คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :Chapter 1:
เราเจอกันครั้งแรกที่ไหนนะ
“แม่ หน่าผ่านโควต้าแล้วนะแม่ แต่หน่าไม่อยากเรียน หน่ารอเอ็น ฯ ใหญ่ได้ไหมแม่” ฉันบอกกับแม่ให้เย็นวันหนึ่ง หลังจากที่คิดไว้นานแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเรียนหรอกนะ เพราะทีที่ฉันสอบผ่านเป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของภาคอีสาน แต่ฉันอยากไปเรียนที่อื่นมากกว่า
“ อ้าว ไม่เรียนหละ เห็นก่อนสอบบอกอยากเรียน ๆ” แม่ฉันถามกลับด้วยใบหน้าเรียบ ๆ บอกอารมณ์ไม่ได้ว่าอยู่ในอาการใด
“ ก็หน่าอยากเรียนที่อื่น นะแม่”
“ ไปลงทะเบียนไว้ก่อนสิหน่า ถ้าเอ็น ฯ ไม่ติดจะได้รับประกันว่ามีที่เรียนแน่ ๆ แล้วอีกเรื่อง ไปบอกพ่อแกก่อน นะว่าจะเอายังไง แม่แล้วแต่หน่า” เห็นไหมหละ แม่ฉันใจดี และตามใจฉันจะตาย แต่พ่อนี่สิ ฉันซื้อขนมกินได้เลยว่าพ่อไม่ยอมแน่ ๆ เพราะอะไรเหรอ ก็พ่อฉันจบจากมหาวิทยาลัยแห่งนี้ และท่านก็หวังให้ลูกท่านเข้าเรียนที่นี้ด้วย อ๋อ ฉันเป็นลูกคนโตด้วย แล้วจะทำไงดีเนี้ย
******
อารมณ์เสียโว้ย….ยยย…..ยยย เห็นไหมหละว่าแล้ว พ่อไม่เห็นด้วย พ่อยืนยันที่จะให้ฉันเข้าเรียนที่นี้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม ฉันเถียงพ่อไม่ได้อยู่แล้วก็ฉันยังหาเงินเองไม่ได้นิ ท่านยังเป็นธนาคารสำหรับฉันอยู่นะ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพ่อ หงุดหงิด ๆ
“ หน่า แกขับดี ๆ ดิ อย่าเหม่อ ฉันยังไม่อยากตาย” เสียงของเปิ้ลเพื่อนสนิท ทำให้ฉันหลุดออกจากโลกส่วนตัว มันหงุดหงิดนิ ลืมไปว่าตัวเองกำลังขับรถพาเปิ้ลไปกินพิชซ่า แน่นอนว่าฉันต้องเลี้ยงมันเพราะดันลากมันออกมาจากบ้านตอนวันหยุด เปิ้ลเป็นผู้หญิงอวบ ๆ ถึงขั้นอ้วน ขาว เวลากอดแล้วตัวจะนุ่ม ๆ บอกว่ามันเตี้ยด้วย ก็กลัวโดนสอย
ถึงห้างนางฟ้า ฉันจอดให้เปิ้ลลงไปจองโต๊ะไว้ก่อน วันหยุดคนยังกะปลวก ก็แน่หละ ห้างนี้เป็นแหล่งนัดพบของวัยรุ่นในจังหวัดเลยนะ อยู่ใกล้โรงเรียนใหญ่ประจำจังหวัด 2 แห่ง แถมอยู่กลางเมือง รถสองแถวผ่านหลายสาย หลังจากวนหาที่จอดรถของซะนาน ก็ได้ที่จอดสักที ไม่อยากบอกว่าแอบฉกรถกระบะพ่อมา ไว้ตอนกลับค่อยไปอ้อน (เลวได้อีกฉัน)
“หน่าทางนี้ ๆ ” นั้นเปิ้ลนั่งอ้วนอยู่โต๊ะข้างกระจกหน้าร้าน ทำเลเหมาะแก่การนั่งกินเรื่อย ๆ ไม่ร้อนด้วย
“กินไร ฉันยังไม่สั่งรอเจ้ามือ”
“ซีฟู้ดค็อกเทล ถาดกลาง ไม่เอาขอบ แป๊บซี่รีฟิล นอกนั้นแล้วแต่เปิ้ล” เห็นหน้ามันค้อนใส่ ก็อยากกินแค่นี้นิ ฉันนั่งมองข้างนอกกระจก บรรยากาศช่วงบ่าย ดูวุ่นวาย และอาหารหูอาหารตาเยอะดี หูแว่ว ๆ เปิ้ลสั่งไก่ หอมทอด กับสปาเก็ตตี้อีกจาน 2 คนจะกินหมดเหรอวะ
“หน่า แกกลุ่มนั้นดิ จ้องแกตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านแล้วนะ” ฉันเหลือบมองตามหางตาเปิ้ล ไปเล็กน้อย ย่ำเล็กน้อยเท่านั้นเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตุ “กลุ่มไหนวะ”
“ มองไปที่ 10 นาฬิกานะ กลุ่มนั้นอ่ะที่อยู่กัน 4 คนนะ” อ๋อ น้องกลุ่มนั้น ดูแล้วคงประมาณ ม.2 – ม.3 ได้ สงสัยมาเรียนพิเศษแล้วนัดกันหาอะไรกิน
“ฉันไม่น่ามากับแกเลย ไปไหนมาไหน ทำตัวเด่นตลอด รู้สึกถึงสายตาที่ทิ่มแทง เร้าร้อน และริษยา โอ้ววว แก เป็นคนบาปจริง ๆ” ท่าจะบ้าแล้วเพื่อนฉัน มาโทษฉันชะงั้น เด่นตรงไหนวะ ฉันก็ว่าฉันสูงตามมาตรฐานหญิงไทย 172 เซ็น ฯ เอง (?) แต่งตัวธรรมดาใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ เสื้อแขนยาวผูกเอวไว้อีกตัว รองเท้าผ้าใบ ใส่หมวก อ๋อเก็บผมเรียบร้อย ทั้งตัวยี่ห้อBody G หน้าตาก็พอเข้าวัดตอนเย็น ๆ แล้วหมาไม่หอน
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปฉันมองซากอารยธรรมที่บนโต๊ะพลางสงสัยว่า เขมือบไปได้ไงวะ 2 คน เวลาเครียด ๆ สิ่งที่ทำให้ฉันอารมณ์ดี คืออาหารนี้หละ ยิ่งของหวานนะ และถ้าได้กินกับคนสนิทเช่นเปิ้ล จะอารมณ์ดีเร็วเป็นพิเศษ ฉันออกกำลังกายประจำ เลยหุ่นตรงข้ามกับเปิ้ล ขานั้นชอบกินแล้วนอนเลยหุ่นอย่างที่เห็น (อย่าไปบอกมันนะ เดียวมันงอน)
“เซเว่นเซ่นต่อไหมเพื่อน” เปิ้ลมองหน้าประมาณว่ามึงยังจะแดกต่อได้อยู่เหรอ แต่ก่อนที่เปิ้ลจะว่าอะไรต่อ
“เอ่อ…..พี่คะ” หืมมม ใครเรียกวะ หันไปมองตามเสียงเห็นน้องหนึ่งในกลุ่มที่เปิ้ลบอกว่าจ้องฉัน น้องคนนี้ มองดูใกล้ ๆ แล้วมีแววสวยแต่เด็กเลยแหะหน้าคม ตาโต ขนตายาว ผิวสีน้ำผึ้งออกไปทางเหลือง (มันสียังไงหว่า) สูงราว ๆ 160 ได้แน่นอนว่าสูงกว่าเปิ้ล ตอนนั่งเหมือนจะตัวเล็ก ๆ
“เอ่อ…..”
“เอ่อ…..” น้องจะเอ่อ อีกนานไหม เริ่มรำคาญ กล้าเดินเข้ามา แต่ไม่กล้าพูดซะงั้น เหลือบไปมองเปิ้ลเห็นมันกลั้นหัวเราะ “แกทำหน้าบูดเป็นตูดลิง ใครจะกล้าคุยด้วยวะ” อ้าวเปิ้ลหน้าฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วยังไม่ชินอีกนะแก ยิ้มการค้าให้สักหน่อยก็ได้ ลดอาการประหม่า
“เอ่อ ..... พี่หน่า โรงเรียน K ใช่เปล่าคะ” ในที่สุดน้องก็พูดออกมาเป็นประโยคแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วย
“คะ ใช่คะ มีอะไรเหรอค่ะ ?”
“เอ่อ.... หนูชื่อแขคะพี่ อยู่ ม.2 เพื่อนหนูปลื้มพี่มากคะ เลยอยากขอถ่ายรูปพี่ ไม่ทราบพี่สะดวกไหมคะ” ทำไงได้คนมันดัง ไม่ได้โม้นะ เจอประจำ ตั้งแต่ไปแข่งบาสที่โรงเรียน ม ต้น เอกชนหญิงล้วนนั้นมา ก็มีคนมาขอถ่ายรูปเป็นระยะ ๆ ส่วนมากก็เด็กโรงเรียนนั้นหละ ฉันพยักหน้าตกลง น้องแข หันไปกวักมือเรียกเพื่อน ๆ ในกลุ่ม นึกว่ามีแค่กลุ่มน้องเขา 4 คน แต่ไงมีกลุ่มจากโต๊ะข้าง ๆ มาอีกโขยง อั้ม พัชราภามาเอง ถ่ายรูปให้สะใจไปเลยน้อง ไม่ใช่แระ
“พี่หน่ามีแฟนยังคะ”
“พี่หน่าชอบทานอะไรคะ”
“พี่หน้าเดินห้างบ่อยไหมคะ”
“พี่หน่า” ................... ฯลฯ
เอาหละงานนี้ ผึ้งแตกรัง ถามยังกับจะเอาไปทำชีวประวัติ ขายได้นี่แบ่งรายได้มาให้ด้วยนะ
“ขอบคุณคะพี่หน่า” ไม่เป็นไรอย่าเอารูปพี่ไปตัดต่อรูปเซ็กซี่หละกัน ถึงอยากจะทำอย่างนั้นแต่หุ่นมันไม่ให้
“ไม่เป็นไรจ๊ะ อะไรที่พอช่วยได้ ก็บอก” ฉันตอบไปตามมารยาท และรอยยิ้มการค้า ที่เปิ้ลมันเรียก แต่ในใจรำคาญแล้ววะไม่น่าหลวมตัวเลย
“พี่หน่าเท่ห์จัง ไปแข่งโรงเรียนพวกเราอีกเมื่อไหร่ พวกเราจะเชียร์พี่นะคะ” ไม่ต้องชม ๆ เขิล
“อืม” ยิ้มการค้าอีกรอบ เรตติ้งยังดีแหะ ทั้งในและนอกโรงเรียน เรียน (ไม่) ดี กีฬา (ไม่) เด่น (ไม่) เน้นกิจกรรมเ และหน้าตาดี (เหมือนได้ยินเสียงกระถางต้นไม้ใกล้ ๆ) แต่พี่คงไม่ได้ไปแข่งแล้วน้องจบ ม. 6 แล้ว
“เราไปก่อนนะคะ” จ้า บะบาย ๆๆ น่ารักดีแหะ วัยรุ่นนี้ดีจริง ๆ หน้าตาเป็นประกาย ยิ้มแล้วดูสดใส (เมื่อกี้ใครบอกรำคาญวะ)
*****
“หน่า กระเป๋าสีชมพูนั้นของแกเหรอ” กว่าจะหมดช่วงถ่ายรูปกับน้อยหน่า ณัฐริ (อ่านว่า นัด – ทะ-ริ ไม่ต้องเติมกา ให้นะจ๊ะ) ก็กินเวลาไปเกือบ 30 นาที พนักงานคงสงสัยอินี่เป็นใครมาจากไหนวะ ทำร้านเขาวุ่นวาย จนได้ถูกเชิญออกจากร้าน เปิ้ลสังเกตเห็นกระเป๋าเป้ข้าง ๆ ตัวฉัน
“ไม่นิ แกก็รู้ฉันไม่นิยมสีชมพู แล้ววันนี้ฉันก็ไม่ได้สะพายเป้มาด้วย” แน่นอนว่าเป้ฉันก็ยี่ห้อ Body G เหมือนเดิม จนแม่บอกหน่าจะบ้ายี่ห้อนี้ไปมากไปเปล่าลูก “สงสัยของน้องกลุ่มเมื่อกี้วะ เอาไปให้ประชาสัมพันธ์ประกาศให้ดีกว่า ไม่รู้ไปไหนกันแล้ว”
เสียมารยาท เปิดดูกระเป๋า เผื่อมีชื่อเจ้าของกระเป๋าจะได้ตามตัวง่าย ๆ ดีหน่อยข้างในเป็นหนังสือเรียนพิเศษ และ อ้าวกระเป๋าเงินก็อยู่ด้วยนิ แย่หละต้องรีบไม่งั้นเดือดร้อนแน่ ๆ ฉันบอกประชาสัมพันธ์ให้ประกาศหาญาติให้หน่อยเพราะหลงกัน อยากให้กับมือ ไม่อยากฝากคนอื่น ไม่ไว้ใจเผื่อมีคนมาสวมรอย ฉันไม่รู้หรอกว่าคนไหน แต่คิดว่าฉันจำหน้าน้อง ๆ กลุ่มนั้นได้หมดทุกคน
ตึ่ง ตึ่ง ตึง (คิดซะว่ามันเป็นเสียงก่อนประชาสัมพันธ์หละกัน)
“ประกาศ เด็กหญิงแขวลัย มาพบญาติที่ประชาสัมพันธ์ด่วนคะ”
ไม่ถึง 20 นาที คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นน้องคนที่เข้าไปขอฉันถ่ายรูปวิ่งหน้าตื่นมาที่ประชาสัมพันธ์ “พี่คะ หนูแขวลัยคะ ไม่ทราบว่าใครประกาศหาหนูคะ” ท่าจะเหนื่อยนะนั้น หอบมาเชียว พนักงานชี้นิ้วมาทางฉัน น้องทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี (?) ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นแปลกใจ เดินมาที่พวกฉันยืนอยู่
“เอ่อ..... คือว่า...” ตอนอยู่กับเพื่อนคุยเป็นต่อยหอย พออยู่ต่อหน้าฉันหละทำเป็นพิกุลจะร่วง ก้มหน้าก้มตา
“นี่กระเป๋าเราใช่หรือเปล่า เราลืมไว้ที่ร้านพิชซ่านะ” ถ้ารอน้องพูดก่อนสงสัยฉันไม่ได้กลับบ้านแน่ ๆ
“เอ่อ.....” อะไรหว่า น้องคนนี้ เห็นหน้าฉันพูดเป็นแต่คำว่า เอ่อ หรือไง วะ เปิ้ลหัวเราะคิก คิก พลางกระซิบบอกว่า “ฉันว่าน้องเขากลัวแกวะ ทำหน้าดี ๆ หน่อย สักพักร้องให้แน่เลยวะ” ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นสักหน่อย แต่ก็เห็นด้วย งั้นไปดีกว่า ไม่อยากทำให้ใครร้องให้ ฉันเอามือเขย่าหัวน้องเบา ๆ
“ที่หลังระวังด้วยนะ สำรวจตัวเองด้วยจะไปจะมาว่าลืมอะไรหรือเปล่า พี่ไปก่อนนะ” ยิ้มให้น้องเขาทีหนึ่ง ก่อนที่จะเดินไปได้ไม่กี่ก้าว
“พี่หน่า คะ ขอบคุณคะ” ฉันไม่ได้หันกลับไปมองหรอก แค่ยกมือบอกไม่เป็นไร
TBC…………………….
PS.
กว่าจะจัดการกับสุกี้ สูตรหญิงแขหมด เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน ฉันต้องเอาไปต้มใหม่ ให้ผักและเนื้อสุก เจือจางด้วยเพราะมันเค็มไปสำหรับฉันเท่านั้น(เอง) โดยที่ตัวต้นเหตุทำหน้าสำนึกผิดอยู่ที่โต๊ะอาหาร
เรารู้จักกันตอนครั้งแรกที่ไหนนะ
“คิดไม่ออก มันนานแล้วนิ ร้านพิชซ่า ห้างนางฟ้ามั้ง”
“นั่นมันหน่านิ แขรู้จักหน่า นานกว่านั้น ตอนหน่าไปแข่งบาสที่โรงเรียน ม. ต้น แขไง ตอนนั้นหน่า ป๊อบมากเลยนะ”
“ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“แก่แล้วก็งี้หละ”
“อ้าว”
Note : ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านกันคะ หวังว่าคงไม่งงกันนะ ถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหนแนะนำด้วย จะเป็นพระคุณยิ่ง
ความคิดเห็น