คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 04 : #นี่เพื่อนเนียร์ชื่อแบมแบม 100%
- 04 -
{ BAMBAM }
“แบมแบม วันศุกร์แบมว่างมั้ย”
“…”
“ว่างเนอะ งั้นไปงนร่วมรุ่นเป็นเพื่อนแม่หน่อยนะ”
“อื้ม~”
ร่างบางพยักหัวเบาๆ
“ตกลงว่าไปเนอะ อยากเบี้ยวนะบันทึกเสียงไว้แล้ว ฮิฮิ”
ว่าจบคุณนายของบ้านภูวกุลก็เดินจากไป ทิ้งไว้ก็เพียงแต่…
.
.
.
‘ปึ้ก!’
“ฮือ~ นี่กูนอนหลับสนิทจนหัวโขลกเลยหรอว่ะเนี่ย
เจ็บอ่า”
นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย มีความหลับสนิทศัษย์ส่ายหน้า ดูนาฬิกาแปป
‘7.33 น.’
ชิบหายแล้ว สายแล้วๆกูจะไปโรงเรียนทันมั้ยเนี่ย
วิ่งไปอาบน้ำแทบจะลื่นหัวฟาดคอห่านตาย
‘7.45 น.’
“ม๊า!!! ทำไมไม่ปลุกแบมอ่ะ แบมสายเลยเนี่ย”
ผมอาบน้ำแต่งตัวภายใน 10 นาที
นี่กูก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย
ใช่เรื่องที่จะมาชมตัวเองมั้ย
จริงๆหน้าที่ปลุกลูกที่มีแนวโน้มจะตื่นสายมันต้องเป็นหน้าที่ของแม่สิ
“เรื่องของแบมสิ ไม่เกี่ยวกับม๊าเลย”
ขนาดตอบกับลูกนะแต่สายตานี้ไม่ได้เอียงเอนจากจอโทรศัพท์เลย ติดเข้าไปนะคุณนาย
ติดเข้าไป
“โธ่ม๊าอ่ะ เดี๋ยวคนหล่อก็งอลให้หรอก”
ทำพูดพร้อมทำปากยู้ว คิดว่าน่ารักมั้ย5555555
“แล้วแต่แบมเลยเนอะเอาที่ลูกแบมสบายใจ”
“ชิ้ช้ะ ไปโรงเรียนแล๊ว”
ไม่สนใจคนหล่อเลย งอลม๊าแล๊ว ไปโรงเรียนดีกว่านี่เกือบลืมไปเลยว่าสายแล้ว
ณ
โรงเรียน
ดวงหนอดวงจะซวยไปถึงไหน ตื่นสายยังไม่พอรถยังโคตรจะติดอีก
โรงเรียนก็มาตั้งซะลึกเชียว
พาลสายแล้วคนพาล
‘ลุกนั่ง 10
ครั้ง 1 2 3 …’
นั้นไงการลงโทษคนมาสายในตำนาน
เกิน 8.30 น. ลุกนั้ง 10 ครั้ง เกินกว่านั้น ก็เอา 10 คูณกับนาทีที่เกิน
แล้วนี่กี่โมงแล้ว 8.45 น.แล้วไง ลุกนั่งเป็นร้อยแล้วมั้ง
คนหล่อจะหนี
คนหล่อจะไม่ยอมปวดขาลุกนั้นเป็นร้อยรอบหลอก
‘พรึ้บ’
ไม่ต้องแปลกใจว่าเสียงอะไรนะ
เสียงผมโยนกระเป๋าข้าวกำแพงเข้าไปเอง ตรงนี้ผมคำนวณมาแล้วมันเป็นมุมอับคนครูไม่เห็นวงจรปิดไม่มี
ปลอดภัยหายห่วง
“อ๊ะ
ปลอดภัยเอาไปสิบคะแนนเต็ม”
เก่งจริงๆ
คนอะไรหล่อด้วยเก่งด้วย(?) กระโดดลงมาปลอดภัยไม่มีบาดแผล
มองซ้าย
ปลอดภัยไม่มีคน
มองขวา…
“เชี้ย!!!
มึงมาตั้งแต่เมื่อไร”
25%
อยากรู้มั้ยว่าผมเจอใคร
อ่ะๆ ผมให้เดา ใบ้ให้ๆผมเกลียดขี้หน้ามันมากๆ หน้ามันเหมือนจระเข้ นิสัยก็เห้
รู้แล้วใช่มั้ยครับว่าใคร…
ไอมาร์คปากหมาหน้าเหมือนจระเข้ไงหล่ะ
“ฉันจะมาเมื่อไหร่มันไม่สำคัญหรอก แต่นี่กระเป๋านายใช่มั้ย”
ไอมาร์คมันพูดพร้อมหิ้วกระเป๋าเน่าๆสีดำตราโรงเรียนของผมขึ้นมา
“เออ ของกูเองมึงจะทำไม”
“ก็ไม่ทำไมหรอกก็แค่กระเป๋านายมันหล่นมาโดนหัวฉัน”
โห้ แม่นเหมือนกันนะเรา เก่งจังเลย
“สมควรแล้วหนิ”
“ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้”
“ไม่”
“ขอโทษ”
“ไม่เว้ยย”
ใครมันจะไปยอมกัน เหอะ
“หึ ทำไมเนียร์ถึงยอมคบเพื่อนแบบนี้นะ”
“แบบนี้มันแบบไหนว่ะ”
มันกำลังดูถูกผม
“ก็แบบนี้ไง แค่ฐานะก็ต่างกันแล้ว จะมาเกาะเนียร์กินรึป่าวก็ไม่รู้
ไหนจะเรื่องแฟนเนียร์อีกพี่นายใช่มั้ย พี่น้องคงนิสัยเหมือนๆกัน”
ไอมาร์คมันพูดพร้อมสายตาเหยียดๆส่งมาให้ผม
มันจะมากเกินไปแล้วนะ
“กูไม่รู้ว่ามึงรวยมาจากไหนลูกใครหรอกนะ
แต่มึงไม่มีสิทธ์มาด่าพี่กูแบบนี้ แล้วที่กูเป็นเพื่อนกับเนียร์กูคบกันด้วยใจ
ไม่ได้เกี่ยวกับเงินหรือฐานะห่าไรที่มึงว่าเลย”
ไอเนียร์มันเป็นเพื่อนผมมันจะจนจะรวยก็เพื่อนผม
ไม่เรื่องฐานะแบบที่ไอเห้นั้นหรอก เพื่อนสำหรับผมมันก็คือเพื่อน
“จะเอาที่อะไรมาวัดว่าคบกันด้วยใจ
คนเรามันไว้ใจไม่ได้หรอก พี่น้องกันยังไว้ใจกันไม่ได้เลยหักหลังกันก็มีถมไป”
ไอมาร์คมันพูดตอบผม สายตามันดูแข็งขึ้นแปลกๆ
“กูไม่ใช่คนแบบนั้น กูรู้แค่ว่าเนียร์มันเป็นเพื่อนกู
กูไม่มีทางหักหลังมัน”
“หึ”
ตั้งแต่รู้จักกับมามัน มัน หึ ใส่ผมมากี่รอบแล้วว่ะ
“หึ เหี้ยไรของมึงห่ะ แล้วก็เอากระเป๋าของกูคืนมาได้และก่อนที่กูจะไปอัดหน้ามึง”
“อยากได้ก็มาเอาสิใครว่า”
ไอนี่หนิ กวนตีนชิบหาย
“เอาคืนม่- ”
ผมกำลังจะเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าจากมือไอมาร์คมัน
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะแตะโดนกระเป๋า
ไอมาร์คหน้าจระเข้มันก็โยนกระเป๋าของผมไปทางข้างหลังผม
“ไปเองนะ ไปแหละ”
พูดจบมันก็เดินไปเลย
“ไอห่านี่!! กลับมาให้กูเตะเดี๋ยวนี้เลยนะไอบ้า
ไอจระเข้”
กวนตีนกูขึ้นทุกวันๆนะมึงอ่ะ ฝากไว้ก่อนเถอะ
‘กรี๊ด กรี๊ด กร๊ด’
ยังจำกันได้มั้ยว่าเสียงอะไร เสียงโทรศัพท์ผมไงจำได้มั้ยเอ่ย
“ใครมันโทรมาตอนนี้ว่ะ คนกำลังหงุดหงิด”
‘ฮุ่น ฮุ้น’
ไอฮุนนี่เองโทรมาทำห่าไรว่ะ
“โทรมาทำไมว่ะ”
‘มึงอยู่ไหนแบบนี่กี่โมงกี่ยามแล้ว มึงลืมแล้วหรอคาบแรกสอบเทพนริทร์นะ’
เออว่ะ เชี้ยยย กูนี่ลืมสนิทเลย มัวแต่สนไอมาร์คลืมเทพสนิทเลย
“เออๆกูมีปัญหานิดหน่อย
เรียนห้องไหนว่าเดี๋ยวกูรีบเหาะไปเลย”
‘1702
มึงรีบเลยแบมเค้าจะจัดโต๊ะสอบกันแล้ว รีบเลยมึงเข้าใจกูมั้ยรีบ!!’
“กูรู้แล้ว ก็ใส่ตีนหมาแล้วเนี่ย แค่นี้ก่อนนะ บายย”
วิ่งสิครับ วิ่งคนหล่อวิ่ง
ไอมาร์ค
เพราะมึงคนเดียวเลยนะ ถ้ากูสอบไม่ทันนะ เพราะมึงคนเดียวเลย
50%
“มึงข้อสอบเทพอ่ะ กูหลับตาแล้วกูรู้เลยอ่ะ”
ผมหันไปพูดกับไอเซฮุน
พวกผมกำลังเดินไปเรียนวิชาต่อไปครับ
หลังจากที่ผ่านศึกหนักของอาจารย์เทพเค้ามา จะออกข้อสอบยากไปไหนของเค้าก็ไม่รู้ ผมเดาตั้งแต่ข้อแรกไอฮุนก็เช่นกัน
“รู้คำตอบ”
ไอฮุนมันตอบผม
“ป่าวรู้อนาคตตัวเองเนี่ยแหละ มืดเชียว”
มืด มืดสนิทเลย
“ไอสัส5555555555 กูก็นึกว่ามึงทำได้แล้วกูโง่คนเดียว”
“จริงๆกูอ่ะฉลาด แต่กูไม่อยากให้มึงโง่คนเดียวไง กูเลยแกล้งโง่เป็นเพื่อนมึง”
จริงผมหล่อและฉลาดมากๆเลยนะขอบอก นี่แกล้งโง่เฉยๆไม่ได้โง่จริง
“แกล้งซะเนียนเชียว ดูไม่ออกเลยว่ามึงมีแววจะฉลาด เลิกมโนแล้วเข้าห้องเหอะ”
ไอฮุนมันตอบผม พร้อมกับกอดคอผมเข้าห้องไป
ตอนนี้วิชาเคมีครับ
สองคาบติดแหนะเรียนเสร็จก็กินข้าวเลย ผมเลือกมานั่งโต๊ะหลังสุดเพราะผมจะนอน55555 วิชานี้สบายๆอาจารย์เค้าเหมือนง่วงๆไม่ค่อยสอนเท่าไหร่
ผมเลยชิวๆ
“เออๆ ทำไมเมื่อเช้ามึงมาช้าจังว่ะ”
ไอหุนมันถามผม
เออ
พูดถึงเมื่อเช้าปล้วหน้าไอมาร์คลอยขึ้นมาเลย แม่งหงุดหงิดว่ะ
“กูตื่นสาย แล้วก็มีเรื่องกับจระเข้นิดหน่อย”
“จระเข้อะไรของมึงว่ะ”
ไอฮุนมันถามผมพร้อมทำหน้างง
“ก็ไอคนที่หน้าเหมือนจระเข้ไง ไอมาร์คอ่ะ”
ผมทำท่ามือพะงาบๆให้เหมือนจระเข้พร้อมพูดไปด้วย
“มาร์คไหนว่ะ อยากบอกนะว่ามาร์คเด็กใหม่”
“เออนั้นแหละ ไอหน้าจระเข้นั้นแหละ กูก็รู้นะว่ากูมาสายแต่มันทำให้กูสายกว่าเดิมไปอีก”
เหวี่ยง คนหล่อจะเหวี่ยง
เออ
เว่ยพอไอฮุนมันรู้ว่าเป็นไอมาร์คเด็กใหม่แล้วมันทำหน้าแปลกๆว่ะ
“มึงรู้จักมันหรอก”
ผมถามมัน
“รู้จักดิ... มันดังจะตายผู้หญิงห้องเราก็กรี๊ดมันเยอะอยู่”
ไม่เห็นจะหน้ากรี๊ดตรงไหนเลย นิสัยเสียขนาดนั้น
“หน้าอย่างกับจระเข้ นิสัยก็แย่ชอบกันไปได้ไงไม่เข้าใจผู้หญิงเลยจริงๆ”
ผมพูดจบไอฮุนมันก็มองหน้าผมเหมือนจะจริงจังอะไรสักอย่าง
“ถ้าเป็นไปได้อ่ะ มึงก็อย่าไปยุ่งกับมัน”
ไม่ได้อยากยุ่งหรอกมั้ย แต่มันทำให้กูต้องไปยุ่งวุ่นวายกับมากับตลอดเลย
“ทำไมว่ะ มันไปทำไรไว้”
“ป่าวหรอกๆ ก็มึงพูดเองหนิว่านิสัยไม่ดี ถ้าเค้านิสัยไม่ดีก็ไม่ต้องยุ่งกับเค้า”
สายตาไอฮุนมันดูหล่อกแหล่กแปลกๆ
“เออๆ กูจะพยายาม”
ช่างเถอะผมคงคิดไปเองมั้ง...
{ MARK }
“ทำไมไปเข้าห้องน้ำนานจังอ่ะมาร์ค”
จูเนียร์ถามผม
ตอนนี้พวกผมเรียนพละกันอยู่
เมื่อกี้ผมเดินไปเข้าห้องน้ำมา
“เล่นกับหมากระเป๋านานไปหน่อยมั้ง”
หมากระเป๋าตัวนี้น่าจะกัดเจ็บด้วยนะ
“หมากระเป๋า? โรงเรียนเรามีหมากระเป๋าด้วยหรอ
น่ารักมั้ยอ่ะ”
เนียร์ถามพร้อทำหน้างงใส่ผม
“ไม่น่ารักมั้ยไม่รู้ แต่ถ้าจะดื้อ ต่อปากต่อคำเก่ง”
แล้วก็น่าจะดื้อมากๆ
“หมาต่อปากต่อคำได้ด้วยหรอมาร์ค ตลกและ555555”
“หึ...”
ผมว่าจูเนียร์เป็นคนแปลกแล้วนะ ไอหมากระเป๋าเพื่อนเนียร์เห็นจะแปลกกว่า
ตั้งแต่เมื่อตอนที่กินข้าวนั้นแล้ว
คนอะไรโกรธแทนคนอื่นจนหน้าแดงตัวสั่น อย่างกับเป็นเรื่องของตัวเอง
‘กูไม่รู้ว่ามึงรวยมาจากไหนลูกใครหรอกนะ
แต่มึงไม่มีสิทธ์มาด่าพี่กูแบบนี้ แล้วที่กูเป็นเพื่อนกับเนียร์กูคบกันด้วยใจ
ไม่ได้เกี่ยวกับเงินหรือฐานะห่าไรที่มึงว่าเลย’
“กูไม่ใช่คนแบบนั้น
กูรู้แค่ว่าเนียร์มันเป็นเพื่อนกู กูไม่มีทางหักหลังมัน”
ประโยคพวกนี้เหมือนผมจะเคยได้ยินมาเยอะ คำว่าเชื่อใจ ไว้ใจได้
ไม่มีทางหักหลังสำหรับผมมันไม่มีจริงหรอก ผมรู้
แต่ผมก็ไม่รู้ทำไมสายตาของไอหมากระเป๋านั้นตอนพูดมันกลับทำให้ผมรู้สึกว่าที่มันพูดออกมามันคือเรื่องจริง
มันพูดแล้วคิดแบบนั้นจริงๆ
สายตาเหมือนหมาของมันทำให้ผมรู้สึกอยากที่จะรู้จักและเป็นคนที่มันไว้ใจ แต่ผมก็กลัว… ผมกลัวว่ามันจะเหมือนเดิม
เหมือนกับที่พบเคยเจอ…
--------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 4 มาแล้วววววว เป็นไงบ้างบอกกันเน้อ
ขอบคุณทุกคนที่เขามาอ่านจริงๆนะคะ
ครบ 100% แล้วเย้ ลงดึกดื่นๆทุกครั้งเลย5555
ความคิดเห็น