[Fic Reborn] Love of destiny

ลำดับตอนที่ #6 : หาที่อยู่(?) 100%

หลังจากฉันออกจากพวกมรสุม ฉันก็เดินไปเรื่อยๆจนถึงแม่น้ำ

"ว้าว~~แม่น้ำสวยจัง"
ฉันเห็นแม่น้ำเป็นสายรุ้ง เพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย ปกติพ่อแม่ไม่เคยพาไปเลย เพราะงานยุ่งมาก จริงสิ ที่โลกนั้นพ่อแม่จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย หลังจากที่ฉันตายไปแล้ว

"นั้นสิ~~"
เสียงแบบนี้รู้เลยว่าใคร ==*

"นายมาทำอะไร?" มองไอ้พระเจ้าเฮ็งซวยที่ชอบกวนประสาท

"เย็นชาจังเลยนะ หลังจากรู้จักก็เริ่มเย็นชาเลย ^^" ยิ้มร่า
เห็นหน้านายแล้วอยากเตะนายไปดาวอังคารจริงๆ กวนประสาทอยู่ได้
"แล้วนี่ทำอะไรอยู่ใกล้มืดแล้ว"

"เรื่องของฉัน" ทำเสียงเย็นชา ฉันไม่ค่อยอยากพูดเท่าไรตอนนี้

" แหม่ แหม่~ อุสาห์มาดูลาดลาว พูดจายังงั้นเลยเหรอ "

" ... " มองอย่างไม่สบอารมณ์

" โอเคๆ ไม่พูดแล้วก็ได้ โชคดีละกัน " แล้วก็หายไป จะมาเพื่อ!!

" เฮ้อ..ไปซะที "

จ๋อม

" หืม? ปลาเหรอ " ฉันหันตามเสียงแล้วได้เห็นปลาตัวเบ่อเริ่ม โอ้~เห็นแล้วรู้สึกหิวขึ้นมาเลย " ถ้างั้น สร้างที่นี่คงไม่เสียหายอะไร "

ฉันมองต้นไม้ใหญ่ๆพอดีที่จะสร้างบ้านได้

"ดีล่ะ ฮึบ!" วิ่งไปทางต้นไม้จากนั้น....

"เพกาซัส! หมัดดาวตก! ย๊ากกก!!" ใช้หมัดมือเข้ากับต้นไม้จนพวกต้นไม้ล้มลงมาเป็น 10 ในหมัดเดียว

"เอาล่ะ เหลือต่อบ้านสินะ" 

ฟึบ ฟึบ

"!?" เสียงพุ่มหญ้าใหญ่ๆกำลังย่องมาทางฉัน และมีเสียงคำราม 

กรืดดดด 

" ส ส สิงโตตต!!! =[]= " ฉันเห็นแล้ววิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ไม่หนีก็ตายน่ะสิ  " ช่วยด้วย! Help me! Help me! >[]< " 

จากนั้น....

" แฮก แฮก เหนื่อยชะมัดเลยวุ้ย == " พิงต้นไม้

อะไรกันเนี่ยเจอแต่เรื่องไม่เป็นท่าเลย อยากจะร้องไห้ TT 

"กลางคืนจนได้ เฮ้อ...ช่วยไม่ได้ นอนบนต้นไม้แล้วกัน" 

สุดท้ายก็นอนบนต้นไม้ แต่ก็สบายอีกแบบ....หมอนั่นจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย เริ่มเป็นห่วงแล้วสิ 

ฉันค่อยหลับตาลงช้าๆ ผ่อนคลาย.....

อีกด้าน

ณ ที่ปราสาทแห่งหนึ่ง

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้านั้นได้เดินและค่อยๆเปิดประตู

ปึง! 

" ? " 

"เอกสารนายที่จะต้องส่งพรุ่งนี้" ชายหนุ่มมือขวาของบอสได้ว่าเอกสารดังกล่าวขึ้น

" งั้นฝากด้วยนะจี "

" นายต่างหากที่ต้องทำ --* " พูดอย่างหงุดหงิด "แล้วก็วันมะรือนี้จะมีงานเต้นรำของชิม่อนนะ"

"งั้นเหรอ....เข้าใจแล้วล่ะ" พูดเสร็จก็ทำงานต่อ ในหัวของบอสนั้นได้นึกถึงเรื่องเกิดขึ้นเมื่อคืน 

::จีอ๊อตโต้::

สวัสดี ผมพรีโม่หรือเรียกว่าจีอ๊อตโต้ก็ได้ เป็นบอสของวองโกเล่แฟมิลี่ ผู้เป็นรักษาความสงบสุข และหล่อด้วย (หลงตัวเองงงง---//โดนจุกเยือกแข็ง) เอาไว้ทีหลังกับการแนะนำตัวละกันนะ วันนั้นผมโดนรอบยิงจนบาดเจ็บ ในขณะผมนั่งรถกลับปราสาทกับลูกน้องอยู่ๆมีคนยิงตรงล้อรถ ทำให้เสียหลักการทรงตัวจึงรถคว่ำ โชคดีที่ตัวชูชีพช่วยไว้พวกลูกน้องต่างๆบาดเจ็บไม่มีใครเสียชีวิต ส่วนผมบาดเจ็บไม่ใช่น้อยเลย  แล้วมีเสียงรถมา 2 คัน ผมจึงรู้ว่าพวกมันต้องรอบยิงผมคนเดียวแน่จึงยืนให้พวกนั้นเห็นให้วิ่งตามผมไปที่ป่า หลังจากนั้นก็มีลูกน้องพวกมันตามกันแล้วหยิบปืนมายิงที่ผม โชคดีที่มันยิงพลาด ผมจึงแอบซ่อนพุ้มไม้มืดเข้า แต่ผมรู้ดีว่าพวกมันต้องเจอแน่นอน ในที่สุดพวกมันก็เจอเข้า 'นี่เรา..ต้องตายเหรอเนี่ย' ผมหลับตายอมรับการตายดวงตาเริ่มปิดลงเนื่องจากเสียเลือดค่อนข้างมากแต่ทว่า มีผู้หญิงคนนึงมาช่วยผมไว้ ถึงจะเห็นไม่ชัดก็เถอะ ผู้หญิงคนนั้นก็ช่วยพยุงไว้แต่ว่าผมดันไปปฏิเสธเธอ ความจริงก็อยากขอบคุณที่มาช่วยแต่ไม่อยากให้ใครเห็นในสภาพแบบนี้และแล้วผมก็หมดสติจนได้ จากนั้นวันต่อมาผมก็ตื่นที่ปราสาท ผมอยากเจอผู้หญิงคนนั้น เพราะตอนผมหมดสติผมได้สัมผัสความอบอุ่นจากเธอ อยากเจอเหลือเกิน......

ด้านของอาเคมิ

ในขณะที่ฉันหลับอยู่ฉันได้นึกถึงที่เจ้าอีโต้ได้เจอ ฉันรู้สึกสงสัยว่าทำไมถึงเป็นนั้น ตามอนิเมะนี่โครตเท่เป็นผู้นำเยี่ยมยอด แต่เจอสภาพนี้รู้สึกผิดหวังหน่อยๆแหะ 

"ยังไงก็ไม่ได้เกี่ยวกับเรานี่นา"

"เจ้าแน่ในเหรอ?" 

เสียงนี้อีกแล้วนี่เราติดหูพระเจ้าเฮ็งซวยใช่ไหมเนี่ย

"ข้าได้ยินนะ" พระเจ้าทำหน้าแบบไม่ค่อยสบอารมณ์

"โอ๋?!...โทษทีคิดว่าเป็นผีน่ะ" //แถไปเลื่อย

"แล้วนายมาอะไรอีก" 

"ข้าแค่มีเรื่องจะมาบอกน่ะ"

"คราวนี้คงไม่ชิ้งหนีใช่ไหม ==+ " มุขแบบนี้ไม่มีครั้งที่ 2 หรอก หึหึ

"เธอเจอคนนั้นแล้วใช่ไหมล่ะ" 

"หมายถึงพรีโม่หรอ?" 

"ใช่ เพราะนี่คือภารกิจของเจ้า"

"ว่าไงนะ!" ฉันตกใจรีบลุกพรวดทันที เพราะฉันไม่ชอบทำอะไรที่มันซับซ้อนแล้วภารกิจนี่ แม้ว่าจะน่าสนุกก็เถอะ "ขอไม่ทำได้ไหม? วันนี้เจอแต่เรื่องวุ่นๆเลย" พูดง่ายๆขี้เกียจ =_= ไม่อยากทำอะไร

"จะทำหรือไม่ทำก็แล้วแต่ แต่ข้าไม่รู้ด้วยนะว่าบอสคนนั้นจะเกิดอะไรขึ้น" 

"หมายความว่าไง?" พูดยังกับเราเป็นคนไม่ดีเลย

"ที่ข้าส่งเจ้ามานี่ คือปกป้องบอสพรีโม่"

"คนอื่นๆ เพื่อนของหมอนั้นก็มีแล้วแถมยังเก่งอีกต่างหาก" 

"จริงอยู่ว่าพวกนั้นเก่ง แต่...."

"แต่??" 

"พวกที่เป็นศัตรูของบอสนั้นมีจอมมารคอยควบคุมอยู่ มันจะเปลี่ยนประวัติศาสตร์ของโลกนี้" เสียงของพระเจ้านั้นทำหน้าเคร้งเครียด พอพระเจ้าหน้าแบบนั้นยังหล่อเลยนะเนี่ย ไม่สิ มันใช่เวลาคิดเรื่องนี้ไหมเนี่ยเรา 

"แล้วจอมมารที่ว่านั้นใครงั้นเหรอ?" 

"ข้าไม่รู้" 

แล้วฉันจะรู้ไหมว่าจอมมารนั้นมันใครฟ่ะ!!

"ที่รู้แน่ๆคือจอมมารเป็นเหมือนกับข้า"

"แสดงว่าจะเก่งไม่เบาสินะ" 

"ใช่" พยักหน้าเบาๆ ใบหน้านิ่งดวงตาคมกริบเงยมองบนท้องฟ้าอันมืดมิด แล้วมองหน้าฉัน "ฉะนั้นแล้วเจ้าต้องจัดการจอมมารที่ควบคุมพวกมาเฟีย ไม่เช่นนั้นประวัติศาสตร์จะเปลี่ยนไป อนาคตอาจดับสิ้นก็ได้"

"....."

ฉันทบทวนความคิดหลายๆครั้งแล้วว่าจะยอมรับดีไหมแต่ถ้าประวัติศาตร์เปลี่ยนไป อนาคตข้างหน้า...มีชะตามากกว่าในเรื่องอนิเมะสินะ "ตกลง...ฉันจะยอมรับทำภารกิจนี้" ฉันจึงตัดสินใจรับภารกิจเพื่ออนาคต...

"ถ้างั้น" พูดจบพระเจ้าก็เอาหน้าผากตัวเองชนกับหน้าผากฉัน ฉันได้สัมผัสของอีกฝ่ายรู้สึกอุ่นจัง เหมือนกับพ่อแม่กำลังอ้อมกอดเรา....แล้วค่อยๆผละจากกัน "ต่อจากนี้ข้าจะไม่อยู่สักพักเพราะว่าจอมมารอาจรู้ตำแหน่งพวกข้าได้ ขอให้เจ้าโชคดีการทำภารกิจนี้" เอ่ยจบพระเจ้าก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ไม่นึกเลยว่าพระเจ้าจะอ่อนโยนขนาดนี้ ฉันก็ตอบกลับด้วย รอยยิ้ม แล้วเริ่มเดินทางหาปราสาทของวองโกเล่....

-----------------------------------------------

เอิ่มมม พระเจ้าแกไปเป็นพระเอกเลยไหม =.=

ขอตัดจบไปเลยนะคะ ถถถ เพราะไรต์จะไม่ค่อยว่างแล้วตอนนี้ไรต์อยู่ ม.4 การบ้านเยอะท้วมหัวแล้ว จะไม่ค่อยได้มา แต่ไรต์สัญญาจะแต่งให้จบนะคะ