คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : HTL. ตอนที่ 2 'เมื่อเขา กลายเป็นเธอ!!' (100%)
“เฮ้อออ..” เสียงถอนหายใจดังออกมาเป็นระยะๆ จากเด็กหนุ่มหน้าหวาน ที่มองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย และคนที่ทำให้เค้าเป็นแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน กลับเป็นเพื่อนสนิทติ๊งต๊อง(สึบาสะ – อุนุนุ!! ไม่ได้ติ๊งต๊องนะ!=3=*) ของเค้านั่นเอง เค้าคงจะไม่เป็นแบบนี้ถ้าเพื่อนสนิทคนนี้โผล่หน้ามาเรียนและรับรู้สักทีว่าเค้ากำลังโกรธเรื่องที่ทำตัวห่างเหินกับเค้ามากเกิน ‘นายไปไหนของนายเนี่ย สึบาสะ..’
“โอ๊สสส ส สวัสดีตอนบ่ายๆผองเพื่อนนน นุนุนุ ~” แล้วเหมือนจะรู้ว่ามีคนนึกถึง เจ้าของเสียงหัวเราะที่มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองก็ปรากฎตัวขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสซะจนทำให้คนที่นั่งนึกถึงเค้าหงุดหงิดขึ้นมาทันที
“อ้าว อามาฮะ ไหงมาเรียนตอนนี้ฟะ?” เพื่อนร่วมห้องคนนึงถามขึ้นเมื่อสึบาสะเดินตรงไปที่โต๊ะหลังสุดของห้องติดริมหน้าต่าง ซึ่งก็คือที่นั่งของอาสึสะนั่นเอง เจ้าของที่นั่งยังคงมองออกไปนอกหน้าต่าง ทำเป็นไม่สนใจทั้งๆที่ใจอยากจะกระโดดตั๊นหน้าสักที โทษฐานที่กล้าทำหน้าระรื่นเข้ามาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทั้งๆที่เค้ากำลังโกรธอยู่ - -*
“อาสึสะ มาด้วยกันหน่อยสิ~”
“ไม่เอา - -“
“=[]=! ทำไมอะ ?? อูนุนุ ~ โกรธเรื่องเมื่อวานเหรออออ ~” สึบาสะลากเสียงอ้อนพลางนั่งยองๆกับพื้นกอดคลอเคลียแขนของอาสึสะเหมือนลูกแมวอ้อนขออาหาร
“ขอโทษนะอาสึสะ ~ ชั้นแอบทำการทดลองลับๆอยู่เพื่อเซอร์ไพรส์นายเชียวนา T^T นูนูนู ~ ” อาสึสะถอนหายใจเบาๆแล้วหันมามองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าอ้อนเค้าอยู่ จนเผลอหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ งั้นเลิกเรียนค่อยไปกัน”
“ตอนนี้! =^=”
“นายจะโดดเรียนเหรอไง =_=”ร่างเล็กผลักหัวอีกคนทันทีทำเอาสึบาสะแทบหงายหลังลงไปนอนกองกับพื้น ดีนะที่ยันตัวไว้ทัน เจ้าของร่างสูงทำหน้ามุ่ยมองแล้วลุกขิ้นยืนพร้อมกับจับมืออีกคนไว้แล้วฉุดให้วิ่งตามเค้าออกจากห้องเรียนมา ท่ามกลางสายตาเพื่อนๆที่มองมาเป็นตาเดียว
“ฮ..เฮ้ยย สึบาสะ!!”อาสึสะทำหน้าตกใจแต่ก็ไม่มีแรงมากพอจะยื้อไว้เพราะสึบาสะเองก็แรงเยอะใช่ย่อย เลยได้แต่วิ่งตามไป ถึงในใจจะยังเคืองๆอยู่แต่พอเจอแบบนี้มันทำให้เค้ารู้สึกดีขึ้นมาทันที กับการที่อีกคนยังให้ความสำคัญกับเค้าอยู่ ยังนึกถึงเค้าและยังเป็นสึบาสะคนเดิม ที่เค้าเคยรู้จัก..
คนที่ชอบพาเค้าโดดเรียนไปด้วยเวลาคิดสิ่งประดิษฐ์ใหม่ๆออก -__-…
ห้องสภานักเรียน.
“ไหนๆ นายทำอะไรไว้อีก??” อาสึสะมองหาสิ่งแปลกปลอม(?)ภายในห้องสภานักเรียนแต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากหลอดแก้วทดลองที่สะอาดสะอ้านราวกับเพิ่งล้างไปเสร็จสรรพ กับนมสตอเบอร์รี่ 1 แก้วที่วางอยู่บนโต๊ะประธานนักเรียน สึบาสะปล่อยมือเพื่อนรักให้เป็นอิสระก่อนจะบิดขี้เกียจสุดตัว
“อูนุนุนุ ~ กว่าจะทำเสร็จแทบแย่เลยนะเนี่ย~”
“อะไรนะ? แค่นม 1 แก้วเนี่ยนะ?” ร่างเล็กเดินเข้าไปหยิบแก้วนมขึ้นมาดูก็ไม่พบสิ่งผิดปกติแม้แต่น้อย คงจะแค่นมธรรมดาๆละมั้ง?
“ไม่ใช่นมธรรมดาๆนะนุนุ! นั่นน่ะ.. อ..อ้าวว!!! o_O!” ยังไม่ทันที่สึบาสะจะพูดจบอาสึสะก็จัดการกระดกนมรวมเดียวหมดแก้ว อีกคนหันมามองเพื่อนอย่างงงๆเหมือนเห็นเพื่อนทำหน้าตกใจสุดขีด ทันทีที่เค้ากำลังจะเอ่ยปากถาม จู่ๆหัวใจของเค้าก็กระตุกขึ้นมาอย่างแรกจนเค้าเจ็บจุกสุดตัว อาสึสะทรุดนั่งกับพื้นทันที มือเข้ากุมไว้บริเวณอกข้างซ้ายที่กระตุกแรงจนผิดปกติ สีหน้าเหยเกอย่างเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย
“อ..อาสึสะ!!!!” สึบาสะรีบวิ่งไปประคองอาสึสะไว้ทันที ใบหน้าเพื่อนสนิทของเค้าตอนนี้เต็มไปด้วยเหงื่อ แก้มขาวขึ้นสีแดงระเรื่อ น้ำใสที่ไหลคลอบริเวณหางตากับเรียวปากที่เผยอหอบแฮ่กด้วยอาการเจ็บปวดมันทำให้เค้าทำอะไรไม่ถูก
“อ..อึกก..อ.น..นาย.. “ ร่างเล็กที่สั่นเครือพยายามจะพูดกับอีกคนแต่กลับยากลำบากเหลือเกิน
...นี่เค้าเป็นอะไรไป...
..... ทำไมทรมานขนาดนี้..
......นี่มันอะไร รู้สึกร่างกายกำลังจะหมดแรง..
................เค้ากำลังจะตายเหรอ?....
“อ..อาสึสะ!! อาสึสะ!!!!!!!!!!!”
อ..ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?..
ร่างเล็กปรือตาขึ้นช้าๆเพราะแสงสว่างแยงเข้าตาจนแทบจะลืมไม่ขึ้น เค้าค่อยๆมองสำรวจรอบๆตัวทันทีที่ดวงตาเริ่มปรับแสงได้ และเค้าก็ได้คำตอบให้กับตัวเองเมื่อพบว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลเพียงลำพัง เค้าพยายามนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เค้ามานอนอยู่ที่นี่ ให้ตายสิ.. ประมาทไม่ได้เลยแฮะ..
เขาค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งพลางยกมือกุมศรีษะที่ยังปวดจี๊ดๆไม่หาย แต่แล้วหางตาเขาก็เหลือบไปเห็นเส้นผมดำขลับกลุ่มใหญ่ที่แนบคลอเคลียกับไหล่เขาอยู่
“อะไรกัน ผมใครเนี่ย?” เขาค่อยๆดึงเส้นผมออกแต่ก็ไม่สามารถดึงออกได้เพราะมันติดอยู่กับศรีษะของเค้าเอง เค้าเบิกตากว้างอย่างอย่างตกใจแต่ก็รีบรวบรวมสติวิ่งไปที่กระจกบานใหญ่ในห้องพยาบาลทันที แต่ภาพที่ปรากฏในกระจกกลับไม่ใช่เด็กผู้ชายร่างเล็กผมหน้าม้าซอยรากไทรยาวระต้นคอ.. แต่กลับเป็น..
เด็กผู้หญิงผิวขาว ผมหน้าม้ายาวปรกคิ้ว เส้นผมดำขลับยาวตรงสลวยเกือบถึงสะโพก(แอบนึกถึงโฆษณาซัลซิล-_-) อกแบนบางที่เคยมีกลับมีเนินนูนออกมาจนกระดุมเสื้อปริแทบจะขาด เด็กสาว(ที่เคยหนุ่ม)รีบปลดเนคไทออกหลวมๆพร้อมกับกระดุมเสื้อออกแล้วก้มมองดูอย่างเต็มตา เค้ามีหน้าอก! =[ ]=! แล้วอาสึสะน้อยละ อาสึสะน้อยไปไหน!!!! เด็กสาวยืนช็อคพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าซีดเซียวราวกับตุ๊กตา นี่มัน... นี่มัน....
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อาสึสะ!! ฟื้นแล้วเหรอ!!!” สึบาสะที่ไปซื้อเครื่องดื่มเดินกลับมาถึงห้องพยาบาลพอดีก็รีบเปิดประตูเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสนิทร้องลั่นห้อง แต่ภาพที่เห็นกลับทำเอาเค้าผงะเมื่อเพื่อนเค้าได้เปลี่ยนจากผู้ชายเป็นผู้หญิงเต็มตัว ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ทรงผม รูปร่าง(ปกติก็เหมือนอยู่แล้วนะ - - ((ธนูปักหัว)) หรือแม้แต่เสียง ร่างสูงเหงื่อออกเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกคนมองมาที่เค้าอย่างอาฆาตแค้น - -+
“อุนุนุนุ ~ ค..แค่ 7 วันก็เป็นเหมือนเดิมแล้ว”
ผึ่ง.. เส้นความอดทนของอาสึสะขาดทันที
“นายทำยาบ้าๆนี่ออกมาจริงๆใช่มั๊ย!!!!นี่นายคิดจะทำลายชีวิตชายหนุ่มมัธยมปลายของชั้นให้จบลงแบบป่นปี้รึไง! รีบๆทำยาให้ชั้นกลับเป็นเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้นะ!!!” เด็กสาวว่าพลางกระชากคอเสื้อร่างสูงกว่าลงมาต่อว่าอย่างโกรธเกรี้ยว แต่ร่างสูงกลับหัวเราะแหะๆราวกับว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“แหะๆ ไม่รู้วิธีทำยาแก้นี่นา ‘^[++]^”
“อะไรนะ?? อย่าบ้านะเว้ย! จะให้ชั้นอยู่ในสภาพนี้ 7 วันน่ะนะ!?”
“7 วันเองนุ..=^=”
ร่างเล็กที่กำลังเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินร่างสูงกว่าพูดแบบนั้นก็ยิ่งโกรธ ‘7 วันเอง’ เหรอ
7 วันที่เค้าต้องอยู่ในสภาพผู้หญิง
7 วันที่เค้าอาจจะต้องเจอกับสถานการณ์อะไรๆที่ยากจะรับมือ
7 วันที่ต้องทนอับอายกับความเป็นหญิงก็ไม่ใช่ ชายก็ไม่เชิง
แต่แล้วเจ้าตัวการกลับพูดออกมาได้ว่า 7 วันเอง
“นายรู้มั๊ยว่าชั้นรู้สึกยังไง.. “ อาสึสะก้มหน้าลง มือที่กำคอเสื้อร่างสูงกว่าอยู่กำลังสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดบวกกับความโกรธ ไม่เคยสนใจกันเลยใช่มั๊ย? นายไม่เคยแคร์ชั้นเลยใช่มั๊ย?.. สึบาสะเห็นท่าทางที่เปลี่ยนไปของเพื่อนสนิทเค้าก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที เค้าไม่น่าทำเลยจริงๆ ทำไมตอนนั้นถึงไม่คิดอะไรให้รอบคอบกว่านี้นะ
“อ.. อาสึสะ.. ชั้น..”
“นายยังเห็นชั้นเป็นเพื่อนของนายอยู่มั๊ย!!!?” มือเล็กผลักอกอีกคนอย่างแรงจนร่างใหญ่เซลงไปนั่งกองกับพื้นก่อนที่เค้าจะวิ่งหนีออกไปจากห้องนี้โดยไม่หันกลับมามองคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนสนิทคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว
นายทำเกินไปแล้ว สึบาสะ..
นายทำเกินไปจริงๆ...
“เฮ้ โย! ข้าวกล่องที่สึสึยะทำมาอยู่ที่นายใช่มั๊ย?”
“ใช่ - - แต่ชั้นว่าชั้นจะกินคนเดียว”
“อะไรนะ = =* นายจะบ้ารึไง เอาไข่ม้วน..” ยังไม่ทันที่คานาตะจะพูดจบคู่สนทนาก็โดนชนล้มลงไป(โย – ผมโดนชนอีกแล้วเรอะ =_=) กองกับพื้นโดยที่มีหญิงสาวผมดำยาวนั่งคร่อมเค้าอยู่ โยมองหญิงสาวด้านบนอย่างงอึ้งๆ ดวงตาเป็นประกายไม่รู้ว่าเพราะแสงกระทบหรือเพราะน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาคู่นั้นกันแน่ ทั้งคู่อยู่ในสภาพนั้นประมาณ1-2นาทีฝ่ายหญิงก็ยันตัวลุกขึ้นทันทีแล้วโค้งขอโทษอีกคนที่กำลังนอนมองตาค้างอยู่อย่างนั้น
“ขอโทษนะครับรุ่นพี่โทโมเอะ” เธอพูดจบก็รีบวิ่งจากไปทันที คานาตะเดินเข้าไปพยุงโยขึ้นยืนโดยที่โยยังคงมองตามแผ่นหลังของหญิงสาวคนนั้นอย่างไม่วางตา คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของเค้า เธอเป็นใคร? เธอรู้จักผมได้ยังไง? แล้วเธอ.. อยู่ๆเธอก็ขโมยบางสิ่งที่สำคัญของผมไป.. อย่างง่ายดาย..
“บ้าๆๆ สึบาสะบ้าที่สุดดด!” อาสึสะยังคงวิ่งต่อไปไม่หยุด คงเพราะเค้าโกรธมากเลยอยากวิ่งให้สบายใจขึ้น แต่ในความเป็นจริงอาจจะแย่กว่าเดิม เพราะสายตาหนุ่มๆทั้งโรงเรียนต่างพากันมองเค้าและส่งเสียงแซว จนทำเอาอาสึสะวิ่งไปขนลุกไป เป็นผู้หญิงนี่แม่งน่ากลัวชิบ =__=..
“นี่เธอ! หยุดนะ!” เสียงๆนึงดังขึ้นจนเด็กสาวต้องหันกลับไปมองต้นเสียง แล้วเค้าก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นรุ่นพี่ผมแดงคนเมื่อกี้วิ่งไล่กวดเค้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ว๊ากกกกกกก !!! อะไรกันฟะเนี่ยยยย =[ ]=!!!!” อาสึสะวิ่งหนีสุดชีวิต ไม่รู้หนีทำไม แต่เจอไล่กวดแบบนี้ก็ต้องหนีสิฟะ!!!
“หยุดนะ!!! โจรขโมยข้าวกล่อง!!!” ใครว๊าคร๊าบบบบ ไอ้โจรขโมยข้าวกล่องน่ะ!! จะว่าไปมือขวาของผมก็เหมือนจะถืออะไรบางอย่างมาตั้งแต่เมื่อกี้ละ ตอนแรกไม่มีนี่หว่า ผมยกมือขวาขึ้นมาดูก็พบว่าตัวเองคือโจรขโมยข้าวกล่องผู้นั้นนี่เอง..
=[ ]=!! คนหล่ออยากตายย !
ร่างเล็กที่เริ่มทำอะไรไม่ถูกก็ได้ตัดสินใจ โยนข้าวกล่องกลับไปให้รุ่นพี่หัวแดงแต่ด้วยความเร็วสูงสุดที่เค้าไล่กวดมากลับทำให้แรงกระแทกมันมากกว่าที่คิด
ปั่กก.. =[ ]=!!! รุ่นพี่หัวแดงน็อกไปเรียบร้อย (โย – ไรท์เตอร์มันแค้นไรผมวะ)
แต่แทนที่ทุกอย่างจะสงบลงกลับกลายเป็นว่าแย่กว่าเดิมเมื่อชายหนุ่มทั้งโรงเรียนพากันวิ่งไล่ตามเขาแทน ไม่รู้เค้าไปทำอิท่าไหนพวกผู้ชายถึงหลงสเน่ห์ของเค้าตามๆกัน (แหงสิ ก็เล่นปลดกระดุมโชว์ไวตามิ้ลค์ขนาดนั้น - -) ทำไมผู้ชายถึงน่ากลัวขนาดนี้วะครับบบ ใครก็ได้ช่วยผมที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“อาสึสะ! ทางนี้!!” ทันทีที่สิ้นเสียงข้อมือของเค้าก็ถูกฉุดเข้าไปในห้องห้องนึงเจ้าของมือรวบเค้าเข้ามากอดไว้แล้วปิดประตูล็อคกลอนด้วยความรวดเร็วเพื่อไม่ให้ใครเล็ดลอดเข้ามาในห้องได้นอกจากพวกเค้า 2 คน
“เปิดเดี๋ยวนี้นะเว้ย อามาฮะ!!!!”
“อยากมีเรื่องเหรอวะ!! ส่งสาวน้อยคนนั้นมา!!” เสียงตะโกนจากด้านนอกทำให้อาสึสะรู้ทันที่ว่าใครช่วยเค้าไว้ เค้าเงยหน้ามองเจ้าของวงแขนแกร่งนี่โดยที่เป็นจังหวะเดียวกับพี่ร่างสูงก้มลงมามองพอดี จนทำให้ปลายจมูกรั้นทั้ง 2 แตะกันโดยบังเอิญ
“อ..ขะ..ขอโทษนะอาสึสะ!” สึบาสะรีบปล่อยร่างเล็กออกจากแขนทันทีเมื่อรู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่มันเร็วผิดปกติ โชคดีที่ห้องมันมืดอีกคนเลยไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าของเค้าเป็นยังไง
ร่างเล็กมองก่อนจะถอนหายใจออกมา พลางทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างเหนื่อยล้า
“เฮ้ออ... ดูดิ นายทำชั้นเดือดร้อนแค่ไหน”
“นุนุ.. ชั้นไม่ได้ตั้งใจนี่..” อีกคนว่าแล้วนั่งลงเอนหลังพิงประตูไว้ โชคดีที่เค้าวิ่งมาดักอีกทางไว้ไม่งั้นเค้าเองก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนรักของเขาที่กลายเป็นสาวน้อยคนนี้บ้าง และทั้งหมดนั่นก็เป็นความผิดของเค้าคนเดียว
“ชั้นเองก็ประมาทเกินไป ไปดื่มของที่ไม่น่าไว้ใจแบบนั้น จะโทษว่าเป็นความผิดของนายคนเดียวคงไม่ได้”
“อ..อาสึส่าาา!!!”
“แว๊กกกกกก!! อย่ามากอดสิเฟ้ยยยย =[ ]=!”
“นุฮะฮ่าๆๆ ~ ก็อาสึสะน่ารักก ~” เมื่อได้ยินคำว่าน่ารักร่างบางก็หน้าแดงขึ้นมาทันที เพราะความเขินจนทำอะไรไม่ถูกเลยเขกหัวม่วงๆของเพื่อนรักเข้าไปเต็มแรง และไม่รู้ว่าเพราะความบังเอิญ(หรือตั้งใจ - -) เพราะแรกกระแทกทำให้หน้าของร่างสูงแนบลงไประหว่าเนินอกของเค้าพอดี
สึบาสะ - ( _๐ ๐_ ) ~ (อมยิ้ม)
อาสึสะ – (//=[ ]=//)! (หน้าแดง)
“ทำอะไรของนายน่ะ!!!!!!!!!!”
“ช..ชั้นเปล่านะอาสึสะ ~ อุนุนุนุ !! อย่าตีดิ ชั้นเจ็บน้า !!T[]T”
ใครจะรู้ว่าความวุ่นวายในครั้งนี้
จะเป็นตัวกระตุ้นให้พวกเค้ารู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงที่เคยทำหล่นหายไป...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบโลด!!! = =
ดึกมากแล้ว ไรไรท์นั่งพิมแบบมึนๆ ฮ่าๆๆๆๆ ~ (ภูมิใจ?)
ตอนนี้รั่วเกินไปมั๊ย? พอดีชอบแต่งแนวนี้มาก !
เม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยนะคร๊าบผม ~
ขอบคุณที่อ่านฮับบ
ความคิดเห็น