Give me your love (รักผม...)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 ใช่ครับ ผมเป็นเด็กมีปัญหา

"นโมๆ วันนี้ไปป่ะ???"
เปิดเรื่องมาก็ชวนกูไปเที่ยวเลยป่ะครับ สวัสดีครับ ผมชื่อนโม นโมหน่ะครับ น่ารักป่ะวะ?
 

"ไปไหน อ่อ.....ไปดิ เบื่อบ้าน"
ตอบเพื่อนรักแล้วก้มลงมาใช้ไม้เขี่ยดินให้เป็นรูปเป็ดต่อ ทำไมต้องเป็ด??? เพราะผมชอบเป็ดครับ จบ.
 

"แล้วพี่มึง...."
 

"เกี่ยวไรกะมัน"
ผมหันไปถามแล้วขมวดคิ้วไม่พอใจ แค่พูดถึงมันผมก็ปวดท้องและครับ ประจำเดือนจะมา ถุ้ย!
 

"ถามเป็นไม่ได้ ทำอย่างกะเค้าป็นเชื้อโรค"
 

"ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง มันไม่ใช่เชื้อโรคธรรมดาน่ะเว้ย แต่เหี้ยนั้นมันเป็นเชื้อโรคพันธุ์ใหม่ แค่พูดถึงก็คันยิ่งกว่าหมามุ่ยชุบเกลือ" 
 

"กูเข้าใจว่ามึงเกลียดมัน แต่มึงแอบมาลงกะกูป่ะเนี้ย"
ไอ้เตว่าแล้วทำหน้ามุ่ย 
 

"ชอบคิดไปเองไงห่า"
แล้วผมก็โยนกิ่งไม้ที่ใช้เขี่ยพื้นเล่นทิ้งไป หันกลับมาหาเพื่อนรักสุดสวาทขาดใจแล้วพยักหน้าให้มัน เป็นเชิงบอกว่า ไปเหอะ มันก็เอาแขนยาวๆของมันมาวางบนหัวผม เดี๋ยวๆเพื่อนรัก คอกูจะหักเอา ห่าเอ้ย
 

"เฮ้ยๆ ห่าโม เมื่อกี๊เว้ย เมื่อกี๊ ระเบิดลง"
 

"ห๊ะ????"
ผมทำหน้าเป็นหมาไม่เข้าใจ เมื่อไอ้อี้มันวิ่งเข้ามาทำหน้าแตกตื่นเหมือนไอ้นั้นมันหดเหลือสองเซ็น
 

"อะไรว่ะอี้ มึงใจเย็นๆ เลิกทำตาเหลือกแล้วพูดดีๆ"
ไอ้เตเป็นคนพูดแล้วดันหน้าที่มีน้ำลายยืดของไอ้อี้ออกไป(มึงเว่อร์ไปมั้ยห่าโม:พี่อี้)
 

"กูบอกว่าอย่าทำท่าทางแบบนั้น ห่าเอ้ย มานี้ เมื่อกี๊พี่ชายมึงเค้ามาถามหา ก็แค่นั้น ห่าอี้แม่งชอบทำเว่อร์ ไม่ต้องมาอ้าปากผงาบๆ"
ไอ้เรย์เพื่อนรักอีกคนเข้ามาลากไอ้อี้ออกไปแล้วอธิบายเรื่องราวแทน ผมหันไปมองไอ้อี้อีกครั้งแล้วตบมันไปที ดีนะกูไม่เป็นโรคหัวใจ หน้าตามันเมื่อกี๊แม่งเหมือนจะบอกว่าเห็นวิญญาณฮิตเลอร์ออกมาเดินเล่นหน้าตึกคณะ ทำตื่นเต้นไม่เข้าเรื่อง
 

"แล้วพวกมึงว่าไง?"
ผมหันไปถามไอ้เรย์แทน ปล่อยให้ไอ้อี้มันกุมหัวบีบน้ำตานางมารร้ายของมันต่อไป (กูละหน่าย)
 

"ก็บอกว่าไม่เห็น พี่มึงนี้ก็แปลก พอเวลามึงเลิกเรียนทีไรแม่งมาเดินตามหามึงอย่างกับหมามาตามเจ้าของกลับบ้าน เชื่องดี แต่กวนตีน"
มันว่าแล้วยักไหล่ ก่อนจะหันไปถีบไอ้อี้ที่แม่งเอาแต่ทำเสียงหงิงๆเป็นปลิงดูดเลือดอยู่นั้น(ปลิงร้องหงิง??) ทีนี้ชายอี้แม่งงอนตุ๊ปป่อง ตามง้อกันเอาเองล่ะมึง

 

"เอ้าๆ ชนเว้ยสัด หมดแก้วววว"
ผมว่าแล้วยกแก้วขึ้นนำ พวกที่เหลือเลยยกขึ้นมาชนตาม
 

"เฮ้ย กูไม่แดกได้ป่ะ"
ไอ้อี้เริ่มงอแง ผมหันไปมองมันตาขวาง
 

"กูให้โอกาสพูดใหม่เหี้ยอี้ ดูไอ้เตก็แดกแล้ว ห่าเรย์ก็หมดแก้ว เหลือมึงอ่ะ จะแดกดีๆหรือให้กูกรอกปาก"
ผมยิ้มเหี้ยมให้ไอ้อี้ มันเบะปาก ทำหน้าเหมือนชีวิตนี่พ่อมันไม่ให้เข้าบ้าน (หน้าตามันโคตรน่าสงสาร) แต่ในวงนี้ไม่มีคำว่าเมตตา
 

"งั้น....กูยอมแพ้"
 

"ไอ้อ่อน" ไอ้เตมันทำหน้าดูถูกดูแคลน แล้วเทโค้กซัดโฮกหมดไปอีกแก้ว
 

"ก็กูไม่ชอบโค้ก มันซ่าอ่ะ พอกูจะแดกน้ำแดง พวกมึงก็ไม่ยอม"
มันว่าแล้วเริ่มลงมือเก็บของ คนแพ้ต้องเก็บซากขวดน้ำอัดลมต่างๆไปทิ้งขยะครับ ผมใช้ปมด้อยของมันในการบีบให้มันยอมแพ้ (กูแม่งโคตรเลว) ก็กระเพาะมันแม่งโคตรคุณหนู แดกโค้กไม่ได้ เดี๋ยวปวดท้อง ครั้งนึงผมอยากรู้ว่ามันเป็นยังไงกับอาการปวดท้องของมัน บังคับมันแดก นอนซีดไปสามวัน เพราะปวดท้องมาก ตั้งแต่นั้นมา จุดอ่อนของอี้ อยู่ตรงที่โค้กกก~ สงสารมันอยู่ แต่ความชั่วไม่เข้าใครออกใคร
 

"โมกลับไงว่ะ"
ไอ้เรย์หันมาถามผม ผมทำหน้าเมื่อยแล้วถอนหายใจ
 

"แท็กซี่"
 

"โหยยยยยยย นี้ท่านพ่อยังไม่ออกรถให้อีกหรอว่ะ? ปีสองแล้วน่ะเว้ย กูเห็นพี่ชายมึงแม่งออกบีเอ็มมาร่อนตั้งกะปีหนึ่ง"
 

"........"
 

"........"
ทุกคนเงียบกริบ ไอ้อี้ถือขวดโค้กค้าง แล้วหันมายันไอ้เรย์เต็มตีน ขอบใจสำหรับการแก้แค้นให้กู มันไม่ได้ตั้งใจจะตอกย้ำหรอกครับ แค่พูดไม่คิดมากกว่า
 

"เฮ่ยโม กู....."
 

"คนไม่ใช่ทำไรก็ผิดนี้หว่า มึงปากหมาไปส่งกูเลย ไอ้ห่า!!"
ผมยันมันไปอีกรอบเพื่อให้มันเบาใจว่าผมไม่ได้น้อยใจกับคำพูดของมัน
 

"เออ แน่อยู่แล้ว อี้เสร็จยัง เร็วๆ"
มันหันไปเร่งไอ้อี้ ผมควักโทรศัพท์ออกมาดูเพราะรำคาญ(มันสั่นมาร้อยกว่ารอบและครับ) จะมีใครโทรมาอีกล่ะ นอกจากไอ้นั้นน่ะ มันที่ชอบ 'เผือก' เรื่องของกูทุกเรื่องเลย -*-
 

"คราวนี้กี่สายล่ะ"
ไอ้เตถามอย่างรู้ทัน ผมเบะปากแล้วเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม ปิดเครื่องแล้วครับ เกลียดคนสอสระเอือก
 

"29 ถ้ากูยังไม่ปิดเครื่อง คงทำลายสถิติ 136สาย มันว่างมากรึไงวะ ทำไมไม่ไปช่วยพ่อมันดูหุ้น ห่า"
ผมบ่นแล้วหันไปมองไอ้เรย์ที่มันดึงแขนผมยิกๆ (เรียกกูดีๆกูก็ไม่กัดหรอกครับ)
 

"ป่ะ กลับบ้าน คืนนี้มีนัด อิอิ" กูอิจฉาคนหล่อโว้ยยยยย แหม ถึงผมจะหล่อก็จริง แต่ก็น้อยกว่ามันอยู่ดี (ยอมรับกันง่ายๆแบบนี้แหละ)
 

ผมขึ้นรถไอ้เรย์มาอย่างกับเจ้าของรถ มันก็ไม่ได้ว่าอะไร ขับรถมุ่งหน้าไปที่บ้านทรายทองของผมทันที
 

"โม อยู่บ้านมึงเหงาปะวะ"
ผมหันไปมองหน้าด้านข้างของไอ้เรย์อย่างงงๆ ร้อยวันพันปีมันถามทีไหน พวกมันรู้ดี และฉลาดพอที่จะไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่วันนี้ห่าเรย์มันพูดขึ้นมาบ๊อยยย บ่อย!
 

"เหอะๆ เหงายิ่งกว่าเหงาว่ะ"
ผมตอบติดตลก ไอ้เรย์หันมามองหน้าผมแวบนึง แล้วหันกลับไปขับรถต่อ
 

"คิดจะย้ายออกมาอยู่คนเดียวปะ?"
ผมเลิกคิ้วแปลกใจ วันนี้ผีอะไรเข้าสิงมันครับ มันดูอ่อนโยนแถมเป็นห่วงผมมากกว่าปกติ
 

"เรย์.....มึงเมาโค้กป่ะวะ หรือว่าผีบรรพบุรุษเข้า โอ้ นี้ท่านเป็นทวดของเรย์รึเปล่าครับ"
มันหันมาแจกนกให้ผมตัวนึง แล้วค้อนใส่วงใหญ่
 

"กูเป็นห่วงครับเพื่อน ความเป็นห่วงของกูมันซึมเข้าสมองขี้เลื่อยมึงบ้างป่ะเนี้ย วู้!" ผมหัวเราะก๊ากกับท่าทีงอนเป็นเป็ดของมัน

"กูขอโทษครับเพื่อน ไอ้เรื่องย้ายมาอยู่คนเดียวอ่ะ กูคิดอยู่ แต่ทรัพย์อะดิ ยังคิดไม่ออก" ผมว่า มันพยักหน้าหงึกๆ 
 

"มีไรให้ช่วยก็บอกกู กูอยากช่วยมึงจะแย่"
ผมหัวเราะ
 

"ขอบใจว่ะเพื่อน แต่มึงก็รู้สันดานกูเป็นยังไง"
 

"ยอมใครไม่เป็น สันดานของมึงนี้กูโคตรเกลียดเลยว่ะ หึ"
ผมยิ้มรับ แล้วหันหน้าออกไปมองข้างทาง ผมมีพ่อแม่ครับ ผมไม่ได้เป็นเด็กกำพร้าฐานะข้นแค้น บ้านผมมีฐานะ ฐานะดีด้วย แต่นั้นคือสิ่งเดียวที่ผมรู้เกี่ยวกับครอบครัว อ่อ พี่ชายชื่อน้ำมนต์ พี่สาวชื่อมะนาว ผมชื่อนโม ผมเป็นตัวประหลาดในบ้าน เป็นตัวมืดมน ตัวซวย และหลายๆอย่าง และที่แน่ๆ ผมเป็นอากาศ.......

ยอมรับว่ามีน้อยใจบ้าง ในตอนเด็กๆ ผมเรียนคนละโรงเรียนกับพี่ทั้งสอง เป็นโรงเรียนประจำที่ผมโคตรจะเกลียด มันอ้างว้างน่ะครับ โดยเฉพาะวันหยุดที่ผมได้แต่เฝ้ามองผู้ปกครองคนอื่นๆมารับลูกตัวเองกลับบ้าน ผมนั่งรอพ่อแม่อยู่หน้าโรงเรียนด้วยความตื่นเต้น ดีใจ พร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก.......พ่อแม่ไม่มา มีเพียงคนขับรถที่มารับ ผมคิดเอาเองว่าพ่อกับแม่คงติดงาน และพอผมกลับบ้านพ่อกับแม่ก็จะเข้ามานั่งขนาบข้างผมทั้งสองข้าง แล้วง้อผมด้วยยองเล่นต่างๆที่ผมอยากได้ คิดแค่นั้น ผมก็ยิ้มแป้น

แต่พอก้าวเข้าไปในบ้าน ก็ต้องหุบยิ้มทันตา พ่อกับแม่นั่งอยู่บนโต๊ะทานข้าว พร้อมๆกับพี่ทั้งสองคน ทุกคนมีความสุขดี แล้วผมล่ะ? ส่วนเกินไง ผมรู้จักคำนี้ตั้งแต่แปดขวบ และกว่าจะชินกับมันได้ ก็ตอนสิบขวบ การนั่งทานข้าวในครัวกับคนรับใช้และแม่นม เป็นเรื่องปกติของผม โคตรจะเก็บกดเลย พูดกันตรงนี้ ครอบครัว??? คืออะไรครับ หน้าตามันเหมือนไดโนเสาร์ป่ะ? รึก็อตซิลล่า หึหึ กูนี้ช่างเปรียบเทียบ

ผมมองไอ้เรย์ที่ขับรถชิวๆ มันคอยรับส่งผมตลอด จนผมอยากให้มันกลายมาเป็นพ่อผมซะตอนนี้ ไอ้อี้แม่งก็ชอบบ่นผมเหมือนกัน หึหึ แต่มันดันไม่ใช่แม่ผม ไอ้เตด้วย มันเป็นห่วงผมทุกอย่าง แม่งโคตรอบอุ่น กูบอกตรงนี้แหละ แต่ก็อย่างที่เห็น พี่ชายของผมไม่ใช่มัน แต่เป็นไอ้เวรนั้นที่ผมโคตรเกลียด ทุกอย่างที่ผมมีตอนนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ผมพอใจ แต่ก็เลือกที่จะไม่พูด ดราม่ามั้ยล่ะชีวิตผม แต่ผมไม่สนใจหรอก ถ้าพวกเค้าไม่ทำให้ผมเครียดมากๆอ่ะนะ
 

"แหม ดักรอหน้าบ้านเชียว พี่ชายมึงนี้ แปล๊กกก แปลก รักน้องซะจริง" ไอ้เรย์เอ่ยปากแซว ผมยักไหล่ไอ้ด๊อนแคร์ แล้วเปิดประตูรถออก
 

"เจอกันพรุ่งนี้ครับเหี้ยเรย์ ขอบใจที่มาส่ง พรุ่งนี้จะซื้อกล้วยไปฝาก"
ผมว่าแล้วหัวเราะ มันชูนิ้วกลางแจกผมมาทีนึง ทำเอาผมหลบแทบไม่ทัน
 

"ไปเว้ย ขับรถดีๆ"
 

"เออๆ"
ผมปิดประตูรถให้มันแล้วยืนมองจนมันขับรถออกไปลับตา ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับพญาเสือกแห่งตระกูลรากหญ้า มันยืนจ้องผมตาเขม็งจนผมกลัวว่าตาอันเฉี่ยวคมของมันจะกลิ้งลงมาเต้นฮิปฮ็อปอยู่ที่พื้น อือ มันไปเรียนวิชาจองล้างจองผลาญมาจากใคร ทำไมนับวันมันทำตัวเหมือนเจ้ากรรมนายเวรผมขึ้นไปทุกทีๆ ผมแกล้งเดินผ่านไปเหมือนมองไม่เห็นมัน ทั้งๆที่กว่าผมจะมุดเข้ามาในรั้วบ้านได้นี้แทบจะปีน ก็มันยืนบังทางเข้าหยั่งกะเปรตเฝ้าวัด
 

"ไปไหนมา"
ผมโคตรเกลียดคำถามนี้ของมันเลย ทำไมต้องถามด้วย? ถ้าผมตอบแล้วจะได้ยี่สิบล้านมั้ย? คำตอบคือไม่ แล้วผมต้องตอบมันป่ะครับ ผมหันไปมองมันด้วยสายตานิ่งเฉย พึ่งสังเกตว่ามันแต่งตัวด้วยชุดสูทที่โคตรจะเท่และแพงมากด้วย แค่เน็คไทน์กูก็ลมจับ แพ๊งงงง แพง ซื้อกางเกงเจเจได้เป็นโหล (เปรียบเทียบซะเลอค่า) สงสัยต้องไปออกงานสังคมดองเค็มหรือไม่ก็ไปตลาดดีๆนั้นแหละครับ (เรื่องนินทาชาวบ้านยกให้พวกคนรวยไป แม่ค้าขายปลาทูแถวบ้าน ยังต้องยอม)
 

"แล้วพี่จะไปไหน"
ให้เกียรติสุดๆด้วยการเรียกพี่
 

"ไม่ใช่เรื่องของนาย"
 

"งั้นเรื่องผมจะไปไหนมาไหน ก็ไม่ใช่เรื่องของพี่ว่ะ อย่าเสือก"
ผมว่าแล้วผลักมันให้พ้นๆทาง กูจะได้เดินสะดวกซักที
 

"นิสัยอันธพาล"
ผมหยุดชะงักเท้าที่กำลังเดินอยู่ มองคนสองคนที่เดินออกมาจากบ้านโดยส่งคำพูดบาดใจออกมาก่อน พ่อกับแม่......... ผมกลืนก้อนความน้อยใจลงคอ แล้วยิ้มเยาะ
 

"เลือดพ่อกับแม่มันแรง"
ผมพูดแค่นั้นก็เดินออกมา
 

"นโม กลับมาขอโทษคุณพ่อกับคุณแม่เดี๋ยวนี้น่ะ"
ผมถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ แล้วเดินเข้าบ้าน ไม่สนใจเสียงใครทั้งสิ้น กูบอกแล้ว คนไม่ใช่ ทำเหี้- อะไรก็ผิด
 

"คุณหนูนโม ทานข้าวเลยรึเปล่าค่ะ นมจะไปจัดโต๊ะเลย"
ผมหันไปยิ้มกับแม่นม นมแกแก่แล้วล่ะครับ แต่ยังแข็งแรงดีอยู่
 

"ทานเลยสิครับ โมหิวจะแย่ วันนี้มีอะไรทานบ้างเอ่ย"
ผมว่าแล้วกอดเอวนมเป็นการออดอ้อน นมพาผมเข้ามาในครัว แล้วให้เด็กยกกับข้าวออกมา
 

"วันนี้มีต้มจืดฟัก ผัดหน่อไม้ ของโปรดคุณหนูเลยนะเจ้าคะ"
กระแตว่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทำเอาผมต้องยิ้มตาม กระแตเป็นหลานของนมแตงน่ะครับ น่ารักทั้งยายทั้งหลาน
 

"แหม รู้ใจโมกันจังเลย โมรักแม่นมม๊ากกก มากเลยน่า"
หยอดคนแก่ไปหนึ่งหลุม นมก็ยิ้มแล้วลูบหัวผมปอยๆ
 

"คุณหนูคะ......"
 

"มีอะไรครับนม?"
ผมถามด้วยใจคอไม่ค่อยดี ก็เสียงนมหน่ะสิ เศร้าชิบหายวายป่วง จนผมใจหาย
 

"พรุ่งนี้................คุณท่านจะให้คุณหนูไปอยู่ที่อื่นค่ะ"
ผมนิ่งสนิท แต่ก็หันไปตกข้าวกินต่อ แบบไม่สนใจอะไร
 

"คุณหนูโม"
กระแตส่งเสียงเรียกเบาๆ เหมือนจะใจหายนั้นแหละครับที่ผมเงียบไป
 

"คุณหนู นมขอโทษน่ะคะ ที่ห้ามความคิดของคุณท่านไม่ได้"
 

"ไม่เป็นไรหรอกครับนม ผมไม่ได้เศร้าขนาดนั้นซักกะหน่อย ออกจะเห็นด้วยกับพ่อ(ไอ้มนต์)ซะอีก ครอบครัวเค้าจะได้อยู่ด้วยกัน"
 

"แต่คุณหนูก็เป็นลูกของคุณท่านเหมือนกันนี้คะ ทำแบบนี้ นมไม่เห็นด้วยเลย"
 

"ช่างเถอะครับนม เดี๋ยวผมมาเยี่ยมนมบ่อยๆน่า"
ผมว่าแล้วกอดเอวนมอีกครั้ง แกก็เศร้านั้นแหละ แต่ทำอะไรไม่ได้ นึกไปถึงคำพูดของไอ้เรย์ แหม สมใจอยากมึงแล้วไงห่าเรย์ หึหึ



คนเขียนขอปู้ดดดดดดด.
เนื้อเรื่องมันดำเนินเร็วเนอะ เร่งเอาตอนที่น้องโมต้องไปอยู่คนเดียวค่ะ เนื้อมันอยู่ตรงนั้น ส่วนพระเอก ยังไม่โผล่นะแจ๊ะ ผิดพลาดประการใด กราบอภัยล่วงหน้า
เม้นเป็นกำลังใจหน่อยน้า
ติดตามตอนต่อไปจ้าาาา.(ท่องไว้ ไม่ดองๆ)