Love hot รักร้อนเหลือร้าย ป่วนใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 : คำขอบคุณ

-บ้านอาเฟย-
 

  หลังจากที่เธอบอกทางไปบ้านของเธอ จนทำให้เรามาถึงจนได้ ก็ทำให้ผมรู้ว่าบ้านของเธออยู่ห่างจากผมไปไม่กี่ซอยเอง ที่หน้าประตูบ้านมีผู้ชายวัย 40 กว่าๆ ยืนอยู่ และคนๆนั้นก็คือ คุณอราเชนท์ นักธุรกิจชื่อดังที่พ่อผมทำงานอยู่ด้วยในขณะนี้ และถ้าเดาไม่ผิดเค้าต้องเป็น...
 

อาเฟย : คุณป๋า
 

อาเฟยพึมพำท่าทางตกใจไปชั่วขณะ อะไรกันไม่เคยเห็นพ่อตัวเองหรือไง
 

อาเฟย : นี่ ถึงแล้ว
 

มาร์แชลล์ : ห๊ะ
 

อาเฟย : ถึงแล้ว
 

มาร์แชลล์ : รู้แล้วน่า
 

  อะไรของเธอเนี่ย ผมพูดดีๆด้วยนะ อาเฟยเดินลงจากรถแล้วตรงดิ่งไปหาพ่อของเธอแล้วยิ้ม ผมเพิ่งเคยเห็นยัยนี่ยิ้มอ่ะ คิดดูสิว่าเธอขรึมขนาดไหน
 

อราเชนท์ : ว่าไงล่ะเรา ไปทำอะไรมา
 

อาเฟย : เอ่อ...
 

อราเชนท์ : แล้วนั่นใคร
 

มาร์แชลล์ : สวัสดีครับ ผมทรงวุธฮะ เป็นรุ่นพี่ของอาเฟย
 

อราเชนท์ : ทรงวุธ ชื่อเล่นว่าอะไรนะเรา มาร์แชลล์หรือป่าว
 

มาร์แชลล์ : ครับ
 

อราเชนท์ : อ้อ ลูกคุณนราชิด เราสนิทกันน่ะ
 

มาร์แชลล์ : ครับ
 

  ผู้ชายตรงหน้ายิ้มให้ผม ท่านมีแววตาแห่งความใจดีอยู่ในดวงตา และเวลาที่มองลูกสาวตัวเองด้วยความเป็นห่วง แต่ยัยนี่ไม่รู้ตัวเลยสักนิด ดันไปตัวซ่าให้ตัวเองเดือดร้อน
 

อราเชนท์ : ป๋าถามว่าไปไหนมา มีแผลด้วยนี่
 

อาเฟย : ขอโทษค่ะ ก็อย่างที่คุณป๋ารู้
 

อราเชนท์ : เข้ามาในบ้าน เราต้องคุยเรื่องนี้กันอย่างจริงจัง
 

ผู้เป็นพ่อสั่ง อาเฟยทำหน้าเบ้ แต่ก็ยอมเข้าไปข้างในแต่โดยดี ไม่มีทีท่าเหมือนตอนที่คุยกับผมเลยสักนิด
 

อราเชนท์ : เราก็เข้ามาทำแผลข้างในก่อนสิมาร์
 

มาร์แชลล์ : ไม่เป็นไรครับ ผมแค่มาส่งอาเฟย
 

อราเชนท์ : ไม่ได้ๆ เข้ามาเร็วสิ
 

มาร์แชลล์ : เอ่อ...
 

อราเชนท์ : เถอะน่า
 

มาร์แชลล์ : ก็ได้ครับ
 

อราเชนท์ : ฮ่ะๆ แค่นี้ก็หมดเรื่อง
 

-อาเฟย Part –
 

  อะไรก๊าน อะไรกัน ทำไมคุณป๋ากลับมาจากญี่ปุ่นโดยที่ไม่บอกฉันสักคำ ถ้ารู้งี้ไม่ไปลานประลองอะไรนั้นเด็ดขาด งือๆ ต้องสุ่มหัวกับพี่เคลแน่ๆ ดูสอพอคุณป๋ารู้เข้า ก็โดนด่าเป็นชุดๆเลยฉัน ฮือๆ นายมาร์แชลล์อะไรนั้นก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันโดนด่าอีกด้วย (เริ่มพาลและ) ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันเสาร์ แต่ฉันโดนห้ามไม่ให้ออกไปไหน น่าเบื่อตายชักเลย ก็อย่างที่รู้กันฉันมีชีวิตประจำวันยังไง ก็เที่ยวไปมีเรื่องกับเค้าไปทั่วนั่นแหละ ผิดเหรอ ผู้หญิงชอบต่อสู้อ่ะ อิ๊อ๊ะ ชิ๊ช๊ะ 
 

ตืด ตืด ตืด
 

ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย เดี๋ยวแม่พาพวกไปเผาบ้าเลยเหอะ
 

อาเฟย : ฮัลโหล
 

กุหลาบ : (เอ่อ อาเฟยเหรอ ไปสยามเป็นเพื่อนหน่อยดิ จะไปหาซื้อเสื้อผ้า)
 

อาเฟย : ฉันออกจากบ้านไม่ได้
 

กุหลาบ : (ทำไมอ่ะ แกเอาตัวทากาวไว้เหรอ) จะตลกกับยัยนี่ดีมั้ย?
 

อาเฟย : ฉันโดนกักบริเวณ
 

กุหลาบ : (เหรอ นี่เดี๋ยวฉันคุยกับพี่เคลให้นะนะนะๆๆๆ)
 

อาเฟย : หวังดีกับฉันหรือว่าอยากคุยกับพี่เคลกันแน่
 

กุหลาบ : (โธ่ ดันรู้ทัน)
 

อาเฟย : แค่นี้ก่อนนะ ขี้เกียจคุย เมื่อยปาก
 

กุหลาบ : (ดะ เดี๋ยวๆ เฮ้ แก...)
 

  ตู้ดๆ ฉันตัดสายจากยัยกุหลาบทันท่วงที ก่อนที่ยัยนั่นจะพาฉันไปเดินตะลอนๆ ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบไปที่ที่มีคนเยอะๆ มันน่าเบื่อจะตายไป ส่วนเสื้อผ้าฉันก็มีทุกแบบทุกสี เพราะพี่เคลเป็นคนจัดการให้ แต่เสื้อผ้าที่ฉันใส่เป็นประจำก็คือพวกกางเกง เพราะต้องไปเตะต่อยอยู่บ่อยๆ เฮ้อ ไปหานมมากินดีกว่า หิวอีกแล้ว...
 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก
 

อาเฟย : อ้าว คุณป๋า
 

อราเชนท์ : ขอป๋าเข้าไปหน่อยได้มั้ย
 

อาเฟย : เชิญค่ะ
 

อราเชนท์ : ป๋าจะมาถามว่าจะไม่ไปขอบคุณมาร์เค้าหน่อยเหรอ
 

อาเฟย : ขอบคุณ?
 

อราเชนท์ : ก็เค้าไปช่วยลูกนี่ อย่างน้อยก็เข้าไปทันเวลา
 

(เหอะ เข้ามาขัดนะสิไม่ว่า จะให้ไปขอบคุณเนี่ยนะ)
 

อราเชนท์ : ป๋าไม่ได้บังคับลูกนะ แต่ป๋าเชื่อว่าลูกคงโตพอที่จะคิดได้
 

อาเฟย : ถ้าหนูไม่ไปก็แปลว่าหนูยังไม่โต?
 

อราเชนท์ : ฮ๊ะๆ
 

อาเฟย : งั้น หนูจะไปก็แล้วกัน
 

อราเชนท์ : ดีมากลูก
 

  คุณป๋าลูบหัวฉันป้อยๆ ฉันรู้สึกเศร้าอย่างประหลาด ฉันไม่ได้รับความรู้สึกแบบนี้มานานแล้ว นานๆที คุณป๋าจะกลับมาที ยอมรับตรงๆว่า ฉันเหงามาก
 

อราเชนท์ : ป๋าไปแล้วนะ อย่าดื้อกับพี่เคลล่ะ
 

อาเฟย : หึ พี่เคลไม่เคยสนใจหนูสักนิด
 

อราเชนท์ : อย่าพูดแบบนั้นสิ พี่เค้าเป็นห่วงเราจะตาย
 

อาเฟย : คุณป๋าไปเถอะค่ะ
 

  ฉันพูดก่อนที่จะนอนเป็นเชิงบอกว่าฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้อีกแล้ว เฮ้อ เหนื่อยจริงๆ พี่เคลน่ะเหรอจะเป็นห่วงฉัน วันๆก็เอาแต่ทำงาน ไม่ก็ไปบ้านปารีส แน่นอนสิ ปารีสแฟนสุดที่รักของเค้านิ ปารีสๆๆๆ คนๆนั้น ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก ฉันแค่ไม่ชอบคนที่แสนดีแบบนั้นซะจริงๆ (เอ๊ะ ฉันนี่ยังไง) เอาเหอะไปหานายมาร์อะไรนั่นหน่อยก็แล้วกัน บ้านอยู่ไหนสืบนิดเดียวก็รู้ (ไหนตอนแรกบอกจะไม่ไป) อ่า ฉันก็ควรไปไม่ใช่หรือไง ไม่ต้องเปลี่ยนมันแล้วเสื้อผ้า ไปมันทั้งแบบนี้แหละ
 

เคลวิน : อ้าว อาเฟย จะไปไหนน่ะ
 

อาเฟย : ไปข้างนอกค่ะ
 

เคลวิน : นี่ อย่าตอบยียวนสิ
 

พี่เคลดุฉัน บอกฉันมาสิว่าฉันยียวนตรงไหน ก็ฉันจะไปข้างนอก และนั่น พายัยปารีสมาที่บ้าอีกแล้ว น่าเบื่อ
 

ปารีส : สวัสดีค่ะ น้องอาเฟย
 

อาเฟย : ค่ะ
 

เคลวิน : อาเฟย พูดกับปารีสดีๆหน่อยสิ
 

อาเฟย : หึ
 

เคลวิน : อาเฟย!!
 

ปารีส : เคลค่ะ อย่าดุน้องสิ
 

เคลวิน : เฮ้อ ปารีสใจดีเกินไป
 

แล้งฉันเกลียดไอ้นิสัยที่อ่อนหวาน ใจดีของยัยนี่ซะจริงๆ ตรงกันข้ามพี่เคลกลับชอบทุกอย่างที่ยัยนั่นเป็นทุกอย่าง
 

อาเฟย : ฉันไปก่อนนะ
 

เคลวิน : จะให้รอทานข้าวรึป่าว
 

อาเฟย : ตามใจพี่สิ
 

เคลวิน : นี่เธอ
 

บรืนนนนน
 

แล้วมันก็จบแบบนี้ทุกที คุยกันไม่เคยรู้เรื่อง
 

อาเฟย :ฮัลโหล เฟ็ก
 

เพอร์เฟ็ก : (ว่าไง)
 

อาเฟย : บ้านนายมาร์อะไรนั่นอยู่ที่ไหน
 

เพอร์เฟ็ก : (อืม ห่างจากบ้านเธอสามซอย หลังที่ใหญ่ที่สุด)
 

อาเฟย : อืม ขอบใจ
 

เพอร์เฟ็ก : (ให้ไปด้วยมั้ย?)
 

อาเฟย : ไม่เป็นไร
 

  โธ่ บ้านก็อยู้ใกล้แค่นี้เอง เดินมาก็ได้ แต่เหนื่อยนิดนึง ฉันก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณเขาหรือป่าว แต่ผู้ชายที่เสี่ยงเอาชีวิตตัวเองเข้ามาปกป้องฉัน มันก็ควรจะขอบคุณไม่ใช่หรือไง

CR.SQW