SM Sweet Review รับวิจารณ์นิยาย

ลำดับตอนที่ #22 : Send: Buddy bad ร้อนรัก คุณชายซาตาน (S)

Buddy bad ร้อนรัก คุณชายซาตาน

นักวิจารณ์ S

กรี๊ดกร๊าดคุณอัสกลับมาสั่งงานอีกครั้งงง ขอบคุณมากนะคะที่วางใจใช้บริการถึงสามรอบทีเดียว ต้องบอกว่าดีใจมากๆ เลยที่ข้อมูลที่ให้มีประโยชน์ เอาล่ะ ก็เรื่องที่สามแล้ว พูดตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม งานเป็นงานเลยแล้วกันเนอะ

ชื่อเรื่อง (9/10) ถือว่าเข้ากับเนื้อหาทีเดียวค่ะ เพราะคำว่า buddy และ ซาตาน ทำให้รู้ว่ามีกิจกรรมบัดดี้ และพระเอกเป็นคนร้ายๆ แต่อยากให้เพิ่มความน่าดึงดูดลงไปมากกว่านี้นิดนึง เพราะนิยายที่มีพระเอกร้ายๆ แล้วตั้งชื่อเรื่องมีคำว่า ซาตาน เยอะเหมือนกันค่ะ

การตกแต่งบทความ (4/5) ตอนย่อยอ่านไม่มีปัญหาเลยค่ะ แต่เอาจริงๆ ถ้าตัวหนังสือใหญ่กว่านี้นิดนึงจะดีมาก ฮ่าๆ ส่วนหน้าแรก เราคิดว่าตัวหนังสือมันค่อนข้างเยอะ คือดีแล้วค่ะที่แนะนำนิยายแบบนี้ แต่อยากให้ใส่พวก ตัวหนา ทำสีตัวอักษร อะไรแบบนี้หน่อยเพื่อเน้นข้อความสำคัญและทำให้มันน่าดึงดูดขึ้น ให้ดูมีสีสันหน่อยไรงี้ เพราะหากมีแต่ตัวหนังสือสีดำเป็นพรืด คนอ่านบางคนอาจข้าม ไม่อ่าน แล้วลงไปดูตอนย่อยเลยค่ะ น่าเสียดาย

บทบรรยาย (15/20)

บทนำ

ย่อหน้าที่สาม ไรต์ใช้คำว่า ห้อง 1 เยอะมาก เราว่าเปลี่ยนเป็น พวกเขา หรือสรรพนามอย่างอื่นได้ก็ดีค่ะ

ที่เห็นเยอะๆ ในบทนี้คือการใช่คำมากไปจนกลายเป็นการใช้คำเปลืองอ่ะค่ะ ประโยคยาวๆ สามารถทำให้มันกระชับขึ้นเป็นประโยคสั้นๆ ได้เลย คือดูอย่างนี้มันก็ไม่ยาวอะไรเท่าไหร่หรอกค่ะแต่พออ่านจากประโยคก่อนหน้ามาแล้วมันรู้สึกอยากให้กระชับกว่านี้ อย่างเช่น

ฉันเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเพื่อมองตามคำบอกเล่าของโอลีฟ > ฉันเงยหน้าขึ้นมองตามที่โอลีฟบอก อ้อ แล้วก่อนช่วงตรงนี้รู้สึกมันตัดฉึบข้ามฉากไปหน่อยอ่ะค่ะ แบบ เพิ่งหยิบหนังสือมาตัดบทเพื่อน แป๊บนึงอ้าวเพื่อนกรี๊ดให้มองตามก็เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ...ไม่รู้อ่า ก็รู้แหละว่าไรต์บอกว่า สิบนาทีผ่านไป แต่เรายังปรับไม่ทัน ฮ่าๆ คือเอาจริงๆ เราว่าช่วงแรกอ่ะตัดออกไปให้หมดเลยก็ได้ เปิดมาเป็นดีฟเดินมาจะดีกว่า ความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ

และหยุดยืนอยู่ข้างหน้าฉันพร้อมทั้งจ้องหน้าเงียบๆ > เขาหยุดจ้องหน้าฉันเงียบๆ

โดยรวมที่เรามีความรู้สึกว่ามันยาวและเยอะไปอาจเป็นเพราะไรต์บรรยายมากไป อย่างเช่นบรรยายหลังบทสนทนาทุกครั้ง ทั้งที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครพูดด้วยท่าทางแบบไหน อย่างเช่นตอนจีจี้พูดกับโซดาถึงซาติน ก็บอกว่าพูดอย่างกลัวๆ หลายครั้ง แบบว่า บทสนทนาจีจี้พูดสลับกับโซดา ไรต์ก็เขียนว่าจีจี้พูดปากสั่น จีจี้พูดหน้าซีด หรือ ฉันเบิกตาโพลง ฉันอ้าปากค้าง อะไรแบบนี้ ซึ่งความหมายมันก็คือกลัว อย่างนี้คือไรต์ไม่ต้องบอกแล้วก็ได้ว่าจีจี้พูดแบบไหนหรือนางเอกทำอะไรบ้าง เพราะคนอ่านรู้แล้วว่าจีจี้และโซดากลัว เดี๋ยวมันจะกลายเป็นซ้ำและเยิ่นเย้อเนอะ ประเด็นนี้บทต่อไปก็เจอเยอะเหมือนกันค่ะ เช่นตอนที่โซดาอยู่ในรถกับซาติน แล้วซาตินดูมีความสุขที่ได้แกล้งแต่โซดาหงุดหงิด

นอกจากนี้ที่สังเกตบทนี้ ที่ทำให้ประโยคยาวหลายครั้ง และรู้สึกซ้ำๆ เพราะใช้คำว่า ก่อนจะ... เยอะไปนิดนึงเวลาบรรยาย มันเลยให้ความรู้สึกซ้ำๆ กันอ่ะค่ะ อยากให้ลองเปลี่ยนไปใช้คำอื่น หรือตัดประโยคข้างหลังทิ้งเอามารวมกับข้างหน้าให้มันเป็นประโยคเดียว จะได้กระชับเนอะ ตัวอย่างนะคะ

จีจี้ที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่อีกฟากหนึ่งรีบวิ่งมาดูอย่างตกใจแกมเป็นห่วง...”ยัยโซ...” ยัยจีจี้รีบวิ่งมาดูฉันทันทีด้วยความเป็นห่วง ความหมายมันซ้ำกันเลยอ่า ตัดออกสักอันนะคะ

พยาม > พยายาม

เสียงหัวใจที่แข่งกันเต้น เราว่ามันแปลกๆ อ่ะค่ะ แข่งกัน มันเหมือนมีมากกว่าสองอย่างกำลังทำอะไรพร้อมๆ กันเร็วๆ แต่หัวใจมันมีหนึ่งดวงง่ะ

บทที่หนึ่ง

ครูนักเรียนวิ่งกรูกันเข้ามาและเหล่าคุณครูถามไถ่อาการฉันอย่างเป็นห่วง อย่างที่เห็นว่าคำซ้ำเนอะ ที่จริงจะตัด คุณครู ออกไปเลยก็ได้เพราะเราเชื่อว่ายังไงทั้งนักเรียนและครูก็ถามทั้งคู่นั่นแหละ

นายซาติน! ตัวจริงเสียจริง! ก่อนจะพูดแบบนี้เราว่าไรต์ควรอธิบายนิดนึงว่ารูปร่างหน้าตาเป็นยังไง ค่อยๆ บิ้วด์อารมณ์อ่ะค่ะว่าแบบ ได้เจอแล้วนายตัวอันตรายคนนั้น เพราะได้บอกไปก่อนหน้านี้เนอะว่ายังไม่เคยเจอเลย เพราะงั้นมันเลยแปลกหน่อยๆ ที่โซดาจะประติดประต่อได้ฉับไวมากว่านี่น่ะคือนายซาติน

ช่วยครั้งช่วยคราว ไม่รู้ว่าเป็นเราเองหรือเปล่าแต่คำนี้มันไม่ค่อนคุ้นหูเลย ไม่รู้ว่าไรต์พิมพ์ผิดหรือเราไม่รู้จักเอง ฮ่าๆ

รู้สึกว่าในบทนี้จะมีคำซ้ำ พวกสรรพนาม โดยเฉพาะคำว่า ฉัน และ ผม บ่อยมากพอดูค่ะ ตัวอย่างเช่น ฉันหันขวับไปมองแต่ก็ต้องอึ้งคูณสองเมื่อสิ่งที่ฉันมองเห็น...

เธอชี้หน้าด่าผม...ผมค่อยๆ เงยหน้า...

ตัวอย่างแรก ฉัน ที่สองตัดออกได้ค่ะ ตัวอย่างที่สอง ผม ตอนแรกตัดออกได้เหมือนกัน คือความหมายของประโยคมันไม่เปลี่ยน เลี่ยงการใช้คำซ้ำเนอะ

เราว่าตอนเป็น POV ของซาติน ไรต์ใช้ ผม ขึ้นต้นย่อหน้าใหม่เยอะดีเดียวทำให้ฟีลและโทนในการอ่านมันค่อนข้างซ้ำ (เอ๊อะ...นักวิจารณ์ก็เริ่มเข้าใจแล้วเพราะตัวเองก็ใช้คำว่า ซ้ำ บ่อยทีเดียว ฮ่าๆๆๆๆ) ฉะนั้นขอแนะนำให้เอากิริยาขึ้นต้น หรือเปิดย่อหน้าด้วยอย่างอื่นแทนจ้า

เราว่าไรต์ใช้คำว่า เรือนร่าง หรือ ร่าง บ่อยไปนิดอ่ะค่ะ ลองเปลี่ยนเป็นคำอื่นหรือตัดออกดู

คำว่า กระต่ายน้อย ก็เช่นกัน คือเข้าใจว่าอยากเน้นว่าพระเอกเห็นนางเอกเป็นกระต่ายน้อยเพราะครั้งแรกที่ได้เจอกันอยู่ในชุดนั้น แต่คิดว่ามันอาจจะเยอะไป ใช้ เธอ หรือ คนตัวเล็ก อะไรแบบนี้หน่อยก็ได้ค่ะ

หรอ > เหรอ

ฉันไม่ยอมสยบแทบเท้าใครง่ายๆหรอกนะ รู้ไว้ซะ ซาติน อย่างแรกคือ หลัง ๆ เคาะเว้นวรรคทีนึงเนอะ เราอ่านประโยคนี้แล้วเรารู้สึกแปลกๆ ค่ะ เพราะการที่โซดาเลือกจะทำตามข้อแรก หรือก็คือทำตามคำสั่งของเขาเพื่อจะได้กลับบ้านในสภาพครบสามสิบสอง ก็เป็นการสยบแล้วนี่นา เพราะต้อง ‘ทำตามคำสั่งของเขา’

“เธอต้องถอดเสื้อบนร่างกายเธอออก 3 ชิ้น” เราว่าใช่คำว่า เสื้อ ไม่ค่อยเหมาะ เพราะมันจะหมายถึงเสื้อที่เราใส่อ่ะค่ะซึ่งมันน่าจะมีแค่ตัวเดียว น่าจะบอกว่า เครื่องแต่งกาย หรืออะไรแบบนี้มากกว่า

ไม่รู้ว่าเราอ่านข้ามอะไรไปหรือเปล่า แต่ว่าช่วงท้ายๆ โซดาบรรยายอย่างกับตัวเองมองเห็นแล้วทั้งๆ ที่ปิดตาอยู่ เราอ่านซ้ำแล้วนะแต่หาตอนที่เอาผ้าปิดตาออกไม่เจอ ไม่รู้อ่านข้ามตรงไหนไปไหม ถ้าอ่านข้ามไปขอโทษจริงๆ ค่ะ

นอกจานั้นเราว่าตอนช่วงท้าย มันอาจจะเร็วไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ เรารู้สึกเหมือนพระนางมีความรูสึกลึกซึ้งต่อกันแล้วทั้งๆ ที่มันแค่บทแรกเอง หรือไรต์ตั้งใจให้เขารักกันตั้งแต่บทนี้ อันนี้เราก็ไม่ทราบ TOT

บทที่สอง

ฉันโอดครวญอย่างเคร่งเครียดผ่านโทรศัพท์ที่กำลังแนบหูอยู่ ตัด กำลัง ไปดีกว่าค่า เพื่อความกระชับบบ

หมอนั่นรอจนฉันไขประตูเข้าห้องก่อนถึงยอมกลับไปและทันทีที่นายซาตานนั่นขับรถกลับไป...ตรงนี้เราว่าสองช่วงของประโยคมันซ้ำกัน ตัดช่วงหลังออกไปได้แล้วใส่คำว่า ทันที ไปในประโยคต่อไปก็ได้ค่ะ

อ่านบทสนทนาของโซดากับจีจี้ผ่านโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ก็เริ่มจะงง เหมือนตอนแรกโซดาพยายามยื้อให้จีจี้อยู่ฟังหน่อย แต่ไปๆ มาๆ โซดาพูดเรื่องการบ้านแล้วบอกให้จีจี้เร็วๆ เหมือนอยากตัดสายไปทำอย่างอื่นแล้ว เรารู้สึกแบบ...มันขัดแย้งนิดนึงอ่ะค่ะ พูดไม่ถูกเหมือนกัน คืออาจจะไม่ได้ยกเรื่องการบ้านขึ้นมาพูดไม่งั้นคงไม่โทรมาแต่แรก เพราะรู้อยู่แล้วว่าเรื่องแบบนี้มันคุยนานแน่ๆ อ่ะ อาจจะบอกว่าเร็วๆ หน่อย ลุ้นจะตายแล้ว อะไรก็ว่าไป ฮะๆ

คนรถเร่งเครื่องแรงเพื่อตามร่างที่ซอยเท้าถี่ๆ เพื่อว่งหนีผม คำซ้ำ อาจเปลี่ยนไปใช้คำอื่นหรือตัดออกได้ค่ะ

ใบหน้าขาวซีดอย่างหวาดกลัว อันนี้เราไม่แน่ใจ แต่คิดว่าเปลี่ยน อย่าง เป็น ด้วยความ จะดีกว่าค่ะ เพราะใบหน้าขาวซีดไม่ใช่กิริยา ฉะนั้นใช้ อย่าง อาจจะไม่เหมาะ รวมถึงประโยคก่อนหน้าไรต์ก็ใช้คำว่า อย่าง ค่อนข้างเยอะแล้วด้วย

โดยไม่สนอาการดิ้นขลุกขลักของโซดาเลยสักนิด คำว่า อาการ พอมาใช้ในประโยคนี้แล้วเราว่ามันอาจจะไม่ค่อยเหมาะอีกเหมอนกัน เนื่องจาก ดิ้น เป็นคำกิริยา ฉะนั้นหากจะใช้คำว่า อาการ เราว่าเปลี่ยน อาการลนลาน ไรงี้ดีกว่าค่ะ

ขออนุญาติวิจารณ์แบบนี้แค่ตอนแรกๆ เนอะ เพราะต่อๆ ไปก็จะซ้ำๆ ที่พูดมาแล้วค่า ยังไงก็ขอสรุปเลยแล้วกัน ปัญหาที่พบจะเป็นเรื่องของคำซ้ำ ที่เห็นบ่อยมากคือพวกสรรพนามนะคะ นอกจากนี้เราแนะนำว่าบางประโยคที่ยาวๆ ให้ลองตัดคำบางคำออกไปเพื่อให้กระชับขึ้น หรือไม่ก็แตกเป็นสองประโยค อย่างคำเชื่อมที่เห็นบ่อยคือ ก่อนจะ... อันนี้ก็ตัดออกแล้วทำเป็นสองประโยคได้ค่ะหากมันยาวจริงๆ

หลัง ๆ และเครื่องหมายคำพูดให้เคาะเว้นวรรคทีนึง

จุดไข่ปลา ควรใช้สามจุดนะคะ

เวลาพูดกระตุดกระตักใส่จุดไข่ปลาด้วยยย เช่น ฉะ...ฉัน แบบนี้นะคะ

รู้สึกว่าไรต์จะบรรยายซ้ำๆ เยอะเหมือนกัน แบบบางอย่างที่ได้บอกไปแล้วก็อธิบายวนกลับมาอีกรอบ แต่ที่อ่านแล้วไม่สะดุดเพราะใช้คำคนละคำ แต่โทนในการอ่านมันคงที่ตลอดเพราะความหมายมันเหมือนกัน ยังไงไรต์ลองดูนะคะ เหมือนอย่างตรงบทนำเลยก็ได้ เรื่องความกลัวของจีจี้อ่ะค่ะ แบบนั้นเป็นค่อนข้างบ่อยเลยล่ะ

โครงเรื่อง/ความน่าสนใจ (14/20)

เนื่องเรื่องถือว่าน่าติดตามทีเดียวค่ะ อยากรู้ว่าซาตินจะทำอะไรกับโซดาอีก จะร้ายจะโหดขนาดไหน จะทำให้ชีวิตของโซดาเปลี่ยนไปแค่ไหน ทว่ายังมีบางส่วนที่เราว่าเราไม่ค่อยเข้าใจ อย่างเช่นตอนแรกเลยก็ได้ค่ะ ที่ให้เล่นเกมแกะห่อลูกอม เราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาฉากนี้ได้ ฮ่าๆๆ แบบ ก็รู้แหละว่าพระเอกคงอยากแกล้งนางเอกเล่น ให้มีฉากกุ๊กกิ๊กอะไรกันหน่อย แต่เราว่าอืม...มันน่าจะมีที่มาที่ไปมากกว่านี้อ่ะค่ะ แล้วทำไมโซดาถึงยอม อ่านแล้วรู้ว่าโซดาไม่ชอบ และหนีไม่ได้เพราะสู้ซาตินไม่ไหว แต่ เราไม่ได้รู้สึกว่าเธอต่อกรอะไรมากเท่าไหร่นัก ทั้งๆ ที่ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นจริงๆ คนเราน่าจะกรีดร้องโวยวายทุบตีอย่างถึงที่สุด ไม่ก็ใช้โทรศัพท์ให้คนมาช่วยเลย อะไรแบบนี้ คือรวมๆ แล้วตัวเนื้อเรื่องมันก็มีเหตุผลที่ยอมรับได้ แต่อยากให้มีเหตุผลที่ เรียกว่าไงดี...แข็งแรงกว่านี้นิดนึง เพื่อสนุบสนุนการกระทำของตัวละครให้เป็นไปในทางที่เข้าใจได้มากกว่านี้อ่ะค่ะ ยกตัวอย่างอีกอย่างคือ ทั้งโรงเรียน หรือขนาดคนในห้องโซดาที่ดูบ้าผู้ชายยังกลัวซาตินและไม่กล้าเข้าไปยุ่ง แต่ทำไมถึงยังมีสาวๆ กรี๊ดซาตินเยอะ อย่างเช่น ดรีม อ่ะค่ะ

มีแค่นี้แหละ >< ที่เหลือเราชอบนะคะ มันน่าติดตามดี สนุกด้วยยย

ตัวละคร (12/20)

เริ่มจากโซดาก่อนเลยนะคะ เท่าที่อ่านในบทนำ มาดเธอเป็นเด็กเนิร์ดแท้ๆ เลยล่ะ แต่พออ่านไปอ่านมาการใช้ภาษาหรือการกระทำอะไรมันก็ไม่ใช่เด็กเนิร์ดเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ อย่างพวก วะ เว้ย หรืออะไรแบบนี้ วิธีการคิดของนาง มันให้ความรู้สึกเป็นคนขี้เหวี่ยงหน่อยๆ ด้วยซ้ำในความเห็นของเรา หากเป็นเด็กเนิร์ดควรจะเห็นเรื่องเรียนมาก่อนเป็นอับดับแรกใช่ไหมเอ่ย แล้วในบทที่สองโซดาพูดเหมือนอยากให้โรงเรียนมีวันหยุดเยอะๆ จะได้ไปต้องไปโรงเรียน...ก็เข้าใจแหละว่าไม่อยากไปเจอหน้าซาติน แต่เราว่าเอาเรื่องอื่นมาพูดให้ดูกลัวซาตินดีกว่าอยากให้โรงเรียนปิดอ่ะค่ะ เพราะมันดูไม่ใช่เด็กเนิร์ด ฮ่าๆๆ ส่วนในบทที่หนึ่งที่พูดว่าปกติแล้วโซดาชอบดูหนังผี อืม...เราก็ว่าเด็กเนิร์ดก็ไม่น่าจะชอบดูหนังผีกันอ่ะ เอาจริงๆ เด็กเนิร์ดสุดๆ ไม่น่าจะชอบดูหนังเลยด้วยซ้ำ เพราะน่าจะเห็นเป็นเรื่องไร้สาระมากกว่า ฮ่าๆๆๆๆ อันนี้เราก็คิดเองนะคะ
เท่าที่อ่านมา เราว่าคาแร็คเตอร์ของตัวละครทุกตัวยังไม่มีความเป็นเอกลักษณ์มากนัก ยกตัวอย่างเช่นโซดากับจีจี้ เราคิดว่าวิธีการพูด วาจาที่ใช้มันค่อนข้างเหมือนกันเลยทีเดียว อยากให้ทำให้มันชัดสุดๆ ไปเลย อยากจีจี้ก็อาจจะแบบ บ้าผู้ชายสุดๆ กรี๊ดกร๊าดตลอดเวลา แล้วโซดาเป็นเด็กเนิร์ด วันๆ ชอบอ่านหนังสือ พูดเรียบร้อยๆ เป็นคนเบาๆ อะไรประมาณเนี้ยอ่ะค่ะ เราก็สร้างคาแร็คเตอร์เป็นตัวอย่างเฉยๆ ไรต์คงอาจจะไม่ได้ใช้คาแร็คเตอร์แบบนี้เพราะอาจมีผลกระทบต่อเนื้อเรื่องอ่ะเนอะ ฮ่าๆๆ

มาที่ซาติน พระเอกของเรื่องหน่อย อืม...เท่าที่อ่านแล้ว บ้างทีสิ่งที่เขาเล่าขานต่อๆ กันมาโดยเฉพาะในบทแรกๆ มันค่อนข้างจะ...เรียกว่าไงดี เว่อร์ไปเล็กน้อย ซาตินเหมือนเป็นคนที่อันตราและร้ายที่สุด อยากได้อะไรก็ได้มาได้ง่ายๆ เพราะอำนาจเงิน อะไรแบบนี้ แต่พอเราอ่านถึงตรงที่บอกว่าไปเจอโซดาที่มาทำงานแทนจีจี้ เรารู้สึกว่า...คนอย่างซาติน ถ้าแค่หาตัวโซดาให้เจอหลังจากที่เธอวิ่งหนีหายไป ทำไมทำไม่ได้อ่ะ และแน่นอนว่าซาตินจะต้องวิ่งเร็วกว่าโซดาอยู่แล้ว เนื่องจากบทสองก็ได้บอกเอาไว้เหมือนกันว่าเร็วกว่าเห็นๆ ทำไมถึงหลุดไปได้ง่ายๆ อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ นอกจากนั้นคำพูดคำจาหรือมาดที่เราคิดภาพออกจากการบรรยาย มันยังไม่ให้ความรู้สึกน่ากลัวขนาดนั้น ยังไงไรต์อาจลองบรรยายภาพลักษณ์ หน้าตา บุคลิก หรือเครื่องแต่งกายหน่อยเพื่อให้เห็นว่าคนนี้มีเรือนร่างที่น่ากลัวจริงๆ หน่อยก็น่าจะดีขึ้นค่ะ

การดำเนินเรื่อง (15/20)

การเล่าเรื่องของไรต์ดีมากนะคะ อ่านได้เพลินเลยทีเดียว แต่บางทีเราว่าอาจจะเอื่อยไปหน่อย บางทีเราก็ว่าเนื้อเรื่องไปเร็วไป ฮ่าๆๆๆๆ ไม่รู้อยู่ที่เราเองหรือเปล่านี่แหละ อ่า...งั้นขอชี้แจงล่ะกัน ที่บอกว่าอาจเอื่อยไปนิดอาจเป็นเพราะการบรรยายที่ใส่เยอะเกินกว่าความจำเป็น อย่างการอธิบายอะไรซ้ำๆ ทั้งๆ ที่ได้พูดไปแล้ว อันนั้นน่าจะเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้เรารู้สึกแบบนั้นค่ะ เพราะต้องอ่านหลายประโยคทีเดียวกว่าเนื้อเรื่องจะดำเนินไป แต่ถ้าหากมาดูเรื่องเนื้อหาของแต่ละบท อืม...เราว่าความสัมพันธ์ของพระนางมันดำเนินไปเร็วไปหรือเปล่าเอ่ย อย่างบทแรกนั้นการบรรยายของไรต์ให้ความรู้สึกเหมือนว่าทั้งคู่ผ่านอะไรมาด้วยกัน มีความรู้สึกรักกันแล้ว ทั้งๆ ที่นี่มันแค่ต้นเรื่องเองไรงี้ ยังไงเรื่องความสัมพันธ์ เราว่าค่อยๆ เป็นค่อยไปดีกว่า โดยเฉพาะโซดา เพราะเราเข้าใจว่าซาตินท่าจะชอบนางเอกตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ต้องขอชมอีกทีว่าอ่านค่อนข้างลื่นไหลเลยค่ะ ทั้งยังชื่นชมที่เอา POV ของโซดาและซาตินมาใส่ไว้ด้วยกัน มันทำให้เรื่องมีเสน่ห์ทีเดียว

ความประทับใจจากนักวิจารณ์ (3.5/5) ต้องขอบคุณคุณอัสมากนะคะที่วางใจให้ร้านของเราวิจารณ์ให้ถึงสามครั้ง หากมีโอกาสหวังว่าจะได้บริการอีกน้า เราตั้งใจวิจารณ์อย่างเต็มที่นะคะ

รวมคะแนน (72.5/100)

ชื่อ :
ชื่อเรื่องพร้อมลิ้งค์ :
รู้สึกยังไงเมื่อเห็นผลการวิจารณ์ :
ให้เครดิตและกดโหวตให้หน่อยน้า :
มีไรอยากพูดเพิ่มเติมไหมเอ่ย :

© themy  butter