ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ปราสาท
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ถ้างั้น" พูดจบพระเจ้าก็เอาหน้าผากตัวเองชนกับหน้าผากฉัน ฉันได้สัมผัสของอีกฝ่ายรู้สึกอุ่นจัง เหมือนกับพ่อแม่กำลังอ้อมกอดเรา....แล้วค่อยๆผละจากกัน "ต่อจากนี้ข้าจะไม่อยู่สักพักเพราะว่าจอมมารอาจรู้ตำแหน่งพวกข้าได้ ขอให้เจ้าโชคดีการทำภารกิจนี้" เอ่ยจบพระเจ้าก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ไม่นึกเลยว่าพระเจ้าจะอ่อนโยนขนาดนี้ ฉันก็ตอบกลับด้วย รอยยิ้ม แล้วเริ่มเดินทางหาปราสาทของวองโกเล่....
------------------------------------
หลังจากที่พระเจ้าจากฉัน ฉันก็เริ่มตามหาปราสาทวองโกเล่ แต่ว่า...นั้นแหละปัญหา...
"อืมมมมมมม" ฉันเดินไปตามหาปราสาทแล้วพอมองไปรอบๆมีแต่ป่าเต็มไปหมด
"ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย!" ฉันตะโกนด้วยความหงุดหงิดความจริงฉันไม่เคยหงุดหงิดนะ ปกติถ้าหลงทางจะเดินเรื่อยๆ สงสัยไม่ได้นอนมา 2 คืน เลยอาการมันเป็นแบบนี้สินะ
"แล้วเจ้าพระเจ้านั่นไม่บอกด้วยนะว่าปราสาทอยู่ที่ไหน" ฉันเดินไปพึมพัมไป
"โอะ..นั่นมัน" ฉันเห็นปราสาทหลังนึงใหญ่มากเหมือนคฤหาตส์เลยแล้วถ้าให้เดาต้องเป็นปราสาทของวองโกเล่แน่ๆ ฉันจึงแอบย่องเงียบๆ
:ด้านในปราสาท:
ห้องทำงานของจีอ๊อตโต้
หนุ่มผมทองตาคมเรียวใบหน้าอันหล่อเหลา
ได้มีขอบตาดำผมเขายุ่งเหยิงหมดสีหน้าเหมือนไม่ได้นอน 2 วัน กลายเป็นหมีแพนด้าซะแล้ว
"เฮ้อ..เสร็จสักที" ถอนหายใจ วางปากกาแล้วยืดแขนออกบิดขี้เกียจ
"ต่อไปก็เตรียมงานเต้นรำพรุ่งนี้" เอ่ยจบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องของตัวเองไป
จู่ๆก็มีมือยื่นเปิดหน้าต่างหลังโต๊ะทำงานสายลมอ่อนพัดอย่างสบายตา แล้วมีคนปีนมาในห้องทำงาน หญิงสาวผมชมพูใส่ชุดต่างจากยุคนี้ ซึ่งหญิงสาวนั้นก็คือ...
"นี้น่ะเหรอห้องทำงานของเจ้าอีโต้(?)" ฉันเดินมองรอบๆ ในห้องนี้มีหนังสือเอกสารเต็มไปหมด
งานเยอะนะเนี่ยกองเอกสารเต็มโต๊ะเลย การเป็นบอสก็เหนื่อยใช่เล่น ถ้าเทียบฉันแล้วก็คงต่างลิบลับ ฉันอยู่ที่บ้านตอนปิดเทอมก็เล่นเกม ดูอนิเมะโดยเฉพาะเรื่องรีบอร์น หรือไม่ก็ไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไม่ก็...เรียว...เฮ้ออ มันเปลี่ยนไปแล้ว มันคืออดีต ยังไงเราก็ต่างคนละโลก ผู้หญิงต้องสตรองเข้าไว้ สู้ๆ
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินมา ทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย ฉันจึงหาที่แอบก่อน....
ปึง
เสียงประตูเปิดขึ้น คนที่เดินเข้ามาไม่มีใครนอกจากชายหนุ่มผู้เป็นบอสนั่นเองได้มองรอบๆเหมือนมีใครแอบเข้ามาในห้องของเขา แล้วเขาก็เดินไปที่ประตูหน้าต่างเปิดอยู่และเขารู้เลยว่ามีใครแอบเข้าในห้อง
"รู้ว่าเจ้าอยู่นี่ออกมาซะ" จีอ๊อตโต้พูดมองมองรอบๆห้อง
"....." ฉันเงียบๆไว้แอบซ่อนในม่านหน้าต่องที่เปิดทิ้งไว้
'โทษทีนะแต่ฉันไม่ออกหรอก นายรู้เหรอว่าฉันอยู่ตรงไหนน่ะ ยังไงก็ออกจากตรงนี้แล้ววางแผนใหม่ดีกว่า' ฉันจึงค่อยๆปีนหน้าต่างเพื่อกระโดดลง ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกจะบอกให้ แต่ทว่า....
ฟิ๊วววววว~~
สายลมได้พัดผ่านเข้ามาในห้องประตูม่านหน้าต่างก็ปลิวตามและได้เห็นหน้ากันพอดีจีอ๊อตโต้ได้มองที่หน้าต่างแล้วพลางมองฉันที่กำลังจะปีนออกหน้าต่าง
'ซ ซวยแล้วสิ ทำไงดีถูกเจอแล้ว ==;' ถูกเจอแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ถ้างั้น...
"อ๊ะ!?" ฉันกำลังจะโดดออกแต่เหยียบพลาดดันลื่น(?) ตัวฉันกำลังจะตกลงไป..เหมือนคนกระโดดตึกตายเลย นี่เราต้องตายที่รับภารกิจแบบนี้เหรอ...
ทันใดนั้น
หมับ
"!?" ตัวฉันกำลังจะตกลงไปนั้นได้ถูกแขนของจีอ๊อตโต้จับไว้
"ทำบ้าอะไรของเธอ" จีอ๊อตโต้เอ่ยจบดึงตัวฉันขึ้น
"น นึกว่าจะตายแบบจริงๆซะแล้ว" ฉันได้นั่งแบบใจหายคิดว่าจะตายแบบอนาถ
"ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะ" ฉันก้มหัวขอบคุณเขาแล้วยืนขึ้น
"แล้วเธอมาทำอะไรที่ห้องของข้า" จีอ๊อตโต้ถามแบบตรงประเด็นโครตๆจนฉันสะดุ้งนิดๆ
"อ้อ พอดีเดินเล่นชมวิวน่ะ แล้วพอไม่มีอะไรทำแล้วมันเบื่อเลยหาอะไรสนุกๆ(เหรออออ---//โดนลูกเตะของนาง)
"นี่เธอจะมาขโมยของงั้นเหรอ?" จีอ๊อตโต้ถามแล้วมองหน้าฉันดวงตาเขามันทะลุดวงตาฉัน....ทำไมกันนะ เดียวมันใช่เวลามั้ย=_=
"ฉันไม่มาขโมยและฉันไม่ใช่โจรด้วยจะบอกให้" ฉันตอบแบบมุ่งมั่นใจ
"งั้นเหรอ"
"อ่าฮะ"
"แล้วเธอมาทำอะไรที่บ้านของพวกข้าเหรอ"
ถามอยู่ได้ เจ้าบ้านี่ ==* มาทำภารกิจยังไงเล่าแต่หมอนี่ไม่รู้นี่หว่าถ้างั้น
"จะมาขอสมัครเป็นแม่บ้านค่ะ ^^"
ดันพูดแบบนี้จนได้
"...." จีอ๊อตโต้ไม่พูดอะไรดูแล้วน่าจะคิดอยู่ว่ามาสมัครเป็นแม่บ้านแล้วแอบปีนเข้าก็แปลกอยู่ดี
"ได้"
เชื่อจริงดิ!!
"แต่ว่า"
"??"
"เธอจะต้องเป็นเลขาให้ผมคอยอยู่ข้างๆข้า เธอไม่ต้องเป็นแม่บ้านหรอก"
...สถานการณ์พลิกแฮะ แต่...ทำไมฉันต้องเป็นเลขาหมอนี่ด้วยเนี่ย หรือว่าหมอนั่นจะรู้ภารกิจเรา อาจใช่เพราะลางสังหรณ์ของเขาโครตแม่นยังกับหมอดูหมอเดาเลย
"ได้ค่ะ"
"ว่าแต่เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ?"
"เอมิค่ะ"
"ข้าชื่อพรีโม่หรือเรียกจีอ๊อตโต้ก็ได้" จีอ๊อตโต้แนะนำตัวแล้วคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนทั้งดวงตา รอยยิ้ม ช่างอ่อนโยนเหลือเกินแต่แอบหมั่นไส้เขาอยู่ละอยากหยิกแก้มหมอนั่นแฮะ
"ขอฝากตัวด้วยนะคะ" ฉันก้มเคารพอย่างดี
เราแค่คุ้มครองหมอนั่นไม่มีอะไรมากหรอก
"เช่นกัน ถ้างั้นงานก็เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ ข้ามีเรื่องจะให้เจ้าช่วยหน่อย"
"ค่ะ แล้วจะให้ฉันหาที่พักตรงไหนเหรอคะ?"
รู้สึกว่าการนอนพื้นนี่เริ่มแล้วสิ ตั้งแต่นอนบนพื้นหญ้า พื้นไม้
"ที่นี่ก็มีห้องเต็มแล้ว...งั้นนอนที่ห้องของข้าไหมล่ะ? ^^" จีอ๊อตโต้มองฉันแล้วยิ้มออกมาเหมือนหมอนั้นมีแผนบางอย่างเลย
----------------------------------------
1 คอมเม้น = 1 กำลังใจ
เอาล่ะค่ะมีคำถาม ตามที่ท่านจีอ๊อตโต้ถามว่านางจะไปอยู่ห้องไหม? แล้วนางจะตอบว่าอะไร?
1. ไปค่ะ /ไปสิ! จะได้กินตับ
2. ไม่ไปค่ะ / ไม่ไปเฟ้ย! ไอ้โรคจิต ผู้หญิงต้องรักงวลสงวลตัวยังไงก็ไม่ไป ==*
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า see you agian เจอปืนเด้อออ~~
"ถ้างั้น" พูดจบพระเจ้าก็เอาหน้าผากตัวเองชนกับหน้าผากฉัน ฉันได้สัมผัสของอีกฝ่ายรู้สึกอุ่นจัง เหมือนกับพ่อแม่กำลังอ้อมกอดเรา....แล้วค่อยๆผละจากกัน "ต่อจากนี้ข้าจะไม่อยู่สักพักเพราะว่าจอมมารอาจรู้ตำแหน่งพวกข้าได้ ขอให้เจ้าโชคดีการทำภารกิจนี้" เอ่ยจบพระเจ้าก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ไม่นึกเลยว่าพระเจ้าจะอ่อนโยนขนาดนี้ ฉันก็ตอบกลับด้วย รอยยิ้ม แล้วเริ่มเดินทางหาปราสาทของวองโกเล่....
------------------------------------
หลังจากที่พระเจ้าจากฉัน ฉันก็เริ่มตามหาปราสาทวองโกเล่ แต่ว่า...นั้นแหละปัญหา...
"อืมมมมมมม" ฉันเดินไปตามหาปราสาทแล้วพอมองไปรอบๆมีแต่ป่าเต็มไปหมด
"ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย!" ฉันตะโกนด้วยความหงุดหงิดความจริงฉันไม่เคยหงุดหงิดนะ ปกติถ้าหลงทางจะเดินเรื่อยๆ สงสัยไม่ได้นอนมา 2 คืน เลยอาการมันเป็นแบบนี้สินะ
"แล้วเจ้าพระเจ้านั่นไม่บอกด้วยนะว่าปราสาทอยู่ที่ไหน" ฉันเดินไปพึมพัมไป
"โอะ..นั่นมัน" ฉันเห็นปราสาทหลังนึงใหญ่มากเหมือนคฤหาตส์เลยแล้วถ้าให้เดาต้องเป็นปราสาทของวองโกเล่แน่ๆ ฉันจึงแอบย่องเงียบๆ
:ด้านในปราสาท:
ห้องทำงานของจีอ๊อตโต้
หนุ่มผมทองตาคมเรียวใบหน้าอันหล่อเหลา
ได้มีขอบตาดำผมเขายุ่งเหยิงหมดสีหน้าเหมือนไม่ได้นอน 2 วัน กลายเป็นหมีแพนด้าซะแล้ว
"เฮ้อ..เสร็จสักที" ถอนหายใจ วางปากกาแล้วยืดแขนออกบิดขี้เกียจ
"ต่อไปก็เตรียมงานเต้นรำพรุ่งนี้" เอ่ยจบลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องของตัวเองไป
จู่ๆก็มีมือยื่นเปิดหน้าต่างหลังโต๊ะทำงานสายลมอ่อนพัดอย่างสบายตา แล้วมีคนปีนมาในห้องทำงาน หญิงสาวผมชมพูใส่ชุดต่างจากยุคนี้ ซึ่งหญิงสาวนั้นก็คือ...
"นี้น่ะเหรอห้องทำงานของเจ้าอีโต้(?)" ฉันเดินมองรอบๆ ในห้องนี้มีหนังสือเอกสารเต็มไปหมด
งานเยอะนะเนี่ยกองเอกสารเต็มโต๊ะเลย การเป็นบอสก็เหนื่อยใช่เล่น ถ้าเทียบฉันแล้วก็คงต่างลิบลับ ฉันอยู่ที่บ้านตอนปิดเทอมก็เล่นเกม ดูอนิเมะโดยเฉพาะเรื่องรีบอร์น หรือไม่ก็ไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไม่ก็...เรียว...เฮ้ออ มันเปลี่ยนไปแล้ว มันคืออดีต ยังไงเราก็ต่างคนละโลก ผู้หญิงต้องสตรองเข้าไว้ สู้ๆ
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินมา ทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย ฉันจึงหาที่แอบก่อน....
ปึง
เสียงประตูเปิดขึ้น คนที่เดินเข้ามาไม่มีใครนอกจากชายหนุ่มผู้เป็นบอสนั่นเองได้มองรอบๆเหมือนมีใครแอบเข้ามาในห้องของเขา แล้วเขาก็เดินไปที่ประตูหน้าต่างเปิดอยู่และเขารู้เลยว่ามีใครแอบเข้าในห้อง
"รู้ว่าเจ้าอยู่นี่ออกมาซะ" จีอ๊อตโต้พูดมองมองรอบๆห้อง
"....." ฉันเงียบๆไว้แอบซ่อนในม่านหน้าต่องที่เปิดทิ้งไว้
'โทษทีนะแต่ฉันไม่ออกหรอก นายรู้เหรอว่าฉันอยู่ตรงไหนน่ะ ยังไงก็ออกจากตรงนี้แล้ววางแผนใหม่ดีกว่า' ฉันจึงค่อยๆปีนหน้าต่างเพื่อกระโดดลง ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกจะบอกให้ แต่ทว่า....
ฟิ๊วววววว~~
สายลมได้พัดผ่านเข้ามาในห้องประตูม่านหน้าต่างก็ปลิวตามและได้เห็นหน้ากันพอดีจีอ๊อตโต้ได้มองที่หน้าต่างแล้วพลางมองฉันที่กำลังจะปีนออกหน้าต่าง
'ซ ซวยแล้วสิ ทำไงดีถูกเจอแล้ว ==;' ถูกเจอแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ถ้างั้น...
"อ๊ะ!?" ฉันกำลังจะโดดออกแต่เหยียบพลาดดันลื่น(?) ตัวฉันกำลังจะตกลงไป..เหมือนคนกระโดดตึกตายเลย นี่เราต้องตายที่รับภารกิจแบบนี้เหรอ...
ทันใดนั้น
หมับ
"!?" ตัวฉันกำลังจะตกลงไปนั้นได้ถูกแขนของจีอ๊อตโต้จับไว้
"ทำบ้าอะไรของเธอ" จีอ๊อตโต้เอ่ยจบดึงตัวฉันขึ้น
"น นึกว่าจะตายแบบจริงๆซะแล้ว" ฉันได้นั่งแบบใจหายคิดว่าจะตายแบบอนาถ
"ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะคะ" ฉันก้มหัวขอบคุณเขาแล้วยืนขึ้น
"แล้วเธอมาทำอะไรที่ห้องของข้า" จีอ๊อตโต้ถามแบบตรงประเด็นโครตๆจนฉันสะดุ้งนิดๆ
"อ้อ พอดีเดินเล่นชมวิวน่ะ แล้วพอไม่มีอะไรทำแล้วมันเบื่อเลยหาอะไรสนุกๆ(เหรออออ---//โดนลูกเตะของนาง)
"นี่เธอจะมาขโมยของงั้นเหรอ?" จีอ๊อตโต้ถามแล้วมองหน้าฉันดวงตาเขามันทะลุดวงตาฉัน....ทำไมกันนะ เดียวมันใช่เวลามั้ย=_=
"ฉันไม่มาขโมยและฉันไม่ใช่โจรด้วยจะบอกให้" ฉันตอบแบบมุ่งมั่นใจ
"งั้นเหรอ"
"อ่าฮะ"
"แล้วเธอมาทำอะไรที่บ้านของพวกข้าเหรอ"
ถามอยู่ได้ เจ้าบ้านี่ ==* มาทำภารกิจยังไงเล่าแต่หมอนี่ไม่รู้นี่หว่าถ้างั้น
"จะมาขอสมัครเป็นแม่บ้านค่ะ ^^"
ดันพูดแบบนี้จนได้
"...." จีอ๊อตโต้ไม่พูดอะไรดูแล้วน่าจะคิดอยู่ว่ามาสมัครเป็นแม่บ้านแล้วแอบปีนเข้าก็แปลกอยู่ดี
"ได้"
เชื่อจริงดิ!!
"แต่ว่า"
"??"
"เธอจะต้องเป็นเลขาให้ผมคอยอยู่ข้างๆข้า เธอไม่ต้องเป็นแม่บ้านหรอก"
...สถานการณ์พลิกแฮะ แต่...ทำไมฉันต้องเป็นเลขาหมอนี่ด้วยเนี่ย หรือว่าหมอนั่นจะรู้ภารกิจเรา อาจใช่เพราะลางสังหรณ์ของเขาโครตแม่นยังกับหมอดูหมอเดาเลย
"ได้ค่ะ"
"ว่าแต่เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ?"
"เอมิค่ะ"
"ข้าชื่อพรีโม่หรือเรียกจีอ๊อตโต้ก็ได้" จีอ๊อตโต้แนะนำตัวแล้วคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนทั้งดวงตา รอยยิ้ม ช่างอ่อนโยนเหลือเกินแต่แอบหมั่นไส้เขาอยู่ละอยากหยิกแก้มหมอนั่นแฮะ
"ขอฝากตัวด้วยนะคะ" ฉันก้มเคารพอย่างดี
เราแค่คุ้มครองหมอนั่นไม่มีอะไรมากหรอก
"เช่นกัน ถ้างั้นงานก็เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ ข้ามีเรื่องจะให้เจ้าช่วยหน่อย"
"ค่ะ แล้วจะให้ฉันหาที่พักตรงไหนเหรอคะ?"
รู้สึกว่าการนอนพื้นนี่เริ่มแล้วสิ ตั้งแต่นอนบนพื้นหญ้า พื้นไม้
"ที่นี่ก็มีห้องเต็มแล้ว...งั้นนอนที่ห้องของข้าไหมล่ะ? ^^" จีอ๊อตโต้มองฉันแล้วยิ้มออกมาเหมือนหมอนั้นมีแผนบางอย่างเลย
----------------------------------------
1 คอมเม้น = 1 กำลังใจ
เอาล่ะค่ะมีคำถาม ตามที่ท่านจีอ๊อตโต้ถามว่านางจะไปอยู่ห้องไหม? แล้วนางจะตอบว่าอะไร?
1. ไปค่ะ /ไปสิ! จะได้กินตับ
2. ไม่ไปค่ะ / ไม่ไปเฟ้ย! ไอ้โรคจิต ผู้หญิงต้องรักงวลสงวลตัวยังไงก็ไม่ไป ==*
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า see you agian เจอปืนเด้อออ~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น