[Fic Reborn] Love of destiny

ลำดับตอนที่ #5 : การพบเจอ

ความเดิมตอนที่แล้ว

"อ่ะ เกือบลืมไปเลย"ฉันรีบไปดูที่เขาหลบซ่อนพุ่มไม่้ "คราวนี้จะเห็นชัดซักทีว่าใคร"ฉันกวัดมือกวาดพุ่มไม้ไปเรื่อยๆจนเห็นรอยเลือดที่พุ่มใม้เล็กน่อยจรเห็นร่างคนที่สลบอยู่

"นั่นมัน......."

--------------------------------------------------

     ชายร่างสูงผมทองฟูใส่ชุดคลุมสีดำนอนบนพื้นหญ้าหลังพุ้มไม้ 

         นั่นมัน...อีโต้(?)นี่นาโดนตามล่าเหรอ?แถมหน้าคล้ายสึนะอีก ห๊ะ?! หน้าคล้ายสึนะ แล้วอีโต้(?)นอนสลบอยู่อยู่ตรงหน้า(กำลังทบทวนความคิด รอบ2) .........เห้ย!!? นี่ตรูอยู่ที่ ค.ศ. 19XX เหรอเนี่ย!? 

    "..อึก!?.." ดูเหมือนจะได้สติแล้วแฮะ

      "นี่ ทำใจดีดีไว้นะ"ฉันพยุงตัวเขาขึ้นแล้วเหลือบมองเห็นเลือดไหลออกเยอะมาก"นาย...บาดเจ็บนิ"

       "เจ้าอย่ามายุ่ง..."เขาผละฉันออกจากตัวแล้วปิดแผลตัวเอง

  นี่....คนอุสาห์ช่วยไม่มีขอบคุณสักคำแล้ว'อย่ามายุ่ง'นี่ทำไมฟ่ะ แผลก็เยอะขนาดนี้เดินคงไม่ไหวหรอก"นี่ นายอย่าฝืนดีกว่า เดียว-----"

       "ข้าบอกว่าอย่ามายุ่ง ก็อย่ามายุ่งสิ...อึก" เขายืนเซไปเซมาแล้วล้มมาทางฉัน

    "! นี่!? ไหวรึเปล่า ทำใจดีดีไว้!"ฉันรีบรับพยุงตัวเขา. 

  ดูเหมือนจะหมดสติ ทำไงดี ที่นี่ไม่มีใครอยู่เลยแผลเยอะขนาดนี้ช่วยไม่ได้

 ฉันพยุงแล้วพยายามไว้ข้างหลัง(พูดง่ายๆก็ขี่หลัง)ถึงจะตัวใหญ่ก็เถอะ 

"ลองเดินไปทางนั้นดีกว่า" เดินไปทางที่อีโต้(?)วิ่งมา

::เอมิ::

  ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่ๆพระเจ้านั่นก็ส่งฉันในยุคของวองโกเล่รุ่นแรก แล้วฉันมาเจอเกิดเรื่องกระทันหันแบบนี้รับไม่ได้เฟ้ยย!! พอมาปุ๊ปเกิดเรื่องปั๊ป นี่ฉันนำความโชคร้ายรึไงกัน! ไอ้พระเจ้า! คิดจะทำอะไรกันแน่บอกแค่ว่าที่นี่ ภูเขา(?) ภูเขาฟูจิรึไง! แล้วมาบ๊ายบายหนีซะงั้น บ๊ายบายบ้าน_่อ แ_่ นายเหรอออ!!! (ขอภัยที่นางเอกพูดหยาบ)

 

    "โอยยยย ไม่มีบ้านสักหลังเลยรึไง"ฉันบ่นพึมพัมคนเดียวโดยไม่สนว่าเจ้าอีโต้สลบหรือแอบตื่นฟังอยู่ "ฝนก็ตกอีกยังกับอยู่ในป่าเลย" 

  นี่เราหลงรึเปล่าเนี่ยแต่ถ้าไม่รีบเขาอาจตายก็ได้

 "โอ๊ะ นั่นถนนนี่"พอฉันเห็นถนนมีแสงไฟเยอะอยู่ฉันจึงรีบวิ่งไปทางนั้น 

      คนเยอะซะด้วย......เดียวนะ...นั่นมาเฟียนิ!! =[]= งานเข้า! พวกที่ตามล่าเขารึเปล่าเนี่ย 

   "หาเจอรึเปล่า"ชายร่างสูงผมแดงได้ถามลูกน้องกำลังตามหาหัวหน้าหรือบอสอันสูงส่ง(?)

   "ยังไม่เจอครับ!"

   "โธ่เว้ยย หายไปไหนของเขาเนี่ย โดนลอบยิงแท้วิ้งหางจุดตูดเลยเหรอ!? หาต่อไป"ผมแดงหงุดหงิดแล้วสั่งลูกน้องให้หาต่อไป

    "ครับ!!" ลูกน้องก็รีบหาอย่างเอาเป็นเอาตาย

ด้านเอมิ

   ผมแดงงั้นเหรอ? รู้สึกว่าจะชื่อจีสินะ มือขวาของบอสวองโกเล่รุ่นแรก อยากรู้จริงๆว่าไอ้ที่สักนั้นมันคืออะไรมีไว้เพื่อความหล่อหรืออะไร -- 

สักพักเหลือบมองเขาที่ยังหมดสติอยู่

  "ทำแผลให้เขาก่อนดีกว่า ว่าแต่...ทำแผลยังดีเนี่ย! ไม่มีกล่องพยาบาล พวกสมุนไพรฉันก็ไม่รู้จักด้วยสิ! ทำไงดี พลังเหรอ"

ฉันกำลังนึกที่พระเจ้าพูดไว้ว่า'ข้าจะมอบพลังที่เจ้า เพียงเจ้าต้องการอะไรพลังนั้นจะเป็นจริง'

"จะลองดู"ฉันกุมมือของอีโต้(?)แล้วหลับตาลง จากนั้นแผลของอีโต้(?)เริ่มจางลงเลือดก็หยุดไหลแล้ว"เอาล่ะเรียบร้อยเดียวฉันพานายไปหาเพื่อนนะ" ฉันพยุงตัวเขาแล้วพาเขาไปที่พวกจีอยู่

 ด้านจี

  "ให้ตายสิ!"จีหงุดหงิดเดินวงไปวงมา

  "ใจเย็นสิขอรับ"ชายหนุ่มผู้ที่ใจเย็นระงับความหงุดหงิดของจี

  "จะใจเย็นได้ไง! พวกนั้นคงหัวเราะเยาะกันหึ! พวกนั่นเล่นสกปรก ไม่ยอมปล่อยแน่"

  "นี่ นี่ หาเจอรึยังหิวข้าวแล้ว"ชายหนุ่มผมเขียวเดินมาด้วยความหิว

"แรมโพ มาช่วยข้าหาเลยนะตั้งแต่มานี่เอาแต่กินแล้วก็นอนอยู่นั้นแหละ"

"ก็มันน่าเบื่อนี่นาา~"

"ช่วยกันหาเถอะขอรับ"เดินทางฝั่งตะวันออก

"รู้แล้วน่าอุเก็ทสึ"เดินไปอีกทางฝั่งตะวันตก

"ฝากด้วยนะทั้งสองคน-----อ่ะ ใครน่ะ!?"

"......." หนีหลังหินใหญ่ๆ

"หยุดนะ!?"วิ่งตาม แล้วเห็นคนนั่งพิงหลังหินใหญ่"จีอ๊อตโต้!? ทำใจดีดีไว้จีอ๊อตโต้!"เขม่าของอีกฝ่าย

ด้านเอมิ

      "เฮ้ออ.....ต้องให้ฉันสะกิดสินะถึงจะมา" นั่งบนต้นไม้อย่างสบาย

          จะตามไปดีไหมนะ ตอนนี้ก็ไม่มีที่ิยู่แล้วสิจริงด้วยพลังที่ไอ้พระเจ้าเฮ็งซวยให้มาไง ถ้างั้นไปที่อื่นดีกว่าถ้าที่นี่มีหวังแห่มาดูแน่ ขอให้โชคดีนะวองโกเล่รุ่นแรก.......  

ฉันก็เดินออกจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถึงแม้พวกลูกน้องนั้นหรือใครจะมาเห็นฉันก็ตามเพราะฉันไม่ชอบให้ความวุ่นวายหรอกอย่างสุมหัวกัน หึ

--------------------------------------------------

ช่วงท้าย 'สุมหัว' ทำไมมันคุ้นๆเนี่ย เอ๋~~เหมือนใครหว๋าาาา

*อีโต้ = พรีโม่*

ปล. ตัวละครบางตัวจะไม่เหมือนในอนิเมะนะเพราะไรต์ไม่ค่อยตัวละครอื่นเลย TT  

 1 รอมเม้น = 1 กำลังใจ