{fic :: exo} You're my Moon~☽ (KaiLu) [END]

ลำดับตอนที่ #8 : You’re my Moon ☽ :: 5 :: Let's do it ~ Hello

          หลังจากหายนะจากการอัดคลิป

ไปตัดต่อลงเป็นตัวอย่างรายการ

ยังทำร้ายกันไม่พอ ?

ถึงได้ไม่ให้เวลาแม้แต่จะเตรียมตัวเพื่อเรียนเต้นก่อนอีก

ร้ายกาจยิ่งกว่าคนที่คุณก็รู้ว่าใครในแฮร์รี่ พอตเตอร์ซะอีก!!!!!!

            ลู่หานอยากจะร้องไห้ พูดจริงๆเลยนะ ความแมนที่มีจะสละลงเรือลอยออกทะเล แล้วนั่งปล่อยโฮร้องไห้ฮึกฮักแนบอกเพื่อนรักอย่างมินซอกเลย ตัวอย่างโฆษณาที่เริ่มออกโปรโหมดนั้นเป็นอะไรที่แบบว่ายังไงอะ ดีเริ่ดอะ! อย่าคิดว่าพูดจริง มันคือการประชด! ขนาดวันแต่งเมื่อ 10 ปีก่อนยังไม่รู้สึกน่าอายเท่านี้เลย นี่ถ้ามีลูกแล้วลูกมาเห็น ลูกจะคิดยังไงเนี่ย คงหมดศรัทธาในตัวคุณพ่อนักเตะสุดหล่อคนนี้แน่ๆเลย!!

            “ ไส้เดือนยังไงมันก็ยังเป็นไส้เดือนอยู่วันยันค่ำ” มินซอกพูดไปพยักหน้าไป สายตายังคงจ้องมองหน้าจอมือถือที่กำลังเล่นคลิปที่มีร่างบางในชุดฟุตบอลขยับตัวด้วยท่าประหลาดไปมาบนฉากสนามฟุตบอล แถมด้วยคำบรรยายที่มินซอกคิดว่ามันทำให้ความภาคภูมิใจที่เกิดมาเป็นนักฟุตบอลนั้นหายไปได้ในพริบตา

            “ กูอยากจะร้องไห้!!”

            “ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”

            “ มึงจะหัวเราะอีกนานมั๊ยเนี่ย เดี๋ยวกูจะเตะมึงแทนลูกบอลแล้วนะ!”

            “ มึงหล่อดีนะ”

            “ นั่นไม่ใช่ประเด็น!”

            “ เออๆ มึงอะไปเตรียมตัวได้แล้วไป เดี๋ยวต้องไปถ่ายทำตอนแรกไม่ใช่หรอ”

            “ อือ... กูแม่งยังไม่ทันได้เรียนเต้นกับครูของคริสอู๋ให้เต้นได้สะบัดเลย ต้องมาอายคนอื่นเค้าและ นี่ถ้าม๊าเห็นนะ ม๊าต้องเสียใจแน่ๆ”

            “ กูว่าม๊าไม่เสียใจหรอก ม๊าคงจะขำจนท้องแข็งเหมือนกูนี่แหละ”

            นักฟุตบอลดาวรุ่งไม่ได้ตอบอะไรเป็นคำพูด หากแต่ยกขาเตะเพื่อนรักเต็มๆแรงจนมินซอกอดที่จะด่าออกมาไม่ได้ ลู่หานไม่ได้ใส่ใจกับเพื่อนของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ดังมากจากด้านหลัง ผู้จัดการทีมเจ้าของฉายาเจ้าหญิงน้ำแข็งยืนส่งยิ้มหวานมาให้ ยกข้อมือที่ประดับด้วยนาฬิกาเรือนสวย แล้วยกนิ้วขึ้นเคาะเบาๆเป็นการบอกว่าถึงเวลาจะต้องไปกันแล้ว

            เพียงไม่นานในการใช้เวลาเดินทางมายังค่ายเพลงชื่อดังของประเทศ ลู่หานคุ้นเคยกับตึกนี้ดีเพราะเพิ่งจะมาเมื่อหลายวันก่อน เจสสิก้ายังคงพูดคุยกับคนขับรถประจำสโมสรเรื่องตารางการใช้รถที่อาจจะต้องเพิ่มมากขึ้น เพราะลู่หาน รวมไปถึงเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆจะต้องออกไปกิจกรรมข้างนอกสโมสร

            “ สวัสดีค่ะคุณลู่หาน”

            “ สวัสดีครับ...” เพียงแค่รถจอดสนิทพร้อมทั้งประตูที่เปิดออก ลู่หานก็ได้ยินเสียงทักทายจากทีมงานพร้อมทั้งกล้องถ่ายทำขนาดใหญ่ รวมไปถึงไมค์ที่อยู่ด้านบนหัว เขาได้แต่ขำนิดๆเมื่อตัวเองดูเป็นคนสำคัญ ถึงจะเป็นดาวรุ่งพุ่งแรงในเรื่องของการแข่งฟุตบอล แต่พอมาในฐานะอื่นก็อดที่จะเขินไม่ได้

            “ วันนี้จะได้เจอคุณครูสอนเต้นแล้ว ตื่นเต้นมั๊ยคะ ?”

            “ อืมมม... ตื่นเต้นมากเลยครับ กลัวว่าคุณครูจะได้เห็นความสามารถในการเต้นจากโฆษณาที่ถูกโพสต์บนหน้าเว็บแล้วจะถอดใจ ขอถอนตัวไม่อยากสอนผมเต้น ฮ่าๆๆ” ลู่หานพูดไปหัวเราะไป ทำเอาทีมงานรอบข้างที่กำลังถ่ายทำหัวเราะไปด้วย เมื่อนึกไปถึงความสามารถของแสนโดดเด่นในการเต้นของลู่หาน (ประชดทำไม = =!)

            ถึงคนตาสวยจะพูดไปพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะขบขัน แต่ในใจลึกๆเขาเองก็แอบเครียดไม่ใช่น้อย ก็กลัวคุณครูจะถอนตัวจริงๆนั่นแหละ เพราะหลังจากที่คลิปนั้นถูกโพสต์ลงไปบนหน้าเว็บหลักของรายการ จุนมยอนลูกพี่ลูกน้องคนดี รั้งตำแหน่งรองผู้บริหารก็โทรมาหาพร้อมด้วยคำพูดที่แสนจะพยายามให้กำลังใจ ว่าเขาทำมันได้ดีแล้ว

          นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆตัวนะ

          สาบานด้วยหน้าแข้งทองคำอันล้ำค่าของลู่หานเลย

          ว่าจุนมยอนจะโดนเตะแทนลูกฟุตบอล!

            “ ไม่หรอกค่ะ... ยืนยันได้ว่าคุณครูยังไม่ได้ถอนตัว”

            “ อ๋า... ดีใจจังเลยครับ หวังว่าคุณครูจะใจดีกับผมมากๆ” ว่าแล้วก็หันไปทำวิ๊งค์ใส่กล้อง ทำเอาทีมงานสาวๆกัดปากกลั้นเสียงกรี๊ดกันเป็นแถว เจสสิก้าที่ยืนมองคนในการดูแลอยู่ห่างๆก็อดจะอมยิ้มออกมาไม่ได้ ทะเล้น ขี้เล่น ขี้อ้อนเป็นที่หนึ่ง... แบบนี้ใครๆเค้าจะไม่เอ็นดู

          จะไม่รักได้ยังไงกัน...

            ลู่หานยังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าเข้าไปด้านในก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่ามีหญิงสาวหลายคนที่ค่อยๆเดินเข้ามา พร้อมทั้งในมือถือป้ายเชียร์คล้ายของคริสอู๋ หากแต่มันกลับกลายเป็นหน้าของเขา รวมไปถึงชื่อของเขาด้วย ดวงตากลมเหลือบมองหญิงสาวผู้ดูแล

“ ขอเวลาซักครู่ได้มั๊ยคะ ? เขาอยากจะคุยกับสาวๆ”เจสสิก้าส่งยิ้มพลางหันไปเอ่ยถามกับทีมงานด้วยน้ำเสียงขำๆ

“ ได้ค่ะ...  5 นาทีพอมั๊ยคะ ?”

“ ขอบคุณนะคะ... ลู่หาน 5 นาทีนะ” หญิงสาวเดินเข้าไปเอ่ยบอก แล้วพาตัวเองถอยมาด้านหลัง ยื่นมองดูคนในการดูแลเดินส่งยิ้มเข้าไปหาหญิงสาวที่ตอนนี้ส่งเสียงกรี๊ดเบาๆ ลู่หานเป็นกันเองกับทุกคน ซึ่งแฟนคลับของลู่หานที่เห็นอยู่ตอนนี้มีประมาณ 10 คนได้ ซึ่งนั่นเป็นจำนวนไม่มาก ทำให้เขาสามารถที่จะถามชื่อและพูดคุยกับทุกคนอย่างเป็นกันเองได้ ทีมงานไม่ได้หยุดพักกล้องหากแต่ยังคงดำเนินการถ่ายทำต่อไป ลู่หานน่ารัก มีมารยาท อัธยาศัยดี ซึ่งนั่นก็เป็นหนึ่งในการตัดสินใจของทางผู้จัดรายการที่เลือกเขามาออก

ดูท่าทางคุณครูสอนเต้นคงต้องรอไปอีกซักพัก

ลู่หานขอต่อเวลาให้แฟนคลับเป็น 15 นาทีแล้วกันนะ

.

.

.

.

.

          ‘ เอ่อ... มันจะดีหรอครับ’

เสียงหวานดังออกมาจากลำโพงกล้องวิดีโอในมือหนา ใบหน้าหวานกับดวงตากลมนั้นแสดงออกถึงความหวาดกลัวและวิตกกังวลเป็นอย่างมาก ก่อนที่คนที่ปรากฏบนจอจะออกอาการเคลื่อนไหวร่างกายที่เจ้าตัวคิดว่ามันเป็น ‘การเต้น’ ร่างสูงพยายามที่จะกลั้นเสียงหัวเราะไม่ให้หลุดออกมา เพราะกล้องที่กำลังถ่ายอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่รักษาภาพลักษณ์อะไรหรอกนะ เพียงแค่กลัวว่าท่าคนในภาพรู้ว่าเขาหัวเราะ

กลัวถูกเตะแทนลูกฟุตบอล!

            จงอินนั่งมองคลิปที่ฉายอยู่ในวิดีโอจนจบ เขาเงยหน้าขึ้นมามองพลางส่งยิ้มน้อยๆให้กับทีมงานด้านหลังกล้องที่ใช้ในการถ่ายทำและทีมงานอีก 2 คนที่มาถ่ายในส่วนของเขาเพื่อนำไปตัดต่อสลับกับของแขกรับเชิญหลังที่ตอนนี้เขาได้ยินแว่วๆว่ากำลังถ่ายทำอยู่ด้านหน้าของตึก

            “ เป็นไงบ้างครับ ?”

            “ อะไรเป็นยังไงครับ ?”

            “ ว่าที่ลูกศิษย์น่ะครับ ?”

            “ น่ารักดีครับ” พูดพลางส่งยิ้มให้กับกล้อง เรียกเสียงแซวเบาๆจากลูกศิษย์ปัจจุบันที่นั่งรออยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง

            “  ที่บอกว่าน่ารักนี่คือ เขามีความพยายามที่จะเต้น ผมว่าน่ารักดีครับ”

            ร่างสูงตอบกล้องก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เอ่ยบอกเสียงเรียบว่าจะเริ่มซ้อมกันก่อนแล้ว ลูกศิษย์ประจำเลยต้องรีบวิ่งมาประจำตำแหน่งของตัวเอง ทีมงานและตากล้องถอยฉากออกไปด้านข้างเพื่อถ่ายทำบรรยากาศโดยรวม

            เพลงจบไปถึง 2 เพลงพร้อมทั้งผู้ที่อยู่ในห้องซ้อมทุกคนต่างก็เหลือบตามองไปที่ประตูทนที แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่อยู่ด้านล่างว่าจะขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย จงอินเลยตัดสินใจว่าจะต่อเพลงที่ 3 เสียงจังหวะเพลงเร็วๆดังขึ้นอีกครั้ง ราวๆครึ่งเพลงประตูห้องซ้อมก็ถูกเคาะดังๆก่อนจะเปิดเข้ามา ใบหน้าเนียนฉีกยิ้มกว้างโค้งศีรษะเป็นการทำความเคารพทุกคนในห้อง

            “ สวัสดีครับ ผมลู่หานครับ”

            “ .......................”

            “ เอ่อ....”

            “ สวัสดีครับ ผมไคครับ”

            “ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ คุณครูไค” ลู่หานพูดพลางส่งยิ้มกว้างไปให้คนตรงหน้า แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาคือใบหน้าเฉยเมยของคุณครูตรงหน้า ใบหน้าหล่อเข้ม ดวงตาคมที่จ้องมองมาทางเขาอย่างคาดเดาความรู้สึกไม่ถูกนั่นอีก ลู่หานอดจะใช้สายตาสำรวจคนตรงหน้าไม่ได้ รูปร่างสมส่วนค่อนไปทางสูง แถมผิวสีแทนเนียนสวยนั่นอีก

          โอ๊ย!! ทำไมเพอร์เฟค ตอบ!!!

            “ คุณมาสาย...” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตากลมโตที่ฉายประกายความสดใสตอนนี้หม่นลงน้อยๆ ความวิตกกังวลแสดงออกมาผ่านทางรอยยิ้มเจื่อนๆ ลู่หานกำลังทำอะไรไม่ถูก

            “ ขอโทษนะครับคุณครูไค พอดีผมคุยกับแฟนคลับเพลินไปหน่อย”

            “ ผมจะยอมให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะครับ ถ้ามีครั้งหน้าอีกคุณจะต้องโดนลงโทษ”

            “ ครับผม...”

            ลู่หานได้แต่ยิ้มแหยๆ เพอร์เฟคไม่ช่วยอะไร เคยกลัวการเต้นเป็นไหนเพราะคิดว่าจะทำให้ตัวเขากลายเป็นตัวตลก แต่ตอนนี้เขาเจอสิ่งที่น่ากลัวกว่าแล้ว คุณครูสอนเต้นที่ได้รับคำยืนยันจากปากลูกพี่ลูกน้องตำแหน่งใหญ่ในค่ายเพลงแห่งนี้แล้วว่าเป็นครูคนเดียวกับที่สอนคริสอู๋เต้น

          เปลี่ยนใจตอนนี้ทันมั๊ยวะ!?

            “ คุณลู่หานครับ... ผมจะแนะนำเพื่อนร่วมคลาสของคุณ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเรียบนิ่ง จงอินแนะนำตัวลูกศิษย์เขาทั้ง 4 คนไล่ให้กับลู่หานได้รู้จัก นักฟุตบอลดาวรุ่งได้แต่ส่งยิ้มไปให้ด้วยความเป็นมิตร หากแต่ดวงตากลมก็ประเมินแต่ละคนไปด้วยช้าๆ

            เด็กหนุ่มตัวขาวจั๊วะที่คุณครูไคแนะนำว่าชื่อ โอ เซฮุนส่งยิ้มกว้างจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ยกมือขึ้นโบกน้อยๆเป็นการทักทาย ถัดไปเป็นคนตัวเล็กที่มีใบหน้าจิ้มลิ้ม พยอน แบคฮยอน ดวงตาที่มองมาทางเขาเต็มไปด้วยความชื่นชมบางอย่างที่ลู่หานเองก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าชื่นชมเขาในเรื่องไหน ร่างเพรียวที่ชื่อ คิม จงแด ดูจะเป็นคนใจดีน่าดูถ้ามองจากโดยรวมจนถึงรอยยิ้มซื่อๆนั่น และเด็กชายคนสุดท้ายที่หน้าตาเอาเรื่องพอดู ดวงตาคมมองจ้องมาที่เขานิ่งจนเมื่อคุณครูไคพูดชื่อของเขาจบ หวง จื่อเทา รอยยิ้มราวกับเด็กน้อยก็ถูกวาดขึ้น ลู่หานคิดว่าเขาคุ้นๆกับทุกคนในห้องนี้นะ โดยเฉพาะเซฮุนและจื่อเทา

          เดี๋ยวนะ... ใช่เด็กที่ทะเลาะกันวันนั้นรึป่าวหว่า ??

            “ ผมจะให้พวกเขาลองเต้นให้คุณดูก่อน จากนั้นตาคุณเต้น แล้วเราจะมาประเมินกันว่าควรจะเริ่มต้นกันตรงจุดไหน” ลู่หานพยักหน้ารับพร้อมส่งยิ้มให้กับคนพูด หากแต่จงอินก็ไม่ได้สนใจจะยิ้มตอบ เขาเดินไปฝั่งที่วางเครื่องเสียงและไอโฟนเอาไว้ เพื่อเตรียมพร้อมให้ลูกศิษย์ของเขาได้แสดงความสามารถของตัวเอง

            ริมฝีปากบางยู่นิดๆอย่างนึกหมันไส้ จังหวะเพลงดังขึ้นพร้อมกับการขยับร่างกายของทั้งสี่คน ลู่หานอดจะทึ่งในความสามารถของเด็กทั้ง 4 คนนี้ไม่ได้ ถึงเด็กฝึกหัดที่มีอยู่ในค่ายจะมีมากมายแต่เขาเชื่อเลยว่า 4 คนนี้ต้องเป็นระดับหัวกะทิ เพราะขนาดครูสอนก็ยังเป็นหัวกะทิ อดคิดไม่ได้เลยว่าเขาจะมาเป็นตัวถ่วงในการซ้อมของเด็กๆพวกนี้หรือเปล่า เสียงเพลงหยุดลงแล้วพร้อมกับเสียงปรบมือจากนักฟุตบอลที่นั่งมองอยู่ ดวงตาเป็นประกายรวมทั้งรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความชื่นชมนั้นทำให้ผู้ที่ได้รับอดจะเขินไม่ได้

            “ ต่อไปตาคุณแล้วครับ...”

“ ผมถอนตัวตอนนี้ทันมั๊ยครับ...” ลู่หานหัวไปพูดกับกล้องหัวเราะคิกคักกับตัวเอง เมื่อถูกคุณครูไคเรียกให้เขาออกไปยืนกลางห้อง เสียงเพลงดังขึ้นอีกครั้งเขาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนขำพลางยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตา

“ พี่ลู่หานสู้ๆ”

“ เต้นเลยครับ พี่ทำได้อยู่แล้ว”

“ เอาท่าฟรีคิกมาใส่ประกอบเพลงเลยครับพี่ลู่หาน” ประโยคของเซฮุนดูเหมือนจะทำให้ลู่หานอดใจจะหัวเราะออกไปมาไม่ไหว เขาค่อยยกเท้าขึ้นเตะไปกลางอากาศ พยายามขยับเท้าให้เข้ากับจังหวะเพลงแต่มันก็ยากมากเหลือเกิน คุณครูยังคงจ้องมองอยู่ที่มุมห้อง ถ้านเขาไม่ได้มองไม่ผิด

          คุณครูไคกำลังอมยิ้ม...

            เสียงปรบมือเป็นกำลังใจดังขึ้นเมื่อเพลงจบลง นักฟุตบอลดาวรุ่งยกมือขึ้นปิดหน้าปิดตาก่อนจะล้มลงกลิ้งไปมากับพื้นด้วยความเขินอาย เรียกเสียงหัวเราะให้จากผู้คนที่อยู่ในห้องได้เป็นอย่างดี แต่คงต้องยกเว้นเอาไว้คนหนึ่ง จงอินยกมือขึ้นลูบคางไปมาอย่างใช้ความคิด อันที่จริงเขาคิดเอาไว้แล้วว่าจะให้ลู่หานฝึกซ้อมด้วยตารางไหน แต่ดูเหมือนอาจจะต้องมีการปรับเปลี่ยนอีกเยอะเลย

            ทุกคนในคลาสทิ้งตัวนั่งลงเป็นวงกลมกลางห้องหลังจากที่ได้ฟังคำสั่งจากโปรดิวเซอร์ประจำรายการ หัวข้อเรื่องคือการแสดงของลู่หานหลังจากนี้อีก 1 สัปดาห์ จงอินเคยบอกไว้แล้วว่าจะให้ลูกศิษย์ของเขามีส่วนร่วมในทุกเรื่อง การประชุมว่าด้วยเรื่องของการแสดงในสัปดาห์แรกจึงเกิดขึ้น

            “ จากการเต้นของลู่หานเมื่อกี้นี้ ผมคิดว่าเราควรจะเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่แรก ไม่ใช่ความคุณเต้นไม่ดีนะ... คือ ผมหมายถึงถ้าคุณมีพื้นฐานที่แน่นกว่านี้ คุณก็จะทำได้ดีเพราะคุณมีความพยายามสูงมาก” อันที่จริงจงอินไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้คนตัวเล็กรู้สึกกดดัน แต่ทันทีที่พูดว่าเต้นไม่ดีใบหน้าคนนักฟุตบอลดาวรุ่งก็ทำหน้าเหมือนกับเตะลูกโทษไม่เข้า

            “ ต้องเข้าจังหวะให้ได้ก่อนครับ”

            “ ให้ไปฝึกกับแบคฮยอนเลยครับครูไค”

            “ นี่!!” คนถูกพาดพิงหัวควับ ยกมือหมายจะฟาดลงไปที่หัวของเซฮุนที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่พอหันไปเห็นกล้องก็ต้องลดมือลงแล้วกันหน้าหนีด้วยความเขินอาย

            “ เราจะจับกันเป็นคู่ ฝึกซ้อมเหมือนครั้งแรกที่พวกเราเคยทำกันจำได้มั๊ย ?”

            “ จำไม่ได้ครับ / จำได้ฮะ”

            “ ใครจำไม่ได้ ไปยืนสำนึกผิด...” ในขณะที่ลู่หานกำลังมึนงงกับบทสนทนาที่เขาไม่รู้เรื่องด้วย เซฮุนก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนพร้อมๆกับจื่อเทา เดินไปยังมุมห้องด้านหนัง หันหน้าเข้าหากำแพงสีขาวสะอาด แบคฮยอนส่งเสียงหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นทั้งสองคนถูกทำโทษ แต่พอหันไปสบเข้ากับดวงตาคมของคุณครูก็ต้องเม้มปากกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้

            “ วิธีทำโทษของครูไคครับ... พี่ลู่หานต้องระวังตัวให้ดีๆนะ” แขกรับเชิญพยักหน้ารับรัวๆเมื่อได้ยินคำพูดที่จงแดกระซิบบอก ก่อนจะหันกลับมาใส่ใจคนผิวแทนที่ตอนนี้กำลังกระแอมเรียกร้องความสนใจจากคนที่เหลือในวงประชุม

            “ คุณลู่หานมีเพลงไหนที่ชอบเป็นพิเศษมั๊ยครับ?”

            “ เอ่อ... คือผมไม่ค่อยได้ฟังเพลงน่ะครับ”

            “ ผมว่าเลือกเพลงที่จังหวะกลางๆฟังง่ายๆดีมั๊ยฮะครูไค?” ลู่หานดีใจกับการแสดงออกซึ่งความคิดเห็นของแบคฮยอนเป็นอย่างมาก เพราะเขาไม่อาจจะทนสายตาที่เต็มไปด้วยความกดดันจากคุณครูหน้านิ่งตรงหน้าได้อีกแล้ว

            “ คุณลู่หานว่าไงครับ ?”

            “ ผมยังไงก็ได้ครับ” นั่นไง! พอตอบออกไปแล้วยังไง... สายตาที่มองส่งมานั่นคืออะไร!!?? ลู่หานตีความหมายได้ถึงการดูถูก เบื่อหน่าย ไม่สบอารมณ์ ไม่ถูกใจ ไม่ชอบใจและอื่นๆที่มันเป็นแง่ลบ เอ๊ะ! หรือบางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไปกันนะ

          “ มันเป็นการแสดงของคุณนะครับ”

          นั่นไง!!!!!!!

          ก็จะกดดันกันใช่มั๊ย!!??

          “ การตัดสินใจเป็นของคุณ”

            “ ..............................”

          “ พวกผมเป็นแค่ตัวประกอบ”

            “. .............................”

            “ เพลง I need a girl ครับ...”

            “ หือ ?”

            “ ผมเลือกเพลง I need a girl ครับ” หลังจากพยายามอ่านปากแบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้างจนอินมาซักพักตั้งแต่ถูกเริ่มกดดัน กว่าจะแกะออกก็ทำเอาคุณครูต้องพูดออกมาเสียหลายประโยค ลู่หานส่งยิ้มกว้างไปให้ ทำใจดีสู้เสือเข้าไว้

“ งั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ... เริ่มเรียนกันเลยดีกว่า”

จงอินลุกขึ้นยืนเป็นคนแรกตามมาด้วยคนที่เหลือ มีเพียงลู่หานที่ยังคงมึนงงกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมา คืออะไร คนหล่อตามไม่ทันจริงๆนะขอบอก เซฮุนและเทาพ้นโทษมายืนรวมกับพวกเขาเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับส่งยิ้มเนือยๆมาให้ เมื่อผู้สอนเอ่ยปากบอกให้จับคู่เทาก็หันไปคว้าแขนเซฮุนเอาไว้ก่อนเป็นอันดับแรก เป็นอันรู้กันว่าแบคฮยอนกับจงแดต้องคู่กัน

“ คุณลู่หานคู่กับผมแล้วกันนะครับ”

“ ครับ...”

“ เอาล่ะครับ... คุณลู่หานยืนตรงๆแบบนี้นะครับ ย่อเข่าขึ้นลงตามจังหวะเพลงแบบนี้...” ดวงตากลมจับจ้องคนตรงหน้า ตั้งอกตั้งใจที่จะทำตามทุกคำพูดที่บอก หลายคนอาจจะคิดว่ามันง่าย แต่สำหรับลู่หานคนที่จับจังหวะเพลงไม่เคยถูกนั้นมันยากมากๆเลยทีเดียว กว่าจะทำได้ก็เล่นเอาคนอื่นๆต้องทำท่านั้นกันจนเมื่อยไปหมด

“ เข้าเพลงกันเลยนะครับ”

เป็นประโยคบอกเล่า

อย่าคิดจะไปตอบ ถ้าไม่อยากถูกมองด้วยสายตาจิกกัดจากครูผู้สอน!

เสียงเพลงจังหวะกลางๆดังขึ้นลู่หานพยายามอย่างมากที่จะย่อตัวขึ้นๆลงๆตามคุณครูที่ยืนอยู่ข้างๆ ลู่หานจำไม่ได้ว่าท่อนนี้เป็นท่อนไหนของเพลง เพลงนี้เขาเองก็เคยได้ยินบ่อยๆแต่เพราะไม่ได้สนใจเลยทำให้ร้องไม่ได้ ร่างสูงของคนข้างๆค่อยขยับเปลี่ยนท่าโยกตัวไปมา ดวงตากลมมองอย่างไม่คลาดสายตา การเคลื่อนไหวอย่างมืออาชีพบวกกับหน้าตาที่แสดงอารมณ์ว่าเข้าถึงความหมายของบทเพลงได้เป็นอย่างดี ประกายบางอย่างถูกจุดขึ้นในดวงตาของลู่หานอย่างไม่อาจจะห้ามได้

ทำไมคุณครูไคเซ็กซี่ ตอบ!!!

.

.

.

.

.

Interview room

Q : วันแรกของการถ่ายทำ

Luhan : ตื่นเต้นมาเลยครับ(หัวเราะ) ผมรู้สึกแปลกใจแล้วก็ดีใจในเวลาเดียวกันเมื่อได้เห็นว่ามีคนมารอผมอยู่ที่หน้าตึกทำให้ผมอดที่จะพูดคุยกับเขาไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเป็นสาวๆหรอกนะครับ แต่เพราะพวกเขาบอกว่าเป็นแฟนคลับผมต่างหาก(ยิ้มเขิน)

Q : เข้าเรียนสายตั้งแต่วันแรก

            Luhan : อ๋า... ผมอยากจะขอโทษซักพันครั้งหมื่นครั้ง ดูท่าทางผมจะทำให้คุณครูของผมไม่พอใจนิดๆแล้วล่ะครับ ขอโทษนะครับคุณครู~

            Q : คุณครูสอนเต้น

            Luhan : โหดครับ(หัวเราะ) แต่ก็เก่งมากจริงๆ ตอนแรกผมยังไม่ได้เห็นคุณครูไคเต้น แต่พอในช่วงที่ซ้อมเพลง I need a girl การขยันตัวของเขามีเสน่ห์มากๆเลยครับ ทำเอาผมอิจฉานิดๆ(หัวเราะ)

            Q : ฟุตบอลกับการเต้น

            Luhan : ผมว่าฟุตบอลกับการเต้นเป็นความเหมือนที่แตกต่างครับ แม้ว่าฟุตบอลจะเป็นกีฬาและการเต้นจะเป็นศิลปะ แต่สิ่งที่ต้องใช้ก็คือความพยายามและความรักครับ อ๋า... ตอบแบบนี้ผมดูเท่ห์มากขึ้นมั๊ยครับ(หัวเราะ)

.

.

.

.

.

            Q : วันแรกของการถ่ายทำ

            Teacher Kai : คุณลู่หานมาสายเพราะว่าเขาพูดคุยกับแฟนคลับอยู่ที่ด้านล่างตึกครับ

            Q : คุณเลยโมโห ?

            Teacher Kai : ผมไม่ได้โมโหหรอกครับ เพียงแค่คิดว่าการสร้างระเบียบเป็นอีกอย่างหนึ่งที่ต้องมี อันที่จริงคุณลู่หานเป็นนักฟุตบอลก็ต้องมีระเบียบอยู่แล้ว แต่บางทีเขาอาจจะคิดว่ากำลังถ่ายทำรายการอยู่ก็เลยคิดว่าเล่นๆได้ การเต้นจะมองเป็นเรื่องจริงจังหรือเรื่องเล่นๆก็ได้ แต่สำหรับผม... ผมจริงจังครับ

            Q : ทักษะการเต้นของลู่หาน

            Teacher Kai : คือจริงๆมันก็ไม่ได้แย่นะครับ (คุณสามารถพูดออกมาตรงๆ) อ๋า... ครับ คุณลู่หานไม่มีทักษะเลย เขาจับจังหวะแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มีความพยายามอย่างมาก ซึ่งสิ่งนี้ทำให้ผมอยากจะพัฒนาให้เขาสามารถเต้นได้เก่งๆครับ

            Q : I need a girl

            Teacher Kai : จริงๆผมเห็นแล้วว่าแบคฮยอนเป็นคนบอกคุณลู่หาน จริงๆผมเองก็คิดไว้ว่าจะเลือกเพลงนี้เหมือนกัน แต่ผมอยากให้คุณลู่หานกล้าที่จะพูดความคิดของตัวเอง ไม่ต้องมีความเกรงใจกับในเรื่องนี้มากนัก เพราะมันเป็นสิ่งที่คุณลู่หานจะต้องทำ ถ้าเขาไม่พอใจแต่ไม่ยอมบอกผมให้รู้ คนที่อึดอัดใจจะเป็นเขาเสียเอง ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นในการเต้นของเขาครับ(ยิ้ม)

::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::

ขอโทษทุกๆคนที่มาช้ามากกกกก สำหรับตอนนี้

คือไรท์แบบว่ามึนๆงงๆมากเลยค่ะ

อยากให้เจอกันประทับใจกว่านี้ แต่ก็แบบ ไงดีอ่า~

คิดว่าค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า พอกรุบกริบ ฮิ___ฮิ

พี่ลู่ดูหื่นและเคะแตก มีใครคิดแบบไรท์บ้าง 55555

ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ

^_____________^

© Tenpoints!