formosa ดวงดาวแห่งมนตรา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ณ ห้องกว้างที่มีเพดานสูงและประดับไปด้วยคริสตัลหลากหลายสีสันที่ทอแสงสีสวยงามแข่งกับดวงดาวระยิบระยับที่ห้อยไว้กระจัดกระจายบนท้องฟ้าสีเทาหม่นนอกหน้าต่างบานใหญ่ เช่นเดียวกับหัวใจของเด็กสาวผมทองอร่ามที่ยืนนิ่งเงียบอยู่กลางห้องราวกับกำลังซึมซับบรรยากาศของห้องนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากไปยังที่ๆอยู่ห่างออกไปไกลแสนไกล  ห้องนี้เงียบเสียจนได้ยินเพียงแค่ลมหายใจอันแผ่วเบาของเธอเพียงคนเดียว แต่แล้วความเงียบนี้ก็โดนทำลายลงด้วยเสียงเปิดประตูบานใหญ่นี้ ตามมาด้วยร่างของหญิงวัยกลางคนที่ยังคงความงดงามไว้ได้ย่างเหลือเชื่อ ที่กำลังย่างก้าวเข้ามา ผมสีม่วงอ่อนที่มีแทรกขาวเล็กน้อยตามอายุของวันเวลา ปลิวไปตามจังหวะการเดินก่อนจะมาหยุดลงที่เด็กหญิง   ดวงตาสีเขียวอ่อนที่ได้มาจากคนรักของหญิงสาวเบื้องหน้าช้อนขึ้นมองใบหน้าที่งดงามเกินมนุษย์นี้   ทั้งคู่สบตากันเนิ่นนานก่อนที่หญิงสาวจะคุกเข่าลงเบื้องหน้าเด็กสาวเพื่อให้สายตาของทั้งคู่ขนานกันพอดี

“แม่ขอโทษนะลูก แม้หวังว่าลูกจะเข้าใจ ว่าลูกเป็นถึงผู้สืบทอดเพียงองค์เดียวของราชวงศ์เฮมมิลตัน  ลูกต้องไป.....เพื่อที่เราจะต้องปิดผนึกไอเวทมนตร์ของลูกไว้ชั่วคราว ..”

“ทำไมล่ะเพคะ?”

“........”

“หญิงทำตัวไม่ดีหรอคะ?”เสียงใสๆถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าศร้อย

“ไม่หนอกจ้ะ  มันเป็นธรรมเนียมที่จะต้องให้ลูกไปเรียนรู้วิธีการใช้ชีวิตด้วยตัวเองน่ะจ้ะ”

“หญิงจะไม่เปนไรใช่ไหมเพคะ?” 

“แน่นอนอยู่แล้วจ้ะ” หญิงสาวยิ้มอย่างเศร้าๆ

“....”

“มา ,ตอนนี้เรายังมีเวลาอยู่อีกหน่อย  ไปหาไลโอเนลกันดีไหม?”

“เพคะ”

และทั้งคุ่ก็จูงมือกันออกไป  ทิ้งไว้เพียงห้องที่ประดับประดาไว้ด้วยคริสตัลหลากหลายสีสันที่เงียบสงบเหมือนดั่งเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน  แต่หากใครตั้งใจฟังดีๆละก็  จะได้ยินเสียงเพลงอันไพเราะที่กำลังขับขานโดย”อะไร”สักอย่าง  และกำลังจะนำพาความล่มสลายมายังราชวงศ์แฮมมิลตันอันยิ่งใหญ่นี้.....

ณ ห้องรับแขก

เสียงเปิดประตูส่งผลให้เด็กชายผมสีรัตติกาล และดวงตาสีดำข้างทองข้างผู้เป็นถึงเจ้าชายรัชทายาทแห่งดาเทอก้าที่นั่งดื่มชาอยู่ลุกขึ้นมาถวายบังคมให้กับหญิงสาวที่เป็นถึงราชินีแห่งเลอครอส    หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อรับรู้ได้ถึงจิตสังหารที่กำลังแผ่เข้ามาใกล้ 

“ไลโอเนล” หญิงสาวเรียกชื่อเด็กชายเสียงเครียด เด็กชายพยักหน้าอย่างรับรู้ถึงหน้าที่ เด็กสาวมองทั้งคู่อย่างงงๆก่อนจะโดนผู้เป็นแม่ผลักเข้าไปในอ้อมกอดของเด็กชาย

“ฝากเมลลานีนด้วยนะ”

“ครับ” เด็กชายตอบรับด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ก่อนที่เด็กชายและเด็กสาวทั้งคู่จะค่อยๆจางหายไปในอากาศ   หญิงสาวหลับตาลงและถอนหายใจอย่างโล่งอก  ก่อนจะกลับหลังหันมาหาชายหนุ่มผมแดงที่กำลังเดินเข้ามาในห้องอย่างเอื่อยเฉื่อย  พร้อมกับกลิ่นเลือดที่ลอยฟุ้งมาตามสายลม  ชายหนุ่มแสยะยิ้มก่อนจะถวายบังคมอย่างประชดประชัน และถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“จะไปหาสามีสุดที่รักของท่านหรือยังครับ ราชินีของผม?”

หญิงสาวเงียบก่อนจะหันไปมองหน้าต่างที่เบื้องล่างกำลังฉายภาพบ้านเมืองที่มอดไหม้ก่อนจะแย้มยิ้มออกมาอย่างเศร้าศร้อย  นี่น่ะเองคำทำนายสีเลือดที่เธอมองเห็นมาตลอดหลายสิบปี   หญิงสาวหมุนตัวกลับมาประจันหน้ากับชายหนุ่มที่เป็นถึงอดีตคู่รักของเธอ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงก้องกังวานว่า

“นี่คือการแก้แค้นของเจ้า วิล  ต่อจากนี้คือการแก้แค้นของเราและข้าเห็น ว่าการแก้แค้นของเรา..หนักหนาสาหัสกว่านี้หลายสิบเท่า  แต่น่าเสียดายที่ข้าอาจจะไม่ได้อยู่ดูภาพนั้นกับตาตน แต่เจ้าจงจำไว้เถิด ความแค้นของเราจะไม่จบลงเพียงเท่านี้  วิลเลียม โฮลแมน ฮันท์”

เมื่อพูดจบเธอก็หงายหลังและล้มลงไปนอกหน้าต่างก่อนจะหายไปจากคลองสายตาของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มเดินออกไปยังระเบียงเพื่อรับลมที่พัดมาพร้อมกับกลิ่นเลือด ดวงตาสีแดงเพลิงที่แลดูไร้ชีวิตคู่นั้นหลับลงเพื่อซึมซับชัยชนะที่ตนได้มา

บ้านเมืองด้านล่างกำลังมอดไหม้ไปพร้อมกับเสียงเพลงอันไพเราะที่บรรเลงไปพร้อมกับจังหวะการขยับของเปลวไฟ  ราวกับว่ากำลังกล่อมให้ผุ้ที่จากไปแล้วได้หลับอย่างสงบสุขโดยไม่ต้องกังวลว่าความแค้นของตนจะไม่ได้รับการชำระล้าง   เพราะความแค้นระหว่างแฟเรียลและเลอครอสจะอยู่คู่กันไปอีกนานแสนนาน...