คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Week 0 : นางเอก (20%)
บทที่ 0 : นางเอก
“แม่!”
หญิงสาวผมสีดำสนิทตะโกนขึ้นก่อนจะมัดผมยาวสลวยดัดลอนขึ้นเป็นหางม้าด้วยยางมัดผมแล้วจึงม้วนเป็นมวยจากนั่นจึงมัดโบว์สีดำทบไปอีกชั้น
“แม่
! อยู่ไหนเนี้ย.. แม่…!” เธอหันซ้ายหันขวาอย่างรวดเร็วก่อนจะจิ๊ปากเล็กน้อย หญิงสาวก้มลงมองดูนาฬิกาข้อมือเรือนละ199
บาทจากตลาดนัดที่ซื้อมาเมื่อหลายเดือนก่อน ก่อนจะใช้มือขวาเท้าสะเอว
“หรือว่าจะไปที่แผงแล้ว” เธอพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะกระชับกระเป๋าสะพายข้างกายแน่น
และถอนหายใจออกมาเป็นทางยาว “ งั้นก็ช่วยไม่ได้ ไปทำงานเลยแล้วกัน” พูดก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
จากนั่นสองเท้าในรองเท้าผ้าใบคู่สวยก็ก้าวออกจากบ้านโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตูเรียบร้อย
++++++++++++++
ชื่อของฉันคือ ‘ แพรพลอย’
หรือคนที่บ้านเรียกว่าแพรเฉยๆ
ตอนนี้ฉันอายุเกือบจะเหยียบเลขสองล่ะเหลืออีกแค่ปีเดียว ณ ตอนนี้เป็นเวลา
เจ็ดโมงครึ่งเป๊ะๆไม่ขาดไม่เกินซึ่งมันก็เหลืออีกหลายชั่วโมงพอดูกว่าจะถึงเวลาเริ่มงานของฉัน
..
ฉันเดินไปตามซอยเล็กๆเพื่อออกสู่ถนนใหญ่ในไม่กี่กิโลข้างหน้า
ถามว่าเหนื่อยไหม ตอบเลยว่าเหนื่อยมาก แต่โชคดีหน่อยที่ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูหนาว
มีลมเย็นๆโกรกทั้งวัน เลยทำให้ไม่ร้อนตับแลบ ขนาดตอนนี้ยังมีลมพัดแรงๆทำเอาหัวแทบหลุด
ฉันต้องกระชับเสื้อกันหนาวให้แน่นขึ้น ผิวหน้าเริ่มแห้งเพราะลืมทาโลชั่น
โลชั่นตัวปัญหาก็เจือกอยู่ในกระเป๋าของแม่อีก
เมื่อเช้าสงสัยแกจะออกไปตลาดแต่เช้ากระมั้งเลยหาไม่เจอ
ชีวิตของฉันมันไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิดหรอกนะ
ทำงานพิเศษเสาร์อาทิตย์ หาเงินเรียนต่อเอง อยากรู้อะไรเกี่ยวกับฉันไหมล่ะ
เดี้ยวจะเล่าให้ฟังวันหลังนะ ตอนนี้ขี้เกียจเล่า หนาวอยู่!
“อ้าว
หนูแพร อรุณสวัสดิ์ลูก” หญิงสาววัยกลางคนทักขึ้น
หล่อนกำลังกวาดหน้าร้านอยู่เหมือนเคย ชื่อของหล่อนคือ ป้าติ๋ว
เจ้าของร้านโชห่วยที่ฉันมาซื้อของประจำ จนตอนนี้กลายเป็นลูกค้าประจำไปละ
“มอนิ่งค่ะป้า” ฉันยิ้มให้แกเบาๆ
“ไปทำงานแต่เช้าเลยนะ” แกหยอกกลับ
“จ้า เดี้ยวโดนผู้จัดการดุ”
หลังจากจบประโยคดังกล่าว
สายตาสวยๆของฉันก็ไปสะดุดกับรถจักรยานคันใหม่เอี่ยมสีครีมที่จอดตายอยู่ข้างรั่วในร้านขายของ
คำนวณระยะทางคร่าวๆแล้วกว่าจะสุดซอยก็หลายโลอยู่ ดังนั่น..
“ป้าคะ
แพรยืมจักรยานคันนั่นหน่อยสิ กว่าจะถึงร้าน อีกไกลเลย”
ฉันพูดขึ้น ชี้นิ้วไปที่รั้ว ป้าติ้วยิ้มเบาๆสาดสายตามองตามนิ้วชี้ฉันไป
ก่อนแกจะร้องอ๋อออกมาเบาๆ แล้วเดินถือไม้กวาดไปที่จักรยานคันนั่น
“คันนี้เหรอ?” แกถาม
“ใช่จ๊ะ
แพรขี้เกียจเดิน” ฉันตอบแกไปตามตรง แน่นอนว่ามันเป็นความจริง
แหม่ ก็มันขี้เกียจนี่หว่า
ป้าติ้วมองหน้าฉันสลับกับจักรยานก่อนที่แกจะพยักหน้าออกมาเบาๆ
ฉันยิ้มกว้าง รีบเดินไปที่จักยานโดยไม่รอช้าและรีบปั่นมันออกไปทันที
โดยที่ไม่ลืมขอบคุณเจ้าของจักรยาน..
“ขอบคุณนะป้า
เดี้ยวตอนเย็นแพรเอามาคืน”
“จ้า!!” แกพูดเบาๆในคำคอ โบกมือให้ฉันเป็นเชิงล่ำลา ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ ถอนหายใจเบาๆ
+++++++++++
“เอ่.. เหมือนฉันจะลืมอะไรเลยนะ เอ่… อะไรนะ อ๋อ!!!!!”
และแล้วหญิงวัยกลางคนก็กระโดดลุกออกมาจากเก้าอี้ทันทีด้วยความตกใจ
นั่นไม่ใช่จักรยานของหล่อน! แต่เป็นจักรยานของผู้ชายหน้าเกาหลีที่เอามาฝากไว้ตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนโดยบอกว่าวันนี้จะมาเอาคืน…!
“แพร
!! แพรกลับมาก่อนน”
หญิงวัยกลางคนตะโกนเรียก แต่ไร้ซึ่งเงาของหญิงสาว สงสัยจะปั่นไปแล้วกระมั้ง
หล่อนยืนเอามือกุมขมับอยู่หน้าร้าน
ทึ้งหัวตัวเองอย่างแรง ไม่น่าเลยกู!!
ความคิดเห็น