Give me your love (รักผม...)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2 ออกมาอยู่คนเดียววว //หมามุ่ยน่ารักอ่า

เช้าวันนี้ผมเดินทางออกมาจากบ้านด้วยกระเป๋าเสื้อผ้าใบไม่เล็กไม่ใหญ่ ของใช้จำเป็น และของสำคัญต่างๆที่มีค่ากับผม โทร.นัดพวกไอ้สัมภเวสีเรียบร้อย พวกมันดีใจใหญ่ที่ผมได้ออกมาจากบ้านนั้นซักที อยู่บ้านหลังนั้นมีแต่ปวดหัว ต้องทำสงครามเย็นกับพ่อแม่ แถมยังต้องทำสงครามประสาทกับไอ้น้ำมนต์ พี่ชายปัญญาอ่อนอีกต่างหาก นี้ก็แอบย่องออกมาน่ะเนี้ย ขืนมันรู้ว่าผมจะออกไปอยู่คนเดียว มันต้องขังผมไว้ในห้องเก็บของอีกแน่ ไอ้เหี้ยนี้มันโรคจิตสุดๆ
 

"ไอ้โมโว้ยยยยย พวกกูมาแล้ววววววววว"
=_= กูโคตรเกลียดไอ้ห่าอี้เลยว่ะ หันไปมองทางต้นเสียง ก็เห็นไอ้เตเอามือลูบหน้า ส่วนไอ้เรย์ก็ตบหัวไอ้อี้ไปที แม่งคนมองกันทั้งห้างแล้วเนี้ย พวกมันเข้ามานั่งที่โต๊ะตัวที่ผมนั่งอยู่แล้วแย่งกันสั่งอาหารเหมือนที่บ้านไม่มีข้าวให้แดก
 

"แล้วพี่มึงว่าไงว่ะ"
ผมมองไอ้เตแล้วเลิกคิ้ว
 

"ไม่รู้หัวมัน กูแอบออกมา"
 

"เออ แล้วพ่อแม่มึงพึ่งจะสำนึกได้หรอว่ะ ว่าต้องให้มึงออกมาอยู่คนเดียวได้แล้ว"
ไอ้อี้ผละจากเมนูอาหารขึ้นมาพูดกับผม ผมยักไหล่ไม่สนใจ มันก็เบะปากแล้วก้มลงไปแย่งไอ้เรย์จดเมนูต่อ
 

"แล้วมึงจะไปอยู่ไหน?"
ไอ้เตถาม ผมสั่นหัวหงึก
 

"ไม่รู้ว่ะ ยังไม่ได้หา"
 

"งั้นมึงมาอยู่ตรงนั้นมั้ย สะดวกสบาย เฟอร์นิเจอร์ครบ มึงหอบแค่เสื้อผ้าเข้าไปมึงก็เข้าอยู่ได้เลย ที่สำคัญ ถู๊กถูกถูก"
ไอ้เตมันโฆษณา
 

"ตรงไหนวะ"

"ใกล้ม.เว้ย นั่งวินเข้าม.แค่30บาท เป็นคล้ายๆคอนโด ใกล้เคียงหอพัก แต่หรูโคตร ไม่แพงเท่าคอนโดหรอก"
ผมพยักหน้าหงึก
 

"เป็นหอพักของญาติฝ่ายพี่กูเอง เดี๋ยวกูคุยให้ รับรอง ค่าห้องมึงลดเหลือครึ่งเดียว"
เจดโด้ เกิดมาเป็นเพื่อนกะไอ้เตมันดีอย่างนี้เอง? ผมยิ้มขอบคุณมันด้วยความซึ้งใจ จะร้องไห้ ก่าซิกๆ
 

"จริงๆมึงมาอยู่กะกูก็ได้"
ไอ้อี้มันว่าแล้วทำหน้าโคตรเศร้า ผมส่ายหัว
 

"โตๆกันแล้ว อยู่คนเดียวก็ไม่ตายหรอกห่าอี้"
มันทำหน้าแบบ โคตรหน้าสงสาร ผมส่ายหัวยิ้มๆแล้วผลักหัวมัน
 

"เลิกคิดมากได้แล้วอี้ กูโตแล้ว"
 

"ถ้ากูเป็นมึง กูไม่รอดแน่ๆว่ะ"
กูเชื่อ ก็มึงแม่งโคตรคุณหนู ลองตกมาอยู่ในสภาพแบบกูมีหวัง ร้องไห้แงๆ ไม่พ้นไอ้ห่าเรย์นั้นแหละจะยื่นมือเข้ามาช่วยคนแรก

พวกเรานั่งทานข้าวไปคุยกันไป (ผู้ดีมั้ยล่ะ?) จนได้ฤกษ์ถึงได้ยกขบวนกันไปขึ้นรถ ผมไปรถไอ้เตครับ เป็นปลิงเกาะรถเค้าไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีตังค์ซื้อจักรยาน (ชีวิต?) ขับรถมาไม่นานพวกเราก็มาหยุดอยู่ที่หน้า อพาทเม้นต์? คอนโด? หอพัก? โคโยตี้? กระต่าย? สองอันหลังไม่เกี่ยวครับ แฮ่ๆ
 

"นี้มันคืออพาทเม้นต์นั้นแหละ หรือมึงจะเรียกห้องเช่า คอนโด ผับ บาร์ คาราโอเกะอะไรก็ตามใจมึง"
ดูไอ้เตมันพูดสิครับ? กวนตีนดีมั้ยล่ะ ไม่ใช่เปิดประตูห้องไป กลางห้องมีเสาร์เอาไว้รูดน่ะ ห่า พูดซะสื่อ เราเดินเข้าไปบอกประชาสัมพันธ์ คุณเธอก็พาพวกเราสี่หน่อขึ้นมาดูห้องบนชั้น5 แม่งโคตรหรูอะครับ เหมือนก็หลุดไปอยู่ในดงผู้ดียังไงยังงั้น ในห้องแม่งก็ไม่ธรรมดา สมราคาคุย มีเฟอร์นิเจอร์ครบครับ แบ่งเป็นห้องนอน ห้องน้ำ ส่วนครัวก็แบ่งเป็นโซนของมัน เห็นสวรรค์อยู่รำไร??? >< เราคุยกันเรื่องราคานิดหน่อย ก็คือวางมัดจำไว้2,500 จ่ายค่าเช่าเดือนแรก3,000 เข้าอยู่ได้เลย ราคามันค่อนข้างแพงอยู่นะครับ สำหรับคนไม่มีงานมีการทำอย่างผม แต่ไอ้เตเดินเข้าไปซุบซิบๆกับพนักงานหญิงคนนั้น เธอทำท่าตกใจเอามือทาบอก แล้วหันมายิ้มให้ผม
 

"สำหรับลูกค้าพิเศษอย่างคุณนโม เราลดค่าเช่าเหลือ1,000บาทค่ะ"
ผมหน้าเหวอ หันไปมองไอ้เต มันยักคิ้วให้ผม (ท่าทางแม่งเหมือนป๋าซื้อคอนโดให้อีหนูเลยครับ) มากับเพื่อนเต กูไม่ผิดหวังจริงๆ
 

"เข้าอยู่วันนี้ได้เลยน่ะคะ"
แหม เธอช่างสวยงาม น่าจีบมากเลยครับ
 

"อ่อ แล้วคุณชื่ออะไรครับ เผื่อมีปัญหาอะไร ผมจะได้โทร.ไปปรึกษา" กูคิดจบไปแม่บๆ ไอ้อี้กูถูหน้าหม้อๆของมันเข้ามาหาพนักงานสาวทันที ผมสามคนส่ายหน้าระอากับความเจ้าชู้ประตูน้ำของมัน ไม่ใช่แค่ไอ้อี้ที่ม่อน่ะครับ ไอ้ห่าเรย์ก็อีกคน เห็นนิ่งๆ แต่ลีลาจีบสาวแม่งแบบ.....กินนิ่มอ่ะ
 

เราทั้งหมด ย้ายเท้ากันมายืนอยู่ในห้องสำนักงาน ทำสัญญา จ่ายค่ามัดจำกันเรียบร้อย พวกมันก็จะฉลองกันที่ได้ห้องใหม่ ผมเลยไล่พวกมันทั้งสามตัวไปซื้อกันมา ส่วนผมจะอยู่ห้องเพื่อเก็บของเล็กน้อย ไอ้อี้มันอยากอยู่ช่วยผม (แต่ประเด็นมันคือ ขี้เกียจไปซื้อของ) ผมเลยใช้เท้างามๆของผมยัดมันเข้ารถจนได้ ตัวเล็กแต่แรงเยอะชิบ ต้องยืนปาดเหงื่ออยู่หน้าตึก
 

"เฮ้ย! ไม่ได้นะหมามุ่ย"
ผมกำลังหมุนตัวเดินเข้าไปในตึก ที่อยู่อาศัยใหม่ของผม ก็ต้องเป็นอันล้มลงไม่เป็นท่า เพราะโดนอะไรบางอย่างกระโจนใส่อย่างแรงจนผมล้มลงกับพื้น สิ่งนั้นคร่อมตัวผมอยู่ แล้วดมแก้มผมฟุดฟิด ผมนิ่ง.....ช็อคครับ ไม่ใช่อะไร

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ไอ้หมาบ้า!!! มึงกล้าดียังไงมากระโดดคร่อมกูว่ะ!! ไม่พอ มึงยังเลียแก้มกูอีก ไอ้หมาาาาาาาา เหี้ยหมาาาาาา (ด่าได้แม้กระทั่งหมา) หมาตัวนี้เป็นพันธุ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ ตัวแม่งโคตรใหญ่ เท่าควายเลยมั้ง!!!! (เว่อร์มั้ย?-*-)
 

"บอกแล้วไงมุ่ยว่าไม่ได้ ดูสิ ทำพี่เค้าเปื้อนเลย ออกมานี่!"
ไอ้หมา(ไม่)น้อย เดินหูลู่หางตกออกไปจากผม ไปหาผู้ชายคนนึง ใส่เสื้อลายทางสีฟ้าขาวกางเกงขาสามส่วนสีครีม รองเท้าผ้าใบสีขาว แว่นกันแดดสีชาที่ประดับอยู่บนหน้าทำให้ชายตรงหน้าผม...............แม่งโคตรหล่อ!!!!! ไม่ต้องมายิ้มให้กู กูเกลียดทุกคนที่หล่อกว่ากู (ไอ้เตกับไอ้เรย์แม่งด้วย เกลี๊ยดเกลียด -*-)
 

"ขอโทษด้วยนะครับน้อง เป็นไรมากมั้ย??"
พี่เค้าเงยหน้ามาถาม ผมส่ายหัว
 

"ไม่เป็นไรครับพี่"
ไอ้หมาตัวแสบนั่งมองเราสองคนคุยกัน ส่ายหางดิกๆ ก่อนจะกัดขากางเกงพี่เค้าดึงเบาๆ
 

"ให้พ่อคุยกับพี่เค้าก่อนสิครับ"
พี่เค้าก้มลงไปบอกมัน เจ้าหมามุ่ย(ได้ยินพี่เค้าเรียก)แลบลิ้นแฮกๆ แล้ววิ่งวนรอบตัวผม
 

"ท่าทางมันจะชอบน้องนะ อ่อ พี่ชื่อฮุ่ยเจิน เรียกพี่ว่าฮุย แล้วน้อง..."
 

"ผมชื่อนโมฮ่ะ ว่าไงครับหมาน้อย อยากเล่นกับพี่หรอ ฮ่าๆ น่ารักจังเลย" ผมนั่งยองๆแล้วลูบหัวมันเบาๆ มันเอาหน้ามาถูขาผมด้วยอ่ะ น่ารัก >///<
 

"ชอบสุนัขหรอครับ?"
พี่ฮุยถาม ผมพยักหน้ารัวๆ ก็มันน่ารักอ่ะ จริงๆผมชอบสุนัขพันธุ์เล็ก แต่หมามุ่ยก็น่ารักดี
 

"อ่าว เดี๋ยวๆ ข้อศอกนโมเป็นแผลนี้ครับ" พี่เค้าจับข้อศอกผมเบาๆ ผมก้มลงมองแล้วยิ้ม
 

"ไม่เป็นไรหรอกครับ แผลนิดเดียว"
ผมว่า พี่ฮุยเค้าส่ายหน้าใหญ่
 

"ไปห้องพี่ก่อนมั้ย เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ พี่พักอยู่ตึกนี้เอง"
พี่เค้าว่าแล้วชี้ไปที่ตึกด้านหลัง ผมหันกลับไปมองก็เลิกคิ้วสูง
 

"ตึกเดียวกับที่ผมอยู่นี้นา"
 

"หืม? น้องอยู่ห้องไหน ทำไมพี่ไม่เคยเห็นเลย"
กูพึ่งย้ายเข้ามา มึงเคยเห็นก็มโนแล้วครับ
 

"ผมพึ่งย้ายเข้ามาอ่ะพี่"
พี่เค้าพยักหน้า
 

"งั้น พี่ไปเอากล่องยาที่ห้องพี่ แล้วมาทำแผลให้นโมที่ห้องแล้วกันเนอะ พึ่งย้ายมา ยังไม่มีกล่องยาหรอก ใช่ม้า??"
พี่เค้าว่าแล้วยิ้มสดใส =_= ตั้งแต่กูคุยกับมึงมาเนี้ย หุบยิ้มบ้างยัง? เหงือกแห้งหมดแล้วพ่อคุณ ด้วยความปรารถนาดีจากกูนะ
 

"ไม่ต้องหรอกฮ่ะ แผลแค่นี้ผมไม่เป็นไร"
ยังไงผมก็ไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าที่พึ่งเจอกันวันแรกอยู่ดี (ผมขี้ระแวงน่ะครับ)
 

"ไม่ไว้ใจพี่หรอ"
กูจะตาบอดเพราะรอยยิ้มมึงเนี้ย แสบตาป่ะครับ?
 

"ก็ไม่ไว้ใจดิพี่ พึ่งเจอกันวันแรกหนิ"
หน้าพี่แกเศร้าลงทันตา แต่ก็ยังยิ้มอยู่ (รู้สึกผิดนะ แต่ความปลอดภัยต้องมาก่อน)
 

"ไม่เป็นไรครับ พี่อยู่ชั้นบนสุด มีอะไรให้ช่วยก็มาหาพี่ได้น่ะ"
พี่แกกลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม
 

"ตามนั้นก็ได้ ว่าแต่....พี่หน้าคุ้นๆนะเนี้ย เราเคยเจอกันป่ะ?"
ผมถามแล้วสำรวจใบหน้าเค้าอีกรอบ แต่รอบแล้วรอบอีกก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดี อือ.......คุ้นมากเลยแฮะ พี่ฮุยยิ้ม
 

"พี่เรียนมหา'ลัยเดียวกับเรานั้นแหละ แต่พี่อยู่คณะบริหารฯ คนละคณะกับนโม แต่ที่น้องคุ้นหน้าพี่ เพราะพี่เป็นประธานนักศึกษาล่ะมั้ง?"
โป๊ะเช๊ะ!! จำได้และ ผมเคยเห็นผ่านๆหน่ะครับ ไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับพวกในสภา เค้าบอกว่า สมาชิกของสภานักศึกษา แม่งโหดยิ่งกว่าโหด โดยเฉพาะประธาน แม่งโคตรเนี้ยบ ผมมองคนข้างหน้าผมอีกที นี้หรอเนี้ยบ???. เอ่อ.....จะพยายามเชื่อ

(สาเหตุที่ผมไม่คิดว่าเค้าเป็นประธานนักศึกษาก็เพราะว่านิสัยมันตรงกันข้ามหน่ะครับ)
 

"เอ่อ.....นั้นดิเนอะ เหอะๆ งั้นเดี๋ยวพี่ไปเลยล่ะกัน พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่รับไปม.ด้วย ได้มั้ยครับ"
 

"........" ผมมองหน้าพี่เค้าอย่างแปลกใจ พี่แกก็หัวเราะแล้วจับท้ายทอยตัวเอง
 

"พรุ่งนี้พี่มีเรียนเช้า ตอนเช้าๆพี่ไม่อยากขับรถไปคนเดียว มันง่วงหน่ะครับ ไหนๆเราก็ไปทางเดียวกัน ให้พี่ไปรับแหละเนอะ"
พี่แกอธิบายรวด ผมยังยืนมองพี่แกนิ่งๆอยู่ครับ จนพี่ฮุยหัวเราะแห้งๆมาให้แล้วกำลังจะเดินจากไป
 

"พี่ฮุย..............ห้องผมอยู่ชั้น5 เบอร์ 507นะเพ่!!"
ผมพูดให้พี่เค้าได้ยิน พี่เค้าหันมาแล้วยิ้มกว้างหยั่งกับเด็ก แล้วจูงไอ้หมามุ่ยออกไป อะไรที่ทำให้ผมไม่ปฏิเสธน่ะหรอครับ? ก็ไอ้หมามุ่ยมันส่งสายตาโคตรอ้อนวอนมาให้ผม แล้วแบบ.....สายตามันโคตรมีคงามหวังอ่ะ พอผมตอบรับไป มันก็ยิ้มร่า(หมายิ้ม?) แล้วกระดิกหางดิก แถมส่งจูบให้ผมอีก (อันนี้มโน ฮ่าๆ)

ว่าแต่.........

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

กุญแจห้องกูอยู่กับเหี้ยเตนี้หว่า ไอ้เวรรรรร มึงแกล้งกูใช่ม่อยยย ถึงว่า รีบเสนอตัวไปซื้อของกันหมดเชียว (ไอ้อี้คงไม่รู้ ไอ้สองตัวนั้นเลยดึงให้มันไปด้วย) ฉลองอยู่คนเดียวจริงๆ เพื่อนเวร!!


มาแล้วๆ (คุยคนเดียวเนอะ 555)
ถ้าคนหลงเข้ามาอ่านก็
เม้นเป็นกำลังใจด้วยน่ะค่ะ 
ติดตามตอนต่อไปจ้าาาา.