Love hot รักร้อนเหลือร้าย ป่วนใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : วูฟ

    ภายในบ้าน (คฤหาสน์) หลังใหญ่ที่ชายวัย 40 กว่าๆ กำลังนั่งหน้าเคลียดท่ามกลางลูกชายและลูกสาวของตัวเอง เขาคือ “อราเชนท์ อำนาจฤทธี” นักธุรกิจเจ้าพ่อวงการมืด ที่มีลูกน้องนับร้อยคน
 

เคลวิน : คุณพ่อจะให้ผมบริหารงานงานที่ไทยจริงๆหรอครับ

(เคลวิน หรือ คฑา ชายหนุ่มวัย 20 ที่พึ่งจบปริญญาตรีมาหมาดๆ ถามพ่อของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความสับสนและมึนงง)
 

อาเฟย : แล้วคุณป๋าจะสลายแก๊งที่เป็นหัวหน้ามาตั้งหลายปี เพื่อหันไปทำธุรกิจที่ขาวสะอาดที่ต่างประเทศ?
 

(แล้วนี่คือเสียงลูกสาวของเขา อาเฟย หรือ คีตามาลย์ อราเชนท์พยักหน้าน้อยๆ เขาคิดมาอย่างดีแล้วในสิ่งที่พูดมาในวันนี้ การเป็นยากูซ่าที่คลุกคลีกับการต่อสู้การฆ่าฟันไม่เป็นผลดีต่อตนเองและลูกๆของเขาเป็นแน่ ทาเดียวที่จะจัดการเนื่องนี้ได้ก็คือต้องเลิกล้มแก๊งยากูซ่านี่ซะ แล้วมาทำงานใช้ชีวิตอย่างคนปกติ)
 

อราเชนท์ : พ่อคิดดีแล้ว เคลเองก็จบปริญญาแล้วนี่ คงจะช่วยพ่อทำงานใหม่ได้นี่ ส่วนอาเฟย ลูกไม่ต้องกลัวกับฝูงคนที่มาตามทำร้ายลูกอีกแล้วนะ
 

อาเฟย : แต่หนูไม่เคยพวกมันนี่ค้ะคุณป๋า แล้วคุณป๋าไม่เสียใจเหรอ ที่อยู่กับคนพวกนั้นมาตั้งหลายปี เสี่ยงตายด้วยกันมาก็ตั้งมากมาย คุณป๋าจะทิ้งพวกเขาเหรอค้ะ?
 

อราเชนท์ : ป๋าเองก็เสียใจนะ แต่จะทำยังไงได้ป๋าไม่มีทางเลือกมากนัก แล้วป๋าก็คิดว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
 

   อาเฟยส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ เด็กสาวคลุกคลลีกับพ่อตัวเองมาตั้งแต่ยังเด็กเพราะต้องเรียนการต่อสู้กับคนเหล่านั้นทุกๆวัน เท่าที่จำได้ก็ตั้งแต่อายุ 5 ขวบเท่านั้น แล้วพวกเขาก็ยังชอบพาอาเฟยวิ่งแข่งกันอีกด้วย (พึ่งจะมารู้ที่หลังว่าวิ่งหนีตาย)
 

อราเชนท์ : เอาล่ะๆ ลูกคงเข้าใจพ่อเคลวินดูแลน้องด้วยแล้วกัน พรุ่งนี้พ่อก็จะต้องบินไปดูงานที่ญี่ปุ่นแล้ว อย่าดื้อกับพี่เคลนะอาเฟย

อราเชนท์ทำท่าจะลุกขึ้นเดินออกไป แต่ทว่าเสียงเล็กๆของลูกสาวนั้นได้รั้งเขาเอาไว้ และคำพูดที่ออกมาจากปากนั้นก็ได้เปลี่ยนชีวิตของเด็กสาวตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

 

อาเฟย : หนูจะดูแลแก๊งแทนคุณพ่อเอง คิลที่แสนยิ่งใหญ่จะไม่มีวันสิ้นชื่ออย่างเด็ดขาด!!


                                              . . . . . . 

-ตึกคิล-

เฟรนด์ : เฮ้ย อาเฟย เหม่ออะไร

อาเฟย : อ๊ะ เปล่าๆ มีอะไรหรอ

เฟรนด์ : เมื่อกี้กุหลาบมันโทร.มาถามว่า จะกลับไปกินข้าวที่บ้านกันรึป่าว

 

เฟรนด์นั่งลงข้างๆฉันบนโซฟา มันเสยผมสีน้ำตาลอ่อนๆ แล้วยิ้ม ไอ้นี่มันยิ้มสวยถ้าพูดตรงๆ ก็...หล่อมาก นิสัยขี้เล่นของมันทำให้สาวๆ ติดกันเกรียว แต่เพราะมาจมปลักอยู่กับฉันเลยทำให้ไม่ใครเข้าใกล้มากนัก ใครจะกล้าล่ะ วันหนึ่งนั่งเดตกันอยู่ถูกยิงหัวกระจุยใครจะไปรู้ อีโมติคอน squint
 

อาเฟย : แกตอบมันไปว่าไงล่ะ

เฟรนด์ : ฉันเดาว่าเธอคงไม่ไป

อาเฟย : อืม ก็รู้อยู่แล้วนี่ มาถามทำไม

เฟรนด์ : อย่ากวนๆ อีโมติคอน squint

เฟรนด์ : ถ้าตึกนี่ถูกถล่มอีก จะพาพวกเราย้ายไปไหน
 

    นั่นสินะ สองปีตั้งแต่ฉันเริ่มเป็นยากูซ่า เราย้ายตึกที่อยู่มาเป็นสิบๆครั้งเพราะโดนลอบวางระเบิดลอบทำลายอยู่เป็นประจำ หลุดจากตึกนี่ไปก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนตั้งแต่สองปีมานี้ ที่นี่อยู่ได้นานกว่าที่อื่นๆเลย คงเพราะลูกน้องฉันเพิ่มขึ้นมามากอิทธิพลก็ต้องมากขึ้นด้วย ตึกที่ฉันอยู่นี่มีหลายสิบชั้น แต่ชั้นหนึ่งกับชั้นสองเราปล่อยให้มันรกๆ เพื่อหรอกตำรวจที่แวะมาบ้าง ชั้นสามไปถึงชั้นสิบเจ็ด เป็นห้องของลูกน้องที่มีอยู่ประมาณร้อยกว่าคน ชั้นสิบแปดถึงชั้นยี่สิบ เป็นที่เก็บอุปกรณ์ ที่เหลือเราใช้เป็นที่ฝึก ห้องอาหาร เป็นห้องรับแขก แล้วก็มีห้องนั่งเล่น ที่ทุกๆคนชอบไปสุมหัวกันอยู่ที่นั่น แต่ตัวฉันเองชอบไปอยู่ที่บนดาดฟ้ามากกว่าลมเย็นดี...

 

เฟรนด์ : พรุ่งนี้ไปโรงเรียนรึป่าวเนี่ย

อาเฟย :ไปดิ ถึงฉันจะยุ่งๆแต่โรงเรียนก็สำคัญเสมอน้า (น่าเอาเป็นตัวอย่างมาก)

เฟรนด์ : จะไปหรอ พรุ่งนี้พวกวูฟไปที่ลานประลองด้วยนะ (อ๊ะ ไอ้พวกนั้น)

อาเฟย : งั้นฉันไม่ไปโรงเรียนแล้ว (เนี่ยนะตัวอย่าง)

เฟรนด์ : ฮะ ฮะ ไปเหอะ เดียวโง่ตายกันพอดี

อาเฟย : ไอ้บ้า ฉันเรียนเก่งจะตาย

เฟรนด์ :คร้าบๆ คุณหนู คนเก่ง!!
 

    เฟรนด์ยิ้มทะเล้น อยู่ใกล้หมอนี่แล้วสบายใจชะมัด หกปีแล้วนี่นาที่ผ่านความทุกข์มาด้วยกัน กว่าจะมายืนอยู่ตรงนี่ได้เสี่ยงตายมาแล้วไม่รู้ต่อกี่ครั้ง หวังว่าวันนี้คงไม่มีเรื่องอะไรให้ฉันปวดหัวอีกแล้วนะ แต่พูดยังไม่ทันขาคำเสียงเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นที่หน้าห้องอีกแร้ว ใครมาก่อกวนกันอี๊กกก!!
 

เฟรนด์ : เฮ้ยๆ แกอยากตายหรอ!!

??? : ลูกพี่ของพวกแกอยู่ไหนอกกมาซะดีๆ

ผัวะ!!

อาเฟย : แกเป็นใคร?

??? : อ๊ะ เนี่ยหรอ หัวหน้าคิล ผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักๆเนี่ยนะ
 

   คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันเป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ ใส่เสื้อผ้าเหมือนพวกยากูซ่าทั่วๆไป ใบหน้ามีรอยแผลแสดงว่าคนๆนี้ผ่านอะไรมามาก
 

อาเฟย : แกเป็นใคร?

??? : ฮะ ฮะ ท่าทางพอใช้ได้เลยนะเนี่ย

อาเฟย : มีอะไรก็รีบๆพูดมา น่ารำคาญ!!

??? : ฮู้ววว ใจร้อนซะด้วย 

อาเฟย : จิ๊ ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าแกยังไม่ตอบล่ะก็...

??? : ฉันเป็นคนของวูฟ เธอชักจะล้ำเส้นของพวกเรามากเกนไป เลยจะมาสั่งสอนซะหน่อย

อาเฟย : เฮอะ มาสั่งสอน แต่มาคนเดียวเนี่ยนะ คงจะไม่ใช่แล้วล่ะมั้ง

พวกวูฟ : อ้า ฉลาดดีนี่ (เลิกทำเสียงแบบนั้นเถอะ)

พวกวูฟ : นี่คือของขวัญที่วูฟเอามาฝากคนอวดเก่งอย่งเธอ

 

เพล้งงงง!!
 

อาเฟย : อ๊ะ!!

พอมันพูดจบก็มีเสียงกระจกแตกพร้อมด้วยอะไรบางอย่างที่เหลืออีกสิบวินาที มันพร้อมที่จะทำลายตึกนี้ จะอะไรล่ะ ก็ระเบิดนะสิ!!

 

10 9 8 7 ...

อาเฟย : แก...ไอ้หมาลอบกัด ไฮโล เอฟโซ จัดการมัน

(ฉันตะโกนสั่งมือหนึ่งของแก๊งอีกสองคน หึๆ รู้จักคิลน้อยไปซะแล้ว

 

ขวับ ฉัวะ ฉัวะ
 

เสียงใบมีดที่คมกริบกระทบผิวหนังทำให้ฉันรู้ว่า ไฮโล เอฟโซ จัดการมันเรียบร้อยแล้ว

 

6 5 4...

อาเฟย : แก นี่มันอะไร

ฉันก้มลงดูที่แผลทำให้เห็นรอยสักบางอย่างได้ชัดเจน ถ้ามันเป็นคนของที่นั่นจิงๆล่ะก็

อาเฟย : แกไม่รู้จัก power skip หรอ ขาจิงโจ้ติดใบมีดหรอ

พวกวูฟ : อึก!!

อาเฟย : ระเบิดนี่ควรเป็นของตึกโน้น ไม่ใช่ที่นี่

ขวับ 3 2...

พวกวูฟ : ยะ อย่านะ!!
 

1 !!

 

ตูมมมม!!

 

   ฉันขว้างระเบิดไปยังหน้าต่างที่ตึกตรงข้าม มันระเบิดทันที แต่แรงไม่มาก คงแค่อยากจะขู่เล่นๆสินะ คนของพวกวูฟวิ่งหนีตายออกมาจากตึกเสียงอึกทึกคึกโครม บอกให้รู้ว่ามันเป็นฝ่ายแพ้

 

อาเฟย : จับไอ้นี่ไปที่ค่ายดัดสันดานซะ

พวกวูฟ : ยะ อย่านะ ฉันไม่อยากไปที่นั่น ม่ายยยยยยยยยยยย

 

เฮอะ ร้องโหยหวนไปก็เท่านั้น แค่ค่ายดัดสันดาน จะกลัวอะไร ไม่ถึงตายหรอก อย่างมากก็กลายเป็นโรคจิตเท่านั้นเอง

 

อาเฟย : เออ ของเล่นใหม่ของพวกแกเจ๋งว่ะ

เอฟโซ : อืม ฝึกมานานเหมือนกัน

 

   เอฟโซหันมาบอกฉันก่อนที่จะกระโดดดึ๋งๆออกไป ไอ้ของเล่นที่ว่า มีชื่อเป็นภาษาไทยง่ายๆ คือ ขาจิงโจ้ที่จะทำให้เราสามารถกระโดดได้สูงก็เท่านั้นเอง แต่ไอ้สองคนนั้นมันไปติดใบมีด เวลาจะต่อสู้ก็แค่ยกเท้าถีบ รับรองไอ้คนนั้นมันต้องเจ็บหนับแน่ๆ ฝีมืออ่อนๆ ซะที่ไหน ไฮโลกับเอฟโซฝึกเพื่อที่จะเล่นให้ได้มานานแล้ว ลองพวกมันจะจะทำอะไรสักอย่างแล้วไม่มีพลาดแน่ๆ

 

เฟรนด์ : ฮู้ววว เกือบจะได้ย้ายที่อยู่ซะแล้ว

เฟรนด์หันมายิ้มทะเล้นให้ก่อนที่จะปรบมือให้ลูกน้องที่มายืนรวมกัน

อาเฟย : เอาล่ะๆ วันนี้พวกแกแย่มาก มีกันเป็นร้อยๆ ห้ามคนๆเดียวไม่ได้

ทุกคน : ขอโทษคร้าบบบบ

เฟรนด์ : เออ แต่คราวหน้าต้องไม่มีแบบนี้อีก ถ้าเจ๊เป็นอะไรไป ฉันจะส่งพวกแกไปอยู่ที่ค่ายดัดสันดาน

ทุกคน : ไม่เอานะคร้าบบบบ

ไอ้พวกนั้นพร้อมใจกันปฏิเสธ ดูตลกพิลึกๆ แต่ล่ะคนทำหน้าอย่างกับไอ้เฟรนด์สั่งไปตาย ไอ้ค่ายดัดสันดานนี่ก็คือที่ๆ ฉันจะส่งลูกน้องที่ทำผิด หรือพวกฝ่ายศัตรูที่จับได้เข้าไปอยู่ ในนั้นก็จะมีกิจกรรมต่างๆมากมาย เช่น เลี้ยงเด็ก เลี้ยงสัตว์ ฟังเทศน์ พบจิตแพทย์ ทำงาน ฝึกหนักเรื่องระเบียบวินัย บางรายที่มีปัญหามากๆ ก็จะจับไปนั่งเล่นในน้ำแข็ง ห้อยหัวกลางแดด ลุกนั่งไม่หยุดพัก หรือฟังเทศน์เป็นร้อยๆชั่วโมงแค่นี้เอง (บ้าๆ บอๆ) ค่ายดัดสันดานถูกสร้างไว้ที่เกาะส่วนตัวที่คุณป๋าซื้อเอาไว้ แล้วฉันก็จัดการจ้างจิตแพทย์และการ์ดเอาไว้เพื่อไม่ให้พวกนั้นหนีได้

 

เพอร์เฟ็ก : เอาล่ะ สลายตัว พรุ่งนี้เจ๊จะไปโรงเรียน ต้องมีคนอยู่เฝ้าที่นี่ด้วย

ทุกคน : รับทราบ

เพอร์เฟ็ก : ดี พรุ่งนี้งดรับข่าวสารจากแก๊งอื่นเพราะเจ๊ของพวกแกขาดเรียนมาเป็นอาทิตย์แล้ว ToT

อาเฟย : เพอร์เฟ็ก!!

ฉันหันไปดุคนที่ยืนนิ่งๆ มานาน จะพูดทำไมนะ ฉันอายนะโว๊ย ก็คนมันยุ่งนี่ เฮอะ!!

คิกๆ
 

ผัวะ!!
 

อาเฟย : หุบปาก ไอ้เฟรนด์

เฟรนด์ : เธออย่ามายุ่งกับหัวฉันเซ่

อาเฟย : บอกให้หุบปากไง!!

เฟรนด์ : แง

อาเฟย : ไอ้เฟรนด์ แกตาย!!

  CR.SQW