คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เด็กใหม่
2
เด็กใหม่
“นักเรียน เคารพ !!”
หลังจากที่ได้ยินเสียงเนยหัวหน้าห้องสุดสวยบอกทำความเคารพ พวกผมนั่งหลังห้องประจำที่กำลัง
แอบเล่นเกมโทรศัพท์ใต้โต๊ะก็ต้องรีบเงยหน้าขึ้นไหว้อาจารย์ทันทีที่คิดได้ว่าคาบแรกของวันนี้ต้องเจอกับ
อาจารย์เดือนเพ็ญที่ปรึกษาจอมโหด
“สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน หวังว่าจะยังไม่ลืมกันนะคะ............”
ฮ้าวววววว ง่วงจังเลยเมื่อเช้าแม่ไม่น่ามาปลุกอะไรเช้าขนาดนั้น คิดแล้วหงุดหงิดเว้ยยยยย
ผมหาวอ้าปากหวอดใหญ่จากความเคยชินไม่ว่าจะกรณีใดๆ ที่ต้องฟุบโต๊ะนอนในห้องเรียนตลอดไม่คาบไหนก็คาบนึงผมต้องนอน
“เนสๆ มึงมองจารให้กูด้วยนะ ถ้าจารเดินมามึงปลุกกูด้วย แม่งกูโคตรง่วงว่ะ”
ผมพูดกระซิบไอเนสเสร็จก็ฟุบหน้าลงบนโต๊ะโดยมีหนังสือเล่มหนาๆของใครไม่รู้น่าจะของมอห้าปีที่แล้วล่ะมั้งเห็นวางอยู่ใต้โต๊ะ เอามากองบังไว้มันน่าจะช่วยได้บ้างแหละน่า
“เออๆมึงนี่จะขี้เซาไปถึงไหน นี่ก็พึ่งจะคาบแรก”
“เงียบๆจะนอน”
แล้วผมก็ฟุบหน้านอนบนโต๊ะอากาศมันน่ากลับบ้านไปนอนห่มผ้าบนเตียงนุ่มๆซะจริงๆก็เมื่อคืนฝนตกทั้งคืน แล้ววันนี้อากาศมันก็ครึ้มๆเย็นๆด้วย ขออาจารย์กลับบ้านตอนนี้ทันมั้ยนะ
“ไอ้ท็อปๆๆ ไอท็อปปป ไอสัสท็อปปมึงตื่นนนน”
“โอ๊ยยย ไอ้เหี้ยมึงหยิกกูทำไมวะ ปลุกกูดีๆก็ได้สัส เจ็บชิบหาย” ผมรู้สึกตัวขึ้นเจ็บจี๊ดที่ต้นแขนตอนไอเนสมันหยิกผม ไอนี่คนจะหลับจะนอน
“มึงบอกกูเองนะว่าถ้ามีอะไรให้รีบปลุก” ไอเนสทำหน้าหมามองผม
“เออมึงนี่ ไหนวะอาจารย์มึงปลุกกูทำไม”
“ก็อยู่ที่เดิมแหละ แต่มึงดูข้างๆแก มีเด็กใหม่ย้ายมาห้องเราเว่ย อาจารกำลังบอกมันแนะนำตัว กูก็นึกว่าเผื่อมึงจะสนใจเอามันเข้าแก๊ง ดูหน้าตามันก็ไม่น่าจะเด็กเรียนอะไร”
ไอเนสพูดแบบเนือยๆไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เรื่องจะมีคนเข้ากลุ่มหรือออกกลุ่มต้องให้ผมเป็นคนตัดสินใจครับ พวกนั้นยกให้ผมเป็นหัวหน้ากลุ่มเพราะเรียนเก่งสุด จริงๆนะครับ ผมได้เกรดเยอะกว่าพวกมันทุกเทอมเลย
ผมหันไปมองไอเด็กใหม่ที่ยืนอยู่หน้าห้องกับอาจารย์ตามที่ไอ้เนสบอก ผมว่าหน้าตามันดูคุณหนูดีครับ คิ้วก็เข้มๆหน่อย ตามันโต ขนตามันยาวๆเหมือนตาผู้หญิงเลย จมูกมันก็โอเคครับดั้งนี่มาเป็นสันรับกับปากบางๆแดงๆของมันพอดี ผิวหน้ามันขาวๆใสๆเนียนๆหรือผมมองไกลๆรึเปล่าก็ไม่รู้สิ รวมๆแล้วหน้ามันโอเคหล่อดีต้องใช้คำว่าหล่อ ผมสังเกตหุ่นมันดีมากเลยล่ะตัวโตเกินวัยถ้ามองแบบไม่รู้จักนี่คิดว่าจบมอหกแล้วนะครับ ดูกล้ามมันสินี่ขนาดใส่เสื้อนักเรียนอยู่เสื้อยังดูรัดๆเลย กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินขาสั้นเลยเข่าโชว์ขาขาวๆเรียวๆขนขานิดๆของมันด้วยครับ หุ่นมันเท่มากจริงๆ ทำไมผมไม่ตัวโตๆกล้ามเยอะๆแบบมันบ้างนะ.......
โป๊กกกกกก !!!
“เหี้ยยยยย มึงฟังกูอยู่ป่าวเนี่ยยยยย”
ผมรู้สึกเจ็บๆตรงหัวใกล้ๆท้ายทอยแปล๊บทันทีไอ้เนสครับมันตบหัวผม ไม่แรงมากแต่ก็ทำให้ผมเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน
“โอ้ยยยไอ่สัสตบหัวกูทำไมเนี่ยย เอออกูฟังอยู่มึงนี่ มึงก็ถามไอต้าไอนิคไอไนท์ดูตัวมึงเองด้วย พวกมึงว่าไงกูก็ว่างั้น ถ้าโอเคไม่โอเคกูจะคิดดูอีกที เข้าใจยัง”
“เออๆๆๆ” แล้วมันก็หันไปคุยกับไอ้พวกนั้นที่นั่งอยู่ข้างๆกันครับ โต๊ะเรียนห้องผมจะจัดแบบแถว
กลางห้าโต๊ะ สองแถวซ้ายขวาติดผนังทางออกกับริมหน้าต่างแถวละสองโต๊ะ พวกผมก็นั่งแถวกลางหลังสุดห้าคนพอดี เลยคุยกันง่ายหน่อย ผมนั่งโต๊ะซ้ายขอบสุดฝั่งหน้าต่างขวามือก็ต่อด้วยไอเนสไอต้าไอนิคไอไนท์เรียงต่อกันไป
“พวกมันบอกก็ตามใจมึงพวกมันไม่ซีเรียสอยู่แล้ว มีคนในกลุ่มเยอะๆก็ดีจะได้หารค่าขนมด้วยเป็นไง”
“ถ้างั้นก็ตามนั้น รับมันเข้ากลุ่ม แต่มันจะเล่นกับพวกเรามั้ยนี่ต้องถามมันก่อน เออว่าแต่มันชื่อไรวะกูก็ไม่ได้ฟัง”
“เหมือนมันยังไม่ได้พูดอะไรนะ เห้ยๆ มันจะพูดละๆๆ ฟังๆๆ”
ไอ้เนสพูดพร้อมกับเอามือฟาดๆขาผมกับไอ้ต้าที่นั่งข้างๆกันเหมือนจะบอกว่าให้เงียบๆก่อน
“สวัสดีครับทุกคนผมชื่อเกียรติบดินทร์ ฉัตรตระกูลบริรักษ์ ชื่อเล่นกั้งครับ ย้ายมาจากกรุงเทพฯ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” มันก้มตัวลงน้อยๆแล้วก็ทำหน้ายิ้มมุมปากแบบหยิ่งๆเก๊กๆโคตรน่าถีบ
“ไอสัส ทำเป็นเก๊กหล่อตายห่า กูไม่ชอบคนขี้เก๊กว่ะแม่ง กูไม่เอามันมาอยู่ในกลุ่มแล้วนะ” ผมกระซิบพูดกับไอ้เนสเบาๆมองหน้าไอเนสมันเหมือนจะไม่ชอบไอ้ขี้เก๊กนั่นอยู่เหมือนกัน
ผมรู้สึกไม่ชอบหน้ามันจริงๆครับ อะไรจะเก๊กขนาดนั้น ผมเป็นพวกที่รักใครเกลียดใครแล้วจะแสดงออกไปตรงๆนั่นแหละครับถึงจะเป็นผม
“เห้ยยย มึงอ่ะไอ้เด็กใหม่ย้ายออกมาเองหรือว่าโดนไล่ออกกันแน่วะ ”
สิ้นสุดเสียงของผมก็มีเสียงเพื่อนผู้ชายในห้องที่มีกันอยู่ประมาณสิบกว่าคน ทั้งโห่ทั้งหัวเราะ ไอ้เด็กใหม่หน้าห้องนั่นขึ้นมาพร้อมกันเสียงดัง หึ เอาสิ ทนได้ก็เก๊กต่อไปดิ คิดว่าหล่อนักรึไง !!
“พวกเธอหัวเราะอะไรกันหยุดเดี๋ยวนี้นะ !!!”
อาจารย์เดือนเพ็ญแผดเสียงขึ้นด่าพวกนั้นแล้วหันมาทางผมแบบหน้าโหดๆ
“นายธันย์วภัคร ทำไมถึงว่าเพื่อนแบบนั้นขอโทษเพื่อนเดี๋ยวนี้ !! ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะครับอาจารย์ผมก็แค่แซวเพื่อนสร้างความเคยชินเฉยๆนะครับ ใช่มั้ยเกียรติบดินทร์”
ผมพูดกับอาจารย์เสร็จแล้วเลื่อนสายตาไปมองไอ้ขี้เก๊กที่อยู่ข้างๆอาจารย์แทน หึ เอาสิ ใครแน่กว่ากันจะได้รู้
“ใช่ครับอาจารย์ เพื่อนก็แค่แซวผมสร้างความเคยชินเฉยๆครับ”
ไอ้นั่นพูดกับอาจารเสร็จก็เลื่อนสายตามามองหน้าผมอย่างท้าทายไอ้นี่มันวอนซะแล้ว
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ธันย์วภัครต่อไปห้ามครูได้ยินเรื่องเธอว่าเพื่อนแบบนี้อีกนะเข้าใจมั้ย”
“ครับๆ ผมจะไม่ให้อาจารย์ได้ยินผมว่ามันแบบนั้นอีก”
“เธอรับปากครูแล้วนะ เอาเถอะๆยังไงครูก็ฝากพวกเธอดูแลเพื่อนด้วยนะ ซักพักก็คงชิน เพื่อนๆที่นี่น่ารักกันทุกคนแหละ มีปัญหาอะไรปรึกษาเพื่อนปรึกษาครูได้นะลูกไม่ต้องเกรงใจ”
“ครับอาจารย์ ผมก็คิดว่าเพื่อนๆที่นี่มีแต่คนน่ารักๆทั้งนั้น” มันพูดเสร็จก็มองมาทางผม แล้วยกยิ้มมุมปาก บ๊ะ ไอ้นี่มันกล้าอะไรมาจากไหน รู้จักไอ้ท็อปน้อยไปแล้วมึง
“โอเคๆดีมากจ้ะๆ ยืนนานละไปหาที่นั่งได้แล้วลูกไปๆ”
พูดเสร็จอาจาร์ก็ดันหลังไอ้ขี้เก๊กนั่นให้มาหาที่นั่ง แล้วมันก็มานั่งตรงโต๊ะหลังสุดริมหน้าต่างแถวเดียวกับผมโดยที่เว้นโต๊ะว่างไว้โต๊ะนึงกับช่องว่างระหว่างโต๊ะเป็นทางเดินแคบๆไว้ ผมจ้องมันไม่วางตาแล้วมันก็หันมามองผมไม่วางตาเหมือนกัน ผมอยู่ที่นี่มาห้าปีไม่มีใครกล้ามองผมแบบนี้ หึ มึงจะประกาศศึกกับกูใช่มั้ย ได้ !!
ผมยกนิ้วชี้ขึ้นทำท่ากรีดลำคอตัวเองจ้องตากับมันแล้วพูดแบบไม่มีเสียงช้าๆ แต่ก็พอจะอ่านปากออกได้ง่ายๆ
“มึง ตาย แน่ ”
ความคิดเห็น