He the LADY ? [STARRY✩SKY~]

ลำดับตอนที่ #3 : HTL. ตอนที่ 3 'ครั้งแรก และ ครั้งแรก' (100%)

“อาสึสะ ~ เสร็จรึยังนุ??” สึบาสะที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องน้ำอาจารย์ถามขึ้นเมื่อเค้าทั้ง 2 คนลงความเห็นว่าให้หาชุดนักเรียนหญิงมาใส่แล้วปลอมเป็นเด็กเข้าใหม่จะดีกว่า ถ้าคุยกับอาจารย์ดีๆเค้าก็คงช่วยเหลือพวกเราได้(มั้ง) ขณะที่อีกคนกำลังยืนรอ คนที่อยู่อีกด้านของประตูกลับยืนมองสภาพตัวเองในกระจกพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่อยากให้มีใครรู้เลยจริงๆว่าเป็นเค้า (ไรเตอร์ขอโทษ-/\-)

“หืม.. อ้าว อามาฮะ นายมาทำอะไรที่หน้าห้องน้ำอาจารย์น่ะ?” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น สึบาสะหันไปมองก่อนจะพบกับอาจารย์หน้าตางัวเงียตลอดเวลา ประจำห้องพยาบาล ‘โคทาโร่ เซ็นเซย์’ นั่นเอง

“อาจารย์งัวเงีย ! ช่วยพวกผมด้วยครับ!! =O=”

“ช่วยอะไร? ถ่ายไม่ออกเหรอ - -“ อาจารย์มองนักเรียนหัวม่วงอย่างงงๆ

“คือว่าอาสึสะ!..”

“สึบาสะ คุยกับใครน่ะ?” ยังไม่ทันที่สึบาสะจะพูดจบ อาสึสะในสภาพหญิงสาวก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยชุดนักเรียนหญิงพอดีตัว เขามองบุคคลที่ 3 ที่กำลังมองมาที่เค้าก่อนจะสะดุ้งสุดตัว

=[]=!!!!!!!! -อาสึสะ

=x=!! -สึบาสะ

-.- .. –อาจารย์โคทาโร่

“อ..อาจารย์ครับ!! คือ..”เด็กสาวพูดตะกุกตะกักแต่เหมือนจะไม่เข้าหูอาจารย์สักเท่าไหร่ โคทาโร่ยังคงมองจ้องอาสึสะไม่วางตาจนอาสึสะเริ่มทำตัวไม่ถูก เลยเข้าไปหลบหลังเพื่อนรักอย่างสึบาสะแทน แต่อาจารย์ก็ยังเดินตามไปมองเค้าอีกราวกับว่าจะไม่ให้คลาดสายตาไปไหน เพื่อนหนุ่มร่างสูงเลยขยับตัวยืนบังเพื่อนสาวไว้จนอาจารย์ต้องละสายตามามองเด็กผมม่วงคนนี้แทน

“อามาฮะคุง.. พาสาวมาทำมิดีมิร้ายในห้องน้ำอาจารย์เชียวเหรอ?”

“นุ! =.= ไม่ใช่นะครับอาจารย์!!!”

“ทีหลังไปห้องพยาบาลนะ - -“

“ห๊ะ!! =[]=! ทำไมอาจารย์พูดงี้ล่ะคร๊าบบ”

“พอแล้วๆๆ อาจารย์ ผมเองนะครับ ผมคิโนเสะ อาสึสะ เด็กอัจฉริยะจากปี 1 ไงครับ!!” อาสึสะที่ทนความอึดอัดไม่ไหวเลยตัดสินใจบอกความจริงไปทันที  อาจารย์หันหน้ามามองเด็กสาวที่ตีสีหน้าจริงจังหวังจะให้อีกคนเชื่อ ร่างโปร่งทำหน้าใช้ความคิดสลับกับมองหน้าเด็กสาวไปด้วย

“คิโนเสะ อาสึสะ”

“ช..ใช่ครับอาจารย์!!”

“ใคร? - -“

“=[]=!! อุนุนุนุ! อาสึสะผมม้าเต่อประจำชมรมธนูไงอาจารย์งัวเงีย!!” เพื่อนรักช่วยพูดแทนแต่นั่นกลับทำให้อีกคนหันมาจ้องเขม็งเมื่อได้ยินคำว่าผมม้าเต่อ

“ข..ขอโทษนุนุ (,  ,)”

“อ่อ.. อัจฉริยะม้าเต่อประจำชมรมยิงธนู” เด็กสาวถึงกับคอตกทันทีเมื่อรู้ว่าที่อาจารย์จำเค้าได้ก็เพราะผมม้าเต่อของเค้านั่นเอง.. (อาสึสะ – เผลอยอมรับไปซะแล้ว =[]=!) แต่ก็ยังดีที่อาจารย์จำเค้าได้ อาสึสะเดินเข้าไปหาอาจารย์ที่ยังยืนทำหน้าตายเหมือนเดิมก่อนจะโน้มตัวลงต่ำ

“ขอร้องนะครับอาจารย์ กรุณาอย่าบอกใครเลยนะครับ..”

“นุนุ.. ผมก็ขอร้องด้วยนะอาจารย์งัวเงีย!!” สึบาสะก้มหัวให้อีกคน

โคทาโร่มองการกระทำของนักเรียนทั้ง2คนก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ยังไงช่วยนักเรียนก็เป็นงานของอาจารย์เหมือนกันนี่นะ

“เข้าใจแล้ว จะช่วยเท่าที่ช่วยได้แล้วกันนะ   ..แต่” เค้ารีบพูดดักไว้ทันทีเมื่อเห็นลูกศิษย์แสดงสีหน้าดีใจออกมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วมองงงๆเมื่อเค้าพูดคำว่าแต่..

“อ..อะไรครับอาจารย์???” เด็กสาวเสียงสั่นเล็กน้อยพร้อมหน้าซีดเมื่ออาจารย์หนุ่มสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆ พลางจ้องมองเค้าตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าอย่างพิจารณา อาสึสะได้แต่ยืนเกร็งเมื่อสังเกตเห็นสายตาอีกคนทีจ้องมองหน้าอกเค้าอยู่ และแล้วสิ่งที่เค้าคิดก็เป็นจริง เพราะ..

หมับบ..

=[ ]=!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“อืมม.. คัพCเหรอ? จะใหญ่เกินตัวไปหน่อยนะ”

“อาจารย์งัวเงียอย่ามาลวนลามอาสึสะของผมนะ!!!!!!!” สึบาสะรีบลากแขนเพื่อนสนิทที่แข็งเป็นหินออกห่างจากอาจารย์จอมลามกนั่นทันที อาสึสะที่ถูกผู้ชายด้วยกันจับหน้าอกเป็นครั้งแรกตัวแข็งทื่อได้แต่ร้องตะโกนในใจอย่างเหลืออด ‘วันแรกก็โดนจับหน้าอกแล้ว!!!!!!!!!! แล้วตั้ง7วันตรูจะรอดมั๊ยวะเฮ้ยยย T[ ]T!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

สึบาสะพาร่างเพื่อนรักที่ยังช็อคอยู่มานั่งที่สวนหลังโรงเรียนเพราะมันถึงคาบเรียนแล้ว คงไม่มีใครมาที่นี่แน่นอน เค้าประคองร่างหญิงสาวให้นั่งพิงต้นไม้ต้นใหญ่ก่อนจะตีแก้มเธอเบาๆเพื่อเรียกสติให้กลับมา

“นายโอเคมั๊ย? อาสึสะ” เขาพยักหน้ารับแทนคำตอบพร้อมส่งยิ้มให้เพื่อไม่ให้อีกคนเป็นห่วง

“งั้นชั้นจะไปซื้อนมมาให้ ห้ามไปไหนนะ!” ร่างสูงทำเสียงดุใส่ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปโรงอาหารทันที ทิ้งให้เพื่อนรักนั่งมองตามหลังเค้าพลางอมยิ้มอย่างชอบที่เห็นอีกคนเป็นห่วงเค้าซะขนาดนี้  ชั้นเป็นแบบนี้เพราะนม นายยังจะกล้าไปซื้อนมมาให้ชั้นอีกนะ อาสึสะได้แต่นึกขำอยู่ในใจพลางเอนหัวพิงต้นไม้แล้วค่อยๆหลับตาลง ‘แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน’

.

.

“หืม.. มีคนนอนอยู่ตรงนั้นแฮะ” เสียงเสียงนึงพึมพัมกับตัวเองก่อนจะเดินตรงมาที่ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ปรากฎร่างของหญิงสาวร่างบางเส้นผมยาวสลวยพลิ้วไปตามสายลม ขนตางอนยาว จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอวบอิ่ม ชายหนุ่มมองจ้องภาพนั้นราวกับต้องมนต์สะกด เขาค่อยๆโน้มตัวลงมองหน้าเธอในระยะประชิด แต่มันเหมือนกับมีแรงดึงดูดซะจนยากเกินห้ามใจที่จะให้มองอย่างเดียว เขาค่อยๆเอียงศรีษะเล็กน้อยก่อนจะขยับหน้าเข้าประชิดขึ้น จนริมฝีปากทั้งสองทาบติดกัน ชายหนุ่มกดจูบค้างไว้สักพักก่อนจะค่อยๆละริมฝีปากออกมา เค้ารู้ว่าเค้าไม่ควรทำแบบนี้ แต่ไม่รู้ทำไมเค้าถึงควบคุมตัวเองไม่ได้เลย มือหนายีผมตัวเองแรงๆจนยุ่งแล้วยันตัวลุกขึ้นเดินออกห่างจากที่ตรงนั้นทันที เพราะเค้ารู้ตัวว่าอาจจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ในหัววนเวียนไปมา

เธอเป็นใคร?

ทำไมมานอนอยู่ที่นั่น?

ทำไมชั้นถึงควบคุมตัวเองไม่ได้เลย?

กับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก ทำไมถึงทำให้ชั้นเป็นได้ขนาดนี้?

เธอคือใครกันแน่..

 “อ้าว  มิยาจิ ไปไหนมาน่ะ?” เสียงเพื่อนสนิท(?)ผมสีเขียวอ่อนร้องทักเมื่อเห็นเพื่อนเดินเช้ามาในห้องด้วยใบหน้าขึ้นสีเล็กน้อย ขณะที่กำลังรออาจารย์เข้าสอนในคาบที่ 2 ของช่วงบ่าย

“อ่า.. นิดหน่อย”

“เฮ้ๆ นายหน้าแดงนะนั่นน่ะ ไปทำอะไรมา?? = =”

“ป่าวน่า - -*  อย่ามายุ่ง”

“แหม่ๆ มีความลับกับเพื่อนสนิทเรอะ!” หนุ่มผมสีชาที่กำลังจะหันไปเถียงแต่คงไม่ทันเสียแล้วเพราะเจ้าเพื่อนตัวดีกลับล็อคคอเค้าไว้จากด้านหลังทำเอาแทบหายใจไม่ออกตายเลยทีเดียว (แรงไป - -)

“ป..ปล่อยสิเฮ้ยย !!!”มิยาจิพยายามแกะแขนที่รัดคอเค้าออกเมื่อเค้ารู้สึกว่าเริ่มหายใจไม่ออกจริงๆเข้าแล้ว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหยิกแขนแรงๆจนเพื่อนสนิทสะดุ้งโหยงแล้วรีบคลายแขนออกทันทีเพราะความเจ็บ

“อ๊ากกกกกก ก.. เจ็บๆๆๆๆๆ TT TT!”

“= = สม” เด็กหนุ่มยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิดก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ปล่อยให้เพื่อนรักโวยวายไปอย่างไม่สนใจ ดวงตาสีอ่อนมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอย่างใช้ความคิด เพียงแค่วูบนึงที่เค้าหลับตาลง ใบหน้าของเด็กสาวที่ได้พบมาก่อนหน้ากับลอยขึ้นมาทันที แม้เค้าจะพยายามสะบัดหัวเพื่อนลบภาพเธอออกไปสักเท่าไหร่ ก็ไม่ได้ผล ใบหน้าของเธอคนนั้นยังคงชัดเจนราวกับว่าเป็นภาพถ่ายที่แปะติดไว้ทุกๆที่ที่เค้ามองไป เด็กหนุ่มหน้าขึ้นสีระเรื่ออีกครั้งพลางสะกิดหลังเพื่อนที่เค้าเพิ่งทำร้ายไปเมื่อกี้เบาๆ

“อะไร = =+”

“นาย.. โรงเรียนเรามีเด็กผู้หญิงเข้ามาใหม่อีกคนเหรอ?” เพื่อนผมเขียวเลิกคิ้วมองเจ้าของคำถามที่ยังฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่ยอมเงยขึ้นมามองเขา

“ก็นะ เห็นฮือฮากันอยู่ว่าเพิ่งย้ายมาวันนี้ น่ารักซะด้วยดิ..” รอยยิ้มเล่ห์ปรากฏขึ้นโดยที่อีกคนไม่รู้ตัว

“.....”

“สนใจเหรอ -__,-+” คนฟุบหน้าอยู่ถึงกับสะดุ้งขึ้นมาส่ายหัวแรงๆทันทีก่อนจะกุมขมับตัวเองไว้เมื่อรู้ว่าคิดผิดที่ถามคนคนนี้ไป เพื่อนสนิทยังคงจ้องท่าทีอีกคนอย่างไม่วางตา รอยยิ้มที่น่าหมั่นไส้ยังคงปรากฏอยู่บนหน้ากวนๆของเขา

“ติดต่อให้ก็ได้นะ -..-“

“=/=* ม..ไม่ต้องมายุ่งเฟ้ย!”

“เขินเหรอตัว -...-“

“พูดมากน่า!!” ใบหน้าเด็กหนุ่มกลับแดงก่ำมากขึ้นเมื่อเพื่อนสนิทยังคงแซวไม่เลิก แต่ก่อนที่จะโวยวายอะไรไปมากกว่านั้น อาจารย์กลับเดินเข้ามาในห้องเรียนซะก่อนจนเด็กหนุ่มที่แอบนึกเคืองอยู่ในใจได้แต่ส่งสายตาอาฆาตแค้นไปยังเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างหน้า

=__=+++++

“ข.. ขอโทษครับ = =;”

“อาสึสะ ~ นมได้แล้วนุ ~” ชายร่างสูงวิ่งมาหาเพื่อนสาวที่หลับอยู่ใต้ต้นไม้พร้อมกับกล่องนมในมือ เขาโน้มหน้าลงมองใบหน้าเพื่อนสนิทที่ยังหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะอมยิ้มกับความน่ารักของอาสึสะแล้วใช้ข้อนิ้วหนาเกลี่ยผมม้าด้านหน้าที่บังหน้าหวานออก สายตาคมยังจ้องมองใบหน้าเพื่อนรักด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ

‘อาสึสะ ก็ยังคงเป็นอาสึสะ...

ถึงจะอยู่ในร่างเด็กผู้หญิง....

แต่ยังไงก็ยังเป็นอาสึสะ เพื่อนคนแรกของเรา....

แล้วทำไมตอนนี้... ถึงรู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่...อาสึสะ..’

“อาสึสะ.. ชั้นไม่เข้าใจเลย..” ร่างเล็กที่ตื่นอยู่ก่อนแล้วตั้งแต่ได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนสนิท แต่ยังคงแกล้งหลับต่อเพราะอยากรู้ว่าอีกคนจะทำยังไง ตอนที่สึบาสะเกลี่ยผมม้าเค้าออก เค้ารู้สึกว่าหัวใจกระตุกเต้นแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น แต่ก็ไม่กล้าลืมตาขึ้นมอง เพราะเค้ารู้ตัวว่าถ้าเกิดลืมตาขึ้นมา เค้าจะเจอกับสายตาของเพื่อนรักที่มองเค้าในระยะประชิดแบบนี้ เค้าคงเก็บความเขินต่อไปไม่ได้แน่ แต่น้ำเสียงที่สับสนของเพื่อนรักกลับทำให้เค้ารู้สึกเป็นห่วงจนอดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นพร้อมกับใช้มืออุ่นลูบแก้มของรร่างสูงตรงหน้า

“นายเป็นอะไรรึเปล่า สึบาสะ?” คำถามของร่างเล็กพร้อมกับการกระทำ ทำให้ร่างสูงกว่าผละตัวออกเล็กน้อยอย่างตกใจ ก่อนจะยิ้มบางๆพลางมองหน้าหวานไม่ละสายตา

“ตื่นแล้วเหรอ?”

“อ.. อื้ม..” อาสึสะที่เริ่มทำตัวไม่ถูกซะเอง ลดมือลงจากแก้มเพื่อนสนิทเมื่อเค้ารู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงกว่าเดิมจนเกรงว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน

“นี่ ชั้นซื้อมาให้แล้ว ~ อุนุนุ ~” สึบาสะแสร้งทำตัวเป็นปกติพร้อมกับยื่นกล่องนมไปตรงหน้าอีกคนที่เบ้ปากเล็กน้อยเมื่อเห็น

“นมสตอเบอร์รี่อีกแล้ว - -..” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็รับมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ เพราะนมสตอเบอร์รี่นั่นถึงทำเค้าเป็นแบบนี้ แต่ก็ยังซื้อนมสตอเบอร์รี่มาอีก รสอื่นมาเยอะแยะไม่ซื้อ อาสึสะได้แต่คิดในใจเพราะรอยยิ้มของเพื่อนรักที่ทำให้เค้าไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวอีกคนรู้สึกไม่ดี

“อาสึสะชอบนี่  เพราะงั้นกินเยอะๆนะนุ ฮะฮะฮ่า ~” พูดจบร่างสูงก็ถือวิสาสะล้มตัวนอนหนุนตักเพื่อนสนิททันที ทำเอาอาสึสะตกใจจนแทบพ่นนมออกมาใส่หน้าอีกคน เค้าพยายามกลืนนมลงคอจนหมดก่อนจะก้มมองใบหน้าเพื่อนรักด้วยแก้มขึ้นสี

“ล..ลุกไปเลยสึบาสะ มันหนักนะ!”

“แค่หนุนเอง ไม่ได้หรอนุนุ ?~ -‘^’-“ สึบาสะมองอ้อน

“ไม่ได้สิ ! ชั้น....                ...เมื่อย” อาสึสะยกมือขึ้นปิดปากแทบไม่ทันเมื่อเกือบจะหลุดคำว่าเขินออกไป สึบาสะมองการกระทำของเพื่อนรักอย่างยิ้มๆก่อนจะจับมือเล็กมาวางทาบอกหนาจนเจ้าของมือรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติ

“อาสึสะก็ยังเป็นอาสึสะสินะ.. ยังไงก็น่ารักเหมือนเดิม”

“=//= นายหยุดพูดแล้วก็นอนๆไปซะ ไม่งั้นก็ไปหนุนรากไม้นู่น!” อาสึสะว่าพลางใช้มืออีกข้างปิดตาอีกคนไว้ไม่ให้เห็นว่าตอนนี้ใบหน้าเค้าแดงขนาดไหน สึบาสะเบ้ปากอย่างขัดใจแต่ก็ยอมนอนนิ่งๆเพราะมือที่ปิดตาอยู่มันช่างนุ่มซะเหลือเกิน -...- (สึบาสะ เก็บอาการหน่อยลูก - -)ในขณะที่อีกคนยังคงคิดไม่ตก ให้ตายเถอะ หมอนี่พูดออกมาได้หน้าตาเฉย ทั้งๆที่เค้าเขินจนแทบจะบ้า

เขิน   เขินหรอ?

นี่ตกลงผมเขินจริงๆใช่มั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จบแล้วกับตอนที่ 3

55555555555555555

ขอโทษที่ไรเตอร์ดอง พอดีงานเข้า เวียนเฮดมาก -___-

มาอัพต่อแบบงัวเงียๆ  + เบลอๆ

ขอให้สนุกนะฮั๊บบ ~