คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 07 : #นี่มาร์คต้วนสายเปย์ 100%
- 07 -
{ BAMBAM }
หลบหน้ามัน…
วันนี้หลังจากที่ผม ง้อ เรียกง้อป่าววะ เอาเป็นว่านั้นแหละ ผมก็เอาแต่หลบหน้ามัน
ทำไงได้คนมันอายนี่หว่า
เกิดมาไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ ทำไมกูต้องมาทำตัวเหมือนสาวน้อยนิยายตาหวานด้วยวะ
“กูเป็นอะไรของกูวะเนี่ย”
ผมยืนขยี้ผมตัวเองแรงๆไปมา
“เป็นบ้าหรออ้วน เห็นยืนละเมอเพ้อพบนานแล้วนะ”
แม่ผมเองครับ
ตอนนี้ผมอยู่บ้านแล้วครับ วันนี้วันศุกน์ครับไอบีมันต้องซ้อมบาสยันเย็นเลยกว่าจะกลับก็ดึกดื่น ผมเลยกลับบ้านมาก่อน คิดถึงน้องโค่ของคนหล่อ
“แบมยืนตรงนี้นานแล้วหรอ”
ผมพึ่งสังเกตว่าตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าประตูเข้าบ้าน
ยืนถือกระเป๋าเรียนโง่ๆอยู่หน้าประตู
“ไม่นานหรอกลูกแบม แค่อีกสองนาทีจะครบชาติแล้ว”
“เวอร์ไปนะม้าบ้างที”
ผมหันไปตอบม๊าพร้อมถอดรองเท้านักเรียนแล้วจัดการเอาไปวางลงในชั้นวางรองเท้า
“จ้ะ รีบๆไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวดีๆหละ จะได้ไปหาเพื่อนแม่กัน”
ห้ะ? หาเพื่อนแม่อะไรของแม่เนี่ย
“หาเพื่อนแม่อะไร แบมไม่ไปจะอยู่บ้านกับน้องโค่”
เรื่องอะไรจะปล่อยให้น้องโค่อยู่ตัวเดียว เดี๋ยวน้องเหงาแย่เลย
“อย่ามาบอกว่าไม่ไปแกตอบตกลงฉันแล้ว ฉันมีหลักฐาน”
ม๊าพูดพร้อมเดินไปหยิบไอแพดอันเท่าฝาบ้านจากโซฟา
หลักธง
หลักฐานมันจะไปมีได้ไง ก็ในเมื่อพอไม่เคยได้ยิน
ไม่เคยได้รู้เรื่องที่ม๊าจะให้ไปหาเพื่อนเลยสักนิด
“แบมแบม วันศุกร์แบมว่างมั้ย”
“…”
“ว่างเนอะ งั้นไปงานร่วมรุ่นเป็นเพื่อนแม่หน่อยนะ”
“อื้ม~”
“…”
เงียบแดกเลยกู
“นี่ไงหลักฐาน ชัดเจนเนอะ”
คุณนายภูวกุลยกยิ้มกว้างอย่างเต็มภาคภูมิ
“ก็แย่แล้ว!!! แบมนอนอยู่
ที่ตอบอื้มก็เพราะละเมอมั้ย ม๊าอย่ามามั่ว”
คุณนายเล่นมาสัญญากับผมตอนกำลังนอน แถมถ่ายคลิปไว้ด้วยนะ รอบคอบๆ
ก็แย่แล้ว แบบนี้มันเข้าค่ายหลอกลวงกันชัดๆ
คนหล่อไม่ยอม
ไม่ยอมๆๆๆ
“ไม่รู้แหละ ยังไงแกก็ต้องไป”
“ไม่ไป”
“ไป”
“ไม่ไป”
“ก็บอกว่าให้ไปไง”
“ก็บอกว่าม่ะ-”
กำลังจะบอกว่าไม่ไปเลยเชียว
“ถ้าแบมไม่ไปม๊าจะหักค่าขนมยี่สิบ แล้วจะจับอีโค่ไปตัดขาเอาให้ด้วนไปข้างนึงเลย”
“ไปก็ได้ เชอะ!”
ผมพูดพร้อมทำหน้างอ เดินตูดบิดขึ้นห้องไปอาบน้ำ
ยี่สิบของคนหล่อมีค่านะ
ยี่สิบไม่เท่าไหร่แต่น้องโค่นี่สิจะถูกตัดขาให้ด้วนไม่ได้นะคนหล่อไม่ยอม
“เร็วๆหละ จะถึงเวลานัดแล้ว”
17.00 น.
“สายแล้วเห็นมั้ย เพราะแกคนเดียวเลยไออ้วน”
“อย่ามาโทษแบม ม๊านั้นแหละทำให้ช้า แล้วแบมก็ไม่ได้อ้วนด้วย”
ว่าอะไรว่าได้แต่อย่าว่าอ้วน คนหล่อเซ็นสิทีฟ
ตอนนี้ผมกับม๊าเราอยู่ที่ห้างJYPครับ หลังจากที่เราฝ่ารถติดอันแสนโหดร้ายมาได้
ผมกับม๊านั่งแท็กซี่มาไม่อยากจะบอกมิเตอร์แพงมากกกก
ไม่เอาไม่บ่น
ผมจะบอกว่าที่ม๊าบอกงานรวมรุ่นอันที่จริงมีแค่ม๊ากับเพื่อนม๊าสองคนเท่านั้นแหละ
เห็นเค้าบอกเพื่อนสนิทสมัยเรียน เห็นว่ามีลูกอายุเท่ากันเรียนที่เดียวกันกับผมด้วยเลยอยากจะพามาให้รู้จักกัน
คนหล่อขี้เกลียดแต่ไม่มีใครเข้าใจ
งื้ออ
“ร้านนี้แหละๆ ตามม๊ามาเลยๆ”
อ่อ นัดกันไว้ที่ร้านอาหารไทยนี่เอง ร้านนี้อร่อยผมเคยมากินกับไอยูค
แต่ตอนนี้ต้องขอตัวไปหาห้องน้ำก่อนมันมีความรู้สึกเหมือนเมื่อกี้มือไปโดนอะไรก็ไม่รู้เหนียวมือหมดเลย
“ไปล้างมือแปปนะม๊าเดี๋ยวตามไป”
“ไอนี่หนิ
มีปัญหาตลอดๆ”
“วันนี้ม๊าว่าคนหล่อบ่อยไปแล้วนะ
จะงอนแล้ว หงึ”
ผมพูดพร้อมบิดตูดเดินไปเข้าห้องน้ำซึ่งติดกับร้านที่ม๊านัดเพื่อนไว้พอดี
“รีบไปรีบมาแล้วกัน
อย่าไปทำอ่างน้ำเค้าพังหละ”
พูดจบม๊าก็เดินเข้าร้านไปทันที
เดี๋ยวลูกชายสุดหล่อหมาตายความก็คือควายไง
จะตามม๊าไปนะ
“ไอลูกหมา…”
“เหี้ยมาร์ค!!!”
ไอมาร์คหน้าจระเข้แม่งมาได้ไงวะ
คงจะจริงที่เข้าว่ายิ่งเกลียดยิ่งเจอ
กูกำลังๆหลบๆมันอยู่เสือกต้องมาเจอมันที่นี่อีก โธ่เอ้ยชีวิตคนหล่อ
“มึงมาที่นี่ได้ไงอะ”
ผมหันไปถามมันซึ่งมันนั่งอยู่กับผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง
ซึ่งนั่งตรงข้ามกับแม่ของผม
“นี่ลูกรู้จักกันหรอ”
แม่ของผมกับผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“ครับเรารู้จักกันที่โรงเรียนหนะครับ”
ไอมาร์คตอบ มึงจะตอบกูไม่ว่าแต่มึงหันหน้าไปทางอื่นได้มั้ยอย่ามามองกู
กูทำตัวไม่ถูก กูคิดถึงเรื่องเมื่อกลางวันมึงเข้าใจกูมั้ยไอหน้าจระเข้!!!
“หรอ ดีจังเลยโลกกลมจังเลยเนอะ หนูมานั่งก่อนสิจ๊ะ”
หญิงวัยกลางคนที่ผมคิดว่าคงเป็นแม่ของไอมาร์คแหละพูดให้ผมนั่งลง
ที่นั่งแม่งก็น้อยเนอะ
ทำไมกูต้องมานั่งตรงข้ามไอมาร์คด้วยเนี่ย
วันนี้เป็นวันซวยของคนหล่อแน่ๆ
“แบมแบม นี่เอ็มม่านะ เพื่อนแม่เอง
ส่วนเอ็มม่านี่แบมแบมนะลูกหมู เอ้ย ลูกชายชั้นเอง”
ม๊าพูดกับผมและแม่ของไอมาร์คสลับกัน
ผมก็ยกมือไว้แม่ไอมาร์คอย่างคนมีมารยาทที่ดีงาม
“แบมแบมชื่อน่ารักจัง ส่วนนี่มาร์คลูกชายฉันเอง
มาร์คนี่เล็กเพื่อนแม่เอง”
แม่ไอมาร์คพูดบ้าง
“สวัสดีครับ”
ไอมาร์คมันกล่าวพร้อมยกมือไหว้แม่ผม
“สวัสดีจ้ะ เอ็มม่าแกนี่มีชายลูกหล่อเนอะ
ไม่เหมือนไออ้วนนี่เลย”
อ้าวทำไมม๊าพูดงี้อะ นี่ลูกนะ ลูกๆๆๆ
“ไม่อ้วนนะม๊า แล้วก็หล่อมากๆด้วย”
“555555
แกก็ชั่งหยอกลูกเนอะ หนูแบมออกจะน่ารักจิ้มลิ้ม เนอะตามาร์ค”
แม่ไอมาร์คพูดพร้อมหันไปคุยกับลูกชายตัวเองที่มัวแต่เอาสายตาโตๆตี่ๆ(?)
ของมันมองมาที่ผม
ยิ่งมองหน้าแม่งยิ่งกวนตีนวะ
“ครับ น่ารัก”
สายตามึงนี่น่าถีบจริงๆเลย
“อย่าไปชมมันมากเดี๋ยวมันเหลิง
อิลูกคนนี้ยิ่งหลงตัวเองอยู่ หนูมาร์คไม่ต้องไปสนใจมันมากหลอก ปล่อยให้มันเป็นคนบ้าไปวันๆ”
ม๊าแซะลูกอีกแล้วนะ
“ครับ 5555555”
มีความสุขจังนะไอมาร์คหน้าจระเข้ อย่าให้มึงอยู่กับกูสองคนนะ…
อ้าวเห้ย ได้อยู่สองคนจริงว่ะ….
25%
‘มึงพี่คนนั้นหล่อเนอะ’
‘หล่อชิบหายเลยมึง’
‘โอ้ย พ่อของลูก’
เสียงเด็กผู้หญิงใส่ชุดคอซองกลุ่มใหญ่ที่เดินผ่านไปผ่านมาตรงที่ผมยืนอยู่หลายรอบ
ได้ยินยิ่งอารมณ์เสีย
เพราะอะไรหน่ะหรอ…
ก็เพราะเค้าไม่ได้ชมผมหน่ะสิเค้าชมไอห่าหน้าจระเข้ที่ยืนข้างๆผมเนี่ย
แม่งเดินตามผมมาตั้งแต่ที่พวกแม่ๆบอกว่าอยากจะคุยกันตามลำพัง
อยากจะย้อนวัยอันนานโขกันสองคน ผลกรรมอยู่ที่ใคร อยู่ที่ผมไง
อุส่าห์รีบเดินหนีมันมา เสือกเดินตามกูมาอี๊ก จะเอาอะไรกับกูหนักหนา
“มึงจะตามกูมาอีกนานมั้ยอะ
ไม่มีที่ชอบๆหรอ”
ผมหันไปเหวี่ยงใส่มัน
ที่มั่วแต่ทำหน้ามึนๆ
“อีกนานมั้ยฉันก็ไม่รู้
แต่ที่ชอบๆก็มีนะ”
มีที่ชอบๆแล้วมึงก็ไปทางนั้นสิวะจะมาตามกูพระแสงอะไรอีก
“งั้นมึงก็ไปที่ชอบๆได้แล้วไป๊”
ไล่
กูจะไล่มึงให้ไปไกลๆ
“ก็นายไง”
“กู
กูอะไรของมึง”
หมายความว่าไง
จู่ๆมานายไงๆ บ้าไปแล้ว
“ที่ชอบๆ
ก็นายไง”
“…”
ไอมาร์คมันตอบมาหน้าตาย
ไอนี่หนิเล่นเห้อะไรอย่างนี้
แล้วจะเต้นแรงทำไมใจกูเนี่ย
นั้นๆแก้มแดงอีกู อิแบมมึงเป็นคนหล่ออย่ามาทำตัวเป็นสาวน้อยได้มั้ย
“กวนตีน
มึงจะไปไหนก็ไปเลยไป”
พูดจบผมก็เดินหนีมามาเลย
ผมไม่ได้เขินอะไร
แค่ปวดขี้เลยใจเต้น หน้าแดงแค่นั้น คนหล่อไม่เขินคนหน้าจระเข้หรอก
“จะได้แล้วๆๆ
อีกนิดนึงๆ หึบๆๆ เหี้ย!!!”
โกง
ไอตู้ห่านี้มันโกงผมชัด
ตอนนี้ผมกำลังหนีบตุ๊กตาอยู่ครับ
ก็รู้แหละว่าตู้แม่งจะต้องโกงแบบนี้
แต่ทำไงได้อะปิกาจูในตู้มันเรียกร้องให้ผมกดนี่
แต่ก็นะ
ตู้แม่งไม่ได้แดกเงินผมต่อหรอกครับ ไม่ใช่เพราะผมมีสติคิดว่าตัวเองต้องพอแล้วนะเล่นไปยังไงตู้มันก็ต้องโกง
แต่ป่าวเลย
ผมเล่นจนเงินหมดแล้วต่างหาก
บ๊ายบาย
น้องปิกาจูเดี๊ยวพี่แบมเก็บตังมาซื้อหนูเอง
“ไม่เล่นต่อแล้วหรอ”
ไอมาร์คครับ
หลังจากที่ผมไล่มันไป แต่ก็อย่างที่รู้ครับมันหน้าด้านเดินตามผมตามเคย
จนตอนนี้ผมยืนแย่งเด็กเล่นมันก็ยืนดูผมเล่นอยู่ข้างๆผมเลยเนี่ย
“เล่นไปก็ไม่ได้
ตู้แม่งโกงไม่เล่นแล๊ว”
ผมพูดพร้อมเอามือกอดอกทำปากเบ๊ะเหมือนเป็ดเตรียมจะเดินไปที่อื่น
“อยากได้ขนาดนั้นเลยหรอไอตัวในตู้หนะ”
เสียงของไอมาร์คมันรั้งผมไว้
“ปิกาจูเว้ย
ก็อยากได้มันน่ารักดีมึงจะทำไมกูอะ”
“เดี๋ยวฉันเล่นให้เอามั้ย”
จะอวดกูว่างั้น
คิดว่าตัวเองเก่งว่างั้น
ตอนเห็นตู้หนีบตุ๊กตาครั้งแรกมึงยังถามกูอยู่เลยว่ามันคืออะไร
แล้วมึงจะเล่นได้มั้ย ถถถ
“ก็เอาดิ
ยังไงมึงก็ไม่ได้หรอก ขนาดกูยังไม่ได้เลย”
“หึ…”
หึ
อีกแล้ว กูขอซื้อต่อได้มั้ย ถ้ามึงจะใช้หึได้ทุกสถานการณ์แบบนี้
ว่าจบไอมาร์คก็เดินไปแลกเหรียญมาเพื่อหยอดใส่ตู้
มันแลกมาประมาณสิบกว่าเหรียญ
กะจะเอาให้หมดตู้เลยใช่มั้ยพ่อเอ้ย
10 นาทีผ่านไป
ตอนนี้เหรียญในมือไอมาร์คหมดแล้วครับ
ทุกคนคิดว่าผมจะได้ตุ๊กตาเยอะมั้ย…
.
.
.
“555555555 กูบอกแล้วไงกูยังไม่ได้มึงก็ไม่ได้”
ใช่ครับสิบกว่าเหรียญของมันป่าวประโยชน์มาก
ไม่ได้อะไรเลยสักตัว
“…”
นิ่งเลยไอมาร์คนิ่งเลย
“ไปเหอะมึง
ตู้แม่งโกงเล่นยังไงก็ไม่ได้หรอก”
ผมหันไปพูดกับไอมาร์คที่มัวแต่ยืนจ้องปิกาจู
นี่มึงอยากได้ขนาดนั้นเลยหรอวะ
“นายอยากได้ใช่มั้ย”
เอ้าไอนี่
เล่นจนเงินหมดตัวนี่ไม่อยากได้เลยมั้ง
“อืม
แต่กดไปก็ไม่ได้หรอกเอาเงินไปซื้อเองเลยดีกว่าเยอะ”
“…”
ไอมาร์คไม่ฟังที่ผมพูดมันเดินไปที่พนักงานแลกเหรียญอีกครั้ง
นี่มึงยังเล่นต่ออีกหรอว่ะ…
.
.
.
แล้วทำไมคนแลกเหรียญต้องเดินมาพร้อมกับมันด้วยว่ะ
“เอากี่ตัวครับน้อง”
พนักงานแลกเหรียญลงไปไขกุญแจเปิดตู้พร้อมหันมาคุยกับไอมาร์ค
เดี๋ยวๆมาร์คกูตามไม่ทัน
นี่มึงคิดจะทำอะไร
“เอาหมดเลยทั้งตู้… แบมแบมนายอยากได้ตัวไหนอีกมั้ย"
- 25 % -
“ซื้อมาทำห่าไรเยอะแยะเนี่ย
กูรู้นะว่ามึงรวยแต่อย่ามาทำตัวสายเปย์แบบนี้เข้าใจมั้ย”
“…”
เงียบอีก ไอห่านี่เงียบอีก กวนตีนได้โล่เลยนะมึงอ่ะ
‘กรี๊ด กรี๊ด’
เสียงที่เราคุ้นเคยมาอีกแล้ว ทำไมกูเคยรู้จักปิดเสียงโทรศัพท์นะ
‘คุณนายใหญ่แห่งบ้านภูวกุล สวยมากๆด้วยนะจะบอก’
“ฮัลโหลม้ามีไร”
“กลับบ้านกับมาร์คเค้านะลูก แม่จะกินข้าวกับเอ็มม่า ติส”
พูดจบคุณนายก็ตัดสายไป
“เห้ย! เดี๋ยวก่อนสิม้า ตู้ด ตู้ด
ตู้ด”
ผมพยายามที่จะกดโทรกลับหาคุณนาย แต่ก็นะปิดเครื่อง!! ว้อท!!
ม้านะ ม้าเอาแต่ใจชะมัด ไม่แปลกใจเลยแบมแบมได้ใครมา นี่กูด่าตัวเองอยู่ป่าวว่ะ
“แม่งเอ้ย ทำไมต้องเป็นงี้วะ”
“ปะกลับบ้านกัน”
“เดี๋ยวๆ มึงรู้ได้ไง”
“แม่ไลน์มาบอกจบนะ”
“เก็ทแต่ไม่จบเว้ย ใครจะกลับบ้านกับมึงห่ะ”
เรื่องเมื่อตอนกลางวันยังขายหน้าไม่หายเลย
ใครจะยอมนั่งรถกลับบ้านไปกลับมันกัน ชิ้ช้ะ
“แล้วแต่ งั้นฉันกลับแล้วนะ”
ง่ายๆงี้เลย มึงแม่งน้ำขึ้นน้ำลงว่ะ(แบมก็เช่นกัน) แต่เอ๊ะ
ม๊าลากให้มาด้วยไม่ได้เตรียมพร้อมเท่ากับไม่ได้เอาตังมา
ไม่ได้เอาตังมาเท่ากับไม่มีเงินกลับบ้าน
คิดไดดังนั้นก็… วิ่งสิครับตามไอมาร์คมันไปเดี๋ยวไม่ได้กลับบ้าน
“เฮ้ย กูเปลี่ยนใจแล้วกูกลับด้วย
แต่เพราะม้าหรอกนะกูถึงยอมกลับด้วย”
“หึ…”
นั้นไงกูว่าแล้ว หึ ในตำนานมาอีกแล้ว หมั่นไส้วะ
“หึไรของมึงห่ะ จะกลับก็รีบกลับสิ”
พูดจบผมก็เดินนำมันไป
“แบมแบม รถฉันอยู่ทางนี้นะ”
แพ้ง รู้สึกเหมือนมีอะไรแตก หน้ากูไงครับผม
“รู้หน่า กูแค่เดินไปดูของร้านนู้นเฉยๆ จริงจริ๊ง
มึงอย่าคิดมากสิ”
“หึ…”
-//////- อายตัวเอง เกลียดตัวเอง 2 วิ ปฏิบัติ
“เหยด ออดี้ก็มาว่ะ”
ตอนนี้ผมเริ่มอยากจะเกิดมาเป็นไอมาร์คแล้วครับ
ครั้งก่อนก็นินจามาตอนนี้ออดี้ ชีวิตมันจะดีไปไหน รวยได้อีกมาร์คตัวรวยได้อีก
“ขึ้นมาเร็ว”
ไอมาร์คมันหันมาสั่งจากในรถ
ไม่ต้องสั่งกูก็ขึ้น
วุ้ จะมีสักกี่ครั้งเชียวที่จะได้ขึ้นรถแพงๆแบบนี้
“มึงนี่ก็โชคดีเนอะ กูอยากเกิดเป็นมึงจัง”
“หรอ ไหนบอกเหมือนขาดความอบอุ่นไง”
ชิบหายและ กูก็ขอโทษไปแล้วนะ มึงยังจะเคื่องกูอีกหรอ
“กูมันปากพ่อยไง กูก็ขอโทษมึงไปแล้วหนิ”
ยิ่งคิดถึงตอนขอโทษแล้วกูก็ยังเขินๆไงก็ไม่รู้ อายเห้ๆเลยเนี่ย
“อืม ขอโทษน่ารักดีนะ หึ”
อย่ามาอมยิ้มนะไอห่า
“พอเลยๆ อย่าพูดเรื่องอีกนะมึงเดี๋ยวได้ปากแตกหรอก”
“หึ…”
“เลิก หึ ด้วย!!! ขับรถไปเลยมึงอ่ะ”
“หึ แบมแบมขอไรอย่างได้มั้ย…”
....................................................................
เค้ามาต่อครบแล้วน้า ขอบโทษที่มาช้ามากๆนะ
เค้าติดสอบจริงๆ จะพยายามอัพให้บ่อยๆนะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเมนต์เลยน้าา
ความคิดเห็น