{fic :: exo} You're my Moon~☽ (KaiLu) [END]

ลำดับตอนที่ #34 : You’re my Moon ☽ :: Special 7 :: I do

 

          เอาจริงๆนะ

          นี่พูดแบบจริงจังที่สุดในชีวิตนะ

          มันต้องมีอะไรแน่ๆ

          อะไรบางอย่างแปลกๆ

          หรือบางทีลู่หานอาจจะคิดมากไปเองก็ได้...

            นักฟุตบอลดาวรุ่งส่งยิ้มให้กับแฟนคลับสาวมัธยมปลายที่เดินเข้ามาขอถ่ายรูปคู่รวมไปถึงลายเซ็นต์ตรงหน้าสโมสร ยกมือโบกลาพร้อมทั้งบอกให้อีกฝ่ายโชคดี สงสัยใช่มั๊ยว่าทำไมเขาถึงต้องมาอยู่ตรงหน้าสโมสรในตอนนี้ เขาเองก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกัน ก็เพื่อนรักของเขาวันนี้ดันไล่ให้เขาออกไปเที่ยวบ้าง พอเขาไม่ไปก็ทำท่าจะกระโดดเตะ ถามไปถามมาก็ได้ความว่านัดจงแดมาเดทที่ห้อง

            แหม!! บางทีมินซอกมันอาจจะลืม

          ว่าห้องนั้นไม่ใช่หรอมันแค่คนเดียว ฮึย!!

            มือบางยกไอโฟนขึ้นมาอ่านข้อความแชทที่ตอบกลับมาจากร่างสูงตามหลังว่าด้วยสติ๊กเกอร์น่ารักๆที่เป็นตัวแมวกำลังส่งจูบพร้อมทั้งมีรูปหัวใจ ลู่หานอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ แม้ไม่ค่อยได้เจอกันแต่เขาก็มีความสุขทุกครั้ง ถึงจะเป็นแค่สติ๊กเกอร์ตัวเล็กๆแต่เขารู้ดีว่าจงอินต้องเลือกแล้วก่อนจะส่งมาให้กับเขา เพื่อสื่อความรู้สึกทั้งหมดที่มีมาให้แก่กัน

Luhan No.7 : ว่างรึไงถึงได้ตอบเร็วขนาดนี้ ?

Kkamjong Machine : นิดหน่อย

Luhan No.7 : ถ้าว่างก็มาหากันบ้าง ตอนนี้จะลืมหน้าอยู่แล้ว =.=

Kkamjong Machine : เพิ่งเจอกันไปเองนะ ตอนที่ลู่หานไปหาที่คอนโดคืนนั้น

Luhan No.7 : อย่าพูดถึง เขิน!! แล้วนั่นก็อาทิตย์นึงได้แล้วมั้ง!

Kkamjong Machine : ปกตินานกว่านี้ก็ไม่เห็นจะบ่นว่าอยากเจอเลย

Luhan No.7 : ก็ตอนนี้อยากเจอจริงๆ หรือจะให้ไปกับคนอื่น?

Kkamjong Machine : แบบนี้อีกแล้ว ชอบขู่ตลอด

Luhan No.7 : นี่พูดจริงๆนะ! ขนาดจงแดดังแทบตายยังมีเวลามาหามินซอกอาทิตย์ละ 3 วันเลย

Kkamjong Machine : นั่นมันจงแด นี่จงอิน

Luhan No.7 :  ตลก!!!!!

Kkamjong Machine : 5555555555555555555555555555555555555!

Luhan No.7 : เกลียดมุขนี้สุดๆ

Kkamjong Machine : เลิกเล่นคงจะยาก ฮ่าๆๆๆ

Luhan No.7 : จงอินอ่า...

Kkamjong Machine : ว่าไงครับ?

Luhan No.7 : อยากเจอ อยากเห็นหน้าจริงๆนะ

Kkamjong Machine ได้ส่งภาพถึงคุณ

จงอินไม่ได้ตอบข้อความนั้นของลู่หาน หากแต่เสียงเตือนว่า Kkamjong Machine ได้ส่งภาพถึงคุณก็ทำให้ลู่หานต้องหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ให้ตายเถอะ!! นี่มันใช่หรอบอกว่าอยากเห็นหน้า แต่สิ่งที่ลู่หานเห็นคือรองเท้าสีเหลืองที่เจ้าตัวเพิ่งไปถอยมาเมื่อไม่กี่วันก่อน อวดเขาอยู่ว่าชอบมากๆ

 



 

Luhan No.7 : จะบอกว่าหน้าเหมือนเท้าใช่มั๊ย ?

Kkamjong Machine : >0<

Luhan No.7 :  กวน…!!!

Kkamjong Machine : กวนใจล่ะสิ 555

จริงๆเป็นเรื่องปกติที่เวลาเขาบอกว่าอยากเห็นหน้าจงอินก็จะส่งรูปอื่นๆที่ไม่ใช่หน้าของตัวเองมาให้ดู บางวันก็เป็นหน้าจริงๆ แต่เป็นหน้าของเด็กฝึกหัด ส่วนเขาเองก็เหมือนกันเวลาอีกฝ่ายบอกอยากเห็นหน้าเขาก็ชอบถ่ายมือตัวเองโชว์แหวนคู่กลับไปให้ทุกที มินซอกเรียกอาการนี้ของลู่หานกับจงอินว่า ยั่ว! ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่อยากจะแกล้งอีกฝ่ายก็เท่านั้น

บางทีการมีอารมณ์ขันให้แก่กันบ้างก็ทำให้มีเสียงหัวเราะและรอยยิ้มเพิ่มมากขึ้น ความรักของเขากับจงอินเป็นแบบผู้ใหญ่ เราต่างเรียนรู้ที่จะจัดการความคิดถึง ความต้องการเห็นหน้า ความต้องการอยากเจอ ความต้องการที่อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลาได้

เพราะอีกไม่นาน

เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป...

ตลกตัวเองเหมือนกันที่พาตัวเองมานั่งอยู่ป้ายรถหน้าสโมสรตามคำสั่งของมินซอกก่อนออกมา รายนั้นบอกว่าไม่ให้ไปที่ห้องอาหาร ไม่ให้ไปที่ห้องนั่งเล่น หรือแม้แต่ห้องไหนๆในสโมสร ให้ออกไปนอกสโมสรเลย ไปเที่ยวเล่นบ้างอะไรบ้าง ทั้งๆที่เขาเองก็เพิ่งจะได้หยุดจากการไปเป็นพรีเซ็นเตอร์แจกลายเซ็นต์ให้กับบริษัทรองเท้ากีฬาชื่อดังเนี่ยนะ! ลู่หานก็อยากจะนอนตีพุงสบายๆบ้าง!!

ลู่หานเงยหน้ามองรถคันหรูที่จอดลงตรงหน้า กระจกที่ติดฟิล์มเอาไว้ทำให้มองเห็นด้านในลางๆ แต่ต่อให้เห็นแค่รถเขาก็รู้อยู่แล้วว่าใครเป็นคนขับ กระจกฝั่งคนขับถูกเลื่อนลงช้าๆพร้อมทั้งใบหน้าหล่อที่ประดับรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้นในสายตาของลู่หาน ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้าไปหา เอื้อมมือไปรั้งให้ประตูรถเปิดออกแล้วพาตัวเองเข้าไปนั่งเบาะด้านข้างคนขับ

“ ไหนบอกว่างนิดหน่อยไง”

“ ก็มีคนบ่นว่าอยากเจอก็เลยมาหาเนี่ย”

“ มาเร็วเกินนนน”

“ ไม่ดีหรอ?”

“ ดี!!”

จงอินหัวเราะให้กับท่าทางของคนรักที่หันมายกนิ้วโป้งข้างหนึ่งให้กับเขา ตุ๊กตาหน้ารถดูจะหมันไส้ในเสียงหัวเราะนั่นเหลือเกิน เลยหันมามองส่งสายตาค้อนๆไปให้ แต่คนขับรถก็ไม่รับรู้อะไรยังคงหัวเราะต่อไปไม่หยุด ลู่หานเลยเอี้ยวตัวเข้าไปใกล้ ฝั่งจมูกลงบนแก้มตอบพร้อมทั้งสูดหายใจเข้าไปเต็ม ก่อนจะกดริมฝีปากตามลงไปอย่างหนักแน่น

“ ขับรถอยู่หน่า...”

“ เห็นหรอก แต่มันหมันไส้!”

“ ยังไม่ทันทำอะไรเลย พาลจริงนะคนเรา...”

“ แล้วนี่จะไปไหน?”

“ คอนโดมั๊ย?” มือบางตีเข้าให้ที่ไหล่กว้าง ไม่ว่าคนพูดจะมีเจตนาที่จะแซวเรื่องคืนนั้นหรือว่าต้องการจะไปจริงๆลู่หานก็ยังอายอยู่ดี จำไม่ได้แล้วว่าต่อมหื่นของจงอินนี่ถูกสะกิดให้ทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้ว่าก่อนคบกันก็ทำตัวนิ่งๆตลอด เรียบร้อยเป็นเด็กดี แต่พอยิ่งคบไปเรื่อยๆ ความเจ้าเล่ห์รวมไปถึงความหื่นก็พุ่งทะลุกราฟ แต่ก็ยังน้อยกว่าความน่ารักที่อีกฝ่ายมีให้กัน

“ รู้ๆๆ ไม่ไปก็ไม่ไป... จะพาไปเดท”

“ หือ? เดท?”

“ ใช่...”

“ มาไม้ไหนเนี่ย?”

“ ก็มาปกตินี่แหละ เราไม่ได้ไปเดทกันนานแล้วนะ”

“ ถามจริงว่าเราเคยไปเดทกันด้วยหรอ?” จงอินหัวเราะให้กับคำถาม อย่างที่ลู่หานพูดก็คงจะถูก... เวลาที่ไปเที่ยวกันจะนับรมว่าเป็นเดทคงไม่ได้ เพราะไม่ได้ไปกันแค่ 2 ต่อสอง ถ้าไม่จงอินห้อยลูกศิษย์ไปด้วย ก็คงเป็นลู่หานที่ต้องห้อยมินซอกไปด้วยกัน แล้วก็มีอีกอย่างคือการไปช่วยเป็นไม้กันข่าวให้เวลามินซอกกับจงแดอยากออกไปเดทกันข้างนอก ซึ่ง!!! มันไม่ใช่การเดทของเขากับคนข้างๆ

“ ก็ไปเดทแบบวัยรุ่น ดูหนัง กินข้าว ไปสวน...”

“ ไม่เอา ไม่ไปสวนสนุกแล้ว!!” ลู่หานโวยวายออกมา ก็นะ... ไม่ใช่ว่าสวนสนุกเป็นสถานที่ไม่ดี แต่กับลู่หานครั้งสุดท้ายที่ได้ไปก็ตอนคบกับจงอินใหม่ๆ เป็นอะไรที่แย่สุดๆก็ตอนที่มีขบวนแล้วเดินหลงกัน จำได้ว่าวันนั้นเขากับจงอินเจอกันอีกทีคือตอนจะกลับบ้าน แบคฮยอนเองก็หลงไปคนเดียวแต่รายนั้นดูไม่ค่อยมีปัญหาอะไรเท่าไหร่ แถมยังสนุกชอบใจมากๆอีกต่างหาก สรุปแล้วครั้งนั้นคนที่ได้ผลประโยชน์ไปเต็มๆคือมินซอกกับจงแด เพราะสองคนนั้นหลงไปพร้อมกันได้สานสัมพันธ์กัน อ่อ... เซฮุนกับเทาด้วยอีกสองคน

“ ไม่ไปก็ไม่ไป...”

“ แค่ดูหนัง กินข้าวก็พอ”

“ รับทราบครับผม!”

รถคันหรูจอดลงในลานจอดรถของห้ามสรรพสินค้าชื่อดัง ปกติแล้วจงอินกับลู่หานไม่ค่อยได้ออกไปไหนมาไหนด้วยกันมากเท่าไหร่นัก ไม่ใช่ว่ากลัวว่าจะไม่เป็นส่วนตัวหรือกลัวใครจะเข้ามาวุ่นวาย เพียงแต่ต่างคนต่างไม่มีเวลา พอได้เจอกันสักทีการได้อยู่ด้วยกันแค่สองคนก็คงจะดีกว่า ทำอาหารกินกัน นั่งดูทีวีบนโซฟาด้วยกันหรือไม่ก็แข่งเกมส์กันแทน

ลู่หานเดินนำหน้าร่างสูงที่กำลังวุ่นวายอยู่กับไอโฟนในมืออย่างไม่ใส่ใจนัก เป็นปกติที่คนเราต้องมีธุระ หลายครั้งที่ไม่เขาก็จงอินต้องปลีกตัวออกจากกันเพื่อคุยธุระ พาตัวเองก้าวเดินมาหยุดอยู่หน้าโรงหนังไล่สายตามองโปรแกรมหนังและรอบฉายในวันนี้ ปกติก็ไม่ค่อยได้ออกมาดูหนังข้างนอกเท่าไหร่ ยิ่งพวกหนังเข้าใหม่ๆนี่เขาเองก็แทบไม่มีความรู้อะไร

จงอินเดินมาซ้อนหลังคนตัวเล็กเอาไว้ เพ่งมองหน้าจอดิจิตอลตรงหน้าเพื่ออ่านชื่อหนังทุกเรื่องว่ามีเรื่องไหนน่าดูรวมไปถึงรอบฉายที่ใกล้ที่สุด ลู่หานกวาดสายตามองไปยังหน้าจอ แต่แล้วก็สะดุดเข้ากับข้อความสีแดงด้านล่าง ยกนิ้วชี้ขึ้นทำท่าว่าจะกดจิ้มลงไปเพื่อให้จงอินที่ยืนอยู่ด้านหลังดู แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ใส่ใจกับข้อความด้านล่างจอ เพราะเอาแต่ส่องโปรแกรมหนังด้านบน

WILL  YOU  MARRY  ME ?

ร่างสูงกำลังลุ้นอยู่ว่าลู่หานจะชี้ไปที่ข้อความนั้นรึป่าว นิ้วเรียวยกขึ้นทำท่าจะชี้ไปที่ข้อความนั้นหากแต่ก็ยกขึ้นสูงไปอีกแล้วจิ้มลงตรงหน้าซูเปอร์ฮีโร่ที่พระเอกเป็นทหารกล้ามโต แล้วหันมาบอกว่าอยากดูเรื่องนี้ ไปซื้อตั๋วหนังกัน ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าแขนของจงอินลากให้เดินออกไปด้วยกัน กลายเป็นว่าจงอินต้องไปยืนต่อแถวซื้อตั๋วหนังด้วยความหัวเสียนิดๆ

แน่ล่ะ!!!!

นี่เขาเตรียมการมาขออีกฝ่ายแต่งงานเลย

แต่แน่นอน... จงอินรู้จักลู่หานดี

บางทีก็ไม่ค่อยจะใส่ใจอะไร

จงอินเลยมีแผนสำรองเอาไว้เยอะ!!

“ ไหนดูดิ๊ กล้ามใหญ่เท่าพระเอกป่าว?” เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วพลางยกมือขึ้นมาบีบบริเวณต้นแขนของร่างสูงที่เดินอยู่ข้างๆ จงอินหัวเราะออกมาพลางพยายามเบ่งกล้ามให้มือบาง ลู่หานทำตาโตแต่ก็พยายามที่จะบีบต้นแขนนั้นจนจงอินต้องร้องออกมา เรียกเสียงหัวเราะให้กับร่างบางข้างๆได้เป็นอย่างดี

“ กินร้านนี้กันนะ”

“ แต่ฉันอยากกินอีกร้านมากกว่า”

“ ร้านนี้แหละๆ...” ลู่หานหยุดยืนหน้าร้านตามร่างสูงที่หันไปคุยกับพนักงานต้อนรับด้านหน้าที่กำลังส่งยิ้มหวานๆมาให้ ดวงตากลมมองเห็นลูกโป่งสีขาวที่หน้าร้านที่ถูกผูกรวมกันไว้หลายๆลูกเป็นช่อลูกโป่งขนาดใหญ่ อ่านข้อความที่คุ้นๆเหมือนว่าจะเพิ่งเห็นมาเมื่อไม่นาน ก็นึกถึงหน้าจอดิจิตอลตรงหน้าโรงหนัง

Will  Y♥ u  Marry  Me ?

อาจจะเป็นชื่อร้าน

หรือไม่ก็คงจะมีใครขอแต่งงานกันละมั้ง...

ลู่หานอยากเลือกร้านอาหารเอง แต่วันนี้จงอินกลับมาแปลกๆ ปกติแล้วเขาจะเป็นฝ่ายได้รับการตามใจ แต่วันนี้ร่างสูงเจาะจงอยากมากินร้านตรงหน้า เขาเองก็เลยไม่อยากจะขัด ก็นะ... ปกติถูกตามใจวันนี้ก็ลองตามใจจงอินดูบ้างก็แล้วกัน ดวงตากลมกวาดตามองเมนูตรงหน้า สั่งอาหาร 2-3 อย่างก่อนจะหันไปยกน้ำในแก้วขึ้นมาดื่ม

ถ้วยโกโก้หอมกรุ่นถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้า ลู่หานกำลังจะหันไปบอกว่าเขาไม่ได้สั่งแต่จงอินกลับเอ่ยขอบคุณเสียก่อน เขายกคิ้วเป็นเชิงถามหาคำตอบจากอีกฝ่าย แต่ก็ดูเหมือนจะยากเพราะจงอินก็เอาแต่ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ยิ้ม สุดท้ายเขาก็เลยไม่ได้ใส่ใจ คว้าเอาช้อนที่วางไว้ข้างๆแก้วบนจานรองขึ้นมากำลังจะจุ่มลงไปค้นโกโก้ในถ้วย แต่ชะงักไปนิดเมื่อเห็นตัวอักษรบนช้อนนั้นที่มีรูปแหวนวงเล็กๆอยู่ข้างๆ

WILL  YOU  MARRY  ME ?

            จงอินแทบกุมขมับเมื่อลู่หานจุ่มช้อนลงไปคนๆในแก้วเซลามิคนั้นไม่ได้ใส่ใจข้อความบนข้อนนั้นเลยแม้แต่น้อย เอาเถอะ.. รออีกนิดก็ไม่สายไป ลู่หานยกโกโก้จิบน้อยๆ นั่งกันไปเรื่อยๆ อยากจะโวยวายเรื่องอาหารที่มาช้าไปกว่า 20 นาทีแล้ว แต่เพราะเห็นว่าจำนวนคนในร้านที่มีเยอะ บวกกับเป็นช่องเวลาบ่ายอีกด้วยก็เลยไม่ได้ใส่ใจมากนัก

            “ อาหารมาช้า...” สุดท้ายก็อดที่จะบ่นออกมาไม่ได้

“ ก็รีบๆกินโกโก้ให้หมด”

“ กินหมดก็อิ่มพอดี”

“ แก้วนิดเดียวเอง”

“ ก็นั่นแหละ...”

“ ถ้าอยากกินข้าวก็รีบๆกินให้หมดแก้ว” นี่คือกำลังบังคับอยู่ใช่มั๊ย? ได้... คนอย่างลู่หานมีหรอที่จะยอมโดนบังคับ นี่ถ้าเป็นคนอื่นมีหวังได้โดนเค้าเตะไปแล้ว แต่นี่ใคร... คิม จงอิน แน่นอนว่าลู่หานทำได้อย่างเดียว อ๊ะๆ ไม่ใช่เตะ! แต่เป็นการกระดกโกโก้อีกเสี้ยวนึงในแก้มเข้าปากให้หมด กำลังจะวางถ้วยลงก็ต้องหยุดอ่านข้อความที่อยู่ก้นแก้ว

Marry  Me ?

แปลกๆเนอะว่ามั้ย ?

สงสัย... แต่เก็บอาการไว้ก่อนแล้วกัน ;)

จงอินจากเกิดอาการกังวลในตอนนี้เริ่มที่จะอดขำไม่ได้ ลู่หานกระตุกยิ้มนิดๆแต่แล้วก็หันไปสนใจเรื่องอาหารแทนที่จะสนใจข้อความที่พบภายในถ้วย ถ้าให้พูดจริงๆนะ... ลู่หานไม่รู้หรอกว่าเกี่ยวกับตนเอง ลู่หานใส่ใจกับหลายๆเรื่อง แต่กับบางเรื่องก็แทบไม่ได้ให้ความสนใจเลย ถามว่าอีกฝ่ายโรแมนติกมั๊ย... ส่วนใหญ่จะชอบอ้อนเสียมากกว่า

“ กินช้าๆ...”

“ อร่อยอะ จงอินกินนี่ๆๆ”

“ ถึงจะอร่อยแต่ก็อย่ากินเยอะ มีของหวานอีก”

“ นี่จะขุนกันใช่มั๊ย ?”

“ ใช่สิ... เวลาเอาไปชั่งขายจะได้ราคาดีๆ”

“ ตลก!!!” ลู่หานทำตาขวางใส่คนตรงหน้าเพราะอีกฝ่ายเอาแต่หัวเราะ มือบางยกช้อนตักอาหารใส่จานคนตัวสูงที่ไม่ยอมทานอะไรเลย เอาแต่นั่งจ้องหน้าเขาแล้วยิ้มอยู่อย่างนั้น แอบคิดอยู่ว่ามีอะไรติดหน้าอยู่รึป่าว แต่พอลองส่องๆกับช้อนในมือแล้วก็ไม่มีอะไรปกติดี

นั่งทานกันไปจนอาหารมื้อหลักหมด ก็รอของหวาน ลู่หานอยากกินไอศกรีมแต่จงอินบอกว่าเขาสั่งเอาไว้ให้แล้ว ร่างบางก็เลยได้แต่ตามใจอีก วันนี้ลู่หานจำไม่ได้แล้วว่าตามใจจงอินไปกี่อย่าง ถ้าไม่นับเรื่องเลือกหนัง วันนี้ก็ตามใจจงอินไปหมดเสียทุกอย่างเลย กำลังนั่งแกล้งร่างสูงอยู่เพลินๆพนักงานก็ยกจานของหวานมาเสิร์ฟ คือก็น่ากิน... แต่ลู่หานก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอาช็อกโกแล็ตไปเขียนข้างจานแบบนั้น

WILL  YOU  MARRY  ME ?

อีกแล้วสินะ

สงสัยจะจริงจัง ><

“ จงอินกินมั๊ย ?”

“ กินเถอะ...”

“ อร่อยนะ”

“ อืม...” ใบหน้าหล่อดูนิ่งไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำยังไงกับข้อความที่เขาสั่งให้เชฟของทางร้านซึ่งเป็นเพื่อนสมัยมัธยมช่วยทำให้ แต่สิ่งที่ลู่หานทำคือหั่นเบเกอรี่ในจานแล้วปาดช็อกโกแล็ตข้างจานยกขึ้นกินอย่างเอร็ดอร่อยทำเอาจงอินถึงกับเหวอไปเลย คือบางทีก็น่าจะแปลกใจได้แล้วไม่ใช่หรอ

หรือลู่หานจะซื่อ

แล้วก็บื้อมากจนเกินไป ?

.

.

.

.

.

            ลู่หานส่งยิ้มหวานๆให้อีกคนที่นิ่งไป ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทำให้จงอินหงุดหงิดคืออะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้จงอินกำลังขับรถกลับไปส่งเขาที่สโมสร ทั้งๆที่ตอนแรกวางแผนเอาไว้ว่าจะไปนั่งเล่นที่แม่น้ำฮัน แต่กลายเป็นเขาเองที่อยากเอาแต่ใจ บ่นว่าอยากกลับไปพักผ่อนที่สโมสร และร่างสูงก็ไม่ขัดความต้องการแถมยังขับรถเร็วๆเพราะอยากมาส่งลู่หานเร็วๆ

            “ ลงมาก่อนสิ...”

            “ ไม่เป็นไร อะ...” ร่างสูงเอื้อมไปหยิบช่อดอกกุหลาบขาวที่วางอยู่เบาะหลังส่งให้กับร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ ลู่หานเอื้อมมือไปคว้ามากอดเอาไว้ พยายามกลั้นยิ้มกับท่าทางนิ่งๆของจงอิน อันที่จริงก็แอบเห็นช่อดอกไม้ที่เบาะหลังแล้วเหมือนกัน แต่ก็อยากจะดูว่าจงอินจะทำยังไง ก็มันใช่เรื่องปกติที่ไหนล่ะ... ไม่ได้ให้กับทุกวันซะเมื่อไหร่ บางทีเทศกาลยังไม่มีอะไรให้กันเลยด้วยซ้ำ

            “ เนื่องในวันอะไรเนี่ย ?”

“ ไม่มีอะไรหรอก”

“ จงอิน...”

“ แค่อยากให้”

“ จงอิน...”

“ .................”

“ ลงมาด้วยกันนะ...”

สุดท้ายแล้วจงอินก็ต้องตามใจลู่หาน ขับรถเข้าไปจอดแล้วเดินตามอีกฝ่ายมาที่สนามฟุตบอล เอ่ยถามไปว่าทำไมไม่กลับเข้าหอ แต่อีกคนก็ไม่ยอมตอบ ร่างบางทักทายเพื่อนร่วมทีมที่กำลังเก็บลูกฟุตบอลอยู่ วางกระเป๋ารวมไปถึงช่อดอกไม้ที่เพิ่งได้รับมาไว้บนเก้าอี้ แล้วเดินกลับมากุมมือจงอินเอาไว้ลากไปยืนกลางประตูขนาดใหญ่ ในมือถือลูกบอลเอาไว้

ลู่หานจ้องมองใบหน้าคมที่เต็มไปด้วยความสงสัยแล้วก็อดจะขำไม่ได้ บอกคนรักให้รออยู่ตรงนี้แล้วพาเอาลูกฟุตบอลรวมไปถึงตัวเองมายืนอยู่กลางสนาม ล้วงเอาไอโฟนขึ้นมากดโทรออก รอปลายสายตากำลังส่งสายตาที่แปลออกเป็นคำถามว่าเขาจะทำอะไร นิ้วเรียวยกชี้บอกให้อีกคนกดรับแล้วจงอินก็ทำตามอย่างมึนงง

‘ เล่นอะไรเนี่ย?’

“ จงอินอ่า...”

‘ ทำอะไรลู่หาน... ผมงงไปหมดแล้ว’

“ รู้นะว่าวันนี้พยายามจะทำอะไร?”

‘ หือ ?’

“ ทั้งที่โรงหนัง ทั้งลูกโป่งที่ร้านอาหาร ช้อน ก้นแก้ว หรือแม้แต่จานขนมหวาน...”

‘ ................’

“ ฉันรู้หมดนั่นแหละ... รู้หมดทุกอย่าง”

‘ ถามจริง...’

“ จริงสิ”

‘ ใครบอก...’

“ คิดเอง...”

‘ สาบาน..’

“ จริงๆก็... แอบรู้จากมินซอกกับจงแดมานิดๆ” จงอินไม่น่าเลยจริงๆนะ... เคยคิดมาตลอดว่ามั้งสองคนเป็นคนที่น่าจะช่วยเขาได้มากที่สุด แล้วดูตอนนี้สิ... อะไรคือการทำให้ลู่หานรู้ว่าเขากำลังจะขอแต่งงาน บางทีนะคนที่กำลังหัวเราะคิกคักในสายตอนนี้คงได้ยิ้มแก้มแตก ตกลงยอมรับคำขอแต่งงานของเขาไปแล้ว แต่อะไรคือการแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่แบบนี้!

“ โกรธหรอ?”

‘ ป่าว แค่คิดว่า...’

“ ว่า ?”

‘ แค่คิดว่ามันน่าจะทำให้ลู่หานประทับใจได้มากกว่านี้’

“ นี่... เห็นมั๊ยว่ายิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว” ยกมือขึ้นชี้หน้าตัวเองให้อีกฝ่ายดู ก็จริงนั่นแหละ... ลู่หานปลื้มใจที่สุดกับทุกอย่างที่ร่างสูงอีกตรงหน้าทำให้ ทุกอย่างที่จงอินทำ ทุกอย่างที่จงอินแสดงออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆแค่ไหนก็ตาม ทุกๆอย่างที่เป็นจงอิน สร้างความประทับใจให้กับเขาทุกเรื่อง แต่ถึงอย่างนั้น... ลู่หานก็แค่อยากได้ยินจากปากจงอิน

ตัวอักษรที่เขียนออกมาแทนใจก็จริง

แต่ก็อยากฟังกับหูตัวเอง

ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นคง

น้ำเสียงที่ทำให้ลู่หานตัดสินใจที่จะฝากชีวิตไว้แบบไม่มีเงื่อนไข...

จงอินกำลังยิ้มขำ ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เขิน แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากแบบที่นานๆที่จะทำ การกระทำแบบนั้นทำให้ลู่หานรู้ว่าจงอินกำลังเขินที่สุด เพราะไม่บ่อยนักที่ร่างสูงจะทำแบบนี้ออกมา และเสียงหัวเราะที่ดังมาจากปลายสายก็ทำให้เขาอดจะหัวเราะตามออกมาไม่ได้

“ จงอินอ่า...”

‘……………’

“ พูดอีกทีสิ...”

‘ ลู่หาน...’

“ ..................”

‘ แต่งงานกันนะ...’

“ ถ้า...”

‘................’

“ ถ้าเกิดว่าจงอินป้องกันไม่ให้ฉันทำประตูได้ ฉันจะแต่งงานด้วย” ลู่หานพูดพลางยิ้มขำกับใบหน้าเหวอๆของคนรัก กดตัดสายแล้วเก็บไอโฟนในมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เท้าเรียวก็เขี่ยๆลูกฟุตบอลที่ปลายเท้าไปมาให้จงอินได้กังวลเล่นๆ

จงอินจ้องมองร่างบางที่กำลังเขี่ยลูกฟุตบอลไปมาด้วยความกังวลแปลกๆ ถึงในใจจะมั่นใจก็เถอะ... แต่ความมั่นใจก็หายไปเยอะเมื่อมานึกดูว่าเขาเคยขอลู่หานแต่งงานไป 2 ครั้งแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไรที่จริงจัง แต่สำหรับครั้งนี้ไม่เหมือนกัน จงอินจริงจังและอยากได้คำตอบ ถ้าลู่หานไม่พร้อมเขาเองก็รอได้แต่เขาต้องได้คำตอบที่บอกให้รออย่างชัดเจน ไม่ใช่ทีเล่นทีจริงเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

ลูกฟุตบอลใกล้เข้ามาเรื่อยๆด้วยการเลี้ยงบอลจากนักฟุตบอลดาวรุ่งแห่งยุคประจำสโมสรโซลเอฟซี การันตีด้วยตำแหน่งกองหน้าพ่วงมาด้วย MVP อีก 2 สมัย แค่นี้ก็เสียวพอจะทำให้จงอินแอบเหงื่อตกได้เหมือนกัน ลู่หานยังคงเลี้ยงบอลหลอกจงอินไปมา ใบหน้าหวานสดใสร่าเริงจนคนมองอดที่จะหมันไส้ไม่ได้ อยากจะวิ่งเข้าไปกอดเอาไว้แน่นๆ แต่การทิ้งประตูเอาไว้ก็ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเท่าไหร่นัก

จงอินที่กำลังขยับตัวไปทางซ้ายแล้ววิ่งกลับมาทางขวา หรือบางทีก็เกือบจะสะดุดขาตัวเองเพราะออกตัววิ่งเร็วจนเกินไป ทุกการกระทำที่ออกจะติดขัดไปเสียหมด แต่กลับน่ารักน่าเอ็นดูไปเสียหมดในสายตาของลู่หาน ร่างบางเลี้ยงลูกเข้ามาตรงกลาง ห่างจากจงอินเพียงแค่เมตรกว่าๆเท่านั้น และร่างสูงก็เดาทางได้ว่าลู่หานกำลังตรงมาทางเขาพอดี

ลูกฟุตบอลหยุดลงพร้อมทั้งใบหน้าหวานที่หยุดลงห่างจากใบหน้า ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมของคนตรงหน้า จงอินมองเห็นความรักมากมายที่ลู่หานมีให้ เช่นเดียวกับที่ลู่หานก็มองเห็นความรักของจงอินเหมือนกัน มือหนายกขึ้นซับเหงื่อที่เริ่มผุดข้นตามไรผมของคนรักอย่างเบามือ ลู่หานอมยิ้มน้อยๆ

“ จะทำประตูแล้วนะ”

“ ทำสิ ใครสน”

“ ถ้าฉันเตะเข้าอดแต่งงานนะ” มือหนาละออกจากใบหน้าของลู่หาน ก้าวถอยหลังไป 2 ก้าวชิดกับเส้นขอบที่ใช้ในการติดสินว่านักฟุตบอลสามารถทำประตูได้หรือไม่ จ้องมองมายังคนตรงหน้าที่ยังคงใช้เท้าเขี่ยลูกฟุตบอลไปมา

“ ผมจะยืนอยู่เฉยๆ”

“ ...................”

“ ให้ลู่หานตัดสินใจ...” เพราะแบบนี้นี่แหละลู่หานถึงรักจงอิน เรารักกัน เรามีกันและกัน ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาผลักมาดึงกันทั้งนั้น ความรักไม่ใช่เกมส์ไม่ต้องหาว่าใครแพ้หรือชนะ จงอินเลือกที่จะมั่นคงอยู่กับที่ มอบการตัดสินใจให้กับเขา นั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการ

เท้าเรียวหยุดเขี่ยลูกฟุตบอลเล่นหาก ยกเท้าขึ้นก่อนจะออกแรงเตะลูกฟุตบอลให้ออกข้างสนามไป แล้ววิ่งเข้าไปสมกอดร่างสูงที่รอรับอยู่ก่อนแล้ว ริมฝีปากบางทาบทับลงไปบนริมฝีปากที่คุ้นเคย ขบเม้มก่อนที่จะเผยอเปิดให้อีกฝ่าย ลู่หานเปิดทุกอย่างให้กับจงอินแล้ว เปิดหัวใจ เปิดความคิด... จนถึงตอนนี้ลู่หานเปิดชีวิตของตัวเองให้เป็นของจงอินแล้ว

จูบอันแสนลึกซึ้งแทนคำขอบคุณ แทนคำขอโทษ แทนทุกๆอย่างที่ร่างบางอยากจะมอบให้กับคนที่กำลังกอดเอาไว้แน่น จงอินบรรจงจูบอย่างอ่อนโยน อยากให้คนตรงหน้าได้รับรู้ว่าเขารัก... รักมากแค่ไหน ตลอดเวลาที่หัวใจปิดตาย คนๆนี้กลับมาเปิดมันออกอย่างง่ายดาย ครอบครองมันไปจนหมด ไม่ใช่แค่ลู่หานที่เปิดให้จงอินได้เข้าไปในชีวิต แต่จงอินเองก็เปิดชีวิตให้ลู่หานได้ครอบครอง

“ Will you marry me?”

“ I do…”

ทั้งฉันและเธอ

จับมือ

เกี่ยวใจกันไว้

.

.

.

.

จนวันสุดท้าย

 

 

+

 

::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เดี๋ยวนะ... เดี๋ยววววววววว!!!

พี่ลู่ไม่ต้องตอบรับตกลงแต่งหรอก เดี๋ยวหนูแต่งงานเอง!!

เอาจริงๆนะ อยากถูกจงอินขอแต่งงาน

พี่ลู่คนเจ้าเล่ห์ 555555555555

ในที่สุดก็... แจกการ์ด คิคิ

หวังว่าจะถูกใจกันนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้ไคลู่มาตลอดๆนะคะ

© Tenpoints!