คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 4 Mystic Land ฝ่ามิติแดนพิศวง (ตาลายครับท่าน)
Mystic Land ฝ่ามิติแดนพิศวง ผู้เขียน: นายศรา
ออกตัวก่อนว่า SD อ่านได้แค่ 4 ตอนก็ยอมแพ้ ไม่ใช่ว่าไม่สนุก แต่ด้วยแนวเรื่องและการเขียน ไม่ใช่สเปกของ SD เลยพับผ่า
เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นด้วยการนำเรื่องเล่าที่ทุกคนอาจเคยได้ยินหรือลืมเลือนไปแล้ว เป็นเรื่องที่ผู้เฒ่าผู้แก่มักจะเตือนเวลาเราเดินทางเข้าป่า ระวังถูกผีลักผีซ่อนไปอีกมิติหนึ่ง เร้าความสนใจให้คลิกบทถัดไปโดยพลัน SD ก็ได้ทำความรู้จักกับ “เอื้องคำ” สาวเหนือบ้านป่าแสนลึกลับ เธอฝ่าฝืนคำห้ามของผู้ใหญ่อย่างไม่แยแสด้วยการออกเที่ยวป่าในเวลากลางคืน ข้อนี้ก็สะท้อนให้เห็นถึงว่ามนุษย์ย่อมมีความอยากรู้อยากเห็นแฝงอยู่ในตัวเองเสมอ เราอาจได้ยินคำสอนของคนโบราณเป็นกุศโลบายห้ามทำนู่นนี่นั่นโดยที่ไม่รู้ว่าทำไม แต่มันแฝงคำเตือนให้ระวังอยู่ในนั้นเสมอ ผู้ใหญ่จึงใช้สิ่งนี้เป็นเครื่องมือในการควบคุมมาโดยตลอด
แต่น่าแปลกที่เอื้องคำต่อต้าน และก็ไม่ผิดจากคำเตือนของผู้ใหญ่ เธอเจอเสือจู่โจมใส่ ผู้เขียนทำให้คนอ่านแปลกใจหนักขึ้นอีกเมื่อพบว่าร่างของหญิงสาวหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทิ้งไว้เพียงเสือที่งุนงงเท่านั้น
บทต่อมาเป็นการรุกรานของคนเมืองเข้าสู่ป่า ตัวละครหลักคือฟ้าและเพื่อน ๆ ตกน้ำแล้วหลงเข้าไปยังหมู่บ้านในป่าแห่งหนึ่ง เอื้องคำโผล่มานำทางแล้วก็หายตัวไป พลุ่บ ๆ โผล่ ๆ อ่านแล้วก็นิ่งไปชั่วครู่ว่าจะเหนือก็ไม่เหนือจะกลางก็ไม่กลาง แต่เป็น “พยายามจะไทยกลางของคนท้องถิ่น” สรุปแล้วเอื้องคำคงจะเคยรู้จักคนภาคกลางมาก่อนสินะ เหล่าหนุ่มสาวไม่ถามหาทางกลับหรือถามว่าที่นี่คือที่ไหน แต่เป็นฝ่ายเสนอขอเข้าหมู่บ้านก่อนซะงั้น
“เธอเป็นชาวบ้านแถวนี้สินะ พวกเรากำลังหลงป่าน่ะ ช่วยพาเราไปที่หมู่บ้านของเธอหน่อยสิ”
คำพูดที่คนเมืองพูดกับเอื้องคำ สื่อชัดเจนเลยว่าเป็นคำพูดของเจ้านายกับไพร่ เป็นเทวดาที่มาเที่ยว ตอนนี้กำลังเดือดร้อน สูเจ้าทั้งหลายจงรีบรับรองความสะดวกสบายของพวกข้าพเจ้าให้เร็วรี่
เอาล่ะ นางฟ้าก็ถึงเวลาสลบวูบไปอีกครั้ง บทถัดมาก็ทำให้ SD ร้องอื้อหือว่า “ตัวหนังสือเยอะจริงฟ่ะ” จับใจความได้แค่ว่านางฟ้าฝันไป แต่กินเวลาคนอ่านนานค่อด ๆ บทถัดมาก็เริ่มพบสิ่งพิลึกพิลั่นซึ่งด้วยความที่บรรยายจับทุกรายละเอียด ตัวละครเข้าฉากเยอะ จับทุกพิกเซล ความสยองปนน่ากลัวก็ปวดตาแทน แล้วในระหว่างนาทีระทึกนั้น นางฟ้าก็ระลึกความหลังอีก เป็นการขยายความอีกบทถัด ๆ มานั่นคือโรงเรียนสุขสันต์
พอเลย จบกัน ขี้เกียจอ่านแล้วเพคะ ตอนนี้ต้นฉบับซัดไปกี่หน้าแล้วคะ?
SD ก็เคยเขียนอย่างเมามันส์ เก็บทุกรายละเอียด ใครทำอะไรที่ไหนอย่างไร ใครหันซ้ายหันขวาก็ใส่หมด แต่สุดท้ายพิจารณาแล้ว มันไม่สำคัญต่อเนื้อเรื่องเลย คุณควรควบคุมจำนวนหน้าให้ดี ๆ นะเออ ไม่งั้นต้องเซ็งตอนถูกสนพ.ปฏิเสธเพราะว่านิยายคุณหนาเกินไป TT^TT
แน่นอนว่าแต่ละบทแต่ละฉากและแต่ละการกระทำของตัวละคร ย่อมเกี่ยวเนื่องและเชื่อมโยงไปถึงฉากต่อ ๆ ไป นางฟ้าอาจจะกำลังหมดอาลัยตายอยากจนคิดถึงอดีตและเป็นจุดเริ่มต้นของคำตอบทุกอย่าง แต่ข้อเสนอแนะของ SD คือ คุณไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับทุกฉากทุกตัวละครอย่างเท่าเทียมกันหมด สิ่งใดเร่งเร้าให้เกิดไคลแม๊กซ์ก็ควรจะให้ความสำคัญต่อฉากนั้น บทพร่ำพรรณนาของฟ้าเป็นช่วงที่ SD อ่านข้ามได้สบาย ๆ มากโดยเฉพาะบทฝัน อ่านช่วงท้ายยังรู้เรื่องเลย และตามความคิดของ SD แล้ว การทิ้งท้ายแต่ละบทของคุณยังไม่ชักจูงให้น่าสนใจติดตามพอ ลองพิจารณาดูตามสมควรนะคะ
ฝ่ามิติแดนพิศวงจริง ๆ ล่ะเธอว์
ความคิดเห็น