คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คืนซวย
บทที่ 1
เวลา 00.15 น. ร่าสูส่า้าวออาห้อพัแพทย์อโรพยาบาลรันาให่ วาอนายแพทย์วัรวีร์ายแววเหนื่อยล้าแมสุใ ศัลยแพทย์หนุ่มื่อัถูโทรามัวเพราะมีเสหนั เา้อรีบมา่วยแพทย์เวรผ่าันไ้วิฤ หลัาภาริสำัเสร็สิ้น นไ้พ้นีอีนราย นายแพทย์วัรวีร์ วัรมัยึอัวลับบ้าน
“Happy birthday to you…”
เสียเพลอวยพรวันเิทำให้นายแพทย์หนุ่มะั วาำมเหนือหน้าาอนามัยเป็นประายแล้วอ่อนแสเป็นปิ บุลารทาารแพทย์หนยืนอยู่หน้าห้อพัพร้อมเ้วันเิทีุ่เทียนไว้พร้อมสรรพ นถือเ้ือแพทย์หิวลินา นุยอเาเอ
“สุสัน์วันเิ่ะุลา อให้มีวามสุมาๆ นะะ”
แพทย์หินสวยอวยพร วัรวีร์ยิ้มให้หิสาว
“อบุรับ”
“้วยวามยินี่ะ”
หิสาวยิ้มหวานอบ นายแพทย์หนุ่มมอนที่ยืน้าหลัวลินา ประอบ้วยมลเนรหัวหน้าพยาบาล นายแพทย์เ่นภูมิวิสัีแพทย์เพื่อนสนิทอเา นายแพทย์ลสิทธิ์ แพทย์อินเทิร์น ธิาวรรและอัมพรพรร พยาบาลประำแผนศัลยรรม
“มีวามสุมาๆ นะุเสือ”
เ่นภูมิอวยพรหยิแมหยอ ุเสือึาใส่
“อบใมา”
“สุสัน์วันเิรับพี่ลา”
“อบใ”
นายแพทย์วัรวีร์ถอหน้าาอนามัยแล้วยิ้มให้ ลสิทธิ์าพร่าในวามหล่อเหลาอนายแพทย์หนุ่ม เพียแ่นี้็ุ้ม่าับารรออวยพรไออลอเา
“อให้มีวามสุและเริ้าวหน้าในหน้าที่ารานนะะุหมอ”
มลเนรล่าวอวยพร้วยรอยยิ้ม
“อบุรับพี่มล”
นายแพทย์วัรวีร์ไหว้อบุแล้ว้มลเป่าเทียน ารเอร์ไพรส์แบบนี้ไม่นิยมทำในโรพยาบาลเพราะรบวนนไ้ หรืออามีเสุเินไ้ลอเวลา
ทว่าืนนี้ทุอย่าลับเป็นใ วัรวีร์ไม่ใ่แพทย์เวร เ่นภูมับลสิทธิ์ลเวรเรียบร้อย ส่วนมลเนร ธิาวรรและอัมพรพรร ่าส่เวรแล้วเ่นัน มลเนรในานะผู้อาวุโสที่สุในแผนศัลยรรมึอยาให้ำลัในายแพทย์หนุ่มเนื้อหอมที่เพิ่บเพาะทาาอเมริามาหมาๆ
“ว่าแ่พาันหนีนไ้มาหรือเปล่ารับ”
นายแพทย์หนุ่มแวยิ้มๆ ัับบุลิเร่รึมอเา
“เราทุนลเวรแล้ว่ะ”
มลเนรยิ้มอบ นาพยาบาลวัยห้าสิบเ็นนี้เ่รอบ้านและเป็นที่ยอมรับอทุน
“พี่มลนำเ้ไปแบ่ในแผนนะรับ หมออัวลับ่อน ่วมา อยานอนเ็มที”
“่ะุหมอ”
มลเนรยิ้มรับำ ร่าสูส่าเินาไป วลินาส่เ้ให้หัวหน้าพยาบาลแล้วรีบเินามนายแพทย์วัรวีร์โยมีเ่นภูมิับลสิทธิ์ามมา้วย อัมพรพรรรู้สึผิหวั พยาบาลสาวมอามไม่ละสายาพลาพึมพำว่า
“อยารู้เหลือเิน ุหมอะไปลอวันเิที่ไหน”
“ทำไมไม่ถามล่ะ”
“ไม่ล้า่ะพี่มล”
อัมพรพรรเสียอ่อย วามเียบรึมเอาารเอาานอุหมอทำให้ทุนเรใ ไม่มีใรล้าล้ำเส้นทีุ่หมอีไว้
“ุหมอน่าะิมเ้สัิ้น”
น้ำเสียธิาวรรไม่่าาอัมพรพรร เธอทั้ผิหวัทั้เสียาย ธิาวรรเป็นพยาบาลสาวสุฮออแผนศัลยรรม มลเนรอุส่าห์เลือพยาบาลที่สวยที่สุอแผนมาร่วมเอร์ไพรส์ุหมอหนุ่ม ผลอบรับ่าน่าผิหวั วัรวีร์แ่มอผ่าน ไม่ใ่เรใวลินา แ่เาไม่สนใพยาบาลทั้สอ่าหา
“ไม่เป็นไรหรอวรร ุหมอมีเวลาเป่าเ้็ีแล้ว”
“พี่มลิบวทุเรื่อริๆ”
“แล้วะิลบให้เป็นทุ์ทำไม๊ะ”
“อยารู้ั ท้ายที่สุใระเป็นผู้พิิใุหมอ”
อัมพรพรรเปรยลอยๆ เธออยารู้ทุเรื่ออนายแพทย์หนุ่ม
“หมอวิวไล่ะ”
มลเนรอบามที่เห็น อัมพรพรรลับส่ายหน้า
“อั้มว่าไม่ใ่หมอวิว”
“วรรไม่อยารู้ แ่วรรอยาเป็น”
ธิาวรรประาศเนารม์โยไม่เรใวลินา อัมพรพรรยิ้มเื่อนๆ ในใลับฮึสู้ เธอับธิาวรรเป็นพยาบาลสาวาวเ่นอแผนศัลยรรม สนิทันพอประมา แ่เรื่อผู้ายใรีใรไ้ ไม่เี่ยวัน
ะนี้เวลาเือบหนึ่นาฬิา อยแถบานเมือที่เยึัเียบสัราวับป่า้า แสไฟ้าถนนเปิเป็นบา่ว สอ้าทามีอห้าสูเป็นระยะทำให้บรรยาาศเปลี่ยวน่าลัว รถเ็นายอาหารยาม่ำืนทิ้ไว้เพียวามว่าเปล่า
ร่าผอมบา ผมอยสั้นหอบระเป๋าเสื้อผ้าและแฟ้มเอสารวิ่ระหืระหอบมาในวามมื เสียวิ่ไล่ามัมาาอย้าใน เสียนั้นใล้เ้ามา อีนิเียวร่าผอมบาะถึถนนสายหลัที่นานๆ ะมีรถผ่านมาสััน
เ้าอร่าหยุิเพียเสี้ยววินาทีแล้วรีบวิ่ไป่อนัวในพห้าหนา้าทา เวลาผ่านไปั่วรู่ วัยรุ่นผอมะหร่อสามนวิ่มาหยุริมถนน พวมันยืนหอบนี่โรบาน สายาสอส่ายหานที่พวมันวิ่ามมา
“ไปทาไหนวะ วิ่เร็วิบหาย!”
ไอ้๋อสบถออมา ไอุ้้ยรีบอธิบายสรรพุ
“หล่อนเยไ้เหรียทอวิ่ร้อยเมรในานีฬาสีมาแล้วลูพี่”
“มึไม่้อบรรยาย ูไม่อยาฟั รีบหาหล่อนให้เอ ูอยาเ็มที”
ไอ้๋อผู้ไ้รับเียริให้เป็นลูพี่วาเสียั ไอ้้นแอบลืนน้ำลาย ่อนะพูออมา
“ูว่าไปไลแล้วล่ะ พวเราลับเถอะ”
“ไอ้้น!”
ไอ้๋อหันมาะอใส่ นัวเล็ที่สุรีบแ้ัว
“นมันหนีไปไลแล้ว ะมัวหาอยู่ทำไม เสียเวลาเปล่า”
“แู่อยา”
“แม่นาทั้ห้าไลูพี่”
“ไอ้้น! มึนะมึ”
ไอ้๋อ้าเท้าใส่ไอ้้น ยัไม่ทันไ้เะ เสียรถยน์ัแว่วมาแ่ไล วัยรุ่นสามนมอหน้าัน
“เอาไีลูพี่ ะถอยหรือไป่อ”
“ถอยทำไม เอา้อนหินปารถมัน เราอาะไ้เินใ้้อนโ”
ไอ้๋อพูใส่หน้าไอ้้น ไม่้อรอให้ลูพี่สั่ ไอุ้้ยรีบเสนอหน้าวิ่หา้อนหินนาพอีมือสาม้อน มันส่ให้เพื่อนทั้สอนละ้อน เสียรถยน์ัึ้นเรื่อยๆ สามสหายหมอบรอผู้โร้ายที่ำลัใล้เ้ามา
ืนนี้วลินาวนวัรวีร์ไปปาร์ี้่อ เ่นภูมิับลสิทธิ์รับอาสา่ายทุอย่า แ่นายแพทย์หนุ่มปิเสธ เาอบุทุนที่อุส่าห์รอเอร์ไพรส์วันเิแ่อนนี้เา่วนอนนาะปิอยู่แล้ว แพทย์หินสวยน้อยใ เธอทำไ้เพียยิ้มลบเลื่อน
“ับรถีๆ นะรับ”
วัรวีร์โบมือให้วลินา
“อบุ่ะ”
หิสาวโบมืออบพร้อมับิในใ อย่าน้อยเายัห่วใยเธอ
“โีนะโว้ย!”
“โีรับพี่ลา”
เ่นภูมิับลสิทธิ์ะโนามหลั
“อบใ”
วัรวีร์หันมาอบ หลัานั้นทั้สี่น็แยย้ายันลับบ้าน
วัรวีร์ับรถมาามเส้นทาทีุ่้นิน ิ้วหนาเ้มมวเ้าหาัน ืนนี้ถนนที่ใ้เป็นประำถูปิารราร สาเหุมาารถบรรทุสิน้านาให่ล้มะแอยู่ลาถนน รถุเิน รถำรว รถู้ภัยมารบ
นายแพทย์หนุ่มมอสถานาร์ ทานั้นไม่้อารำลัเสริม ายหนุ่มึัสินใเลี้ยว้าย ถนนที่ะไป่อน้าเปลี่ยว เาไม่มีสิทธิเลือมานั หาเลี้ยววาะอ้อมไล เาไม่อยาเสียเวลาอยู่บนถนนนานเินำเป็น
เบน์สีำแล่นมาในวามมืยามรารี้วยวามเร็วพอประมา แสไฟามถนนสว่าเป็นระยะ นายแพทย์หนุ่มรู้สึเหมือนับรถอยู่ในแนสนธยา มีรถเาเพียันเียวบนถนนสายเปลี่ยว อาีพเาไม่สัมพันธ์ับวามรู้สึในเวลานี้ เาไม่ลัวผี เรื่อนี้ไม่ใ่ปัหา วาม่ว่าหาที่เป็นปัหาสำหรับเา
เสียสัา้อวามทาไลน์ัไม่าสาย ไม่้อเปิูวัรวีร์็ทราบว่าาิสนิทมิรสหายับบรราสาวสวยที่ำลัุยันอยู่ ส่้อวามมาอวยพรวันเิ ายหนุ่มเร่วามเร็วมาึ้น ทว่าวาม่วทำให้เผลอวูบไป เมื่อลืมาอีรั้ วัรวีร์ร้ออุทานเสียหล
“เฮ้ย!”
ายหนุ่มเห็นนวิ่ออาพห้า้าทา ร่านั้นวิ่รมาที่รถอเา ผี? สิบแปมุ? วัรวีร์ิพลาหัหลบ้วยสัาา สายเสียแล้ว เบน์สีำเี่ยวร่านั้นนล้มลิ้เ้าไปในพห้า นายแพทย์หนุ่มใสุี
“ิบหายแล้ว!”
วัรวีร์สบถเสียั ายหนุ่มพยายามวบุมสิ โีที่รถไม่ีลัาหายท้อหรือนเสาไฟฟ้า มันพุ่เยอยะริมถนนนฟุ้ระาย ลิ่นไม่พึประส์ลอยลบอบอวล
ศัลยแพทย์หนุ่มลูบลำามเนื้อัว สมรรถนะีเยี่ยมอรถยุโรปทำให้เาปลอภัย ายหนุ่มะเียะายออารถ เาเห็นวัยรุ่นร่าผอมสามนยืนุ่มอยู่ในวามมื พวมันำลัประเมินสถานาร์ ถ้านในรถเป็นหิสาวเป็นราววยอเธอ
นายแพทย์หนุ่มประมวลวามิอย่ารวเร็ว อนนี้เานึถึแ๊สิบแปมุอย่าเียว วัรวีร์พุ่ไปหยิบท่อนไม้นาพอเหมาะมือาอยะ ายหนุ่มเินแว่ไม้เ้าใส่ลุ่มวัยรุ่น ท่าทาเาน่าเรามมิไ้แหยอย่าที่พวมันอยาให้เป็น เพียแ่นั้นแ๊วัยรุ่น่าพาันทิ้้อนหินวิ่หนีระเิระเิ
วัรวีร์รีบไปูร่าที่ล้มลิ้ลพห้า ารวิ่ทะเล่อทะล่าัหน้ารถเป็นวิธีที่แ๊สิบแปมุอบทำ ใรหลลอาะเสียทั้ีวิและทรัพย์สิน แ่ไม่ใ่เา ล้อหน้ารถเป็นหลัานั้นี เล่นับใรไม่เล่น ันมาเล่นับนอย่านายแพทย์วัรวีร์ ายหนุ่มยับไม้ในมือ ถ้ามีอะไรไม่อบมาพาล เาะฟาไม่ยั้
นายแพทย์หนุ่มแหวอห้าแล้วใ้ไฟายาโทรศัพท์มือถือส่อู เาเห็นร่าผอมบา ผมอยสั้นนอนุู้อระเป๋าแน่น ไม่มีบาแผลรร์หรือเลือไหลให้ใ แสไฟทำให้ร่าผอมบาหยีาและยมือปิหน้า วัรวีร์ึเห็นหน้าอีฝ่ายไม่ถนั
“ายหรือยั”
เสียถามเย็นาุน้ำแ็ ไม่มีเสียอบ ไม่มีแม้แ่เสียรา อิในใทำให้ายหนุ่มเสียัใส่
“ไม่อบไม่เป็นไร ันะโทรแ้ำรว เี๋ยวำรวะมาัารแเอ”
วัรวีร์ิว่าร่าที่นอนัวอเป็นผู้าย เาึใ้สรรพนามอย่านั้น พอไ้ยินำว่าำรวร่าที่นอนนิ่รีบเผยอปา
“อย่า...”
ร่าผอมบาเปล่เสียทัท้ว แผ่วเบาและนุ่มนวลเินว่าะเป็นเสียผู้าย ิ้วหนาเ้มมวอีรั้ เ็นี่เป็นนาน่อ ยิ่ิยิ่เลีย เลียวิธีหาินที่สร้าวามเือร้อนให้นอื่น
“อย่าอะไร”
เาถามเสียระ้า
“อย่าบอำรว หนูอร้อ”
ความคิดเห็น