“Do not love me ? ไม่รักผมบ้างก็แล้วไป”

บทนำ

 ....ในตรอกเล็กแคบมืดมัวมีเพียงแสงไฟจางๆจากบางที่ สาดส่องเข้ามาพอจะทำให้มองเห็นอะไรได้บ้าง .....

 “โอ๊ย นี่มันเจ็บนะ! จะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ผมไปทำอะไรให้พี่เดือดร้อนตั้งแต่เมื่อไหร่ ปล่อยผมเจ็บ ปล่อยผม ปล่อย... อ๊ะ อื้อ!!!!.....”

   ร่างสูงไม่ปล่อยให้ร่างเล็กได้พล่ามอะไรยาวกว่านี้เขารีบประกบริมฝีปากบางเฉียบลงบนริมฝีปากอิ่มหอมนุ่มของอีกฝ่ายทันที พร้อมทั้งดุนดันเรียวลิ้นร้อนผ่าวเข้าไปในโพรงปากนุ่มอย่างไม่ปราณี ในตรอกเล็กแฉะชื้นไร้ซึ่งผู้คนเดินผ่านเช่นนี้
         

         ร่างเล็กไร้หนทางจะเอาตัวรอดได้แต่ภาวนาในใจหวังให้มีสักคนเข้ามาช่วยเขาได้ ร่างเล็กเริ่มจะหายใจติดขัด ได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ใต้ร่างสูงที่แข็งแรงกว่า ร่างเล็กทำได้เพียงคิดคลุ้มคลั่งหยาดน้ำตาอุ่นใสไหลอาบแก้มขาวนวลอย่างไม่ขาดสาย............

       ขณะที่ร่างสูงกำลังบดเบียดริมฝีปากของร่างเล็กอย่างรุนแรงอยู่นั้น ก็มีร่างปริศนาพุ่งเข้ามาคว้าแขนร่างเล็กที่ปัดป่ายไปมาอยู่ทันที แล้วออกแรงวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้ห่างจากที่นรกตรงนั้น ร่างปริศนาเห็นทุกเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างเล็กบ้าง เมื่อเห็นว่าไอ้คนตัวสูงอีกคนไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยร่างเล็กออกมาง่ายๆแล้วดูเหมือนว่าร่างเล็กจะไม่ไหวแล้วเช่นนั้น
       
     

     ร่างปริศนาก็ทนไม่ได้ที่จะไม่เข้าไปช่วย ตอนนี้ร่างเล็กนั้นหลับใหลไปในอ้อมอกแข็งแกร่งของร่างปริศนาเรียบร้อยแล้ว ร่างเล็กคงจะเหนื่อยมากจริงๆ ร่างปริศนาจ้องมองไปที่เรียวหน้าขาวนวลของร่างเล็กด้วยสายตาที่รักใคร่ห่วงหาระคนเจ็บปวดเช่นเดียวกับหัวใจของเขาที่ตอนนี้แหลกละเอียดเป็นผุยผงเศษฝุ่นไปแล้ว........

สะ สะ สะ สะ สวัชดีครัชชชชชชชชช ฮ่าๆๆๆๆๆ ไรท์เกิดเเรงบัลดาลใจเเต่งเรื่องใหม่อีกแย้ววววววว คือเรื่องเดิมนี่ยังไม่ถึงไหนเลยนะครัชเเหม่ ฮ่าๆๆๆๆๆ คิดถึงไรท์ป่ะ ช่วงนี้เก็บตัวเก็บใจโหย่ววว อยู่คนเดียวเเล้วฟุ้งซ่าน หาที่พึ่งทางใจดีฝ่าาา (นอนเเต่งฟิคนี่ไง ฮ่าาาๆๆๆ )อาเครๆๆ ทักทายเเค่นี้ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระนะ เเต่มันคือ อินดิสเปเรชั่น มันคือเเรงบัลดาลใจ(พูดคำนี้เเล้วเห็นหน้าครูอินในเรื่องสิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารักเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ) อ๊ะจ๊ากกกก หลบหม้อแปปปป เฟี้ยงมาทำมายยย รำคาญอ่อออ ไปแล้วก็ได้ ฮึกก ฮึกก ฮ่าๆๆ ไว้เจอกันตอนที่ 1 ครัชชชชชช กื๊ดดบายยยยย ><// 55555555555