาคือไค!!"เซฮุนตอบคำถามของคุณแม่
"แล้วเขาชื่ออะไรหล่ะหม่าม๊าถามหนูไม่ได้ให้หนูมาถามหม่าม๊ากลับนะครับว่าเขาคือใคร?"ดูเหมือนแม่ลูกเขาจะสื่อสารกันไม่ได้สักที
"ขอโทษนะครับ!!เซฮุนพูดถูกแล้วครับ!!เขาไม่ได้ถามคุณนายกลับแต่อย่างใดผมชื่อไคครับ!!"ไคที่เงียบดูท่าทางอยู่นานพูดขึ้นเมื่อเขาคิดว่าศึกเถียงชื่อเขาคงไม่จบง่ายๆ
"ไหนให้หม่าม๊าดูหน้าสิ!!"ซอลฮวาผละจากลูกชายของเธอเพื่อไปหาเด็กชายที่ชื่อไค
"หล่งจังเลย!!หล่อคมเข้มเท่ที่สุด!!"ซอลฮวาจับเด็กน้อยที่ชื่อไคหมุนไปหมุนมา
"ขอโทษนะครับ!!หม่าม๊าแปลว่าอะไรหรอครับคุณนายผมไม่รู้จัก..."ไคถามซอลฮวาอย่างสงสัย
"ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกว่าคุณนายนะจ๊ะให้เรียกว่าหม่าม๊าแทนหม่าม๊าแปลว่าแม่จ๊ะ"ซอลฮวาตอบเด็กน้อยข้างหน้า
"ครับหม่าม๊า!!"ไคตอบอย่างชัดถ้อยคำ
"โคร๊ก!!!!"เสียงท้องของไคดังขึ้นอีกครั้ง
"หิวหรอจ๊ะนั่งเลยๆ"ซอลฮวาพาเซฮุนกับไคไปนั่งกินข้าวแต่ไคก็ไม่ยอมกินเอาแต่เขี่ยไปเขี่ยมา
"หิวแล้วทำไมไม่กินอ่ะเขี่ยอยู่นั่นไม่กินฉันกินเองนะ!!"เซฮุนทำท่าจะแย่งลูกชิ้นในชามของไค
"ผมกินไม่เป็น...."ไคบอกเหตุผลออกมาอย่างเขินอาย
"ก็เข้าๆปากแล้วก็เคี้ยวไงแบบนี้อ้าปากสิ!!"ไคอ้าปากเซฮุนก็คีบลูกชิ้นเข้าปากไคทันที
"เป็นไงลูกไคอร่อยไหม?"ซอลฮวาถามลูกชายคนใหม่เธอที่เคี้ยวตุ่ยๆ
"ก็อร่อยดีครับหม่าม๊า!!!"ไคตอบเสียงเศร้าๆเมื่อนึกถึงท่านแม่
"ทำไมหนูทำเสียงเศร้าๆละลูกไม่อร่อยหรอครับ?"ซอลฮวาถามอย่างเป็นห่วง
"ผมคิดถึงท่านแม่ตั้งแต่ผมเกิดมาผมยังไม่เคนเจอท่านแม่เลย...."ไคบอกเหตุผลออกมาอย่างเศร้าๆ
"ไม่เป็นไรลูก....เดี๋ยวหม่าม๊าเป็นท่านแม่ให้หนูเองก็ได้ไม่ต้องร้องไห้หรอก..."ซอลฮวาเดินเข้าไปปลอบเด็กน้อยซึ่งเขาคิดว่าเขารู้ว่าแม่ของไคเป็นใคร
"ร้องไห้ทำไมอ่ะไหนนายบอกจะปกป้องฉันไงแล้วนายมาร้องไห้เองเนี่ยนะ?"เซฮุนถามอย่างไม่เข้าใจ
"เงียบไปเลย...-3-"ไคหันไปดุเซฮุนอย่างงอนๆ
"แล้วหนูมาจากไหนหล่ะครับ?"ซอลฮวาถามอย่างสงสัย
"บอกไม่ได้ครับมันเป็นกฏขอโทษนะครับหม่าม๊า..."ไคตอบพร้อมเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ
"ไม่เป็นไรครับ...กินต่อเถอะดูท่าทางเซฮุนมีอะไรหลายอย่างอยากให้หนูช่วยเยอะเลยแหละ5555"ซอลฮวาหัวเราะอย่างชอบใจ
"หม่าม๊า!!น้องฮุนกินข้าวหมดจานแล้วน้องฮุนพาไคออกไปเล่นนะคร๊าบ!!"เซฮุนเดินนำจานไปเก็บและขออนุญาติคุณแม่พาเพื่อนใหม่ออกไปเล่น
"อย่ากลับเย็นมากนะลูก..."ซอลฮวาบอกเด็กทั้งสองที่วิ่งออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว
"นี่เซฮุนฉันขอเตือนนายไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าออกมาข้างนอกแล้วมีนายคนเดียวที่เห็นฉันถ้าไม่อยากอายก็ให้คิดคำพูดไว้ในใจแล้วฉันจะอ่านมันเอง.."ไคเตือนเซฮุนที่เอาแต่เดินยิ้มอยู่คนเดียว
"โอเคเลยนายไคดำ5555"เซฮุนคิดในใจและแล้ว..
"โป๊ก..."ลูกมะม่วงแถวนั้นลอยมาหล่นใส่หัวเซฮุนทันที
"นายแกล้งฉันหรอ?"เซฮุนหันไปพูดเสียงดังใส่ไคทำให้คนรอบข้างหันมามองเขาเป็นตาเดียว
"เปล่าซะหน่อย...ฉันบอกแล้วนะว่าฉันได้ยินสิ่งที่นายคิด55555"ไคหัวเราะอย่างสะใจ
"เงียบไปเลย..งอนแล้ว...ชิ!"เซฮุนคิดเสียงดังให้ไคได้ยินว่าเขากำลังโกรธ
"งอนแปลว่าอะไรหล่ะ?"ไคถามออกมากับคำศัพท์ที่เซฮุน
"งอนแปลว่าไม่พอใจ...นายต้องง้อเข้าใจไหม?ง้อแปลว่าทำให้อีกคนหายไม่พอใจ.."เซฮุนคิดคำแปลให้ไคเสร็จสรรพ
"ฉันง้อนายนะ.."ไคพูดออกมาอย่างงงๆ
"แค่นี้เองหรอ?ง้อมากกว่านี้เป็นไหม"เซฮุนคิด
"ง้อยังไงหล่ะแค่คำว่าง้อฉันยังไม่รู้จักเลย..."ไคตอบอย่างงงๆจะให้เขาง้อยังไงหล่ะเขาง้อเป็นที่ไหน
"ฉันหายงอนนายก็ได้ชิ!!อย่าทำให้ฉันไม่พอใจอีกหล่ะ?"เซฮุนเดินไปอย่างเร่งรีบ
"มาทำอะไรแถวนี้ยังไม่เข็ดอีกหรอ?"เด็กชายแก้มกลมนามซิ่วหมิ่นถามอย่างท้าทาย
"ไคๆ..พวกนี้แหละที่แกล้งฉันนายจัดการให้หน่อย!!"เซฮุนคิดเมื่อไคได้ยินปุ๊ปเขาก็กำลังจะข้ามถนนที่เซฮุนข้ามแล้วไปจัดการกับพวกที่ทำร้ายเซฮุนซะ!!!
"เปล่านะ...เราเข็ดแล้ว..."เซฮุนโกหกซิ่วหมิ่นและเหมือนไคจะทรุดลงไปกับพื้นทันทีสำคัญทรุดอยู่กลางถนน!!!
"ไคๆนายเป็นอะไรไป!!!!"เซฮุนตะโกนเสียงดังอย่างตกใจ
"นาย...โกหก..ใช่ไหม?..."ไคพยายามพูดออกมาอย่างหมดเรี่ยวแรง
"นายเป็นบ้าอะไรเซฮุนพูดอยู่คนเดียว..."เทาที่เดินมาสมทบกับซิ่วหมิ่นพูดขึ้น
"ซิ่วหมิ่นฉันโกหกนายฉันยังไม่เข็ด!!"เซฮุนตะโกนบอกความจริงกับซิ่วหมิ่นอย่างเสียงดัง
"แสดงว่านายมาหยามฉันเลยนะเซฮุน.."เซฮุนนั่งกลัวจนร้องไห้ไหนไคบอกจะช่วยเขาไง
"ฮือ...ฮึก..ไหนบอกจะช่วยกันไงเล่า!!!"เซฮุนตะโกนออกมาทันใดนั้น...
"โอ๊ย!!!"ซิ่วหมิ่นร้องขึ้นเมื่อจะเข้ามาทำร้ายเซฮุนอีกครั้ง
"ซิ่วหมิ่นเป็นอะไร?"เทาถามขึ้นเมื่อได้ยินซิ่วหมิ่นร้อง
"รู้สึกเหมือนโดนลมต่อยอ่ะ.."ซิ่วหมิ่นบอกออกมา
"บ้าไปแล้วซิ่วหมิ่นไปรุมเซฮุนดีกว่า.."เทาเดินไปหวังจะทำร้ายเซฮุน
"โอ๊ยยยย!!!"เทาร้องขึ้นเมื่อเขารู้สึกเจ็บ
"เทาเป็นอะไร?..."คริสเดินมาถามเพื่อนสนิทที่ร้องโอดโอย
"เหมือนโดนลมเตะที่ท้องอ่ะ..."เทาบอกออกมาเขาเริ่มเชื่อแล้วว่าสิ่งที่ซิ่วหมิ่นพูดไม่ได้บ้า
"เพ้อเจ้อหว่ะ!!นายยังไม่เข็ดใช่ไหมเซฮุน.."คริสเดินเข้ามาอย่างเหี้ยมๆ
"หยิกหูคริสเลย...ไค..."เซฮุนอยากแก้แค้นคริสมาเลยส่งความคิดให้ไคได้ยิน
"รับทราบ!!!"ไคตอบรับความคิดของเซฮุนจบก็กระโดดขึ้นไปขี่หลังคริสและหยิกหูสองข้างของคริสอย่างแรง!!
"โอ๊ย!!!เจ็บนะเว้ย!!"คริสร้องโวยวายออกมาอีกคน
"เป็นอะไรว่ะ?!!"ซิ่วหมิ่นถามคริสจากระยะไกลเพราะกลัวโดนลูกหลง
"โดนลมหยิกหู!!!!"คริสบอกออกมาอย่างเจ็บปวด
"เซฮุน!!นายเล่นของใส่พวกเราหรอ?"เทาถามขึ้นอย่างไม่พอใจ
"เปล่านะ!!ถ้าอยากให้ฉันหยุดพวกนายก็ต้องเลิกแกล้งฉันและรับฉันเข้ากลุ่มด้วย!!!"เซฮุนหยุดร้องไห้และลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง
"ได้ๆ!!!หยุดเดี๋ยวนี้ฉันเจ็บหัวแล้วก็หนักไปหมดแล้ว!!!"คริสยอมรับทันที
"ไค!!นายลงมาได้แล้ว!!"เซฮุนคิดอีกรอบเพื่อหยุดการกระทำของคนบนหลังคริสที่กำลังดึงหูคริสอยู่อย่างสนุกสนาน
"โอเคๆ...ต่อไปนี้เรามาเป็นเพื่อนกันนะ... :)"เซฮุนยิ้มให้เพื่อนใหม่อีก3คน
"ขอบคุณนายมากเลยนะ..ที่ปกป้องฉัน.."เซฮุนหันไปบอกไคที่อารมณ์ดีอยู่ข้างๆเขา
"เฮ้อ!!มันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะต้องปกป้องคนขี้แงอย่างนายไง55555"ไคบอกอย่างกวนๆ
"นายว่าฉันขี้แงหรอ?!!!!"เซฮุนวิ่งไล่เตะไคที่วิ่งหนีไปเรื่อยๆสำหรับคนภายนอกมองอาจจะเห็นเหมือนเซฮุนวิ่งเตะลมอย่างมีความสุขเหมือนคนบ้าแต่สำหรับเซฮุนมันเป็นอะไรที่มีความสุขเหลือเกิน
"เป็นไงบ้างลูก..?"ซอลฮวาถามลูกชายที่เดินเหงื่อท่วมตัวเข้ามาในบ้าน
"สนุกมากเลยหม่าม๊า!!น้องฮุนไปอาบน้ำก่อนนะ!!ไคไปอาบน้ำกัน!!"เซฮุนวิ่งไปดึงไคที่ยืนหอบอยู่หน้าประตูบ้าน
"ไม่เอา!!!ไม่อาบน้ำ!!!!!!"ไควิ่งหนีเซฮุนรอบบ้านมีหรอที่เซฮุนจะยอม!!
"นายต้องอาบน้ำ!!!"เซฮุนวิ่งตามไคที่วิ่งหนีรอบบ้านมันเลยกลายเป็นเหมือนการ์ตูนเรื่องหนึ่งทอมแอนด์เจอร์รี่ไควิ่งหนีเซฮุนที่คอยจะวิ่งจับตัวเองไปอาบน้ำถ้าเซฮุนจับเขาได้เขาก็คงต้องไปอาบน้ำเหมือนเจอร์รี่ที่ถ้าโดนทอมจับได้ก็ต้องกลายเป็นอาหารของทอมทันที
"หยุดทั้งคู่เลย!!ไปอาบน้ำพร้อมกันเลย!!"ซอลฮวาจับเด็กทั้งสองคนไปแช่อ่างอาบน้ำร้อนที่เธอได้เตรียมไว้แล้ว
"ก๊าบ..ก๊าบ..ก๊าบ..เป็นอาบน้ำในอ่าง..."เซฮุนนั่งเล่นเป็ดน้อยในอ่างน้ำ
"เล่นเป็นเด็กๆเลย!!..."ไคนั่งผมโผล่ออกมาจากน้ำแล้วเป่าน้ำให้เป็นฟองอากาศ
"ปุ๊ง..ปุ๊ง...ปุ๊ง..ปุ๊ง.."เสียงฟองอากาศที่อยู่ในน้ำลอยฟูขึ้นมาทำให้ฟองสบู่ที่อยู่ในน้ำลอยขึ้นมาเป็นฟองลูกโป่งลอยอยู่เหนือหัวทั้งคู่
"สวยจังเลย..น้องเป็ดเห็นไหม?"เซฮุนชี้ฟองสบู่ให้เป็นน้อยในมือตัวเองดู
"มันจะตอบนายได้หรอ?"ไคถามเมื่อเห็นว่าเซฮุนคุยกับตุ๊กตาเป็ด
"ไม่ได้หรอกแต่ฉันอยากคุยนายมาเล่นกับฉันไหมล่ะ?เป็ดของนายตัวใหญ่กว่าส่วนเป็ดของฉันตัวเล็กกว่าเพราะว่าเป็ดตัวใหญ่ต้องปกป้องเป็ดน้อยไง :)"เซฮุนยื่นลูกเป็ดที่ตัวใหญ่กว่าให้ไคพร้อมกับรอยยิ้มที่ใสซื่อ
"...เป็ดนายตัวนิดเดียวจะทำอะไรได้"ไคถามเซฮุนที่เอาแต่เล่นเป็ด
"ถึงเป็ดของฉันตัวนิดเดียวแต่นายรู้ไหมว่ามันทำให้ฉันมีความสุขได้..นายลองเล่นสิ..."เซฮุนตอบออกไปด้วยความใสซื่อของเด็กตัวน้อยๆ
"นี่ๆเป็ดน้อยมาเล่นกับเป็ดใหญ่บ้างสิ.."ไคนำเป็ดตัวเองไปเล่นใกล้ๆกับเป็ดน้อยของเซฮุน
"เห็นไหมล่ะว่าเป็ดใหญ่อยากเล่นกับเป็ดน้อยทำไมไม่เชื่อฮุนบ้างอ่ะ..."หลังจากนั้นก็มีแต่เสียงหัวเราะและรอยยิ้มออกมาจากห้องน้ำมากมาย
"นายตลกจังเลย555555"เซฮุนหัวเราะเมื่อเห็นไคที่ใส่ชุดนอนลายหมีน้อยของตน
"เงียบไปเลย...-3-"ไคเบ้ปากให้กับเด็กผู้ชายในชุดนอนลายเป็ด(?)ที่ยืนหัวเราะเขาอยู่
"ไม่ต้องทะเลาะกันนอนเลยทั้งคู่..."ซอลฮวานำเด็กทั้งสองไปที่เตียงนอนของเซฮุนซึ่งปัจจุบันต้องกลายเป็นเตียงคู่ของพวก'เขา'ไปแล้ว
"หลับฝันดีทั้งคู่นะครับ..."ซอลฮวาเดินไปประทับปากนุ่มบนหน้าผากของเด็กทั้ง2และร้องเพลงกล่อมไม่นานทั้ง2ก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างรวดเร็ว
3ปีผ่านไป....
"ไม่เอา!!!ฮุนไม่ไปโรงเรียนฮุนจะอยู่กับไค!!!"เด็กชายเซฮุนที่บัดนี้กลายเป็นเด็กประถมอายุ7ขวบร้องไห้ดีดดิ้น(?)อยู่ในชุดนักเรียน
"จะร้องไห้ทำไม...ฉันก็ไปด้วยหนิ..ฉันห่างกับนานเกิน3เมตรได้ที่ไหนหล่ะ?"ไคตอบขณะเดินลงจากบันไดด้วยชุดนักเรียนของเซฮุน(?)
"แล้วแบบนี้หม่าม๊าต้องจ่ายค่าเทอมของไคเพิ่มด้วยรึเปล่า?"เซฮุนถามแบบเด็กๆ
"ไม่ต้องให้ไคไปนั่งเรียนที่พื้นข้างๆฮุนนั้นแหละ!!"ซอลฮวาตอบคำถามลูกขายช่างสงสัยของตน
"สวัสดีคร๊าบหม่าม๊า!! /สวัสดีคร๊าบหม่าม๊า!!"ทั้งสองบอกลาคุณแม่และเดินเข้าโรงเรียนไป
"คริส!!เทา!!ซิ่วหมิ่น!!"เซฮุนตะโกนเรียกเพื่อนๆหลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ทำให้พวกเขากลายเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างเลี่ยงไม่ได้(?)
"ไม่ต้องรีบนะฮุนพวกเรารอนายแค่ชั่วโมงเดียวเอง!!"ซิ่วหมิ่นประชด
"ไปเรียนกันเหอะไหนๆก็มาแล้ว!!"เซฮุนรีบชวนเพื่อนเปลี่ยนเรื่อง
"วันนี้วันเปิดเทอมวันแรกนะค่ะ!!คุณครูอยากให้หนูรู้จักเพื่อนๆไว้หลายๆคนนะค่ะเพราะพวกเราจะอยู่ด้วยกันอีกนาน"คุณครูสาวสวยประกาศหน้าชั้นเรียนให้นักเรียนที่นั่งตาแป๊วฟัง
"นายๆนายชื่ออะไรหรอ?เราชื่อ โอ เซฮุน นะ :)"เซฮุนเดินไปแนะนำตัวอย่างเป็นมิตรกับเด็กชายตัวเล็กๆ
"เราชื่อ ลู่ห่าน เสี่ยว ลู่ห่าน เราพึ่งย้ายมาจากจีนเรายังไม่มีเพื่อนเลย.."เด็กใหม่ระบายปัญหาให้เพื่อนใหม่ได้รับรู้
"ไม่เป็นไร!!นายยิ้มหน่อยสิ!!เป็นเพื่อนกันเรากับเพื่อนของเราก็ได้!!"เซฮุนจูงมือเพื่อนใหม่ให้เดินไปใกล้ๆกลุ่มเพื่อนของเขารวมทั้งเพื่อนที่ไม่มีใครมองเห็นของเขาด้วยดูเจ้าตัวไม่ค่อยอยากจะรู้จักใครเลยนะ
"นี่ๆเพื่อนใหม่เรานะ ชื่อลู่ห่าน ลู่ห่านคนตัวขาวๆสูงเหงือเยอะๆคนนั้นชื่อคริสนะ!!คนนั้นที่แก้มเหมือนซาลาเปาชื่อซิ่วหมิ่นส่วนอีกคนคือเทานะ!!"เด็กน้อยเซฮุนแนะนำเพื่อนของเขาให้ลู่ห่านรู้จัก
"ทำไมตัวเล็กจัง!!ฟู่..."ไคแกล้งเป่าลมไปที่ใบหูของลู่ห่านทันที
"อึ่ย!!เหมือนรู้สึกมีใครเป่าลมมาที่หูเลย..จักกะจี้จัง.."ลู่ห่านพูดพร้อมทำท่าทางประกอบ!!
"ไค!!นายต้องปกป้องฉันไม่ใช้แกล้งเพื่อนฉัน!!"เซฮุนตะโกนอยู่ในใจ
"นั่นไง...เซฮุน..นายเล่นของใส่เพื่อนใหม่อีกแล้วคนจะเป็นเพื่อนนายได้ต้องโดนเล่นของหมดเลยใช่ไหม?..."ซิ่วหมิ่นถามอย่างจับผิด
"ฉันขอไม่ตอบคำถามนี้"เพราะเขาเคยลองตอบคำถามนี้แล้วจะตอบว่าไม่มันก็เหมือนโกหกเพราะว่าไม่มีใครมองเห็นไคก็เหมือนทำร้ายอ้อมๆแต่ถ้าตอบว่าใช่มันก็โกหกเพราะว่าไคไม่เคยทำร้ายใครก่อนถ้าเซฮุนไม่โดนรังแก
"อีกแล้ว!!ช่างมันเหอะหมิ่นยังไงก็เป็นเพื่อนกันมา3ปีแล้วนายยังไม่ชินอีกหรอ?"คริสพูดขึ้นในขณะที่เขากำลังแข่งเป่ากบ(?)กับเทาอย่างเอาเป็นเอาตาย(?)
"ชินแล้ว.....แต่ไม่เข้าใจ.."ซิ่วหมิ่นก็ยังคงสงสัย
"ทำไมซิ่วหมิ่นแก้มซาลาเปาขี้สงสัยจัง..."ไคเดินเข้าไปใกล้ๆพร้อมเป่าลมไปทีใบหูของซิ่วหมิ่น
"ไค!!หยุดเล่น"เซฮุนเอื้อมมือไปปิดปากไคที่กำลังจะเป่าลมออกมาอีกรอบ..
"เซฮุน...กำลังทำอะไรหรอ?"ลู่ห่านสงสัยในพฤติกรรมของเพื่อนใหม่
"เออะ....."เซฮุนถึงกับแก้ตัวไม่ถูกเลยที่เดียว
"อ้อ..เรากำลังช่วยหยุดลมที่จะเข้าหูซิ่วหมิ่นอ่ะ แหะๆ!!"เซฮุนหันไปยิ้มแห้งๆกับลู่ห่านพร้อมหันมามองค้อนวงโตให้ไคที่ยืนยิ้มแป้นอยู่หลังคริส
"อ้อ..."ลู่ห่านตอบรับอย่างสงสัย...
"เย็นนี้ก่อนกลับไปเล่นที่สนามโรงเรียนกันก่อนไหม?"พอได้เริ่มเรียนไปสักระยะพวกเขาก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นคริสจึงชวนเพื่อนของเขาไปเล่นที่สนามเด็กเล่นด้วยกัน
"ไปดิๆฉันอยากเล่นม้ากระดก!!!"เทาตอบรับอย่างมั่นใจ
"ไปดิๆฉันจะเล่นห้อยโหน!!"ซิ่วหมิ่นบอกออกมา
"ก็ได้นะ..."ลู่ห่านตอบรับอย่างสุภาพ
"ฉันจะเล่น!!เล่นเป็นเพื่อนหน่อยนะ!!"เซฮุนหันไปพูดกับไคที่กำลังขัดใจเขาอยู่
"ไม่อยากให้เล่น!!มันอันตรายนะ"ไคเตือนด้วยความเป็นห่วง
"อยากเล่นอ่ะ!!ทำไมไม่ตามใจฉันเลยอ่ะ!!"เซฮุนตะโกนออกมาเสียงดังจนลู่ห่านตกใจ
"เซฮุน!!!...เป็นอะไรไป.."ลู่ห่านวิ่งเข้าไปถามเพื่อนสนิทที่ทำหน้าตาบูดบึ้งอยู่
"เปล่าๆ...ไคฉันบอกนายแล้วนะว่าจะเล่น..."เซฮุนเดินไปที่สนามอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจคำเตือนของไค
"น้อง!!!!น้องแย่งที่พี่น้องรู้บ้างป่ะ?!!"รุ่นพี่ตัวบึกบึนเดินมาหาเรื่องคริสอย่างไม่เกร็งกลัว
"ไม่ได้แย่ง!!ผมเดินมาผมก็เล่นของผม!!!"คริสตอบกลับด้วยเหตุผลของเขา
"น้องคนนี้ไม่ใช่คนนั้น!!"เหมือนจะผิดตัวเบาๆ
"น้องแย่งของเพื่อนพี่รู้ตัวไหม?"รุ่นพี่เปลี่ยนเป้าหมายจากคริสไปหาเซฮุน
"ผมก็มาเล่นของผมเฉยๆนะ!!"เซฮุนตอบกลับอย่างไม่ยอมเหมือนเมื่อก่อน
"ก็เพื่อนพี่มาเล่นทุกวันอ่ะน้องมาถึงก็เล่นเลยเนี่ยนะพูดแบบนี้หาเรื่องหนิ!!"รุ่นพี่คนนั้นชกหน้าเซฮุนอย่างป่าเถื่อน
"เจ็บ..ฮึก..ไค..นายอยู่..ฮือ..ไหน?.."เซฮุนร้องไห้ออกมาจากความเจ็บปวดจากการที่ถูกมือกร้านกระแทกที่แก้มใสของเขา
"ฉันอยู่นี่!!!"ไคกระโดดลงมาจากต้นไม่ใกล้ๆสนามเด็กเล่นและมาจัดการพวกที่แกล้งเซฮุนทันที
"ฝากไว้ก่อนนะ!!พวกเราไป"พวกกลุ่มรุ่นพี่ถอยออกไปตอนนี้เหลือแค่พวกเขาที่อยู่ในสนาม
"เซฮุนเป็นอะไรรึเปล่า?.."ลู่ห่านรีบวิ่งมาดูเซฮุนที่นั่งร้องไห้อยู่
"ฮือ...ฮึก..ไม่..ฮึก..เป็น..ไร..ฮือ..."เซฮุนร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ
"ไม่เป็นไรแล้วร้องไห้ทำไมว่ะ?"คริสถามเซฮุนที่ร้องไห้จนพูดไม่รู้เรื่อง
"กลับบ้านกัน!!!"ซิ่วหมิ่นที่เพิ่งกลับมาจากการเข้าห้องน้ำชวนเพื่อนๆกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี
"เซฮุน!!หยุดร้องไห้เถอะนะ..."ลู่ห่านพยายามบอกเซฮุน
"ฮึก..ฮือ..ฮึก..ฮืออออ"ยิ่งได้ยินแบบนั้นเซฮุนก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
"กลับบ้านกันเหอะ!!ฉันจะกลับไปดูไอ้มดแดง!!"เทาพูดขึ้นเมื่อเขานึกถึงการ์ตูนเรื่องโปรดของเขา
"โอเค..เซฮุนกลับบ้านกัน.."คริสเดินเข้าไปพยุงเซฮุนที่เอาแต่ร้องไห้ขึ้นมา...
"หม่าม๊า!!ฮืออออออ"เมื่อแม่ของเทามาส่งเซฮุนที่บ้านเซฮุนก็รีบวิ่งไปกอดแม่ทันทีเลย..
"มีอะไรรึเปล่าลูก?!!"ซอลฮวาถามอย่างเป็นห่วงเพราะครั้งสุดท้ายที่เซฮุนร้องไห้คือก่อนที่จะเจอกับไคเมื่อ3ปีก่อนแล้วไม่เคยร้องไห้อีกเลยแล้วทำไมวันนี้ถึง...
"ฮึก..ฮือ...ฮือ..ฮึก.."เซฮุนเอาแต่ร้องไห้ในอ้อมกอดของมารดาโดยไม่พูดอะไรเลย
"ไค!!ฉันขอโทษ!!"เซฮุนวิ่งเข้าไปกอดไคทันทีที่เข้าหยุดร้องไห้ได้
"ขอโทษทำไม...."ไคตอบอย่างเย็นชาแบบนี้สินะที่มนุษย์เรียกว่าโกธร
"ทำไมนายทำเสียงแบบนั้นกับฉันอ่ะ!!!ฮึก..หม่าม๊า!!!"เซฮุนวิ่งไปหาซอลฮวาเพื่อหาตัวช่วยทันที
"ทะเลาะ..."ซอลฮวสยังไม่ทันพูดจบ
"หม่าม๊าครับ!!ไคเหนื่อยขอไคอาบน้ำก่อนนะครับแล้วไคจะมาคุยด้วย!!"ไคพูดแทรกขึ้นกลางประโยคและเดินขึ้นบันไดไปทันที
"หม่าม๊า!!!ฮือ..."เซฮุนร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบเมื่อเห็นปฏิกริยาของไค
"ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าลูก..เล่าให้หม่าม๊าฟังได้ไหม?"ซอลฮวาถามลูกชายที่เอาแต่ร้องไห้
"คือ..ฮึก..ว่า..."เซฮุนเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้หม่าม๊าฟังโดยที่สะอื้นเป็นระยะๆ
"ไคคงโกรธหนูแล้วแหละลูกที่เข้าเตือนหนูแต่หนูไม่เชื่อไปขอโทษและง้อไคเถอะลูกหม่าม๊าว่าเขารอหนูอยู่..."หม่าม๊าแนะนำวิธีให้เซฮุนไปง้อไคเมื่อได้วิธีจากหม่าม๊าก็รีบวิ่งไปอาบน้ำและเมื่ออาบน้ำเสร็จเขาก็พบว่าไคขึ้นไปอยู่บนตู้เสื้อผ้าของเขาอีกแล้ว...
"ไค...ลงมาคุยกับฮุนหน่อยนะ..."เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดเมื่อไคได้ยินก็ค่อยๆลอยลงมาอยู่ข้างหน้าเซฮุน
"............."ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของไคทำให้เซฮุนรู้สึกผิดมากทันที
"ไค..ฮุนขอโทษ..ที่ไม่เชื่อไค..ฮึก..ฮุน..จะไม่ทำอีกแล้ว..ฮือ.."เด็กน้อยเซฮุนพูดพร้อมเดินเข้าไปกอดไคทันที
"ร้องไห้ทำไม..."ไคกอดตอบเซฮุนและเอามือมาลูบผมของเซฮุนอย่างอ่อนโยน
"ฮุน..เสียใจ..ที่..ฮึก..ทำ..ให้ไค..โกรธ..ฮือแล้ว..ก็..ทำ..ให้...ฮึก..ไค..เจ็บ..ตัว..ด้วย.."เซฮุนปล่อยโฮในอ้อมกอดของไคอีกรอบ
"ไม่ต้องเสียใจรู้ไหม?ยิ่งฮุนร้องไห้แสดงว่าไคปกป้องฮุนได้ไม่ดีหน้าที่ของไคคือปกป้องฮุนถ้าฮุนยังร้องไห้แสดงว่าไคยังไม่แข็งแรงพอไคขอโทษที่ยังปกป้องฮุนได้..ฮึก..ไม่ดี.."ไคเริ่มร้องไห้ออกมาบ้าง
"ไคอย่าร้องไห้นะ..ถ้าไคร้องไห้..แล้วใครจะปลอบฮุนหล่ะ?"เซฮุนเอื้อมมือเล็กๆไปเช็ดน้ำตาบนแก้มของไค
"งั้นฮุนก็อย่าร้องไห้นะ..ถ้าฮุนร้องไห้ไคจะอยู่คอยเช็ดน้ำตาให้ฮุนเอง..แต่อย่าร้องไห้บ่อยนะ..เดี๋ยวหม่าม๊าว่าไคปกป้องฮุนได้ดี.."
"จุ๊บ..หายโกรธฮุนนะ.."เซฮุนเขย่งปลายเท้าเล็กๆและนำปากบางๆไปประทับอยู่ตรงแก้มของไค
"ที่ฮุนทำเมื่อกี้เขาเรียกว่าอะไรหรอ?"ไคถามอย่างสงสัย
"อ้อ..หม่าม๊าบอกว่าเป็นวิธีง้อของหม่าม๊าเวลาง้อป่าป๊าไงเลยหม่าม๊าเลยให้ฮุนมาง้อไคแล้วหม่าม๊าบอกว่าถ้าจะใช้ก็ใช้ได้นะแต่แบบนี้ให้ฮุนง้อไคแล้วก็ไคง้อฮุนเท่านั้นอย่าใช้กับคนอื่นเด็ดขาด!!!"เซฮุนตอบคำถามของไค
"จุ๊บ..หายโกรธแล้วต้องทำแบบนี้ด้วยใช่ป่ะ?ไปนอนกันเหอะ!!พรุ่งนี้ฮุนต้องไปโรงเรียนไม่ใช่หรอ?"ไคจุ๊บแก้มเซฮุนกลับและไม่นานทั้งสองก็เข้าสู่ห้วงนิทรากันในขณะที่มือเล็กๆทั้ง2จับกับแน่นอยู่ตรงกลางระหว่างเด็กน้อยทั้งสองคน
ความคิดเห็น