[Fic Reborn] Love of destiny

ลำดับตอนที่ #12 : แค่คนรู้จัก 100%

"เรียว"

ฉันชะงักเพราะหนุ่มรูปงามไม่ได้เป็นแต่อย่างใดแต่เป็นเขา

"หืม? เรียวคือใครเหรอครับ?" หนุ่มหน้าตาเหมือนเรียวถามฉัน

"ป เปล่าค่ะ แค่หน้าเหมือนคนรู้จักค่ะ"

"เอ๋ งั้นเหรอ ถ้างั้นขอแนะนำนะผมชื่อเอซนะครับ"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณเอซ"

เอซเหรอ....ไม่นะ! เอซ! ทำไมนายต้องตายด้วย! ไอ้พวกทหารเรือ อาคาอินุ ฉันจะฆ่า!..ไม่สิขอบคุณเลยที่ให้เอซมาเกิดและได้เห็นกับตาฉัน ช่างมีความสุขเหลือเกิน-----คนละเรื่องละนั่นมันวันพีชแต่นี้รีบอร์นนะ =_=
ทำไงล่ะก็เราเป็นคลั่งนิน่าาา และเป็นผัวของฉันด้วยโฮะๆๆๆ

สายตาของอลาวดี้เริ่มมองพวกฉันอย่างอารมณ์เสีย และเดินออกไป

"เป็นอะไรของเขานะ?" เรียวได้สงสัยเขาว่าฉันทำอะไรผิดเหรอ? ใบหน้าใสซื่อ น่ารัก น่าเอ็นดู

"เดียวฉันไปดูเขาก็ได้ค่ะ ขอตัวนะคะ" เดินออกไปและไม่หันมองอีกฝ่าย

"....." มองแผ่นหลังอีกฝ่ายหลังจากประตูปิดลงเขายืนดูและใบหน้าของเขาเศร้าหมอง

"ทำไมไม่ดีใจล่ะ?"

"....."

"อุสาห์ได้เจอแฟนนายทั้งที" ร่างเงาจากมุมมืดมาพร้อมกับสายหมอกรูปร่างมีปีกเหมือนเทวดาที่ได้ตกลงจากสวรรค์สีผิวขาวนวลและชุดแตกต่างจากโลกนี้มาก เป็นผู้ชายที่มาพร้อมกับพลังชั่วร้าย

"ไม่เกี่ยวกับแก ไซหัวไปซะ"

"จะไม่เกี่ยวได้ไง....." สัมผัสข้างหูอีกฝ่าย
"นายขอพรให้ได้เจอเธออีกครั้งนี่ แลกกับร่างกายนายให้ฉัน" เสียงแผ่วเบาๆข้างหูเขาทำให้อีกฝ่ายเริ่มหวั้นไหว

เรียวจึงผลักใส่อีกฝ่ายแต่ไม่ได้ผลเพราะมันเป็นเงาอีกร่างนึง

"ถ้านายยังจะขัดขืน...รู้ใช่มั้ยว่าจะโดนอะไร" ฉีกยิ้มแล้วมือเขาได้ลูบใบหน้าอีกฝ่ายลูบแก้ม หู และค่อยๆหายไป

"โถ่ เว้ย!" มือทั้งสองปัดล้างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้หายไป และทบทวนความคิดว่าจะเอายังไงต่อ และเขาก็ออกไป

เอมิ::

ไง ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีมั้ย ตอนนี้ฉันกำลังหาอลาวดี้อยู่ ไปไหนของเขาก็ไม่รู้ฉันเห็นเดินเข้าในป่า ฉันจึงเดินตามไปดู สงสัยมั้ยทำไมเขาถึงอารมณ์ เป็นเพราะพวกฉันสุมหัวเหรอ? ก็ไม่ได้ทำผิดแค่คุยเฉยๆ ฟรือเป็นเพราะ...หึงนะ...ไม่มั้ง ตอนนี้ก็ใกล้เย็นแล้วด้วยงานก็ใกล้เริ่มทุกคนในแฟมิลี่ก็ทยอยกันมาแล้ว ไปไหนของเขาฟ่ะ!!

"อ๊ะ" ตอนนี้ฉันเห็นเขานั้น เขานอนอยู่บนพื้นหญ้า พร้อมกับเสียงนกอันไพเราะชวนนอนสายลมพัดผ่านเบาๆ รู้สึกสบายจังนี่สินะป่าธรรมชาติ ช่างดีจริงๆ

"ยืนดูอะไรของคุณ"

"เอ๊ะ!? ข ชอโทษค่ะที่ทำให้ตื่น"

ตกใจหมดเลยนี่ไม่ได้หลับเหรอ

"อืม..แล้วคุณมาทำไม"

นี่อารมณ์เสียเพราะเราใช่มั้ยเนี่ย ==

"ถ้าฉันทำให้นายอารมณ์เสียขอโทษนะคะ"

"......" เขาเงียบสักพักลุกขึ้นมาหาฉันแล้ว...

พรึบ

"??!??"

เขาได้กอดฉันอย่างเบาๆ เส้นผมของเขาโดนแก้มฉัน เส้นผมเขาทำให้ฉันจั๊กจี้หน่อยๆ ฉันได้สัมผัสในตัวเขา รู้สึกอบอุ่นยังบอกไม่ถูกเลย....

"อ่อนหัด"

"หา?"

"บอกว่า'อ่อนหัด'ไง"

เดียว เดียวๆๆๆๆๆ นี่แกล้งฉันเหรอ ทั้งหมดมันคือการแสดงงั้นเหรอ? นี่ฉันหลงกลหรอกเหรอเนี่ยย!!

"นี่ นายแกล้งฉันเหรอ"

"ไม่รู้สิ" ยิ้มและหัวเราะในลำคอ

"นายนี่มัน.." ไม่รู้จะด่ายังไง

เขาก็คลายออกแล้วเดินไป

"จัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วผมขอตัวล่ะยัยอ่อนหัด"

คำก็อ่อนหัด2คำก็อ่อนหัด อยากกระโดดถีบให้ปลิวกระดูกไขสันหลังหักเล๊ยยยเดินกลับดีกว่า เย็นมากขนาดนี้บอสจะว่าแน่ๆ ==

ณ ปราสาท

19:33 PM.

ฉันเปิดประตูค่อยๆแง้มออก ตอนนี้ฉันกลับมาจนดึกส่วนงานก็เริ่มแล้ว ตอนนี้คงเหลือฉันคนเดียวแล้วมั้ง

"มาช้านะ"

โอ้ shit!! หมอนั่นยังอยู่นี่หว่าา เอาไงดี เอาไงดี เอาไงดี

"หายไปไหนมาผมรอคุณตั้งนาน ต้องทำโทษซะหน่อยนะครับ" ยิ้มและไม่รอช้าเขาก็จับมือฉันไปห้องแต่งตัว ให้พวกเมดรับใช้จัดการเรื่องชุดแต่งหน้า

ยังไม่ทันตั้งตัวเลย อยู่มาจับฉันมาแต่งตัวแบบนี้อะไรกันเนี่ย == อยากจะบ้าตาย

แล้วพวกเมดก็มาแต่งตัวแต่งหน้าเครื่องประดับมุ้งมิ้งให้ฉัน 'ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาบาร์บี้นะเฟ้ย!'

----------------------------------------ต่อ
หลังจากที่โดนพวกเมดคนใช้จัดชุดให้ฉัน แล้วให้ดูว่าชุดแบบนี้โอเคมั้ย อืม จากที่ดูแล้วก็โอเคนะ มันคล่องตัวดีมีกางเกงด้วย ความจริงมีชุดอื่นที่ชอบอีกนั้นแหละ แต่ตามที่ท่านผู้ชมเลือกน่ะนะ หลังจากพวกเมดออกไป บอสผู้สูงส่ง(?)ได้เดินเข้ามา

"เป็นไงบ้าง ชุดนี้โอเครึเปล่า"

"ก็โอเค"

"แม้จะไม่สวยแต่เท่อีกแบบนะ^^" พูดเสร็จยิ้ม

นี่ชมหรือด่าฟ่ะ ==*

"ไปกันได้แล้ว เราไปสายมากแล้ว" เดินออกไปก่อนแล้วจีอ๊อตโต้ตามหลัง

ณ งานเต้นรำ 20:58 PM.

มีผู้คนมากมายมางานและเต้นรำ เสียงคนคุยดังไม่ค่อยมาก ฉันรู้สึกสนุกนิดๆ แต่ว่านะ ทำไมมีแต่ผู้ใหญ่เนี่ย รู้สึกอายนิดๆ แต่ไม่เป็นมีพวกอีโต้(?)อยู่ ค่อยๆเปราะนึง ทุกคนต่างก็แยกย้ายไปทำอย่างอื่น เดม่อนกับอลาวดี้หายไปตั้งแต่เข้ามาแล้ว แรมโพก็ไปกินของหวานที่จัดงาน ไปไวแท้~ อุเก็ทสึกับอีกคนอาาา ชื่ออะไรนะธาตุอรุณน่ะลืมไปซะสนิท เจ้าไรต์เตอร์ลืมเช่นกัน แต่ช่างมันพวกเค้าก็ไปช่วยดูความปลอดภัย ส่วนเจ้าอีโต้(?) ไปเป็นพิธีกรงานศพของตัวเอง----ไม่ใช่ๆ ไปคุยกับธุรกิจของมัน ส่วนฉันน่ะเหรอ...ยืนอยู่ห่างๆกับหมอนั้น ฉันไม่ชอบคนเยอะแยะน่ะนะ แค่มองก็พอแล้ว แต่ที่น่าปวดหัวคือ....

"นี่ ทำไมยืนอยู่ตรงนี้ห๊ะยัยผมชมพู" หนุ่มผมแดงใบหน้ามีรอยศัก(?) มือขวาของบอสได้ถามฉัน

"ฉันไม่ชอบคนเยอะ แค่นั้นพอใจยัง"

"ไม่ได้ เป็นเลขาต้องคอยอยู่ข้างๆบอสสิ"

"แล้วนายล่ะเป็นมือขวาต้องคอยอยู่ข้างบอสไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่อยู่ข้างๆมันล่ะ? แล้วอีกอย่างเลขาน่ะ ไม่จำเป็นต้องคอยอยู่ข้างๆก็ได้นิ"

"นี่เธอกล้าเถียงฉันเหรอยัยผมชมพู"

"ก็ใช่มีปัญหางั้นเหรอไอ้ผมแดงหน้ายัก(?)"

และแล้วสงครามก็เกิดขึ้น ผู้เห็นเหตุการณ์ก่อนคือ อุเก็ทสึ ได้ห้ามฉันกับจีไว้เพื่อไม่ให้รบกวนคนอื่น ฉันกับจีก็หยุดสักพัก..

"พวกท่านร่าเริงกันนะขอรับ"

"ร่าเริงอะไรล่ะอุเก็ทสึ" ==*

"ท่านทั้ง2นี่เป็นคู่กัดตลอดนะ ระวังจะเป็นคู่รักกันนะขอรับ"

" =[]= "
ฉันกับจีถึงกับอึ้งคำพูดของเขา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคำพูดนั้นจะออกจากปากเขา แต่ฉันว่าไม่นะ แค่เห็นขี้หน้ามันก็หมั่นไส้ละ =3=

จีอ๊อตโต้ ::

คืนนี้เป็นคืนที่แสนวุ่นวายสำหรับผมเลย ผมอยากออกไปข้างมากเลย TT ออกไปหาสาวๆดีกว่าทั้งสวยหน้าอกใหญ่ -,,-

"สวัสดียามดึกครับท่านพรีโม่"

"สวัสดีครับ เอส เรียกฉันว่าจีอ๊อตโต้ก็ได้"

"งั้นเหรอครับ ถ้างั้นผมขอเรียกว่าลุงนะครับ"

ลุง งั้นเหรอ!? นี่ผมแก่ขนาดนั้นเลย ผมแค่อายุเกือบ 30 นะ หรือแกล้งผมเนี่ย

"งานนี้คนเยอะจังเลยนะครับ"

"อ่า นั้นสิ"

"ว่าแต่เลขาของคุณลุงล่ะครับ"

ลุงอีกแล้วหมอนี่กวนใช่มั้ย ==* จะว่าไปแล้วเอมิอยู่ไหนเนี่ย

เอมิ ::

ตอนนี้ฉันอยู่ชั้นล่างของงาน ข้างล่างมันน้อยดีแล้วไม่เห็นพวกเจ้าหัวแดงแล้ว เฮ้อออ สบายจังเลย
ขณะที่ฉันกำลังสุขใจอยู่นั้นก็ได้เห็นเงาลึกลับใช้กล้องส่องทางไกลส่องที่ชั้น 2 ของในงาน ฉันสงสัยจึงแอบย่องไปดู
ตอนนี้ฉันอยู่ใกล้จากหลังพุ่มไม้ของเงาแล้วดูเหมือนมันจะติดต่อใครด้วย

"ตอนนี้พร้อมแล้วครับนาย"

นาย? ดูท่าจะมันเป็นลูกน้องสินะ แล้วมันจะทำอะไร

"ไม่ต้องห่วง ผมไม่ทำพลาดหรอกครับ ผมจะให้งานนี้เป็นสุสานของพวกวองโกเล่แน่นอน"

"ว่าไงนะ!!!"

---------------------------------
1 คอมเม้น = 1 กำลังใจ
เอาแล้วๆ นางเอก มีคนจะโดนฆ่าจะทำไงเนี่ยโทรตำรวจดีไหม

ขอโทดที่หายไปนาน เด้ออออ ถถถถ
ตอนนี้ไรต์เป็นร้อนในโครตแสบเลยยยย TTไว้พบกันตอนหน้า ซียูอะเกนเจอปืนคร้าบบบ