Love hot รักร้อนเหลือร้าย ป่วนใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : โดนแทง

- มาร์แชลล์ PART -

  ผมชื่อ มาร์แชลล์ อาจจะฟังดูแปลกๆหน่อยเพราะคุณพ่อกับคุณแม่ช่วยกันตั้ง อย่างที่รู้ๆ กันว่าผมเป็นอาจารย์ฝึกวิชาชมรมของโรงเรียนมัธยมชื่อดัง จริงๆแล้วผมไม่ต้องไปก็ได้ แต่การอยู่บ้านคนเดียวทำให้ผมเซ็งๆ เลยหาอะไรทำ และการไปที่โรงเรียนนั่นทำให้ผมเจอเด็กสาวมัธยมปลายที่ประหลาดๆ คนนึ่ง คิดดูสิ เธอเป็นยากูซ่าอ่ะผมไม่อยากจะเชื่อ มันเป็นไปได้เหรอ แต่จากเหตุการณ์ที่เธอโดนลอบทำร้ายทำให้ผมเชื่อสนิทใจเลยจริงๆ เธอก็ดูเป็นคนภายนอกไม่เหมือนคนโหดๆ ซักนิด หน้าตาก็ดูผู้ดี แถมสวยอีกต่างหาก คิกๆ คิ้วโก่ง จมูกเชิดๆ ปากแดงๆ กับดวงตาเรียวคม ถ้าไม่นับที่เธอชอบทำคิ้วขมวดคงจะน่ารักกว่านี้ เอ๊ะ นี่ผมไปสังเกตยัยนั่นตั่งแต่ตอนไหนกันนะ แต่ก็เอาเถอะยังไงผมก็ได้รู้จักเธอไปนี่ ^^
 

  คุณพ่อกับคุรแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศกลับมาเดือนล่ะครั้ง จริงๆแล้วผมมีน้องสาวอยู่อีกหนึ่งคน ยัยเด็กดื้อนั่นคงทนคิดถึงพ่อแม่ไม่ไหว เลยหยุดเรียนหนีผมไปเกือบๆจะเดือนนึ่งแล้ว และเพราะความเหงาผมจึงไปนั่งเล่นที่บ้านของไอ้โปรแกรม เพื่อนสนิทผม จะไปบ้านไอ้แอตลาสก้ไม่ได้ ก็มันคั่วสาวไม่เว้นวันหยุดราชการ
 

โปรแกรม : เฮ้ย มาร์ไปรับขิงเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ
 

มาร์แชลล์ : อะไร
 

โปรแกรม : น่าๆ แถวซอยแบล็กอ่ะ แกก็รู้ นั่นมันย่านอันธพาลนะ
 

มาร์แชลล์ : แล้วแกยอมให้ขิงไปทำงานที่นั่นได้ยังไง
 

โปรแกรม : โธ่ แกก็รู้ ขิงไม่มีเงินนะ แล้วก็ไม่รับความช่วยเหลือจากฉันเลยด้วย
 

  ไอ้โปรแกรมทำหน้าปวดใจสุดๆ นี่แหละน้า คนมีแฟนก็ต้องคอยวุ่นวายแบบนี้ สู้โสดๆแบบผมดีกว่า คิกๆ ขิงที่ว่านี่คือแฟนของไอ้โปรแกรมครับ จริงๆแล้วมันเต็มใจที่จะช่วยเหลือขิงมาก ก็เงินที่มันมีน่ะ เหลือกินเหลือใช้จะตาย แต่ขิงก้ปฏิเสธความช่วยเหลือของมันเพราะต้องการจะยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง 
 

โปรแกรม : นะๆ มาร์ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย
 

มาร์แชลล์ : ทำไมไม่โทรชวนไอ้แอตลาสล่ะ
 

โปรแกรม : เออ จะไว้นะมาร์ ถ้าถึงตอนที่แกให้ฉันช่วยเรื่องยัยไอซ์ให้ ฉันจะไม่ช่วยแกเลย
 

มาร์แชลล์ : เออๆ ก็ได้
 

  ผมรีบรับปากทันที เพราะไอซ์ที่โปรแกรมพูดถึงคือผู้หญิงที่ผมพยายามหลบเลี่ยงให้มากที่สุด ก็เธอน่ะ ชอบตามตื้อผมไม่เลิก
 

โปรแกรม : ว้าว คุณชายมาร์ผู้ใจดี
 

  ตอนนี้พวกเราสามคน แกรม น้องขิง และผมยืนอยู่กับผู้ชายสองคนหน้าตาโหดร้าย อันธพาลตัวใหญ่ (กว่าผม) โธ่ ผมมีหุ่นที่ทรมานใจสาวนะ ไม่ใช่หุ่นที่เอาไว้ทรมานคนอื่น พวกมันถือมีดสปาต้าที่ยาวเท่าๆแขนแล้วยิ้มเหี้ยมๆ ซวยเลย มารับน้องขิงแต่เจอโจรแทน

พี่เหี้ยม : ส่งคนสวยมาแล้วพวกแกจะปลอดภัย 
 

ขิง : ฮือๆ พี่แกรม ขิงไม่ไปนะ
 

โปรแกรม : พี่รู้ พี่ไม่ให้ขิงไปหรอก
 

มาร์แชลล์ : ถ้าอยากได้เงินก็เอาไป แต่อย่ายุ่งกับผู้หญิงคนนี้
 

พี่เหี้ยม : ฮ่าๆ
 

  มันมีอะไรตลกเนี่ย ในกระเป๋าผมมีเงินอยู่หลายพันเลยนะ นอกนั้นเป็นบัตรเครดิต จะให้ก็ไม่เอาอีก ไอ้ซอยที่พวกเราอยู่นี่ก็เปลี่ยวซะไม่มี ตัวผมเองไม่กลัวหรอก แต่น้องขิงนี่สิ ถ้ามันทำอะไรเธอขึ้นมาไอ้โปรแกรมมันคงจะฆ่าไอ้พี่เหี้ยมนั่นตายแน่ (หรือไม่มีโอกาสได้ฆ่ามัน เพราะมันจะซิวเราก่อน)
 

พี่เหี้ยม : ฉันไม่ต้องการเงิน แต่ต้องการคนสวยต่างหาก
 

โปรแกรม : ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ
 

  เดี๋ยวได้ตายจริงๆหรอกไอ้แกรม แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยมันคงเอาตัวน้องขิงไปแน่ๆ ถ้าวิ่งหนีก็จะผ่านตึกร้างไม่มีคนดีไม่ดีอาจจะเจอพวกของมันก็ได้ เอ๊ะ แต่ผ่านซอยนี่ไปสองซอยก็จะถึงถนนแล้วนี่นา ไม่มีทางเลือกแล้ว
 

มาร์แชลล์ : แกรม
 

โปรแกรม : ฮือ
 

มาร์แชลล์ : Ready to run ok ?
 

โปรแกรม : ok
 

พี่เหี้ยม : เฮ้ย พวกแกพูดอะไรกันว่ะ ฟังไม่รู้เรื่อง
 

1 2 3
 

มาร์แชลล์ : วิ่ง!!
 

พี่เหี้ยม : เฮ้ย กลับมานะโว๊ย
 

ไอ้พวกโจรสองคนตะโกนไล่หลังพวกเรา แล้ววิ่งออกมาตามพร้อมถือมีดชี้หน้าพวกเรา
 

ตึกๆๆๆ
 

ขิง : โอ๊ย เหนื่อย
 

โปรแกรม : ไหวมั้ยขิง
 

ขิง : แฮกๆ ไหวค่ะไหว
 

พี่เหี้ยม : บอกให้หยุด อยากตายหรือไง
 

ตึก ตึก ตึก ๆๆๆๆๆ
 

  โอ๊ย ผมเองก็เหนื่อยเหมือนกัน ผมเป็นหอบอยู่ ถ้าเหนื่อยมากๆ ก็จะหายใจไม่ทัน ยาพ่นก้ไม่ได้เอามา ซวยอะไรอย่างนี้ว่ะ พวกมันสองคนก็วิ่งตามมาเรื่อยๆ อย่างไม่ลดล่ะ ปากก็ตะโกนแหกปากโวยวาย พอผมเหลียวหลังไปก็เจอพวกมันอยู่ใกล้แค่นี้เอง

โปรแกรม : มาร์ ไปทางไหนดี
 

มาร์แชลล์ : หะ ห๊า เลี้ยวซ้ายไปที่ตึกนั่นแล้วกัน
 

  ที่เห็นเป็นตึกร้างที่สูงตระหง่าน มีแสงไฟเรืองๆ ลอดออกมาจากลานจอดรถ อาจจะมีคนอยู่ที่นั่นก็ได้ ไอ้พวกนี้ก็วิ่งไล่ตามไม่หยุด ผมจะไม่ไหวแล้วนะ
 

กึก !!

  นั่นไง มีคนอยู่จริงๆ มีเป็นร้อยๆคนเลย ตรงหน้าผมมีผู้หญิงคนนึ่งกำลังถือกริชจ่ออยู่ตรงคอผู้ชายอีกหนึ่งคน ทุกคนหันมามองที่พวกเราสามคน ไอ้โจรสองตัวนั่นก้หายไปไหนแล้วไม่รู้ แต่ว่าผู้หญิงที่ว่าหน้าตาคุ้นๆ นะ ถึงจะมืดเพราะแสงไฟไม่พอ แต่ว่าผมจำไม่ผิดแน่ๆ ผมยาวสีดำที่ไฮไลท์สีน้ำเงินยาวถึงกลางหลัง ตังสูงๆ ผอมๆ เธอหันหน้ามาทางผมและ เอ๊ะ เด็กคนนั้น
 

มาร์แชลล์ : อาเฟย
 

อาเฟย : นายมาร์แชลล์ 
 

ฟอกซ์ : ฮะ ฮะ เธอพลาดแล้ว
 

  ผู้ชายที่โดนอาเฟยเอามีดจ่อคอเอามือปัดมีดออกแล้วใช้เท้าถีบอาเฟย อ๊ะ ทำแบบนั้นได้ไงทุเรศมาก อาเฟยล้มลงกุมท้องหน้าตาแหยเก คงจะเจ็บมาก แก ไอ้บ้ารังแกผู้หญิง ยอมไม่ได้
 

ฟอกซ์ : ไปตายซะอาเฟย!!
 

ผู้ชายคนนั้นยกมีดขึ้น มีผู้ชายอีกหนึ่งคนวิ่งเข้าไปช่วย แต่ขาผมสั่งให้วิ่งออกไปรับคมมีดนั้นแทน แล้วผมก็ผลักผู้ชายคนนั้นออกไป
 

ฉึก
 

อาเฟย : เฮ้ย!!
 

ฟอกซ์ : แกเป็นใครอ่ะ สุดที่รักของยัยนี่หรือไง
 

ผมโดนแทงที่ต้นขาเพราะเอาตัวเองเข้าไปบังอาเฟยไว้ เลือกไหลออกมาแต่ไม่เจ็บมากเท่าไหร่
 

มาร์แชลล์ : แกไม่ใช่ลูกผู้ชาย ไอ้หน้าตัวเมีย!!
 

อาเฟย : นายมาร์แชลล์ มาช่วยฉันทำไมเนี่ย
 

ฟอกซ์ : งั้นลูกผู้ชายอย่างแกก็กินนี่ไปซะ
 

ปืน!!
 

อาเฟย : ไอ้ฟอกซ์หยุดซะที
 

  อาเฟยตะโกน แล้วบอกให้ผมออกให้พ้นทาง เธอกระชากปืนออกจากเอว โอ้ว เด็กม.ปลายพกปืน นี่มันอะไรกันเนี่ย แต่ผมจะปล่อยให้เธอฆ่าคนไม่ได้นะ
 

ฟอกซ์ : แหม คู่พระเอกนางเอก ตายมันด้วยกันทั้งคู่เลยแล้วกัน
 

ฟอกซ์ : เหนี่ยวไกปืน เตรียมที่จะยิง ในแววตาของอาเฟยไม่มีความกลัวเลยแม้แต่นิด แต่กลับกันแววตานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
 

ฉึก
 

เพอร์เฟ็ก : หยุดซะที ฟอกซ์ 
 

ผู้ชายที่จะเข้าไปช่วยอาเฟยตั้งแต่แรก ใช้มีดแทงที่แขนของฟอกซ์
 

ฟอกซ์ : มังกรดำแพ้แล้ว
 

  ฟอกซ์แสยะยิ้มเหมือนว่าสมเพชตัวเอง ก่อนจะผลักผู้ชายคนนั้นแล้วก็เดินออกไป พร้อมกับลูกน้องของเขาอีกหลายสิบคน นี่ผมมาถูกที่ผิดเวลาหรือป่าว เอ๊ะ หรือว่าผิดทั้งสองอย่าง
 

อาเฟย : นายน่ะมาที่นี่ได้ยังไง
 

มาร์แชลล์ : เราเจอโจรมันดักปล้นน่ะ ก็เลยวิ่งหนีมา
 

อาเฟย : อ้อ คราวหลัง ไม่จำเป็นก็อย่ามาแถวนี้ มันอันตราย
 

มาร์แชลล์ : อืมๆ
 

  อาเฟยหันมาพูดกับผมแล้วหันไปสั่งอะไรสักอย่างกับผู้ชายหน้าตาดีหกเจ็ดคนที่ยืนอยู่ เอ๊ะ ผมพึ่งสังเกตที่แขนของเธอมีแผลด้วย ไม่เจ็บหรือไง ขนาดผมยังเจ็บๆเลย
 

อาเฟย : เพื่อนนายเดี๋ยวให้คนของฉันไปส่ง ส่วนนายไปทำแผลที่บ้านฉันก่อน
 

อาเฟย : มองอะไร
 

มาร์แชลล์ : ป่าวนี่
 

อาเฟย : หึ
 

(นี่เด็กม.ปลายจริงๆเหรอเนี่ย ยังสงสัยไม่หาย)
 

อาเฟย : ขึ้นรถสิ ยืนอยู่ทำไม
 

มาร์แชลล์ : ร้แล้วๆ นี่เธอพูดกับคนที่อายุมากกว่าแบบนี้ได้ยังไง ไม่มีสัมมาคารวะเลย
 

อาเฟย : ชิส์ อย่ามาพูดมากได้มั้ย ปวดหัว
 

  ยัยเด็กนั้นหันมาจิ๊จ๊ะใส่ผมแล้วทำหน้าหงุดหงิด คงจะปวดหัวจริงๆ ท่าทางก็ดูเหนื่อยๆ ก็แน่สิผู้หญิงตัวเล็กๆให้ไปสู้กับผู้ชายแบบนั้น ทำไมเธอถึงเลือกทางเดินนี้นะ ผมล่ะอยากรู้จริงๆ
 

มาร์แชลล์ : ฉันจะขับรถให้
 

อาเฟย : แต่นายมีแผล
 

มาร์แชลล์ : แล้วเธอไม่มีหรือไง
 

อาเฟย : นี่...
 

เพอร์เฟ็ก : เอาเถอะน่า อย่าดื้อสิ อาเฟย ผมฝากด้วยนะครับรุ่นพี่
 

มาร์แชลล์ : อืมๆ แล้วนายคือ?
 

เพอร์เฟ็ก : ผมชื่อเพอร์เฟ็ก เป็นเพื่อนอาเฟย
 

มาร์แชลล์ : อาห๊ะ งั้นไปก่อนนะ
 

เพอร์เฟ็ก : ครับ
 

อาเฟยเดินนำผมไปที่เฟอร์รารี่สีน้ำเงินเข้มของเธอด้วยหน้าตาไม่สบอารมณ์ พลางใช่มือกดแผลที่แขนไปด้วย คงจะเจ็บน่าดูสินะ

CR.SQ