ไซเรน่า โรงเรียนมหาเวทย์ ตอน ศึกชิงบัลลังก์

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3 วันเกิด

                                                                                     บทที่ 3

                                                                        วันเกิด

     “ฉันคงคิดผิดไปจริงๆที่ดันไปรับปากเธอเมื่อกี้” ออซว่าพลางก้มลงมองดูสารรูปตัวเองในตอนนี้ที่ถูกเด็กสาวจับใส่ชุดกระโปรงยาวของสาวใช้ ประกอบกับวิกผมหยิกเป็นลอนยาวจรดแผ่นหลัง

       “เอาน่า อย่าบ่นมากเลย” ไวอาลีนพูดพลางชะเง้อมองดูต้นทาง

       “แค่ให้ฉันมาเอาของเป็นเพื่อนเธอ ทำไมต้องจับฉันแต่งตัวเป็นสาวใช้ด้วยล่ะ”

     ออซกระซิบถามพลางถกกระโปรงขึ้นเพื่อให้ก้าวเดินได้อย่างถนัด

        “ชู่...เบาๆหน่อยสิ ก็ที่นี่มีคนใช้เป็นผู้ชายซะที่ไหนกันล่ะ อีกอย่างถ้าไม่ปลอมตัวเป็นคนใช้ แล้วจะเข้าไปเอาของในห้องตาเฒ่าขี้โวยวายได้ซะที่ไหนกันล่ะ”

     ไวอาลีนกระซิบตอบขณะก้าวขึ้นขั้นบันไดไม้เก่าๆที่ส่งเสียงครางเอี๊ยดอ๊าดเบาๆมาเป็นระยะๆ

         “ของอะไรของเธอ ทำไมต้องแอบมาเอาด้วยล่ะ ให้ฉันมาขอคืนดีๆก็ได้”

      “นี่ นายออซโซ อย่าถามมากได้ไหม ฉันรู้ว่านายเส้นใหญ่ เดี๋ยวขึ้นไปนายก็รู้เองน่ะแหละ”

         ไวอาลีนกล่าวอย่างมีอารมณ์ พลางก้าวเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านไม้ริมป่าของลุงหนวด ยามเฝ้าคฤหาสน์ที่ใบหน้าของเขาบึ้งตึงตลอดเวลา

         ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่หน้าบานประตูไม้เก่าๆ ออซจึงเดินเข้าไปหมุนลุงบิดที่ดูท่าจะพังแหล่ไม่พังแหล่

         “ล๊อกอ่ะ”

      ออซกล่าวน้ำเสียงเรียบ ไวอาลีนจึงเดินเข้ามาผลักตัวออซออกไปข้างๆเบาๆ พลางเอื้อมมือหมุนลูกบิด ประตูไม้ผุค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ เด็กชายกมือขึ้นเกาหัวแกรกๆอย่างงงงวย ก็เมื่อกี้ประตูมันล๊อกไว้จริงๆนี่น่า

          ไวอาลีนเดินตรงไปยังลังไม้เก่าๆ ก่อนจะก้มตัวลงหยิบอะไรบ้างอย่างขึ้นมา ออซจึงก้าวเดินเข้าไปดู

           “ลูกแมว! นี่เธอจับฉันแต่งตัวเป็นคนใช้เพื่อที่จะเข้ามาเอาลูกแมวตัวเดียวเนี่ยนะ” ไวอาลีนผงกหัวตอบช้าๆ พลางลุกขึ้นก้าวออกจากห้องไป ก่อนจะหันกลับมาเรียกเด็กชายที่ยืนเกาหัวแกรกๆอยู่ในห้อง

          “นายจะไม่กลับใช่ไหม หรือว่าจะรอให้ลุงหนวดกลับมาไล่ตะเพิดนายออกไปเอง”

      ออซเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามเด็กสาวออกไป

         ทันทีที่เท้าของทั้งสองก้าวออกมาสัมผัสกับพื้นหญ้าหน้าบ้าน ไวอาลีนก็ยัดลูกแมวเข้าไปยังกระเป๋ากระโปรงด้านหน้า พลางก้มหน้าเดินต่อไป ออซจึงชะเง้อมองดูด้านหน้า ภาพใบหน้าบึ้งตึงที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเฟิ้มค่อยๆปรากฏขึ้น ในมือของเขากำซากกระต่ายสามตัวเอาไว้แน่น นัยน์ตาจ้องมองดูพวกเขาทั้งสองจนตาแทบจะถลนออกมา

           “เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่าเราไม่ใช่สาวใช้จริงๆ”

       ออซที่อยู่ด้านหลังกระซิบข้างใบหูของไวอาลีนเบาๆ เธอจึงเหยียบเท้าของเด็กชายเข้าไปอย่างจัง

           “คือว่าพวกเรามาทำความสะอาดบ้านให้ท่านตามคำสั่งของคุณยายน่ะค่ะ”

           ไวอาลีนกล่าวดัดเสียงอ่อนเล็กน้อย

           “ใช่ครับ เอ๊ย ค่ะ คือว่าพวกเราไม่ได้มาขโมยอะไรไปเลยนะครับ เอ๊ย ค่ะ”

       ไวอาลีนเหยียบเท้าของเด็กชายเข้าไปอีกครั้งทันทีที่เขากล่าวจบ

           “อุ๊บ!!!”

       ไวอาลีนก้มหัวให้ลุงหนวดออซจึงก้มตาม และก้าวเดินฉับๆออกมาอย่างรวดเร็ว โดยที่ลุงหนวดยังคงไม่ละสายตาไปจากทั้งสอง

           “นายจะพูดแบบนั้นทำไมเนี่ย ฉลาดน้อยจริงๆมีสมองไว้ประดับหัวรึไง คุณออซโซ” ไวอาลีนกล่าวอย่างมีอารมณ์ ก่อนจะส่ายหัวช้าๆอย่างเอือมระอา

          “ก็ฉันแค่อยากจะช่วยเธอนี่”

          “ช่วยให้ตายเร็วขึ้นน่ะสิไม่ว่า” ไวอาลีนพึมพำกับตัวเองเบาๆ

          “กะอีแค่แมวตัวเดียวฉันไปขอคืนให้เองก็ได้ ไม่เห็นต้องแอบเข้าไปขโมยเลย” ออซกล่าวพลางถอดวิกผมที่หัวออก

         “ถ้าทำอย่างนั้นได้ฉันจะแอบเข้าไปเอามาทำไมล่ะ”

      ไวอาลีนว่าพลางล้วงมือเข้าไปอุ้มลูกแมวออกมา ก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้าริมทะเลทราบ ออซค่อยๆถอดชุดสาวใช้ที่สวมทับเสื้อผ้าตัวเดิมของเขาออก

          “ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ”

      “ก็ยายฉันไม่ให้เลี้ยงแมวเลยเอามาให้ลุงหนวดเอาไปทิ้ง ขืนฉันขอให้นายไปเอาคืน ลุงหนวดก็คงไม่มีทางให้คืนหรอก” ไวอาลีนเล่าพลางลูบหัวลูกแมวที่นอนอยู่บนตักอย่างเอ็นดู

          “คุณหนูมาอยู่ที่นี่เอง ยายหาตั้งนาน” น้ำเสียงแหบพร้าของแม่นมดังขึ้นจากข้างหลังจนเด็กสาวแทบจะยัดแมวใส่กระเป๋ากระโปรงไม่ทัน

         “คุณยาย!!!”

         ไวอาลีนว่าพลางลุกขึ้นยืน

         “ก็ฉันน่ะสิ แล้วนั่นนึกอะไรเอาชุดคนใช้มาใส่น่ะ” เบอร์ลินว่า “เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว”

      ไวอาลีนผงกหัวตอบ ก่อนจะวิ่งกลับเข้าคฤหาสน์ไปอย่างเร่งรีบ

          “คุณหนูก็เหมือนกันนะคะ ไปแต่งตัวได้แล้วล่ะค่ะ อีกไม่นานแขกก็จะมากันแล้วนะคะ” ออซผงกหัวตอบก่อนจะวิ่งตามเด็กสาวเข้าไปในคฤหาสน์

                                       ……………………

       ภายในคฤหาสน์เต็มไปด้วยลูกโป่งมากมายที่ลอยประดับอยู่เต็มเพดาน อีกทั้งยังหลอดไฟหลากหลายสีเต็มทั่วทั้งคฤหาสน์ มีเค้กวันเกิดขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องโถง ยิ่งตะวันลับขอบฟ้าไปมากเท่าไหร่แสงสีรอบๆคฤหาสน์ก็ยิ่งดูสวยขึ้นเป็นทวีคูณ

           และมันก็เป็นไปอย่างที่คิด ออซโซถูกจับแต่งตัวใส่สูทผูกไท๊เหมือนเช่นทุกๆปี เขาต้องเดินออกไปต้อนรับเหล่าบรรดาแขกทั้งหลายที่เริ่มทยอยมากันจนแทบล้นคฤหาสน์ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับอาหารมากมายที่เริ่มหมดไป ผู้คนก็เริ่มดูบางตาลงจนหมดไปในที่สุด ทั่วทั้งคฤหาสน์เต็มไปด้วยขยะมากมายที่เหล่าบรรดาคนใช้ทั้งหลายแทบอยากจะยื่นใบลาออก

           “คุณหนูคะ ยายว่าแล้วว่าคุณหนูต้องมาหลบอยู่ตรงนี้”

       ออซละสายตาจากทะเลทราบยามค่ำคืนหันกลับมามองดูเบอร์ลินที่ยืนยิ้มอยู่ด้านหลังพร้อมกับกล่องของขวัญสองกล่อง เธอยืนกล่องของขวัญสีชมพูผูกลิบบิ้นสีแดงให้กับเด็กชาย

          “นี่ของยายเองค่ะ ลองเปิดดูสิคะ”

       ออซไม่รีรอที่จะเปิดมันออกทันทีที่แม่นมของเขากล่าวจบ ภายในมีเสื้อกันหนาวไหมพรมสีฟ้าอ่อนสลับสีน้ำเงินเข้ม และผ้าพันคอสีน้ำเงินพับอย่างเป็นระเบียบอยู่ภายใน

          “เป็นไงคะ ยายถักเองถูกใจคุณหนูของยายไหม” แม่นมของเขากล่าวน้ำเสียงอบอุ่น ออซลุกขึ้นกอดเธอพร้อมกับกระซิบตอบ

          “ถูกใจสิครับ” ออซกล่าวก่อนจะผละตัวออกและก้มมองดูกล่องของขวัญอีกใบที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีทองเป็นเงาหรูหราราวกับมีของล้ำค้าอยู่ภายใน

          “ออ จริงสิ นี่เป็นของขวัญของลุงคุณหนูค่ะ ลองเปิดดูสิค่ะ เดี๋ยวนมต้องขอตัวก่อน” เบอร์ลินยิ้มอย่างอบอุ่นมาให้เด็กชายก่อนจะเดินหายเข้าไปในคฤหาสน์

          เด็กชายค่อยๆแกะห่อของขวัญออกอย่างช้าๆ ภายในบรรจุกล่องสีแดงพร้อมๆกับจดหมายข้างๆกล่อง เด็กชายเปิดกล่องออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นภาพของแหวนทรงมงกุฎสีทองที่สลักอักษรแปลกประหลาดอยู่รอบๆ เด็กชายหยิบมันขึ้นมาสวมไปที่นิ้วชี้ข้างขวา ก่อนจะหยิบจดหมายข้างๆขึ้นมาเปิดอ่าน

ถึง ออซโซ หลานรัก

                                     ลุงต้องขอโทษที่ลุงไม่สามารถไปพบหลานตรงๆได้

                                     แต่คงอีกไม่นานหรอกที่หลานจะได้พบกับลุง และอีก

                                     ไม่นานที่หลานจะได้เข้าเรียนในโรงเรียนเหมือนอย่าง

                                     เด็กคนอื่นๆซะที ออ แหวนที่ลุงให้ไปนั้นคือแหวนของ

                                      พ่อของหลาน ขอให้หลานเก็บมันเอาไว้ให้ดีอย่าให้ใคร

                                     รู้นอกจากคนที่หลานไว้ใจ ลุงเชื่อแน่ว่าหลานของลุงต้อง

                                     รักษามันเอาไว้ได้ เมื่อถึงเวลาแหวนวงนี้จะพาหลานมาหาลุงเอง

                                                                                                                         เซเรน  เรโฟเซฟ 

          ออซอ่อนจดหมายนั้นทวนอีกครั้งเป็นรอบที่สอง สลับกับชูแหวนขึ้นดู ทำไมลุงต้องให้เขาเก็บรักษามันไว้อย่างดีด้วย แหวนวงนี้มันสำคัญมากขนาดนั้นเชียวหรอ

          “นี่ นายออซโซ ทำอะไรอยู่อ่ะ” น้ำเสียงหวานของคู่ปรับเก่าดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง “นายเอาแหวนนั่นมาจากไหนน่ะ”

       “เธอจะรู้ไปทำไม ไม่เกี่ยวกับเธอหรอกน่า” ออซตอบกลับแต่เด็กสาวไม่ยักจะเถียงกลับมาอย่างเช่นเคย

           “อ่ะนี่ ของขวัญของนาย” ไวอาลีนกล่าวพลางยื่นกล่องสีชมพูเล็กๆมาให้ ออซโซรับมันมาอย่างหวาดระแวง “ฉันไม่ใส่ระเบิดไว้ข้างในหรอกน่า”

        “ลองแกะดูดิ”

        ออซค่อยๆแกะมันออกทันทีที่เด็กสาวกล่าวจบ ก่อนจะหยิบของภายในออกมา

            “อะไรเนี่ย ผ้าขี้ริ้วหรอ”

            ออซกล่าวพลางชูผ้าไหมพรมผืนเล็กๆหลากหลายสีที่มีรอยประอยู่เต็มไปหมดขึ้นมาชูตรงหน้า

            “จะบ้าหรอ นี่มันผ้าเช็ดหน้าต่างหาก นายนี่มันนอกจะจะไม่มีสมองแล้วยังไม่มีตาอีกนะเนี่ย ฉันอุตส่าห์ให้คุณยายช่วยสอนถักเป็นเดือนๆกว่าจะได้” เด็กสาวโวยวายขึ้นมาทันทีที่ออซโซกล่าวจบ เด็กชายยิ้มแหงๆให้พลางตอบขอบใจเบาๆ