คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : HTL. ตอนที่ 1
“นู นู นู ~ โอ๊ะ! อาสึสะ !~ “ เสียงชายหนุ่มผมสีม่วงร่างสูงโปร่งร้องทักเพื่อนสนิทนาม
‘คิโนเสะ อาสึสะ’ ที่กำลังเดินผ่านประตูเข้ามาในบริเวณโรงเรียน
เจ้าของชื่อได้ยินเสียงคนคุ้นเคยก็รีบหันกลับไปมองพร้อมกับรอยยิ้มน่ารักที่ตรงข้ามกับนิสัยสุดๆ
“ไง สึบาสะ ..ว่าแต่นั่นมันอะไรน่ะ? - -“ อาสึสะถามเมื่อเห็นเพื่อนรักถืออุปกรณ์แปลกๆมา(อีกแล้ว)
“เครื่องรับหมัดหมายเลข1ไงนุนุ ~ หมายเลข0โดนนุยนุยยึดไป =3=!”
“ฮ่าๆๆๆๆ พวกนายนี่สนิทกันดีนะ”
“มันแหงอยู่แล้ว!~ ว่าแต่รีบไปกันเหอะ เดี๋ยวเข้าห้องสายนะ”
ร่างสูงจับมือร่างเล็กกว่าแล้วรีบวิ่งเข้าอาคารเรียนไปอย่างรีบร้อน อาสึสะได้แต่ยิ้มกับความเป็นเด็กของอีกคนทั้งๆที่อายุก็ปาไปเท่าไหร่แล้ว (สึบาสะ-อุนุนุนุ~ ชั้นไม่ได้เป็นตาลุงเหมือนนุยนุยนะ = =!)
พลั่กก !
และเพราะความรีบร้อนทำให้สึบาสะที่วิ่งมาด้วยความเร็วแสง(เวอร์โคตรครับพี่น้อง =[]=!’)
ชนเข้ากับมนุษย์คนนึงเข้าอย่างจังจนกระเด็นหงายหลังทั้งคู่
อาซึสะที่เห็นท่าไม่ดีเลยสะบัดมือออกก่อนทำให้รอดจากการเจ็บตัวครั้งนี้ไปได้อย่างหวุดหวิด
(อาสึสะ-ผมรักเพื่อนครับบบบ)
“อุนุนุนุ ~ เจ็บบบ T T~” สึบาสะลูบสะโพกตัวเองที่กระแทกพื้นอย่างจังก่อนจะมองไปที่อีกคน
ที่ยังนอนหงายหลังด้วยความเจ็บเช่นเดียวกัน
“อ.. เฮ้ย! โย!” ชายหนุ่มผมสีอ่อนหัวชี้ฟูรีบวิ่งมาพยุงเพื่อนตัวเองที่ยังลูบหัวปอยๆอย่างมึนๆ
ก่อนจะมองไปที่สึบาสะอย่างเคืองๆ
“วิ่งดูทางมั่งสิ ถ้าโยเป็นอะไรไปจะทำยังไง!” คานาตะพูดใส่หน้าสึบาสะพลางกระชากคอเสื้อสึบาสะขึ้นมาอย่างเอาเรื่อง
อาสึสะกับโยเตรียมที่จะห้ามการใช้กำลังนี้ไว้
แต่..
“โยมันยิ่งเอ๋อๆอยู่ นายอาจทำให้มันปัญญา.. อั่กก !” ยังไม่ทันที่คานาตะจะพูดจบโยก็ปล่อยหมัดใส่หน้าแทนสึบาสะทันที
ทำเอาเด็กรุ่นน้องทั้ง 2 คนมองรุ่นพี่ผมขาวผมแดงทะเลาะกันอย่างดุเดือดแทน
อะไรของพวกเค้าฟะ สาบานได้ว่านี่รุ่นพี่ -_- อาสึสะคิดในใจพลางจูงมือสึบาสะที่ยืนหัวเราะเข้าห้องเรียน
“นุฮ่าๆๆๆๆ!~ หัวชี้เซมไปกับรังนกเซมไปกำลังตีกันล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” (มีความสุขบนความเจ็บตัวของคนอื่น -_-)
“คร๊าบบๆ เข้าห้องๆ”
ในคาบเรียน
อาสึสะที่นั่งริมหน้าต่างหลังสุดของห้อง ทอดสายตามองออกไปด้านนอกอย่างเหม่อลอย
ดวงตากลมโตสะท้อนแสงเป็นประกาย เส้นผมสีเข้มพลิ้วไปตามสายลมอ่อนๆที่พัดเข้ามาเป็นช่วงๆ ผิวขาวใส
ร่างกายบอบบาง ราวกับผู้หญิง เจ้าตัวไม่ได้รู้เลยว่าเป็นที่สนใจของบรรดาชายหนุ่มในห้องแค่ไหน
ตอนที่เค้านิ่งเงียบแบบนี้ช่างดูน่ารักราวกับตุ๊กตา แต่เมื่อได้เปิดปากพูดเมื่อไหร่ล่ะก็..
ปีศาจตัวพ่อ -_-b
“คิโนเสะ ตามอาจารย์มาห้องพักครูหน่อย” อาจารย์ประจำวิชาพูดขึ้นเมื่อคาบเรียนได้สิ้นสุดลง
อาสึสะมองอย่างงงๆแต่ก็ลุกขึ้นเดินตามไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร สึบาสะจับข้อมือไว้ให้อีกคนที่กำลังจะเดินผ่านไปหันมาสนใจ
“อาสึสะ ให้ชั้นรอนายมั๊ย” ร่างเล็กได้ยินก็ยิ้มออกมาทันทีก่อนจะพยักหน้ารับ
“รบกวนด้วยนะ” ใครจะรู้ว่านั่นคือสิ่งที่หนุ่มๆต้องการมากที่สุด ณ บัดนาว! การที่เจ้าหญิงปากจัดยิ้มอย่างอ่อนโยน นั่นแหละ!
‘กู๊ดจ๊อบบ อามาฮะ! -=-b’
“เฮ้ สึบาสะ” นักเรียนในห้องคนนึงเดินเข้ามาทักสึบาสะที่กำลังเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าเรียน
จนเขาต้องละสายตาออกมามองเพื่อนร่วมชั้นคนนี้
“อะไรเหรอ??”
“นายเป็นเพื่อนกับคิโนเสะมาตั้งแต่เด็กเลยเหรอ?” ชายคนนั้นถามขึ้น เหล่าชายหนุ่มในห้องต่างสนอกสนใจรีบวิ่งมารุมรอคำตอบทันที
สึบาสะขมวดคิ้วมองอย่างไม่ค่อยพอใจแต่ก็ตอบออกไป
“ก็ใช่นะ ทำไมอะนุนุ?”
“นายว่าคิโนเสะน่ารักมั๊ย?”
“หา??” สึบาสะขมวดคิ้วงงๆกับคำถาม
“นายคิดดูสิ ทั้งรูปร่างหน้าตาอย่างกับผู้หญิงแน่ะ นายไม่อยากลองเห็นเค้าแต่งหญิงบ้างเหรอ??”
“อาสึสะไม่ต้องแต่งหญิงก็น่ารักมากพออยู่แล้วนะ นุนุ! =^=*”
“เหยยย มันน่ารักคนละอย่างกันน่า”
“นี่ๆ นายเป็นยอดนักประดิษฐิ์อุจฉริยะนี่ ลองทำเครื่องเปลี่ยนเพศไม่ก็ยาแปลงเพศหน่อยสิ”
“ห๊า ไม่เอานะ ชั้นจะไม่ทำแบบนั้นกับอาสึสะแน่ๆ มันอันตราย!”
“โถๆๆ นะครับๆๆ แค่ 1 ชม.ก็ยังดี เห็นใจเพื่อนๆตาดำๆที่ต้องทนล้อมรอบไปด้วยผู้ชายแบบนี้หน่อยเถอะครับบบ”
เพื่อนๆในห้องเริ่มทำเสียงออดอ้อน
“ไม่เอา นุ!” - -*
“นะครับบบ สึบาสะยอดนักประดิษฐิ์!!”
“หือ?? - -//”
“ท่านสึบาสะสุดยอดคนเก่งของโรงเรียน!!!”
“อ่า -///-“
“ท่านสึบาสะยอดนักอัจฉริยะ!!!!!!!!!!!!!!!”
“ม..แหมม พูดแบบนี้ก็เขินแย่สินุนุ =.,=//”
“นะคร๊าบบบบ บ ท่านสึบาสะ!!!”
“นุฮ่าๆๆๆๆๆ ก็ได้! เราจะทำเพื่อพวกเจ้าทั้งหลาย!!” สึบาสะยืดอกภูมิใจกับคำเยินยอของคนในห้องจนกู่ไม่กลับซะแล้ว
คนในห้องที่ได้ยินเช่นนั้นก็พากันเฮยกใหญ่ ในที่สุดดอกไม้ก็จะบานเต็มที่แล้วโว๊ยพวกเรา!!
โอ๊สสส สส !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ณ ห้องพักครู
“วานหน่อยนะคิโนเสะ ช่วยดึงคะแนนอามาฮะกลับมาให้ครูทีเถอะ”
“คร๊าบๆ งั้นผมขอตัวนะ” อาสึสะโค้งให้ก่อนจะเดินออกจากห้องพักครูมาแล้วถอนหายใจเบาๆ
ให้ตายสิ มัวแต่วุ่นกับสิ่งประดิษฐิ์จนการเรียนต่ำแบบนี้เลยเหรอเนี่ย - -
สงสัยต้องติวกันหนักแน่งานนี้ อาสึสะที่เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนแล้วมองเข้าไปในห้อง
กวาดสายตามองหาคนที่คุ้นเคยที่บอกจะรอเค้าอยู่ที่นี่
“นี่ สึบาสะล่ะ?” เพื่อนร่วมห้องคนนึงเดินออกมาพอดีอาสึสะเลยถาม ชายหนุ่มมองสายตาของร่างเล็กกว่า
ที่มองมาอย่างสงสัยแต่ก็ทนไม่ไหว ต้องหลบตาไปเองซะก่อน
“อ..อามาฮะบอกว่าไปธุระครับ ฝากขอโทษนายด้วย -//-“
“อ่า..หรอ?” อาสึสะมีสีหน้าเศร้าลงเล็กน้อยแล้วยกกระเป๋าพาดบ่าเดินไปตามทางหน้าห้องเพียงลำพัง
คิ้วบางขมวดเข้าหากันอย่างไม่ค่อยพอใจเมื่ออีกคนผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเค้า
เดี๋ยวนี้เค้ากับสึบาสะแทบจะไม่มีเวลาคุยกันเลย เพราะสึบาสะเป็นสมาชิกสภานักเรียน
ไหนจะยุ่งกับงานประดิษฐิ์ของตัวเอง จนดูเหมือนจะเป็นระยะห่างของพวกเค้า 2 คนไปซะแล้ว
ณ หอพักโรงเรียน.
=_=…
“อะไรฟะ! ไอ้ป้ายหน้าห้องที่น่าโมโหนี่!!!” อาสึสะตบะแตกเตะประตูห้องเพื่อนสนิททันที
เมื่อเห็นแผ่นกระดาษที่ถูกเขียนไว้ด้วยลายมือยุ่งเหยิงว่า
‘อาสึสะ ห้ามเข้า!! นุนุ <3’
อีโมจิน่ารักมาก -_- ไม่ใช่สิ!! ทำไมต้องห้ามผมเข้าไปฟระ ทำไมๆๆๆๆๆๆ!!!!
อาสึสะยีผมตัวเองอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกจากหอพักเพื่อสงบสติอารมณ์
เค้าไม่เคยถูกห้ามไม่ให้เข้าห้อง
เค้าไม่เคยถูกสึบาสะผิดนัด
เค้าไม่เคยไม่มีสึบาสะอยู่ข้างกาย
เค้าไม่เคยต้องมาเดินคนเดียวแบบเหงาๆ
....
..
.
ตอนนี้ก็เคยแล้วนี่..
“เฮ้ย คิโนเสะ!” ขณะที่กำลังเดินอยู่เค้าก็ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง เสียงที่เค้าไม่สบอารมณ์ทุกครั้งที่ได้ฟัง
ทำไมต้องมาเจอกันตอนนี้ด้วยฟะ.. -*-
“ไงมิยาจิ - -“
“ชั้นเป็นรุ่นพี่นายนะเว้ย! ให้ความเคารพรุ่นพี่บ้างสินายน่ะ!!” อะไรของเค้าฟะ อย่ามาชวนทะเลาะนะเฟ้ย
คนหล่อ(?)กำลังหงุดหงิด -*- อาสึสะชักสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน แค่นี้ก็เหนื่อยพอละ
อย่าหาเรื่องทะเลาะต่อเลยดีกว่าเรา
“ขอโทษครับ มิยาจิเซมไป” คำพูดของอีกคนทำเอาร่างสูงถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าร่างเล็กจะยอมขอโทษเค้าง่ายๆ
ตอนแรกคิดว่าจะโกรธแล้วเถียงเค้ากลับเหมือนเดิมซะอีก มิยาจิมองร่างเล็กที่เดินต่อไปโดยไม่สนใจเค้า
ซึ่งนั่นมันทำให้เค้าหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“เป็นอะไรของนายน่ะ? ไม่สบายเหรอไง ถึงดูเจี๋ยมเจี้ยมแปลกๆ?”
“ช่างผมเถอะน่า แล้วรุ่นพี่จะเดินตามผมมาทำไม(วะ)ครับ?” อาสึสะเหลือบมองร่างสูงที่สาวเท้ายาวๆตามเค้ามา
“ชั้นก็จะไปทางนี้”
“...” ร่างบางไม่ตอบอะไรแต่กลับเดินเลี้ยวเข้าสวนสาธารณะไปแล้วก็เป็นอย่างที่คิด ไอ้รุ่นพี่เดินตามเค้ามาจริงๆด้วย
“จะหาเรื่องกันรึไงครับรุ่นพี่?”
“ชั้นหิวน้ำ” ว่าแล้วหนุ่มรุ่นพี่ก็เดินไปตู้ขายน้ำอัตโนมัติ ปล่อยให้รุ่นน้องมองอย่างสงสัยแล้วนั่งลงบนม้านั่งริมสวนอย่างเหนื่อยอ่อน
เป็นคนที่เดาความคิดไม่ออกเลยแฮะ
อาสึสะนั่งเอนหลังเพื่อผ่อนคลายพลางมองไปที่เด็กผู้ชาย 2 คนที่กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน นานแค่ไหนแล้วนะ
ที่เค้าไม่ได้คุยกับสึบาสะเป็นการเป็นงานสักครั้ง เค้ายอมรับเลยว่าเค้าเหงาที่สึบาสะเข้าสภานักเรียน
เพราะสึบาสะได้เพื่อนใหม่ที่ดีกว่าเป็นผู้ใหญ่กว่า คงทำให้สึบาสะอยู่ด้วยแล้วมีความสุข
สังเกตุได้จากสีหน้าของสึบาสะที่ดูมีชีวิตชีวามากกว่าตอนแรกอย่างเทียบไม่ติด
“เฮ้ยยย !” อาสึสะสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกถึงไอเย็นที่แก้มของตัวเองก่อนจะรีบหับควับไปยังเจ้าของไอเย็นที่แนบแก้มเค้าอยู่
“อะไรรุ่นพี่ -*- ตกใจหมด”
“ชั้นไม่ชอบนม” เค้าพูดพลางนั่งลงข้างๆ
“บอกผมเพื่ออะไรล่ะครับ - -“
“ชั้นกดผิด” มิยาจิยัดเยียดนมกล่องนั้นใส่มือรุ่นน้องโดยไม่ถามความเต็มใจแม้แต่น้อย
“เห็นผมเป็นหน่วยกำจัดของเสียรึไง - -“ อาสึสะว่าแต่ก็ดึงหลอดมาเจาะนมดื่ม แหม่ ก็เค้าชอบนมนี่เนอะ?
มิยาจิเหลือบมองรุ่นน้องที่ดูจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วเล็กน้อย เค้าไม่ค่อยได้คุยกับอาสึสะ มีแต่ทะเลาะแล้วก็หาเรื่องกันตลอด
อยู่ๆรุ่นน้องคนนั้นดันมานอยด์อะไรก็ไม่รู้ถึงดูนิ่งเงียบไป มันทำให้เค้าทำตัวไม่ถูกและรู้สึกเหงาขึ้นมาเล็กน้อย
“นายมีอะไรรึเปล่า?”
“ผมควรต้องถามรุ่นพี่นะ - -..”
“เพื่อนสนิทของนายไปไหนล่ะ?” อีกคนเปลี่ยนคำถามเมื่อไม่เห็นอามาฮะ สึบาสะ เพื่อนสนิทของรุ่นน้องคนนี้
ที่ปกติจะเกาะติดกันเป็นปลิงแท้ๆ
“.....” อาสึสะก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ร่างสูงกว่าเห็นแววตาที่เศร้าสร้อยของเค้า
แต่นั่นกลับทำให้อีกคนรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเค้ากำลังมีปัญหากับเพื่อนสนิทคนนี้แน่นอน
“ชั้นไม่อยากฟังเรื่องของนายหรอกนะ เพราะงั้นถึงนายจะพูดอะไรออกมา ชั้นก็จะทำเป็นไม่ได้ยินแล้วกัน”
อาสึสะเงยหน้ามองอีกคนอย่างอึ้งๆ เค้ารู้ว่ารุ่นพี่คนนี้หมายถึงอะไร
เค้าคงอยากให้ระบายออกมามากกว่ามานั่งเก็บความรู้สึกแบบนี้สินะ
ตอนแรกเค้าก็ไม่มั่นใจที่คิดแบบนั้น แต่เค้าสังเกตเห็นว่าเสี้ยวหน้าของรุ่นพี่ขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยพร้อมกับยกมือเกาท้ายทอยแกรกๆ
อาสึสะลอบยิ้มออกมาอย่างดีใจเล็กน้อย รุ่นพี่นี่ก็น่ารักแฮะ
“ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้เค้าโกรธ หรือว่าผมคิดไปเองก็ไม่รู้..
ผมคิดว่าเค้าอยู่ห่างจากผมไปทุกที
สึบาสะเป็นคนนิสัยดี เพราะความเหมือนเด็กดูไม่คิดร้ายกับใคร ทำให้เค้าสนิทกับคนอื่นได้ง่าย
ส่วนผมที่เป็นคนพูดจาไม่ดี อัธยาศัยก็ไม่ค่อยดี เข้ากับคนอื่นๆไม่ค่อยได้
สึบาสะเป็นเพื่อนคนแรกของผม ผมไม่อยากเสียเค้าไป
ผมยังอยากเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเค้า
ทั้งๆที่ผมคิดว่า การที่เค้าได้มีเพื่อนเยอะๆเหมือนกับที่เค้าเคยหวังไว้ จะเป็นการดีกว่าแท้ๆ
ผมเห็นแก่ตัวมากใช่มั๊ยครับ?.. รุ่นพี่..” เสียงเล็กสั่นเครือเล็กน้อย
อีกคนที่ฟังอยู่ไม่ได้พูดอะไรแต่กลับยกมือขึ้นวางบนศรีษะร่างเล็กกว่าแล้วยีแรงๆจนผมร่างเล็กยุ่งเหยิง
“เฮ้ยๆๆๆๆ ทำอะไรเนี่ยรุ่นพี่!! = =*!” อาสึสะรีบจัดผมเข้าที่ทันที
“นายก็คือนาย ไม่เห็นต้องไปคิดมาก”
“....”
“อะไรน่ะ เด็กอัจฉริยะกลับมานั่งคิดมากเพราะปัญหาระดับเด็กประถม”
“อ..อะไรนะ!?”
“ปกตินายมีอะไรก็จะพูดออกมาตรงๆไม่ใช่รึไง อะไรที่อยากรู้ก็ถามไปสิ มัวแต่กลัวคำตอบแล้วเมื่อไหร่นายจะรู้”
“......”
“กลับหอไปนอนไป เด็กน้อย” มิยาจิหันมามองอาสึสะยิ้มๆก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้รุ่นน้องโวยวายลั่นสวนสาธารณะกับคำว่าเด็กน้อยที่เค้าไม่ชอบเอาเสียเลย
“อะไรนะ เด็กน้อยเหรอ!!! แน่จริงกลับมาเด้!! ไอ้รุ่นเพ่ !!!!!!” อาสึสะหน้าขึ้นสีพลางหอบแฮ่กเพราะใช้พลังเสียงมากไป
น่าแปลกที่เค้ารู้สึกสบายใจขึ้นมาทันทีเมื่อได้พูดสิ่งที่อยากจะพูดออกมาจนหมด
เด็กหนุ่มยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะเดินฮัมเพลงกลับหอไปอย่างปลอดโปร่ง
‘รุ่นพี่นี่ก็เป็นคนดีแฮะ นานๆทีแวะไปชมรมมั่งก็ดีนะเรา ~’
++++++++++++++++++++++
จบฮ๊าบบบบ =____= (ตัดฉับๆ)
อ่านแล้วเม้นให้ที จะได้มีกำลังใจอัพต่อ ฮ่าๆๆๆๆ
ติ/ชมหน่อยนะฮ๊าบบ เรื่องแรกอาจไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ขอบคุณที่แวะมาอ่านฮับผม ~
ความคิดเห็น