คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :Chapter 3:
พรหมลิขิตเหรอ ฝันไปเถอะ
ตอนเอ็น ฯ ใหญ่ ฉันติด วิดวะ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี แห่งหนึ่งใน กรุงเทพ ฯ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็เถียงพ่อไม่ได้เหมือนเดิม พ่อยังยืนยันที่จะให้ฉันเรียนที่นี้ ( โดนเปิ้ลด่าไปรอบว่าไปแย่งความฝันคนอื่น อีก 5 ปีต่อมาน้องฉัน สอบติด ม.เชียงใหม่ พ่อให้น้องไปเรียน ส่วนตัวฉันพ่อบอกถ้าแกติดที่อื่นที่ไม่ใช่กรุงเทพ ฯ พ่อคงให้ไปเรียนแล้ว สรุป ฉันผิด ?)
“น้องไม่มีรายชื่อในหอค่ะ พี่ค้นให้หมดแล้ว ตอนรายงานตัวน้องได้จองหอหรือเปล่าค่ะ” เจ้าหน้าที่ฝ่ายทะเบียนหอพักบอกฉันหลังจากที่ช่วยกันหารายชื่อ มันจองกันตอนไหนหว่า ไม่รู้แน่ ๆ เลย เอาไงวะเนี้ย ของก็ขนมาแล้วจะให้ฉันกลับไปอยู่บ้านนะเหรอ ไม่อ้าวววววววววว อยู่ไปก็คงได้ทะเลาะกับพ่อเหมือนเดิม ฉันยังทำใจไม่ได้นะ
“แล้วถ้าลงชื่อตอนนี้จะมีห้องว่างหรือเปล่าค่ะพี่” ยังไงก็ไม่อยากอยู่บ้านเหมือนเดิม ถึงแม้บ้านจะใกล้มหาวิทยาลัยก็เถอะ พี่เขาก็ใจดีนะตรวจสอบให้ทันที
“มีห้องว่างนะ แต่เราต้องอยู่กับรุ่นพี่ เอาไหม ?”
“ เอาคะ ๆ”
“งั้น เซ็นชื่อตรงนี้นะ อยู่หอ 14 ห้อง 20.. อยู่ด้วยกัน 4 คนนะ จ่ายเงินค่าหอ แล้วเอาใบเสร็จไปรับกุญแจหอ ที่หอพักได้เลยค่ะ”
โล่ง อิสรภาพพพพพของไอ้หน่า มาแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย
***********
ก๊อก ๆๆ
ฉันเคาะประตู ห้องใหม่ พี่วาส ประธานหอพัก ทำหน้าที่ต้อนรับน้องใหม่เข้าหอ รูมเมทเป็นรุ่นพี่ ปี.4 คณะเดียวกับฉัน รอไม่นาน ประตูห้องก็เปิดออก เอ๊ะ หน้าตาคุ้น ๆ ตัวเล็ก ๆ ผมซอยสั้น ปากเล็ก จมูกหน่อย แบบนี้ ใช่แล้วคนที่ฉันกับเปิดเจอตอนมาสำรวจสถานที่กับเปิ้ลนิ พรหมลิขิตแน่ ๆ คิดเองเอ่อเองไปงั้นหละ คนน่ารักใคร ๆ ก็อยากมองใช่ไหม ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่นิยมของน่ารัก ๆ (โดยเฉพาะคน)
“พี่มด หนูเอารูมเมทใหม่มาให้พี่ ดูแลด้วยหละ” พี่วาสพูดเสร็จก็เดินหายไปเลยเข้าใจว่างานเยอะแต่ ปล่อยไว้แบบนี้ก็ประหม่าเหมือนกัน
“เข้ามาสิ ๆ พี่กำลังจัดของ รกหน่อยนะพี่ชื่อมดนะ อยู่ศึกษาปี 4 แล้วชื่ออะไรจ๊ะ เรียนคณะอะไร” คนในห้องทักขึ้น ว้า สงสัยจำฉันไม่ได้แน่ ๆ เลย แอบน้อยใจ (เพื่อ ?) ก็เข้าใจนะว่า เจอกันแค่แป๊บเดียวใครจะไปจำได้ แต่ฉันจำหน้าพี่แกได้ตั้งแต่แรกนะ หอบกองสัมภาระไปไว้กลางห้อง ห้องไม่กว้างนักมีเตียง 2 ชั้น 2 หลัง โต๊ะอ่านหนังสืออีก 4 ตัว มีตู้เสื้อผ้าอยู่ข้างนอกระเบียง ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องอื่น ๆ เพราะเป็นห้องริม ส่วนที่ไม่ใช่ห้องริมจะได้อยู่กันห้องละ 3 คน ห้องน้ำรวม
“ชื่อหน่าค่ะ อยู่ศึกษา”
“ว้าว !! น้องคณะพี่เอง หน้าตาแบบนี้ รูปร่างแบบนี้เรียนพละแน่ ๆ เลย” พี่แกรู้ได้ไงวะ รูปร่างแบบฉันมันเป็นอย่างไรหว่า ? งง ฉันก็ปกตินะ
“ เอ๊ะ !!? พี่รู้ได้ไง”
“ เห็นประจำตัว สูง ๆ ท่าทางนักกีฬา พี่เลยเดาเอานะ” แป๋ว พี่ก็พูดซะ หน้าถือว่าเป็นคำชมหละกัน ฉันไม่ได้หลงตัวเองซะหน่อยว่าไหม ?
“หน่านอนเตียงเดียวกับพี่นะ ส่วนเตียงหลังนั้นมีคนจองไปแล้ว แต่เราต้องอยู่บน พี่จองเตียงล่าง”
“ค่ะ”
รูมเมทฉันประกอบด้วย พี่มด (ศึกษา) พี่หนึ่ง (ศึกษา) และพี่แป้ง (เทคโน) แต่อยู่ห้องจริง ๆ มีแค่ฉันกับพี่มด ส่วนพี่หนึ่ง กับ พี่แป้ง ไปอยู่หอนอกกับแฟน ฉันเจอหน้าพี่แป้งตอนแรกแอบตกใจ เพราะพี่แกคล้ายกับเปิ้ลมาก แต่พี่แป้งจะสูงกว่าเปิ้ล และแกก็ยังบอกให้เราเรียกแกว่า พี่หมูอ้วน (รู้ตัวเองด้วย) มีบางอย่างที่ฉันกำลังสงสัยแล้วหาคำตอบ คนมีชื่อเล่นขึ้นต้นด้วย ป. นี่หุ่นเหมือนกันทุกคนเปล่าหว่า
บางทีการเรียนที่นี้ คงไม่น่าเบื่อหรอก
.......... มั้ง
************
ภารกิจทางด้านการศึกษาและกิจกรรมภายในมหาวิทยาลัย ทำให้เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ถึงช่วงสอบกลางภาค ฉันมีเพื่อนในกลุ่ม 5 คน หญิง 2 ชาย 3 มีฉัน แจง ออย ติ๊ก และเล็ก แจงกับออยพวกมันตกลงเป็นแฟนกันเรียบร้อย ส่วน ติ๊กกับเล็ก 2 ตัวนี้ตัวติดกัน เห็นเล็กที่ไหนเห็นติ๊กที่นั้น ฉันก็งงกับพวกมัน ฉันจบจากที่เดียวกับติ๊ก ฉันยังไม่สนิทกับมันเท่าเล็กเลย เพราะฉันเป็นผู้หญิงด้วยหละ แต่เห็นแล้วอิจฉาไอ้ติ๊กจริง ๆ ไอ้เล็กม่างดูแลยังกับเมีย ถ้าไอ้เล็กมันไม่มีแฟนฉันคงคิดว่าพวกมันเป็นผัวเมียกันจริง ๆ
“แจง แจงโว้ยยยยยย เสร็จยัง” ตอนนี้ฉันอยู่หน้า หอ 2 เป็นหอพักของแจง อยู่ไม่ไกลกับหอที่ฉันพัก มารับมันไปเก็บตะวัน (อ่านหนังสือ) ที่ Complex แต่ก่อนไปต้องไปหาเสบียง และการ์ตูน ที่หลังมอ ก่อน
แจงมาจากจังหวัดประตูเมืองภาคอีสาน สูงประมาณ 164 ผมยาวถึงกลางหลัง หน้าตาคล้าย ๆ ต่าย สายธาร (นามสกุลอะไรหว่า ลืม มีใครรู้จักไหม) ความสามารถพิเศษของแจงคือ แจงขับรถได้ทุกชนิด ย้ำทุกชนิดจริง ๆ ตั้งแต่จักรยาน ยัน รถแทร็กเตอร์ แถมมันบอกขับง่ายกว่ารถบรรทุก มันบอกขับมาหมดแล้วคงจะเหลือแต่เครื่องบิน
“แกสิฟ้าว ไปใส ขึ้นมาทึ่งห้องก่อน Complex มันบ่แลนหนีไปใสดอก” (แกจะรีบไปไหน ขึ้นมาบนห้องก่อนComplex ไม่วิ่งหนีไปไหนหรอก - ซับไตเติ้ล)
ภาษาถิ่นมาเชียวนะแก ตอนพบกันครั้งแรกก็พูดภาษากลางด้วยกันนะ แต่พอมันรู้ว่าฉันฟังภาษาถิ่นออก แต่พูดไม่ได้เท่านั้นหละ ที่บ้านไม่พูดกันที่ฟังออกเพราะที่โรงเรียนเก่าก็มีเพื่อนพูดภาษาถิ่นกันเยอะ คนเรามันต้องมีการพัฒนา
“ไม่อะ จะรีบไปดูร้านการ์ตูนป้า วันนี้การ์ตูนออกใหม่เยอะ เดียวคนยืมไปก่อน” จะสอบอีกไม่กี่วันยังห่วงการ์ตูนอีกนะตรู
“ให้หนังเลี่ยงนี้เซาก่อน กำลังม่วน” (หนังเรื่องนี้จบก่อน กำลังสนุก- ซับไตเติ้ล) มิน่าเป็นเพื่อนกันได้ คนหนึ่งบ้าหนัง บ้าละคร ส่วนคนบ้าการ์ตูนและเกมส์ ผลสอบออกมาจะกอดคอกันได้หรือตกวะเนี้ย
“มึงสิไปหรือไม่ไป” (มึงจะไปหรือไม่ไป- ซับไตเติ้ล) เริ่มโหโมแล้ว ก็มันเป็นคนโทรบอกให้ฉันมารับพอมาถึง ยังมีหน้ามาบอกว่าดูหนังก่อน
“อีห่านิ...ขอห่านาทีดิมันสิเซาแล้ว” ” (อินี่..... ขอ 5 นาทีสิ มันจะจบแล้ว- ซับไตเติ้ล)
“มึงจะเลี้ยงข้าวกู ?” ขี้งกแบบแจงมันต้องมาไม้นี้
“พวกมึงจะตะโกนคุยกันอีกนานไหมวะ รำคาญ” ใครแซว ? เวงแล้ว ลืมไปว่าตะโกนคุยกับแจง มันอยู่ชั้น 2 มองไปที่มาของเสียง มีผู้ชายคนหนึ่ง สูงวะ ดูจากการแต่งตัวแล้วสงสัยอยู่วิศวะ ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่อาบน้ำโส (โครก) จริง ๆ สงสัยมารอเพื่อน/แฟนมั้ง เงยหน้าขึ้นข้างบนแจงมันหายหัวไปไหนวะ
“โทษที” พร้อมส่งยิ้มการค้าไป มันใช้ได้ผลทุกทีหละน่า แต่สงสัยกับคนนี้คงไม่ได้ผล
“เอ่อ ดี ผิดก็ต้องยอมรับผิด ทีหลังทำอะไรเกรงใจชาวบ้านมั้ง” มันบ่นไม่เลิก ทำยังกะกูเป็นผู้ร้ายข้ามชาติ จะไปรู้เหรอว่ามึงมาอยู่ตรงนี้ตอนไหน ทำไรได้วะ นอกจากยกมือขึ้นเกาหัว
“ อ้าว น้องหน่า มาหาน้องแจงเหรอจ๊ะ จะไปไหนกัน” ใครวะสวยโครตตตตต
“ไปหลังมอ ค่ะ” อ๋อจำได้แล้ว พี่ที่คณะแต่จำชื่อไม่ได้ ช่างมันเถอะ พี่เขายิ้มให้ทีหนึ่งแล้วเดินเข้าหาผู้ชายคนนั้น พอมันได้ยินคำตอบรับแล้วทำหน้า งง ๆ
“นั้นผู้หญิงเหรอ ? ” ได้ยินมันถามพี่ผู้หญิง นินทาระยะเผาขนจริง ๆ หรือเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป็นผู้ชาย
“อืม นั้นน้องปี 1 ที่คณะนะ น่ารักนะ” เขิล ยิ้มให้พี่แกทีหนึ่ง พี่ก็สวย ไอ้ผู้ชายตัวสูงนั้นส่ายหัว
“เป็นผู้หญิงดี ๆ ไม่ชอบดันทำตัวเป็นทอม”
เฮ้ย!!! กูไม่ใช่ทอมมมมมมม ก้มมองการแต่งตัวของตัวเอง เสื้อยืดตัวใหญ่หน่อย กางเกงของ Body G ตัวเก่ง ก็ปกตินี่หว่า หรือจะให้ใส่เดฟวะ ใน shop มันไม่มีเดฟนี่น่า หรือ ออกมาใหม่จะได้ไปซื้อ มันเป็นสไตล์การแต่งตัวของกู แล้วหัวนี้ก็ไม่ได้ตั้งใจ วันก่อนเข้าร้านตัดผมไปบอกให้ตัดเขาทรงหน่อย ดันตัดให้ซะสั้น ฟรีอีกต่างหาก เจ้าของร้านบอกว่าออกแบบทรงใหม่หาคนลอง เลยออกมาแบบนี้ กำลังจะอ้าปากเถียงมัน
“ไปได้แล้วหน่า มา ๆ” เรียกกูยังกะลูกเลยนะมึง ห้ามทัพได้ทัก หันไปยิ้มให้พี่คนสวยอีกรอบ เห็นพี่เขายิ้มเหมือนจะขอโทษแทนเพื่อน ไม่เป็นไรพี่แจงมันลงมาพอดีไม่งั้นคงได้คุยกันยาว
“โตฮู้จักกับเอื้อปองติ” (แกรู้จักกับพี่ปองเหรอ- ซับไตเติ้ล) อ๋อพี่ผู้หญิงชื่อปอง
“ไม่รู้วะพี่แกมาทักฉัน แต่แจง เลี้ยงข้าวหน่าเลย เพราะแจงลงมาช้า เกือบได้เถียงกับแฟนพี่ปอง”
“เรื่องไร”
“มันมาบอกว่าหน่าเป็นทอม” แจงมองฉันตั้งแต่หัวจดเท้า
“แล้วโตบ่ดัยเป็น ? ยามย่างไปกับโต คือเฮาไปกับผู้บ่าวนิ” (แล้วแกไม่ได้เป็น? เวลาเดินไปกับแก เหมือนฉันเดินไปกับผู้ชายเลยวะ- ซับไตเติ้ล) อ้าวเพื่อนฉัน ไม่เชื่อใจซะงั้น หมดอารมณ์อ่านหนังสือแล้วโว้ยยย ไปร้านป้าหาการ์ตูนอ่านดีกว่า
**********
ปล่อยแจงไว้ตรง U-Cen หรือหลังมอ ให้หาเสบียงไปพลาง ๆ บอกมันเอายำลูกชิ้นกับหมูปิ้ง และซื้อขนมเผื่อติ๊กกับเล็ก จากนั้นก็ไปร้านเช่าการ์ตูนจำไม่ได้หรอกว่าชื่อร้านอะไร แต่ฉันเรียกว่าร้านป้า เป็นที่เข้าใจกัน ในร้านมีสารพัดการ์ตูนผู้หญิง นิยาย เน้นลูกค้าผู้หญิง ตั้งอยู่ไม่ไกลจาก U – Cen ส่วนการ์ตูนผู้ชายฉันจะไปดูในซอยโลกีย์ ร้านนี้อยู่ไม่ไกลจาก U-Cen มากนัก ทางแยกไปหมู่บ้านโนน ฯ ข้าง ๆ ร้านการ์ตูนป้าจะเป็นร้านนม ที่ฉันกับเพื่อนในกลุ่มแวะมาใช้บริการเป็นประจำ
“น้องหน่า มีการ์ตูนใหม่มาเยอะเลย บางเรื่องป้าเพิ่งหาได้ อยู่บล็อคเดิม วันนี้น้องแจงไม่มาด้วยเหรอจ๊ะ” แค่เข้าร้านป้าเจ้าของร้านก็ทัก บ่งบอกมากว่านี่หละขาประจำ
“แจงซื้อของอยู่คะป้า เดียวหน่าคงออกไปรับ” เดินเข้าไปบล็อคการ์ตูนข้างในตรงชั้นหนังสือใหม่ กรี๊ดดดดดดด กรีดร้องอยู่ในใจ X – พลังล้างโลก, ตำนานภูติฯ, Silver Diamond, Love Mode, Bingo, NYNY, เพื่อนแบบนี้ฯ, G-defend ฯลฯ มีเล่มใหม่ออกมาแล้ว อ๊างงงงง ทำไมต้องมาเจอก่อนวันสอบด้วยวะ เล่นนั้นก็อยากได้ เล่มนี้ก็อยากได้ อิหน่าอยากอ่านนนนน เลือกไว้ เกือบ 20 เล่ม ไม่ได้อ่านคนเดียวนะแจงอ่านด้วย
Prrrrr Prrrrrr Prrrrr Prrrrrr
“ซื้อของเสร็จแล้วหน่า มารับด้วยยย” แจงโทรมาแล้วไปดีกว่า ก่อนจะเกิดกิเลสมากกว่านี้ หมดเงินไปกับการ์ตูน เกือบ 100 สบายใจแล้ว เจอของถูกใจเรื่องที่ไอ้สูงที่เจอหน้าหอแจงลืมไปเลย
สถานที่นัดพบ Complex ด้านตะวันออกข้างสถานรักบี้ เพราะจองโต๊ะด้านในไม่ทัน เลยตกลงกันปูเสื่ออ่านดีกว่า ส่งแจงให้ขนของขึ้นไปก่อนแล้วไปเอารถไปเก็บไว้ที่จอดรถด้านล่าง แวะ 7-11 บน Complex ลืมไปว่ายังไม่ได้ซื้อน้ำ ไอ้คนตัวสูง กับพี่ปองอีกแล้ว พี่ปองยิ้มให้ส่วนไอ้คนนั้นมันยิ้มเหยียด ๆ ไปทำกรรมอะไรกับมันไว้เนี้ย รีบ ๆ จ่ายเงินแล้วหนีดีกว่า
เจริญหละเพื่อนฉัน จะมาอ่านหนังสือหรือปิคนิควะ แจงอ่านนั่งอ่านการ์ตูน ไอ้เล็กนั่งกินเลย์ ไอ้ติ๊กกำลังค้นกองการ์ตูนข้าง ๆ แจง เห็นมันหยิบมาเปิดดูเล่นหนึ่ง สักพักเห็นมันโยนหนังสือทิ้งยังกะเป็นสิ่งน่ารังเกียจ
“อิติ๊กกกก มึงทำไรหนังสือกู ” กูยืมมานะมึงทำร้ายหนังสือการ์ตูนกู ขาดทำไงวะ จะออกค่าหนังสือแทนกูไหม มึงนะ แจงหัวเราะชอบใจ แถมสมน้ำหน้าไอ้ติ๊กที่ทำหน้าบรรยายไม่ถูกอยู่ข้าง ๆ
“หนังสือไรวะ” ไอ้เล็กที่ปิดปากอยู่นานถามขึ้น คำจำกัดความของมันคือ ไอ้แขกขาว ด้วยความที่มันเป็นลูกเสี้ยว ไทย – จีน – อินเดีย แต่ผิวดันไม่คล้ำ หน้าตาคม สูง ดูดี แลมีชาติตระกูล ส่วนไอ้เล็กนี่ต้องเรียกมันว่าไอ้ตี๋ตาโต ถึงแม้มันจะบอกว่าไม่มีเชื้นจีนอยู่เลยก็เถอะ ความสูงพอ ๆ กับฉัน และที่สำคัญมันปากหมา สกิลด้านกีฬาต้อยต่ำ แต่วิชาการดันได้อันดับ 1 ของภาค เพื่อน ๆ ในกลุ่มพึ่งใบบุญมันประจำ
“ การ์ตูนแนว BL อ่ะเล็ก มึงลองอ่านไหม?” แหย่มันหน่อยพอเข้าใจว่าพวกมันคงรับไม่ได้ แต่พฤติกรรมพวกมึงกูจะบันทึกไว้ทุกช๊อต มันส่ายหน้าเอาวันพีชขึ้นมาอ่าน อ๋อ มีเป็นของตัวเอง ตกลงพวกเรามาปิคนิคหนังสือการ์ตูนกัน (?) ไอ้ติ๊กโดนบังคับให้สรุปงานให้พวกเรา ข้อหามันทิ้ง Love Mode ที่กว่าจะไปแย่งชิงมาได้ แกต้องจำเป็นบทเรียนทำร้ายหนังสือคุณหน่า
**********
Prrrrr Prrrrrr Prrrrr Prrrrrr
เสียงเตือนข้อความเข้า ปลุกฉันให้ฟื้นจากการหลับ มองดูนาฬิกา มันจะบ่ายโมงแล้วนิหว่า ใครมาทำลายเวลานอนอันมีค่าวะเนี้ย เมื่อคืนหลังจากอ่านหนังสือ (การ์ตูน) เสร็จไปส่งแจงที่หอก่อน 5 ทุ่ม แล้วไปนั่งเล่น Warcraft กับไอ้ติ๊กต่อ เก็บเลเวลเพลินไปหน่อย กว่าจะเลิกเล่นก็ ตี 5 ประตูหอเปิดพอดี
“ ไปกินส้มตำหลัง หอ 3 กัน รอหน้าที่โรงชาย ห้ามปฎิเสธ // ติ๊ก PE”
อ่านข้อความได้ยังไม่เสร็จดีนะ ก็มีข้อความใหม่อีก
“ชวนพี่มดมาด้วย // เล็ก PE”
เอ๊าอิพวกนี้จะชวนทำไมไม่ชวนเองวะ แล้วจะส่งข้อความมาทำไม โทรศัพท์ก็มี ไม่โทร ประหยัดกว่าส่งข้อความอีก มันใช้โปรส่งข้อความฟรีวะ วันหลังยืมเครื่องพวกมันส่งดีกว่า
“พี่มด ทานข้าวยังพี่ ไปกินส้มตำ หลังหอ 3 กัน ติ๊กกับเล็กชวน มันบอกจะเลี้ยงด้วย ห้ามพี่มดปฎิเสธ”
ฉันเรียก กึ่งบังคับพี่มดที่กำลังนอนอ่านหนังสือที่เตียงล่าง พี่มดคิดสักครู่ ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ
“เดี๋ยวพี่เปลี่ยนเสื้อก่อนนะหน่า” ขนาดคนชวนก็เพิ่งตื่นยังไม่ได้จัดการกับร่างกายตัวเองเลย
“ ไปชุดนี่หละพี่ไม่น่าเกลียด เอารถพี่ไปนะ รถหน่าแจงมันยืมไป แต่หน่าขออาบน้ำ ล้างหน้าแป๊บ” ได้ทีเรื่องอะไรจะไปรถตัวเอง ไปรถป๊อบพี่มดดีกว่าใกล้ชิด ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่มดนะ ขอความสัตย์ แค่อยู่กับพี่แกแล้วมีความสุข เห็นหน้าแกยิ้ม มองปากบาง ๆ ใช้พูด แล้วเพลินดี มีความเป็นผู้ใหญ่ และแกยังเทคแคร์ฉันดีอีกด้วย ถ้าใครได้เป็นแฟนฉันอยากจะบอกว่า คนนั้นโชคดีมาก ๆ เลย ส่วนผู้ชายก็ชอบนะ มีคนเข้ามาจีบเหมือนกัน แต่ดูแล้วแต่ละคน ............. เฮ้อ อย่าให้พูดเลยดีกว่า
Prrrrr Prrrrrr Prrrrr Prrrrrr
เสียงเตือนดังขึ้นอีกรอบ คราวนี้ไม่ใช่ของฉัน แต่เป็นของพี่มด
“หน่า น้องสาวพี่รอที่ Complex นะ เดียวไปรับก่อนนะ เจอกันที่ร้านส้มตำเลย เดี๋ยวพี่จะตามไปทีหลัง จองโต๊ะเพิ่มด้วย 1 ที่นะ ”
มารผจญจริง ๆ
TBC…………………….
PS.
10.00 น. ของวันหยุดที่แสนจะรักเป็นพิเศษเพราะทั้งอาทิตย์หน่าได้หยุดแค่วันเดียว บิดขี้เกียจมองไปที่หน้าคอมพิวเตอร์ เห็นโพสอิทสีชมพูติดไว้หน้าจอ
“ตอนเย็นเค้าอยากทานคะน้าปลาเค็ม
กับไข่เจียว ทำให้ทานหน่อยนะ :]
แข ”
ไปที่ครัวเห็นคะน้าสดกำหนึ่ง ปลาเค็มที่เหลือจากเมื่อคืน มีไข่เป็ด 2 ฟอง มองไปที่เตียงเห็นไอ้คนเขียนโน๊ตนอนอืด เมื่อคืนสงสัยอ่านนิยายในเวปเพลิน กว่าจะเข้านอนก็ ตี 4 ไปแล้ว เฮ้อ !! บ่าย ๆ ค่อยปลุก นอนต่อเถอะวันหยุด
.........................
.................
………...
…….
19.00 น.
“แข อ่านหนังสือเสร็จยัง มาทานข้าวก่อนค่อยไปอ่านใหม่” ตัวดีเงยหน้าขึ้นมาจากโน๊ตบุ๊ค เดีนเข้าไปในครัว
“หน่า!!! ทำไมคะน้าปลาเค็มแขเป็นแบบนี้?”
“อ๋อ พอดีมันเกิดการ Mutation เป็นข้าวผัดปลาเค็มแล้ว ^ ^”
“..............”
Note :
ขอบคุณคุณ อ่านอยู่, Miyo_[Y]_Se, Ma-Bung (มะบุง), IMAGINARY__LIEZ,นรา และ pattinium สำหรับ Comment ค่ะ และอีกหลายท่าน ที่คลิกเข้ามาอ่านกัน บอกแล้วว่าไม่ได้เจอกันง่าย ๆ สับสนสรรพนามกันไหม ไม่ต้องไปสนใจเพราะกลุ่มหน่าพูดกันแบบนี้จริง ๆ กู มึง แก ฉัน เรียกชื่อกัน แล้วแต่อารมณ์
Edit :
แขออกมาแล้วนะ อ่านดี ๆ ออกมาแล้ว เชื่อเรา ๆ
ความคิดเห็น