Love Password เพราะรักนี้มีความลับฉบับนายวายร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : Love Password :: บทนำ

บทนำ

ตึ้ง ตึง ตึ้ง

เสียงนาฬากาเรือนใหญ่ในโรงเรียนอวาลอนไฮสกูลบ่งบอกถึงเวลาห้าโมงเย็น ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มด้วยแสงที่ทอประกายด้วยดวงอาทิตย์ดวงใหญ่ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้า

ในขณะที่โรงเรียนแห่งนี้เงียบสงัดเพราะเด็กนักเรียนกลับกันเกือบหมดแล้วก็ยังเหลือเด็กสาวหน้าหวานกำลังลงไปนั่งเล่นอยู่บนพื้นถนนหน้าอาคารเรียนภายในโรงเรียน นั่งอยู่นานมากแล้วด้วย นั่นเธอลงไปสนทนากับพยาธิหรอน่ะ

"ห้าโมงแล้วนี่ ทำไมฉันยังหาไม่เจออีกล่ะ"

อ๋อ เธอกำลังหาของอยู่นี่เอง นึกว่าคุยกับพยาธิซะอีก (คิดได้?) 

เธอหารู้ไม่ว่าสิ่งที่เธอตามหาอยู่นั้นจะหาเจอได้เพียงแค่เธอหันหลังแล้วเคลื่อนตัวไปข้างหน้าอีกนิดหน่อยก็จะเจอแล้ว

"เมื่อไหร่ฉันจะได้กลับบ้านเนี่ย แล้วถ้ามืดฉันจะหาเจอได้ยังไง พระเจ้ามัวแต่ไปทอดกล้วยอยู่ที่ไหนนะทำไมถึงไม่มาช่วยฉัน ถึงฉันจะไม่ค่อยได้ทำความดีแต่ฉันก็ไม่เคยทำความชั่วเลยนะ T^T "

เธอเริ่มบ่นกับตัวเองอย่างน้อยใจในโชคชะตา

นั่นเป็นเพราะว่าเธอสายตาสั้นอย่างเข้าขั้นวิกฤต เลนส์แว่นหนาเกือบเท่าฝาบ้านแล้ว (เว่อร์)  และวันนี้ในขณะที่เธอกำลังจะกลับบ้านก็เกิดเหตุบังเอิญเมื่อเธอเดินสะดุดเท้าล้มลง แล้วแว่นก็กระเด็นหล่นลงไปบนพื้น

ขณะเดียวกันภาพของเด็กสาวคนนี้ก็กำลังถูกจับจ้องด้วยชายหนุ่มหล่อเหลาคนหนึ่งที่กำลังยืนแอบอยู่หลังต้นไม้ใกล้ๆ และพยายามที่จะกลั้นหัวเราะอยู่นานมาก

"แง---- วันนี้ฉันจะได้กลับบ้านมั้ยเนี่ย ฮือๆ TToTT "

หลังจากนั่งหาอยู่นานเธอก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมาแล้ว เธอกลัวที่จะต้องนั่งอยู่ในโรงเรียนตอนมืดๆ ค่ำๆ

ภาพนั้นทำให้ชายหนุ่มที่แอบมองอยู่จำเป็นต้องปรากฏตัวออกมาเพื่อช่วยเธอ แม้หน้าเขาจะยังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มขำๆ แต่ไม่เป็นไรหรอกเธอสายตาสั้นนี่นา คงจะมองไม่เห็น

"นั่งก้มหน้าร้องไห้ในเวลาแบบนี้มันหน้ากลัวรู้มั้ย ^^ "

ในที่สุดก็มีคนมาช่วยแล้วสินะ

"นายช่วยหาแว่นฉันหน่อยสิ ฉันมองไม่เห็น @_@ "

เขาเดินอ้อมไปเก็บแว่นที่ตกอยู่ข้างหลัง ดีนะที่เธอไม่นั่งทับ

"นี่ไงแว่นของเธอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมใส่แว่นลงบนใบหน้าหวานใส่

และเมื่อเธอกลับมามองเห็นแล้วเขาก็ต้องหยุดยิ้มทันที ไม่ใช่ว่ากลัวเธอจะโกรธที่เขายิ้มขำเธอ แต่เป็นเพราะเขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำแบบนั้นได้ ใครๆ ก็รู้จักเขาทั้งนั้น เดี๋ยวสิ่งที่เพยายามเก๊กโหดมาตลอดจะพังไม่เป็นท่า

"ห้าโมงครึ่งแล้วนี่นา นี่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้มาเกือบชั่วโมงเลยหรอ ขอบคุณนายมากนะที่ช่วยฉัน ^^ "

เธอยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตร แต่สิ่งที่อยู่ในอกข้างซ้ายกลับเต้นผิดปกติเพียงแค่เห็นหน้าเขา

"เธอจะนั่งส่องพยาธิอีกนานมั้ย –O- ? "

เมื่อรู้ตัวว่าเธอยังนั่งอยู่บนพื้นก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นเตรียมพร้อมที่จะกลับบ้าน

"อ้อ งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้คราวหน้าจะมาตอบแทนละกัน ฉันชื่อข้าวฟ่างอยู่ห้องมอห้าทับหก มีอะไรให้ช่วยก็ไปบอกนะ" เธอบอกแล้ววิ่งออกไป

เขามั่นใจนะว่าเธอเห็นหน้าเขาชัดนะ แต่ทำไมเธอถึงไม่ทำท่าทางตกใจหรือเคลิ้มฝันเหมือนที่ผู้หญิงคนอื่นเขาทำกันน่ะ

อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักเขาน่ะ อยากจะบ้าตาย






เพิ่งลงครั้งแรกเลยอ่ะ แอบตื่นเต้น กลัวโดนด่ายับ 
ดีไม่ดีช่วยคอมเม้นต์กันหน่อยละกัน