SM Sweet Review รับวิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #47 : Send: O Beijo (S)

O Beijo

นักวิจารณ์ S ส่งงานช้ามากกกก ขอโทษจริงๆ นะคะที่ต้องให้รอนาน ต้องขอบคุณจริงๆ ที่มาใช้บริการร้านอีกครั้ง ดีใจมากมาย >< เพื่อไม่ให้เป็นกรเสียเวลา งั้นเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าเนอะ

ชื่อเรื่อง (6/10)

ในเรื่องของความน่าดึงดูดนักอ่านใหม่ๆ เราขอหักคะแนนไปหน่อยเพราะชื่อเรื่อง หากคนที่ไม่ได้อ่านมาก่อนก็จะไม่เข้าเลยว่ามันมาจากอะไร คือมันไม่ได้บอกคนอ่านว่ามันจะเป็นแนวไหน หรือมีเนื้อเรื่องยังไงบ้างอ่ะค่ะ แต่ในเรื่องของความเกี่ยวเนื่องและลึกซึ้งกับเนื้อหา หากอ่านแล้วจริงๆ ก็คิดนะว่ามันเข้ามากๆ อ่ะ

การตกแต่งบทความ (4/5)                                                                 

เอาไปเกือบเต็มเลย เพราะธีมใส่แล้วตัวอักษรอ่านง่าย ขนาดก็กำลังพอดี แถมคำโปรยก็ดึงดูดและน่ารักมากๆ สำหรับเรา อยากให้ไรต์ลองใส่รูปภาพอะไรแบบนี้หน่อยก็จะดีค่า

อีกอย่างคือตรงคำโปรยสามารถบอกได้ว่าทั้งสองคนเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน เพราะคิดว่าจุดนี้ค่อนข้างสำคัญและเซ็ตอารมณ์คนอ่านได้ดีจ้า

บทบรรยาย (14/20)

เนื่องจากเป็นเรื่องสั้น ไม่มีตอนให้เราไล่ไปทีละนิด ส่วนนี้ในแต่ละข้อที่พูดถึง ขอยกตัวอย่างสักสองสามจุดแล้วกันเนอะ

อย่างแรกที่เราเห็นได้ชัดคือเรื่องของการใช้คำซ้ำทำให้อ่านสะดุด ซึ่งส่วนใหญ่นั้น คำที่ใช้ซ้ำไม่จำเป็นต้องมีอยู่ในประโยคก็ได้ค่ะ หากตัดตรงนี้ไปก็จะเป็นการเลี่ยงการเขียนเวิ่นเว้อด้วยเน่อ

...เธอมาแปะปากผมทันทีที่ผม...

“แปลว่าว่าเพิ่งเห็นเมื่อเข้าล่ะสิ” ผมพูดหลังดึงกระดาษโน้ตที่แปะปากผมอยู่ออก

ประโยคที่ใกล้กันนี้ ครั้งที่สองไม่จำเป็นต้องบอกว่า แปะปากอยู่ อีกครั้งก็ได้ค่ะ เพราะได้พูดไปแล้วในประโยคก่อนหน้า เราสังเกตว่าคำที่ไรต์มักจะซ้ำนั้นเป็นคำสรรพนาม เช่นตัวอย่างข้างบนก็คือคำว่า ผม คำนี้ครั้งที่สองก็สามารถตัดออกได้เพราะคนอ่านรู้อยู่แล้วว่าใครพูด และแน่นอนว่าคนพูดก็ต้องหมายถึงที่ติดอยู่บนปากตัวเองนั่นแหละอ่ะค่ะ

รู้สึกว่าจะมีคำว่า ฉัน เยอะมากๆ เลย อย่างย่อหน้าแรกสุดก็มีอยู่เจ็ดคำด้วยกัน ซึ่งหลายที่นั้นตัดออกไปเลยจะดีกว่า หรือไม่ก็เปลี่ยนไปใช้คำอื่นอย่าง ตัวเอง ไรงี้ก็ได้ค่ะ

ฉันก็เพิ่งนึกออกเดี๋ยวนี้เองว่าเขาก็เดินออกมาหน้าชั้นพร้อมกับฉัน เปลี่ยนเป็น ออกมาพร้อมกัน ก็ได้ค่า (อาจจะเพราะตรงนี้มันติดคำว่า ชั้น ด้วยล่ะมั้งเลยสะดุดมากพอสมควร)

และนั่นก็ทำให้ความรู้สึกประหม่าของฉันเริ่มหายไปเมื่อฉันกลับมาจำประโยคที่ฉันท่องมา... ความจริงในประโยคนี้ตัดออกไปให้หมดเลยก็ยังคงความหมายเดิมนะคะ

เขาเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงและผิวขาวมากผิดจากคนบราซิลไปสักหน่อย ผมสีดำสนิทของเขาหยักศกและดูยุ่งเหยิง โดยรวมแล้วเขาหน้าตาดีเลยล่ะ จะเห็นว่ามีคำว่า เขา เยอะทีเดียวซึ่งไม่จำเป็นเท่าไหร่เลยค่ะ ถ้าลองตัดออกไปดูบางที่ก็ยังคงความหมายเดิม

นอกจากสรรพนามก็คือการเรียงประโยคค่ะ ช่วงท้ายของฉาก ไรต์ใช้ และฉันก็... ขึ้นต้นประโยคที่ใกล้กัน ทำให้มันสะดุดและไม่ได้สัมผัสถึงแอ็ฟเฟ็คที่ทำ คือเราว่าใช้คำว่า และ ตอนท้ายสุดที่เดียวจะเวิร์คกว่า

ย่อหน้าแรกของฉากที่สองก็มีคำว่า ผม อยู่ถึงสิบที่เลย

แน่นอนตอนนี้ผมกับเธอไม่มีแน่ๆ อันนี้เอาออกนะคะเพราะได้พูดไปแล้ว

จุดนี้ทำให้การอ่านของเรามันติดขัดจริงๆ อ่านแล้วไม่ลื่นไหลเท่าไหร่และรู้สึกขัดใจแปลกๆ ลองปรับดูเน่อออ รู้สึกว่าไรต์จะใช้คำขยายแบบ ของฉัน ของเขา ของ...เยอะทีเดียว ซึ่งมันนำพาไปสู่ปัญหานี้นี่แหละค่ะ เราว่าน่าจะเป็นเพราะคำขยายอย่างงี้เป็นส่วนใหญ่นะคะ

อ้อออ อีกอย่างคือคำว่า แข็งทื่อ ค่ะ ไรต์ใช้คำนี้บ่อยมากเวลาพูดถึงฟลาวิโอ เราแนะนำให้เปลี่ยนไปใช้คำอื่นบ้างหรือลองบรรยายความรู้สึกตัวละครแทนดูเนอะ (อันนี้เดี๋ยวไปพูดถึงตรงตัวละครและการดำเนินเรื่องด้วยค่า)

บางจุดนั้น เราว่าไรต์อาจจะต้องเว้นวรรคหน่อย แต่ก็มีประโยคที่ไม่น่าจะเว้นวรรคเหมือนกัน อย่างเช่น

...เพื่อนใหม่ของเหล่าเพื่อนร่วมชั้น ที่ตอนนี้ทุกคนต่างลุกขึ้น... เนื่องจากต่อด้วย ที่ ซึ่งเป็นคำเชื่อมเลยไม่ควรเว้นวรรค หรือไม่ก็ตัดคำว่า ที่ ออกไปก็ได้นะคะ

เธอไม่มองหน้าผมเลยด้วยซ้ำเธอเอาแต่ก้มหน้า... ระหว่างคำที่ทำตัวหนาไว้ เว้นวรรคสักนิดก็จะดีจ้า

หลัง ๆ เว้นวรรคหน่อยเนอะ

พร้อมกับฟลาวิโอเจ้าของเสียงที่โน้มตัวเข้ามาจุ๊บแก้มฉันเหมือนเคย ทำเอาฉันตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อย พอเราอ่านส่วนนี้ เราว่ามันติดๆ ขัดๆ ยังไงก็ไม่รู้ คิดว่าการต่อประโยคมันไม่ค่อยจะสมูธนัก (อันนี้อาจจะเป็นกับแค่เราคนเดียวก็ได้นะคะ) เราลองคิดหาทางแก้ดู...เพราะเอาจริงๆ เริ่มประโยคแบบนั้นก็ไม่ได้ผิดนะ แต่คือประโยคข้างหน้ามันยาวมากล่ะมั้งค่ะ พอมาต่อแบบนี้เลยขัดๆ อาจจะเปลี่ยนเป็น และนั่นทำให้ฉันตัวแข็งทื่อไปอีกครั้ง ...ดีขึ้นไหมอ่ะไรต์ TOT เราขอโทษจริงๆ ที่หาทางแก้ให้ไม่ค่อยได้ TOT (ขอใส่อีโมติคอนอีกรอบเถอะ)

มีคำตกหรือสะกดผิดนิดหน่อยนะคะ

นักเรียนใหม่ที่เขามาพร้อมฉัน > เข้า

เธอเงยหน้าขึ้นมาโต๊ะ > มอง (?)

โฮส > โฮสต์

ไม่ใช่ว่าฉัน (ที่) ไม่ทำบัตรนี่เพราะมันต้องจ่ายแพงมากทุกเดือนหรอกนะ > ตามความรู้สึกเรา มันต้องใส่คำเติม (ตามที่ใส่ไว้ในวงเล็บอ่ะค่ะ)

ผมพูดโพลงออกไป > โพล่ง

ความผิดจากตัวเธอถูกครั้ง > ผิดปกติ ทุก

แต่โดยรวม บอกเลย ไรต์เจ๋ง! ฮ่าๆๆ ชอบนะ ชอบตั้งแต่เรื่องที่แล้วแล้ว คือเราสัมผัสได้ถึงความเป็นเอกลักษณ์ในการเขียนของไรต์นะคะ มันจะออกเหมือนสำนวนนิยายแปลหน่อยๆ

โครงเรื่อง/ความน่าสนใจ (12/20) เราเคยอ่านนิยายที่เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้มากเรื่องขนาดนั้น ฉะนั้นนี่ก็เป็นเอกลักษณ์ที่น่าชื่นชมค่ะ โดยส่วนตัวเราชอบฉากแรกมาก มันน่ารักกก ฮ่าๆๆๆๆ แล้วก็เรื่องจุ๊บแก้มซึ่งไรต์ทำให้มันเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องอ่ะ เรียกว่าอะไรดี...เป็นไอคอนของเรื่องล่ะมั้งค่ะ เวลาเห็นคนหอมแก้มเราจะคิดถึงเรื่องนี้นะ อันนี้เยี่ยมเลยไรต์

แต่ในเรื่องของเนื้อหาตรงกลาง เรารู้สึกมันยังไม่มีอะไรมาดึงทั้งคู่ไว้เท่าไหร่นัก เหมือนว่า...ควรจะค่อยๆ บิ้วด์เรื่องมากกว่านี้นิดนึง ให้เวลาความรักได้พัฒนาหน่อย ตอนนี้มันไม่มีจุดพีคของเรื่อง ไม่มีปัญหาในความรักเลยนอกจากตรงท้ายเรื่องซึ่งก็แค่นิดเดียวเท่านั้น เลยลดความน่าตื่นเต้นลงไปหน่อย

อีกอย่างคือ เนื่องจากเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน อยากให้ขยายตรงนั้นให้เด่นกว่านี้นิดนึง ไหนๆ มันก็เป็นจุดสำคัญของเรื่อง แบบบรรยายบ้านเมือง หรือผู้คนหน่อยอ่ะค่ะ สร้างบรรยากาศและฉากให้คนอ่านคิดภาพตามได้ง่ายขึ้นเนอะ

ตัวละคร (15/20)

ตัวละครของไรต์มีคาแร็คเตอร์ชัดเจน อย่างฟลาวิโองี้เราก็สัมผัสได้เลยว่าพี่แกสุภาพบุรุษและเป็นผู้ชายที่น่ารักจริงๆ ทำให้รู้สึกอบอุ๊นอบอุ่นเวลาอ่าน ><

แต่ว่ามีบางที่ที่เราว่ามันงงๆ หน่อยๆ หรือไม่ก็บทสนทนาของตัวละครไม่ลื่นไหล จะยกตัวอย่างบางที่นะคะ

“ไม่หรอก เราจะถึงพร้อมกัน” ช่วงนี้ที่ฟลาวิโอพูดแล้วโบนิตาถามว่า “ยังไง?” เราว่ามันไม่ค่อยเป็นธรรมชาติอ่า คือเหมือนลองคิดภาพตามแล้วแบบ...มันไม่น่าถามอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ อธิบายไม่ถูกแฮะ อาจจะเพราะคำพูดและท่าทางของตัวละครที่เปลี่ยนฉับกลายเป็นงงแบบนั้น มันเลยดูออกว่าส่วนนี้คือไรต์พยายามต่อยอดให้ตัวละครจับมือกันนะ ไรงี้ อยากให้การกระทำและการเสริมในแต่จะจุดเพื่อต่อยอดเรื่องราวเป็นไปอย่างสมูธกว่านี้นิดนึง

“มันดูดีใช่ไหม”

“แน่นอน” โบนิต้าหันมายิ้มให้ผมก่อนจะจับปลายผมเปียมาดูเล่น อันนี้เราว่ามันแย้งๆ กัน เพราะโบนิต้าไม่สามารถบอกได้ว่าสวยหรือไม่สวยก่อนจะเห็นผมของตัวเองอ่ะค่ะ

“การจูบทักทายมันเป็นเรื่องปกติของที่นี่” แต่หลังจากนั้นโบนิตาบอกว่า แปลกใจที่ใช่คำว่า คิส ไม่ใช่จูบ ทั้งๆ ที่ฟลาวิโอพูดว่าจูบน้า ไรต์อาจจะพิมพ์ผิดก็ได้ ฮ่ะๆๆ

อีกส่วนคือตรงที่โบนิต้าถามว่าอะไรคือ Beijo อ่ะค่ะ ตรงนั้นเราก็รู้สึกมันไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไหร่นัก แบบ...เพราะคำพูดและท่าทางแบบนั้น มันเหมือนเป็นการบอกคนอ่านไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่ามันแปลว่าอะไร ไรงี้ (ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือเปล่า แง่มมม หากตั้งใจ ต้องขอโทษด้วยนะคะ)

ส่วนเรื่อง แข็งทื่อ ที่เราได้กล่าวไว้ในบทบรรยาย ในเรื่องของตัวละครนั้น เราอยากให้ไรต์ขยายมันให้มากกว่านั้นอ่ะค่ะ ตอนนี้เราอ่านตรงช่วงที่จุ๊บแก้มแล้วไม่ได้รู้สึกอินเท่าที่ควร อยากแนะนำให้ใส่ภาพที่ปรากฏบนร่างกาย อย่างหน้าแดง เบิกตากว้าง แทนที่จะใช้แต่คำว่าแข็งทื่อ เพราะหากใช้คำคำเดียวตลอดทั้งบทความ คนอ่านจะเริ่มคุ้นชินกับคำนี้จนไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่แล้ว อธิบายความรู้สึกตัวละครให้เยอะกว่านี้ด้วยก็ดีค่ะ ในหัวคิดอะไรอยู่ รู้สึกอย่างไหรบ้าง ที่ขาดไม่ได้คือบีทการเต้นของหัวใจ อันนี้เท่าที่เราอ่านนิยายมามันมีผลกระทบที่ดีจริงๆ ต่อนักอ่าน ฉะนั้นช่วงที่ตัวละครมีความรู้สึกไม่ปกติ อยากให้ขยายและทำให้ช่วงนั้นมันยาวกว่านี้นิดนึงเพื่อตรึงอารมณ์คนอ่านเนอะ

ปล. ตอนจบน่ารักมากกกกกกกกกก

การดำเนินเรื่อง (14/20)

จุดที่เราชอบของเรื่องนี้ก็คือการสลับกันเล่าเรื่องของตัวละคร ซึ่งทำให้เห็นทั้งสองมุมมอง มันดูมีเสน่ห์ดีน้า อันนี้ชื่นชมเลย

ตอนที่เราอ่านนั้น เรารู้สึกว่ามุมมองของคนคนนึง บางทีก็สั้นไป เหมือนยังไม่ทันปรับอารมณ์เป็นตัวละครตัวนี้ ก็เปลี่ยนกลับแล้วไรงี้

เขาค่อนข้างงงตอนจบฉากตรงช่วงที่โบนิตาบอกว่า ฉันจะมีสติไว้เรียนไหมนะ แต่ต่อจากนี้ย่อหน้าถัดไปกลับเป็น POV ของฟลาวิโอเสียอย่างนั้น ไม่รู้ว่าอันนี้เป็นเพราะไรต์ใส่ ----- สูงไปหนึ่งย่อหน้าหรือเปล่า ฮ่าๆๆ ลองดูนะค้า

สืบเนื่องมาจากบทบรรยายในเรื่องของคำซ้ำ คือตอนอ่านเรารู้สึกสะดุดค่อนข้างเยอะมันเลยทำให้อารมณ์การอ่านไม่ต่อเนื่องเท่าไหร่นัก หากไรต์แก้ตรงนั้นเราก็คิดว่าดีเลยนะคะ

เรื่องคำว่า แข็งทื่อ เกี่ยวพันกับหัวข้อตัวละครด้วยแหละ คือเราไม่ได้ค่อยๆ สัมผัสว่าตัวละครมันจีบกันหรือค่อยๆ รักกันเพราะเราไม่ได้อินกับความฟินของโบนิตาเท่าที่ควร แต่ก็...อันนี้พูดไปในตัวละครแล้วเนอะ เอาเป็นว่าถ้าแก้ตรงนี้ก็จะยอดเยี่ยมเลยอีกเหมือนกันจ้า

มีจุดนึงเราขอคอมเม้นต์สักหน่อยซึ่งไรต์อาจจะตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้ (หากตั้งใจก็ข้ามๆ มันไปเนอะ) คืออ่านแล้วมันเหมือนพระนางรักกันตั้งแต่ฉากแรกแล้วอ่ะค่ะ เราเลยอยากให้ไรต์ค่อยๆ บิ้วด์ความรู้สึกตัวละครหน่อย ให้มันแบบ ไม่ได้ชอบ...ชอบ...ชอบมาก...รัก ไรงี้

แต่ขอพูดอีกที...ตอนจบสัมผัสได้ถึงความรักที่มอบให้กันมากกก น่ารักโฮกๆ ><

ความประทับใจจากนักวิจารณ์ (3/5) บอกเลยว่ามีหลายจุดที่ไม่ได้ผิด แต่เราเอาตามความรู้สึกของตัวเองมาก่อนว่าขัดๆ หรือว่าไม่ลื่นไหล ฉะนั้นอยากให้ไรต์พิจารณาดูว่าส่วนไหนไรต์เห็นด้วยยังไงบ้าง แล้วก็ต้องขอโทษหากเข้าใจผิดอะไรไปด้วยนะคะ

รวมคะแนน (68/100)

ชื่อ :
ชื่อเรื่องพร้อมลิ้งค์ :
รู้สึกยังไงเมื่อเห็นผลการวิจารณ์ :
ให้เครดิตและกดโหวตให้หน่อยน้า :
มีไรอยากพูดเพิ่มเติมไหมเอ่ย :

@SQWEEZ