คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
อนโหรูสูหลายสิบั้นบรรยาาศริมแม่น้ำเ้าพระยาั้ระ่านรับแสไฟแห่วามศิวิไล์อรุเทพมหานร แ่ ุหนึ่อห้อพัราาแพั้นเือบบนสุ ในำแหน่ที่สามารถมอเห็นวามามอเมือหลวยามรารีผ่านระใสนาให่นั้น มิไ้อยู่ในวามสนใอผู้เป็นเ้าอห้อเลยแม้แ่น้อย
“...ให้ายเถอะ เธอนี่มันสุยอริๆ...” เรือนร่าาวัอายหนุ่มสะบัศีรษะเยหน้าึ้นรา้วยวามพึพอใ ะำลัอยู่ในิรรมร่วมรัอันเร่าร้อนและรุนแร ปล่อยเรือนร่ายั่วยวนที่อรัอยู่ใ้ร่ารวราอ้อนวอนอย่าสุสม ยับโยายอ่อนไหวรับแรัหาที่ไ้รับาแ่นายนั้น้วยวามวาบหวิวรัวน
ทว่าูเหมือนะไม่ไ้ั่ใัวนั เมื่อเรียวาู่ามเี่ยวระหวัรัเอวสอบไว้แล้วพยายามพลิร่าให้ัวเธอเป็นผูุ้มเมนี้แทน วบนเพลิสวาทสัวาสเร่เร้าถี่ระั้น ริมฝีปาอิ่มรีร้อส่เสียแหลม เร่ัหวะยับวบเร็วระรัวเมื่อรู้ว่าเปลวไฟปรารถนาำลัะลุโนโหมนสุ ับพลัน็สัมผัสถึวามพริ้มเพริศวนลุ่มหล ร่าบาแอ่นายาผวาออีฝ่ายไว้แน่น ปล่อยให้ทุอูายโอบรับวามหวามไหวที่ำลัเ้าแทรึม
ายหนุ่มไม่รอ้าที่ะสาน่อเมสวาทร้อน้วยารพลิายลับเป็นฝ่ายรุอีรั้ พร้อมับสอประสานเร่เร้าามแรอารม์ที่พวยพุ่ไม่ยั้ ระทั่นที่เพิ่ปลปล่อยวามปรารถนาไปเมื่อรู่รวราไม่เป็นภาษา เสียระทบายั่อเนื่อามัหวะหิวระหายโหมระหน่ำอย่าไม่ปราี ทั้ยัเร่ัหวะให้เร็วและรุนแรมาึ้น นสุปลายทาแห่อารม์เร้า ึแ่ัวนเอาไว้แน่นิ่ปลปล่อยวามุ่นลั่ทุหยาหย สอายส่เสียหายใหอบถี่ท่ามลาบรรยาาศสบภายในห้อพัสุหรู
เมื่อพายุสวาทสบลแล้ว ายหนุ่มึถอนายออาร่าเย้ายวนที่ยันอนหายใหอบ ึเอาเรื่อป้อันบาเียบออาแ่นายายโยนทิ้ไปอย่าไม่ใยี แล้วเอนัวลพิหมอนสู้าายหิสาว
“ไะ...เสือหนุ่ม หมแรแล้วหรือ” ร่าบาเย้ายวนพลิลับมาหนุนอแร่ เล็บสวยที่าบไว้้วยสีแเพลิไล้วนหยอเย้าอยู่ที่ปลายาสะอาไร้หนวเราออีฝ่าย
“ใรันแน่ที่หมแร”
“แหม...เพราะว่าห้อนี้มันแบไปหน่อยมั้ะ ันเลยอึอัหายใไม่่อยสะวไม่เหมือนับเพนท์เฮาส์ั้นบนสุ” แม้ห้อนี้ะไม่ไ้เล็อย่าที่เธอพูเลยสันิ แ่หิสาว็อเทียบับเพนท์เฮาส์ั้นบนสุออนโที่เธอับเ้าอห้อนั้นเยมีสัมพันธ์ันมา่อนไม่ไ้
“ันละอยารู้ริ เห็นเธอเยมั่นในัหนาว่าะับไอ้อรัมันไ้ ไหถึปล่อยให้หลุมือไปะล่ะ” ายหนุ่มยิ้มเยาะ ้วยรู้ีว่าเธอเยิับอรัเ้าอเพนท์เฮาส์ที่ำลัพูถึ พอๆับที่รู้ว่านอย่าอรัไม่ยอมให้ใรับไ้่ายๆเหมือนัน
“็เพราะันรู้น่ะสิ ว่าใรบานสามารถให้ันไ้มาว่าอรั ว่าแ่...แผนอุะสำเร็แน่หรือะ” เธอเยหน้ามอเา้วยสายายั่วยวน เป็นเรื่อริที่เธอไม่สามารถนะใอรัไ้ และเมื่อายหนุ่มรหน้าเสนอ้อลบาอย่าที่ทำให้เธอไ้แ้แ้นอรั และรอบรอทรัพย์สินบาส่วนอเาอย่าเพนท์เฮาส์ เธอึอบลทันที
“แน่สินสวย รับรอว่าืนพรุ่นี้เธอับันะไ้ึ้นไปลอบนเพนท์เฮาส์อึนี้แน่” เายิ้มอย่ามาหมาย ิถูแล้วที่เาเ้าหาู่วาประำออรัอย่าเธอ ให้เธอเป็นสายอยสืบเรื่อออรัามที่เา้อาร และเมื่อถึเวลาอันสมวรอย่าืนนี้ เามั่นใว่าะเป็นืนสุท้ายที่อรัะมีีวิอยู่อย่าแน่นอน
“ั้น...เราวรลอัน่อนีไหมะ” ร่าเปลือยเปล่าเินลาเียไปหยิบไวท์พร้อมแ้วสอใบ ่อนะลมานั่บนที่นอนรินไวท์แราาเรือนแสนใส่แ้ว ยื่นให้นร่วมเียใบหนึ่ ส่วนอีใบเธอยึ้นพร้อมเอ่ยำลอ
“แ่วันสุท้ายออรั่ะ”
“แ่วันสุท้ายออรั...” ายหนุ่มพูาม พลามอูหิสาวรหน้าระไวท์ึ้นื่มนหมแ้ว
“ไม่ื่มเหรอะ” หิสาววาแ้วล้าเียแล้วมอเา้วยวามสสัย่อนะเห็นอีฝ่ายยิ้มอย่ามีเลศนัย
“ันมีวิธีื่มในแบบอัน” มือหนาึร่าเปลือยเปล่าเย้ายวนเ้าหา พร้อมับพลิัวึ้นเธอลบนที่นอนอีรั้ เทไวท์สีแเ้มาแ้วใสลบนทรวอเ่ึ ละเลลิ้นวูบไล่เลียิมไวท์รสเลิศที่รินไหลอยู่บนปลายถัน้วยวามหื่นระหาย าม้วยเพลิสวาทที่ถูุึ้นมาอีรั้ และอีรั้ลอรัิาลอันมืมิ
ความคิดเห็น