คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 5 ชำระคดี 2
สีหน้าอผมอนนี้โรธแทบะับนินไ้ เธอเหมือนลูนบาเ็บที่หลเ้ามาในห้ออผม
แ่วอผมมัะอบทำลายมาว่ารัษา เธอเป็นใร ้อารอะไร มาที่นี่ทำไม
เสื้อผ้าหายไปไหน ใรพาเธอึ้นมา สมอมีแ่ำถามเ็มไปหม ผมสบถหยาบายออมาหลายำ
วามุ่นเือแล่นพล่าน หุหินเินระแทเท้าปัๆ
ไปยัโนรัวเพื่อหยิบน้ำมาื่มับอารม์เือาล พอเห็นถุไ่ไ่แล้วยิ่พาลโมโห
ยัยนั่นโริถึนาามมาทวเินเพิ่มอีหรืออย่าไรัน?!
“ทำลายทรัพย์... หมิ่นประมาทึ่หน้า...
รรโทรัพย์... บุรุยามวิาล... ลัทรัพย์... อนาาร...”
ผมุมมับบ่นพึมพำ ผมเอผู้หิประเภทไหนันแน่เนี่ย
วันนี้มันวันบ้าบออะไร ผมสบถ่ายัยนแปลหน้าหน้ามึน ่าสายฝนที่ไม่ลืมหูลืมา
่ายามรัษาวามปลอภัยที่ปล่อยให้ยัยนี่แอบเ้ามาไ้
่าทุสิ่ทุอย่าและที่น่า่าที่สุือัวเอ
ผมลูบหน้าลูบา ผิวาวเนียนอเธอรบวนใผม
และที่ทำให้ลำออผมแห้ผา็ือยออสีมพูึ่เห็นทะลุเลือนราผ่านบราเียร์สีาว
วาม้อารบ้าๆ มัน็พลันลุโน เลือลมลไปรวมที่แ่นายนมันึเรีย
“เวรเอ๊ย” ผมรีบลับมายัระเบีย
ั้ใะลาอยัยบ้าไ่ออไปให้พ้น แ่พอเห็นเธออัวเอนัวอ้วยวามหนาวสั่นท่ามลาสายฝน
ใบหน้าามเ็มไป้วยวามระทมทุ์เหลือแสน ผม็รู้สึเหมือนถูหมั่อยเ้าท้ออย่าันุ
เธอไม่ล้าทำผิำสั่อผมเลยแม้แ่น้อย ร่าเล็ๆ ุู้อยู่นอระเบีย
เราสบาันแล้ว็เป็นเธอที่หันหนีไปอีทา วามโรธอผมพลันอ่อนยวบ
ูสิเธอร้อไห้.... ูเธอบอบบาราวับลีบอไม้้อสายลม
แุ่แรๆ ็บอบ้ำเศร้าสร้อยแล้ว
ผมหุหิุ่น่าน หันหน้าวหลัอย่าโรธเือ
“เ้ามา!
อย่าทำพรมเปื้อนล่ะ”
ผมโยนผ้านหนูเนื้อหนาให้หลัาวลับไปเสียบปลั๊า้มน้ำร้อนแล้ว
ร่าบาแทบปลิวลมึ่อยๆ โนเนลุึ้นโยไม่พูอะไร แ่แ้าสั่น ร่าายีาว
ว่าะยับไ้แ่ละ้าว็ราวับ้อใ้เรี่ยวแรมหาศาล ผมเท้าแนับรอบประูห้อรัว
ยัยผู้หินนี้็ยัยืนนิ่อยู่ที่อบประูระเบีย ไม่ล้าเ้าไปเพราะัวอเธอเปียโ
ะลัวพรมปูพื้นเลอะเทอะและลัวที่ะเ้าใล้ผม ผมึัฟันรอ
พยายาม่มวามอ่อนโยนโ่ๆ ออไป
“บอให้เ้ามา็เ้ามาเร็วๆ
ไม่เห็นเหรอว่าฝนสาเ้ามา”
“อโทษ่ะ”
“พูำอื่นไม่เป็นแล้วรึไ”
“ะ...อโทษ” ผมัสีหน้า ทำเอาเธอทำัวไม่ถู
สอมือรวบอ้าวอสัมภาระไว้แน่นนผม้อุ
“อยาะเป็นปอบวมายรึไ
ยัไม่รีบเ็ัวให้แห้อี”
เธอไม่เหลือราบยัยบ้าีเือที่ล้าว้าไ่ใส่รถมัสแราาสามสิบล้านอผมอี
แ่เป็นหิสาวผู้อ่อนแรเ็มทน เธอยืนหันหลัให้
วาระเป๋าไว้ใล้ัวแล้วเริ่ม้นุเ้าหาผ้านหนูอุ่นหนาอย่าเหนื่อยอ่อน
เ็เนื้อเ็ัว้าๆ ูเหมือนไม่มีอะไรน่าสนใแ่ผม้นพบว่าพอใที่ะนัู่
ผิวอเธอาวละมุนั่หิมะ อเอวสวยำลัี
ุั้นในสีาวเปียแนบเนื้อูยั่วยวนยิ่ว่าผู้หินใที่ผมเยสัมผัส
ร่าายมันึเิรู้สึหนัหน่วึ้นมาพิล
“เธอื่ออะไร”
เธอสบาผมอย่าไม่ไว้วาใวูบหนึ่่อนะยอมอ้อมแอ้มบอ
“ฟ้าใส”
ความคิดเห็น