ไซเรน่า โรงเรียนมหาเวทย์ ตอน ศึกชิงบัลลังก์

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 ปฐมบทแห่งตำนาน

บทที่ 1

ปฐมบทแห่งสงคราม

     เมฆดำค่อยๆเคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นดวงจันทราสีโลหิตที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางนภาสีหมึกยามราตรี แสงนวลจากดวงจันทร์สาดส่องลงมาครอบคลุมทั่วทั้งมหานครที่ว่างเปล่า บ่งบอกถึงสงครามครั้งใหญ่ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ กำแพงหินรอบๆมหานครที่สร้างขึ้นจากหินเดิมเคยดูแข็งแกร่ง หากแต่ยามนี้ความแข็งแกร่งที่เคยมีนั้นกลับถูกพังทลายลงเหลือเพียงเศษหินที่กองกระจัดกระจายอยู่ตามพื้นดิน บ้านเรือนมากมายในมหานครถูกพังจนไม่มีชิ้นดี กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งไปทั่วพอๆกับร่างไร้วิญญาณที่นอนเกลื่อนอยู่เต็มไปหมด ทั่วทั้งมหานครไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆ

      เสียงร่ำไห้จากผู้เหลือรอดดังขึ้นอย่างต่อเนื่องมานานหลายชั่วโมงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด กลุ่มแสงเล็กๆมากมายจากโคมไฟเหนือหัวเรือพายที่ลอยอยู่กลางทะเลข้างๆมหานครที่ถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาทึบราวกับมีหิ่งห้อยมากมายบินอยู่เหนือผิวน้ำ

   ตูม!!!

    เกิดเสียงระเบิดขึ้นบนหอคอยของปราสาทขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางมหานคร เกิดเสียงฮือฮาขึ้นจากผู้คนในเรือที่ต่างก็หันไปมองกันโดยไม่ได้นัดหมาย กลุ่มควันจำนวนมากที่ลอยออกมาจากหน้าต่างบานใหญ่บนหอคอยที่ทุกคนก็ต่างรู้กันดีว่าเป็นห้องขององค์ราชาและราชินี

     “แหม… กระหม่อมนึกแล้วว่าท่านพี่ต้องอยู่ที่นี่” น้ำเสียงเรียบกล่าวทักชายวัยกลางคนเจ้าของห้อง พลางยกฝ่ามือขึ้นเป่าก่อนจะก้าวข้ามซากของประตูไม้บานใหญ่ที่เพิ่งพังลง

    “แกต้องการอะไรกันแน่ ‘คามอส’ ” ชายวัยกลางคนกล่าวกับชายวัยอ่อนกว่าที่กำลังก้าวเข้ามา พร้อมๆกับปลายดาบเล่มโตที่พุ่งเข้าจ่อที่ต้นคอของอาคันตุกะ

   “ฮึ ท่านพี่ก็รู้อยู่แก่ใจว่ากระหม่อมต้องการอะไร เพียงแค่...”

   “แกต้องการอะไร!!!” ชายชื่อคามอสไม่ทันกล่าวจบชายผู้เป็นเจ้าของห้องก็กล่าวขัดขึ้นพร้อมกับปลายดาบที่เริ่มจ่อเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เรียกหยาดโลหิตที่เริ่มไหลซิบๆออกมาไม่น้อย

    “ท่านพี่นี่ใจร้อนไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ กระหม่อมว่าเรามาเล่นอะไรสนุกๆกันก่อนดีไหม” คามอสว่าพลางยกคทาขึ้นผลักปลายดาบออก ก่อนจะผิวปากเบาๆ

    นกอินทรีขนาดใหญ่ ที่มีขนสีดำเป็นเงาทั่วทั้งตัว ประกอบกับนัยน์ตาสีโลหิตใสดุจอัญมณีล้ำค่า ที่บินเข้ามาโฉบเอาห่อผ้าสีขาวไปจากอ้อมกอดของหญิงสาวด้านหลังชายเจ้าของห้อง ก่อนจะทิ้งลงมาให้คามอสและโฉบเกาะลงที่ไหล่ของเขา

    “ว่าไง หลานรักของอา...”

   “ส่งลูกของฉันมา” น้ำเสียงสั่นระริกของชายวัยกลางคนที่กำลังข่มอารมณ์โกรธของตนอยู่อย่างเห็นได้ชัด

   “ท่านมีอะไรอยากจะพูดอีกไหม”

  ทันทีที่คามอสกล่าวจบ ดาบเล่มโตก็ถูกตวัดขึ้นหมายจะแบ่งร่างของเขาออกเป็นสองท่อน คามอสยกคทาขึ้นตั้งรับอย่างไม่ทันตั้งตัว เม็ดเหงื่อมากมายเริ่มผุดขึ้นมาเต็มทั่วทั้งใบหน้าของทั้งสอง เกิดรอยแผลลึกบนด้ามคทาของคามอสที่ขึ้นชื่อว่าแกร่งซะยิ่งกว่าหินผาทันทีที่ดาบถูกถอนออก ชายวัยกลางคนเหวี่ยงดาบเข้าหาคามอสอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้คามอสกลับวาดคทาออกข้างงลำตัวก่อนจะเกิดกำแพงเวทย์ใสๆขึ้นบัง

    เปรี๊ย!

     เกิดรอยร้าวขึ้นทันทีที่ดาบพุ่งเข้าประทะ ทั่วทั้งร่างของชายกลางคนสั่นสะท้านไปหมด เขากัดฟันกดดาบเข้าไปเต้มแรง หยาดดลหิตสีแดงฉานเริ่มไหลออกมาจากฝ่ามือทั้งสอง รอยร้าวขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจน

     เพล้ง!

    กำแพงเวทย์ของคามอสพังทลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ ดาบเล่มโตพุ่งเข้าหาร่างของเขาหมายจะปลิดชีวิตพร้อมกับเสียงคำราม

      คามอสยกห่อผ้าขึ้นบัง หญิงสาวด้านหลังกรีดร้องออกมาสุดเสียงพลางยกมือขึ้นปิดปาก

     ดาบเล่มโตหยุดชงักลงเหนือห่อผ้าเพียงไม่กี่เซ็นอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด คามอสขยับยิ้มที่มุมปาก พลางก้าวไปยังหน้าต่างบานใหญ่ก่อนจะชูห่อผ้าขึ้น เกิดเสียงหือหาดังขึ้นจากผู้คนในเรือ คำสาปแช่งต่างๆนาๆมากมายที่กล่าวออกมาพร้อมกันจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง

    “ว่ายังไงล่ะท่านพี่ จะให้ไอเด็กนี่ตายหรือจะส่งไอนั่นมา!!!” คามอสหันกลับมาคำรามใส่ชายเจ้าของห้อง โดยที่มืออีกข้างยังถือห่อผ้าชูออกไปด้านนอก

   “แกจะไม่ได้อะไรทั้งนั้นแหละ คามอส” หญิงสาวกัดฟันกล่าว ชายวัยกลางคนขยับยิ้มขึ้นที่มุมปาก คามอสหยุดกึกไปชั่วขณะสีหน้าเซียวขึ้นมาทันตา ก่อนจะหันกลับไปมองยังนอกหน้าต่าง

     แสงไฟสีฟ้าที่เริ่มลุกขึ้นบนคบเพลิงที่ตั้งอยู่บนเกาะเล็กๆกลางทะเล และเปลวเพลิงสีฟ้าจากเกาะเล็กๆอีกเกาะห่างกันไม่กี่กิโลที่เริ่มลุกขึ้นต่อๆกันไปเรื่อยๆ

     “อีกเดี๋ยวทหารจากไซเรนก็จะมากันแล้ว จะไม่ไปบอกพวกทหารครึ่งพันธุ์โสโครกของแกให้รู้ก่อนหน่อยหรอ คามอส”

     ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างผู้มีชัยชนะกับคามอสที่ยืนผงะนิ่งอยู่หน้ากำแพง

       “ยังไงซะ ทางเลือกของฉันก็มีมากกว่าแก”

     เขาขยับยิ้มน้อยๆอย่างน่าขนลุกก่อนจะปล่อยห่อผ้าออก ห่อผ้าผืนหนาที่บรรจุทารกน้อยล่วงลงไปจากหอคอยตามแรงโน้มถ่วง หญิงสาวกรีดร้องก่อนจะทรุดลงไปนั่งบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ชายวัยกลางคนวิ่งตรงมายังหน้าต่างอย่างเร่งรีบ ก่อนจะถอดแหวนทรงมงกุฎสีทองที่สวมอยู่บนนิ้วออก และโยนมันออกไปข้างนอกหน้าต่าง คามอสเบิกตากว้างอย่างตื่นตระหนก พลางเอื้อมมือออกไปนอกหน้าต่างหมายจะคว้ามันไว้

     เกิดแสงสีทองเจิดจรัดพุ่งออกมาจากแหวน มันขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆๆ ก่อนจะดับวูบลงในอีกสักพัก พร้อมกับที่ทั้งแหวนและห่อผ้าหายไป.......