Love hot รักร้อนเหลือร้าย ป่วนใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 : ช่วงเวลาดีๆ

ตอนที่ 8 : ช่วงเวลาดีๆ


-บ้านฤทธิณรงค์ -
 

ติ๊งหน่องๆๆๆ
 

เมด : มาแล้วค่ะๆ
 

แล้วเมดของบ้านนายนี่ก็วิ่งมาเปิดประตูให้ฉัน แล้วก็ยิ่งแฉ่งจนฉันกลัวว่าเธอจะปากฉีก
 

เมด : มาหาใครค่ะ
 

อาเฟย : มาร์แชลล์ อยู่มั้ยค่ะ?
 

เมด : อ้อ อยู่ค่ะ ให้เรียนว่าใครมาหาค่ะ
 

อาเฟย : อ่า ลูกคุณอราเชนท์ก็แล้วกัน
 

เมด : ได้ค่ะ เชิญเข้ามาก่อน
 

  แล้วฉันก็เดินตรงเข้ามาตรงทางยาวหลายกิโลเมตร กว่าจะถึงตัวบ้านนี่เล่นเอาซะเหนื่อยเลย จะสร้างให้มันใหญ่เวอร์ไปไหนห๊ะ ไอ้สวนนี่ บ้านฉันยังไม่ขนาดนี้เลยนะ เนี่ยดูสิ เดี๋ยวๆมีทางโค้ง มีน้ำพุ มีศาลากลางน้ำ คราวหลังเตรียมรถมาไว้รับแขกบ้างนะ จะดีกว่าเยอะเลยอ่ะ
 

เมด : คุณชายบอกว่าให้เชิญที่ห้องได้เลยค่ะ
 

อาเฟย : บนห้อง?
 

เมด : ค่ะ คุณชายบอกว่าคุณเป็นคนสนิท
 

  ฉันไปสนิทกับนายนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็เอาเถอะฉันเป็นผู้หญิงสู้คนจะกลัวอะไร ลองทำอะไรไม่ดีขึ้นมาฉันจะจับหมอนั่นยัดโถส้วมเลย ><
 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 

เมด : คุณชายค้ะ แขกมาแล้วค่ะ
 

มาร์แชลล์ : ให้เข้ามา
 

  เสียงทุ้มๆแบบผู้ชายดังลอดออกมานอกห้อง เมดคนนั้นขอตัวไปทำงาน ฉันจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องเขาทันที โอ้ ห้องมีแต่สีขาวและดำ คุณชายชัดๆ นายมาร์แชลล์ที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าจากการกินขึ้นมา แล้วยิ้มเท่ ให้ฉัน เอ่อ...หล่อนะนั่น แต่หมอนั่นกินโยเกิร์ตล่ะ รสสตรอว์เบอร์รี่ด้วย
 

มาร์แชลล์ : ไฮ
 

อาเฟย : ไฮ
 

มาร์แชลล์ : นั่งก่อนสิ มาฉันถึงที่นี่มีอะไรหรอ
 

อาเฟย : มาขอบคุณ
 

มาร์แชลล์ : ขอบคุณ?
 

อาเฟย : เออ
 

มาร์แชลล์ : เรื่องอะไร?
 

อาเฟย : ไม่รู้ ...

มาร์แชลล์ : อ้าว
 

อาเฟย : ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่ คุณป๋าบอกให้ฉันมาก็มาอ่ะ งงๆ เหมือนกันนะเนี่ย
 

มาร์แชลล์ : อะไรของเธอ ฉันงง
 

อาเฟย : ฉันก็งง
 

อย่าทำตาแบ๊ว แบบนั้นสิ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าเป็นตัวประหลาดนะ
 

มาร์แชลล์ : เอาจริงๆ ดิ
 

อาเฟย : อ่อๆ ก็เรื่องเมื่อวานที่รับมีดแทนฉันอ่ะ เรื่องนี้แหละ มั้ง
 

มาร์แชลล์ : หรอ เต็มใจมารึป่าว
 

อาเฟย : คุณป๋าบอกให้มา 
 

มาร์แชลล์ : ว้า ถ้าเธอไม่เต็มใจจะมีความหมายอะไรอ่ะ
 

  คนอะไรหล่อจัง ก็มันหล่อจริงๆนี่ ฉันไม่เคยชมใครหล่อบ่อยๆนะ แต่เขามีเสน่ห์บางอย่างที่สามารถทำให้คนมองเขาได้นานๆ ผมสีเงินขับให้ใบหน้าของเขาขาวขึ้นไปอีก ดวงตาของเขาก็ยังเป็นสีเทาอีก ดวงตาคมๆนั่นสวยจริงๆ
 

มาร์แชลล์ : ฉันหล่อมั้ยล่ะ 
 

อาเฟย : พูดอะไรน่ะ
 

มาร์แชลล์ : คิกๆ
 

แล้วเขาก็หัวเรอะทำหน้าล้อเลียนใส่ฉัน ฮึ น่าหมั่นใส้
 

อาเฟย : ฉันมาแค่นี่แหละ ขอตัว
 

มาร์แชลล์ : อ้าว จะกลับแล้วหรอ
 

อาเฟย : จะอยู่ทำไมล่ะ
 

มาร์แชลล์ : กินข้าวกลางวันมารึยัง กินด้วยกันสิ
 

อาเฟย : นี่ชวนตามมารยาทรึป่าวเนี่ย
 

มาร์แชลล์ : เปล่า
 

  เขาส่ายหัวแล้วลุกขึ้น ตัวสูงกว่าฉันพอควรเลยนะเนี่ย ฉันก็เกือบๆ ร้อยเจ็ดสิบแล้วนะ แถมเค้ายังขาวมากๆด้วย
 

ตืด ตืด ตืด
 

มาร์แชลล์ : สวัสดีครับ
 

มาร์แชลล์ : อ่อ ขอโทษนะครับตา วันนี้ผมไม่ว่างน่ะ ที่บ้านมีแขก  อื้ม เอาเป็นว่าวันอื่นนะครับ นะครับๆ แค่นี้นะ

คุยกับสาวๆล่ะสิ แหม่ พูดเพราะขนานนี้
 

มาร์แชลล์ : แอบฟังฉันคุยโทรศัพท์หรอ
 

นายนั่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ โดยที่ฉันไม่รูตัว
 

อาเฟย : เปล่า
 

ฉันผลักเขาออกก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
 

มาร์แชลล์ : ฮะๆ ไปกินข้าวกันดีกว่า
 

อาเฟย : บอกแล้วหรอว่าจะไป
 

มาร์แชลล์ : ถ้าไม่ปฎิเสธตั่งแต่แรกก็แปลว่าตกลง
 

อาเฟย : เฮ้ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกนะ
 

มาร์แชลล์ : คิดสิ ^___^
 

  เขาหันมายิ้มโชว์ฟันขาว แล้วก็เดินนำไป หมอนี่ใช้ยาสีฟันอะไรนะ แต่ถึงฉันจะคัดค้านเขาแบบนั้น ก็เดินออกมากินข้าวกับคนแปลกหน้า หรือว่าไม่เป็นอยู่ดี
 

มาร์แชลล์ : นี่ๆ ออกไปกินไอติมกันต่อเถอะ
 

อาเฟย : ไม่
 

มาร์แชล์ : โธ่ อาเฟยอ่า ไปนะๆ
 

อาเฟย : นี่นายสนิทกับคนอื่นได้ง่ายแบบนี้ทุกคนรึป่าวเนี่ย
 

มาร์แชลล์ : เปล่า แต่ฉันอยากกินไอติมนี่นา
 

อาเฟย : แต่ฉันอิ่ม
 

มาร์แชลล์ : เด็กคนนี้นี่

 

อาเฟย : ฉันไม่ใช่เด็กนะ
 

  หมอนี่ลามปาม พอคุยด้วยหน่อยทำเป็นได้ใจ บังอาจมาว่าฉันเด็ก ฉันไม่ใช้เด็กแล้วนะ ทำไมใครๆชอบพูดแบบนี้ ฟังแล้วเสียอารมณ์ชะมัด
 

มาร์แชลล์ : แต่เธอเด็กกว่าฉันตั้ง 3 ปีนะ
 

อาเฟย : หึ
 

มาร์แชลล์ : เมื่อไหร่จะเลิกทำเสียงในลำคอแบบนั้นเนี่ย
 

อาเฟย : มายุ่งอะไร พูดมากจังนะนายน่ะ
 

มาร์แชลล์ : ฮะๆ ฉันชอบคนที่พูดตรงๆที่สุดเลย ^^
 

ด่านะเนี่ย กลับไม่สำนึก แล้วมายิ้มแบบนั้นอีก ฉันล่ะไม่เข้าใจนายจริงๆ
 

มาร์แชลล์ : ถามจริงๆ เถอะ ทำไมถึงไปเป็นยากูซ่า
 

อาเฟย : ถามทำไม
 

มาร์แชลล์ : ไม่รู้หรอว่าพ่อเธอเป็นห่วง
 

  สะอึก คุณป๋าเนี่ยนะ เป็นห่วงหรอ ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ จะรู้ได้ไงว่าวันๆนึงฉันเจออะไรมาบ้าง ไอ้ที่ว่าเป็นห่วงนายเอาที่ไหนมาพูด
 

อาเฟย : นายเข้าใจผิดแล้ว
 

มาร์แชลล์ : ไม่ผิด
 

อาเฟย : มาร์...
 

ฉันทำเสียงเข้มแบบเวลาที่ต้องการกำหราบลูกน้องในแก๊ง
 

มาร์แชลล์ : เธอสิไม่รู้อะไร พ่อกับพี่ชายเธอน่ะ เป็นห่วงเธอมากๆเลยนะ
 

อาเฟย : หยุดพูดเถอะ
 

  ฉันพูดอย่างหมดความอดทน นายจะไปรู้อะไร นายมีพ่อแม่นี่ ถ้าเป็นคุณป๋าก็พอจะเชื่อ แต่ถ้าพี่เคล ฉันไม่เคยคิดว่าเข่าจะเป็นห่วงฉัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว หลังที่พี่หาว่าฉันทำตัวไร้สาระไปวันๆ ฉันก็ไม่หลงเหลือความเชื่อว่าเขาจะเป็นห่วงฉันอีกต่อไป

มาร์แชลล์ : ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ
 

อาเฟย : บอกให้เงียบ!!
 

ฉันจะโกรธนายแล้วนะ พูดอะไรก็พูดได้ แต่ต้องไม่ใช่เรื่องครอบครัว
 

มาร์แชลล์ : ขอโทษนะ
 

อาเฟย : เอ๋
 

มาร์แชลล์ : เธอไม่สบายใจใช่มั้ย
 

อาเฟย : ฉัน...
 

มาร์แชลล์ : ฉันไม่ชอบให้ใครไม่สบายใจด้วยคำพูดของฉันหรอกนะ
 

อาเฟย : ฉันไม่เป็นไร
 

มาร์แชลล์ : ฮะๆ เธอน่ะเป็นคนที่พูดน้องสงสัยจะคิดเยอะ แถมยังเป็นคนที่ปากแข็งมากๆอีก ด้วย
 

อาเฟย : หมายความว่าไง
 

มาร์แชลล์ : ท่าทางเธอจะดูแย่ลงตอนที่ฉันพูดถึงเรื่องครอบครัวของเธอ มันแย่...ขนานนั้นเลยหรอ
 

อาเฟย : ไม่รู้สิ
 

  ฉันยักไหล่ทำเป็นไม่แคร์ ใช่ที่ไหนหมอนี่พูดถูก ฉันพูดน้อยจริงๆนั่นแหละ แต่จะมีใครมารับฟังฉันล่ะ ฉันเลยชอบคิดในใจแทนที่จะพูดให้ใครฟัง แม้กระทั่งกุหลาบถึงเราจะสนิทกันมาก แต่ฉันก็ไม่อยากเอาเรื่องไม่ดีของฉัน ไปเล่าให้มันฟังหรอก เพราะตัวมันเองก็มีเรื่องที่ต้องให้คิดมากพออยู่แล้ว
 

มาร์แชลล์ : ไปกันเถอะ
 

อาเฟย : ไปไหน
 

มาร์แชลล์ : ไปเที่ยวไง ฉันอยากให้เธอรู้สึกดีขึ้น
 

อาเฟย : ไม่ไป
 

มาร์แชล์ : นี่ ใจคอจะพูดอยู่แค่นี้รึไง
 

อาเฟย : อืม จะให้พูดอะไรล่ะ
 

มาร์แชลล์ : เฮ้อ เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงที่พูดน้อยอย่างเธอเล้ยยย
 

อาเฟย : หรอ
 

มาร์แชลล์ : อ่า ไปๆ
 

อาเฟย : ไม่...
 

มาร์แชลล์ : ถ้าไม่ปฎิเสธตั้งแต่แรกก็แปลว่าตกลง
 

อาเฟย : นี่ฉันไม่...
 

มาร์แชลล์ : ไปๆนะครับๆๆๆๆ ^_____^