Love hot รักร้อนเหลือร้าย ป่วนใจยัยจอมซ่า

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 10 : วันโหดของอาเฟย

เพอร์เฟ็กออกเดินนำหน้าฉัน เป็นแบบนี้ทุกที หมอนี่ตามติดฉันทุกฝีก้าวเลยจริงๆ ขาก็ยาว ไปนู้นแล้ว
 

เอฟโซ : เดี๋ยวจะเอาคนไปสมทบนะ
 

อาเฟย : อย่าให้มันเห็นแล้วกัน
 

เอฟโซ : พนันได้ มันก้เอาคนของมันมาเหมือนกันนั่นแหละ
 

เอฟโซกระตุกยิ้มที่มุมปาก ใช่ พวกนี้มันชอบเป็นหมาลอบกัด การบอกให้ออกไปแบบนี้มันเป็นอะไรที่เสี่ยงเกินไป เอาคนไปเยอะๆจะดีกว่า
 

ไฮโล : ระวังตัวนะ คนเก่ง ^ ^
 

อาเฟย : อาฮะ
 

  ไฮโลบอกฉันแล้วยิ้มกว้าง หล่อนะนั่นน่ะ ฮ่าๆ ส่วนเฟรนด์ก็เรียกลูกน้องที่เหลือในแก๊ง เฟ็กติดรถรอแล้ว ซอย A ใกล้นิดเดียว หึๆ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน มังกรดำ
 

-ซอย A -
 

ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉันตัวสูงใหญ่ มีกล้าม ท่าทางกวนทีน บนหน้ามีรอยแผลเป็นเป็นทางยาวตรงแก้ม เฮะๆ สู้มือหนึ่งทั้งเจ็ดของฉันไม่ได้เลย พวกนั้นน่ะ ทั้งหล่อ ทั้งขาว ทั้งสูง เชอะ ?
 

ไอ้กล้าม : มาแล้วหรอ คุณหนู 
 

อาเฟย : ยังไม่มามั้ง ถามอะไรโง่ๆนะคนสมัยนี้
 

ไอ้กล้าม : แล้วฉันบอกให้มาคนเดียว เอาสุนัขรับใช้มาทำไม
 

อาเฟย : แกสิ สุนัขรับใช้ ขี้เรือนซะด้วย
 

  มาว่าเพอร์เฟ็กได้ยังไงกัน ถึงเฟ็กจะไม่ได้สนใจอะไร แต่ฉันไม่ชอบนะมีคนมาว่าคนของฉันอย่างงี้ ไม่เจียมตัวเลย นี่ก็เฉยชาไปไหนไม่รู้ ใครว่าอะไรนิ่งเงียบตลอด เป็นใบ้รึไงกันนะ
 

ไอ้กล้าม : หึ ปากดี อยากรู้ว่าฝีมือจะสมคำร่ำลือรึป่าว
 

อาเฟย : เอาเลยมั้ยล่ะ พูดมากมันเปลืองน้ำลาย
 

ไอ้กล้าม : ให้ไอ้หนุ่มนั่นถอยไป
 

  เฟ็กก้าวถอยไปอย่างว่าง่าย สายตาของเขานิ่งและจ้องไอ้กล้ามไม่วางตา หลังพงหญ้ารกนั่น พนันได้เลยว่าต้องมีคนไม่ต่ำกว่าสิบคนซุ่มอยู่แน่ มันยิ้ม ฉันก็ยิ้ม ได้เวลาปาร์ตี้แล้ว !!
 

ไอ้กล้าม : ขอโทษน่ะครับ คุณผู้หญิง
 

  ไอ้กล้ามยักคิ้วแล้วส่งหมัดขวามาที่ฉัน ฉันยกเท้าขึ้นถีบยอดหน้าที่ไม่มีความหล่อของมัน แต่มันหลบได้แล้วส่งหมัด ถีบ กระโดดถีบ แล้วต่อยรัวๆมาเป็นชุด ในเวลาไม่กี่นาที การต่อสู้ต้องใช้ความเร็วเป็นหลัก เมื่อมันส่งหมัดมาเร็ว ฉันก็ต้องหลบให้เร็ว อ๊ะ นั่นช่องว่าง จังหวะที่มันจะยกเท้าเข้ามาถีบฉัน ได้การล่ะ ฉันก้มต่ำหลบเท้ามันลอดใต้หว่างขา แล้วเสยหน้ามันเต็มๆ แต่มันไม่ลดล่ะ มันสะบัดหน้าสองสามทีท่าทางมึนๆ นี่แหละโอกาสล่ะ
 

ฮึบ
 

พลั่ก
 

อั่ก
 

  มันล้มลงกับพื้น นี่แหละที่ฉันต้องการ ฉันชักมีดออกมา มีดสั้นแค่นั้นเอง มันเขยิบตัวหนี ควานหามีดที่คงทำหล่นไปตอนสู้กัน คิดจะสู้หรอ ขอเหยียบหน้าอกแกหน่อยเถอะ
 

พลั่ก!!
 

โอ๊ย
 

อาเฟย : อยากตายใช่มั้ย?
 

  แกคิดว่าฉันเป็นใครหา ฉันกระทืบพลั่กๆ ไปที่มันไม่ยั้ง มันนอนร้องเอามือมาป้องหน้าวาดมีดไปมาในอากาศอย่างหวังว่ามันจะเฉือนเนื้อฉันได้บ้าง
 

อาเฟย : เอาอีกแผลที่หน้ามั้ย ฮึ
 

  ฉันกำลังกรีดมีดไปที่หน้าของมัน แต่ไม่ได้ตั้งใจจะทำจริง แค่ขู่น่ะ นางเอกจะจิตใจโหดร้ายได้ยังไง 
 

ขวับ
 

อาเฟย : โอ๊ย!!
 

ธนูลูกนึงที่ปักเข้าที่ต้นแขนของฉันอย่างจัง 
 

เพอร์เฟ็ก : อาเฟย! บ้าเอ้ย
 

  เพอร์เฟ็กสบถออกมาอย่างเสียอารมณ์แล้ววิ่งมาหาฉันไปหลบอยู่หลังต้นไม้ ไอ้กล้ามนั่นลุกขึ้นมาอย่างสะบักสบอม โซเซไปทางพงหญ้ารกๆ นั่นไงว่าแล้ว มันต้องหมาลอบกัด ฮึ เกลียดจริงๆ เฟ็กเป่าปากเป็นสัญญาณของคิลเลอร์ หรือก็คือนักสู้ของแก๊งแต่เรามักจะเรียกว่าคิลเลอร์ซะมากกว่า ไม่กี่วอนาทีก็มีคนหลายสิบคนออกมายืนอยู่ที่ซอยแคบๆ เอฟโซกับไฮโลเอาของเล่นนั่นมาแล้ว กิลกับฟิวส์ที่ชอบเล่นสเก็ตบอร์ดจนแทบจะใช้เดินแทนเท้า อาร์โนลกับโรลเลอร์เบลดอันโปรด เฟรนด์กับดาบญี่ปุ่นคู่ใจที่ฉันเคยให้มันสมัยตอนเรียนม.1 นอกนั้นก็สารพัดอาวุธ ทุกคนหักนิ้วกรอบแกรบ นี่แหละ คิลเลอร์
 

อาเฟย : ออกล่ามันเอากลับไปที่ค่ายดัดสันดานให้ได้!!
 

  สิ้นคำสั่ง พงหญ้ารกก็เอนไหว พวกมันกำลังเคลื่อยนไหวอย่างรวดเร็ว และวิ่งมุ่งไปที่ทางแยกที่จะทะลุไปซอย B ถ้ามันออกไปได้คนก็จะพลุกพล่านมาก จะจับตัวพวกมันยากขึ้นไปอีก อ๊ะ มันไปกันเป็นพรวนแล้ว ลูกน้องของฉันก็ออกตัวไปบ้าง เครื่องทุ่นแรงต่างๆ บ้าง อ่า ถือดาบถือมีดไปตามทางเท้าอย่างนั้นบ้าง คงจะแตกตื่นกันน่าดู
 

เพอร์เฟ็ก : เลือดไหลออกเยอะแล้วนะอาเฟย กลับกันเถอะ
 

อาเฟย : กลับเรอะ ฉันจะออกไปตามพวกนั้นด้วยซ้ำ
 

เพอร์เฟ็ก : ไม่ได้
 

อาเฟย : เฟ็ก
 

เพอร์เฟ็ก : เธอต้องกลับไปกับฉัน
 

เฟ็กสั่งเสียงเข้ม เป็นสัญญาณบอกว่าเขากำลังโมโห อะไรกันมันก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้นสักหน่อย แค่เจ็บมากๆ แค่นั้นเอง 
 

เพอร์เฟ็ก : กลับ
 

อาเฟย : ก็ได้ๆ ทำไมต้องดุ
 

เพอร์เฟ็ก : ไม่ได้ดุ
 

อาเฟย : ก็น่า...
 

  ยังไม่ทันพูดอะไรมาก ก็มีเสียงของไซเรนท์ตำรวจดังมาแต่ไกล ซวยแล้วไง อีกไม่กี่นาทีต้องขับมาถึงแน่ๆ
 

เพอร์เฟ็ก : เธอหนีไหวรึป่าว
 

อาเฟย : ไหว
 

เพอร์เฟ็ก : แต่...
 

อาเฟย : นายแยกไปทางขวา ส่วนฉันจะไปทางซ้าย
 

เพอร์เฟ็ก : อาเฟยๆ
 

  ฉันไม่รอเฟ็กคว้าฉันทัน ถ้าเขาไปกับฉันโอกาสที่จะถูกจับมีสูงมาก โอ๊ย ปวดแผลก็ปวด ดึงออกมาดีมั้ยนะ ตำรวรคงมาถึงแล้วแน่ๆ เพราะเสียงวิ่งตึกๆ กำลังไล่หลังฉันมาพร้อมกับตะโกนเสียงดัง
 

ตำรวจ : หยุดเดียวนี้นะนังหนู หยุด!!
 

  หยุดทำไมล่ะ ถ้าโดนจับฉันต้องเป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่ๆ ลูกสาวนักธุรกิจชื่อดัง โฮกกกกกกก เพราะฉะนั้นฉันต้องวิ่งๆๆๆ นี่มันโผล่มาที่ซอย C แล้วนี่ ย่านนี้มีแต่ร้านหนังสือทั้งนั้นเลยนะ คนไม่เยอะมากวิ่งสบายๆ แต่ฉันวิ่งสบายคุณตำรวจก็วิ่งสบายเหมือนกัน โฮกกก ทำไงดีๆ หลบเข้าไปในร้านดีมั้ยนะ ไม่ได้ๆ แต่ฉันปวดแผลมากๆเลยนะมันเจ็บจื๊ดๆ ตาก็เริ่มพล่าเลือนแล้วด้วยไม่ได้นะ จะเป็นอะไรไปไม่ได้

ขวับ
 

อาเฟย : อ๊ะ
 

??? : ชู้ววว
 

   อยู่ดีๆก็มีมือปริศนิกแรงกระชากฉันเข้าไปในร้านหนังสือร้าง เสียงคุณตำรวจวิ่งวนไปวนมา วิทยุสื่อสารกับตำรวจคนอื่นๆกันให้ควั่ก งือ แล้วนี่ใครเนี่ย
 

??? : ธะ เธอเป็นอะไรมากมั้ย
 

อาเฟย : คุณเป็นใคร แล้วบาดเจ็บด้วยนี่
 

??? : ผมชื่อฮนโจ
 

ฉันมองผู้ชายตรงหน้าให้ชัดๆ เขาตักผมรองทรงสั้นๆธรรมดาแต่ย้อมสีเหลืองๆ ดำๆ ทองๆ ตาตี่ ดูท่าทางเหมือนจะเป็นคนต่างชาติด้วย
 

อาเฟย : ฉันชื่อ อาเฟย
 

ฮนโจ : ครับ คุณมีแผลนะ ดึงลูกธนูออกเถอะไม่งั้นจะเสียเลือดมากกว่านี้นะ
 

อาเฟย : ฉันรู้ๆ ช่วยหน่อยได้มั้ย
 

ฮนโจ : คุณใจแข็งพอนะ
 

อาเฟย : อาฮะ
 

เสียวๆ อยู่เหมือนกันนะเนี่ย คมของมันอาจจะฉีกแผลฉันมากขึ้นก็ได้ แต่ถ้าไม่เอาออก
 

ฮนโจ :เราไม่มีเวลาแล้ว ตำรวจต้องพังเข้ามาในนี้แน่ๆ
 

อาเฟย : กะ ก็ได้ๆ
 

ฮนโจ : ทนหน่อยนะ
 

อาเฟย : อาฮะ
 

เขาจับที่ลูกธนูแน่น ฉันเองก็พร้อมแล้ว ดึงเลยเถอะ...
 

ฉัวะ!!
 

อาเฟย : อ๊ะ
 

  ฮนโจเอามือตะคลุบปากฉันแทบไม่ทันแต่ฉันเจ็บมาก มากเหมือนทุกครั้ง แต่ไม่นะ ฉันจะไม่ร้องไห้ นั่นไม่ใช่นิสัยของยากูซ่า ไม่ใช่นิสัยของฉัน ยังไม่ทันที่ฮนโจจะละมือออก เสียงกระจกแตกก็ดังขึ้นทางด้านหลังร้าน ตำรวจหรอ
 

เพล้ง!!
 

??? : ไอ้ฮนโจ แกอยู่นี่เองหรอ
 

ฮนโจ : แกยังตามมาอีกหรอ
 

??? : ฮะๆ ถึงคราวตายของแกแล้ว
 

ฮนโจ : อาเฟย วิ่งออกไป ฝ่าวงล้อมของตำรวจไปเลย
 

ฮนโจลุกขึ้นยืน เขาอาจจะหนีพวกอัธพาลที่อื่นมาก็ได้ ถึงต้องมานั่งหลบในนี้ เขาพลักฉันแล้วดึงประตูเปิดออก แล้วกล่าวลา
 

ตำรวจ : เฮ้ย นังเด็กนั่น
 

อาเฟย : อ๊ะ
 

โชดดีที่ฉันใส่เสื้อฮู้ด มีหมวกมาเพื่ออำพรางใบหน้า ตำรวจนายนึงชี้มาทางฉันแล้วที่เหลือก็วิ่งตามมา
 

  ฮึก แนเจ็บแผลมากๆเลย เพอร์เฟ็กและคนอื่นๆ คงจะหนีได้นะ แต่ไม่สิ ฉันไม่ยอมแพ้เด็ดขาด คุณป๋าต้องเสียใจถ้าตำรวจจับฉันได้ แต่แผลที่แขนก็ทำร้ายฉันมากเกินไป ตรงทางข้างหน้ามีผู้ชายคนนึ่ง ยืนถือหนังสืออยู่ เขาผมสีเงิน ตัวสูงมากๆ นั่นมัน...

CR.SQW