Give me your love (รักผม...)

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 ผมว่าในห้องผมมันมีสัตว์ประหลาดนะ(ห๊ะ!????)

"นโม......นโมเสร็จยังเอ่ย??."
ผมเดินติดกระดุมเม็ดสุดท้ายมาที่ประตู ไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าใบโปรดติด มือมาด้วย
 

"เสร็จแล้วครับ"
ผมเปิดประตูห้องออก ก็เจอกับดาราฮอลลีวูดยืนปล่อยออร่าอยู่หน้าห้อง ห่ารากสากกะเบือ หล่อเกินหน้าเกินตา เมื่อวานพี่เค้าใส่เสื้อลายทางสีฟ้าขาวกางเกงขาสั้นประมาณสามส่วน มันก็หล่อดี แต่วันนี้พี่มันในชุดนักศึกษา หล่อควายๆเลยกูขอบอก
 

"ปะ ยังไม่ได้ทานข้าวใช่มั้ย เดี๋ยวพี่พาไปเนอะ"
 

"พี่ๆ ทำไมพี่ดีกับผมจังว่ะ???. เราเจอกันครั้งแรกน่ะเว้ย"
 

"^^ ไม่ๆ พี่ชอบเราน่ะ เราน่ารักดี"
 

"...............0[]0!!!"
ใบหน้าของผมเมื่อมีคนชมว่าน่ารัก คือตามจริงไม่ค่อยมีคนชมผมว่าน่ารักหรอกครับ ส่วนมากจะบอกว่า หน้าโหด ผมไม่รู้ว่าผมหน้าโหดจริงมั้ย? ส่องกระจกทีไรก็หล่อทุกที แล้วอีกอย่าง พี่แกตอบไม่ตรงคำถามไง กูบอกว่าเราเจอกันครั้งแรก มันบอกกูน่ารัก -.-
 

"ไปเถอะ เดี๋ยวไปเรียนสาย"
 

"ไอ้โม....อ่าว พี่ฮุ่ยหวัดดีครับ"

ไอ้อี้มันเรียกผม ก่อนจะหันไปหวัดดีพี่ฮุย พี่แกก็ยิ้มรับแล้วพยักหน้า
 

"สวัสดีครับน้องอี้"
ผมมองหน้าพี่ฮุยสลับกับมองไอ้อี้ คือมึงสองคนไปสนิทกันตอนไหน??? ทำไมกูไม่รู้ กูพลาดใช่มั้ย?
 

"ฮันแน่พี่ฮุ่ย เดี๋ยวนี้ถึงหน้าห้องเลยน่ะ ปกติจะอยู่แถวๆหน้าม.ไม่ใช่อ่อ"
 

"น้องอี้ก็พูดไป ไปกันเถอะ นโมยังไม่ได้ทานข้าวเลย"
แล้วพี่เค้าก็ดันให้ผมเดินนำหน้ามา
 

"ไอ้อี้ มึงมาหากูทำไมว่ะ? มีเรื่องอะไร???"
 

"ป่าว ไอ้เตมันใช้ให้กูมารับมึง"
 

"อ่ออออ......แล้วมึงรู้จักพี่ฮุยได้ไง??"
ผมว่าแล้วมองคนที่เดินตามหลังมา พี่แกก็ยิ้มให้ผมอีกแน่ะ
 

"พี่ฮุย????. โอ้ป๊าดติโถแม่น้ำโขง มึงเรียกชื่อเล่นๆพี่เค้าเลยหรอว่ะ อุบ๊ะ เพื่อนกูเร็วมากกกกก"
 

"ทำไมวะ มึงยังเรียกชื่อเล่นเค้าเลย"
 

"พี่เค้ามีชื่อเล่นสองชื่อ ชื่อแรกคือฮุ่ยเจิน ชื่อที่สองคือฮุย"
 

"กูก็มีชื่อเล่นสองชื่อ มันแปลกยังไงวะ???."
 

"=_= ไปคุยกะขี้ไปไอ้โม กูไม่คุยกะมึงแล้ว!!"
แล้วมันก็สบัดหน้าที่งอง้ำเป็นปลาดุกฟูของมันออกไป.....กูผิดตรงไหนที่มีชื่อเล่นสองชื่อ???. กูผิดอะไร?? ไหนตอบ
 

"ผมผิดอะไรพี่??."
ในเมื่อไม่ได้คำตอบจากมัน กูหันมามองคนข้างหลังนี้ล่ะวะ
 

"อ่า นั้นสิ นโมผิดอะไรนะ??. ^^"
ไอ้เหี้ย.....-^-

 

มหาลัย HHH

 

"......นโม!"
ผมสะดุ้งเหยง เมื่อมีคนเรียกผมเสียงดัง แถมเสียงโหดซะด้วย หันกลับไปมองข้างๆ ก็พบกับ........จั๊กผู้ฆ่าแย็ก ถุ้ยยย!!!

พี่ชายผู้แสนดีต่างหาก
 

"มีอะไร??. รึจะถามว่าจะไปไหนอีก คำตอบคือ ไม่ใช่เรื่องของพี่"
 

"เมื่อคืน ไปไหนมา"
ดักไว้อีกอย่าง ถามอีกอย่าง มึงเกรียนใส่กูช่ะ??.
 

"ทำไมผมต้องบอกพี่???. อย่ามาทำตัวเป็นผู้ปกครองผม"
ผมว่าแล้วเดินหนีออกมา แล้วทำไมผมต้องมาตอบคำถามของมันอยู่ร่ำไป???. 
 

"นโม หยุดอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่อยากให้พี่โมโห"

.........ผมหยุดเดิน ไม่ใช่เพราะกลัวมันโมโห แต่เพราะว่าผมโมโหมันต่างหากล่ะแม่งกวนส้นตีนไง มันมีอำนาจมาจากไหนมาสั่งผมวะ??. เอาตีนฟาดหน้าแม่งดีมั้ย??
 

"ถ้ามึงไม่อยากปากเป็นรอยล่ะก็ หุบปากดีกว่า กูกำลังหงุดหงิด"
ใช่!! กูกำลังหงุดหงิด เพราะมึงไงไอ้ห่า
 

"อย่ามาขู่พี่นโม เลิกปากดีได้แล้ว"

ผมมองมันแล้วกอดอก
 

"ถ้ากูปากดีแล้วไง? กูเป็นแบบนี้เพราะใคร!!!"
ผมตะโกนเสียงดัง มันเสียความรู้สึกนะครับ ตอนผมเด็กไม่เคยมีใครคอยสั่งสอน มีแต่นมที่คอยอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่ได้สอนอะไรผมมากนัก นมบอกว่าผมเป็นคนฉลาด ใช่......ผมฉลาด ฉลาดพอที่จะรู้ว่าผมควรจะมีกิริยายังไงกับคนที่ผมเกลียด
 

"กูโตแล้วน้ำมนต์ คิดจะมาบอกมาสอนให้กูดีกว่าตอนนี้มันก็ไม่ทันแล้ว"
 

"พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้"
 

"เหอะ! ถูก มึงไม่ได้ตั้งใจ มึงไม่ผิดหรอกน้ำมนต์ พ่อแม่ต่างหาก เค้าผิดที่ไม่เคยสนใจกู ไม่เคยเหลียวแลว่ากูจะเป็นยังไง กูจะตายก็ช่าง พ่อแม่มึงไงน้ำมนต์!!!"
ผมตะคอกออกไปด้วยอารมณ์ล้วนๆ สิ่งที่ได้กลับมาจากไอ้น้ำมนต์ไม่ใช่คำพูด แต่เป็นหลังมือของมันต่างหาก มันตบผมด้วยหลังมือน่ะครับ ไอ้โมหน้าหัน มึนไปหลายวิ. ผมกำมือแน่น รู้สึกเค็มๆในปาก สงสัยปากจะแตก มองหน้ามันอย่างแค้นเคือง
 

"ทีหลังอย่ามาว่าพ่อกับแม่น่ะนโม"
 

"มันจะไม่มีทีหลังแล้วน้ำมนต์ กูกับมึงจะเจอกันตรงนี้เป็นครั้งสุดท้าย กูเกลียดมึง ไอ้เหี้ย!!!!"
 

"นโม......"
ใจผมที่กำลังร้อนรุ่มไปด้วยไฟโทสะ น่าแปลกที่พอได้ยินเสียงอบอุ่นนี้แล้ว เหมือนกับไฟค่อยๆดับลง พี่ฮุย...
 

"เจ็บมั้ย???."
พี่ฮุยเค้าใช้ปลายนิ้วสัมผัสที่มุมปากๆผมเบาๆ ราวกับกลัวว่าผมจะเจ็บมากมายซะอย่างนั้น พี่ฮุยไปหาที่จอดรถครับ ทั้งๆที่อยู่คนล่ะคณะแท้ๆ แต่กลับเอารถมาจอดไว้ที่คณะผม เพื่อที่ว่าตอนเย็น เราจะกลับด้วยกัน
 

"ไม่เป็นไรพี่"
ผมพูดในขณะที่ตายังจ้องไปที่ตัวต้นเหตุที่มันยืนหน้าดำหน้าแดงหน้า เขียวหน้าม่วง ทำหน้าเหมือนอมลูกอมจี๊ดจ๊าดอยู่น่ะ
 

"ฮุ่ย! นายมายุ่งอะไรกับน้องชายฉัน"
มันอาละวาดทันทีที่เห็นพี่ฮุยจับไหล่ผมแล้วก้มลงมองปากผมใกล้ๆ พี่ฮุยเงยหน้ามองไอ้น้ำมนต์แล้วเลิกคิ้วสงสัย
 

"น้องชาย???. อ่อใช่ แล้วไงต่อ"
ไอ้พี่ชายสังกะบวยของผมมันยิ่งกำมือแน่นเข้าไปใหญ่เมื่อถูกความเฉยชาของพี่ฮุย ผมกระตุกแขนเสื้อพี่ฮุยเบาๆ แล้วทำท่าแตะที่ข้อมือ ประมาณว่า สายแล้ว อย่ามัวแต่กัดกับหมา!!! พี่เค้ายิ้ม แล้วลูบหัวผมเบาๆ
 

"เจอกันในห้องนะน้ำมนต์ ดีใจที่ได้เจอ บายยย"
มึงดีใจหรอ???. กูคิดว่านี้มันเป็นเรื่องห่วยแตกที่สุด ในวันนี้เลยนะ
 

"พี่ฮุยรู้จักกับหมอนั้นหรอ??"
 

"ใช่ เราเรียนคลาสเดียวกันน่ะ"

ผมพยักหน้าแล้วเดินออกมา พร้อมกับที่พี่ฮุยเดินตามมาเป็นองครักษ์ บางทีก็อยากถาม ว่ามึงจะตามกูทำไมนักหนา
 

"พี่ ถึงห้องผมแล้ว ขอบคุณครับที่เดินมาส่ง"

พี่แกยืนยิ้มอ่อนโยนมากๆมมาให้ผมก่อนจะเอื้อมมือแตะปากผมเบาๆ เอ.....ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าน่ะ แต่มีความรู้สึกว่า พี่เค้ากำลังโกรธแฮะ โกรธหน้ายิ้มด้วย

 

[[คอนโด....]]

 

ผมกลับมาที่ห้องด้วยสภาพไม่สมประกอบ ง่วงครับ.....นั่งเรียนไปแทบจะหลับ ก็มันน่าเบื่อ โยนกระเป๋าลงข้างเตียง ส่วนตัวเองก็กระโดดลงบนเตียงเหมือนเตียงแม่งเป็นสมบัติล้ำค่า แหม สบายจังเลยโว๊ะ หลับซักงีบแล้วกัน คร่อกกกกกกกกกก ZzzzzzzzZzzz
 

"อืม....."
ร่างเล็กบนเตียงขยับตัวเล็กน้อย เมื่อรู้สึกรำคาญสัมผัสที่ริมฝีปาก อิทธิพลบรรจงลูบเบาๆที่ริมฝีปากได้รูป ที่ตอนนี้ตรงมุมปากเริ่มบวมช้ำขึ้นมา ไม่ใช่ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมา ไม่ใช่ไม่เห็นแต่เข้าไปห้ามไม่ทัน จริงๆก็โกรธน้ำมนต์อยู่มาก ไม่เห็นต้องทำร้ายกันเลยหนิ ร่างสูงนั่งลงบนเตียงแล้วก้มลงไป หอมแก้มนุ่มๆของเจ้าตัวเล็กซักฟอด นโมขยับยุกยิก ก่อนจะนิ่งไป
 

แอบเสียดายนิดๆ ที่ทำได้เพียงแอบหอมแก้มเพราะกลัวว่าคนขี้โมโหจะโกรธเอา เค้าไม่โง่เหมือนไอ้น้ำมนต์หรอก ที่ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของซะออกนอกหน้า ทำแบบนั้นมีแต่จะโดนเกลียดเอาเปล่าๆ แต่ก็อดที่จะก้มลงซุกตรงซอกคอหอมไม่ได้ ขอโทษนะนโม.........เผลอทำรอยไว้ที่คอซะแล้ว อย่าโกรธพี่เลยนะ บางที พี่อาจจะโง่กว่าไอ้น้ำมนต์ก็ได้

.

.

.

.

.

.

.

.

.

คำถามแรกที่ตื่นมาคือ.........นี้มันกี่โมงแล้วว่ะ อ่อ....หกโมงกว่า เกือบทุ่ม นอนนานเนอะกู ตั้งแต่บ่ายสอง ผมลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำแล้วจะได้ออกไปหาอะไรกิน แก้ผ้าเรียบร้อย เดินเข้าห้องน้ำไป แต่ก่อนที่ผมจะได้เดินเข้าห้องน้ำ ก็เกิดอาการชะงักเมื่อเดินผ่านหน้า กระจก ถอยหลังกลับมาช้าๆ แล้วหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับ กระจก ผิวผมขาวครับ ขาวมากๆ เหมือนชาตินี้แดดไม่เคยโดนกูเลย เพราะฉนั้นเมื่อมีร่องรอยอันใด ปรากฎบนผิวผม จะเห็นได้เด่นชัด ยิ่งกว่าใส่แว่น3Dสะอีก แล้ว.....ไอ้รอยแดงๆบนต้นคอกูนี่ มันอะไร? รึว่า........

 

[[HUI JERN PART]]
 

ผมกลับเข้ามาในคอนโด หลังจากที่ไปซื้ออาหารเย็นมาไถ่โทษที่ทำไว้กับนโม แหม ผมรู้ครับว่าแค่ของกินเค้าก็ไม่หาย โกรธ(ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่รู้ว่าผมเป็น คนทำก็ตาม)แต่อย่างน้อยๆก็อยาก ให้เค้าไว้ใจผมมากกว่านี้หน่อยก็ยังดี
 

"ต้องรีบจัดการน่ะครับ ถ้าเกิดเป็นสัตว์มีพิษเนี่ย มันจะเกิดอันตรายต่อชีวิตได้เลยนะ"
เสียงนโมดังนำมาเลย นี้แค่เปิดประตูนะเนี้ย ผมมองนโมที่กำลังพูดเกี่ยวกับ สัตว์อะไรซักอย่าง???. เอ่อ....มีพิษด้วยหรอ? ดูทำท่าเข้าสิ แอ็คติ้งตลอด
 

"แล้วคุณนโมบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ???"
 

"ก็....ไม่ได้เจ็บอะไรนะ แต่คุณดูสิ มันแดงมากเลยนะ คุณดูสิ"
นโมว่าแล้วชี้ไปที่ต้นคอของตัวเอง ทำเอาผมเผลอหลุดขำ อ่อ....เจ้าสัตว์มีพิษที่ว่า คงเป็นสัตว์สองขา หน้าตาหล่ออย่างผมนี้แหละมั้ง ผมหัวเราะเบาๆแล้วเดินเข้าไปหา พนักงานที่ยืนอึ้งอยู่ตรงเคาน์เตอร์
 

"ฝากจัดการด้วยน่ะครับ คุณเหมี่ยว ส่วนนโม ไปกับพี่ พี่ซื้อข้าวมาฝาก" ไม่รอให้ใครปฏิเสธหรือตอบรับ ผมรีบดึงนโมออกมาจากที่เกิดเหตุทันที
 

"เป็นอะไรหรอนโม เสียงดังเชียว"

ผมถามแหย่ๆ นโมเปลี่ยนสีหน้าจากอึ้งๆ เป็นสีหน้าตื่นเต้นทันที
 

"ไม่รู้ตัวอะไรกัดผมพี่ ดูดิ แดงเชียว เหมือนจะช้ำๆด้วย แต่ไม่เจ็บน่ะ สงสัยจะชาอยู่ ผมตื่นมาก็เป็นเลยอ่ะ สงสัยในห้องมีแมลงมีพิษ น่ากลัวเนอะ พี่ยิ้มไรวะ???"
 

"^^ เปล่าครับ พี่ว่ามันคงไม่เป็นอะไร มากหรอก นโมเคยได้ยินคำนี้มั้ย หมาเห่าแปลว่าหมารัก แต่ถ้าหมากัดเนี้ย คือหมารักม๊ากมาก ส่วนนโมโดนกัด สงสัย ไอ้ตัวนั้นมันคงรักนโมม๊ากมาก เหมือนกัน"
 

"ไม่เคยได้ยินว่ะพี่ ทำไมเหมือนมั่ว"

ผมอมยิ้มแล้วดึงแก้มนโมไปมา
 

"โอ้ยๆ พี่ฮุย ผมเจ็บ ปล่อยๆๆๆๆ อูยยยยย"
นโมเต้นเหยงๆเหมือนโดนตัดแก้ม รู้สึกว่าเว่อร์ตลอดเลยคนนี้ แต่ไม่เป็นไร......ให้อภัยตลอดแหละ ก็รักมาปีนึงแล้วนิ ไม่ยอมแอบรักข้างเดียวหรอก ^____________^