ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แสงทองแห่งอาทิตย์อัสดงและจอมเวทย์ผู้มาจากท้องทะเล
-แสงทองแห่งอาทิตย์อัสดงและจอมเวทย์ผู้มาจากท้องทะเล-
ไม่ว่าจะตะเกียกตะกายแหวกว่ายยังไงก็ไม่อาจไปถึง เขาคงตายอยู่ตรงนี้
ตายอยู่ใต้ทะเลอันเวิ้งว้างว่างเปล่า แสงทองยามเย็นบนผิวน้ำช่างดูห่างไกลราวกับระยะทางระหว่างโลกกับดาวพลูโตก็ไม่ปาน
การเลิกตะเกียกตะกายแล้วรอให้ตัวเองลอยอืดขึ้นไปเองในอีก 2 วันให้หลังอาจจะดีกว่า
"อ้าวเฮ้ย!!! แล้วความฝันของนายล่ะ!! อยาจจะเป็นสุดยอดนักดาบไม่ใช่เหรอ!! นายจะมาตายตรงนี้ไม่ได้นะ!!!
เสียงจากหัวใจร่ำร้องประท้วงขึ้นมาถูกจังหวะดีนัก เขาเกิดแรงฮึดขึ้นอีกครั้ง และ...บางทีนี่อาจจะเป็นภาพหลอนก็ได้กระมัง สิ่งที่เขาเห็นคือ
หนอนชาเขียวกำลังดำน้ำ??!!!!!!
ไม่...ไม่สิ มันมีเชือกมาด้วย ไม่แน่นะ มันอาจมาช่วยเขาก็ได้ คิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบคว้าไว้แล้วพยายามเหนี่ยวตัวขึ้นไป เชือกจะบาดมือก็ช่าง ขอแค่...ไม่ตายอยู่ตรงนี้
เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงแรงคนพยายามฉุดเขาขึ้นไป แรงฉุดครั้งสุดท้ายส่งผลให้ร่างของเขาพุ่งขึ้นมาจากทะเล ตกลงมาเป็นวงโค้งโปรเจคไทล์ สู่ดาดฟ้าเรือ กลิ้งไป 2 รอบครึ่ง แล้วแน่นิ่ง
เขาสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด สติกำลังจะโบยบินจากไป แต่ก็ถูกฉุดกลับมาด้วยเสียงเอะอะบางอย่าง
"เฮ้ๆ ดูดิๆ หรือว่า...หรือว่านี่คือปลาทองทะเล...ไม่สิๆ พะยูนหัวทอง หรือ..หรือ..หรือจะเป็นเงือกสินะ เงือก!! ที่แน่ๆ นะ ท่าทางน่าอร่อยเชียว" เป็นเสียงของเด็กผู้ชายร้องด้วยฟามตื่นเต้ลลลสุดๆ ก่อนจะมีอีกเสียงดังขึ้น
"จะบ้าเรอะแจ๊ค!! นี่มันคนนะ คนตัวเป็นๆเลยนะเฟ่ย นายคิดจะกินคนรึยังไง"
"เอาน่าฮีท สิ่งมีชีวิตที่ได้มาจากทะเลน่ะกินได้ทั้งนั้นแหละ แล้วฉันก็ตกไอ้หมอนี่ได้เองกะมือเลยด้วย ไหนๆ ดูจิ๊" เด็กชายที่ชื่อแจ๊คเดินเข้ามา จับมือเขาเอาหนอนชาเขียวออกจากมือ แล้วเอานิ้วจิ้มที่แผลเชือกบาดเพื่อชิมเลือด
"อื้ม!! อร่อยสุดยอด!!! เอาไปไว้ที่ครัวก่อนดีกว่า ป่ะ ตูบ ฮีทเตอร์" คราวนี้เด็กหนุ่มสะดุ้งหนักกว่าตอนโดนจิ้มแผลซะอีก แต่ไม่ทันร้องอุธรณ์เขาก็โดนแจ๊คซัดวูบไปซะก่อน สติของเขาคราวนี้กำลังจะติดเครื่งเจ็ทบินหนีไปชนิดอะไรก็ฉุดไม่อยู่ เสียงคลื่นลม...เสียงตะโกน เสียงแมว ดังแว่วมาก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท......
เอาล่ะ...ก่อนอื่นขอถามอะไรหน่อย คิดว่าเรื่องนี้ใครเป็นพระเอก? ไอ้คนที่สลบเหมือดไปเมื่อตะกี้ง้านเรอะ NO!!! ชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้วว่าเด็กผู้ชายชื่อ "แจ๊ค" เป็นพระเอก แม้คำว่า Sleepy จะเป็นคำที่คนเขียนยกขึ้นมานำหน้าชื่อไว้แบบไร้เหตุผล และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องซักกะติ๊ดเลยก็ตาม และไม่ใช่ไอ้แจ๊คจากเรื่องแฟนฉันด้วยนะเฟ่ย....
เรามาย้อนดูเหตุการณ์บนผิวน้ำกันสักนิดดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น
คืองี้ อันที่จริง ภายใต้ท้องฟ้ายามเย็ยสีเรืองรองราวน้ำส้มไบเล่ย์นั้น กัปตันแจ๊ค...หลังจากที่ประสบความสำเร็จในการล่อปลาฉลามด้วยน้ำหวานกลิ่นสตรอเบอร์รี่สีแดงสดมาแล้ว เลยคิดจะลองวิธีใหม่ ใช้ "ตุ๊กตาหนอนชาเขียว" เป็นเหยื่อตกปลา แม้ฮีทเตอร์จะคัดค้านเต็มที่ แต่แจ๊คก็ยังคงทำไปอย่างหน้าตาเฉยสิ้นดี ให้ตายเหอะ และยิ่งเป็นที่surpriseผองเพื่อนสุดๆ เมื่อสิ่งที่มาติดเบ็ดไม่ใช่ป.ปลาหน้าโง่ที่ไหน แต่เป็นมนุษย์ตัวเป็นๆนี่เอง แถมหน้าตาดีอีกตังหาก...
บัดนี้ สติของเด็กหนุ่มผู้หลับใหล หลังจากบินไปไหนต่อไหนก็ได้เวลากลับมาลงจอดกลางกบาลเจ้าของซะที ถึงจะรู้สึกตัวแล้ว แต่เขาก็ไม่กล้าลืมตาอยู่ดี เกิดตื่นมาแล้ว ซี่โครงกลายเป็นสเต็ก ตับไตไส้พุงกลายเป็นเกาเหลา เนื้อกลายเป็นซาซิมิ แล้วหัวไปอยู่ในหม้อต้มยำล่ะจะทำงั้ยยย!!!! เขาลองขยับตัว...เออแฮะ หัวกับตัวยังติดกันดีอยู่ แถมที่ๆ เขานอนอยู่ก็ไม่ใช่เขียง แต่เป็นเตียงหนานุ่มสบายต่างหาก
เด็กหนุ่มผมทองประคองกายลุกขึ้น จังหวะเดียวกันกับเสียงสยองอันแสนคุ้นเคยแว่วเข้ามา
"ไง!! ฟื้นแล้วเหรอ ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้นายปลอดภัยแล้วล่ะ ฉันกะจะขุนนายให้อ้วนก่อนแล้วค่อยกิน อ้อๆ แนะนำตัวๆ ฉันชื่อแจ๊ค เป็นกัปตันของเรือลำนี้" ดูเหมือนเขาจะปลอดภัยจริงๆ เด็กหนุ่มมองดูกัปตันตัวน้อย เขาเป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณ 13 ปี สูงประมาณ 163 cm. ผมสีโค้กยาวลงมาเกือบถึงท้ายทอย ดูธรรมดาซะจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นมนุษย์กินคน
"แล้วนี่คือฮีทเตอร์ ต้นหนของเรือลำนี้ แถมยังเป็นคนขัดขวางไม่ให้ฉันกินนายด้วยแหละ"
"หวัดดีๆๆๆ" บุรุษนาม ฮีทเตอร์ เดินเข้าห้องมาอย่างสง่างามเป็นที่สุด ร่างกายสี่เหลี่ยมจตุรัสดูบึกบึน แขนขาเล็กกระชับได้รูป เนื้อตัวทำมาจากพลาสติกชั้นดี ใบพัดโค้งมนที่ได้รับการดูแลอยู่เสมอนั้นอยู่ภายใต้ฝาครอบพลาสติกสุดเนี้ยบ ตาห่างเท่ากันทุกซี่ ไม่มีตำหนิแม้แต่น้อย.... สรุปอย่างสั้นๆเลยนะ
ไอ้หมอนี่มันพัดลมชัดๆ แถมมีแขน ขา ตา หู จมูก ปาก แล้วยังพูดได้อีกตังหาก!!!!!
แต่ดูท่าทางเด็กหนุ่มจะไม่รู้สึกอะไร เขายังคงยิ้มแล้วทักตอบ "พัดลมนายเหรอแจ๊ค พูดได้ด้วยอ้ะ ดีจัง หวัดดีนะ"
ฮีทเตอร์ยิ้ม "เพิ่งเคยเจอคนมารยาทดีอย่างนายเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ ปกติเวลาฉันพูดกับคนอื่นทีไรมีแต่คนทำหน้าตกใจจนโอเวอร์ ไม่ก็จ้องตาไม่กระพริบ ให้ตายสิ ไม่รู้จะมีปัญหาอะไรกับฉันนักหนา อีกอย่างนะ บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ใช่พัดลมของแจ๊ค ฉันเป็นนายตัวเองเฟร่ย"
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนมีตัวอะไรบางอย่างโดดขึ้นเตียงมาอยู่ข้างหลังเขาแล้วเล่นผมที่ยาวไปถึงกลางหลังของเขาอย่างหนุกหนาน
"นั่นไอ้ตูบน่ะ แมวฉันเอง" แมว หูตกสีเทาตัวสูงประมาณเอวของแจ๊คร้องทักทายเบาๆ
"ปกติเขาไม่ค่อยเล่นกับใครนะ คงเห็นนายผมยาวละมั้ง" แจ๊คหัวเราะ ก่อนเจ้าตูบจะลงจากเตียงไปออเซาะแจ๊คแทน เด็กหนุ่มขยับตัวเล็กน้อย
"อืม...เอ่อ ...ฉันชื่อแคโรลีนนะ เป็น...เป็นผู้ใช้เวทย์..." แล้วแจ๊คก็พูดแทรกขึ้น"ผู้ใช้เวทย์เหรอ ก็เจ๋งน่ะสิ" แคโรลีนหัวเราะ "ก็เจ๋งอยู่หรอกน้า...แต่ฉันน่ะ อยากเป็นสุดยอดนักดาบที่เก่งที่สุดในโลกมากกว่า นั่นเป็นความฝันของฉันเลยล่ะ"
" โห นั่นยิ่งเจ๋งเข้าไปใหญ่ แต่...จริงๆนะ ฉันว่า ให้นายมาเป็นอาหารฉันเนี่ยมันดูดีกว่าเยอะ หึหึ ว่าแต่ นายสลบไปตั้งคืนนึงนี่ คงหิวสินะ ป่ะ ไปกินข้าวเช้ากัน" ไม่พูดพล่ามทำเพลง แจ๊ครีบคว้าข้อมือแคโรลีนแล้วออกแรงฉุดเบาๆ ออกจากห้องไป
ไม่ว่าจะตะเกียกตะกายแหวกว่ายยังไงก็ไม่อาจไปถึง เขาคงตายอยู่ตรงนี้
ตายอยู่ใต้ทะเลอันเวิ้งว้างว่างเปล่า แสงทองยามเย็นบนผิวน้ำช่างดูห่างไกลราวกับระยะทางระหว่างโลกกับดาวพลูโตก็ไม่ปาน
การเลิกตะเกียกตะกายแล้วรอให้ตัวเองลอยอืดขึ้นไปเองในอีก 2 วันให้หลังอาจจะดีกว่า
"อ้าวเฮ้ย!!! แล้วความฝันของนายล่ะ!! อยาจจะเป็นสุดยอดนักดาบไม่ใช่เหรอ!! นายจะมาตายตรงนี้ไม่ได้นะ!!!
เสียงจากหัวใจร่ำร้องประท้วงขึ้นมาถูกจังหวะดีนัก เขาเกิดแรงฮึดขึ้นอีกครั้ง และ...บางทีนี่อาจจะเป็นภาพหลอนก็ได้กระมัง สิ่งที่เขาเห็นคือ
หนอนชาเขียวกำลังดำน้ำ??!!!!!!
ไม่...ไม่สิ มันมีเชือกมาด้วย ไม่แน่นะ มันอาจมาช่วยเขาก็ได้ คิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบคว้าไว้แล้วพยายามเหนี่ยวตัวขึ้นไป เชือกจะบาดมือก็ช่าง ขอแค่...ไม่ตายอยู่ตรงนี้
เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงแรงคนพยายามฉุดเขาขึ้นไป แรงฉุดครั้งสุดท้ายส่งผลให้ร่างของเขาพุ่งขึ้นมาจากทะเล ตกลงมาเป็นวงโค้งโปรเจคไทล์ สู่ดาดฟ้าเรือ กลิ้งไป 2 รอบครึ่ง แล้วแน่นิ่ง
เขาสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด สติกำลังจะโบยบินจากไป แต่ก็ถูกฉุดกลับมาด้วยเสียงเอะอะบางอย่าง
"เฮ้ๆ ดูดิๆ หรือว่า...หรือว่านี่คือปลาทองทะเล...ไม่สิๆ พะยูนหัวทอง หรือ..หรือ..หรือจะเป็นเงือกสินะ เงือก!! ที่แน่ๆ นะ ท่าทางน่าอร่อยเชียว" เป็นเสียงของเด็กผู้ชายร้องด้วยฟามตื่นเต้ลลลสุดๆ ก่อนจะมีอีกเสียงดังขึ้น
"จะบ้าเรอะแจ๊ค!! นี่มันคนนะ คนตัวเป็นๆเลยนะเฟ่ย นายคิดจะกินคนรึยังไง"
"เอาน่าฮีท สิ่งมีชีวิตที่ได้มาจากทะเลน่ะกินได้ทั้งนั้นแหละ แล้วฉันก็ตกไอ้หมอนี่ได้เองกะมือเลยด้วย ไหนๆ ดูจิ๊" เด็กชายที่ชื่อแจ๊คเดินเข้ามา จับมือเขาเอาหนอนชาเขียวออกจากมือ แล้วเอานิ้วจิ้มที่แผลเชือกบาดเพื่อชิมเลือด
"อื้ม!! อร่อยสุดยอด!!! เอาไปไว้ที่ครัวก่อนดีกว่า ป่ะ ตูบ ฮีทเตอร์" คราวนี้เด็กหนุ่มสะดุ้งหนักกว่าตอนโดนจิ้มแผลซะอีก แต่ไม่ทันร้องอุธรณ์เขาก็โดนแจ๊คซัดวูบไปซะก่อน สติของเขาคราวนี้กำลังจะติดเครื่งเจ็ทบินหนีไปชนิดอะไรก็ฉุดไม่อยู่ เสียงคลื่นลม...เสียงตะโกน เสียงแมว ดังแว่วมาก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท......
เอาล่ะ...ก่อนอื่นขอถามอะไรหน่อย คิดว่าเรื่องนี้ใครเป็นพระเอก? ไอ้คนที่สลบเหมือดไปเมื่อตะกี้ง้านเรอะ NO!!! ชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้วว่าเด็กผู้ชายชื่อ "แจ๊ค" เป็นพระเอก แม้คำว่า Sleepy จะเป็นคำที่คนเขียนยกขึ้นมานำหน้าชื่อไว้แบบไร้เหตุผล และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องซักกะติ๊ดเลยก็ตาม และไม่ใช่ไอ้แจ๊คจากเรื่องแฟนฉันด้วยนะเฟ่ย....
เรามาย้อนดูเหตุการณ์บนผิวน้ำกันสักนิดดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น
คืองี้ อันที่จริง ภายใต้ท้องฟ้ายามเย็ยสีเรืองรองราวน้ำส้มไบเล่ย์นั้น กัปตันแจ๊ค...หลังจากที่ประสบความสำเร็จในการล่อปลาฉลามด้วยน้ำหวานกลิ่นสตรอเบอร์รี่สีแดงสดมาแล้ว เลยคิดจะลองวิธีใหม่ ใช้ "ตุ๊กตาหนอนชาเขียว" เป็นเหยื่อตกปลา แม้ฮีทเตอร์จะคัดค้านเต็มที่ แต่แจ๊คก็ยังคงทำไปอย่างหน้าตาเฉยสิ้นดี ให้ตายเหอะ และยิ่งเป็นที่surpriseผองเพื่อนสุดๆ เมื่อสิ่งที่มาติดเบ็ดไม่ใช่ป.ปลาหน้าโง่ที่ไหน แต่เป็นมนุษย์ตัวเป็นๆนี่เอง แถมหน้าตาดีอีกตังหาก...
บัดนี้ สติของเด็กหนุ่มผู้หลับใหล หลังจากบินไปไหนต่อไหนก็ได้เวลากลับมาลงจอดกลางกบาลเจ้าของซะที ถึงจะรู้สึกตัวแล้ว แต่เขาก็ไม่กล้าลืมตาอยู่ดี เกิดตื่นมาแล้ว ซี่โครงกลายเป็นสเต็ก ตับไตไส้พุงกลายเป็นเกาเหลา เนื้อกลายเป็นซาซิมิ แล้วหัวไปอยู่ในหม้อต้มยำล่ะจะทำงั้ยยย!!!! เขาลองขยับตัว...เออแฮะ หัวกับตัวยังติดกันดีอยู่ แถมที่ๆ เขานอนอยู่ก็ไม่ใช่เขียง แต่เป็นเตียงหนานุ่มสบายต่างหาก
เด็กหนุ่มผมทองประคองกายลุกขึ้น จังหวะเดียวกันกับเสียงสยองอันแสนคุ้นเคยแว่วเข้ามา
"ไง!! ฟื้นแล้วเหรอ ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้นายปลอดภัยแล้วล่ะ ฉันกะจะขุนนายให้อ้วนก่อนแล้วค่อยกิน อ้อๆ แนะนำตัวๆ ฉันชื่อแจ๊ค เป็นกัปตันของเรือลำนี้" ดูเหมือนเขาจะปลอดภัยจริงๆ เด็กหนุ่มมองดูกัปตันตัวน้อย เขาเป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณ 13 ปี สูงประมาณ 163 cm. ผมสีโค้กยาวลงมาเกือบถึงท้ายทอย ดูธรรมดาซะจนไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นมนุษย์กินคน
"แล้วนี่คือฮีทเตอร์ ต้นหนของเรือลำนี้ แถมยังเป็นคนขัดขวางไม่ให้ฉันกินนายด้วยแหละ"
"หวัดดีๆๆๆ" บุรุษนาม ฮีทเตอร์ เดินเข้าห้องมาอย่างสง่างามเป็นที่สุด ร่างกายสี่เหลี่ยมจตุรัสดูบึกบึน แขนขาเล็กกระชับได้รูป เนื้อตัวทำมาจากพลาสติกชั้นดี ใบพัดโค้งมนที่ได้รับการดูแลอยู่เสมอนั้นอยู่ภายใต้ฝาครอบพลาสติกสุดเนี้ยบ ตาห่างเท่ากันทุกซี่ ไม่มีตำหนิแม้แต่น้อย.... สรุปอย่างสั้นๆเลยนะ
ไอ้หมอนี่มันพัดลมชัดๆ แถมมีแขน ขา ตา หู จมูก ปาก แล้วยังพูดได้อีกตังหาก!!!!!
แต่ดูท่าทางเด็กหนุ่มจะไม่รู้สึกอะไร เขายังคงยิ้มแล้วทักตอบ "พัดลมนายเหรอแจ๊ค พูดได้ด้วยอ้ะ ดีจัง หวัดดีนะ"
ฮีทเตอร์ยิ้ม "เพิ่งเคยเจอคนมารยาทดีอย่างนายเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ ปกติเวลาฉันพูดกับคนอื่นทีไรมีแต่คนทำหน้าตกใจจนโอเวอร์ ไม่ก็จ้องตาไม่กระพริบ ให้ตายสิ ไม่รู้จะมีปัญหาอะไรกับฉันนักหนา อีกอย่างนะ บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่ใช่พัดลมของแจ๊ค ฉันเป็นนายตัวเองเฟร่ย"
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนมีตัวอะไรบางอย่างโดดขึ้นเตียงมาอยู่ข้างหลังเขาแล้วเล่นผมที่ยาวไปถึงกลางหลังของเขาอย่างหนุกหนาน
"นั่นไอ้ตูบน่ะ แมวฉันเอง" แมว หูตกสีเทาตัวสูงประมาณเอวของแจ๊คร้องทักทายเบาๆ
"ปกติเขาไม่ค่อยเล่นกับใครนะ คงเห็นนายผมยาวละมั้ง" แจ๊คหัวเราะ ก่อนเจ้าตูบจะลงจากเตียงไปออเซาะแจ๊คแทน เด็กหนุ่มขยับตัวเล็กน้อย
"อืม...เอ่อ ...ฉันชื่อแคโรลีนนะ เป็น...เป็นผู้ใช้เวทย์..." แล้วแจ๊คก็พูดแทรกขึ้น"ผู้ใช้เวทย์เหรอ ก็เจ๋งน่ะสิ" แคโรลีนหัวเราะ "ก็เจ๋งอยู่หรอกน้า...แต่ฉันน่ะ อยากเป็นสุดยอดนักดาบที่เก่งที่สุดในโลกมากกว่า นั่นเป็นความฝันของฉันเลยล่ะ"
" โห นั่นยิ่งเจ๋งเข้าไปใหญ่ แต่...จริงๆนะ ฉันว่า ให้นายมาเป็นอาหารฉันเนี่ยมันดูดีกว่าเยอะ หึหึ ว่าแต่ นายสลบไปตั้งคืนนึงนี่ คงหิวสินะ ป่ะ ไปกินข้าวเช้ากัน" ไม่พูดพล่ามทำเพลง แจ๊ครีบคว้าข้อมือแคโรลีนแล้วออกแรงฉุดเบาๆ ออกจากห้องไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น