คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Youre my Moon ☽ :: 17 :: Love sick [The end]
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นย่อมมีต้นเหตุ
คนเราเวลาไม่สบายก็มีต้นเหตุ
และต้นเหตุที่ทำให้นักฟุตบอลดาวรุ่งคนดังอย่างลู่หาน
ต้องมาล้มป่วยแบบนี้
ก็คงหนีไม่พ้น ความรักอันล้นของครูจงอิน...
“ ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” เสียงนกหวีดจากผู้จัดการทีมสาวดังลั่นลากเสียงยาวจนทำเอานักฟุตบอลที่มัวแต่นอนเล่นอยู่ข้างสนามต้องรีบยันตัวเองลุกขึ้นออกวิ่งรอบสนามหลังจากแอบอู้มาได้เกือบๆ 15 นาที มินซอกยันตัวเองพร้อมออกวิ่งเคียงข้างไปกับเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ทำหน้าเหยเกแปลกๆ พอถามก็เป็นอะไรรึป่าวก็ไม่ยอมตอบ สุดท้ายเขาก็เลยไม่อยากจะคาดคั้นอะไรมาก
“ ลู่หาน... แม่มึงจะมาหารึป่าววะ ?”
“ แม่ ?”
“ เออ... แม่มึงอะ ปกติก็มาช่วงฝึกซ้อมไม่ใช่หรอ”
“ ใช่... แต่ปีนี้คงไม่มา เห็นว่าจะไปเที่ยวกับพ่อ”
“ มึงไหวป่าววะ ?”
“ ไหวดิวะ”
“ เพิ่งเสียประตูไปก็งี้แหละนะ กูบอกมึงแล้วใช่มั๊ยว่าอย่าเปลืองตัวๆ แล้วดูมึงทำ ดูมึงทำ... มึงนี่มันก็นะ...”
“ .....................”
“ เถียงกูบ้างก็ได้ ไอ้... เฮ้ยยยยยย! ไอ้ลู่หาน!!!” ดวงตาเรียวที่ตอนแรกมองตรงไปข้างหน้าไม่ได้สนใจเพื่อนข้างกาย ได้แต่พูด พูด พูด แล้วก็พูดอยู่คนเดียวไม่ทันได้ใส่ใจ พอไม่ได้รับการสนใจเลยอดจะพูดจิกกัดเพื่อเล็กน้อยพร้อมกับเหลือบตาไปมอง แต่ไหงกลายเป็นว่าเพื่อนเขาไปนอนอยู่บนพื้นหญ้า ถ้าไม่ติดว่ามันหมดสติไป มินซอกสัญญาว่าจะขอด่าท่านอนที่แสนมุ้งมิ้งของเพื่อน แต่คือไม่ใช่เวลา งานช่วยเพื่อนต้องมาก่อน
“ ย่า!!! ถอยออกไปๆ” ซันนี่วิ่งลัดสนามจากอีกด้านเข้ามาพร้อมกับเจสสิก้าที่ได้แต่ลงไปพัดให้กับลู่หาน ใบหน้าสวยนั้นเต็มไปด้วยความกังวล มันไม่ใช่เรื่องปกติที่ใครสักคนในทีมจะเป็นลมหรือหมดสติ อันที่จริงส่วนมากการบาดเจ็บหรือมีแผลเลือดออกอาจจะเป็นสถานการณ์ที่เจอกันบ่อยกว่า
“ พาไปห้องพยาบาลก่อนๆ” ร่างสูงของแทคยอนเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปขอแรงให้มินซอกช่วยพยุงเพื่อนตัวเล็ก ในตอนแรกเขาเห็นสายตาเป็นห่วงเป็นใยของผู้จัดการทีมอย่างเจสสิก้าก็อดจะห่วงไม่ได้เหมือนกัน ลู่หานไม่ใช่คนที่ป่วยง่ายๆ ซึ่งนี่เป็นอะไรที่ผิดปกติมากๆ
หลังจากแพทย์ประจำทีมดูอาการให้กับนักเต็มของทีมแล้วก็ได้ข้อสรุปมาว่าเกิดจากการอ่อนเพลีย ร่างกายขาดน้ำ ซึ่งทันทีที่มินซอกได้ฟังก็อยากจะแหกปากค้านในทันที ขาดน้ำอะไรก็ในเมื่อเพื่อนของเขามันซัดน้ำส้มที่เขาซื้อเอาไว้ไปจนหมดกล่อง นายแพทย์หนุ่มตัวเล็กก็ได้แต่ยิ้ม เอ่ยบอกถึงอาการมีไข้ของลู่หานที่ยิ่งฟัง เจสสิก้า แทคฮยอน รวมไปถึงซันนี่ก็มีอาการเหวอไปตามๆกัน
ปกติลู่หานป่วยยากมาก
ยากที่สุดในทีม
มินซอกอยากจะบอกเหลือเกิน
ว่าไม่ใช่เพราะฝน ฟ้า อากาศ
แต่เป็นเพราะครูจงอินอะไรนั่นคนเดียวเลย!!
.
.
.
.
.
ดวงตากลมค่อยๆปรือลืมขึ้นในที่สุด กระพริบตาปรับโฟกัสก็พบว่าเป็นพนังห้องนอนภายในหอ แถมดูเหมือนว่าเขาจะถูกพามานอนกลางห้องตรงโซฟาแทนที่จะเป็นเตียงนอนที่อยู่ห่างออกไป อาการปวดเมื่อยตัวที่เกิดขึ้นทำให้ลู่หานอดจะครางออกมาน้อยๆไม่ได้ เขารู้ดีอาการปวดตัวของักกีฬาแตกต่างจากอาการปวดตัวของการเป็นไข้ยังไง ซึ่งเขาไม่ชอบเอาเสียเลยเวลาป่วย ถึงจะนานๆ(สัก 3 ชาติครั้ง)ก็เถอะ
“ ลู่หาน....” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าหล่อที่เข้ามาอยู่ในโฟกัสก็ทำให้เจ้าของชื่ออดที่จะขมวดคิ้วด้วยความงงไม่ได้ ดวงตากลมปิดลงทันทีคล้ายไม่มั่นใจว่าตัวเองตื่นแน่แล้วหรือเปล่า
“.................”
“ ลู่หาน...”
“...................”
“ ที่รัก...” ไม่ใช่แค่ดวงตาที่เบิกกว้าง แต่ร่างกายยังผุดลุกขึ้นนั่งทันที เรียกเสียงหัวเราะให้กับร่างสูงได้เป็นอย่างดี ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าของคนรักที่อยู่ตรงหน้า ทันทีที่ได้รับข้อความจากเพื่อนร่วมห้องของลู่หานว่าเจ้าตัวไม่สบาย เขาเองก็แทบไม่มีสมาธิจะสอนเต้น โชคดีเหลือเกินที่คริสอู๋เพื่อนรักของเขาว่าง และพร้อมจะมาช่วยติวเด็กฝึกหัดในการดูแลของเขาทั้งหมด เพื่อเป็นการเตรียมตัวเดบิวต์ที่อาจจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
ทันทีที่เห็นว่าลู่หานไม่ได้เป็นอะไรมากเขาก็อดโล่งใจไม่ได้ รู้ดีว่าคนตัวเล็กดื้อรั้นแถมยังซื่อมากขนาดไหน และเหมือนว่ามินซอกเองก็จะรู้เช่นกันถึงได้รับส่ง SOS ขอความช่วยเหลือจากจงอินในทันที ลู่หานกวาดตามองไปรอบๆห้อง พยายามจะหาเพื่อนตัวดีที่ชวนเขาคุยตอนวิ่งจนปวดหัวตุบๆก่อนที่จะวูบไปในเวลาต่อมา
“ มินซอกไม่อยู่หรอก”
“ ไปไหนอ่า ?”
“ เห็นบอกว่าจะไปปรึกษาการเงิน”
“ ตอนนี้เนี่ยนะ... ท่าจะบ้า เพื่อนไม่สบายไม่รู้จักเป็นห่วง ไปนั่งเล่นไพ่เฉยเลย” ใบหน้าหวานบึ้งตึงเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเอนตัวลงนอนตามแรงดันของจงอินที่กดไหล่เขาเอาไว้
“ นอนซะ ใครจะไปไหนก็ไม่ต้องสนใจ ตอนนี้นอนก่อนเลย...”
“ มาได้ไง ?”
“ ขับรถมา”
“ กวนหรอ ?”
“ ก็ขับมาจริงๆ”
“ ครูจงอินคนพูดน้อยนี่ไม่รู้หายไปไหนแล้วเนอะ”
“ ก็ลองกลับไปเป็นแค่คนรู้จักกันในรายการเหมือนเดิมสิ เดี๋ยวก็เจอเอง”
“ มีประชดๆ”
“ นอนซะ...”
“ แล้วมานี่ใครอยู่กับเด็กๆ?” หลับตาแต่ปากบางก็ยังเอ่ยถามนู่นนี่ไม่ยอมหยุด ลู่หานมีคำถามร้อยแปดหันข้อที่จะถามออกไปนั่นแหละ เพราะตอนนี้ตาของเขาสว่างมากถึงมากที่สุด ถึงจะบอกว่าไม่สบาย แต่ร่างกายก็ไม่ได้อ่อนแออะไรขนาดนั้น คนอื่นอาจจะนอนซมแต่กับลู่หานไม่ใช่ เขาเป็นนักกีฬาที่นานๆที นานมากจนลืมไปแล้วว่าเป็นไข้ครั้งล่าสุดตอนไหน
จงอินจ้องมองใบหน้าหวานที่ถึงจะป่วยแต่ก็ดูไม่ค่อยออกเท่าไหร่นัก ริมฝีปากบางที่ขยับเปล่งเสียงออกมานั่นยิ่งน่าหมันไส้ จงอินไม่เคยคิดว่าตัวเองจะแลดูเป็นคนโรคจิตแบบนี้มาก่อนในชีวิต ใบหน้าคมโน้มลงไปใกล้ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะทาบทับลงไปที่ริมฝีปากช่างพูด ซึ่งทันทีที่ความอบอุ่นที่คุ้นเคยทาบทับลงมา ลู่หานก็เหมือนถูกดูดคำพูดที่กำลังจะพูดไปจนหมด กำลังจะเผยอปากตอบรับหากแต่อีกฝ่ายกลับผละออกมาจ้องหน้าเสียก่อน
“ ไม่เอา... เดี๋ยวติดไข้”
เดี๋ยวนะ...
คนป่วยเงิบแทบไม่ทัน!!!
“ มองหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง ?”
ต้องให้อธิบายอารมณ์ตอนนี้มั๊ย!??
“ เคลิ้มหรอ...”
ครูจงอินคนแสนดี... งานเคลิ้มต้องมา
พอมาแล้วก็ดับเคลิ้มคนอื่นเพราะกลัวว่าจะติดไข้
แบบนี้ลู่หานต้องจัดการยังไงดีเนี่ย ตอบ!!??
ลู่หานไม่ได้ตอบอะไรออกไป อันที่จริงก็เขินจนไม่อยากจะมองหน้าจงอินแล้วด้วยซ้ำ แต่อีกฝ่ายดูจะไม่คิดอย่างนั้น แถมยังมีการหัวเราะเยาะเบาๆอีกด้วยต่างหาก ร่างบางของนักฟุตบอลพลิกตัวหันหน้าเข้ากับพนักพิงของโซฟา หลบหนีทั้งสายตาและเสียล้อเลียนจากอีกคน ให้ตายเถอะ! ครูจงอินก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วว่าลู่หานก็เคลิ้มตลอดถ้าอะไรๆมันจะเกี่ยวกับครูจงอิน
“ น่ารักขนาดนี้ แฟนใครเนี่ย...” น้ำเสียงทุ้มติดจะอ้อนถูกกระซิบข้างๆหูคนป่วย ดูเหมือนจะจงอินจะรู้ตัวว่าทำอีกฝ่ายอายจนงอนไปแล้วในตอนนี้ ทีนี้ก็ต้องเข้ากระบวนการง้อ
“ ...................”
“ ลู่หาน...”
“ ....................”
“ งอนอะไร หือ? เป็นคนป่วยแล้วยังจะงอนอีก”
“ ป่าว...”
“ ไม่เชื่อ”
“ ตามใจ!”
เพราะอีกคนมัวแต่ฮึดฮัดเลยไม่ทันได้ระวัง กว่าลู่หานจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตัวลอยเพราะถูกวงแขนแกร่งอุ้มขึ้นทั้งตัว จากที่ไอ้ไม่ค่อยจะป่วยตอนนี้เขารู้สึกว่าเรี่ยวแรงมันหายไปจนหมด จงอินยิ้มหวานแบบที่น้อยครั้งจะได้เห็น และมันก็คุ้นๆเหมือนว่าครั้งก่อนที่ได้เห็นจะเป็นสาเหตุที่ต้องมาไข้ขึ้นอย่างตอนนี้
“ ไม่เอานะ!” ทันทีที่หลังสัมผัสกับเตียงนอนของตัวเองลู่หานก็ต้องร้องเสียงลั่น ให้ตายเถอะ! ครูจงอินอาจจะไม่เข้าใจคำว่าป่วย ป่วย ป่วยอะ คือไม่สบาย คือเป็นไข้ คือเพราะครูจงอินนั่นแหละเป็นต้นเหตุ!
“ ก็ลู่หานงอน”
“ แล้วไง ?”
“ ก็จะง้อ”
“ ง้อแบบนี้ ครูจงอินมีแต่ได้กับได้”
“ แต่ลู่หานก็ชอบไม่ใช่หรอ”
“ ใครบอก!?”
“ ก็คืนนั้นลู่หานบอกเอง”
“ .............” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ถูกคร่อมอยู่ในขณะนี้ ลู่หานได้แต่หน้าเหวอ ดวงตากลมเบิกกว้างก่อนจะจิกเพื่อปรามคนตัวสูง แต่ดูเหมือนจงอินจะไม่ได้กลัวอะไรเลยสักนิด มือหนายกขึ้นลูบเบาๆที่แก้มใส ดวงตาคมสื่อความหมายลึกซึ้งเกินกว่าจะมีคำพูด จงอินไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เวลาเพียงแค่สามเดือนกว่าๆ จะทำให้เขาตกหลุมรักคนนี้ๆอย่างยากที่จะถอนตัว
ลู่หานไม่แน่ใจเลยว่าความรักคืออะไร เขาไม่เคยเข้าใจและไม่เคยพบเจอมันในชีวิตจริงด้วยซ้ำไป แต่ครูจงอินทำให้เขาได้รู้จัก น่าแปลกที่เวลาแค่ไม่นานจะทำให้เขารู้สึกยอมทุกอย่างจนไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่สิ่งนั้นไม่ใช่สิ่งที่เลวร้าย
“ ผมไม่ได้กลัวติดไข้ลู่หานก็รู้”
“......................”
“ ต่อให้ติดผมก็ไม่สนใจหรอก”
“.......................”
“ ผมรู้ว่าลู่หานจะดูแลผม เหมือนที่ผมมาดูแลลู่หาน”
“ .......................”
“ เวลาแบบนี้ทีไร ผมกลายเป็นคนพูดมากทุกที ทั้งๆที่ปกติจะเป็นลู่หานที่เอาแต่พูด”
“ .........................”
“ ครูจงอิน.....”
“ ครับ ?”
“ ครูจงอิน....”
“ หือ ?”
“ จงอินอ่า....”
“ ....................”
“ รัก...”
จงอินยิ้มหวานกับคำว่ารักที่ลู่หานพูดออกมา คนพูดก็เช่นกัน มันอาจจะแปลกเวลาที่คนสองคนจะมาพูดอะไรหวานเลี่ยนกันไปมา จริงอย่างที่จงอินว่า ลู่หานมักจะเงียบเสียทุกครั้งเวลาที่เขาทำหวานใส่ กลายเป็นครูจงอินที่ช่างเจรจามากกว่าจะเป็นคนนิ่งสงบปากสงบคำ และก็เช่นเดียวกันกับลู่หาน คนช่างพูดกลายเป็นไม่มีแม้แต่คำตอบจากคำถามของอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นลู่หานก็รู้ว่าจงอินจะเข้าใจ ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนรอยยิ้มหวานตรงหน้า ลึกซึ้งราวกับจะใช้แทนคำสัญญาว่าจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
แค่คำสั้นๆของลู่หาน
แต่สำหรับจงอินแล้ว
แทนคำเป็นร้อยเป็นพัน…
แค่เรารักกัน
ก็พอแล้ว ♡
::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~:: THE END ::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::~::
งื้อออออออออออออออออออออออ~
จบแล้ววววววววววววววววววววววว
จบจริงอะไรจริง จบเท่านี้แหละค่ะ TT
อาจจะเป็นตอนจบที่ธรรมดาและไม่น่าประทับใจเอาซะเลย (อย่าว่าเค้านะ)
อันที่จริงเค้าคิดว่าความหวานของคู่นี้ไปได้อีกไกลเลยนะ
แต่อยากจบแบบนี้ อยากให้ทุกคนเก็บกลับไปฟินกันต่อในจินตนาการ
ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันและเป็นกำลังใจมาตลอดนะคะ
ทั้งๆที่เม้นแล้วก็ไม่เม้น เราเข้าใจดี
แล้วก็ขอบคุณมากๆจริงๆ
หวังว่าจะยังคงติดตามกันต่อไปนะคะ
รักทุกคนจัง ♡
ปล. มีใครอยากจะถามอะไรเค้าบ้าง เม้นถามได้เลยนะ
เค้าจะมาตอบ เผื่อมีข้อสงสัยว่า เฮ้ย! ทำไมจบแบบนี้ แล้วสรุปอะไรยังไงต่อ 555
แล้วเด็กฝึกหัดล่ะ ?
แล้วคริสอู๋ล่ะ ?
แล้วเจสสิก้าล่ะ ?
เผื่อว่าจะมีคำตอบให้... เผื่อนะคะ 55555
(รีดเดอร์บอก อย่ากวนทรีนนนน!! #Sorry คิ!)
© Tenpoints!
ความคิดเห็น